Τρείς Δον Κιχώτηδες

Τρείς ποιητικοί "ΔονΚιχώτηδες". Διαλέγετε και παίρνετε. Σημειωτέον ο "Δον Κιχώτης" του Θερβάντες ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του "δικού" μας Αλεξ. Παπαδιαμάντη.

Στον αιώνα λαμποκοπά ή μορφή σου
κι ο καγχασμός σου στο Κενό αντηχάει,
κράνος και τελαμώνες η στολή σου,
μια ειρωνεία και σ' ό,τι ξεψυχάει.

Ούτ' η ψυχή σου ξέρει την υφή σου
κι είσαι το αίνιγμα άλυτο που πάει
σε φαντασίωση, που νέα γεννάει
από το Σάντσο, το συγκρατητή σου.

Στοχαστικής μιας ασκεψίας εικόνα,
αλλόκοτης συνήθειας μεγαλείο
δεν έλυσες και μες στο πανδοχείο

της περικεφαλαίας σου τον τελαμώνα,
παράδοξης απλότητας στοιχείο
και λογισμού συνθέτουν κολοφώνα.

Ρ.Φιλύρας

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' άλογό του 
το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει, 
και πίσω του, το στωικό γαϊδούρι του καβάλα 
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει. 
Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει 
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια 
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι, 
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια... 
Στο πέρασμά του απ' τους πλατειούς του κόσμου δρόμους, όσοι 
τον συντυχαίνουν, για τρελλό τον παίρνουν, τον κοιτάνε, 
τον δείχνει ο ένας του αλλουνού -κι ειρωνικά γελάνε 
Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί 
οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε: 
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Κ. Ουράνης

 

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία. 

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσίς του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων, αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!» 

Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες, εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες. 

Τους είδα πίσω να 'ρθουνε -- παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο --
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο! 

Κ.Καρυωτάκης