Μετεκλογικές προσωπικές τοποθετήσεις

Καθ'όλη την προεκλογική περίοδο παρέμεινα σιωπηλός, κάτι που τελικά ταιριάζει και αρμόζει στην ιερατική μας ιδιότητα. Έχουμε συνηθίσει να λέμε και να πιστεύουμε πώς "ο παπάς πρέπει να τα έχει καλά με όλους" και να τους "βλέπει όλους ίσα και όμοια". Αυτό βέβαια όσον αφορά τους ψηφοφόρους και αυτούς που εκδηλώνονται και τους απαθείς. Τελευταία- δηλ. τί τελευταία;Από πάντα είναι το σωστό και δίκαιο- έχουμε και τους απέχοντες. Δεν είμαστε σε θέση να αναλύσουμε τους λόγους και τις αιτίες της αποχής, όταν μάλιστα κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι "κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους" και δεν ξέρουν τάχα τί φταίει. Ξύπνησε ή κοιμήθηκε ο ραγιάς; Αυτό ας το λύσουν οι πολιτικά βαθέως σκεπτόμενοι, οι έχοντες πείραν πολιτικού λόγου, οι οποίοι παραπλήθυναν τελευταία. Δημοκρατία ή αριστοφανική κωμικοτραγωδία το τελευταίο αυτό φαινόμενο; Εξαρτάται από ποιά μεριά στέκεσαι. Ή να το πούμε λίγο υπεροπτικά και στομφώδικα "είναι όλα θέμα παιδείας".

Τί γίνεται όμως όσον αφορά τους εκλεγόμενους; Ή για να το θέσω πιο σταράτα: έχει  ο παπάς και η εκκλησία ή πρέπει να έχει συγκεκριμμένη πολιτική ταυτότητα; Ανήκει παραταξιακά σε έναν πολιτικό χώρο, έτσι εκ των ουκ άνευ;  Στην Ελλάδα είτε από εκκλησιαστικές υπερβολές είτε από προκαταλήψεις χρόνων, η Εκκλησία και δη η επίσημη πάντα συντάσσεται με τους πιο συντηρητικούς. Αυτούς που τάσσονται με το υπερπατριωτικό τρίπτυχο. Είναι τόσο παροιμιώδης αυτή η σύνταξη που καταντά γραφική. Βέβαια, έχουμε και την εκκλησιαστική κοινωνική αριστερά που μάλλον όμως δεν απαντά και αυτή στο τί εστί εκκλησία. Βέβαια αλλοίμονο αν απαντούσαμε στο ερώτημα: ποιός είναι ο καλός χριστιανός πολίτης και απαντούσαμε μονολεκτικά: ο δεξύς ή ο ζερβός. ΚΑΛΟΥΣ ΔΗΛ. ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ.

Πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση για την εκκλησιαστική νομιμοποίηση πολιτικού ανδρός ή κόμματος, ο χειρισμός ή η στάση απέναντι στα εθνικά θέματα. Ότι Εκκλησία και εθνικισμός ή και αγνός πατριωτισμός στην Ελλάδα, πράγματα αλληλένδυτα. Όμως η μακρόχρονη ιστορία των εμφύλιων σπαραγμών και της μειοδοσίας απ'όλες τις πολιτικές παρατάξεις δεν έχει αποδείξει γνήσια πολιτική πατριωτική παράταξη έως τώρα. Ο πατριωτισμός ακόμα είναι καθαρά κρυμμένος και βρίσκεται στο φιλότιμο του απλού πολίτη ανεξαρτήτου χρώματος,αφού βέβαια έχουμε απομακρυνθεί ευτυχώς από τα πεδία των πολέμων εδώ και αρκετά χρόνια.

Έπειτα η στάση της πολιτείας έναντι στα εκκλησιαστικά θέματα, ή πιό απλά: "ποιός δίνει περισσότερο λόγο,δικαιώματα,βήμα στην Εκκλησία;".Θέμα δηλαδή αβάντας ή οικονομικών συμφερόντων  με σκοπό την αλληλοεκμετάλλευση και μάλλον όχι σεβασμού.  Μια σχέση καθαρής συναλλαγής.Διότι τον πολιτικό μην τον εμπιστεύεσαι. Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται σαν θεανδρικό σώμα που έρχεται να καθοδηγήσει την ιστορία σε παραδείσιους λιμένας και να μορφώσει Χριστό στον άνθρωπο. Αυτά είναι για τις αίθουσες θεολογίας και τα κηρύγματα στους ναούς δυστυχώς. Η Εκκλησία για αυτούς που εκμεταλλέυονται τον ιερό θεσμό της είναι μια κοιτίδα ψήφων, ένας ιδεολογικός θεσμός-σύμμαχος και ορισμένοι έχουν βρει το κατάλληλο κοπάδι για να αρμέξουν προτιμήσεις, πουλώντας φτηνές υποσχέσεις, χρηστοήθεια με το κιλό, παραδοσιακότητα με το καντάρι και βέβαια τον υπερπατριωτικό συντηρητισμό. Συναντάμε και μορφώματα ανωμαλίας, ήτοι εθνικοσοσιαλισμός και χριστιανισμός αντάμα με μπόλικες πινελιές παγανισμού, να μην ξεφεύγουμε από τις ρίζες και μάλιστα σε πολιτική έξαρση και άνοδο, κάτι που σαν παπά με βρίσκει σιωπηλό αλλά σαν πολίτη με προβληματίζει για το πολιτικό ελληνικό σκηνικό του μέλλοντος.

