Η θλίψη της σαρακοστής και η ελληνική φύση

Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκηπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα του και την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την ευγένεια του. Πιό καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού με την ορθόδοξη ενσυναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό τόσο πιό πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση.

Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν νηστεύει η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα τα ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και χαρά.Και όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο αγάλλεται.

Η σαρακοστή είναι η πατρίδα των ορθοδόξων ελλήνων. Βιώνεται από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της ορθοδοξίας, αλλά στην δική μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η σαρακοστινή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του Χριστού. Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο.

Για την απλή ψυχή την μακαρία και εθελούσια ανίδεη , ο βαρύς μολυβένιος ουρανός είναι η θλίψη του Θεού για τα παθη του ανθρώπου.Ο πλανταγμός της σκόνης ο μυκτηρισμός Του , μέσα σε πεπλα βαριά και βυσσινιά,πενθιμοκατάνυκτα. Η πρασινισμένη γης και τα πρώτα ασπρολούλουδα η μεταμέλεια Του. " Ού προσθήσω ἔτι καταράσασθαι τὴν γῆν διὰ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ· οὐ προσθήσω οὖν ἔτι πατάξαι πᾶσαν σάρκα ζῶσαν, καθὼς ἐποίησα." Η πρώτη γαλήνια σιωπή του γαλάζιου θόλου,τα πρώτα αιματόβαφτα λουλούδια της γης που κάνουν δειλα δειλα την εμφάνιση τους μέσα από την βασιλεία των βραχων,υπόσχεση της ανάστασης.Ανατολικά της Εδέμ είναι μια γκριζογάλανη χώρα,όπου Κύριος ο Θεός και Πρωτομάστορας, "έκτισε" τον εξόριστο λαό Του "μέσα στα βουνά,έκλεισε" τον λαό του "μες στην θάλασσα"...

Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού και πάσα η κτίσις η ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι σαν καθρέφτης ζωντανός μιας ανεμοδαρμένης και χιλιοπληγωμένης ψυχής πού κρύφτηκε με συντριβή στον χειμώνα και όταν ανετειλε του Έαρος ο Ήλιος,βρήκε ευλογία