Μικρό πρωτομαγιάτικο

Πρωτομαγιάτικα θυμήθηκα τον γέροντα Σιλουανό, πού πονούσε να κόψει το λουλούδι πάνω από την "μάνα" του.

Δεν είναι αμαρτία, έλεγε, μα ένιωθε έναν μυστικό πόνο για αυτά. 

Ένας άλλος γέροντας τα ονόμαζε: "τα σιωπηλά παιδιά του Θεού".

Θυμάμαι και το τροπάριο των μεγάλων Ωρών, πού παριστά τον Χριστό ως τον " την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσιν" και αντιδιαστέλει ποιητικά με το στεφάνι χλεύης πού του φοράνε. 

Και τέλος, αυτό το εξαίσιο του Ιωσήφ Υμνογράφου πού αποκαλεί τον Χριστό "ρόδον αμάραντον" και "μήλον εύοσμον". 

Ιδού κάποια από τα δικά ανθεστήρια, ως πνευματική ανθοδέσμη στην φιλοκαλία μας/σας.