Η ψυχή η ταπεινή και συντετριμμένη, αυτή η η μακαρία ψυχή πού στάθηκε κάτω από τον Σταυρό και ακολούθησε τον Χριστό ως τον Τάφο και νοερά κατέβηκε μαζί Του στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη, βαϊφόρος και δοξαστική, δεν μπορεί να χωρέσει την μεγάλη, αβάσταχτη, απερίγραπτη, άρρητη Χαρά της Ανάστασης.
Η ψυχή αυτή θεωρεί την Ανάσταση. Δεν ομολογεί απλώς ότι Χριστός Ανέστη. Αλλά μαζί με τους μακαρίους εκείνους φίλους του Χριστού μπορεί να καυχιέται λέγοντας: Ανάστασιν Χριστού Θεασάμενοι και να χαίρεται!
Σε ένα κόσμο πού δεν αποδέχτηκε την κλήση και τον αγιασμό Του με την θυσία και ανάσταση του Κυρίου. Σε έναν κόσμο γεμάτο εξουσιασμό και αλαζονεία, πόνο και θρήνο, σταυρούς και ικριώματα, φυλακές και αδικία, ανισότητα και καταπίεση, φόνο και μάχαιρα, απελπισία και θρήνο η μόνη φωτεινή και παρήγορη γωνιά είναι να πέσει κανείς στο Στήθος του Ηγαπημένου και η σπαραχτική σεβαστική φωνή, πού βγαίνει από τα έγκατα και κρύβει όλο το παράπονο και την αγάπη:
ΜΕΙΝΟΝ ΚΥΡΙΕ ΜΕΘ ΗΜΩΝ ΟΤΙ ΠΡΟΣ ΕΣΠΕΡΑΝ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΚΕΚΛΙΚΕΝ Η ΗΜΕΡΑ...
Και τότε έρχεται όλο υπόσχεση και φροντίδα και Αλήθεια η θεία και φίλη και γλυκύτατη φωνη:
ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ ΗΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου