Mνήμη Νεοφύτου Εγκλείστου

Εμοί ου πρέπει να λαλώ ουδέ να συντυχαίνω.
Ου πρέπει εμέ να βλέπομαι ουδέ πάλιν να βλέπω, 
ουδέ να τρέφομαι τροφήν, την πρέπουσαν ανθρώποις.
Εμένα πρέπει να θρηνώ, ημέραν εξ’ ημέρας, 
να τρώγω δε τον χουν της γης και των δένδρων τα φύλλα, 
να πίνω δε τα δάκρυα διά τας αισχράς μου πράξεις, 
ότι ενίκησα υπερβολικώς τον άσωτον εκείνον·
εκείνος γαρ υπέστρεψεν από της ασωτίας, 
και το «ήμαρτον» εβόησε και υιότητος αξιώθη.

Ει δε και μόλις αισθανθώ εκείνου τη μετάνοιαν, 
ευθύς καταλαμβάνει με έρως φιληδονίας, 
και κατασπά με ο λογισμός προς πράξεις αθεμίτους.
Συ δε, Σωτήρ μου, σώσον με, καν θέλω καν μη θέλω