ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Το αυριανό Ευαγγέλιο (Μάρκ. 10:32-45) περιγράφει την άνοδο του Ιησού προς την Ιερουσαλήμ πριν από το Πάθος. Ο Ιησούς «παραλαβών» τους Δώδεκα Αποστόλους αρχίζει να τους εξιστορεί ότι θα συλληφθεί, θα καταδικαστεί, θα θανατωθεί και θα αναστηθεί. Στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδος «παραλαμβάνει» άραγε και μας ο Σωτήρας μας για μια γεμάτη οικειότητα συζήτηση, όπου μας εξηγεί το μυστήριο της Λυτρώσεως; Ας Του ζητήσουμε να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε βαθύτερα τι ακριβώς συμβαίνει για χάρη μας πάνω στον Γολγοθά. Του δίνουμε όμως την δυνατότητα και την άνεση για μια τέτοια μυστική επικοινωνία; Αρπάζουμε κάθε ευκαιρία για μια ιδιαίτερη συνομιλία μαζί Του; Ωστόσο, να και οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου που πλησιάζουν τον Κύριο και Του ζητούν, όταν Εκείνος δοξαστεί, να καθίσουν δίπλα Του, δεξιά και αριστερά Του, για να λάβουν ως απάντηση από τον Κύριο -και μαζί τους κι εμείς- ένα ερώτημα: «Μπορείτε να πιείτε το πικρό ποτήρι που θα πιω εγώ σε λίγο;». Και εξηγεί στους μαθητές ότι το αληθινό μεγαλείο έγκειται στο να υπηρετούμε τους αδελφούς μας, αφού και ο Υιός του ανθρώπου «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».

Ασφαλώς ο Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός πού έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Αλλα ο Ιησούς παραμένει ο Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα πού προσκαλεί το μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ ανεβή μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό που εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο που υπάρχει στον κόσμο;

Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Θέλεις ν’ απομονωθώ από τους άλλους ανθρώπους (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού σου. Του ταξιδιού σου του οποίου μου αποκαλύπτεις – και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ – το νόημα και τις διάφορες πλευρές.

Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω – με τη χάρη σου – η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά που θα δω και θ’ ακούσω για σένα κατά τη διάρκεια της υπέρτα της και τελευταίας εβδομάδος ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Τον τύπο όλου του υπολοίπου. Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο οπού κλείνονται όλα τα’ άλλα και του οποίου συ είσαι το κέντρο.

Ιδού! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι που αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πάσχα, όπου θέλεις να φθάσω. Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».

Η διήγηση του τελευταίου Πάσχα και του Πάθους εισάγεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο μ’ αυτές τις λέξεις: «ο Ιησούς αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κοσμώ εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάν. 13, 1). Εις τέλος. Ο Ιησούς δεν αγάπησε απλώς τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του. Άλλα τους αγάπησε μ’ έναν τρόπο τέλειο, πλήρη, ολοκληρωτικό, οριστικό. Τους αγάπησε στο μέγιστο, στο maximum. Στο Πάθος του έδωσε όλο το πλήρωμα της αγάπης του. Εκεί ακριβώς και η αναζήτηση του Ιησού από το μαθητή του είναι ή πιο βαθειά κι η πιο καρποφόρα. Εκεί ανακαλύπτω πόσο -και έναντι ποιου τιμήματος- έχω αγαπηθεί. Στη θυσία του ο Αμνός του Θεού είναι αμνός στον ύψιστο βαθμό και φανερώνεται σαν αμνός.

Το βράδυ της τελευταίας αυτής Κυριακής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μας αφήνει ήδη να διακρίνουμε αμυδρά το φέγγος της Μεγάλης Εβδομάδας που αρχίζει από την επόμενη Κυριακή, όταν θα έχει αναστήσει τον Λάζαρο. Έτσι, ο Εσπερινός τούτης της Κυριακής αναγγέλλει ήδη την ανάσταση του Λαζάρου, αναφερόμενος και στον φτωχό Λάζαρο της παραβολής: «…ἀρεταῖς με πλούτισον καὶ πένητι Λαζάρῳ με σύνταξον, τῆς τοῦ πλουσίου τιμωρίας με ἐξαιρούμενος…». Η Εκκλησία, κατά κάποιο τρόπο, ανυπομονεί να μπει στις ιερές μέρες που θα αρχίσουν την επόμενη εβδομάδα, επισπεύδει, μας ωθεί τούτη την τελευταία Κυριακή να προχωρήσουμε προς τα όσα θα εορτάσουμε τις επόμενες επτά ημέρες: «Κυρίω, προεόρτιον ὕμνον τῶν Βαΐων ἄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ δυνάμει θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ νεκρῶσαι τὸν θάνατον διὸ ἑτοιμάσωμεν εὐσεβῶς τὰ τῆς νίκης σύμβολα, τοὺς κλάδους τῶν ἀρετῶν, τὸ ὡσαννὰ ἐκβοῆσαι τῷ ποιητῇ τοῦ παντός».

Lev Gillet (ενός Μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας), Πασχαλινή κατάνυξη, 1η έκδοση, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα, 2009