Τρίτη, Φεβρουαρίου 09, 2010

Νικηφόρος και Σαπρίκιος


Ό Θεός είναι αγάπη. Και όποιος δεν την έχει, ματαιοπονεί, έστω και αν είναι χριστιανός και λέει ότι αγωνίζεται εν Χριστώ. Όταν το 257 μ.Χ. (επί Ούαλεριανοϋ και Γαληΐνου) δόθηκε διαταγή διωγμού κατά των χριστιανών, έπιασαν πολλούς επισκόπους και Ιερείς, με σκοπό να τους βασανίσουν για να αρνηθούν το Χριστό. ο Νικηφόρος, χριστιανός ευσεβέστατος, είδε μεταξύ αυτών των Ιερέων και έναν, ονομαζόμενο Σαπρίκιο (πρεσβύτερο Αντιοχείας). Αυτός έτρεφε μεγάλο μίσος κατά του Νικηφόρου, πιστεύοντας ίσως στα λόγια κάποιου συκοφάντη. Χωρίς να χάσει στιγμή ο Νικηφόρος, τρέχει ανάμεσα στους δήμιους, πέφτει στα πόδια του και παρακαλεί να τον συγχωρέσει, έστω και αν έκανε κάτι πού δεν το κατάλαβε. Μάταια όμως. ο Σαπρίκιος έκανε πώς δεν τον άκουγε. Έπειτα, μετά το μαστίγωμα πού δέχθηκε ο Σαπρίκιος, ο Νικηφόρος τον έπαναπλησιάζει, ασπάζεται τις πληγές του και ζητάει να του δώσει, έστω και την τελευταία στιγμή, την ευλογία του. ο Σαπρίκιος, ανένδοτος, τον διώχνει και οδηγείται για αποκεφαλισμό. Όμως ο Θεός δε θέλησε τη θυσία του. Διότι με το στόμα του Απ. Παύλου λέει: "Και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπη ν δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι"1. Και αν, δηλαδή, δώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτα απ' τη θυσία αυτή. Και έτσι έγινε. ο Σαπρίκιος την τελευταία στιγμή δείλιασε και αρνήθηκε το Χριστό! Μόλις το άκουσε ο Νικηφόρος τον παρακαλεί να ανακαλέσει την άρνηση του. Τότε εκνευρισμένοι οι δήμιοι, αποκεφαλίζουν αυτόν. Έτσι, ο Νικηφόρος πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου και ο Σαπρίκιος το στίγμα της ατιμίας.


1. Α'πρός Κορινθίους ιγ' 3.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου