Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατελείωτα
Κάτω απ΄ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ΄ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του τόπου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας με γνώριζε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου