«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;! - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;! - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;!

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων ο Θεός;

Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:

- Πού είναι; Να ‘τος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».

Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26,

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006

«Νομίζετε, ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ και τους σκότωσε, ήταν οι χειρότεροι από όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Σας διαβεβαιώνω πως όχι, αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο...» (δηλαδή αιφνίδια) (Λουκ. 13, 4-5).

Επεξηγεί ο Χριστός ένα απρόοπτο φυσικό φαινόμενο (έπεσε ένας πύργος και σκότωσε ανθρώπους) και διευκρινίζει ότι αυτή η συμφορά που τους βρήκε δεν είχε το νόημα της τιμωρίας του Θεού, επειδή ήταν αμαρτωλοί ούτε λόγω της κακίας τους, αλλά τους υπενθυμίζει ότι υπάρχουν πράγματα πέρα και έξω από το βεληνεκές του ανθρώπινου μυαλού, για τα οποία καλό είναι να σιωπούν, ενώ ταυτόχρονα τους παροτρύνει να νοιάζονται για την βαθύτερη, προσωπική του ο καθένας διάθεση και ποιότητα (τη μετάνοια).

"Θυμώνει" ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Τον ρωτά: «Τί οὖν; Ἵνα γένωμαι ἐγώ βελτίων ἐκεῖνος κολάζεται;» «Τι δηλαδή; Για να γίνω εγώ καλύτερος τιμωρείται εκείνος;» Και απαντά: «Όχι βέβαια! Αλλά για τα δικά του, του Θεού, (αόρατα στα μάτια μας) δεδομένα».

Το κεφάλαιο 13 στο Ευαγγέλιο του Λουκά, που αρχίζει με τη σφαγή των Γαλιλαίων την ώρα της θυσίας και τον θάνατο των δεκαοχτώ από την πτώση του πύργου, συνεχίζει με την παραβολή της άκαρπης συκιάς. Ακολουθεί η θεραπεία της συγκύπτουσας, οι παραβολές του σπόρου του σιναπιού και του προζυμιού, και τέλος η διδασκαλία για την στενή πύλη!

Η συκιά της παραβολής παρουσιάζει μια όμορφη εικόνα: φύλλα χωρίς καρπούς. Είναι ένα δέντρο που άδικα πιάνει τον τόπο! Παίρνει, λοιπόν, παράταση... για καρποφορία! (Εμείς όμως αρκούμαστε στην εικόνα... στα φύλλα!).

Η υπομονή που καλλιεργήθηκε στη διάρκεια μιας δεκαοκτάχρονης αναμονής δίνει τη δυνατότητα σωστών αξιολογήσεων και τοποθετήσεων. (Εμείς όμως θέλουμε να τα ξέρουμε όλα και τώρα!).

Ένας ελάχιστος σε μέγεθος σπόρος έχει τον δυναμισμό να γίνει «ενεργείᾳ» ένα δέντρο μεγάλο, "αναπαυτικό" για πολλούς, όταν τον αφήσουμε ν’ αναπτυχθεί και του εξασφαλίσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. (Εμείς όμως νομίζουμε ότι όλα "αγοράζονται" έτοιμα!).

Και το "προζύμι" μπορεί και αλλάζει τα δεδομένα των συνθηκών. Το αλεύρι, που στην ακατέργαστη μορφή του δεν τρώγεται, γίνεται ψωμί που στηρίζει και συνεχίζει την ζωή! (Εμείς όμως όντας ανόητοι... «ακυρώνουμε και αχρηστεύουμε το προζύμι» και τελειώνουν όλα εκεί).

Όλα τα παραπάνω επισημαίνουν κάποιον κόπο που "απαιτείται" για να μπορέσουμε να "μπούμε" από την στενή πύλη στην Βασιλεία του Θεού! Θέλει μάζεμα το μυαλό μας, για να δεχθεί ταπεινά ότι δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι... παντογνώστης (!), ούτε να ελέγχει και να εγκρίνει τα πάντα! Χρειάζεται απλότητα (όχι απλοϊκότητα) ταπείνωσης για να δεχθεί κανείς αυτό που γράφει ο Χαίλντερλιν, ότι: «Ο Θεός φτιάχνει τον κόσμο, όπως η θάλασσα την στεριά: Με το να αποτραβιέται (αποσύρεται)».

Είναι φυσικό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον πόνο, στο κακό και στην δυστυχία, όπως και τώρα με τις φωτιές της Αττικής, δεν θα παύει να μας ταράζει το δίλημμα: Ή ο Θεός είναι παντοδύναμος, αλλά δεν μας αγαπάει· ή μας αγαπάει, αλλά δεν είναι παντοδύναμος. Αν ο Θεός υπάρχει και είναι αγάπη, όπως λένε οι χριστιανοί, γιατί να υπάρχει το κακό και ο πόνος; Είναι ένας Θεός που θέλει το κακό μας;

Όλοι ήρθαμε κάποτε αντιμέτωποι με την δυστυχία ή την συμφορά, με την μία ή την άλλη από τις τόσες μορφές της! Την αρρώστια, την οδύνη, τον θάνατο! Συμφορές δικές μας ή αγαπημένων μας προσώπων. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε την απίστευτη ικανότητα του ανθρώπου να κάνει κακό και να προκαλεί πόνο στον αδερφό του. Από τον Κάιν που σκότωσε τον Άβελ, μέχρι την Ρουάντα, τους πολέμους όπου γης, και τις φυσικές καταστροφές, σαν το τσουνάμι παλαιότερα ή τις φωτιές τώρα στην Αττική. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε θέσει στον εαυτό μας το ερώτημα: «Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει να συμβεί το ένα ή το άλλο;».

Εμείς οι χριστιανοί σφάλαμε, δίνοντας μια εικόνα του Θεού, που στηρίζεται στην παντοδυναμία Του. Ο Θεός κρατιέται σε απόσταση, δεν είναι όμως απών, αλλά η προσεκτική και αγαπητική παρουσία Του γίνεται διακριτικά. Η απόσταση Του δεν είναι δήλωση αδυναμίας, ούτε σημάδι αδιαφορίας, αλλά ένδειξη αγάπης.

Ωστόσο μπροστά στην ευγενική σιωπή του Θεού και στην απόστασή Του λόγω σεβασμού της ελευθερίας μας, η ανυπομονησία του ανθρώπου εκδηλώνεται με τρόπο φυσικό. Η προσευχή ως ικεσία μέσα στην Αγία Γραφή έχει ξεχωριστή θέση. Οι Ψαλμοί και τα βιβλία των Προφητών είναι γεμάτα από αιτήματα για παρέμβαση του Θεού. Φωνάζουν διαρκώς να σταματήσει επιτέλους ο Θεός να κρύβει την δύναμή Του.

Ο Χριστός εγκαταλείπει κάθε ισχύ και συντάσσεται στο πλευρό μας. Στην αρχή των Ευαγγελίων, οι αφηγήσεις για τους πειρασμούς στην έρημο λένε ότι ο Χριστός αρνείται κάθε κοσμική δύναμη και εξουσία. Στο τέλος του Ευαγγελίου, ο Χριστός εισέρχεται στο πάθος, βιώνει την ανθρώπινη κατάσταση σε όλη της την τραγωδία. Συντάσσεται με το μέρος μας, μαζί μας στη δυστυχία, στον πόνο και στο θάνατο. Τα αναλαμβάνει, δεν τα ερμηνεύει! Εκείνος ξέρει το γιατί. Αλλά τα Ευαγγέλια δεν σταματούν στον Σταυρό. Ο θάνατος του Χριστού είναι πέρασμα προς τη ζωή. Ο παραμερισμός της θεϊκής του παντοδυναμίας γίνεται το πέρασμα μέσα από την ανθρώπινη αδυναμία, και οδηγεί στην "Ισχύ" της Αναστάσεως. Έτσι ο Χριστός στέκεται στο πλάι μας, ενάντια στην δυστυχία και στον θάνατο.

Να όμως που έρχονται οι περιστάσεις να μας πείσουν ότι η δυστυχία είναι ο κανόνας στη ζωή και οι στιγμές της ευτυχίας η εξαίρεση. Ας μη βιαστούμε. Ας προτιμήσουμε την σιωπή. Ας σκεφτούμε την Παναγία κάτω από το Σταυρό σιωπηλή. Κανένας δεν την φαντάζεται να λέει στο γιο της λόγια παρηγοριάς. Απλώς σιωπά και ακούει αυτόν που είναι Σταυρωμένος να φωνάζει: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Ίσως και αυτή να έλεγε μέσα της τα ίδια λόγια!!

Ο Θεός είναι και παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο. Οι χριστιανοί δεν αμφιβάλλουν για την παντοδυναμία Του γιατί πιστεύουν, όχι στο τι μπορεί να κάνει, αλλά στην δύναμη της Αναστάσεώς Του, και αυτό είναι το κέντρο της πίστεως. Ούτε πάλι αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού, γιατί η χριστιανική πίστη είναι εμπιστοσύνη σε έναν προσωπικό Θεό, που νοιάζεται για τα πλάσματα Του. Ο τρόπος που νοιάζεται για τα πλάσματα Του, αυτό είναι το ασαφές και άγνωστο στο δικό μας μυαλό. Το πώς νοιάζεται! Ο τρόπος! Ο τρόπος μάς είναι δύσκολα αποδεκτός, γιατί είναι ακατανόητος και άγνωστος. Οι χριστιανοί το ξέρουν και το πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μια "πλήρης" και απόλυτη διαφάνεια στις ενέργειες και στον τρόπο του Θεού. Ο Θεός και «βλεπόμενος παραμένει μυστήριο» που όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να το καταλάβουμε.

Ο Θεός δεν είναι ένας μάγος. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν. Η δύναμη του Θεού υπάρχει μέσα μας, για να υπομείνουμε το κακό, είτε είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό είτε όχι.

Την τελευταία λέξη δεν θα την πει το κακό, αλλά η δύναμη του Χριστού, που υπάρχει μέσα μας, και με την Ανάσταση Του νικάει το κακό. Αν ο Θεός ενεργούσε με τρόπο μαγικό (ρυθμίζω τα πάντα χωρίς εσένα και την ελευθερία σου) θα σήμαινε ότι δεν είμαστε τίποτα γι’ Αυτόν.

Παρόλα αυτά ισχύει αυτό που απαντάει η μεγάλη δημοσιογράφος Mireille Dumas όταν την ρωτούν:

- Ας φανταστούμε ότι, μια μέρα, έχετε απέναντι στο μικρόφωνο και στην κάμερά σας τον Θεό ως πρόσωπο. Ποια ερώτηση θα Του κάνατε;

- Καταρχάς θα Τον ρωτούσα, γιατί άργησε τόσο να απαντήσει στην επείγουσα πρόσκλησή μου! Ας σοβαρευτούμε όμως. Νομίζω πως θα είχα μόνο μία ερώτηση να Του κάνω: Γιατί τόσος πόνος;

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχ

Οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό, μας κουράζει ο κακός, μας κουράζει η ανομία. 

Και φτάνουμε στο σημείο που είχε φτάσει κάποια φορά και ο Προφητάναξ Δαυίδ και έλεγε:

Ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου


Δεν θέλω ούτε να παρηγορηθώ, με τίποτε, με τίποτε !!!

Και πολλοί συνάνθρωποι μας τι λένε;

Θέλω το βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να τελειώνω….

Τα έχετε ακούσει, τα έχω ακούσει, όλοι τα λένε.

Γι αυτό ακριβώς, Όπου επλεόνασε η Αμαρτία υπερπερίσευσε η Χάρις.

Ο αιώνας αυτός, είναι ο αιώνας του Θεού!!!

Ο αιώνας της Εκκλησίας!!!

Ο αιώνας της μετανοίας!!!

Ο αιώνας της προκλητικής Αγάπης Του Θεού!!!

Ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας Πατέρα. Στην Αγία μας Εκκλησία που είναι η αγκαλιά Του Χριστού!!!

Όλοι μία αγκαλιά θέλουμε, όλοι μία αγκαλιά γυρεύουμε, λοιπόν αυτή η αγκαλιά είναι του Χριστού.

Ο οποίος την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας και στα αδιέξοδα περιμένει.

Και τότε απελπισμένοι από όλους και από όλα και από τον εγωιστή εαυτό μας πέφτουμε στην αγκαλιά Του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και παραδινόμαστε στην αγάπη Του Θεού και αυτό είναι θαύμα!!!

Δεν αφήνει τον κόσμο Του ο Θεός, δεν αφήνει ο Χριστός, μας έχει πληρώσει με το Αίμα Του και τη ζωή Του και του λείπουμε.» 

Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

[orthodoxia.online]

Δώστε τους εσείς να φάνε...

Καὶ σήμερα διαβάζοντας τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μὲ ξάφνιασαν ξανὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Οἱ μαθητὲς του κάνουν ἔκκληση νὰ διώξει τὰ πλήθη, ἐπειδὴ ἡ μέρα ἔφθασε στὸ τέλος της, ἐπειδὴ ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ βρίσκονται μέχρι τὰ γειτονικὰ χωριὰ εἶναι μεγάλη, ἡ κούραση καὶ τὸ σκοτάδι θα τοὺς καταβάλλουν ἐὰν παραμείνουν ἐκεῖ περισσότερο. Καὶ ὅμως, ἔμειναν χωρὶς φαγητὸ μιὰ ὁλόκληρη μέρα, ἀκούγοντας τὸν ζωηφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ ὁ Χριστὸς λέει στοὺς μαθητὲς: Ὄχι, δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν· δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.. Πῶς μποροῦν νὰ θρέψουν ἕνα πλῆθος τόσο μεγάλο; Χιλιάδες ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ, ἐνῶ τὸ μόνο ποὺ ἔχουν εἶναι πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ ἐδῶ εἶναι ἡ πρόκληση ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς σ’ ἐκείνους καὶ σ’ ἐμᾶς. Ναί, ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἀλλὰ ὄχι ἄν δὲν συμβάλλουμε σ’ αὐτὸ ἁπλόχερα καὶ μ’ ἀνοιχτὴ καρδιὰ. Δὲν εἶπε στοὺς μαθητὲς Του: Κρατῆστε ὅσο περισσότερα τρόφιμα μπορεῖτε γιὰ σᾶς, καὶ δῶστε τὰ ὑπόλοιπα, ὅ,τι ἀπέμεινε στοὺς ἄλλους. Τοὺς λέει: Πᾶρτε ὅ,τι ἔχετε καὶ δῶστε τα ὅλα…

Αὐτὸ δὲν μᾶς λέει ὁ Χριστὸς, μὲ πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο, σὲ ἐποχές ποὺ εἴμαστε τόσο ἀσφαλεῖς, τόσο πλούσιοι, καὶ ὅταν καθημερινὰ ἀκοῦμε γιὰ πείνα, δυστυχία, γιὰ θάνατο ἀπὸ ἀσιτία ἑκατοντάδων ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἁπλὰ μᾶς λέει ὁ Θεὸς εἶναι: δῶστε ὅ,τι μπορεῖτε καὶ ἄφηστε με μετὰ νὰ ἐνεργήσω· μὴν μοῦ ζητᾶτε νὰ κάνω ἕνα θαῦμα, ἐνῶ μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε μόνοι σας.

Οἱ Ἀπόστολοι μποροῦσαν νὰ κάνουν λίγα πράγματα· μποροῦσαν νὰ μοιράσουν πέντε ἅρτους καὶ δύο ψάρια· ἀλλὰ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μοιράσουμε τόσα πολλὰ! Ἐὰν οἱ καρδιὲς μας ἦταν ἀνοιχτὲς, ὁ Θεὸς θὰ ἔκανε τὶς πέτρινες καρδιές μας καρδιὲς ζωντανές, ἄν εἴχαμε μάθει τὶ σημαίνει νὰ εἴμαστε γενναιόδωροι καὶ ὑπεύθυνοι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, ἄν εἴχαμε μάθει λίγο, τόσο λίγο! – ν’ ἀγαπᾶμε στὴν πράξη τὸν πλησίον μας, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε πείνα στὸν κόσμο.

Καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς λέει σήμερα το Εὐαγγέλιο, εἶναι , «κοιτᾶξτε γύρω σας»· σὲ κάθε πρόσωπο ποὺ πεινάει, ποὺ δὲν ἔχει στέγη, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη καὶ θυμηθεῖτε ὅτι καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι δική σας εὐθύνη, ἡ πείνα τους, ἡ ἔλλειψη στέγης, ἡ δυστυχία τους εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ πλούτου, τῆς ἄνεσης, καὶ τῆς ἄρνησής σας νὰ μοιραστεῖτε, νὰ προσφέρετε, ὄχι νὰ δώσετε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε -ἁπλὰ νὰ δώσετε.

Ἄν μοναχὰ θυμόμασταν, καθὼς ἕνας Ἅγιος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν θυμᾶμαι τώρα, γράφει σ’ ἕνα κείμενό του, ὅτι ὅποτε τρώει μιὰ μπουκιὰ ποὺ δὲν τοῦ εἶναι ἀπαραίτητη, ὅποτε ἀποκτᾶ ἥ κατέχει ὁ,τιδήποτε πέρα ἀπὸ τὶς ἀπόλυτες ἀνάγκες του, τὸ κλέβει ἀπὸ τοὺς πεινασμένους, ἀπὸ τοὺς ἄστεγους, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ροῦχα – εἶναι κλέφτης.

