Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεμακρύνανε, αλλοίμονο, από τη πίστη και την απλότητα. Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος αρχίζει να αποστρέφεται τα απλά και ταπεινά πράγματα. Πολλές φορές όμως ξανάρχεται στον παλιό τον εαυτό του. Σαν τον μεθυσμένο που ξεμέθυσε - και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα και για τη φτώχεια και χαίρεται και ειρηνεύει και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα. Νιώθει μέσα του τη γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο. Γιατί χωρίς απλή καρδιά δε γίνεται κανένας χριστιανός. Οι άνθρωποι κάνανε και τον Χριστιανισμό πολύπλοκη θεωρία, τον ξεντύσανε την ταπεινή και απλή στολή του, τον κάνανε φιλοσοφία. Κι εσύ, όποιος κι αν είσαι που απόμεινες απλός, ξέρω πως πικραίνεσαι γι αυτή τη κατάσταση  και αποζητάς καταφύγιο.

Η χαρά που νιώθει ο άνθρωπος για το Θεό είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή. Όποιος φτωχαίνει από τα πλούτη του κόσμου πλουταίνει από τον πλούτο του Θεού. Κάποιοι που δεν αγαπάνε τα θρησκευτικά ας μην βαρεθούνε επειδή μιλάνε συχνά για τον Χριστό, για την ταπείνωση και την απλότητα. Σαν νιώσει η καρδιά τους τη γεύση τους θα πούνε ότι είχα δίκιο. Θέλω να τους μεταδώσω τη μια και μοναδική χαρά, την αληθινή χαρά.  ίδια ευωδιά που βγαίνει από τα αγριολούλουδα των βουνών μας. Από αυτή την ευωδιά μοσχοβολάνε και τα φτωχά ρημοκλήσια μας, που είναι χτισμένα σε κάθε μέρος κι ημερεύουνε την πλάση. Όπου και να πάς θα σε καλοσωρίσουνε και θα σε προσκαλέσουνε να μπεις μέσα από την χαμηλή πόρτα τους για να σε ειρηνέψουνε και να σε παρηγορήσουνε.  

Μονάχα που  κοιτάζεις τον Πρόδρομο ησυχάζουνε τα εντός σου, φεύγουνε από την καρδιά σου οι στενοχώριες, καθαρίζει η διάνοιά σου, γίνεσαι ξέγνοιαστος σαν το παιδί. Το κεφάλι του Αγίου είναι αναμαλλιασμένο σαν πρίνος, το πρόσωπο και τα χέρια του κεραμιδιά από τον ήλιο, το ρούχο του είναι πράσινο ξεθωριασμένο και από την πολυκαιρία επήρε μια αλλόκοτη γλυκύτητα. Ειρήνη σε περισκεπάζει εδώ που κάθεσαι, ξεχασμένος από τον κόσμο στη ζεστή φωλιά του Χριστού. Και ρωτάς μοναχός σου :Γιατί να μην απογεύονται  όλοι ό άνθρωποι από τούτο το καθαρό νερό της ζωής «το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον»; 

Αγιασμένη Ελλάδα. Κορμιά βασανισμένα, ψυχές πικραμένες. Βάσανα που δε γράφουνται στο χαρτί. Κι από τούτη τη συντριβή, κι από τούτη τη βουβή θλίψη έρχεται στη καρδιά η αληθινή ελπίδα και η παρηγοριά του Χριστού. Αυτό είναι το μυστήριο της Ορθοδοξίας, δηλαδή της αληθινής πίστης του Χριστού. Και μέσα από τον σπόρο της θλίψης ανθίζει ο σπόρος της αληθινής χαράς.

[+Κυρ Φώτης Κόντογλου]