Σοκαριστική επιστολή Αϊτινού Ορθόδοξου ιερέα

Παραθέτουμε παρακάτω την επιστολή του π. Βαρνάβα, Ορθόδοξου Αϊτινού ιερέα, που περιγράφει με μελανά χρώματα την χαώδη κατάσταση στην Αϊτή. Είναι μια ΦΩΝΗ έκκλησης για βοήθεια προς τους συμπατριώτες τους και τους μαθητές των Ορθοδόξων σχολείων της Ιεραποστολής. Εϊναι μια συγκινητική φωνή του ελληνομαθούς π. Βαρνάβα προς τους απανταχού της γης Έλληνες και Ορθοδόξους Χριστιανούς για ΒΟΗΘΕΙΑ … Ο καθένας μας ας σκεφτεί και ας πράξει κατά συνείδηση. Στα πρόσωπα των Αϊτινών σεισμοπαθών ας δούμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Τριώδιο και Σαρακοστή σημαίνει ΑΓΑΠΗ, αυτοθυσία, αλληλεγγύη, προσφορά, δόσιμο χωρίς αντάλλαγμα, σταυρός και ανάσταση του πλησίον μας. Διαβάστε την επιστολή και αναδημοσιεύστε την παντού για να μπει σε κάθε ελληνικό σπίτι στην Ελλάδα,στη Κύπρο και στο εξωτερικό.




Φωτογραφία από τον καταυλισμό της Ορθόδοξης ιεραποστολής που φιλοξενεί 1500 αστέγους. Πόρτ-ο-πρενς 28-1-2010

Αγαπητοί αδελφοί του Ιεραποστολικού Συνδέσμου,

Θα ήθελα να σας περιγράψω τα γεγονότα του καταστροφικού σεισμού της 12 Ιανουαρίου 2010 που έπληξε το νησί μας, την Αϊτή, και τον λαό της, αν και νομίζω ότι όλοι τα γνωρίζετε.

Περισσότεροι από 200.000 είναι οι νεκροί, 250.000 είναι οι τραυματίες και περίπου 2.000.000 οικίες και κτήρια έχουν καταστραφεί.

Πολλοί Ορθόδοξοι αδελφοί μας είναι τραυματισμένοι και αρκετοί έχουν πεθάνει, ενώ άλλοι έχασαν τις οικογένειες και τις περιουσίες τους



Το παρεκκλήσι και το σχολείο της ενορίας του Αγίου Γεωργίου, εδώ στο Πετιόν-βίλε, έχουν υποστεί σημαντικές ζημιές, παρόλο που δεν έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.

Ορισμένοι δάσκαλοι, πολλοί μαθητές και κάποιοι ενορίτες μας βρήκαν τραγικό τέλος από το σεισμό. Οι γονείς έρχονται και μας παρακαλούν να τους βοηθήσουμε. Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν διότι ελλείψει χρημάτων είναι αδύνατο να τους παρέχουμε βοήθεια.

Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να φάνε και τις περισσότερες φορές καταφεύγουν στο κλιμάκιο του ΟΗΕ για να προμηθευτούν τα αναγκαία τρόφιμα και το ίδιο κάνω κι εγώ με την οικογένειά μου.

Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες που σας στέλνω το παρεκκλήσι και το σχολείο έπαθαν σοβαρές ζημιές. Δεν ξέρω αν θα επαναλειτουργήσουν.

Όλες οι οικογένειες της ενορίας μας έχουν μείνει άστεγες και έχουν μεγάλη ανάγκη ακόμα και της ελάχιστης βοήθειας.

Μπορείτε να μας βοηθήσετε με φάρμακα, τρόφιμα, ρουχισμό, χρήματα και ό,τι άλλο νομίζετε. Σας περιμένουμε να έρθετε στην Αϊτή και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια το μέγεθος της καταστροφής.

Αναρίθμητοι νεκροί, αμέτρητα κατεστραμμένα κτήρια και σπίτια. Χιλιάδες βρίσκονται ακόμα θαμμένοι κάτω από τα ερείπια. Οι σωροί μεταφέρονται με φορτηγά και θάβονται σε ομαδικούς τάφους ή καίγονται για την αποφυγή επιδημιών. Πολλές φορές οι οδηγοί βιαστικά ξεφορτώνουν τα πτώματα σε ανοιχτούς χώρους και γίνονται βορά των σκυλιών και των γουρουνιών. Είναι τραγικό!!!


Το Προεδρικό Μέγαρο καταστράφηκε και ο Πρόεδρος της χώρας παραλίγο να σκοτωθεί μέσα σ’ αυτό. Το σπίτι του υπέστη πολλές ζημιές και ο ίδιος επέλεξε να διαμείνει σ’ έναν καταυλισμό. Όλοι είμαστε ακόμη τρομοκρατημένοι, καθώς γίνονται 4-5 μετασεισμοί καθημερινά. Όλοι κοιμόμαστε έξω από τα σπίτια μας σε καταυλισμούς.



Καμμένα πτώματα προς αποφυγή επιδημιών

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την κατάσταση που επικρατεί και η ζωή μας έχει δυσκολέψει αφάνταστα. Μέσα σ’ αυτό το χάος που επικρατεί αισθάνομαι άσχημα και έναντι των δασκάλων μας, αφού δεν πρόλαβα να τους πληρώσω τους μισθούς των μηνών Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου και σήμερα ξέρω ότι θα τους είχαν ανάγκη. Εδώ και 11 μήνες δεν έχω βοήθεια από πουθενά και είναι δύσκολο να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου.


Στο οικόπεδο της Ιεραποστολής μας φιλοξενούνται πάνω από 1.500 άνθρωποι και όλοι έχουν ανάγκη την βοήθειά σας, Ορθόδοξοι και μη.

Είναι επείγον να συνδράμετε την προσπάθειά μας να επιδιορθώσουμε ή να ανακατασκευάσουμε το σχολείο της ενορίας του Αγίου Γεωργίου μέχρι τον Φεβρουάριο που θα ανοίξουν τα σχολεία της χώρας σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της κυβέρνησης.


Τα τρία μηχανήματα φιλτραρίσματος του νερού που διέθετε το σχολείο μας έχουν καταστραφεί και μέχρι να επαναλειτουργήσουν τα σχολεία πρέπει να τα αντικαταστήσουμε για να υπάρχει πόσιμο νερό για όλους τους μαθητές.


Ως Ορθόδοξος κληρικός θλίβομαι γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου και γι’ αυτό ζητώ τη συμπαράστασή σας. Η Ελλάδα και η Αϊτή συνδέονται με μακρούς δεσμούς φιλίας. Κατά την Επανάσταση του 1821 η χώρα μας ήταν η πρώτη που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της πατρίδας σας. Η Ελλάδα και η Αϊτή από παλιά ήταν φίλες χώρες, σήμερα με την Ορθόδοξη Εκκλησία είμαστε αδέλφια.


Είθε ο Κύριός μας να σας φωτίσει να αντιληφθείτε τους λόγους για τους οποίους σας έγραψα αυτό το γράμμα και να αποφέρει σύντομα τους γλυκείς καρπούς Του για τον δοκιμαζόμενο λαό της Αϊτής.


Σας ευχαριστώ και σας περιμένω.


Με αγάπη Χριστού

π. Βαρνάβας

Μπορείτε να στείλετε ΑΜΕΣΑ την αγάπη σας στους αδελφούς μας στην Αϊτή μέσω του Ιεραποστολικού Συνδέσμου Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης και του π. Βαρνάβα ΕΔΩ 

http://ierapostoli.wordpress.com/2010/01/30/fbarnabas_haiti/

Ο αρχηγός των Ινδιάνων Σηάτλ διδάσκει τους "πολιτισμένους" λευκούς

Όταν ο πρόεδρος της Αμερικής Φραγκλίνος Πήρς (1853-1857), ζήτησε από μια φυλή Ινδιάνων να πουλήσουν τη γη τους, ο Σηάτλ, ο αρχηγός τους, του διαμήνυσε:


«Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον, μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρουμε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Την προσφορά του θα τη μελετήσουμε, γιατί ξέρουμε πως αν δεν το πράξουμε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.



Πως μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό, τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πως μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.




Ξέρομε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι' αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει και αφού τον καταχτήσει πηγαίνει παρακάτω.



Με το ταμάχι που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο. Η όψη που παρουσιάζουν οι πολιτείες σας, κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Όμως αυτό μπορεί και να συμβαίνει, επειδή ο ερυθρόδερμος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.

Αν αποφασίσω να δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέλφια του.

Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν και στον άνθρωπο.



Ένα ξέρουμε, που μπορεί μια μέρα ο λευκός να το ανακαλύψει: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε. Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεος Του μοιρασμένο απαράλλακτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη Του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, καταφρονεί το Δημιουργό της. Θα περάσουν οι λευκοί και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Όταν μαγαρίζεις συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου. Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι; Πού να βρεις τον αητό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια στο φαρί σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.



Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας.

Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω, μπορεί μονάχα για το λόγο αυτόν ο σαματάς να ταράξει τα αυτιά μου.

Μα τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακοΰσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά;



Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαρισμένο από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα, τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή, τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται τίποτα.

Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε, αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες που περιγράφει στα παιδιά του τις μακρινές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα που ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή.



Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσουμε το δρόμο μας. Αν το συμφωνήσουμε μαζί, θα το πράξουμε, για να σιγουρέψουμε τις προστατευόμενες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσουμε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσουμε. Όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάστη θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου, γιατί αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς.



Αν σας την πουλήσουμε τη γη μας, αγαπήστε την καθώς την αγαπήσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεση σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα παιδιά σας, και αγαπήστε την καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας.

Ένα ξέρουμε, ο Θεός είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα... »

«Ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας».

...Πολύ χαρακτηριστική είναι η σημερινή παραβολή του ασώτου υιού. Ο άσωτος ζητώντας την ευτυχία του στις ηδονές και απολαύσεις αυτής της πρόσκαιρης και μάταιης ζωής εγκαταλείπει την πατρική εστία και τις πατρικές νουθεσίες, αξίες και εντολές, και, «απεδήμησεν εις χώραν μακράν».Εκεί με το να ζεί άσωτη ζωή, συντρίβει τις πνευματικές και ηθικές δυνάμεις του με τα πάθη, και ενώ ζητούσε να βρεί την ευτυχία μέσα στην άσωτη και όλως ξένη σε αυτόν κοινωνία, δυστυχώς περιέπεσε στην δυστυχία, την αθλιότητα, στην υλική και πνευματική πείνα.Η δυστυχία, η αθλιότητα, η υλική και πνευματική πείνα, όλα αυτά γενούν την αμαρτία, και τα «οψώνια της αμαρτίας θάνατος εστίν», θάνατος πνευματικός.Τα πάθη είναι οι σφοδρές αμαρτωλές επιθυμίες και πράξεις του ανθρώπου, οι οποίες κυριεύουν και αιχμαλωτίζουν όλες τις δυνάμεις της ψυχής, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να διαπράττει την αμαρτία.Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος μετά την πτώση του έχει επιθυμίες αγαθές και καλές, αλλά έχει όμως και πολλές φορές τάσεις και επιθυμίες κακές και αμαρτωλές, οι οποίες τον εξωθούν στο κακό, στην αμαρτία, στον θάνατο.Τα πάθη τα οποία κυριαρχούν τον άνθρωπο, και μάλιστα τον νέο άνθρωπο, είναι πολλά και ποικίλα· είναι τα σωματικά, φοβερά και όλως καταστρεπτικά, ο εγωισμός, ο φθόνος, η κενοδοξία, η οργή, το μίσος, η φιλοχρηματία, ο αθέμιτος πλουτισμός· πάντα ταύτα φθείρουν τον άνθρωπο και τον καθιστούν δούλο και ηθικά νεκρό, ως τον άσωτο υιό. «Ο ποιών την αμαρτίαν», λέγει Κύριος, «δούλος εστί της αμαρτίας».Ο δούλος των παθών είναι τυφλός, δεν βλέπει τον ίσιο δρόμο, ο οποίος αν και είναι επίπονος στην αρχή, οδηγεί όμως τελικά τον άνθρωπο στο φώς, την ζωή, την αλήθεια που είναι ο Χριστός.Η ψυχή του ανθρώπου πλάστηκε να είναι πλησίον του Θεού, η ψυχή του ανθρώπου πλάστηκε δια την αρετή· «πάντα τα πάθη», λέγει ο Μέγας Βασίλειος, «συγχυτικά και εκταρακτικά του διορατικού της ψυχής εστί».Βεβαίως, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος παρά του Θεού Πατρός και οφείλει να αγωνιστή, οφείλει να πολεμήσει τα πάθη του σώματος και τις κακές επιθυμίες, και να προσπαθεί με μετάνοια ειλικρινή να πράττει το αγαθό, το καλό, το οποίο είναι ευάρεστο στον Θεό.Ο άσωτος υιός «νεκρός ήν και ανέζησε και απολωλός ήν και ευρέθη». Νεκρός ήταν σωματικά και ηθικά, και «εις εαυτόν ελθών», με την ειλικρινή μετάνοια ανασταίνεται πνευματικά και ενδύεται παρά του αγαθού Θεού καθαρή την πρώτη στολή.Τα πάθη της αμαρτίας είναι φοβεροί τύραννοι και όλως απαίσιοι, οι οποίοι υποδουλώνουν το σώμα και την ψυχή μας και μας καθιστούν χειρότερους από τα άλογα ζώα και μας οδηγούν στην αθλιότητα, στην καταστροφή, τον πνευματικό θάνατο.

Πολλοί, δυστυχώς και από εμάς τους χριστιανούς, ως ο άσωτος υιός, δεν κάνουμε καλή χρήση της ελευθερίας που μας δώρισε ο Πλάστης και Δημιουργός μας, και επιζητούμε απελευθέρωση, νομίζοντες ότι εδώ υπάρχει η ζωή, η χαρά, η ευτυχία και η απόλαυση...

(από το σημερινό κήρυγμα του επισκόπου μας κ. Παϊσίου)

Πάτερ αγαθέ, εμακρύνθην από σου μη εγκαταλίπης με!

Εἰς ἀναμάρτητον χώραν, καὶ ζωηράν, ἐπιστεύθην, γεωσπορήσας τὴν ἁμαρτίαν, τῇ δρεπάνῃ ἐθέρισα, τοὺς στάχυας τῆς ἀμελείας, καὶ δραγμάτων ἐστοίβασα, πράξεών μου τὰς θημωνίας, ἃς καὶ κατέστρωσα οὐχ ἅλωνι τῆς μετανοίας. Ἀλλ' αἰτῶ σε, τὸν προαιώνιον γεωργὸν ἡμῶν Θεόν, τῷ ἀνέμῳ τῆς σῆς φιλευσπλαγχνίας ἀπολίκμισον τὸ ἄχυρον τῶν ἔργων μου καὶ σιτάρχησον τῇ ψυχῇ μου τὴν ἄφεσιν, εἰς τὴν οὐράνιόν σου συγκλείων με ἀποθήκην καὶ σῶσόν με. 

