Η αγνωμοσύνη του παραλυτικού

 Έλεγε ο όσιος γέροντας Παϊσιος περί των δοκιμασιών και ειδικότερα περι των ασθενειών : Οι δοκιμασίες είναι σαν τον ήλιο. Και ο άνθρωπος είναι είτε σαν το μέλι είτε σαν την λάσπη ανάλογα με την προαίρεσή του και την πίστη του. Το μέλι όταν δεχτεί την θερμότητα του ήλιου γίνεται πιο μαλακό, ενώ η λάσπη στεγνώνει και πετρώνει. Έτσι άλλους οι δοκιμασίες τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους και άλλους πιο σκληρόκαρδους και φθονερούς.

Όταν ο παράλυτος, ιάθηκε από τον Χριστό, πήγε και κατήγγειλε στους ιουδαίους άρχοντες ποιός ήταν αυτός πού τον θεράπευσε. Ως φαίνεται οι ιουδαίοι μάζευαν πληροφορίες επιβαρυντικές για Αυτόν τον "καταλύοντα το σάββατον". Είναι φανερό στην περίπτωση αυτού του ανθρώπου, πώς η ασθένεια δεν εξευγενίζει και δεν θεραπεύει πάντα τα πάθη και τις αδυναμίες όσων την φέρουν. Ίσως χρειάζεται βαθύτερη ευγένεια για να την υπομείνει κανείς και να κερδίσει πνευματικά από αυτήν.

Άμα ο άνθρωπος είναι ρηχός και χαλασμένος, τον κατακρημνίζει η ασθένεια και τον γεμίζει κρυφές εμπάθειες, μισανθρωπία και εγωκεντρισμό. 

Ο παραλυτικός 38 ολόκληρα χρόνια στην ασθένεια, μόνο καλύτερος δεν έγινε και σε αυτό συνέβαλε το ότι "δεν είχε άνθρωπο" να τον νοιαστεί και μάλιστα αφόρητη μικροψυχία θα ένιωθε για τους θεραπευμένους. Υποθέτουμε λοιπόν πίκρα και μίσος για τους ανθρώπους εντός και εκτός ασθένειας. Ας αναλογιστούμε μήπως πολλές φορές εμείς οι ίδιοι με την αδιαφορία μας βοηθούμε να πλάθονται τέτοιες διαστροφες στον άνθρωπο πού πάσχει και ζητά την αρρωγή μας.

Όταν στο τέλος βρέθηκε Αυτός ο Άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός ο παραλυτικός πήρε από Εκείνον το ποθούμενον, μα δεν άλλαξε, δεν ένιωσε, δεν ευγνωμόνησε, δεν είδε πιά τους ανθρώπους και τον Θεό με άλλα μάτια. 

Ο Χριστός του έδωσε δυό ευκαιρίες, γιατί από πριν γνώριζε με ποιόν έχει να κάνει. Πρώτον του έδωσε την ίαση του σώματος και δεύτερον τον προειδοποίησε: Πρόσεχε μην συνεχίσεις να ζείς στην αμαρτία, η αμαρτία γεννά τα χειρότερα. 

Αλλά αυτός τον εαυτό του κοίταξε μόνο και την θεραπεία μόνον εκτίμησε και όχι τον θεράποντα. Και για να τα έχει καλά με την εξουσία, γιατί όποιος μισεί κολακεύει και όποιος είναι αδύναμος και πονηρός γίνεται εξάρτημα για να κερδίσει, πούλησε τον εαυτό του στους εχθρούς του Χριστού. Το συναξάρι αναφέρεται σε μια παράδοση πού ενισχύει τα παραπάνω.

Ο παραλυτικός πού λεγόταν Ιαρος, ήταν αυτός ο ίδιος πού ράπισε τον Χριστό, στην δίκη ενώπιον του Άννα.

από ανάρτηση μας στο ΦΒ