Λίγες σκέψεις και ερωτήσεις

Κατέβασα τα δύο προηγούμενα posts, γιατί κατά βάθος νιώθω πώς έλαβα ρόλο "αλάθητου πάπα". Σ'αυτό  συνηγόρησε και η στάση και τα σχόλια όλων σας. Είναι δύσκολο, το παραδέχομαι, να καταπιαστεί κάποιος με αυτά τα θέματα και να μην υποπέση στην αστοχία της υπερβολής ή το χειρότερο της ιεροκατηγορίας.

Μ'αυτό που με καίει και με προβληματίζει περισσότερο , είναι ένα περίεργο συναίσθημα: Ενώ νιώθω κάπως επιφανειακά ότι αδίκησα πολλούς, κατά βάθος και έντονα έχω την αίσθηση πώς έχω δίκιο. Έχω δίκιο να φωνάζω, να επαναστατώ, να διαμαρτύρομαι. Νομίζω , πώς -φευ- δεν ξεφεύγω από την ντροπή της αμαρτίας και συγχρόνως νιώθω μέσα μου μια παράξενη ηδονή γι'αυτό το ξέσπασμα; Πώς χαρακτηρίζεται και πώς λέγεται αυτή η αίσθηση; Είναι αμαρτωλό πάθος ή αναπάντητο μυστήριο;

Το θέμα της γλώσσας που υπερέβη τα τετριμμένα εκκλησιαστικά το αφήνω κατά μέρος. Γιατί ήταν τόση η θλίψη και η αγανάκτηση μου , που δεν μπορούσα παρά να επιοστρατεύσω όλον τον σαρκασμό και το θυμό μου για όλα αυτά. Δεν μπορούσα να τα εκφράσω "καλύτερα", "πιο περιεκτικά".

Μα πείτε μου: Ενώ πρέπει να ανεχόμαστε με αγάπη και κατανόηση αυτούς που πέφτουν, πώς παράλληλα θα εκφράσουμε την έντονη και κάθετη διαμαρτυρία , την αγωνία, τους φόβους μας, χωρίς να καυτηριάσουμε αλύπητα κάποιον; Όταν μια κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, τί πρέπει να κάνει ένας τίμιος άνθρωπος; Να σιωπά μέχρι που να ματώσει και να φτύσει χολή; Να τα αφήσει όλα στην μέριμνα του κοινού Δεσπότου; Μα αν αυτός ο ίδιος ο Θεός όρισε κάποιους μηχανισμούς αντίδρασης μέσα στην Εκκλησία του και εμείς από φόβο,αγαπισμό ή και από αληθινή διάκριση , αγάπη και διακριτικότητα αρνούμαστε να τους θέσουμε σε κίνηση; Αν αυτός ο ίδιος ο Θεός περιμένει από μας και εμείς επαναπαυόμενοι τ'αφήνουμε όλα σ'Αυτόν; Δεν πέφτουμε σε αδράνεια και εγκληματική υπόκριση;

Από την άλλη νιώθω ντροπή και φοβάμαι μήπως μας έχουν εκπαιδεύσει έτσι. Δηλ. ενοχικούς και καλόβολους, ανίκανους να αντιδρούμε και να λαβαίνουμε λόγο . Και αν είμαστε αναπολόγητοι τελικά, γι΄αυτή την σ ι ω π ή ;

Δεν θεωρώ πώς κάποιος μπορεί να ξυπνήσει κάποιαν πρωΐα ως Βαπτιστής ή Ηλίας και να τους πάρει παραμάζωμα όλους. Το προφητικό αξίωμα είναι από τον Θεό. Είναι χαρισματική χορηγία. Ναι αλλά μήπως ισχύει πώς τουλάχιστον εμείς οι ιερείς πρέπει να αποδεικνύουμε ανάλογο ζήλο , έτσι απρόσκλητα; Άλλωστε δεν έχουμε την ιερωσύνη;Δεν έχουμε το χρέος και την ευθύνη; Δεν γίνεται ο απλός ιερέας το στόχαστρο όλων όταν ξεσπούν σκάνδαλα που ίσως αφορούν αυτούς που βρίσκονται ψηλά; Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τον εύκολο κατεστημένο τρόπο πώς ο ιερέας πρέπει να τα δέχεται όλα και μα ζητήσουμε τον λόγο από τους δικούς μας; Προσωπικά, νομίζω πώς σήμερα η σιωπή δεν είναι δείγμα αγάπης ή εγκαρτέρησης. Είναι νόμος ή υπεκφυγή. Είναι ατόπημα.

Μήπως είμαι υπερβολικός με όλα αυτά, την στιγμή μάλιστα που απάνω στην Εκκλησία έχουν ορμήξει μυριοπρόσωποι εχθροί που ψάχνουν αφορμές για να την πλήξουν και να την διαβάλουν; Αυτοί που δίνουν αφορμές δεν έχουν ευθύνη; Και τέλος μήπως είμαι αυτοδίκαιος φαρισαΐσκος πιστεύοντας σε όλα τούτα και εξουθενώνοντας τους "τελώνηδες" όντας αμαρτωλός;

Μέσα μου παλεύουν πολλά πράγματα και δεν επαναπαύομαι σε εύκολες απαντήσεις. Και αυτό που με στενοχωρεί είναι πώς την επόμενη φορά που θα κληθώ να απαντήσω στις σχετικές  ανησυχίες κάποιου λαϊκού, θα προσπαθήσω να επιστρατεύσω όλη την καλόβολη και έυκολη λογική μου για να τον πείσω, ενώ μέσα μου θα είμαι ο ίδιος αρκετά απογοητευμένος και επαναστατημένος.

Ειλικρινά σας λέω, ο πόνος και ο προβληματισμός μου είναι πολύ μεγάλος:θέλω να αφεθώ στην άκριτη αγάπη και φοβάμαι πώς αν το κάνω θα χάσω πολλά απ'την κριτική μου εντιμότητα, έτσι ώστε η αγάπη να γίνει τελικά άλλοθι σιωπής και αναισθησία...

Και το χειρότερο είναι πώς ενώ διαισθάνομαι τις σκέψεις αυτές στα μυαλά και τις καρδιές πολλών, σπάνια βρίσκεις κάποιον να τις εμπιστευτείς και ν'ανταλλάξεις απόψεις. Οι περισσότεροι είναι επιφυλακτικοί ή ακολουθούν τα τετριμμένα.

Οι σκέψεις σας...