Ἐπιγνῶμεν ἀδελφοὶ τοῦ μυστηρίου τὴν δύναμιν· τὸν γὰρ ἐκ τῆς ἁμαρτίας, πρὸς τὴν πατρικὴν ἑστίαν, ἀναδραμόντα, Ἄσωτον Υἱὸν ὁ πανάγαθος Πατήρ, προϋπαντήσας ἀσπάζεται, καὶ πάλιν τῆς οἰκείας δόξης, χαρίζεται τὰ γνωρίσματα, καὶ μυστικὴν τοῖς ἄνω ἐπιτελεῖ ευφροσύνην, θύων τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ἵνα ἡμεῖς ἀξίως πολιτευσώμεθα, τῷ τε θύσαντι φιλανθρώπῳ Πατρί, καὶ τῷ ἐνδόξῳ θύματι, τῷ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ὢ πόσων ἀγαθῶν, ὁ ἄθλιος ἐμαυτὸν ἐστέρησα! ὢ ποίας βασιλείας ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! τὸν πλοῦτον ἠνάλωσα, ὅν περ ἔλαβον, τὴν ἐντολὴν παρέβην. Οἴμοι τάλαινα ψυχὴ! τῷ πυρὶ τῷ αἰωνίῳ λοιπὸν καταδικάζεσαι· διὸ πρὸ τέλους βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ὡς τὸν Ἄσωτον δέξαι με υἱόν, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.

Ἀγκάλας πατρικάς, διανοῖξαί μοι σπεῦσον, ἀσώτως τὸν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον, εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου. Νῦν πτωχεύουσαν, μὴ ὑπερίδῃς καρδίαν· σοὶ γὰρ Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω. Ἥμαρτον, σῶσόν με.

Πάτερ ἀγαθέ, ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, μηδὲ ἀχρεῖον δείξῃς τῆς βασιλείας σου· ὁ ἐχθρὸς ὁ παμπόνηρος ἐγύμνωσέ με, καὶ ᾖρέ μου τὸν πλοῦτον· τῆς ψυχῆς τὰ χαρίσματα ἀσώτως διεσκόρπισα, ἀναστὰς οὖν, ἐπιστρέψας πρὸς σὲ ἐκβοῶ· Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου, ὁ δι' ἐμὲ ἐν Σταυρῷ τὰς ἀχράντους σου χεῖρας ἁπλώσας, ἵνα τοῦ δεινοῦ θηρὸς ἀφαρπάσῃς με, καὶ τὴν πρώτην καταστολὴν ἐπενδύσῃς με, ὡς μόνος πολυέλεος.

Η παραβολή του ασώτου υιού

 π. Αντωνίου Ρωμαίου

Η παραβολή αὐτή εἶναι ἡ διατύπωση τῆς πιό μεγάλης καί τῆς πιό ὁλοκληρωμένης καμπύλης πού διαγράφει ἡ ἀνθρώπινη ἀσωτεία.Μέσα σ' αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος μᾶς δίνει νά κατανοήσουμε ὅλες τίς συντεταγμένες τῆς ἀνθρώπινης ἀσωτείας. Καί ὁ πρῶτος υἱός ὁ νεώτερος, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό σύμβολο τῆς ὁρατῆς, τῆς ἐμφανοῦς ἀσωτείας, ἐνῶ ὁ πρεσβύτερος υἱός εἶναι τό σύμβολο τῆς ἀφανοῦς ἀσωτείας.Τό 15ον κεφάλαιον τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, περιλαμβάνει καί ἄλλες παρα βολές, ὅπως τοῦ «ἀπολωλότος προβάτου», «τῆς ἀπωλεσθείσης δραχμῆς», τήν ὁποία ἀκολουθεῖ αὐτή τοῦ 'Ασώτου υἱοῦ. Μέ αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος ἀπαντοῦσε στούς ἐπικριτές Του, γιατί ἦταν «φίλος τελωνῶν καί ἁμαρτωλῶν».Ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά:Ὁ Πατέρας ἔχει δυό παιδιά. Εἶναι χαρακτηριστικό σύμβολο ὅτι τή θέση τοῦ Πατέρα παίρνει ὁ Θεός. Τά δυό παιδιά εἶναι οἱ δύο βασικές κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων: Αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν χωρίς τό Θεό καί αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν «ἐν Θεῷ». Στήν παραβολή βέβαια ἔχουμε τό προβάδισμα τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, ὁ ὁποῖος ζητάει ἀπό τόν Πατέρα τήν περιουσίαν πού τοῦ ἀνήκει. Ὁ Κύριος λέει ὅτι ὁ Πατέρας «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον». Δέν λέει ὅτι ἔδωσε στό μικρό Υἱό αὐτό πού τοῦ ἀνῆκε, ἀλλά λέει ὅτι ἔδωσε καί στά δυό παιδιά, αὐτό πού τούς ἀνῆκε.Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔχουμε τή θεολογική τοποθέτηση ὅτι, ὁ Πανάγαθος Πατέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων προικίζει μέ τά ἴδια προσόντα ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δίνει σέ ὅλους τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία, δίνει τά ψυχικά, τά σωματικά καί τά πνευματικά χαρίσματα, δίνει τίς δυνατότητες -πάντοτε μέσα σέ κάποιο περιβαλλοντικό πλαίσιο, σέ κάποια χωροχρο νική συντεταγμένη- δίνει τίς προϋποθέσεις στόν ἄνθρωπο νά ὑπάρξει καί νά λειτουρ γήσει τήν ὕπαρξή του, τήν προσωπικότητά του, μέ αὐτεξουσιότητα καί ἐλευθερία. Ὁ ἕνας λοιπόν Υἱός παίρνει τήν περιουσία του καί φεύγει μακριά καί ἐκεῖ τήν διασκορπίζει μέ ζωή ἄσωτη, σπάταλη, ἁμαρτωλή. Δέν μᾶς λέει ἡ παραβολή τί ἔκανε ὁ Πρεσβύτερος, ἀλλά ἀπό τήν ἐξέληξι τῆς διη γήσεως εἶναι σαφές ὅτι, ἐφόσον τοῦ ἐδόθη ἡ περιουσία τήν πῆρε, ἀλλά δέν θέλησε νά ἀποχωριστεῖ ἀπό τόν Πατέρα. Κράτησε ὁ δεύ τερος Υἱός τήν θέση πού εἶχε στήν οἰκογένεια καί νομιμόφρων, ὑποτατεταγμέ νος, ἐργατι κός καί ἐπιμελής συνέχισε νά ζεῖ μέ τόν Πατέρα στό ἴδιο σπιτικό.'Ενῶ ὅμως φαίνεται ἀπό τήν παραβολή ὅτι ὁ νεώτερος Υἱός φεύγει καί χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα, ὁ Πρεσβύτερος Υἱός δημιουργεῖ ἕναν ἄλλο χωρισμό πού δέν φαίνεται.Ὁ Πατέρας παράλληλα δείχνει πώς ζεῖ τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, πώς πονάει, ἐνδιαφέρεται καί προσδοκᾶ τήν ἐπιστροφή του.Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός, ὅπως διαφαίνεται στή συμπεριφορά του στό τέλος τῆς παρα βολῆς, ἀπορρίπτει τόν νεώτερο Υἱό. Ἀπορρί πτει τόν ἀδελφό του, τόν ξεχνάει. Ἀρχίζει νά διαφοροποιεῖ τήν συμπεριφορά του ἔναντι τοῦ ἀδελφοῦ του. Δέν συμβαδίζει μέ τόν Πατέρα στά αἰσθήματα, στό σεβασμό τῆς προσωπικό τητας, στήν ἀγάπη. Κι αὐτός ὁ χωρισμός δέν φαίνεται. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μορφή τῆς κρυφῆς ἀσωτείας.Εἶναι ἀσωτεία τό ὅτι ὁ πρεσβύτερος Υἱός δέν τρέφει τά αἰσθήματα, τή σκέψη, τά φρονήματα, τή λαχτάρα, τήν ἀγωνία, τήν ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό του. Ὅλα αὐτά δηλαδή πού τρέφει ὁ Πατέρας γιά τό νεώτερο παιδί Του. Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τό Θεό ἀρχίζει νά ζεῖ τή ζωή του, νά ὑπάρχει γιά τήν ἡδονή, νά τρυγᾶ τόν καρπό της μέχρι τό τέλος καί νά ἐξανντλεῖ τίς ψυχοσωματικές του δυνάμεις σ' αὐτό τό κηνυγητό τῆς ἡδονῆς. 'Εξαχρειώνεται καί βάζει τόν ἑαυτό του στήν κατάσταση τοῦ ὑποβαθμισμένου ὄντος, ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τά ζῶα. Δέν ἔχει τή δυνατότητα νά φάει οὔτε τήν τροφή τῶν ζώων πού βόσκει.Ὅλα αὐτά εἶναι συμβολικά καί φανερώνουν ἀκριβῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού κυνηγάει τήν ἡδονή εὐτελίζεται, μειώνεται διαρκῶς μέχρι πού ἄν δέν μετανοήσει καταστρέφεται.«Δαπανήσαντος δέ αὐτοῦ τά πάντα... οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ...». Μέχρι ἐδῶ διαγράφε ται σ' αὐτούς τούς στίχους ὅλη ἡ ἐξαχρείωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἡ ὁποία θέλει νά ζήσει μακριά ἀπό τό Θεό, μέ τήν σπατάλη τῶν χαρισμάτων, σέ μιά «φιλία» μέ τούς ἀνθρώπους. Φιλία πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά παράχρηση ἤ κατάκριση τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἄλλο. Αὐτή ἡ φιλία δέν εἶναι βοηθητική, εὐφρόσυνη. Προκαλεῖ εὐχαρίστηση στά αἰσθητήρια, ἀλλά δέν εὐφραίνει πνευματικά, δέν παραμένει μετά ἀπό αὐτές τίς παραχρήσεις καί καταχρήσεις, δέν ἀφήνει τίποτα πού νά γεμίζει τόν ἄνθρωπο.Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός φαίνεται -ἀπό τήν εἰκόνα πού μᾶς δίδεται στό τέλος- ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ μόχθου, τῆς νομιμότητας, τῆς ὑποταγῆς στό Θεό. Διατηρεῖ ἐπίσης μέσα του τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπολαύσεως, τὴς εὐφροσύ νης, ἀλλά δέν τήν φανερώνει. Δέν τήν ἀνακοι νώνει. Δέν τήν διεκδικεῖ. Δέν ζητάει τίποτα ἀπό τόν Πατέρα. Τήν στερεῖτε φαινομενκά ἑκουσίως. ἀλλά μέσα του τήν κρατάει ὁλοζώ ντανη. Εἶναι κάτι πού τό ζῆ ἔξω ἀπό τή σχέση Του μέ τόν Πατέρα.'Εδῶ διαφαίνεται μιά ἄλ λη πλευρά τῆς ἀσωτείας.Είναι «ἀσωτεία» τό νά κρατᾶμε ἐπιθυμίες, θελήματα, δικαιώματα, σκέψεις, πού δέν τολμᾶμε νά ἀνακοινώσουμε στό Θεό Πατέρα, πού δέν μποροῦμε νά τά κάνουμε προσευχή.Κι αὐτή ἡ ἀσωτεία εἶναι πολύ βαθιά μέσα μας, πού μᾶς ἐξαχρειώνει χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Ἐνῶ ἡ ἄλλη πλευρά τοῦ νεώτερου υἱοῦ εἶναι τόσο φανερή καί κραυγαλέα. Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός ζῆ ἔντονα αὐτή τήν κατάσταση, «τοσαῦτα χρόνια δουλεύω σοι...» κι αὐτό φανερώνεται μέ τό λόγο του. Ὄχι μόνον λοιπόν ἔχει ζωντανή αὐτή τήν ἐπιθυμία, ἀλλά μέσα στήν ἀπομόνωσή του, μέσα στήν αὐτονόμησή του τήν κρυφή, κάνει αὐτή τήν ἐπιθυμία κριτήριο γιά νά ἀναπτύξει τήν ἐπιθετικότητα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὅταν ἀργότερα 'Εκεῖνος θά δείξει τή στοργή Του στόν νεώτερο Ἄσωτο Υἱό πού ἐπιστρέφει.

