Η αγιότητα

Η αγιότητα, κατά την ρήση αγιορείτη γέροντα, δεν χτυπάει κουδούνια. Δεν ανεβαίνει σε δώματα και σε βάθρα , δεν είναι η απάντηση στο "ιδού, εδώ είναι" ή "ιδού εκεί", δεν αυτοσυστήνεται ως τέτοια,δεν επιδιώκει τους επαίνους και τις τιμές, δεν παρουσιάζεται. Όταν πέσει , με όλη την σημασία της λέξης "πέσει" στα παραπάνω, αυτοκαταργείται ως αγιότητα. 

Συμβαίνει όμως το εξής παράδοξο. Όσο ατιμάζεται, τόσο τιμάται. Όσο κρύβεται, τόσο φαίνεται, όσο ταπεινώνεται, τόσο την δοξάζει ο Θεός. Με την αγιότητα συμβαίνει ότι και με την βασιλεία του Θεού.

 Δεν βρίσκεται στα σημεία και τα τέρατα, αλλά όταν λάμπει, γιατί τελικά κανένα λυχνάρι δεν μένει κρυφό κάτω από το μόδιο, λάμπει σαν αστραπή και φαίνεται από την μιαν άκρη του ορίζοντα ως την άλλη. Όπου έχει μάτια δεν ξεγελιέται, όπου έχει αυτιά δεν κωφεύει, όπου έχει αφή την ψηλαφά! 

Οι άλλοι παραμένουν ανυποψίαστοι και την ψάχνουν στον εντυπωσιασμό και στις τυμπανοκρουσίες και τα πυροτεχνήματα πού λάμπουν για μια στιγμή και μετά μεταβάλλονται σε σκότος και τέφρα.

Την αγιότητα την οσφραίνεσαι. Χωρίς να έχει στόμα μιλάει και χωρίς να το επιδιώκει αλλοιώνει τα πάντα γύρω της. 

Ο άγιος είναι η ζώσα εικόνα του Αγίου Πνεύματος. Είναι αυτή αύτη η βασιλεία του Θεού εντός του κόσμου.

Η αγιότητα φέρει πνεύμα συντετριμμένον προς τον δυνάστη και Θεό των γνώσεων. Γι αυτό τα γεύεται όλα στο τέλος.

Όπου άγιος εκεί και ο Παράδεισος. Οι άγιοι, ο απειροπρόσωπος Χριστός μέσα στον κόσμο.

από ανάρτηση μας στο ΦΒ