Δὲν ἀπευθύνεται ἀκριβῶς αὐτὸ σὲ μᾶς ἀπ’ ὅτι στὸν ἀσκητή;

+Αντώνιος μητρ.Σουρόζ 

Πέντε άρτοι και δυο ιχθείς

Οι πέντε άρτοι σημαίνουν τις πέντε αισθήσεις· κι οι πέντε αισθήσεις αντιπροσω­πεύουν όλο το σώμα. Το ψάρι σημαίνει τη ζωή. Τους πρώτες αιώνες της χριστιανικής ζωής το Χριστό τον απεικόνιζαν με τη μορφή ψαριού. Το σύμβολο αυτό μπορεί να το δει ακόμα και σήμερα κανείς στις αρχαίες χριστιανικές κατακόμβες. Απ’ αυτήν την άποψη, ο Χριστός έδωσε το σώμα και τη ζωή Του στους ανθρώ­πους για να τραφούν. Και γιατί ήταν δύο τα ψάρια; Επειδή ό Κύριος έδωσε και δίνει τον εαυτό Του θυσία τόσο όσο διάστημα κράτησε η επίγεια διαδρομή Του, όσο και στην Εκκλησία μετά την Ανάστασή Του, ως τη σημερινή μέρα. Ποιά σημασία έχει το γεγονός ότι έκοψε μόνος του τους άρτους; Αυτό σημαίνει πως Εκείνος, με την ελεύθερη βούλησή Του, παραδόθηκε να θυσιαστεί για τη σωτηρία των ανθρώπων. Γιατί έδωσε τα ψωμιά και τα ψάρια στους αποστόλους, για να τα μοιράσουν αυτοί μετά στο λαό; Επειδή εκείνοι ήταν που έπρεπε να μεταφέρουν το Χριστό σ’ ολό­κληρο τον κόσμο και να τον δώσουν στους ανθρώπους και τα έθνη ως τροφή ζωής.

 αγιος Νικόλαος Αχρίδος

Κυριακή 22α Ιουλίου 2018: Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης... Χαίρετε και αγαλλιάσθε...

Tην προηγούμενη Κυριακή, μιλήσαμε για τον μακαρισμό εκείνων που φέρουν την ειρήνη του Χριστού.Η ειρήνη όμως του Χριστού δεν γίνεται αποδεκτή στον κόσμο. Γι αυτό και ο ίδιος είπε «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνη αλλά μάχαιραν» . Πώς να αντέξει ο κόσμος την απώλεια του, όταν και μόνο η παρουσία των μακαρίων πτωχών, πενθούντων, πραέων, ελεημόνων, πεινώντων  και διψώντων την δικαιοσύνην, καθαρών τη καρδία και ειρηνοποιών κρίνει αυτό τον δαιμονοκρατούμενο κόσμο ως αμαρτωλό, πεπερασμένο, δαιμονικό και φθαρτό;

 Γι αυτό και ο κόσμος θα στραφεί ενάντια στους αγίους , τους μακάριους. Η παρουσία των αγίων στον Κόσμο για το όνομα και την μαρτυρία του Ιησού θα είναι κόλαση και κρίση για αυτόν τον κόσμο και τον άρχοντα του πού είναι ο διάβολος. Έτσι ερχόμαστε στους δύο τελευταίους μακαρισμούς που συνδέονται μεταξύ τους: «  Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών και Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’  υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ έδιωξαν τους προφήτας τους προ υμών». Μακάριοι είναι εκείνοι, που καταδιώκονται για χάρη της δικαιοσύνης, γιατί σ' αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών.Μακάριοι θα είστε, όταν θα σας βρίσουν και σας καταδιώξουν και πουν εναντίον σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου.Τότε να χαίρεστε και να αγαλλιάστε, γιατί η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη στους ουρανούς. Έτσι ακριβώς κυνήγησαν τους προφήτες, που έζησαν πριν από σας. 
Η Εκκλησία είναι εκκλησία μαρτύρων, σταυρική Εκκλησία. Όσοι θέλουν να μαρτυρήσουν για τον Χριστό και την δικαιοσύνη , το θέλημα Του, θα βριστούν , θα διωχτούν, θα συκοφαντηθούν, θα κακοπαθήσουν, θα οδηγηθούν ακόμα και στον θάνατο και έτσι θα ομοιάσουν στους προφήτες και τους αγίους που διώχτηκαν και μαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού , ανά τους αιώνες ως την σημερον. Για ακόμα μια φορά συναντάμε εδώ μια αντίθεση. Είδαμε πώς ο Χριστός αποκάλεσε μακάριους τους πενθούντες και ταπεινούς, τώρα μακαρίζει τους διωγμένους, αυτούς που θα ζήσουν μια ζωή περιφρόνησης και πίεσης για τον κόσμο της αμαρτίας. Αυτούς που θα κατηγορηθούν άδικα για το όνομα Του. Εκείνους πού θα αντιμετωπίσουν κάθε ψευδή κατηγορία όχι για έγκλημα απάνθρωπο, αλλά για το όνομα : Χριστιανός. Αυτοί είναι η παράδοξη γλώσσα της ορθοδοξίας. 
Συνήθως εμείς οι άνθρωποι κρίνουμε τα πράγματα με ταπεινά και σαρκικά κριτήρια.  Μακάριοι για τον ορθολογιστή άνθρωπο αυτού του αιώνα δεν είναι βέβαια οι αυτοταπεινούμενοι και οι καταδιωγμένοι, αλλά αυτοί πού ζουν με ασφάλεια, αυτοπεποίθηση και βεβαιότητα για τον εαυτό τους και απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά και εισπράττουν τον θαυμασμό και την κολακεία ή τον φθόνο των γύρω τους. Δεν χρειάζεται βέβαια να προχωρήσουμε σε ειδικότερες αναλύσεις για την κατάντια αυτού του κόσμου. Ο,τιδήποτε αγαθό , ό, το χρηστό και άγιο έχει αποδιωχθεί από την ζωή μας , ενώ αντίθετα ό, τι το παράλογο, ανίερο και πρόστυχο  έχει γίνει απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητας και της ψευτικης ευτυχίας μας και είδωλο το οποίο λατρεύουμε στην θέση του αληθινού Θεού και θυσιαζόμαστε για αυτό. Την σημερον ο πραγματικός, ο έντιμος χριστιανός πού θέλει να ζήσει εν Χριστώ αντιμετωπίζει άθεους ανθρώπους ή κάλπικους αδελφούς πού στο όνομα του μοντερνισμού και της ψεύτικης προόδου, τον παρακωλύουν από το να ποιεί το ευαρεστο στον Θεό και τον πολεμούν και τον χλευάζουν όταν αυτός προσπαθεί λόγω και πράξει να υπερασπιστεί τά άγια πιστεύω του και να διασφαλίσει την ορθόδοξη ταυτότητα του. 
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών και προσπαθειών τορπιλισμού και υπονόμευσης της εκκλησίας και των γνήσιων διακόνων και τέκνων της. Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν έφτασε σε τέτοιο κατώτατο πνευματικό επίπεδο ώστε όχι μόνο να αποκηρύττει ό,τι θεϊκό και πνευματικό αλλά και να πάσχει να το σβήσει και να το καταργήσει. Γιατί το σκοτάδι αποστρέφεται το φως και η αμαρτία ελέγχεται από την σιωπηλή αγιότητα.  Εϊναι όμως γενικά αποδεκτό και λογικό πώς όποιος δεν θέλει να γνωρίσει ή να αποδεχτεί την αλήθεια την ειρωνεύεται, την πολεμα, την υποβιβάζει. Όσοι συκοφαντούν τους χριστιανούς, επειδή ακριβώς είναι χριστιανοί, τους αγίους για την αγιότητα τους και τους τίμιους ακριβώς για την τιμιότητα τους μοιάζουν με φοβισμένα κυνάρια που απειλούν τους ανθρώπους, δίχως να έχουν εξουσία επάνω τους. Καλούμαστε την ώρα και την στιγμή πού θα περιφρονηθούμε , την ώρα που θα διωχθούμε και θα συκοφαντηθούμε για τον Χριστό, να χαρούμε και να πανηγυρίσουμε, γιατί θα εξομοιωθούμε, θα γίνουμε ένα με τους προφήτες και τους μάρτυρες και τους ομολογητές και με τον ίδιο τον εσφαγμένο Αμνό Χριστό. Θυμηθείτε, αγαπητοί, πώς και ο Ίδιος ο Χριστός από την φάτνη έως τον τάφο, διώχτηκε και συκοφαντήθηκε και απειλήθηκε από τον κόσμο της αμαρτίας. Έφθασε όμως ως την Ανάσταση και την δόξα. Όμοια και οι Απόστολοι και οι μάρτυρες και οι Πατέρες εδιώχθησαν για χάρη της αληθείας. Μέσα από τις οδύνες γιγαντώνεται η πίστη και το δέντρο της Εκκλησίας ποτίζεται με αγνό αίμα μαρτύρων. Ως προφύραν και βύσσον στολισαμένη η Εκκλησία, αναγνωρίζει ως ισχύ και στερέωμα της τον Εσταυρωμένο Κύριο της. Η εποχή μας, αγαπητοί αδελφοί, καυχιέται για πρόοδο τεχνολογική και "πνευματική ολοκλήρωση". Καυχιέται για δημοκρατία, παρρησία και ελευθερία έκφρασης και λόγου. Καυχιέται για λαμπρά μυαλά, επιτήδειους οικονομολόγους,φωτισμένους ηγέτες, τεχνοκράτες επιστήμονες και μεγάλους ανθρωπιστές. Καυχιέται για ήρωες της καθημερινότητας και ευεργέτες της ανθρωπότητας. Ο ηρωϊσμός σαν έννοια στη σημερινή εποχή ταυτίζεται με εκείνους που έλαβαν ρόλο ανθρωποθεού ή και ρόλο μεσσία θεανθρώπου. Ο ηρωϊσμός της εποχής δεν είναι παρά μια καθαρή βλασφημία μπροστα στο θρόνο του Θεού. Πλάθουμε και προσκυνούμε τάχα τιτάνιες μορφές πού όμως τους λείπει η διαυγής αγάπη και η αληθινότητα, τους χαρακτηρίζει το πνεύμα της καθυπόταξης και σαγήνης των πολλών. Έτσι ο ήρωας της σύγχρονης εποχής δεν είναι παρά μια αδύναμη και δειλή ψυχή που εξαρτά την ευτυχία και την επιτυχία του, από την γνώμη ή την"λατρεία" του συνόλου.

Στην ορθόδοξη παράδοση και ιστορία έχουμε και εμείς τους δικούς μας ήρωες που είναι οι άγιοι και μάλιστα οι άγιοι μάρτυρες και μεγαλομάρτυρες. Στρατιώτες αληθινοί του Χριστού, με μία παρρησία όχι δαιμονική αλλά ουράνια. 'Ηρωες με πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης. Ήρωες όχι για τον εαυτό του, ούτε προς εντυπωσιασμόν, αλλά ούτε με ψυχρό μεταφυσικό υπολογισμό να κερδίσουν μία γωνία στον παράδεισο του "οφειλέτη Θεού".Οι μάρτυρες της ορθοδοξίας είχαν πρώτον "καρδίαν" και "πίστιν ζέουσαν". Ήταν ο έρως ο μεγάλος και καταλυτικός για τον Νυμφίο Χριστό, ο έρως της αλήθειας, της μόνης αλήθειας πού τους οδηγούσε στο καμίνι των θλίψεων και των πειρασμών των μαρτυρίων. Διότι , οι άγιοι μάρτυρες κατανοούσαν το πρόσκαιρο αυτής της ζωής και την γελοία απάτη της εγκόσμιας δόξας και η καρδιά τους δεν χωρούσε αγάπη άλλη, φίλον έτερον εκτός του Νυμφίου Ιησού.Έτσι θηριομαχούσαν και ανθρωπομαχούσαν με γενναιότητα, ενώ ο κόσμος και οι υπηρέτες του, τους φόρτωναν με κατηγόριες,βλασφημίες και τους παρέδιδαν στα πιο φρικτά και σατανικά βάσανα. Διότι, όσο αντιστέκοταν οι άγιοι μάρτυρες, τόσο οι διώκτες δαιμονίζονταν και κολάζονταν. Όσο οι άγιοι μάρτυρες παρέμειναν ακλόνητοι και αμετακίνητοι στην θεία πίστη, τόσο οι υπηρέτες του διαβόλου επιστράτευαν σατανικά εφευρήματα και σκληρότερα μαρτύρια για να κάμψουν την αγία τους αντίσταση. Γιατί η νίκη των μαρτύρων είναι η κόλαση του κόσμου και ο θρίαμβος τους είναι η καταδικη των δημίων τους, όπως ακριβώς η δόξα του Θεού είναι κόλαση καυστική για τους πωρωμένους και παραδομένους τη αμαρτία.

Τελειώνοντας, τις ομιλίες στους Μακαρισμούς, αγαπητοί αδελφοί , θέλουμε να τονίσουμε πώς ο,τιδήποτε ελέχθη δεν είναι ακατόρθωτο, ούτε εξωπραγματικό. Ο Χριστός λαμβάνοντας σάρκα μίλησε και συνδιαλέχθη και άφησε ευαγγέλιο όχι σε αγγέλους, αλλά σε ανθρώπους. Γνώριζε δηλαδή τις δυνάμεις μας. Εμείς τις αγνοούμε!Τονώνοντας την πιστότητα, την αγωνιστικότητα, τον ζήλο και την ζέουσα αγάπη μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία και την μυστηριακή ζωή, στον νηπτικό βίο και την ορθοπραξία, την άσκηση, την μαρτυρία και την πίστη, κατά το μέτρο , την κλήση και το τάλαντο εκάστου, μπορούμε συν Θεώ αγίω να ανέβουμε και εμείς την νοητή αυτή κλίμακα των μακαρισμών και να φτάσουμε στην αγιότητα.
ΑΜΗΝ

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

Οι ομιλίες αυτές στους μακαρισμούς εκφωνήθηκαν ως μία ομιλία στον κατανυκτικό εσπερινό την Κυριακή της Ορθοδοξίας το 2011. Ξαναγράφτηκαν για το διαδίκτυο το 2013.Εδώ τις προσαρμόσαμε για τις ανάγκες του κυριακάτικου κηρύγματος μας στον ναό και την οικονομία του διαδικτύου

Παπαδιαμάντης και προφήτης Ηλίας

Ο Παπαδιαμάντης έγραψε απόστιχα για τον μικρό εσπερινό του προφήτη Ηλία, ελλείψει τούτου. Τόση ήταν η αγάπη του για τον άγιο, πού τα εμπνεύστηκε και τα έγραψε στην στιγμή και τα έψαλλε στην πανήγυρη του.

Μαρτυρεί ο Βαλέτας:"Αυτά τα μικρά τροπάρια εις ήχον β’ προς το “Οίκος του Εφραθά…”, τα σύνθεσε ο Ππδ. χωρίς να κοπιάσει καθόλου και μέσα σε λίγη ώρα κατά τα τελευταία του χρόνια, όταν κάποτε είχε πάει στο πανηγύρι του Προφήτου Ηλία, που το μοναστηράκι του βρίσκεται σε μια όμορφη αγναντερή τοποθεσία […]. Τάγραψε για να συμπληρώσει με αυτά την παλιά ασματική ακολουθία του Προφήτη, από την οποία λείπει ο μικρός Εσπερινός”.

Παραθέτουμε τα εν λόγω απόστιχα :

Ήχος β’ Οίκος του Εφραθά

Ου πυρ, ου συσσεισμός, ουχί σφοδρόν σε πνεύμα, αύρα λεπτή δε μάκαρ, ανέδειξε θεόπτην, Ηλία μεγαλώνυμε.

Στίχ. Μη άπτεσθε των χριστών μου

Αύρα τον εν λεπτή, ιδόντα Θεού δόξαν, ως ζηλωτήν Κυρίου, θεσπέσιον Προφήτην, υμνούμεν οι θεόφρονες.

Στιχ. Συ ιερεύς εις τον αιώνα

Σε ο Μονογενής, Υιός ο της Παρθένου, Θεός σεσαρκωμένος, παρέστησε τρισμάκαρ εν Θαβωρίω μάρτυρα.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Παλαιόν

Δέσποινα αγαθή, τας αγίας σου χείρας, προς τον Υιόν σου άρον, τον φιλόψυχον Πλάστην, οικτειρήσαι τους δούλους σου.

Φωτογραφία: Ο ψηλός Προφήτης Ηλίας, πού βρίσκεται στην ομώνυμη ψηλότερη κορυφή της Καλύμνου στα 700 μέτρα.

Λύμη και λοιμική

Στην εικονογραφική αναπαράσταση της αγίας, ο διάβολος είναι σμικρότατος και η νεαρή αγία Μαρίνα τεράστια. Στους ύμνους επανέρχεται συνεχώς η θέση πώς ο διάβολος είναι ένα ανίκανο σκυλάκι και οι αδύναμοι για τον κόσμο πανίσχυροι δαμαστές του. Αυτός πού καυχιότανε πώς θα εξαλείψει γή και θάλασσα έτρεμε μπροστά σε ένα κοριτσάκι δεκαπεντάχρονο.Αυτή είναι του Χριστού η δύναμη. Γενικά, όλο αυτό είναι ένας έλεγχος για την ποιότητα της πίστης μας.Εμείς θέλουμε έναν χριστιανισμό κοσμικής υπεροχής και δυναμισμού. Ενώ η ισχύς είναι στον Κύριο. Δεδομένη.Είναι κοινός τόπος στις Γραφές, ο ελάχιστος και ο πιό περιφρονημένος να κληρονομεί την εύνοια του Θεού και να γίνεται οδηγός και ποιμένας για τους αδελφούς του. Έτσι οικονομεί ο Κύριος για να ταπεινώσει την υπερηφάνεια των πολλών και να μας δείξει πώς η κοσμική δύναμη είναι ένα τίποτα, σκύβαλο πού το παίρνει ο αέρας και χάνεται. Η αγία Μαρίνα είναι ιατρός της λοιμικής και πάσης σχετικής ασθένειας. Λοιμική και λύμη στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια του, η οποία τον οδηγεί στον πνευματικό θάνατο και πολλές φορές στον βιολογικό. Ο υπερήφανος είναι μια προσωπικότητα ασύμβατη, αυτοκαταστροφική,ολέθρια. Ο ταπεινός και ο αδύναμος λαμβάνει ισχύ και δόξα από τον Θεό και κερδίζει την αθανασία.
Πάντα ζώ με το όραμα και την υπόσχεση πώς τα παιδιά,οι αφιερωμένοι και οι νήπιοι στην καρδιά θα κατακτήσουν τον κόσμο και εύχομαι να μην προσμετρηθώ σε όσους δεν ένοιωσαν.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018: Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» δηλαδή άγιοι είναι αυτοί που φέρνουν την ειρήνη στον κόσμο γιατί εκείνοι θα ονομαστούν παιδιά του Θεού. 

