Θα ήθελα να πώ για δύο ανθρώπους του αγίου Πνεύματος. Ο ένας είναι ο αοίδιμος παπα Δημήτρης Γκαγκαστάθης. Μου έλεγε η αδελφή Ευσεβία,πηγαίνοντας το πρωΐ στο μοναστήρι, πώς την ημέρα της Πεντηκοστής ενώ ο πατήρ Δημήτριος διάβαζε τις ευχές της γονυκλισίας, πληρώθηκε όλος ο ναός με μία θεϊκή ευωδία. Αυτή η ευωδία δεν έφυγε ποτέ από την αγία Τράπεζα, ούτε από το αγιασμένο σώμα του γέροντα. Ευωδίαζε πάντα, ενώ ήταν ακόμα εν ζωή και μάλιστα απορούσε για την επίσκεψη του Θεού γιατί έλεγε και πίστευε πώς ήταν πολύ αμαρτωλός. Οι αδελφές μάλιστα σε μια επίσκεψη τους στον γέροντα, το έζησαν αυτό το θαυμάσιο ζωντανά και από κοντά...
Ο άλλος είναι ο παπα Φώτης Λαυριώτης, ο σύγχρονος σαλός. Διάβασα πρόσφατα, πώς ήταν τόσο γεμάτος με την χαρά του αγίου Πνεύματος, πού εθεάθη μία μέρα,λίγο μετά το Πάσχα, με την συνήθη φτωχική του περιβολή , να περπατά στον δρόμο έξαλλος και περιχαρής και να ψάλλει: Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε είς πάντας τους αιώνας. Και έκαναν ουρές τα αυτοκίνητα και άνοιγαν τα παράθυρα και τον χαιρετούσαν με ενθουσιασμό και αυτός έψαλλε και χτυπούσε την μαγκούρα του στον δρόμο να του κρατάει τον ρυθμό. Βίωνε αυτό πού λέει ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός: ου χωρά μου την χαράν η ψυχή...
από ανάρτηση μας στο ΦΒ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου