Η πλούσια πτώχεια

Βλέπεις καταπάνω
σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε
ὁ ἴδιος ὁ Χριστός;
Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία
τὰ ὑπόμεινε ὅλα; ...
Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ,
ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι
ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι
ἀπὸ τὸν Χριστὸ
μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον,
τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας.
Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του
καὶ μᾶς καλεῖ
κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε.
Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του
καὶ τὰ πόδια του,
κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε.
Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε
στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας
γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε
τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη.
Ἡ λέξη Ἀνάσταση
δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία
τῆς γνώσης μας...
Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου,
δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς,
ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται
μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους
ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας,
τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας:

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ,
ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Καὶ στὸν Θωμᾶ,
ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ
γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε:
«Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ,
γιὰ τοῦτο πίστεψες;
Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστὸς ἀνέστη!
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