πηγή: ΙΜΚΒΥ

Εξομολογήσεις απ'την μεγ(α)ελοιότητα μας

Γράφω τα παρακάτω αυτόματα και όπως ακριβώς τα νιώθω. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος. Θα δείξει. Χάλια τά'κανα πάλι. Άντε να δούμε που θα με βγάλει η περηφάνεια μου. Υπάρχει πένθος κατά Θεόν και πένθος που γεννά η κενοδοξία. Μου στραπατσάρανε τα μούτρα και κάτι έγινε! Μου έθιξαν την υπόληψη και "δαιμονίστηκα"... Αλήθεια, τί σπουδαίος που είναι ο εαυτός μου για να μην δέχεται δεύτερη κουβέντα! Ώρες-'ωρες με πιάνουν κάτι παράξενες γκρίνιες και κάτι αλλόκοτες ευθιξίες, που καταντώ γελοίος. Μετά από το ξέσπασμα, νιώθω την ψυχή μου κενή και μία θλίψη για μένα και το άλλο πρόσωπο. Στ'αλήθεια νοιώθω πώς λυπάμαι και αγαπώ τον υβριστή. Αν κα υβριστής είμαι και ο ίδιος.Tον αγαπω δίχως στόμφο και υπόκριση. Είναι ανθρώπινο. Έχουμε την ίδια ευμετάβλητη και έκπτωτη σάρκα. Είναι σαν να είμαστε και οι δύο σε ένα μεγάλο καράβι και να μας χτυπάει η καταιγίδα- η αμαρτία- και ο ένας να κρατάει τον άλλο από τον λαιμό για να τον πνίξει,πριν τον πνίξει η θάλασσα, Τέτοιος παραλογισμός και κακία. Πάντως, το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου. Γιατί τον εαυτό μου εξουσιάζω. Πρέπει να μάθω, να ασκηθώ στο να μην εξουσιάζομαι απ'αυτόν. Ο άλλος, ο αδελφός, θα δώσει λόγο στην δική του συνείδηση και στον από πάνω. Τον Μεγάλο. Αλήθεια πόσο πιο μεγάλη και βαριά θα είναι η δική μου απολογία που σέρνω το φορτίο της ιερωσύνης!

Έχω άσχημα στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Η αγάπη για τον εαυτό μου σπάει κόκκαλα. Μια ελεεινή αλαζονεία, που εκδηλώνεται σχεδόν αμέσως μετά το ερέθισμα. Τα ισοπεδώνει όλα.

Λένε πώς δεν πρέπει να δίνεις πολλά θάρρητα στον άλλο . Για να μην σε καβαλάει. Ειδικά, όταν είσαι ιερέας. Ίσως μέχρι ενός σημείου να είναι σωστό αυτό. Αλλά μόνον όταν διακυβεύεται η ποιμαντική και ιερατική αξιοπρέπεια ή η υψηλή υπόθεση της ψυχής. Στον εγωισμό και στις ψευδοαξιοπρέπειες δεν πρέπει να δίνουμε πολλή σημασία. Τελικά, είναι μεγάλη απάτη, όλο αυτό το θέμα με την ψευδοαξιοπρέπεια. Όταν καταλαγιάσει μέσα μου ο παράλογος σπασμός και αρπαγμός του θηρίου που λέγεται οργή, θα πρέπει να μπώ άμεσα σε διαδικασία συγχώρεσης,ταπείνωσης,καταλλαγής. Επιπλέον ας σκιρτάει μέσα μου ακόμα η ψευδαπάτη πώς όταν ζητήσω συγγνώμη θα δείξω ανωτερότητα και έτσι θα είμαι ο ηθικός νικητής. Τρομάρα μου! Πάντως οι πειρασμοί και τα πάθη είναι τόσο επιτήδειοι ώστε να μας ξεσκίζουν και να μας μεταχειρίζονται σαν ζώα, αλλά και τόσο γελοίοι όταν αρχίζεις να καταλαβαίνει τα παιχνιδάκια και τα κόλπα τους.Αλλά, ας κάνω την αρχή και ας ακολουθήσουν τα λοιπά. Ο Κύριος θα οικονομήσει. Συνηθισε τις βλακειες μου. Να δούμε έως πότε.

