Και πάλι σταυροπροσκύνηση...

Τίθεται ο σταυρός αύριο στο μέσον της Εκκλησίας, πρώτον για να μας δώσει την χαρά της προπομπής των Παθών και της Ανάστασης. Γιατί είναι το κατ εξοχήν πασχάλιο τρόπαιο. 

Δεύτερον , για αναψυχή και παράκληση, όπως ποιητικά μας λένε οι πατέρες, "σαν δέντρο ευσκιόφυλλο στο μέσον της σαρακοστινής ερήμου γι αυτούς πού απέκαμαν από την νηστεία". 

Τρίτον, προς διδασκαλία, αφού θέτει την προϋπόθεση του σταυρώσιμου βίου, της κακοπάθειας και του αγώνα πού έχει όποιος βιώνει την ορθοδοξία. 

Τέταρτον, σαν πρόσκληση για την μίμηση του Χριστού, πού σταυρώθηκε για μας. 

Και πέμπτον και κυριότερο, κάτι που ξεχνάμε διαρκώς, σαν σημείο κρίσης για όλους εμάς και προβληματισμού στην πιστότητα μας:

Μπροστά στον εσταυρωμένο εμείς νίπτουμε τας χείρας μας, τον προσκαλούμε να κατέβει από τον Σταυρό ως υιό του Θεού για να μας λύσει τα δικά μας και τα δικά του προβλήματα και ...οφελήματα, κράζουμε το άρον άρον ή εξακολουθούμε να έχουμε πίστη στον Εσταυρωμένο και εξουθενωμένο Ιδρυτή της Εκκλησίας; 

Εξακολουθούμε άραγε να πιστεύουμε σε έναν θανατωμένο και ταπεινό Θεό;Μήπως μας βολεύει καλύτερα ένας θεός υπηρέτης συμφερόντων ή ένας κάποιος πού μας παρέχει την ασφάλεια του Φόβου και της Εκδίκησης Του, για να μην διασαλευθεί η ηθική και συναισθηματική μας τάξη; 

Μήπως δεν αντέχουμε έναν Θεό πού υπέμεινε στον έσχατο βαθμό, όλους τους εξευτελισμούς της γης και όλη την δυστυχία πού αντέχει ο άνθρωπος; 

Μήπως σταυρώνουμε με την άρνηση μας, ένα Θεό διακριτικό πού δεν εξαντλεί την παντοδυναμία Του σε όλες τις αδικίες της γης, αλλά περιμένει την επιστροφή του ανθρώπου και σέβεται την ελευθερία Του; Γιατί τουλάχιστον με τους ανθρώπους αυτό κάνουμε. Εξουθενώνουμε και εκμεταλλευόμαστε αυτόν ακριβώς πού μας δείχνει αγάπη και ενδιαφέρον και στέκεται από μακρυά για να μην πληγώσει με διάκριση την ελευθερία μας και να μην μας πνίξει.

Μεγάλα τα ερωτήματα. 

Πέτρα σκανδάλου και μωρία ο Σταυρός, ημίν δε του Θεού η δύναμις και του Θεού η σοφία...