Η αγία Φωτεινή έβγαινε κάθε μέρα έξω από την πόλη και πήγαινε στο πηγάδι να ξεδιψάσει για νερό, αλλα και για νέες εμπειρίες . Στις εξόδους των πόλεων γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών,οι συναντήσεις με το νέο,αλλά και οι πονηρές συναλλαγές.
Αυτή η γυναίκα διψούσε για πνευματικές αλήθειες και σωματικές συναναστροφές ταυτόχρονα.Ήταν αβόλευτη και ακαθήλωτη.Αγαπούσε την ζωή, και προσέφερε στον καθένα τον εαυτό της, πολύ ευκολα,προκειμενου να βρει αγάπη,χαρά και καταφυγή. Διψούσε για ό,τι νέο και συναρπαστικό!
Ανοιγοταν εύκολα και μοιράζοταν τις ιδέες της,με τον ίδιο τρόπο,που χαράμιζε το κορμί της.Όταν βρηκε όμως τον Χριστό ικανοποιήθηκε σε τετοιο βαθμό που παρατησε το σταμνί της,χωρις να το ξαναγυρέψει και ετρεξε να μοιραστεί την χαρά της με τους συμπολίτες της.
Είχε ξεδιψάσει,δεν χρειαζοταν πια αντλημα και σκεύος για υλικό νερό,για εφήμερες εμπειρίες που δεν διώχνουν για παντα την δίψα,αλλα μάλιστα την μεγαλώνουν.
Η σαμαρειτιδα είναι από τις ψυχές εκείνες που έχουν το ΑΛΛΟ μέσα τους,μα δεν ξέρουν πως να το ορίσουν και να το εκμεταλλευτούν.Το ψάχνουν λοιπόν στο χείλος του πηγαδιού,σε καθε ξενο επισκεπτη,σε κάθε νεο από τους έξι συντρόφους.
Μονο όταν ο Χριστός που διψάει για εκείνους,τους ζητησει να κοιτάξουν προς το βαθος του πηγαδιού,εντός τους δηλαδή βρισκουν το ζωντανό νερό.Τον πνευματικό,αληθη τους εαυτό.Η αγαπη του Χριστού προς τον ανθρωπο κινητοποιει τον σωστό προορισμό έρευνας.
Η αγία Φωτεινή είναι από την ίδια ποιότητα με τον Άσωτο. Και αυτός φεύγει για να δεί, να ζήσει, να γευθεί εμπειρίες και να δεί ανθρώπων "άστεα" και νοοτροπίες. Αλλά όχι μόνον η δίψα του δεν βρήκε κορεσμό, αλλά και λιγοθύμησε από την πείνα, τον βαρύ λιμό. Γύρισε λοιπόν στο Πηγάδι που ξεδιψά, αυτό το οποίο κάθε ημέρα και στιγμή είχε μπροστά του και αγνοούσε ότι αυτό ακριβώς ήταν η απάντηση στην αναζήτηση του. Το ταξίδι δεν τους θανάτωσε , αλλά τους επλήρωσε με σοφία. Ήταν οι πατρικές καταβολές οι οποίες δεν ξεριζώνονται από τους βαθείς ανθρώπους...
Ο άσωτος από αρχιβοσκός των χοίρων έγινε πρόβατον λογικόν του Ποιμένα του Καλού. Η αγία Φωτεινή από αρχιβοσκός των χοίρων, έγινε Ποιμένας των προβάτων και οδήγησε πρώτον τους πατριώτες της, δεύτερον τους εθνικούς, και τρίτον την οικογένεια και το περιβάλλον της προς τον Χριστό. Μάλιστα την οικογένεια της προς το μαρτύριο και την αγιότητα.
Έτσι η πρώην πόρνη της Σαμάρειας έγινε όχι μόνον σώφρων και ενάρετη , αλλά και Πνευματική Μητέρα στους αδελφούς της.
Η Σαμαρείτιδα ως φωτεινό πρότυπο μεταστροφής και αγιότητας,στέκεται πλέον όχι στην πύλη της Συχάρ, αλλά στα προπύλαια της Τεσσαρακοστής και με την παρουσία της για να ξεδιψάσει με το Ύδωρ το Ζων κάθε διψασμένο οδοιπόρο και αναζητητή της Αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου