Η ευαγγελική περικοπή, πού ακούσαμε σήμερα στις εκκλησίες, έχει να κάνει με μία εσωτερική πάλη αναζήτησης σε κάθε χριστιανό: Την φοβερή εκείνη σύγκρουση της πίστης στον Θεό και την ύπαρξη Του μέσα από τις ενέργειες και τα δωρήματα Του και την λατρεία και πίστη στον εαυτό μας. Συγκρούονται δύο κόσμοι. Ο χριστιανός πού τα πάντα αφήνει στον Θεό με εμπιστοσύνη, πνευματικά και υλικά και ένας ανθιστάμενος εαυτός, κατάλοιπο παλαιού ανθρώπου, ο οποίος ολιγοπιστεί και ανθίσταται στην δύναμη του Θεού.
Ο ευαγγελιστής μιλάει για έναν αντίδικο ή μάλλον κακέκτυπο, αντιποίηση θεού, πού λέγεται μαμωνάς, μια χαλδαϊκή αρχαία θεότητα του πλούτου. Δεν είναι όμως ο μαμωνάς ένα είδωλο πού αντιπροσωπεύει ένα και μόνο πάθος, την μανία για πλουτισμό και απληστία και το άγχος της μέριμνας,αλλά είναι αυτό η ίδια η υποταγή στις δικές μας δυνάμεις και στο δικό μας θέλημα. Ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με προκλήσεις, με μέριμνα για τα βιοτικά, με δίψα για πνευματική πληρότητα,πού οδηγεί όμως στην στρεβλή λατρεία του εαυτού του, στην εμπιστοσύνη στο θέλημα, στην όποια ισχύ του, την οποία νομίζει για αυτοισχύ, μια σατανική αυτάρκεια. Πλούσιος στην βιβλική και γενική θεολογική μας παράδοση είναι αυτός πού βασίζεται στον εαυτό του, ο υπερήφανος, ο άνθρωπος πού περιστρέφεται και ορίζεται από το αυτείδωλο του, αυτός πού έχει απορρίψει τον Θεό. Και ενώ νομίζει πώς προχωρά δυνατός και με την χάρη της επιλογής δεν είναι παρά δούλος σε εικόνες, υλισμούς και ψευδοπνευματικότητες γύρω από τον εαυτούλη του.
Ο πονηρός άνθρωπος είναι ο αποκομμένος από τον Θεό. Αυτός πού έχει σβεστό τον λύχνο τον ευαγγελικό, με το πονηρό μάτι του κριτή και του εξουθενωτή των αδελφών του, αυτός πού ξυπνάει μέσα στο άγχος της απιστίας και της αδυναμίας. Γιατί όποιος υψώνεται και στήνει ένα βάθρο στην αυτοδύναμη του, όσο σκοτισμένος και νά ναι, συμπεραίνει την αδυναμία και την εξάρτηση του, απ όλα αυτά, στα οποία ψάχνει μάταια θεό και χαρά και πληρότητα και απιστεί και απελπίζεται. Και όσο βυθίζεται σε αυτό το άγχος, εκμανείται και πωρώνεται.
Ο Χριστός μίλησε για την ευαγγελική απλότητα σήμερα, μια νηπιότητα εμπιστοσύνης, κατά την οποία όλα εξαρτώνται από την πρόνοια του Θεού Πατέρα, ο οποίος έχει διαθέσει και ετοιμάσει τα πάντα,σε όποιον αφήνεται σε Εκείνον ολοκληρωτικά. Θέλει γενναιότητα να μοιάσει κάποιος στα κρίνα του αγρού και τα πετεινά του ουρανού και να κυνηγά κάθε μέρα και στιγμή την βασιλεία Του, πιστεύοντας μέσα σε ένα είδος θεϊκής σαλότητος, πώς όλα του έχουν ήδη προστεθεί και ο ίδιος έχει αξία, αξία μπροστά σε έναν θεό πού δεν έχει δεί, αλλά πιστεύει ότι υπάρχει μέσα Του, πλάι του, παντού γύρω του και μεριμνά γι Αυτόν. Είναι τόσο αληθινό και αυθεντικό ένα τέτοιο βίωμα όσο τραγική είναι η διάθεση ορισμένων χριστιανών, πού νομίζουν πώς σήμερα ο Χριστός θέτει δύσκολα και ακατόρθωτα για τον αδύναμο άνθρωπο πράγματα και παλαίσματα και βιώματα.Και όλο αυτό γιατί κατορθώσαμε να ξεχάσουμε και ν απωθήσουμε την μοναδική αλήθεια: Τίποτα το ευαγγελικά προκείμενο δεν είναι ακατόρθωτο ή συμβολικό. Όλα είναι μέσα στο φως του ρεαλισμού μίας και μόνης αλήθειας: Χωρίς εμένα, λέγει Κύριος, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα! Όλα είναι δοσμένα από μένα και εγώ συνεργώ σε αυτά! Δος μου μόνο την καρδία σου και το θέλημα σου.
Με αυτή την συνείδηση ενός ελεύθερου ανθρώπου, πού κέρδισε την ελευθερία του, μόνο όταν την απέθεσε στα δικά του χέρια, ας πορευτούμε από δω και μπρος.
ππκ Ιούνιος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου