Μεσσία παρουσιάζει τον Χριστό, η υμνολογία και η θεματική της Μεσοπεντηκοστής, μεσσία και διδάσκαλο. Δηλαδή με λίγα λόγια Αυτόν που έρχεται με δύναμη χρίσματος και εξουσίας να σώσει και να παραδώσει την Αλήθεια. Φυσικά, όποιος είναι μεσσίας δηλ. κεχρισμένος σωτήρας και αυθεντία ως ερμηνευτής και "άγγελος" του θεϊκών μηνυμάτων θεωρείται και αυτόματα ο ήρωας όλων των λύσεων και των επαγγελιών.
Βέβαια , στο περιβάλλον και στην ιστορία του Ισραήλ, οι προφήτες και οι αγγελιαφόροι του Θεού, λιθάζονται και αποδοκιμάζονται, βασανίζονται και παραδίδονται πολλές φορές σε θάνατο, "από Άβελ του δικαίου έως Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου", τον οποίον φόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου. "Μωϋσέα ἑλίθασαν οἱ δεινοὶ καὶ παράνομοι, Ἰουδαίων σύστημα τὸ ἀχάριστον, τὸν Ἡσαΐαν δὲ ἔπρισαν, ξυλίνῳ ἐν πρίονι, ἐν βορβόρῳ τὸν σοφόν, Ἱερεμίαν ἐνέβαλον· τὸν δὲ Κύριον, ἐν Σταυρῷ ἀνυψοῦντες, ἐπεβόων· Τὸν ναὸν ὁ καταλύων, σῶσον σαυτὸν καὶ πιστεύσομεν". Και η απόλυτη εκδήλωση κακίας και εκδίκησης προς τον μαντατοφόρο της θεϊκής αλήθειας ή πιο σωστά η εκδίκηση του μικρόψυχου ανθρώπου για τον Θεό Αγάπη, είναι η φρικτή και ατιμωτική θανάτωση , του "υιού και κληρονόμου του αμπελώνος" επί του σταυρού.
Έτσι, με τα κοσμικά πρότυπα, που απορρίπτουν ασυζητητί την μετέπειτα δόξα του Μεσσία και την "καθέδρα στα δεξιά του Θεού", ο Χριστός Ιησούς , μόνο ήρωας δεν χαρακτηρίζεται και δεν θεωρείται. Είναι μάλιστα κατά την συμπαθέστερη προς Αυτόν εκδοχή, ο ρομαντικός κήρυκας της αγάπης που έχει ένα φρικτό τέλος και θάβεται, κατά την ενδιάμεση ένας διδάσκαλος που αποδείχθηκε αδύναμος και μάλλον κουτός για να παραδοθεί στον σταυρό και κατά την πλέον ακραία ένας απατεώνας που έλαβε τον μισθό της "μαγείας" ή της "αποστασίας" του. Δηλαδή ο Χριστός ή πιο σωστά το μεσσιανικό μοντέλο του Ιησού (γιατί υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν την ανυπαρξία Του) ,για τον κόσμο είναι ο κατ'εξοχήν αντιήρωας, απωθητικός ή συμπαθητικός, αδιάφορος ή καταραμένος, ή άτυχος, πάντα ηττημένος και προδωμένος, εξουθενωμένος και κάποτε "βδέλυγμα", ότι "επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου".
Έτσι και στην μεσοπεντηκοστή, ο Χριστός λοιδωρείται ως αγράμματος και εξουσίαν μη έχων από τους γραμματείς του νόμου, ενώ το κύρος της διδασκαλίας Του και η προέλευση του αποτελεί σημείο διχασμού για τον λαό. Είναι φανερό πώς στο πρόσωπο του Χριστού, λοιδωρείται η ίδια η Αλήθεια και κρίνεται το πόσο μπορεί να την βαστάξει ή ακόμα να την αναγνωρίσει ο άνθρωπος. Η Αλήθεια της αγάπης που σταυρώνεται και εξουθενώνεται συγκρινόμενη με την κοσμική αλήθεια της ευδαιμονίας, της επιτυχίας, της κοσμικής σοφίας και φυσικά της δύναμης και της επιβολής. Η Αλήθεια είναι μάλιστα στην ανθρώπινη ιστορία όχι μόνο το ζητούμενο αλλά και το αεί σημείον αντιλογίας. Και αυτή η πάλη και ο διχασμός δεν εξαντλείται στους προβληματισμούς και την στάση των ιεροσολυμιτών της εποχής του Κυρίου , αλλά είναι πάλη αιώνων. Το πρόσωπο του Χριστού ως δοκιμασία της αντοχής των ανθρώπων στο δυνατό της ύπαρξης μιας τέτοιας τεράστιας αγάπης και μιας τέτοιας παράδοξης εξουσίας.Και ένας "αντιμεσσίας" για τον κόσμο Ιησούς, που τελικώς απέδειξε πόσο "αντιμεσσίας" και ανίσχυρος σε εξουσία είναι ο κάθε "ισχυρός μεσσίας" του κόσμου.
Για εμάς τους Χριστιανούς , το να προσάπτουμε στον Χριστό τον τίτλο του "αντιήρωα" είναι σημάδι ορθής θεολογίας. Διότι ο Ιησούς Χριστός, αυτός που φτώχυνε και περιφρονήθηκε εκούσια και δοκίμασε τον θάνατο για να μας ανάγει στην δόξα είναι ο πρωτότοκος εκείνων που ο Παύλος μνημονεύει "ως μωρούς και εξουθενημένους και μη όντες" που υπάρχουν για να καταργήσουν τους "σοφούς και τους δυνατούς και τους όντες". Η γνήσια μεσσιανικότητα του Ιησού Χριστού φαίνεται και ερμηνεύεται μέσα στην κενωτική Του θυσία , την "έως τέλους αγάπη". Η ίδια η ταπεινή παρουσία Του στην γη, επισφραγίζει με γνησιότητα και κύρος την αυθεντία και την εξουσία του ως διδασκάλου της Αλήθειας, ως Αλήθειας. Γιατί, αυτός που δεν εσχόλαζε σε σχολές γραμματέων και συναναστροφές ραββίνων, αυτός που δεν συνδιελέγη σε στοές φιλοσόφων και εντευκτήρια διδασκάλων, Αυτός ακριβώς ο εξουθενημένος ναζωραίος κατόρθωσε να επιβληθεί στην ανθρώπινη ιστορία ως εισηγητής της απλούστατης και μεγαλύτερης αλήθειας: της εντολής της αγάπης και να δώσει απάντηση στην βάσανο της ανθρώπινης σκέψης.Ο διχοτόμος αντιήρωας Χριστός είναι αυτός που με μία εκπνοή (τετέλεσται) πάνω στον ατιμωτικό σταυρό γκρέμισε έναν κόσμο και έθεσε τα θεμέλια ενός καινού κόσμου . Είναι αυτός που απέστειλε κενή και ανίσχυρη τη δύναμη του κόσμου τούτου.
(αναδημοσίευση από το παρόν ιστολόγιο- έγραφα τη 12-5-2009 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου