Πολλοί θεωρούν τον Θεό της ορθοδοξίας άδικο και ανυπόφορο, επειδή προσεγγίζει αδιάκριτα δίκαιους και κολασμένους, καν αυτοί οι τελευταίοι παρεξηγούν την αγάπη Του και βασανίζονται περισσότερο όσο Εκείνος τους πλησιάζει. Στη φαντασία μας πλάσαμε μια ειδωλολατρική εικόνα Θεού τιμωρού, ο οποίος ετοίμασε κτιστή φωτιά και επινόησε φρικτά βασανιστήρια για τους κολασμένους, ανάλογα με την αμαρτία και τα πάθη τους, ακριβοδίκαια κατά τον κόσμο.Ποιός μπορεί να δεχθεί ότι οι δυνάστες, οι άνομοι, οι φονιάδες, οι μεγαλύτεροι εγκληματίες δεν θα υπομείνουν τα ίδια ακριβώς βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τους δικαίους και τους αδύναμους σε μια διαδικασία εκδίκησης; Αχ αυτή η φαντασία μας είναι ο καθρέφτης της κακίας και της εκδικητικότητας μας. Και επειδή δεν εννοούμε την Αγάπη την θεϊκή θα λάβουμε και εμείς ίσως τα ίσα και τα χειρότερα.
Λέγει ωστόσο ο αββάς Ισαάκ: "Εγώ δε λέγω, ότι οι εν τη γεέννη κολαζόμενοι τη μάστιγι της αγάπης μαστίζονται. Και τι πικρόν και σφοδρόν το της αγάπης κολαστήριον;" Ας μην νομίζουμε λοιπόν ότι αυτό το κολαστήριον πυρ της θεότητας, όπως θα το προσλάβουν όσοι δεν γνώρισαν τον Θεό αλλά ανόμησαν, θα είναι λιγότερο υποφερτό από κάθε φρικτό βασανιστήριο του κόσμου τούτου.Πόσο ανυπόφορη θα είναι αυτή η αγάπη, αυτή η ενέργεια της Θεότητας η οποία θα ενεργεί για την σωτηρία, αλλά θα μεγαλώνει την κόλαση και τον φόβο και τον πόνο της αγνωσίας! Μακάρι να καταλαβαίναμε ότι η κόλαση είναι εξ επόψεως ανθρώπου και όχι Θεού ο Οποίος όλους τους καλεί στην σωτηρία.Θα ζηλώναμε την σωτηρία μόνον από φιλότιμο για την αγάπη του Σωτήρα μας.
Η παραβολή πού σχετίζεται με την φοβερά μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και πού θα ακούσουμε την Κυριακή, είναι αυτή του Ποιμένα Βασιλιά, πού διαχωρίζει μεταξύ προβάτων και εριφίων. Κριτήριο είναι η αγάπη και η στάση του καθενός μας απέναντι στους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού. Η πείνα, η δίψα, η γυμνητεία, η ασθένεια, η αιχμαλωσία, όλος ο ανθρώπινος πόνος και η στάση μας απέναντι στους υποφέροντες έναν τέτοιο πόνο είναι το κριτήριο μας στο δικαστήριο του Θεού. Ουσιαστικά, το κριτήριο δεν είναι αυτή η αγάπη ως έννοια ή ως πράξη δυναμική, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Κύριος είναι το Κριτήριο και η στάση μας απέναντι του, ως ετοίμων ή ανετοίμων στην ψυχή και τα έργα. Δύο άλλες όμοιες παραβολές, αυτή των δέκα παρθένων και του μη έχοντος ένδυμα δούλου, τονίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Αυτές θέτουν την αγωνία:Έχουμε φώς;Έχουμε κατάλληλο ένδυμα γάμου; Είναι εστολισμένη η ψυχή μας με την πίστη και την προσδοκία του Νυμφίου και πάνω απ όλα την μονότροπη αγάπη για Αυτόν;Θεραπεύουμε την ψυχή μας την πεινώσα και διψώσα και γυμνή και ασθενούσα και φυλακισμένη με την άσκηση της αγάπης και της λαχτάρας και του πόθου ένωσης με τον μοναδικό Νυμφίο της; Ιδού το πρωτεύον κριτήριο: Ο Νυμφίος και η αγάπη για Αυτόν.
Ας θυμηθούμε εκείνη την φρικτή ώρα της Παρουσίας Του. Όταν θα φανερωθεί Εκείνος,ο πριν ατιμασμένος, σε όλη Του την δόξα και θα δούμε τις πληγές της Αγάπης Του, τα ηλότρητα χέρια και πόδια Του, την πλευρά την λογχευμένη, τους μώλωπες σε όλο Του το κατάστικτο Σώμα,τα σημάδια από τα αγκάθια μιας αγάπης η οποία έφτασε ως τον εξευτελισμό για μας. Όλες αυτές τις πληγές και τα σημεία των Παθών τα οποία κατ οικονομίαν κράτησε στο άχραντο Σώμα Του για να τις δείξει με υπερηφάνεια και χαρά στους αγγέλους κατά την Ανάληψη Του για να δοξάσουν εκείνοι και να μοιραστούν την χαρά Του για την αγάπη Του για το πλάσμα Του τον άνθρωπο.Εκείνη την ώρα θα δούμε αυτές τις πληγές τις οποίες εμπαίξαμε, παρεξηγήσαμε , αγνοήσαμε, προδώσαμε, τις θεωρήσαμε ήττα, ντροπή ακόμα και σημειολογικό μύθο και ως έως κάποιο σημείο ανύπαρκτες.Θα τις δούμε να περιβάλλονται με άφθαρτη δόξα και ενωμένες με την δόξα της θεότητας και εκεί οδυρμός και κοπετός και μεταμέλεια, αλλά χαρά και συγκίνηση για όσους "τα στίγματα του Χριστού" φέρουν σε όλη τους την ζωή.
Η εκκλησία δεν μας ετοιμάζει για την αντιμισθία του παραδείσου, ούτε για τον φόβο της κόλασης, αλλά για να δεχθούμε την βασιλεία Του. Αν κλείσουμε τώρα τα αυτιά μας και σκληρύνουμε τις καρδιές μας, αυτές θα απολιθωθούν πάγια και άτρεπτα και αιώνια, στο αιώνιο πυρ και θα χαθεί για πάντα η ευκαιρία να είμαστε κοντά Του.
Εκείνος,όταν παρέδιδε την παραβολή της Τελικής Κρίσης, μίλησε για κάποιους "κατηραμένους". Η αληθινή κατάρα , η οποία θα κατατρέξει τους αμετανόητους θα είναι μια σκληρή καρδιά, η οποία ούτε τον Θεό γνώρισε,ούτε χώρησε ποτέ τον πλησίον της...
από παλιότερο κήρυγμα μου
Τρίωδιον 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου