Αγάπησον φιλούντας τους δικαίως μισουμένους...

Αυτές τις μέρες σιγοψάλλω τα τροπάρια της μεγαλοβδομάδας τα οποία μ' αρέσουν. Υπάρχει ένα θαυμάσιο στιχηρό του Δαμασκηνού, το "Σε τον της Παρθένου Υιόν..." , το οποίο ψάλλεται την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ και αναφέρεται στην μετάνοια της πόρνης.Κάπου εκεί στην κορύφωση λοιπόν λέγει η πόρνη προς τον Κύριο"αγάπησον φιλούσαν την ΔΙΚΑΙΩΣ μισουμένην". Υπάρχει και ένα άλλο ΔΙΚΑΙΩΣ("άξια") στις δραματικές σκηνές του Πάθους και αυτό είναι η ομολογία του Ληστή, ο οποίος παραδέχεται "κατά πως πράξαμε, ΔΙΚΑΙΩΣ απολαμβάνουμε τώρα".

Βλέπουμε λοιπόν αυτά τα δύο τραγικά και τσακισμένα πλάσματα να ευρίσκονται στα πόδια του Ιησού με περίσσεια ταπείνωση και αυτογνωσία της θέσης τους και αναγνώριση ότι πάσχουν δίκαια και αξίζουν την περιφρόνηση των ανθρώπων. Αυτό βέβαια δεν απορρέει από ένα παθολογικό αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης, αλλά από ευγνώμονα και λεπτή ευαισθησία την οποία διαθέτουν οι χιλιοτσακισμένες ψυχές ενώπιον του Άγιου Θεού. Τότε όλα δείχνουν σμικρά και ταπεινά και ασύγκριτα με το μεγαλείο Του.Χαώδης διαφορά. Αυτά τα συναισθάνονται όσοι κύλισαν στον βόρβορο, αλλά δεν έχασαν και την αρχαία ευγένεια. Δεν είναι γνωρίσματα αυτά  τυχαίων ψυχών . Είναι χαρίσματα αγίων.Τι ευλογημένη ταπείνωση και γενναιότητα για έναν τέτοιο ευτελισμό! Καμία επίκληση θράσους για "δικαιώματα στις επιλογές" για "στάση ζωής" και άλλα αλαζονικά και παιδαριώδη τα οποία ακούγονται στις μέρες μας. Καμία κραυγή για αμνήστευση και απαίτηση για αποδοχή ως έχουν και στην κατάσταση που είναι. Εδώ παίζεται ο μεγάλος πόλεμος. "Είμαι νεκρός θέλω να ζήσω, χαμένος είμαι και θέλω να με βρείς".

Υπάρχει αυτό το συγκλονιστικό «ΑΓΑΠΗΣΟΝ» το οποίο σημαίνει: «Είχα ανάγκη αγάπη και την έψαχνα στον έρωτα της αμαρτίας και την αγάπη η οποία σπαταλιέται σε όλους και πουθενά δεν βρίσκει ανταπόκριση. Και τώρα προστρέχω σε Σένα, ο οποίος γνωρίζει να περιθάλπει πληγές και να δίνει ιάματα και σε αυτούς που δεν τους αξίζει πλέον γιατρειά, αφού δαπάνησαν κάθε ζωτική δύναμη και φροντίδα , δοσμένη από σένα, σε πράγματα ανώφελα και πρόσκαιρα. Και τώρα αρμόζει να έρθει ο θάνατος. Αλλά Εσύ αυτή την στιγμή μην με σιχαθείς, αλλά κοίτα την δυστυχία μου».Και βέβαια υπάρχει και αυτό το τεράστιο σε σημασία «ΦΙΛΟΥΣΑΝ», το οποίο σημαίνει ότι όποιος έδειξε αληθινή αγάπη και πολλή αγάπη, αυτού θα του συγχωρεθούν οι αμαρτίες. Και αγάπη δεν είναι ένα επιφανειακό και περιστασιακό συναίσθημα, έστω ειλικρινές και ανθοστόλιστο με θέρμη και καλές προθέσεις. Αλλά η έμπρακτη μετάνοια μπροστά στον Ερώμενο Χριστό.

