Στην Κυριακή του Θωμά

...Στην συνέχεια έχουμε την περίπτωση του Θωμά, πού ερμηνεύεται κατά τον Ιωάννην Δίδυμος. Δίδυμος λέγεται όχι επειδή ήταν δίδυμος αδελφός με κάποιον άλλον απόστολο ή γνωστό των αποστόλων, αλλά γιατί το αραμαϊκό όνομα Θωμάς, ερμηνεύεται στην ελληνική Δίδυμος. Και πράγματι είναι ένα συνηθισμένο όνομα του ελληνορωμαϊκού κόσμου, μάλλον σημαίνει αυτόν πού είναι υπό την προστασία των διοσκούρων.Ο Θωμάς λοιπόν, απίστησε όταν οι άλλοι μαθητές του είπαν πώς είδαν τον Κύριο και τους είπε χαρακτηριστικά πώς αν δεν δει το αποτύπωμα των καρφιών στα χέρια του Χριστού και αν δε το αγγίξει με τα δάχτυλα του τα ίδια και αν δεν αγγίξει και αυτήν την πλευρά Του, δηλαδή τα πιστοποιητικά θανάτου Του, πού δείχνουν αληθινή και την Ανάσταση δεν θα πιστέψει. Πράγματι, στο πρόσωπο του αποστόλου Θωμά, έχουμε έναν άλλον τύπο χριστιανού και έναν άλλο δρόμο προσέγγισης και της ανάστασης του Χριστού αλλά και αυτής της πίστης. Τον δρόμο έρευνας και ρεαλιστικής, ακόμα και ορθολογικής προσέγγισης του μυστηρίου του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός βέβαια, είπε πώς αληθινα μακάριοι είναι αυτοί πού δεν είδαν , δεν εμπιστεύτηκαν δηλαδή το όργανο της λογικής και πίστεψαν, ¨Ομως εκτός από την λογική , πού αρμόζει περισσότερο στο ήθος του δυτικού χριστιανισμού, με ασφυκτικό και τυρρανικο τρόπο πού υποβιβάζει το μυστήριο του Θεού στην σχολαστική γνώση, καλύτερα αγνωσία, έχουμε στην ορθόδοξη παράδοση μας το στοιχείο της εμπειρίας. Η γνώση του Θεού δεν είναι αφηρημένη αλλά εμπειρική, αφού η άκτιστη ενέργεια Του προσεγγίζει τον άνθρωπο, μέσα στην ορθόδοξη πνευματική ζωή της προσευχής και ο Θεός κατέρχεται, ο δε άνθρωπος ανέρχεται στον κόσμο του Θεού για να απολαύσει την αληθινότητα της εμπειρίας Του, ψυχή και σώματι.

Ο Χριστός λοιπόν δεν αφήνει απληροφόρητο τον Θωμά, γιατί εκτός του ότι συμπονά το πλάσμα Του και θέλει να το οδηγήσει από την απειρία στην εμπειρία και από την αγνωσία στην γνώση και από τον άδη της απιστίας στην χάρη της πίστης, επιθυμεί και για δική μας πληροφόρηση να διατρανώσει την αλήθεια της ανάστασης. Και γι αυτό οι υμνωδοί ομιλούν για καλή απιστία του Θωμά. Γιατί αυτή η απιστία του, είλκε το έλεος του Θεού, προκάλεσε την επανεμφάνιση Του μετά από οκτώ ημέρες, και προσκάλεσε τον Θωμά να αγγίξει τον τύπο των ήλων και να βάλει το δάχτυλο στην πλευρά Του και να τα δει όλα αυτά με τα μάτια του και έτσι όχι μόνο να πιστέψει , αλλά και να πιστοποιήσει εμπειρικά και διά της αφής και της όρασης την πραγματικότητα του Αναστημένου Σώματος. Και όλα αυτά γίνονται μετά από οκτώ ημέρες. Όχι μόνο για να ενισχυθεί η καλή αγωνία και έρευνα του μαθητή, αλλά γιατί ο αριθμός οκτώ έχει πνευματική σημασία.Σημαίνει πώς η εμφάνιση του Αναστάντος στον Θωμά, έγινε και πάλι Κυριακή, την επομένη Κυριακή της αναστάσεως και εξαίρεται η ημέρα του Κυρίου, ως ημέρα της αποκάλυψης Του στον κόσμο, αφιερωμένης στην εμπειρία της ανάστασης και εικόνα του ογδόου και μέλλοντος αιώνος. Ας τιμούμε λοιπόν την Κυριακή πού είναι μία ημέρα, πρώτη δηλαδή διότι κατ αυτήν πλάστηκε ο κόσμος και εγένετο φως, αλλά και κατ αυτήν αναπλάστηκε ο κόσμος διά της Αναστάσεως και τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια κατά τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό. Ας την τιμάμε και ως ογδόη ημέρα γιατί προαναγγέλει τον ανέσπερο και μακάριο μέλλοντα αιώνια της βασιλείας του εσφαγμένου και αναστημένου Αρνίου Χριστού.

Ο Θωμάς λοιπόν μετά την εμφάνιση του Χριστού, καταπλήττεται, πληροφορείται για την ανάσταση του Κυρίου Του, πληρούται με τον φωτισμό του αγίου πνεύματος και αναγνωρίζει ποιόν έχει πλέον μπροστά Του, αναφωνεί λοιπόν : Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!Διά της αναστάσεως λοιπόν για ακόμα μια φορά, αποκαλύπτεται η φύση του Χριστού, η θεότητα Του, πού ως τότε ήταν συγκαλυμμένη και άγνωστη.Ο Θωμάς διά της εμπειρίας πίστεψε στην ανάσταση. Χωρίς αυτή η εμπειρία να αποτελεί αμάρτημα και πτώση, αλλά μάλλον είναι και ευκαιρία αποκάλυψης, κατά τον ίδιο τον Χριστό όμως δεν είναι ο τέλειος και ενδεδειγμένος τρόπος γνώσης του Θεού. Του λέει : Επειδή με είδες, πίστεψες. Μακάριοι είναι όμως αυτοί πού ΔΕΝ είδαν, παρ ότι δεν είδαν και δεν άγγιξαν πίστεψαν! Και αυτοί είναι οι απλοί τη καρδία, οι πτωχοί τω πνεύματι, αυτοί πού ταπεινώνουν την γνώση και την σοφία τους και την απληστία της εμπειρικής γνώσης του Θεού, λές και ο Θεός είναι ένα επίγειο σχετικό φυσικό φαινόμενο και θέλουν να Τον ορίσουν, ταπεινώνουν αυτή την τάση και τον πειρασμό σε μια ηθελημένη μωρία και αδειάζουν από τις αγωνίες, την ασφάλεια και τα στεγανά τους για την αγάπη του Χριστού. Και στα μωρά αυτά και εξουθενημένα, πού σαν θυσία ευπρόσδεκτη εταπείνωσαν τον εαυτό τους, έναντι του Θεού, συγκαταβαίνει ο Θεός και τους χαρίζει την γνώση, την πίστη και την αποκάλυψη. Και γίνονται οι εκούσια πτωχοί και μωροί κατά χάριν πλούσιοι και σοφοί και ποιμένες και διδάσκαλοι των αδελφών τους.

από  κήρυγμα μας στο θ εωθινό ευαγγέλιο