communio sanctorum, οι καχύποπτοι και οι δυστυχισμένοι...

Μεταφέρω στην οθόνη κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις(ορθοδοξότατες κατ'εμέ) πού υπέκλεψα από διαδικτυακές και προφορικές συζητήσεις, αλλά και ερειδόμενος σε περιστατικά της πραγματικής ζωής , στα οποία όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες, τουλάχιστον όσοι κινούμαστε στο περιβάλλον της Εκκλησίας.

 

Το ιδεολόγημα του communio sanctorum , της Εκκλησίας ως ιδανικής κοινωνίας αγίων είναι αρκετά εκτός πραγματικότητας,αντιρεαλιστικό και γι'αυτό και αντιχριστιανικό. Είναι μια οπτική καθαρά προτεσταντική, ένα ιδεολόγημα προτεσταντικής φύσεως. Μία θα τολμούσα να πώ θεώρηση αρείων , αν όχι ρομαντικών και τουλάχιστον ανεδαφικών ανθρώπων.Μια επινόηση του δυτικού ορθολογισμού. Μια εκκλησία κρυμμένη από τον κόσμο και αόρατη, μια εκκλησία λίγων και εκλεκτών, σε αντιπαραβολή με την ορατή Εκκλησία, πού πολλοί δεν διστάζουν να την χαρακτηρίσουν πόρνη και εκκλησία του σατανά.

Η Εκκλησία δεν φαίνεται να είναι κοινωνία αγίων , αλλά αποτελείται από υγιή και λιγότερο υγιή μέλη. Όλα τα μέλη της δε, έχουν ανάγκη από την διαρκή μετανοϊκή ζωή και την διαρκή κοινωνία με τον Χριστό για να υπάρξουν.Κανένας μας δεν είναι αυτάρκης πνευματικά και ευτυχώς πού δεν είναι. Έτσι συγκροτείται μια κοινωνία αγάπης, μια κοινωνία αλληλοεξαρτώμενων αδελφών με αναφορά στον Σωτήρα Χριστό. Χωρίς τον Χριστό και την σχέση μας με αυτόν η Εκκλησία δεν είναι κοινωνία αγίων , ούτε θα είναι ποτέ.

Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι άγιοι. Ευτυχώς εξαρτώμαστε ο ένας από την αγάπη και την πνευματική βοήθεια του άλλου, τουλάχιστον των πιο προοδευμένων πνευματικά και όλοι μαζί από τον Θεό. Τίποτα δεν είναι δικό μας και η σωτηρία, η ζωή, η ύπαρξη παρέχονται απ'Αυτόν και σε σχέση μαζί Του. Ο αγιασμός είναι μια διαρκής πάλη μέσα στο σώμα του Χριστού. Δεν είναι ένα κεκτημένο άμα τη βαπτίσει, αν και με την βάπτιση αποτασσόμαστε τα του κόσμου και εγκεντριζόμαστε στον Χριστό, ως νέα κτίση. Ακόμα και οι άγιοι όμως αγωνίζονται και παλεύουν για τη διαρκή πρόοδο τους στον αγιασμό και την κοινωνία τους με τον Θεό. Και ίσως αυτό είναι το πιό τρανταχτό και ισχυρό σημείο σε έναν Άγιο: Η διαρκής πάλη για σωτηρία, αγιασμό και κοινωνία με τον Χριστό.Αλλιώς έχουμε ψευδαίσθηση αυτάρκειας, αποκοπή, εωσφορική πλάνη, θάνατο...

Για τον αιρετικό, οι αμαρτίες των Χριστιανών και η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας(μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας φαρισαϊκά, διότι αυτή είναι η εικόνα πού αντανακλούμε κληρικοί και λαϊκοί προς τον κόσμο συνήθως) είναι ένα τεράστιο και ανεξήγητο σκάνδαλο. Ειδικά γι'αυτόν πού πιστεύει ότι σώζεται μόνο από την πίστη και είναι άγιος μόνο από το δόγμα του , όπως οι πάλαι Ιουδαίοι ήταν παιδιά του Αβραάμ και ότι τα έργα του, τα επιδεικτικά και πολλές φορές ανούσια και κενά έργα είναι παροχή αυτή της πίστης, άρα απόδειξη αγιότητας, άρα ζωντανή ένδειξη υγιούς χριστιανού, εκλεκτού αγίου ανθρώπου, ξεχωρισμένου από τον κόσμο και εκλεκτού του Ιησού.

Αυτή η φιλοσοφία δομησε στην δύση τον "καλό εργατικό νομιμόφρονα πολίτη", τον καλό αστό καπιταλιστή,τον καλό πουριτανό  και γέννησε τον αντιδραστικό σε αυτούς επαναστάτη και τον άθεο αμφισβητία αντικληρικαλιστή. Έτσι λοιπόν οι φανερές αμαρτίες ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών είναι γι'αυτόν φανερή απόδειξη ότι εμείς ανήκουμε σε ένα νεκρό σώμα με λάθος προσανατολισμό και είμαστε κατ'αντιστοιχίαν με αυτόν παιδιά του διαβόλου. 

Ο αιρετικός, ο εκτός Εκκλησίας άνθρωπος γενικότερα και ιδία ο προτεστάντης και ο νεοπροτεστάντης αισθάνεται ήδη σεσωσμένος. Αγνοεί ή καταφέρνει να αγνοεί τις δικές του αμαρτίες, αστοχίες, αγνοήματα ή και τον ηθικό ξεπεσμό της σέχτας του(λχ πεντηκοστιανοί), όχι επειδή είναι υποκριτής (πολλές φορές και γι'αυτό) αλλά επειδή ατράνταχτα και δογματικά πιστεύει πώς στους σεσωσμένους εκλεκτούς συγχωρούνται όλα. Είναι λοιπόν θύμα διαβολικής πλανης.

Τί συμβαίνει όμως με τον καλοπροαίρετο άνθρωπο, την πονεμένη ψυχή πού απογοητεύτηκε από όλα τα συστήματα και απο τον απατεώνα κόσμο και στρέφεται στην Εκκλησία και θλίβεται όταν συμπεραίνει και εκεί σκάνδαλα , αμαρτίες και το αυτονόητο: Ατελείς ανθρώπους!

Κατά πόσον αδικείται ή και αδικεί; 

Ας αφήσουμε την πραγματικότητα(την οδυνηρή!)της δικής μας ευθύνης. Είναι το πρώτο αυτονόητο.Εδώ νομίζω πώς ισχύει πάντα το αξίωμα "έρχου και ίδε", μην μένεις στην εντύπωση. Γεύσου την Εκκλησία. Άλλο μεταφυσικό φλέρτ, άλλο θρησκευτικό πείραμα και άλλο εκκλησιαστικό βίωμα και εκκλησιαστική σχέση. Τα σκάνδαλα πάντα θα αναφύονται γιατί οι άνθρωποι θα είναι πάντα ατελείς. Όμως ατελής είναι και αυτός πού εύκολα σκανδαλίζεται και εδώ χωρά η ταπείνωση, η καλή διάθεση, ο ανοιχτός εαυτός στην καθολική εμπειρία και η αξία του να δοκιμάσεις κάτι πριν το απορρίψεις σε όλες του τις διαστάσεις.

Είπαμε πώς ο αιρετικός και ο προτεστάντης σκανδαλίζονται και κατατρύχονται από το σύνδρομο του σεσωσμένου και του εκλεκτού. Θα είμασταν τυφλοί και άδικοι αν δεν ισχυριζόμασταν κάτι τέτοιο και για πολλούς από μας τους ορθοδόξους.

Κινούμαστε στην Εκκλησία από πολύ μικροί και γνωρίζουμε ποιοί είμαστε πολλές φορές ή ποιοί είναι οι διπλανοί μας. 

Συναντά κανείς στην Εκκλησία πότε πότε (γιατί όχι και στον ίδιο τον εαυτό του;), (στην Εκκλησία επαναλαμβάνω , τον κήπο της χαράς, τον τόπο της ανάστασης και της συνάντησης με την όντως Χαρά), ανθρώπους δύστροπους,βαρείς, καταθλιπτικούς, καθόλου ευχαριστημένους με τον εαυτό τους ή τους άλλους. Ανθρώπους πού υποκύπτουν στην προτεσταντική αυτή πλάνη. 

Η αυτοδικαίωση και η υπερηφάνεια είναι ισχυρές και οδυνηρες αρρώστιες, όμως εγω αναφέρομαι ειδικά σε ανθρώπους πού έχουν βλαβεί στο σώμα και την ψυχή και πάσχουν και υποφέρουν γιατί ζούν για την εξωτερική τους εικόνα και την εντύπωση των άλλων, την παραδοχή του εκκλησιαστικού σώματος. Αναφέρομαι σε μία καταπιεστική πραγματικότητα πού καθιστά ανθρώπους , πού θα έπρεπε να ζούν το θαύμα της χαράς, δυστυχισμένους, καταθλιπτικούς. Πάσχουν να αποδείξουν στους άλλους πώς είναι μέλη μιας "κοινωνίας αγίων", τελούν συνειδητά και κατά γράμμα τα ειωθότα από αγχωτικό καθήκον, ανταποκρίνονται στην εξιδανικευμένη εικόνα του καλού χριστιανού(πού έχουν πλάσει οι ίδιοι ή οι ομοιοπαθείς τους ) και είναι υπεραυστηροί με τον εαυτό τους και κακοί κριτές των άλλων. Δεν αναφέρομαι στην υγιή προσοχή και μετάνοια, στην υγιή αυτοκριτική πού φέρνει την λύτρωση, την ασκητική της ταπείνωσης με την καθοδήγηση ενός άξιου πνευματικού , αλλά σε μια θρησκευτική υστερία. Πολλές φορές οι βλάβες είναι και πνευματικές και βιολογικές, και ψυχολογικής φύσεως. Βέβαια η παραδοσιακή ορθόδοξη θεολογία των πατέρων και των γερόντων δεν αναγνωρίζει την διαφορά μεταξύ αυτών πού λέει ο κόσμος ψυχοπαθείς και μεταξύ  αμαρτωλών.Δυστυχώς, αυτό είναι μια πραγματικότητα, μια θρησκευτική παρέκκλιση, μια ψυχωτική θρησκεία εντός της Εκκλησίας.Ανταγωνισμοί, μίση, ηθικισμοί, λατρεία προσώπων, αυστηρότητα πού δεν αρμόζει σε ταπεινούς ανθρώπους, αδιαλλαξία και μονομανία διαβολική εις βάρος της αγάπης του άλλου και κυρίως σύλληψη του Θεού, ως εκδικητικού θεϊκού ειδώλου, πατρικού προτύπου εκδικητικότητας και τιμωρίας.Έχω δεί άνθρωπο να καταρρέει ψυχικά από έναν τέτοιο θρησκευτικό ανταγωνισμό , γιατί στον φανταστικό του κόσμο ένοιωθε τον εαυτό του υπόδικο και ατελή στα στάνταρ του θρησκευτικού του περιβάλλοντος και ένιωσα συνυπεύθυνος το ομολογώ, για την παρακοινωνία πού ίσως δόμησα και εγώ σαν μέλος της Εκκλησίας, με μεγάλες ή μικρότερες αστοχίες και κυρίως με την υποκρισία ή αδιαφορία μου.

 Με λίγα λόγια η ασθένεια αυτή είναι διαρκής θλίψη, αγωνία, άγχος για να αποδείξει και να επιδείξει ο δυστυχισμένος εκείνος πώς είναι υγιές μέλος της Εκκλησίας και ανταποκρίνεται ως γνήσιο μέλος του communio sanctorum σε όλες τις εκφράσεις του θρησκευυτικού, δημοσίου ή ιδιωτικού του βίου.

Φάρμακα είναι η μετάνοια και η ταπείνωση γιατί αίτιο είναι η υπερηφάνεια του ασθενούς και η αδιακρισία άπειρου "γέροντα" ή η καταπιεστική μακροχρόνια έκθεση σε λανθασμένο εκκλησιαστικά περιβάλλον .

Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια ταπεινή έκκληση πολύ σχετική με την θεραπεία των παραπάνω, ως άνθρωπος ατελής και ομοιοπαθής. Να ψάξουμε να βρούμε διακριτικό γέροντα, αφήνοντας πίσω τον εαυτό μας, τα στεγανά του και όλη την αφροσύνη του φόβου. Με την αγάπη, την ταπείνωση, την άφεση στο θελημα του Θεού και την αποκοπή του θελήματος μας,με το να μην παίρνουμε σοβαρά τον εαυτούλη μας και την ασημαντη στεγανή γνώμη του κόσμου (ακόμα ή μάλλον ιδία του θρησκευτικού κόσμου) εις βάρος της αλήθειας και της γνησιότητας, θα πορευόμαστε με πνευματική υγεία και θα βρούμε και την όντως και μένουσα χαρα. Ναι. Να ψάξουμε άνθρωπο σωτηρίας πού θα μας γνωρίσει τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία και όχι εκτός αυτής ή δίπλα απ'αυτήν ή πέρα απ'αυτήν ή σε κάτι πού να μοιάζει με αυτήν. Για τις σωματικές μας ασθένειες δαπανάμε περιουσίες και ψάχνουμε τους καλύτερους θεραπευτές, ακόμα και ξενιτευόμαστε και καλά κάνουμε. Ας κάνουμε το ίδιο και για έναν άξιο πνευματικό και ας μην βολευόμαστε σε ένα τέλμα με αρρώστους και χασάπηδες.Πνευματικό πού θα μας αγαπήσει και θα λέει αλήθειες με πατρικό τρόπο, χωρίς να παίζει με τις ψυχούλες των ανθρώπων για τα δικά του συμφέροντα.Καλό γιατρό και άξιο, διακριτικό, πού να δίνει τα σωστά φάρμακα. Δυσκολεύομαι πού τα γράφω όλα αυτά γιατί δύσκολα ξεφεύγεις από την κατάκριση και ιεροκατηγορία. Ειδικά εμείς πού μας λείπει η διάκριση.Όμως εδώ είναι ζωή ή θάνατος.Γιατί ο πνευματικός θάνατος και η αιώνια ζωή είναι υποθέσεις που ξεπερνούν μέσα στην αιωνιότητα την βιολογική ζωούλα μας. Βέβαια και αυτήν εδώ την βιολογική ζωή πρέπει να την ζούμε ευχαριστηριακά και χωρίς ανόητα άγχη , διαβαθμίσεις και ανταγωνισμούς . Γιατί η βιολογική ζωή είναι τουλάχιστον για το απειροελάχιστο ελεγχόμενο παρόν μας το πλέον πολύτιμο δώρο του Θεού και το άγχος είναι ο πιο πιστός και ύπουλος μυστικοσύμβουλος της καταστροφής μας.

Περισσότερη ταπείνωση και εξάρτηση από τον Θεό, ουσιαστική γνωριμία με τον Θεό.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει υγιής χωρίς Θεό και Εκκλησία. Δεν μπορεί να ζήσει από μόνος του και μόνος του.