Χριστός Ανέστη

Ο Χριστός έκανε τόσα για μας. Σταυρώθηκε, μας δόθηκε ο Ίδιος σαν Πάσχα και μας έδειξε τον τρόπο να μετέχουμε στον νυμφώνα. Νομίζω πώς σε όλα αυτά υπάρχει μια χαρά. Μια πασχαλινή χαρά. Δεν ξέρω γιατί τρέχουμε προς την ηδονή της αποτυχίας, της ελεεινολογίας και της φτώχειας μας. Μας αρέσει να λέμε πώς είμαστε αμαρτωλοί τελικά και να φαντασιωνόμαστε την κόλαση μας. Και λέω φαντασιωνόμαστε όχι γιατί δεν υπάρχει κόλαση ήδη για τους άχαρους και αμετανόητους, αλλά γιατί όλη αυτή η ηττοπάθεια και απελπισία είναι ήδη η κόλαση. Στον άνθρωπο πού αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, τις βλέπει κατάματα και έχει ομως ειλικρινή χαρά για την σωτηρία του δεσπόζει αυτό πού λέμε χαρμολύπη. Κριτήριο της μετάνοιας και της ταπείνωσης μας είναι να μην πεθάνει μαζί με τις αμαρτίες μας και η ελπίδα μας , πώς ίσως θα είμαστε μαζί με τον Χριστό, καίτοι ανάξιοι. Αν μαζί με την λύπη και την ταπείνωση μας δεν συμβαδίζει αυτή η ελπίδα, η χαρά, κάτι δεν πάει καλά. Γιατί η αναφορά μας είναι να μπούμε στον νυμφώνα καν ανάξιοι. Είναι αυτή η αναστάσιμη προσδοκια. Οι πατέρες μας έδωσαν το μέτρο: Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι. Αυτό...

Πρέπει να προσευχόμαστε για όσους έχουν χάσει την ελπίδα.