Ο Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο...

Ξημερώνει και πάλι η αιματοβαμμένη μνήμη αυτού πού ονομάστηκε από το αψευδές στόμα του Κυρίου, μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους. 

Το μαρτύριο του δεν είναι μόνο καιρός περισυλλογής και μετά σεβασμού και δέους τιμής, είναι και μια ευκαιρία να φιλοσοφήσουμε απάνω στον θύτη και το θύμα. Ο Πρόδρομος θανατώνεται και μάλιστα ατιμωτικά και όντας αθώος, αλλά δεν είναι αυτός αξιολύπητος, αλλά ο δήμιος του ο Ηρώδης.

Ο ομώνυμος του Προδρόμου, άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στους περίφημους ύμνους του στον προστάτη του άγιο, γράφει πώς ο Βαπτιστής απετέμνετο, αλλά ο Ηρώδης εταράττετο. Και νεκρός ο προφήτης, ελέγχει την άνοια και την τυραννία και και την κακία του σφαγέα. Και δή τώρα πού είναι μάρτυρας, ελέγχει με τον θάνατο του, τον άδικο βασιλιά, τον μοιχό και δολοφόνο,αυτόν τον οποίο έλεγξε δημόσια ανάμεσα σε τόσους μοιχούς στο Ισραήλ, για να δείξει πώς ούτε ο βασιλιάς δεν εξαιρείται και δεν είναι πάνω από τον Νόμο του Θεού. Το αίμα το τίμιο το μαρτυρικό, κατά την προσφυή παράσταση ενός ποιητού, γίνεται ποτάμι φρικτό πού πνίγει τους τυράννους, τους δυνάστες. 

Δύναμη έχει ο μάρτυρας της αληθείας, ο άγιος και όχι ο τύρρανος, πού ελέγχεται από τύψεις κολάσεως και ταραχή δειλίας. Αυτός πού θανατώνει τον δίκαιο το κάνει από φόβο! Και αυτός πού θανατώνεται κοιτώντας κατάματα τον θάνατο, είναι ο νικητής!

Ο δε Γερμανός Πατριάρχης, υμνογράφος των ιδιόμελων της λιτής, μας καλεί λευχειμονούντας να πανηγυρίσουμε το μαρτυρικό του Προδρόμου τέλος. Αυτό είναι το ήθος το εορταστικό της εκκλησίας μας. Εκεί πού οι άλλοι βλέπουν ένα τέρμα,την ήττα, εμείς βλέπουμε ένα τέλος και τέλος στην ελληνική σημαίνει τελείωση, νίκη, αναγωγή στον θρίαμβο , στον κόσμο του Θεού, πού πρωτοπόροι είναι οι μάρτυρες. Αυτή την μαρτυρική χαρά, την διά του θανάτου νίκη, μόνο η ορθοδοξία την προσφέρει σε όλες τις διαστάσεις. Γιατί δεν είναι ένα σύμβολο, μια αφετηρία για μίμηση όπως συμβαίνει με τους αγωνιστές του κόσμου και ως εκεί, είναι η ανατολή στον όντως κόσμο, στην όντως ζωή. Η Εκκλησία μας το ονομάζει, μετά Χριστού συμβασιλεία.Kαι εμείς βασιλικά τιμούμε τον μέγα Ιωάννη!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και αφορά όλες τις εποχές: Η διεφθαρμένη ηθικά εξουσία επιχειρεί να φιμώσει την αντίδραση του αγνού ανθρώπου πού έχει για νόμο του την χάρη του Θεού. Λίγο από εκδικητικότητα, λίγο από δεισιδαιμονία, πώρωση και ηδονοφιλία ο άρχοντας υποχωρεί στους ανήθικους πού κινούν παρασκηνιακά τα νήματα και ο δίκαιος οδηγείται στην εξόντωση και την εξουθένωση. Στο τέλος οι καταστάσεις ανατρέπονται:το θύμα τιμάται σαν μάρτυρας και ο δήμιος ελέγχεται και καταδικάζεται από όλους. 

Όμως ειδικά για την περίπτωση του Προδρόμου εμείς χαιρόμαστε. Χαιρόμαστε γιατί ένα πάσχα σχεδόν πριν από την σταύρωση του Κυρίου μας, σκοτώθηκε εκείνος μαρτυρικά, προδιαγράφοντας ΚΑΙ με το τέλος του,όπως με όλη του την ζωή και παρουσία,το έργο και τον θάνατο του Χριστού.Εκήρυξε δε και στον Άδη.Όλη μα όλη η προσωπικότητα του, από την γέννηση ως το έργο του και από την διδασκαλία τού ως τον τρόπο του θανάτου του είναι προδρομική. Και εμείς τιμούμε και σεβόμαστε μια τέτοια αφοσίωση, μια τέτοια ταπείνωση, μια τέτοια διάθεση εναρμόνισης με το θέλημα του Θεού.

Εζησε ως σκιά του Ενός! Υπάρχει πλέον υπέροχο μεγαλείο από το να ζήσεις και να υπάρξεις ως η Σκιά του Θεού;