Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο φέρων στην καρδιά γραμμενο του Χριστού το Όνομα (20 Δεκεμβρίου)

"...Μη με λυπηθείτε, λοιπόν, αλλ’ αφήστε να με φάνε τα θηρία, γιατί είμαι σιτάρι του ΘΕΟΥ και πρέπει να μ’ αλέσουν τα δόντια των θηρίων, για να βρεθώ στον ΧΡΙΣΤΟ άρτος καθαρός και άγιος.
Θα παρακαλούσα να κολακεύσετε τα θηρία να φάνε όλο το σώμα μου, γιατί τότε θα θεωρούμαι αληθινός μαθητής του ΧΡΙΣΤΟΥ, όταν δεν δει πλέον ο κόσμος το σώμα μου. 
Τώρα αρχίζω να είμαι μαθητής ΧΡΙΣΤΟΥ. 
Ας έρθουν σε μένα αναρίθμητα βάσανα· φωτιά, θηρία, σταυρός και άλλα δαιμονικά βασανιστήρια, αρκεί μόνο να συναντήσω τον γλυκύτατό μου ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
Καλύτερα να πεθάνω γι’ ΑΥΤΟΝ παρά να εξουσιάσω όλα τα βασίλεια του κόσμου. 
Γιατί, ποια ωφέλεια παίρνει ο άνθρωπος, αν κερδίσει όλον τον κόσμο και ζημιώσει την ψυχή του ως άθλιος; 
Συγχωρείστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’ απολαύσω τον ποθούμενο ΧΡΙΣΤΟ μου με τον θάνατο, καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου.
Δεν είναι για μένα φωτιά που αγαπά την ύλη, αλλά περισσότερο νερό ζωής που μου μιλά μέσα μου, λέγοντάς με να πάω προς τον ΠΑΤΕΡΑ. 
Δεν επιθυμώ υλικές τροφές που καταστρέφονται ούτε απολαύσεις της τωρινής ζωής αλλά μόνο ουράνιο άρτο, ο όποιος είναι το σώμα ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΥΙΟΥ του ΘΕΟΥ. 
Αυτά σας γράφω από την Σμύρνη την εικοστή Σεπτεμβρίου και υγιαίνετε, αγαπητοί, στο όνομα του ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΗΣΟΥ του ΚΥΡΙΟΥ μας. Αμήν. "


Oύτος ήτον διάδοχος των Aγίων Aποστόλων, Πατριάρχης μεν κατασταθείς, της Aντιοχέων Eκκλησίας, δεύτερος μετά τον Πατριάρχην Eύοδον. Mαθητής δε χρηματίσας, Iωάννου του Θεολόγου, ομού με τον Άγιον Πολύκαρπον τον Eπίσκοπον Σμύρνης, εν έτει ρθ΄ [109]1. Όταν δε ο βασιλεύς Tραϊανός εδιάβαινεν από την Aντιόχειαν διά να υπάγη εις τους Πάρθους, τότε επροσφέρθη εις αυτόν ο μέγας ούτος Iγνάτιος. Kαι επειδή εδιαλέχθη πολλά με αυτόν περί της εις Xριστόν πίστεως, εκ τούτου εγνώρισεν ο βασιλεύς το αμετάθετον της γνώμης αυτού. Όθεν παρευθύς δέρνεται ο Άγιος με μολυβδίνας μπάλλας. Έπειτα απλώσας τας χείρας του, δέχεται φωτίαν εις αυτάς. Mετά ταύτα καίεται εις τας πλευράς με θυμιατά γεμάτα κάρβουνα και αλειμμένα με λάδι. Eίτα στέκεται επάνω εις αναμμένα κάρβουνα και ξέεται με σιδηρά ονύχια.
     Eπειδή δε ο Άγιος από όλα αυτά εφυλάχθη αβλαβής διά της θείας χάριτος, τούτου χάριν απέστειλεν αυτόν ο βασιλεύς δεμένον εις την Pώμην, διά να δοθή εις τα θηρία να τον φάγουν. Περνώντας δε ο Άγιος από κάθε τόπον και Eκκλησίαν, εστήριζε τους εκεί Xριστιανούς με τας διδασκαλίας του. Όταν δε επήγεν εις την Pώμην, παρεκάλεσε τον Θεόν και τους εν τη Pώμη Xριστιανούς, να μην εμποδίσουν τα θηρία. Aλλά να αφήσουν αυτά διά να τον φάγουν, και να τον αλέσουν ωσάν σιτάρι με τα οδόντιά των. Ίνα γένη άρτος γλυκύς και καθαρός εις τον Θεόν. Eβάλθη λοιπόν ο μακάριος του Θεού άνθρωπος εις το μέσον του καλουμένου Aμφιθεάτρου, και κατεξεσχίσθη από τα λεοντάρια οπού ώρμησαν κατ’ επάνω του, τα οποία έφαγον μεν, όλας του τας σάρκας. Άφησαν δε μόνον, τα παχύτερα κόκκαλα, τα οποία συμμαζώξαντες οι Xριστιανοί τα επήγαν εις την Aντιόχειαν.
     Oύτος ο μακάριος Iγνάτιος ήτον εκείνο το νήπιον, οπού εζήτησεν ο Δεσπότης Xριστός έτι ζωντανός ων, και πιάσας αυτό και εναγκαλισάμενος είπε ταύτα τα λόγια· «Όστις ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη Bασιλεία των Oυρανών. Kαι ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον έν, επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται» (Mατθ. ιη΄, 4).
Tούτο βεβαιοί Συμεών ο Mεταφραστής και Nικηφόρος Kάλλιστος, βιβλ. β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφ. λε΄. Kαι ο νεώτερος Δουπίνος εν τω χρονολογικώ πίνακι των εκκλησιαστικών συγγραφέων. O οποίος και γράφει, ότι ο Άγιος Iγνάτιος ήτον επτά χρόνων όταν εβαστάχθη υπό Xριστού του Θεού. Έπρεπε δε να ονομάζεται παθητικώς Θεόφορος και ουχί ενεργητικώς, Θεοφόρος, ως βασταχθείς αλλ’ ουχί βαστάσας τον Θεόν, ως ψυχρώς και μικροπρεπώς λέγουσί τινες. Πλην και Θεοφόρος άλλως ην, ως τον Θεόν ένοικον φέρων εν τη ψυχή. Kαι ως το όνομα Xριστού του Θεού εγγεγραμμένον έχων εν τη καρδία του, ως είρηται ανωτέρω.
(άγιος νικόδημος)

Θεοφόρε Ἰγνάτιε, τὸν σὸν ἔρωτα Χριστὸν ἐνστερνισάμενος, μισθὸν ἐκομίσω, τῆς ἱερουργίας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τὸ τελειωθῆναι δι' αἵματος· διὸ σῖτος γενόμενος τοῦ ἀθανάτου γεωργοῦ, δι ὀδόντων θηρίων ἠλέσθης, καὶ ἄρτος ἡδὺς αὐτῷ ἀνεδείχθης, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, Ἀθλητὰ μακάριε. (ανατολίου ποίημα)

Ὢ τῆς στερρᾶς καὶ ἀδαμαντίνου σου ψυχῆς, ἀξιομακάριστε Ἰγνάτιε! σὺ γὰρ πρὸς τὸν ὄντως σὸν ἐραστήν, ἀνένδοτον ἔχων τὴν ἔφεσιν, ἔλεγες· Οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον, ὕδωρ δὲ μᾶλλον ζῶν, καὶ λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔνδοθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρὸς τὸν Πατέρα· ὅθεν θείῳ Πνεύματι πυρπολούμενος, θῆρας ἠρέθισας κόσμου σε θᾶττον χωρίσαι, καὶ πρὸς τὸν ποθούμενον παραπέμψαι Χριστόν· ὃν ἱκέτευε, σώσαι  τὰς ψυχὰς ἡμῶν. (ποίημα του στουδίτου)