Κυριακή Δ΄Λουκά: Γη αγαθή

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στο πρώτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του, μιλάει για τον σαρκωμένο Λόγο ως Φως των ανθρώπων, το οποίο έρχεται στον κόσμο συνεχώς και φωτίζει πάντα άνθρωπο.Και ενώ περιγράφει με αυτόν τον τρόπο το τί κάνει ο Χριστός για εμάς, διότι το Φως είναι για να φωτίζει και αυτή είναι η φύση Του,όσον αφορά τους ανθρώπους μας λέει ρητά και σαφέστατα πώς ορισμένοι μεν τον δέχτηκαν και ονομάστηκαν τέκνα Του,ορισμένοι όμως δεν Τον δέχτηκαν. Δεν αποδέχτηκαν αυτόν τον φωτισμό και έμειναν στο σκότος τους.Αυτοί μάλιστα ήταν οι δικοί του, το γένος δηλαδή των ιουδαίων, στους οποίους χάρισε το πάλαι το προνόμιο να Τον ζήσουν και να ακούσουν πρώτοι απ όλα τα γένη το ευαγγέλιο.Σήμερα,ακούσαμε την ίδια αυτή έκφραση αγάπης με μία άλλη παραβολή, αυτή του Σπορέα και του Σπόρου Του. Σπορέας ο Χριστός και σπόρος το ευαγγέλιο και έδαφος οι καρδιές των ανθρώπων.Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτή την παραβολή και τί κατάληξη είχε στις περισσότερες καρδιές ο σπόρος.Καταπατήθηκε, φαγώθηκε από τα πουλιά, δεν καρποφόρησε και άλλες τραγικότητες. Σε μία όμως περίπτωση, έπεσε σε γή αγαθή και καρποφόρησε πολλαπλά έως και την τελειότητα, κατά το πρόσφορον του εδάφους, δηλαδή κατά τη δεκτικότητα και την καλλιέργεια της ψυχής του καθενός από τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι οι ίδιοι "γη αγαθή".

Γη αγαθή είναι η γη η οποία είναι έτοιμη να δεχτεί τον σπόρο και να καρποφορήσει. Είναι η καρδιά η δουλεμένη, είναι η καρδιά πού σκάφτηκε από τα πριν, με τους πόνους και την λαχτάρα να δεί καθώς εστί και ενεργεί το Φως το ερχόμενον.Είναι η καρδιά του ανθρώπου του φιλόπονου γεωργού, την οποία χάραξαν, σαν υνί αιχμηρό, δάκρυα βασανιστικής εργασίας και στεναγμοί μετανοίας και καθαρίστηκε από πέτρες και κάθε περιττό, από φιλοσοφίες δηλαδή και αναζητήσεις μάταιες, αφού πρώτα όμως προσπάθησε να βρεί την Αλήθεια σε αυτές.Και αυτό το τελευταίο, αυτή η άλη, η περιπλάνηση είναι τόσο δίκαια και συγκινητική! Ανεξάρτητα αν αφορούσε πρώτον ματαιότητες και ψεύδη! Είναι ο μυστικός πόνος, η δίψα του ανθρώπου για να βρει την οδό και την σωτηρία. Αυτό πού ξεχωρίζει τον άνθρωπο της νοσταλγίας του Θεού, τον φέροντα το βάσανο μιας καρδιάς γεμάτης συντριβή ενώπιον του μεγαλείου του Μόνου Θεού, από κάθε αδιάφορο και σκληρυμένο  υιό του αιώνος τούτου.Διότι ο Χριστός τον Σπόρο δεν τον έκρυψε από κανέναν, αλλά αφειδώς και ελεύθερα τον έσπειρε στις καρδιές όλων.Γι αυτόν τον Σπόρο όμως, λίγοι έτρεφαν πόθο και πείνα και ακόμα λιγότεροι γνώριζαν την σημασία Του για την πορεία της ζωής τους.Και όταν ήρθε και έπεσε στην αγαθή την γη τους, εκείνοι οι ολίγοι Τον αναγνώρισαν και τον έκρυψαν μέσα τους ίνα ζωήν φέρη και καρποφόρησε και δοξάστηκαν,όταν είδαν την βλάστηση και όταν γεύτηκαν τον καρπό και όταν εκείνος προσφέρθηκε θυσία ευπρόσδεκτη στον Σπορέα και πολύτιμος πλούτος στις ουράνιες αποθήκες.Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στην διδαχή του περί της παραβολής αυτής, επισημαίνει δραματικά πώς από τα τέσσερα μέρη των ανθρώπων, αυτών δηλαδή πού δέχτηκαν τον σπόρο, μόνο το ένα ήταν γη καρποφόρα και αγαθή!Τί φοβερή διαπίστωση! Τί ευκαιρία εγρήγορσης και προσοχής!Είναι τέλος γη αγαθη, η καρδιά πού συμπονεί και φλέγεται για τον αδελφό και για όλον τον κόσμο. Εκεί δηλαδή πού ο Θεός βρίσκει ανάπαυση και ευαρεστείται, γιατί αυτή καρδιά δεν αιματώνει μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για κάθε πλάσμα του Θεού.

Εμείς σήμερα,βαπτισμένα μέλη της Εκκλησίας, σφραγισμένοι με το Όνομα του Χριστού, θέτουμε αρχικά ως κέντρο της πνευματικής μας πορείας αυτόν τον Σπόρο, το Θείο Ευαγγέλιο.Το ακούμε καθημερινά στις λειτουργίες και σε άλλες ακολουθίες της λατρείας μας, το μελετάμε, προστρέχουμε στις ερμηνείες των πατέρων, ακούμε ευαγγελικές ομιλίες από άξιους ιεροκήρυκες.Έχοντας οι περισσότεροι από εμάς το φιλότιμο και τον φόβο να μην χαθεί ο σπόρος μέσα μας,αλλά να φυτευτεί και να καρποφορήσει στις καρδιές μας, αγωνιούμε και πολλές φορές θλιβόμαστε όταν δεν βλέπουμε πνευματικούς καρπούς και αποτελέσματα.Όμως είναι η επίπονη μελέτη και προσπάθεια και η πνευματική εργασία και άσκηση, τα μέσα εκείνα πού θα κατασκάψουν βαθιά την ψυχή μας και θα ανοίξουν τα ώτα της καρδιάς μας,για να γίνουν τα ευαγγελικά παραγγέλματα κατανοητά και βιώματα και καρποφορία πνευματική.Έχουμε δουλειά με τους εαυτούς μας. Έχουμε τρόπον ασκητικό και μυστηριακό να εργαστούμε και να φιλοπονήσουμε για να δούμε καρποφορία και ευεργεσία φωτισμού. Δεν χρειάζεται λοιπόν απελπισία και μετά από αυτήν παραίτηση και άρνηση. Αλλά απόφαση και επίπονη καλλιέργεια για να δικαιωθεί ο αγώνας μας και να βρούμε την αληθινή χαρά.

ππκ 13-14 Οκτωβρίου 2017.