Αμέσως μετά τους καθαρούς στην καρδιά, μακαρίζονται οι ειρηνοποιοί. Αυτοί  φέρουν μέσα τους την ειρήνη του Θεού και την προσφέρουν απλόχερα στους γύρω τους και το περιβάλλον τους. 

Η ειρήνη πού είναι κατά τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο ζητούμενο αγαθό από όλους, αλλά από λίγους τηρούμενο βρίσκεται μαζί με την αγάπη στο κέντρο της αληθινής πίστης. Ο ίδιος ο Θεός μας ονομάζεται άρχων της ειρήνης, δηλαδή κέντρο και πηγή της μακαριότητας, αιώνιος και προϋπαρχων,τόσος Αληθινος και αμετακίνητος από την θεότητα. Αλλά και ο Κύριος Ιησούς ονομάζεται στην γραφή άρχων ειρήνης και " επι γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία". Αυτός είναι ο πρώτος και μέγας ειρηνοποιός και η Ειρήνη διότι αυτός μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα. Απομακρυνθήκαμε εμείς από τον Θεό και μισήσαμε τον δημιουργό μας. Αλλά εκείνος με την σάρκωση, τον Σταυρό και την ανάσταση Του ένωσε τα πριν διεστώτα δηλ. μας επανέφερε σε κοινωνία με τον Θεό Πατέρα μας.  Κάθε έχθρα μίσος και αποστροφή πού ένιωθε ο πλανεμένος και πληγωμένος άνθρωπος για τον θεό του, ο φόβος και η απελπισία, η  τεράστια απόσταση μεταξύ Αγίου και αμαρτωλού, ξεπεράστηκαν από τον ειρηνοποιό και συμφιλιωτή Χριστό στο Πρόσωπο Του. Έτσι ο Χριστός επανέφερε την γη σε διάλογο με τον ουρανό, ανέσυρε τους εσκοτισμένους στο φως , τους νεκρούς στην ζωή και τους πριν πλανεμένους στην αλήθεια,κατέστησε τον άγνωστο και απρόσιτο Θεό, προσωπικό, συγκεκριμμένο και αγαπητό. Όχι πια φοβερό και δυνάστη αλλά εύσπλαχνο και ελεήμονα . 

Αλλά η ειρήνη του Χριστού δεν έφτασε μόνο εκεί αλλά έγινε και επί γής ειρήνη,  αγγελική πολιτεία, βασιλεία ουρανών στην γη. Μιλάμε για την Εκκλησίας, αγιοπνευματικό ίδρυμα της Ειρήνης και ο τόπος συμφιλίωσης και κοινωνίας. Μέσα στην Εκκλησία και από την Εκκλησία ξεκινά η Ειρήνη πού θα κυριεύσει τον κόσμο. Μας καλεί ο Χριστός εμάς τα φωτόμορφα της Εκκλησίας τέκνα να διαδώσουμε το μήνυμα της χριστιανικής ειρήνης και της παγκόσμια συμφιλίωσης. Η Εκκλησία είναι ο τόπος της ανάστασης και της ειρήνης, κατάφύγιο ειρήνης για τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, τους διωγμένους, τους συγκρουόμενους και τους αμαρτωλούς. ΓΙ αυτό και η λατρεία μας είναι ειρηνοκεντρική. Με την ειρήνη καλούμαστε να προσευχηθούμε στον Κύριο επί το αυτό , με ειρήνη καλούμαστε στην μετάληψη των μυστηρίων και πάλι με ειρήνη απολυόμαστε από την ευχαριστία, για να μεταδώσουμε στον κόσμο ειρηνοφόρα μηνύματα.

Είναι γεγονός πώς εκτός της Εκκλησίας ζούμε τον παραλογισμό, την αφόρητη πίεση των ανθρώπινων συγκρούσεων , του σατανικού πολέμου και της ασυνεννοησίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός ο κόσμος πορεύεται συνειδητά και ασυνείδητα προς την απώλεια και την καταστροφή και αυτό δεν θα πάψει να συμβαίνει ως την εσχάτη ημέρα. Γι’ αυτό ακριβώς καλούμαστε να φέρουμε την ειρήνη του Χριστού στον κόσμο, πού δεν είναι άλλη από το ευαγγέλιο στην βιωματική πράξη. Καλούμαστε ζώντας εν Χριστώ και μεταδίδοντας τον Χριστό να περισώσουμε ό, τι περισώζεται μέσα στην δίνη της καταστροφής του κόσμου. ΟΙ κοσμοκράτορες και οι άρχοντες του κόσμου ειρηνοκάπηλοι και κατασκευαστές πολέμων και συγκρούσεων επαγγέλονται παγκόσμια ειρήνη και ευημερία . Είναι σύγχρονοι φαρισαίοι πού στον βωμό των μεγάλων συμφερόντων καταδυναστεύουν και θυσιάζουν λαούς και έθνη. Η ειρήνη όμως πού φέρουν οι άνθρωποι του Θεού δεν έχει σχέση με την ψευδώνυμη ειρήνη του κόσμου, με ο,τιδήποτε υποκατάστατο ανθρωπιστικών και ειρηνιστικών οργανώσεων. Και στην εποχή του Ιησού οι Ρωμαίοι είχαν επιβάλει τυρανικά ένα ισοπεδωτικό καθεστώς παγκοσμιοποίησης την ρωμαική ειρήνη πού σκοπό είχε να εξουθενώσει και να ελέγχει το πρόσωπο και τους λαούς. Και αυτή την ψευδεπίγραφη ειρήνη προσπαθούν σήμερα να μας επιβάλουν οι αρχιτέκτονες της Νέας Εποχής. 

Η Ειρήνη του Χριστού είναι πρώτα ειρήνη εσωτερική και πνευματική ,  καρπός νήψης και εκκλησιαστικότητας, μετά εξωτερικευεται από τους αληθινούς ανθρώπους και τους αληθινούς πιστούς στους πάντες και στα πάντα. Οι άγιοι ζούν πρώτα την Ειρήνη και έπειτα μεταφέρουν τους καρπούς της, τους καρπούς του αγίου Πνεύματος στον κόσμο, όπως ο Χριστός στους μαθητές μετά την Ανάσταση. Φέρνουν σε συνδιαλλαγή τα πρόσωπα, τους ανθρώπους μεταξύ τους και σε κοινωνία με τον Θεό. Οι ειρηνοποιοί είναι αυτοί που αγαπούν αληθινά για αυτό και ο Θεός των χριστιανών είναι κατά τον μέγα Παύλο ο Θεός της ειρήνης και της αγάπης.Οι ειρηνοποιοί βιώνουν στον βαθμό που της πρέπει την ελευθερία του Χριστού. Δεν είναι πλέον δούλοι, γιατί απαλλάχτηκαν από τον φόβο του θανάτου, από την δυναστεία της αγωνίας. Είναι υιοι, πράγμα που σημαίνει κληρονόμοι. Και ο κληρονόμος έχει εξουσία βασιλείας. Είναι "πριγκηπόπουλο του Θεού" κατά τον όσιο Παϊσιο. Είναι φως στο σκοτάδι.Ο κατά Χριστόν ειρηνοποιός αγιάζει και λαμπρύνει τα πάντα, όχι με αυτό που κάνει, αλλά αυτό που είναι ανάμεσα στους άλλους. Είναι σαν κρυστάλλινο καθαρό νεράκι, από το οποίο ξεδιψούν οι κουρασμένοι από την βασανιστική δίψα και ταλαιπωρία του κόσμου. Είναι η χώρα της ανάπαυσης, της καταφυγής σε έναν κόσμο , τον οποίο ο πόλεμος έκανε κοιλάδα κλαυθμώνος και τόπο οδύνης, λύπης και στεναγμού.

 « Μη φοβού μικρόν ποίμνιον», παιδιά του Θεού δεν ονομάζονται οι Καίσαρες και οι κλειδοκράτορες αλλά οι ειρηνοποιοί. Αυτοί συμπυκνώνουν στην ειρηνική τους πανδαισία κάθε μακαρισμό.Αυτοί θα συμβασιλεύσουν με τον Χριστό μετά το πέρας της αμαρτίας. Η ειρήνη του Χριστού ως βασιλεία που αποκαλύπτεται στον εσωτερικό άνθρωπο και εξωτερικεύεται σε κοινωνία προσώπων προγεύεται ως νέα εποχή ανακαίνισης μέσα στην Εκκλησία.

ππκ 2013-2018

Απλά ποίηση

"Στον αγέρα πετούν ένα σωρό πράματα! Ακούγεται η βαθειά βουή του ατελείωτου κόσμου... Στήσε το αυτί σου!... Τι μυστική γλώσσα έχει η ψυχή! ... Περπατώ με τις μύτες των ποδιών μου, το δάχτυλό μου είναι απάνου στο στόμα μου... Ειδών ειδών μυρουδιές κλώθουνται σε χρωματιστά ρέματα, που ’ναι όμοια με τόξα τ’ ουρανού... Απάνου στο πάτωμα στοιβάζουνται - φρου φρου - μαλακά πούπουλα, που στρίφουν στον αγέρα και πέφτουν αμέτρητα, σκεδιάζοντας χίλια χάδια αγάπης - χίλια χάδια αγάπης...

Οι άδειες καμάρες τ’ ουρανού γιομίζουν από μια κρυφή μουσική... Μέσα στο άπατο χάος κυλάνε αργά και βουβά εκατομμύρια χαμένοι αιώνες... Η Πούλια αφουγκράζεται με σιωπή τη σκέψη του θεού... Απάνου στις στερεμένες θάλασσες του Βέγα αρχίζει να φυσά ένα ερημικό αγέρι.

Φτωχή μου φωλιά! Εδώ μέσα οι άγγελοι χορεύουν με τις αιώνια παιδικές φτέρνες τους κάθε βράδυ... Ωσαννά! Ωσαννά!... Η γης αγιάστηκε!...

...Αν έρτω γω στα κατατόπια σου, ξέρω καλά πως θα με ποτίσεις πίκρα και μιζέρια, γιατί είμαι απλός κ' εσύ δασκαλεύεσαι μέρα-νύχτα απ' το διάολο. Μα αν τύχαινε κανένας άνεμος να σε ρίξει σε τούτο το έρημο μέρος που ζω κι αν μπορούσα για μια στιγμή να σου δανείσω το μυαλό μου και την καρδιά μου, τότες θα 'βλεπες, τότες θα καταλάβαινες για ποιά μυστήρια σου μιλώ."

εκλογη απο τα κειμενα του

Αναμνήσεις από τον Γέροντα Σωφρόνιο-καθ.κ. Γ. Μαντζαρίδη

Ο Γέροντας Σωφρόνιος ζούσε με την παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό όμως ήταν και πολύ κοντά στον κάθε άνθρωπο. Όταν μιλούσες μαζί του, μπορούσες να είσαι βέβαιος ότι σε καταλαβαίνει καλύτερα από τον εαυτό σου· ότι μπορεί να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματά σου. Και αν συνέβαινε να μην απαντήσει σε κάτι, μπορούσες να ξέρεις ότι το σφάλμα βρισκόταν στην ερώτησή σου. Συνέβαινε ακόμα να ακούς πράγματα, που απορούσες γιατί σου τα λέει. Έπαιρνες όμως την απάντηση στην απορία σου αργότερα από τα ίδια τα πράγματα, από την εξέλιξη των γεγονότων η από την καλύτερη προσέγγιση και επίγνωση του εαυτού σου.

Στο πρόσωπο του Γέροντα έβλεπε κάποιος τον άνθρωπο του Θεού, τον «ζώντα μάρτυρα» της αυθεντικής θεογνωσίας. Όπως οι άγιοι στην ιστορία της Εκκλησίας, έτσι και ο Γέροντας Σωφρόνιος ήταν το «σημείο του Θεού» για τη γενεά του. Ο γραπτός, όπως και ο προφορικός λόγος του, έχει τη σφραγίδα της πατερικής γνησιότητας και ταυτόχρονα της άκρας επικαιρότητας.

Πολλοί ισχυρίζονται, και όχι αδικαιολόγητα, ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων τις απαντήσεις των πνευματικών πατέρων τους στα ερωτήματά τους. Αυτό δεν ίσχυε για τον Γέροντα Σωφρόνιο. «Να ακολουθείτε τον Χριστόν αναβαίνοντα εις τον Γολγοθάν», έλεγε. Η γενική αλλά και ταυτόχρονα τόσο εξατομικευμένη αυτή προτροπή δίνει τον κανόνα για τη ζωή και τη συμπεριφορά του Χριστιανού. Μέτρο του ανθρώπου είναι ο Χριστός, «το άναρχο γεγονός του είναι». Δείκτης για τις ενέργειες του πιστού είναι η ζωή του Χριστού. Προϋπόθεση για την πνευματική προκοπή του η τήρηση των εντολών.

Έβλεπε τον άνθρωπο ως καθαρή δυνατότητα, που μπορεί βαθμηδόν κατά τη διάρκεια της ζωής να περιλάβει μέσα του ολόκληρο το θεανθρώπινο είναι. Ο οποιοσδήποτε αυτοπροσδιορισμός του ανθρώπου απέναντι στον Δημιουργό του, θετικός η αρνητικός, είναι υπόθεση της ελευθερίας του. Ο θετικός όμως αυτοπροσδιορισμός προϋποθέτει ορθή αντίληψη του προτύπου, ορθή θεωρία του Θεού, ορθόδοξο δόγμα.

Δόγμα και ήθος, πίστη και ζωή συνιστούσαν για τον Γέροντα ενιαία πραγματικότητα. Η αληθινή χριστιανική ζωή θεμελιώνεται στην ορθή αντίληψη για τον Χριστό και την Αγία Τριάδα. «Ολόκληρος η πορεία της εν Θεώ ζωής μου», γράφει, «ωδήγησεν εμέ εις την πεποίθησιν, ότι εκάστη παρέκκλισις της νοεράς ημών συνειδήσεως από της ορθής κατανοήσεως της αποκαλύψεως αντανακλά αναποφεύκτως επί των εκδηλώσεων του πνεύματος ημών εις την πράξιν της καθ’ ημέραν ημών υπάρξεως».

Η εμπειρική βίωση της πίστεως τον οδήγησε στη διαμόρφωση αυτού που ο ίδιος ονόμαζε «δογματική συνείδηση». Η συνείδηση αυτή, που χαρακτηρίζει όλους τους αυθεντικούς Γέροντες, τους Στάρετς, τους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γίνεται ο απλανής οδηγός στην πίστη και τη ζωή των Χριστιανών.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος ζούσε την πατρότητα ως συμπόρευση. Τον προσέγγιζες ως πνευματικό πατέρα και τον έβλεπες δίπλα σου ως πιστό συνοδοιπόρο. Δεν ήθελε να καθοδηγεί, αλλά να συνοδοιπορεί. Και η συνοδοιπορία του ήταν η καλύτερη προσωπική καθοδήγηση. Κοντά του ένιωθες άνεση και ελευθερία. Με κάθε λόγο και κάθε πράξη του, με κάθε ενέργεια και εκδήλωσή του προσπαθούσε να σε τιμήσει και να σε στηρίξει· να σε κάνει να αισθάνεσαι πολύτιμο πρόσωπο με ξεχωριστή αξία. Και τα χαριτολογήματά του ακόμα κινούνταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάποτε τον επισκέφθηκε νεαρός θεολόγος, που υπηρετούσε ως βοηθός καθηγητού Θεολογικής Σχολής. Αυτοσυστήθηκε ως βοηθός του καθηγητού του, και ο Γέροντας στην απάντησή του είπε: Εσύ είσαι βοηθός του καθηγητού σου και σε εσένα βοηθός ο Θεός.

Κάθε συζήτηση μαζί του αποτελούσε πνευματικό γεγονός, που δημιουργούσε βαθύτατες εντυπώσεις στους συνομιλητές του. Εκείνος ήταν μετρημένος και ευχάριστος. Ανοικτός στη σκέψη και εγκάρδιος προς όλους. Σαφής στις θέσεις και επιγραμματικός στις απαντήσεις του. Τιμούσε όλους τους ανθρώπους, και το έκανε αυτό βάζοντας τον εαυτό του κάτω από όλους. Σεβόταν τον κάθε συνομιλητή ανεξάρτητα από τη θέση και την ηλικία του. Άκουγε με προσοχή τα λόγια του και απαντούσε με σοφία και χάρη στα ερωτήματά του.

Ο σεβασμός του προς την ανθρώπινη ελευθερία ήταν απεριόριστος. Απέφευγε όχι μόνο να επιβάλει τη γνώμη του στους άλλους, αλλά και ακόμα να επηρεάσει με οποιοδήποτε τρόπο την ελευθερία της σκέψεώς τους. Θυμάμαι τη συνομιλία που είχαμε κάποτε κατά την προετοιμασία της εκδόσεως του βιβλίου του Περί προσευχής. Μετά από εκτενή συζήτηση για τον προσδιορισμό του τίτλου του βιβλίου, κατά την οποία ακούστηκαν και οι διάφορες προτάσεις των συνομιλητών του, ο ίδιος είπε: Γιατί να επηρεάσουμε τους αναγνώστες εκ των προτέρων με τη διατύπωση κάποιου τίτλου που εκφράζει τη δική μας θέση για το βιβλίο; Σε τι αναφέρεται το βιβλίο; Στην προσευχή. Ας δώσουμε λοιπόν τον τίτλο Περί προσευχής.

Ήταν αληθινό πρόσωπο με καθαρότητα, που αγαπούσε και «συγχωρούσε» μέσα του ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αλλά και σε όσους τον πλησίαζαν μετέδιδε τον πόθο για την καθολική αυτή αγάπη και «συγχώρηση». Κοντά του λησμονούσες τις διαιρέσεις και αντιθέσεις που ταλανίζουν την καθημερινή μας ζωή. Δοκίμαζες την ειρήνη και την ενότητα. Ανακάλυπτες τον παγκόσμιο άνθρωπο, που ξυπνούσε μέσα σου τον πόθο για αληθινή παγκοσμιότητα, για άδολη οικουμενικότητα.

ολόκληρο εδώ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

"και όποιος θέλει ας τ ακούσει..."

Τέτοιες ημέρες πέρυσι,λειτούργησα στο ίδιο εκκλησακι που λειτούργησα το πρωΐ.Θυμάμαι, μια πεταλούδα, την ώρα του χερουβικού, μπήκε από την Ωραια Πύλη,κάθισε πάνω στο ανοιχτό αντιμήνσιο,έπαιξε δύο τρείς φορές τα φτερά της, σαν να βύζαινε κάτι με ευχαρίστηση και έφυγε από την στενή θυρίδα της κόγχης.Να κάτι τέτοια μικρά τα θυμάμαι και ας πέρασε ένας χρόνος.Τί σκεφτόμουν πριν μια ώρα ή τι αποφάσισα να φαω αύριο και τι δουλειές έχω μέσα στην εβδομαδα δεν τα θυμάμαι ποτέ.Γι αυτό δεν θα με συγχωρέσει Θεός και κόσμος και θα μείνω αχαΐρευτος. 

"...Γιατί άραγε μου φέρνουνε βαθεία συγκίνηση , και φυλάγω κρυφά μέσα στην καρδιά μου κάποια πράγματα, που δεν τα παρατηρεί κανένας; Κι αν βρεθεί κανείς να τα προσέξει και να νοιώσει κάτι απ’ αυτά , ωστόσο δεν το φανερώνει, για να μην τον λογαριάζουν για άνθρωπο που χάνει τον καιρό με κάποια πράγματα που δεν είναι σοβαρά, προπάντων στην εποχή μας, που θέλει να είναι οι άνθρωποι δραστήριοι σε χεροπιαστά πράγματα , προ πάντων σε ό, τι βγάζει χρήματα: «λεφτά, πολλά λεφτά!» ακούω συχνά να λένε δίπλα μου , κι ανατριχιάζω, αν τύχει να κα΄θησω σε καμία καρέκλα, κι ας βρίσκουμαι και μίλια μακρυά απο την Αθήνα.

Μέσα σε τέτοιον κόσμο, λοιπόν, σε βλέπουν όλοι σαν χασομέρη, αν τύχει να μιλήσεις για κάποια αισθήματα και για κάποιες συγκινήσεις που βρίσκουνται μακρυά απο τη μόνη και μοναδική κι αδιάκοπη συγκίνηση των λεφτών , που τη νοιώθει όλος ο κόσμος. Κι αν τύχει μάλιστα αυτά τα αισθήματα να έχουνε σχέση με τη θρησκεία, εκείνον που τα έχει και που θαρρεύτηκε να τα πει κιόλας, θα τον πούνε, όπως είπα στην αρχή, χασομέρη, ανόητον , όσο και βλαμμένον.

Ωστόσο, εμένα δεν με φοβερίζουνε αυτές οι προσβλητικές ονομασίες, γιατί τις συνήθισα και γιατί τις ακούσαμε κι άλλοι πιό σπουδαίοι απο μένα, αλλά και γιατί δεν έχω πολλή εκτίμηση σε όσα εκτιμούν οι σημερινοί άνθρωποι! Και γι’ αυτό, όπως πάντα, φανερώνω τι έχω μέσα στην καρδιά μου, κι όποιος θέλει ας τ’ ακούσει!~φ.κόντογλου".

Κυριακή 8-7-2018: Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται

«Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται»

Ο έκτος μακαρισμός αναφέρεται σε αυτούς πού είναι καθαροί τη καρδία δηλαδή τους φωτεινούς και αγνούς Χριστιανούς σε αυτούς πού έχουν φτάσει στα μέτρα της αγιότητας.

Αυτή η βαθμίδα τελείωσης είναι αμέσως ανώτερη από την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη λοιπόν πρέπει να γίνεται με καθαρή καρδιά, με καθαρή συνείδηση. Τόσο με δοτικότητα άνευ γογγυσμού, αλλά κυρίως από προϊόντα καθαρής εργασίας και καθαρής συνείδησης. Καθαροί στην καρδιά είναι σε πρώτο επίπεδο αυτοί οι οποίοι έχουν καθαρή συνείδηση και πράξεις φωτεινές, οι οποίες πηγάζουν από μια αγαθότητα εσωτερική.

Όταν η Αγία Γραφή και οι άγιοι Πατέρες μιλούν για την καρδιά εννοούν την μεταφυσική (πνευματική) καρδιά, αλλά και την σαρκική καρδιά. Δηλαδή καρδια είναι αφ’ ενός μεν το σαρκικό όργανο, αφ’ ετέρου δε το κέντρο της υπάρξεώς μας, μέσα στο οποίο γίνεται η κοινωνία και η ένωσή μας με τον Θεό.

 Είναι αρκετά δύσκολο να δώση κανείς ορισμό αυτής της πνευματικής καρδιάς, γιατί «άβυσσος γαρ ακατάληπτος αληθώς η καρδία". Ιδίως στον σαρκικό άνθρωπο, που διακατέχεται από την κυριαρχία της λογικής και ο οποίος βιώνει την ζόφωση της μεταπτωτικής ζωής, είναι αδύνατη η γνώση αυτής της πνευματικής καρδιάς. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ευρεθή κανείς ορισμός ο οποίος θα μπορέση να περιγράψη αυτήν την πραγματικότητα που βιώνει ο πνευματικός άνθρωπος. Μόνον χαρακτηρισμούς και εικόνες μπορεί κανείς να διατυπώση.

Ο Απόστολος Πέτρος ονομάζει την καρδία κρυπτόν άνθρωπον: «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος» (Α’ Πέτρ. γ’, 4). Είναι πράγματι ο χώρος εκείνος στον οποίο αγιάζεται ο Θεός: «Κύριον δε τον Θεόν αγιάσατε εν ταις καρδίαις υμών» (Α’ Πέτρ. γ’ 15). Μέσα στην καρδιά ανατέλλει η Χάρη του Θεού: «... έως ου ημέρα διαυγάση και φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β’ Πέτρ. α’, 19). Εκεί συντελείται η καθαρή προσευχή και η ένωση, η κοινωνία με το θείο.

Καρδιά είναι το αγγείον που έχει το έλαιον, δηλαδή την θεία Χάρη.Η καρδιά είναι ο χώρος στον οποίο λάμπει το Φως του Θεού. «Ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού» (Β’ Κορ. δ’, 6). Μέσα στην καρδιά βεβαιώνεται ο άνθρωπος για την υιοθεσία και εκεί ακούγεται καθαρά η φωνή του Θεού: «ότι δε εστε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον∙ αββά ο πατήρ» (Γαλ. δ’, 6). Αφού εκεί αναπαύεται ο Θεός, εκεί ομιλεί με τον άνθρωπο. Εκεί ακούγεται καθαρά και ευκρινώς ο λόγος του Θεού.            Στην καθαρή καρδιά υπάρχουν και οι οφθαλμοί με τους οποίους βλέπει τα μυστήρια του Θεού. «Ο πατήρ της δόξης, δώη υμίν... πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της καρδίας υμών, εις το ειδέναι υμάς τις εστιν η ελπίς της κλήσεως αυτού...» (Εφεσ. α’, 17-18). Στην καρδιά επικρατεί η ειρήνη του Θεού: «και η ειρήνη του Θεού βραβευέτω εν ταις καρδίαις υμών» (Κολ. γ’, 15).  Η καρδιά είναι η κιθάρα, χορδές είναι οι αισθήσεις, πλήκτρο η διάνοια η οποία δια του λογικού κινεί ενδελεχώς το πλήκτρο που είναι η μνήμη του Θεού, «εξ ης ηδονή τις άρρητος τη ψυχή επιγίνεται και τω καθαρώ νοΐ τας θείας αυγάς ενοπτρίζεται».   Η καρδιά είναι η πηγή από την οποία, με την προσευχή και την θέρμη, εξέρχεται ύδωρ «εκ του ζωοποιού πνεύματος».  Η καρδιά είναι ο εντός ημών άνθρωπος . Αυτές και πολλές άλλες εικόνες και χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούν οι άγιοι Απόστολοι και άγιοι Πατέρες για να παρουσιάσουν και να εκφράσουν την καρδιά. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι καρδιά είναι «ο εντός ημών άνθρωπος», ο χώρος εκείνος που αποκαλύπτεται με την εν Χάριτι άσκηση και στον οποίο αποκαλύπτεται και κατοικεί ο Θεός. Είναι ο πνευματικός ναός που τελείται αέναη θεία Λειτουργία, προσφέρεται αέναη δοξολογία προς τον Θεό. Αυτός ο χώρος, ο άγνωστος για τους πολλούς, αλλά γνωστός για τους αγίους, ζωογονεί τον άνθρωπο.Αυτός διατηρείται καθαρός με την φυλακή των αισθήσεων. Όταν ο άνθρωπος του Θεού, καθοδηγούμενος από έμπειρο πνευματικό αναπτύσσει πνευματικές άμυνες και αισθήσεις, ώστε να μην εισβάλει και προσβάλει το ιερό της καρδίας του, ρυπαρός ή βλάσφημος λογισμός, ο οποίος με την συγκατάθεση γίνεται κυρίαρχο πάθος, το οποίο γίνεται βδέλυγμα της ερήμωσης στο θυσιαστήριο της καρδιάς και μας απομακρύνει από τον Θεό, αφού πρώτα μας υποτάξει και εξευτελισει.

Η καθαρότητα της καρδιάς συνδέεται με την καθαρή λατρεία.Την εποχή του Χριστού αλλά και σήμερα σε όλες τις θρησκείες , κυριαρχεί  η τυπολατρεία δηλαδή οι άνθρωποι έδιναν βάρος στοςυ εξωτερικούς τύπους της θρησκευτικής ζωής. Άγιος και δίκαιος άνθρωπος  κατά τους ιουδαίους,άρα σωστός και έντιμος ήταν αυτός που έκανε συχνές θυσίες, αυτός που γνώριζε τον Νόμο του Θεού χωρίς απαραίτητα να τον τηρεί βιωματικά και γενικά όποιος φαινόταν στα μάτια των άλλων έντιμος και δίκαιος. Είχαμε δηλαδή επιφανειακή θρησκευτικότητα, γεμάτη ανούσιους τύπους και υποκρισία. Δυστυχώς αυτός ο τρόπος θρησκευτικότητας, η τυπολατρεία και η προσποίηση, ταλαιπωρεί και στιγματίζει ακόμα και σήμερα την Εκκλησία μας. Γιατί ενώ ο Χριστός μας καλεί στην πνευματικότητα, να δούμε πίσω από το γράμμα, πίσω από τον τύπο την ουσία εμείς είμαστε προσκολλημένοι στα βατά, τα καλά και συμφέροντα. Φοβόμαστε να ανακαλύψουμε το θέλημα του Θεού γιατί φοβόμαστε να γίνουμε αγνοί και άρα να προχωρήσουμε πνευματικά.

Στην συνέχεια κατεβάζουμε τον Θεό στο δικό μας επίπεδο για να εξυπηρετήσουμε το καλό μας. Προκυνούμε με προσποιητή ευλάβεια την εικόνα ενός αγίου χωρίς να είμαστε διατεθειμμένοι να μιμηθούμε τον άγιο. Πιστεύουμε στον εκκλησιασμό ως κοινωνική υποχρέωση και απορρίπτουμε την μυστηριακή ζωή. Ακόμα και η Γραφή και η Παράδοση επιδέχεται για πολλούς πολλών και συμφεροντολογικών ερμηνειών. Έχουμε αντικαταστήσει την ευσέβεια με τον ευσεβισμό, την πίστη με την φαρισαϊκη καθαρότητα, την αγάπη με το συμφέρον. Αν κόβουμε τον Θεό στα μέτρα μας πλανώμαστε. Μισούμε τον αδελφό μας, ενώ πιστεύουμε πώς αγαπάμε τον Θεό μας.  Είμαστε θρήσκοι αλλά όχι χριστιανοί.  Ο Χριστός στηλίτευσε την αμαρτία δημόσια αλλά όχι τον αμαρτωλό. Μόνο και μία εξαίρεση έκανε: Δημόσια στηλίτευσε τον φοβερότερο αμαρτωλό τον υποκριτή. Ο Χριστός όμως όσον αφορά τον τρόπο ζωής μας έριξε το κέντρο βάρους στην εσωτερική καθαρότητα και ταπεινοφροσύνη του ανθρώπου, που έρχεται από την αληθινή γνώση των πραγμάτων. Δηλαδή στην τέλεια υπακοή και παράδοση στον Θεό για να βρούμε την ελευθερία. Όταν είναι καθαρός ο άνθρωπος στα βάθη της καρδιάς του, τότε όλη η ύπαρξη του είναι φωτεινή. Και αναλόγως από την ποιότητα και το περιεχόμενο της ο κόσμος γεννιέται στον νέο κόσμο του Θεού ή μένει στάσιμος στον κόσμο της αμαρτίας. Βέβαια, η καθαρότητα της καρδιάς εξαρτάται και από την ηθική καθαρότητα και σωματική άσκηση. Ο έντιμος άνθρωπος μπορεί να είναι και αυτός καθαρός τη καρδία, αλλά σίγουρα ο καθαρός στην καρδιά είναι έντιμος και ακέραιος καθ όλα.

Εκείνος που πρόσφερε και προσφέρθηκε , θυσιάστηκε και θυσίασε , υποβίβασε τον εαυτό του και υπερύψωσε τον αδελφό του, αυτός που εν ολίγοις είδε στο πρόσωπο του άλλου την θέα του Θεού, θα αξιωθεί την ουράνια μακαριότητα, θα κοιτάξει άφοβα τον Θεό και τους αγγέλους Του εν ημέρα Κρίσεως. Θέα του Θεού η αιώνια κοινωνία και ευφροσύνη μαζί Του.

ππκ 2013- 7/7/18

Όποιος πέρασε από πειρασμό, εκείνος θα μπορέσει να βοηθήσει και τον πειραζόμενο

Το παρελθόν ως «γεγονός» δεν διαγράφεται από τη ζωή. Μπορούμε να το καλύψουμε με τη μετάνοια, να το καταστήσουμε ανίσχυρο απέναντι στην αιωνιότητα, αλλά ως ιστορικό γεγονός 

μένει οριστικώς αμετάβλητο.

Δεν είμαι, βέβαια, ο πρώτος στον οποίο έλαχε να αισθανθεί ντροπή για το παρελθόν του, για κάποιον άκαιρο λόγο που είπε ή έγραψε. Αλλά και σε αυτό βρίσκω ήδη κάποια ικανοποίηση, ότι έστω και στα χρόνια που ακολούθησαν μού δόθηκε η ευκαιρία να αναλογισθώ τα λάθη που έκανα νωρίτερα.

Και τώρα επαναλαμβάνω ότι τίποτε άλλο εκτός από τον Σταυρό δεν κηρύσσουμε. Και αν προσκαλούμε κάποιον να συμπορευτεί μαζί μας, τον καλούμε μόνο προς τον Σταυρό, και το θεωρούμε αυτό ως τη μεγαλύτερη και ασύγκριτη δόξα.

Όταν ο Κύριος επισκέπτεται την ψυχή, τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς, και κάποτε μάλιστα ανείπωτα γλυκύς. Όταν όμως ευδοκεί να την εγκαταλείπει σε κόπους και ασθένειες, τότε οφείλουμε να χαιρόμαστε με την ελπίδα ότι θα λάβει ακόμη μεγαλύτερη δόξα.

Στην πνευματική ζωή δεν είναι τόσο σημαντική η επιφανειακή διανοητική εξοικείωση με οποιοδήποτε πράγμα, όσο η εδραίωση σε αυτή με τη σταδιακή, παράλληλη πείρα της ζωής.

Μόνο ο καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει τους ατέλειωτους πόνους της καρδιάς μας. Αν όμως δεν διδάξει το Πνεύμα του Θεού, ο ανθρώπινος λόγος είναι ανίσχυρος να δώσει εξηγήσεις για τη ζωή αυτή.

Γίνεται πάντοτε μεγάλη ζημιά στην ψυχή από τη θαρραλέα συνομιλία για οτιδήποτε Θείο. Ο δείκτης ωφέλειας από τη συνομιλία με κάποιον είναι ή ο φόβος του Θεού ή τα αισθήματα της μετάνοιας, η ταπείνωση, η μνήμη του θανάτου, ή τελικά η αγάπη του Θεού, η κατάνυξη.

Το να μιλά κανείς ελεύθερα για υψηλές πνευματικές εργασίες ή καταστάσεις όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά και προξενεί μεγάλη ζημιά.

+γερ. Σωφρόνιος του Έσσεξ