Τελικά, αυτοί οι εμβληματικοί αμαρτωλοί νομίζετε έχουν ανάγκη ψυχολογική μια δημόσια εξομολόγηση και άφεση, μια αποκατάσταση από τον Χριστό στην κοινωνία των δικαίων; Όχι βέβαια. Τους φτάνει να ευρίσκονται κάπου εκεί κοντά στην πηγή της αγαθότητας και όλο τους το είναι να ζητά σιωπηλά την θεραπεία και την ίαση, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο ακόμα να απασχολήσει την προσοχή του Θεού. Γι αυτό και ελκύουν την προσοχή Του και δεν λανθάνουν της μέριμνας και της θεραπευτικής του φροντίδας, αλλά μάλλον τους τραβά στο προσκήνιο τους στήνει στο μέσον και δικαιώνει την μετάνοια τους ενώπιον όλων.

Ας θυμηθούμε ακόμα τον τελώνη, ο οποίος δεν αντείπε στις κατηγορίες του μεγάλαυχου φαρισαίου, ο οποίος τον κατηγορούσε. Θα μπορούσε να σηκωθεί και να τον αντιμετωπίσει λέγοντας: "Εσύ είσαι υποκριτής. Πορνεύεις φανερά με το πνεύμα και κρυφά με το σώμα. Πώς τολμάς να κατηγορείς εμένα ενώ βρίσκεσαι στην ίδια κατάσταση;". Όχι. Στέκεται στην γωνιά του ναού, κρυμμένος, χτυπά το στήθος, θρηνεί μέγα θρήνο και επικεντρώνει στην αμαρτία του («ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ»).  Εμείς όχι μόνο συγκρίνουμε την «δικαιοσύνη» ή την αμαρτωλότητα μας  με τους άλλους, αλλά πολλές φορές την επεκτείνουμε και στα μυστήρια. «Δεν εξομολογούμαι σε αμαρτωλούς ανθρώπους. Δεν κοινωνώ από χέρια αμαρτωλών» και τα λοιπά φληναφή και ανόητα.

Ας θυμηθούμε τον πολύ Πέτρο , ο οποίος ήταν αφεντικό στο βασίλειο του, στα καΐκια και στα δίχτυα και στους συνεταίρους του και όταν εννόησε την επίσκεψη του Θεού έπεσε στα πόδια χωρίς να σκεφτεί τους υποτακτικούς του και φώναξε «Φύγε από μένα Άγιε Κύριε, γιατί είμαι ένας σιχαμένος αμαρτωλός». Και η Χαναναία: «Σκυλάκι είμαι και χορταίνω και με τα ψίχουλα. Τα βρίσκω υπερβολικά καλά για κάποιαν σαν και μένα. Το ψωμί φύλαξε το για τα άξια παιδιά σου». Και ο εκατόνταρχος, άνθρωπος εξουσίας και κύρους: « δεν είμαι άξιος να σε φιλοξενήσω σπίτι μου. Εξουσία έχεις. Πες το και θα γίνει».  Και τόσα άλλα παραδείγματα, γραφικά και συναξαριακά, τα οποία συγκλονίζουν και τα οποία οφθαλμούς έχουμε και δεν βλέπουμε και ώτα έχουμε και δεν αφουγκραζόμαστε.

Λοιπόν τεσσαρακοστή ορθόδοξη και χριστιανική και κατά πώς πρέπει στους δούλους Του, «δεν βγαίνει» χωρίς ένα τέτοιο ήθος. Το κατά δύναμιν ο καθένας. Ας αφήσουμε στην άκρη τις εξυπνάδες , οι οποίες απορρέουν από την αθεράπευτη αλαζονεία μας και τον εγωκεντρισμό μας και ας αισθανθούμε λίγο πόσο μεγάλος είναι ο Θεός και πόσο μικροί εμείς. Μπορούμε να τον πλαισιώνουμε και να ζηλώνουμε πρωτοκαθεδρίες και δικαίωση πλάι του και να είμαστε τα πρωτοπαλίκαρα  Του και οι εκλεκτοί Του και όταν μπεί στον νυμφώνα μαζί με τους ταπεινούς της γής, να δούμε την θύρα μαύρη και κλειστή και να μην εννοήσουμε ούτε καν τότε ποιο το πρόβλημα μας. Μπορούμε όμως επίσης την στιγμή κατά την οποία όλοι ζητάν την αποκλειστικότητα στην προσοχή και την αγάπη και τους επαίνους Του και παρακάθονται σε δείπνα και πρωτοκλισίες με Εκείνον,  εμείς να συρθούμε λάθρα πίσω Του και να αγγίξουμε έστω , με πίστη και φρικώδη ταπείνωση,  ΚΑΝ το κράσπεδο του ιματίου Του ως ανάξιοι όντες για πλείονα και ανώτερα και να βρούμε λύτρωση…