Η Αγία Φωτεινή του Τριωδίου

Σήμερα εορτάζει η αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, της οποίας η μνήμη "δένει" τόσο αρμονικά με το πνεύμα και το κλίμα του Τριωδίου. Για την συνάντηση της με τον Χριστό στο φρέαρ του Ιακώβ και το Συναξάρι της, υπάρχει πληθώρα πνευματικών κειμένων. Κρύβεται τεράστια θεολογία σε αυτή την συνάντηση. Ανεξάντλητη ως " το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον".

Κάποια σημεία:

1. Η αγία Φωτεινή μοιάζει με τον Τελώνη. Πήγε κρυφά και σε ακατάλληλη ώρα να αντλήσει νερό για να αποφύγει τις συναναστροφές και συναντήσεις γιατί "εντρέπετο". Είχε συναίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την ζωή της. Ταπείνωση.

2. Μοιάζει με τον Άσωτο. Εξωτερικά μεν είχε άστατη ζωή και αγάπη και έρωτα και δίψα για εμπειρίες , "ουσίαν" την οποία είχε αρκετή και δεν γνώριζε που να την ξοδέψει. Δεν ήταν στεγνή και "ενάρετη" από ανάγκη σαν τον μεγάλο γιο ή τον Φαρισαίο. Είχε ουσία-περιουσία! Και μόλις είδε τον Χριστό τον έβγαλε όλον αυτό το βαθύ πλούτο προς τα έξω. Υψηλά πνευματικά ενδιαφέροντα, αναπάντεχα ερωτήματα για μια απλή γυναίκα και μάλιστα καταφρονημένη γυναίκα. Έτσι και ο άσωτος και μέσα στις πορνείες του και μέσα στην απόγνωση του κρατούσε αναμμένο το καντήλι της νοσταλγίας, το πυρ για το διαφορετικό, το αληθινό, το πνευματικό. Το Σπίτι του Πατέρα. Την μαγιά της μετανοίας.Την ζωντανή υπόμνηση ίνα ποιήση αρχήν και επιστροφή.

3. Εικονίζει την Εύα. Η οποία απολέστηκε το μεσημέρι σε έναν κήπο και αυτή εκρύβετο από προσώπου του Θεού. Τώρα όμως σαν μια έτοιμη από καιρό για την σωτηρία της ανθρωπότητα, η κόρη της Εύας εμφανίζεται μεσημέρι προ προσώπου του Θεού και αποκαθίσταται, σώζεται.

4. Εκφράζει όλο το νόημα και το πνεύμα της Σαρακοστής. Έχει νηστεία. Δηλαδή πείνα και δίψα αληθινή. Δεν είναι γεμάτη, δεν είναι πλήρης, δεν είναι ικανοποιημένη με τον εαυτό της και δεν πιστεύει αυτάρεσκα ότι δεν έχει την ανάγκη από κάτι Άλλο. Πιο συγκεκριμένα έχει πείνα και δίψα για Θεό. Νηστεία λοιπόν σημαίνει να μην αισθανόμαστε αυτάρκεις αλλά να μένουμε πάντα πεινασμένοι, διψασμένοι για Θεό και να μην υπολογίζουμε στα ανύπαρκτα αγαθά εκ των οποίων τάχα "γέμουσιν αι αποθήκαι" μας.