Οι δεδηλωμένοι ώς "εχθροί της εκκλησίας", πράγμα βέβαια σε μεγάλη δόση αληθές και σε μεγαλύτερη δόση επίπλαστο -όλα για κατανάλωση και πόζα είναι- είναι το τρίτο θέμα. Αντεθνικοί, αθεϊστές, συμπορευόμενοι με τους αντιπάλους ή τους εκτός της Εκκλησίας, είναι οι "αιωνίως κατεγνωσμένοι και επάρατοι", αυτοί που δίνουν δικαιώματα, αλλά και σαν ένα κοινό μυστικό, αρέσκονται και να τα λαμβάνουν γιατί αυτό είναι το management και η φιλοσοφία τους. Βέβαια οι αφορμές που δίνουν οι καθ'ημάς και οι πολιτικοί τους φίλοι -βλέπε βατοπέδι- είναι όπλα στην φαρέτρα του κάθε ενισταμένου-υποκριτικά ή γνήσια. Και η καταψήφιση τους από έναν εκκλησιαστικό ας πούμε άνθρωπο δεν είναι κάτι ανεξήγητο αλλά αλλοίμονο μας αν καταντήσει κάτι εκ των ουκ άνευ.  

Ακόμα θυμάμαι, αγαπητοί αναγνώστες, τον προβληματισμό και την αμηχανία που ένιωσα όταν προσερχόμενος για να ψηφίσω στις πρώτες εκλογές σαν κληρικός, συνειδητοποίησα πώς από τα ψηφοδέλτια που μου έδωσαν έλειπαν συγκεκριμμένα κόμματα. Φυσικά ζήτησα να μου δώσουν από την αρχή τα χαρτιά, όχι όμως χωρίς να δείξω κάποιον κακοφανισμό για την προκατάληψη. Και όλα αυτά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Η ιδιαίτερη μου άποψη είναι όχι στον χαρακτηρισμό και την συμπόρευση. Όχι στον πολιτικό λόγο από την πλευρά των εκκλησιαστικών και αυτός συγκαλυμμένος ή φανερός υπάρχει. Οι πολιτευόμενοι μας θέλουν δεμένους στο άρμα τους. Το τιμημένο ράσο δεν είναι για να σηκώνει την φτηνή σκόνη της προεκλογικής αλάνας ή του κάθε "πολιτικού αλανίου". Όχι άλλες ρετσινιές και υπερβολές. Ο καθένας από μας έχει πολιτικές καταβολές και απόψεις. Δεν λέω πιά ιδέες, Οι ιδέες είναι στους δεκαεξάχρονους όλων των χρωμάτων, στους οποίους ειρήσθω εν παρόδω, από άνανδρα ώς και ρομαντικά μεταθέτουμε τις ευθύνες του μέλλοντος.

Ο καθένας από μας αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις και έτσι ας πορεύεται ως κάθε άλλος έλληνας πολίτης. Ας παραμείνουμε όμως ιδανικά μέτριοι στην πολιτική μας συμπεριφορά δίνοντας το στίγμα αξιοπρέπειας. Αρκετά με τους χρωματισμούς και τους αφορισμούς.

Ας παραδεκτούμε πώς κανείς πολιτικός δεν είναι εδώ για να εξυψώσει ή να καταστρέψει την Εκκλησία. Άλλωστε δεν υπάρχει αυτή η δύναμη ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ας δεκτούμε και ας καταλάβουμε πώς κανείς δεν θέλει να παίξει και δεν θα παίξει κωνσταντίνειο ή ιουστινιάνειο ή διοκλητιάνειο ρόλο στις σχέσεις πολιτείας-Εκκλησίας από τους πολιτικούς μας άντρες. Η δυνατότητα αυτοχειρίας ή αυτοκαταστροφής βρίσκεται στο επίπεδο του απλού πιστού και της μονάδας . Ουσιαστικά δεν υπάρχουν αγαπητοί μου ούτε "μεσσίες"¨ούτε "βούλγαροι" που μπορούν να μας θίξουν σαν Σώμα. Όλα τελούνται και συμβαίνουν για απλή εσωτερική κατανάλωση και εκμετάλλευση. Αλλού δοξολογίες και αλλού φοβέρες , σαν σειρήνες ή σκιάχτρα χωρίς ισχύ και αποτελεσματικότητα.

Η αποχή από τα πολιτικά τέλος , προβληματίζει τους πολιτευομένους αλλά θα έπρεπε να προβληματίζει και μας. Έτσι πρέπει να το διαβάσουμε: όσοι απογοητέυτηκαν από την διαφθορά και την κατάντια της πολιτικής και ψάχνουν διεξόδους ας βρούν ανοικτή τη δική μας πόρτα. Ας βρούν εδώ το στίγμα τους, που χωρίς να αναιρεί τα πολιτικά τους δικαιώματα θα απαντά στις πνευματικές τους αναζητήσεις. Όχι δεν εκπίπτει έτσι η Εκκλησία σε ιδεολογία. Είναι όλα θέμα διακονίας: η Εκκλησία περιθάλπει ένα σώμα απογοητευμένο και πληγωμένο από κάποια συγκεκριμένη και αληθινή κατάσταση.