Απογυμνώνομαι. Τρέχω προς την συγγνώμη. Προέχει η συγγνώμη, η καταλλαγή. Θα ξαναέρθει η πτώση. Αυτά είναι  αναπόφευκτα για έναν αγύμναστο και ανόητο σαν τον γράφοντα. Αλλά ωστόσο προέχει, η συγχώρηση, η καταλλαγή. Τα άλλα ας ακολουθήσουν...

Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων

Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων∙ χορεύσωμεν ἑόρτια, καὶ σκιρτήσωμεν ἀγαλλόμενοι, ἐν τῇ πανδήμῳ πανηγύρει τῶν Διδασκάλων ἡμῶν, Βασιλεῖς καὶ Ἄρχοντες συντρεχέτωσαν, καὶ τοὺς Ἱεράρχας κροτείτωσαν ἐν ὕμνοις, ὡς δογμάτων βλύσαντας, ποταμοὺς ὑπερμεγέθεις, τρεῖς καλλιρρόους ἀειζώους τοῦ Πνεύματος∙ ποιμένες καὶ Διδάσκαλοι, τοὺς τῆς σεπτῆς Τριάδος, τρισσοὺς Ἱερομύστας, συνελθόντες εὐφημήσωμεν∙ οἱ φιλόσοφοι τοὺς σοφούς, οἱ Ἱερεῖς τοὺς ποιμένας, οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς προστάτας, οἱ πένητες τοὺς πλουτιστάς, οἱ ἐν θλίψεσι τοὺς παραμυθοῦντας, τοὺς συνοδίτας οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τοὺς κυβερνήτας, οἱ πάντες τοὺς πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντας, θείους Ἀρχιεράρχας, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν∙ Πανάγιοι Διδάσκαλοι, σπεύσατε ἐξελεῖν τοὺς πιστούς, ἐκ τῶν τοῦ βίου σκανδάλων, καὶ ῥῦσαι κολάσεων, τῶν αἰωνίων ἡμᾶς.

 

Εξομολόγηση και θεία Κοινωνία

Πρωτοπρ. A.Schmemann

Όταν η μετάληψη ολόκληρης της σύναξης σε κάθε Λειτουργία, που εξέφραζε τη μετοχή στην ακολουθία, έπαψε να είναι ο κανόνας και αντικαταστάθηκε από την πρακτική της σπάνιας προσέλευσης, έγινε πλέον φυσικό ότι θα προηγούνταν αυτής της προσέλευσης το μυστήριο της Μετανοίας –δηλαδή της εξομολόγησης και καταλλαγής των πιστών με την Εκκλησία, με τη μεσιτεία της συγχωρητικής ευχής.

Η πρακτική αυτή –επαναλαμβάνω, φυσική και προφανής στην περίπτωση της σπάνιας προσέλευσης στη θεία Κοινωνία- επέτρεψε την εμφάνιση μιας νέας θεωρίας στους κόλπους της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία η Μετάληψη για το σώμα των λαϊκών γίνεται αδύνατη χωρίς το μυστήριο της εξομολόγησης, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει για τον κλήρο. Έτσι, η εξομολόγηση προηγείται υποχρεωτικά –πάντοτε και σε κάθε περίπτωση- της μετάληψης. Τολμώ να δηλώσω υπεύθυνα ότι η θεωρία αυτή (που βρήκε ευρεία εφαρμογή στη Ρωσική Εκκλησία) δεν θεμελιώνεται με κανένα τρόπο στην Παράδοση, αλλά κατάφορα έρχεται σε σύγκρουση με το ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας για την Κοινωνία και την Εξομολόγηση.

Για του λόγου το αληθές κανείς δεν έχει παρά να θυμηθεί την ουσία του μυστηρίου της Μετανοίας. Εξ αρχής η εξομολόγηση στην εκκλησιαστική συνείδηση και διδασκαλία ήταν το μυστήριο της συμφιλίωσης με την Εκκλησία για όσους είχαν αφοριστεί απ’ αυτήν, δηλαδή εκείνους που είχαν αποκλειστεί από την ευχαριστιακή σύναξη. Γνωρίζουμε ότι, αρχικά, η ιδιαίτερα αυστηρή εκκλησιαστική πειθαρχία επέτρεπε μία τέτοια συμφιλίωση άπαξ στη διάρκεια του βίου του μετανοούντα, αλλά αργότερα, ειδικά μετά την είσοδο στην Εκκλησία ολόκληρου του πληθυσμού, ο συγκεκριμένος κανόνας έγινε πιο χαλαρός. Στην ουσία του, το Μυστήριο της Μετανοίας ως μυστήριο συμφιλίωσης με την Εκκλησία αφορούσε εκείνους μόνο που η Εκκλησία είχε αφορίσει για αμαρτίες και πράξεις επ’ ακριβώς οριζόμενες στην Κανονική παράδοσή της. Κάτι, άλλωστε, που γίνεται φανερό κι από την συγχωρητική ευχή: “Αδελφέ, δι’ ό ήλθες προς τον Θεό, και προς εμέ, μη αισχυνθής^ ου γαρ εμοί αναγγέλεις, αλλά τω Θεώ, εν ώ ίστασαι”. (Παρεμπιπτόντως, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την ορθή ευχή της συγχωρήσεως κι όχι την άλλη, ξένη στις ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, εκδοχή της, –“Εγώ, ο ανάξιος ιερέας, με την εξουσία που μου έχει δοθεί, σε απαλλάσσω…”- που είναι λατινογενούς προέλευσης και παρεισέφρησε στα λειτουργικά μας βιβλία κατά την περίοδο της επικράτησης στοιχείων της Δυτικής θεολογίας ανάμεσα στους Ορθοδόξους)...

διαβάστε το ολόκληρο εδώ

Προσέλευση στην θεία κοινωνία

π Αλεξ. Σμέμαν

«… πως έγινε και απομακρυνθήκαμε τόσο από αυτή την παράδοση ώστε ακόμα και η απλή αναφορά της να φαίνεται σε μερικούς – ιδιαίτερα κληρικούς- σαν ανήκουστη καινοτομία, σαν τριγμός στα θεμέλια. Εδώ και αιώνες εννιά στις δέκα λειτουργίες τελούνται χωρίς την προσέλευση κοινωνούντων. Πως το γεγονός αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη, κανένα φόβο, ενώ αντίθετα η επιθυμία για συχνή Θεία Κοινωνία ξεσηκώνει αληθινό τρόμο?

Πως είναι δυνατόν η διδασκαλία περί άπαξ του έτους κοινωνίας καλλιεργείται μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού, ως μία αποδεκτή συνήθεια , η απομάκρυνση από την οποία σηματοδοτείται μόνο την εξαίρεση ; Πως με άλλα λόγια η κατανόηση του μυστηρίου της Θείας ευχαριστίας έφθασε να γίνει τόσο εξατομικευμένη, τόσο ξένη προς την εκκλησία, τόσο αλλότρια προς την ίδια την Προσευχή της Θείας Μετάληψης ;

Το πνευματικό αίτιο για όλα αυτά αν και πολύπλοκο ιστορικά, είναι απλό. Είναι ο φόβος της βεβήλωσης της Ιερότητας του μυστηρίου, η ανησυχία για την ανάξια μετοχή , την καταπάτηση της μυσταγωγίας των Ιερών και Οσίων. Η περιδεής αυτή συνείδηση εμφανίστηκε αρκετά νωρίς, αμέσως μετά την νίκη της εκκλησίας απέναντι στην αυτοκρατορία των Εθνικών , μια νίκη που μεταμόρφωσε την χριστιανοσύνη σε σύντομο σχετικό διάστημα σε μια θρησκεία των μαζών και οδήγησε στην ίδρυση της κρατικής εκκλησίας και την εκλαΐκευση της λατρείας. Εάν κατά την διάρκεια των διωγμών η συμμετοχή στην εκκλησία επέβαλλε στους πιστούς να ακολουθήσουν την «στενή οδό» και να θέσουν ανάμεσα σ’αυτούς και τον «κόσμο» μια αυτονόητη διαχωριστική γραμμή, τώρα πλέον με τη μετοχή ολόκληρου του κόσμου στη ζωή της εκκλησίας , η γραμμή αυτή έτεινε προς κατάργηση.

Αγίας Βαρβάρας Πατρών blog

Το «Σπίτι της Μαρίας» για άγαμες εγκυμονούσες και ανύπαντρες μητέρες

Τη δική τους «Κιβωτό» βρίσκουν οι άγαμες εγκυμονούσες κοπέλες και οι ανύπαντρες μητέρες, που θέλουν να επανακάμψουν από την προδοσία και την εγκατάλειψη των συντρόφων τους, στον ξενώνα υποδοχής και προστασίας του Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος», που βρίσκεται στην περιοχή της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη.

Ο ιερέας Κωνσταντίνος Πλευράκης, και η σύζυγος του, Στέλλα, εδώ και χρόνια, απλώνουν προστατευτικά τις «φτερούγες» τους γύρω από γυναίκες που είναι μόνες και αναζητούν ένα σπίτι για να γεννήσουν τα παιδιά τους, σ' αυτές που θέλουν ένα πιάτο φαγητό, αλλά και ψυχολογική υποστήριξη.
Όλα ξεκίνησαν το 1984, όταν δύο άγαμες μητέρες ζήτησαν τη βοήθεια του ιερέα, καθώς δεν είχαν πού αλλού να απευθυνθούν. Τότε, αυτός αποφάσισε να τις φιλοξενήσει, μαζί με τα παιδιά τους, στο σπίτι του: σ' ένα σαλόνι κι ένα δωμάτιο.

Επειδή, όμως, η ανάγκη για βοήθεια ήταν μεγαλύτερη, πήρε την απόφαση να πουλήσει το σπίτι, στο οποίο έμενε με την πρεσβυτέρα, στη Θεσσαλονίκη, και να φτιάξουν τον εκκλησιαστικό αυτό ξενώνα, στη Θέρμη.
Το «Σπίτι της Μαρίας», όπως ονομάζεται, μπορεί να φιλοξενήσει έως εφτά γυναίκες, για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, ώσπου να γεννήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

«Ο χριστιανισμός είναι αγάπη. Δεν μπορείς να μιλάς για χριστιανισμό και να νοιάζεσαι για τα αγαθά. Γι' αυτό κι εμείς, με δικά μας χρήματα και για να εκπληρώσουμε ένα παλιό μας τάμα, φτιάξαμε την εκκλησία και τον ξενώνα, τα οποία και ανήκουν στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας», δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο πατέρας Πλευράκης.

Όλα αυτά τα χρόνια, από το συγκεκριμένο χώρο έχουν περάσει και έχουν ζητήσει βοήθεια περίπου 250 γυναίκες, από 16 έως 50 ετών, ορισμένες μαζί με τα παιδιά τους. Στέγη βρήκαν όχι μόνο Ελληνίδες, αλλά και αλλοδαπές: «Δεν μας ενδιαφέρει- μας είπε ο ιερέας- από ποια χώρα είναι και σε ποιον Θεό πιστεύει η κάθε γυναίκα. Εμείς θέλουμε να τις βοηθήσουμε. Έχουμε στηρίξει και μουσουλμάνες και
καθολικές. Για εμάς, όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι».

Εκτός όμως από την κατοικία, την τροφή, την ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη, ο πατέρας Πλευράκης και η πρεσβυτέρα παρέχουν στις κοπέλες πνευματική και ψυχολογική υποστήριξη. Βοηθούν κάθε γυναίκα να ξεπεράσει το φόβο και την ταραχή που ζει εξαιτίας της εγκυμοσύνης της, αλλά και της εγκατάλειψης από τον άνθρωπο που αγάπησε και πίστεψε. Τη βοηθάνε να ηρεμήσει, να βρει την πίστη της και να γεννήσει με χαρά κι ελπίδα το παιδί της.

«Παρ' όλο που η εκκλησία δεν εγκρίνει προγαμιαίες σχέσεις, εμείς στηρίζουμε αυτές τις γυναίκες. Ο Χριστός την αμαρτία την καταδίκασε, τον αμαρτωλό τον αγάπησε. Η έκτρωση είναι έγκλημα. Και δεν πρέπει ένα λάθος, όπως είναι η εγκυμοσύνη εκτός γάμου, να το συμπληρώνουμε με μια δολοφονία παιδιού», προσθέτει από την πλευρά της η παπαδιά.

Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ιερέας και η σύζυγός του προσπαθούν να συμφιλιώσουν τη γυναίκα με τον πατέρα του παιδιού της και εάν είναι δυνατόν, να τελέσουν το γάμο τους, ώστε το παιδί που θα γεννηθεί να μεγαλώσει με τη φροντίδα των γονιών του, μέσα στη ζεστασιά ενός οικογενειακού περιβάλλοντος.

«Σπάνια το καταφέρνουμε, αν και εμείς κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Έχουμε φτάσει έως το Λονδίνο για να βρούμε τον πατέρα και να τον πείσουμε να παντρευτεί την κοπέλα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, τα ζευγάρια δεν τα βρίσκουν και δεν τελείται γάμος», αναφέρουν.

Αντίθετα, όταν η μητέρα είναι αναγκασμένη να μείνει μόνη της, το ίδρυμα προσπαθεί να την ενισχύσει ώστε να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια τις υποχρεώσεις της, να βρει εργασία και να αναθρέψει σωστά το παιδί της.

Όλες οι υποχρεώσεις και τα έξοδα του ξενώνα και των γυναικών που φιλοξενούνται καλύπτονται, αποκλειστικά και μόνο, από την οικονομική ενίσχυση των φίλων, των συνδρομητών και των συνεργατών του έργου.

Τη Δευτέρα, 1 Φεβρουαρίου, το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος» τιμώντας τη γιορτή της Υπαπαντής, διοργανώνει δείπνο στο ξενοδοχείο «Καψής» της Θεσσαλονίκης. Τα έσοδα της εκδήλωσης, που τελεί υπό την αιγίδα των δήμων Θέρμης και Ελευθερίου - Κορδελιού και της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής του ΑΠΘ, θα διατεθούν για την ενίσχυση του ξενώνα του ιδρύματος στη Θέρμη.

romfea.gr

anavaseis.blogspot.com

Το αρχαίο ήθος και το νεωτερίστικο πνεύμα

Ξεκίνησα να γράψω κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις για το τρέχον θέμα της χρήσης μή λειτουργικής γλώσσας στην λατρεία, όμως οι λογισμοί με πήγαν αλλού, με πήγαν βαθύτερα.

Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, να ερμηνεύσουμε ένα φαινόμενο, συνήθως αναφερόμαστε στα γεγονότα και τις συνθήκες που τα δημιούργησαν,για να επιστρατεύσουμε αντίθετα επιχειρήματα με τους κανόνες της διαλεκτικής, όμως σπάνια ασχολούμεθα και αναφερόμαστε στη βαθιά ρίζα, στο πνεύμα της καινοτομίας.

Στην περίπτωση της γλωσσικής καινοτομίας και αυθαιρεσίας έχουμε να κάνουμε με ένα αλλόκοτο, αλλά όχι άγνωστο μας πνεύμα.Είναι το ίδιο το σύγχρονο πνεύμα που αναπνέουμε,το κλίμα που ζούμε,ένα καθεστώς που δύσκολα θα ξεριζώσουμε και θα απαρνηθούμε: η νέα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, το διαμορφωμένο στις μέρες μας εκκλησιαστικό ήθος, το παγιωμένο ως σύνηθες ιερατικό ύφος και οι νοοτροπίες τους.

Συνήθως ρίχνουμε τον "λίθο του αναθέματος" στους διεφθαρμένους ιερείς, στους "πουριτανούς ιεροκήρυκες",στις "προτεσταντικού τύπου οργανώσεις","στον αμαθή κλήρο και τον αποστάτη λαό", "στις δυτικόφερτες θεολογίες", στην "εκκλησιαστική διαφθορά" κτλ προκειμένου να εντοπίσουμε τον φταίχτη για την αλλοίωση και απεμπόληση της ορθόδοξης παράδοσης και του γνησίου χριστιανικού ανατολικού ήθους. Κι όμως οι καινοτομίες δεν έχουν μία και δύο μήτρες, μπορεί να φταίνε κάποια ή όλα παραπάνω,δεν είναι όμως ένας ο "δολοφόνος", συγκεκριμμένος ο φταίχτης, σεσημασμένος ο ένοχος με την ευκολία της δεδομένης προκατάληψης. Και εξηγούμαι...

Οι ιερείς παλιότερα "μυρίζανε λιβάνι και κερί". Μπαίνανε ελεύθερα στα σπίτια ενοριτών και παραστεκότανε στα προβλήματα τους , απρόσκλητοι. Διαβάζανε ακολουθίες και κάνανε τον κανόνα τους, αυτονόητα και καθηκόντως.Προβλήματα τους ήταν τα ενοριακά προβλήματα και σπουδή τους η διακονία του δίπλα,μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας παράλληλα πολυμελείς οικογένειες και μάλιστα χριστιανικές και δακτυλοδεικτούμενες. Σπίτι τους είχαν την εκκλησία και για "πατερημά" τους τους ιερούς κανόνες και τα σοφιολογικά βιβλία. Χωρίς να ξέρουνε πολλα θεολογικά γράμματα, είχαν εγκολπωθεί όλο το ευαγγέλιο και τα υψηλότατα δόγματα και την ορθοδοξία την έκαναν ορθοπραξία σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους. Από το στόμα τους δεν έλειπε ο ψαλμός και η συμβουλή, όχι με ψυχαναλυτικά κόλπα και συμβουλευτικά στερεότυπα, αλλά με λόγο απλό, ευαγγελικό και "άλατι ηρτυμένω". Από δίπλα τους ο άνθρωπος έφευγε ξαλαφρωμένος και κατανυγμένος και όχι προβληματισμένος,σκανδαλισμένος,κολακευμένος ή κατατρυχόμενος από τυψεις. Δεν χρησιμοποιούσαν εκφράσεις που αποπνέουν υποκειμενική αυτοδικαίωση και αντικειμενική μιζέρια όπως "φιλανθρωπική διακονία,φιλόπτωχον" κλπ αλλά το να θρέφουν φτωχούς το θεωρούσαν αυτονόητο και μάλιστα είχαν αρρωγό τον απλό λαό, που τους προλάβαινε στην ελεημοσύνη, γιατί ο δίπλα δεν ήταν ο "πτωχός και άτυχός" αλλά ο αδελφός και ο Χριστός. Δεν ξέρανε πολλά πολλά "κηρύγματα και μελέτες της αγίας γραφής", καίτοι την αγία γραφή την γνώριζαν απ'έξω, όχι μόνο στα λόγια και καμιά φορά ούτε στα λόγια, αλλά στις πράξεις,στις σκέψεις, στην νοοτροπία,στην αναπνοή, την καθημερινότητα. Όμοια και ο λαός δεν πολυσκοτίζοταν για τον "Λόγο" και τους "κύκλους", ούτε είχαν "γέροντες" και "ιεροκήρυκες" για βιοτικούς "ινστρούχτορες" και pop idols. Έψαχναν και εύρισκαν πνευματικό , όπου "ξαγορεύονταν τα κρίματα" τους και ετρέφονταν πνευματικά με τον "Αόρατο πόλεμο", τον ¨Θησαυρό Δαμασκηνού" την "Αμαρτωλών σωτηρία". Όλοι οι παπάδες ήταν άγιοι , ακόμα και οι πιο γραφικοί και αμαρτωλοί γιατί "κρατούσαν στα χέρια τους την θεία κοινωνία".Στην λειτουργία οι ιερείς, ψέλιζαν λέξεις πανάρχαιες και τις "καταλάβαιναν" ή τις καταλάβαιναν όλοι! Την γλώσσα την λειτουργική την μεταχειρίζοταν με ιερότητα και δεν τους ένοιαζε το κάλυμμα και το περίβλημα, όπως κανείς μαζί με τον γλυκό καρπό γεύεται και το φλούδι και στο σκληρό όστρακο κρύβεται το μαργαριτάρι. Τους ένοιαζε η γεύση και η λάμψη, γι'αυτό και σέβονταν ακόμα και το φλούδι και το όστρακο , αν και καμιά φορά ήταν σκληρό.

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ. Από την στιγμή που η ευχαριστία έγινε δευτερεύον ή κοινό θέμα σε μια λίστα πολλών ποιμαντικών  "προτεραιοτήτων", αφ'ης στιγμής η θεία λειτουργία μετατοπίστηκε από το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής για να αντικατασταθεί με ηθικιστικά κηρύγματα,λέσχες μελέτης και κοινωνικές κοσμικές εκδηλώσεις έγινε κάτι το κοινό και "φτηνό". Ένα μέσα σ'όλα, ένα δευτερεύον θέμα. Και ένα δευτερεύον θέμα μπορεί βέβαια κάποιος "ευσεβής και φωτισμένος" κληρικός να το μεταχειριστεί "οπως θέλει" για το "καλό της κοινότητας". Εξ'ου και η χρήση λειτουργικών μεταφράσεων αλλα και βιασμού του κειμένου και του τυπικού με αυθαιρεσίες και υποκειμενισμούς ανθρώπων. Και μετά τρέχουν πανικόβλητοι και προβληματισμένοι οι ανώτατοι των ποιμένων να επιβάλουν λειτουργική αναγέννηση για να επανέλθουμε στο αρχαίο ύφος. Βάλτε στο κέντρο την λειτουργία,την ευχαριστία και όλα θα αποκατασταθούν,αγαπητοί πατέρες και θεολόγοι.

Με λίγα λόγια, είχαν δύο πράγματα οι παλιοί ποιμένες,οι λειτουργοί ποιμένες : την ταπείνωση και την αγάπη που γεννούσε την απλότητα, την ανεπιτήδευση, το ησυχαστικό και αγιοτικό κλίμα και πνεύμα. Δεν εποίμαιναν τον Χριστό, ούτε πήγαιναν την Εκκλησία όπου τους έλεγε η καρδιά τους. Μέσα στην άγνοια τους για τα πολλά-πολλά(αν και παλιότερα οι θεολογικά μορφωμένοι ιερείς,όσοι μορφωμένοι, ήταν όντως θεολογικά μορφωμένοι και όχι "επιχρισμένοι με γνώσεις"), καθοδηγούνταν από ένα Καθήκον. Όχι καθήκον προτεσταντικό,ευσεβιστικό,καθωσπρεπίστικο, αλλά φιλότιμο μυστικό,συναίσθηση ευθύνης,συναίσθηση ιερωσύνης. Είχαν το βίωμα και το ήθος. Είχαν ήθος ταπεινό και βίωμα φιλοκαλικό.

Σήμερα έχουμε ήθος νεωτεριστικό και βίωμα "εκκλησιαστικό" . Πονηρέψαμε και προοδέψαμε. Ζούμε με τα "σύμβολα", το θέλημα,την πιθανότητα,τον πειραματισμό,την αυτονόμηση,την αυτοδικαίωση,την φατρία,την σχολαστική θεολογία,τον μεγαλειώδη καθωσπρεπισμό, την πρωτοβουλία και την αβουλία,την υπόκριση,τον συντηρητισμό και τον μοντερνισμό. Είμαστε αυθαίρετα "άγιοι" και επιλεκτικά "αμαρτωλοί", προσχηματικά "άξιοι" και ... περιστασιακά "ανάξιοι". Το ένα "πνεύμα" και η μία πλάνη γεννά αλυσιδωτά την άλλη. Θέτουμε αυτόβουλα τον εαυτό μας σε βάθρο ή "εις κοπρίαν" ζητώντας από τον άλλο να μας θαυμάσει ή να μας λυπηθεί.Μπαίνουμε σε μια διαδικασία, σε έναν κρημνισμό που δεν βλέπουμε και μάλιστα νομίζουμε πώς ορθοδοξούμε.Είμαστε ευσεβείς και μορφωμένοι, τιμητές και εκτιμητές, φιλολογούντες και αγαπιστές και χιλιάδες άλλα και μόνο αγάπη και ταπείνωση , τα δύο μεγάλα και αυθεντικά συστατικά δεν έχουμε, δεν έχουμε την γνησιότητα γιατί άλλωστε όπως είπαμε παραπάνω: δεν ποιμαινόμαστε από τον Χριστό, δεν αφηνόμαστε στον Χριστό, δεν "είμαστε" Εκκλησία, αλλά ποιμαίνουμε και πηγαινοφέρνουμε τον Χριστό και την Εκκλησία όπου εμείς θέλουμε!

Ιάκωβος ο δολοφόνος,βιαστής και ασκητής άγιος

Ναι, οι πράξεις είναι δείγμα αγιότητας ή κακίας. Όχι όμως πάντα! Υπάρχουν περιπτώσεις, που ακόμα και ένας άγιος μπορεί να πέσει, και μάλιστα να πέσει ΣΟΒΑΡΑ. Και το γνωστό παράδειγμα του μοιχού και φονιά βασιλιά Δαυίδ, του "ανδρός κατά την καρδία του Θεού", μας το έχει δείξει από αρχαίων χρόνων. Όμως και σε νεότερες εποχές, ο Θεός έχει επιτρέψει τέτοιες δραματικές πτώσεις αγίων, για πολλούς λόγους, των οποίων οι τρεις σπουδαιότεροι είναι αυτοί:

1. Για να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.

2. Για να χτυπήσει τον ευσεβισμό μας και την επίκριση προς τους άλλους.

3. Για να δούμε τη σωτήρια δύναμη της μετανοίας, και να νικάμε την απελπισία.

Το άρθρο αυτό, το αναδημοσιεύουμε ως απόσπασμα από την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή. Και μας διδάσκει πολλά:

"Στις 28 Ιανουαρίου κάθε χρόνο η Εκκλησία γιορτάζει (με την κυριολεκτική σημασία της γιορτής) τη μνήμη Ιάκωβου του ασκητή, που ανεπιφύλακτα τον έχει κατατάξει στους αγίους της.Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινή πολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικού σκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του προσφέρει προκλητικά τα θέλγητρά της: Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.Υστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.Σε πανικό απόγνωσης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα του μετανοημένου". -"Επιφυλλίδα" Χρ. Γιανναρά- Ιανουάριος 2001. Εφημερίδα Καθημερινή.

Δεν κρίνει ο Θεός από το φαινόμενο, όπως ο άνθρωπος. Και έτσι οφείλει να μην κρίνει και η Εκκλησία. Δεν είναι δικαστές οι Χριστιανοί των αδελφών τους, αλλά γιατροί και συνασθενείς. Και ο ρόλος τους δεν είναι να καταδικάσουν, αλλά να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν και να γιατρέψουν τους συνασθενείς τους με τη βοήθεια του Θεού. Όσο βαριά κι αν είναι η αρρώστια τους.

Η "κάθαρση" για τους Χριστιανούς, είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, και εφαρμόζεται στον καθένα συνάνθρωπό μας ξεχωριστά. Δεν εφαρμόζεται ΜΑΖΙΚΑ σε μια ομάδα, είτε αυτή είναι η Εκκλησία, είτε κάτι άλλο. Γιατί σε μια ομάδα, πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που πέφτουν, και στο χωράφι του Κυρίου, πάντα θα υπάρχουν ζιζάνια, ως τη συντέλεια.Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τον αδελφό μας, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν έχει κάνει. Αντίθετα, ας κλάψουμε και ας προσευχηθούμε γι' αυτόν, χάριν του οποίου ο Χριστός πέθανε. Και ας συνεφέρουμε τον εαυτό μας, λέγοντας: "Αλλοίμονό μου του αμαρτωλού! Γιατί αν ο αδελφός μου αυτός ο καλός έπεσε, τι πτώση περιμένει εμένα τον αμαρτωλό και ασεβή!"

Γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν", και "με όποιο μέτρο μετράμε, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθούμε"!

πηγή

Γ. Σεφέρης-Αφήγηση

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ

εικών: Walking Man by Mary GrandPré

Μοναχή Χερουβειμία - Την σκότωσαν επειδή δεν δέχθηκε να προδώσει την Ορθόδοξη πίστη της

Στο κοιμητήριο της Ι. Μ Πέτρου Βόντα αναπαύεται η μοναχή Χερουβείμiα -κατά κόσμον Σβετλάνα Μιχαέλα Τανάσα. Η αδελφή Χερουβειμία σπούδασε αρχαία Ελληνικά και Λατινικά στα Πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανίας και έλαβε μια υποτροφία από το ίδρυμα Σόρος, για ένα μάστερ στο CEU (Central European University) της Βουδαπέστης. Η εργασία που της ανέθεσαν ήταν να ερευνήσει ένα χειρόγραφο της Ερμηνείας στη Γένεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και εκεί απέδειξε ότι το κείμενο που είχαν τυπώσει οι Ιησουίτες και έπειτα εισήγαγε ο J. P. Migne στην Ελληνική Πατρολογία, είχε πολλές παρεμβάσεις και αλλοιώσεις σε σχέση με το ερευνόμενο χρυσοστομικό κείμενο.Το συμπέρασμά της ήταν ότι μια κριτική έκδοση της Ερμηνείας της Γένεσης θα αποδείκνυε τις αυθαίρετες προσθήκες των Ιησουιτών.Οι καθηγητές εκτίμησαν τη δουλειά της και της πρότειναν να κάνει και διδακτορικό.Η διδακτορική της διατριβή θα είχε ως κεντρικό άξονα την ερμηνεία της Γενέσεως. Έπρεπε να αποδείξει ότι οι Άγιοι Πατέρες στην ερμηνεία της Γενέσεως στηρίχθηκαν στον Ωριγένη. Η Σβετλάνα άρχισε να μελετά χωρίς να έχει καταλάβει αρχικά τι σκοπό είχαν. Όσο όμως διάβαζε τους Αγίους Πατέρες, καταλάβαινε τι βλασφημία της ζητούσαν να αποδείξει. Μου είχε αφήσει η ίδια και τα έχω εδώ, την ερμηνεία του Αγίου Αυγουστίνου (στα Λατινικά), του Ωριγένη (στα Ελληνικά) του Θεοδωρήτου (στα Ελληνικά), του Αγίου Εφραίμ του Σύρου (στα Αγγλικά), ακόμα και ένα σχόλιο του Φίλωνος του Αλεξανδρινού (στα Ελληνικά). Έργα τα οποία είχε διαβάσει στο πρωτότυπο στη Βουδαπέστη . Όσο διάβαζε τόσο καταλάβαινε ότι οι Άγιοι Πατέρες όχι μόνο δεν ακολούθησαν τις θέσεις του Ωριγένη, αλλά ένας από τους λόγους που τα έγραψαν ήταν για να καταπολεμήσουν τις αιρετικές θέσεις του Ωριγένη.Κάποια στιγμή παίρνοντας πληροφορίες για τους καθηγητές της έμαθε ότι οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν Εβραίοι, ενώ σιγά-σιγά διαπίστωσε το πόσο περιφρονούσαν την Ορθοδοξία.Όταν ανακοίνωσε το πόρισμα της έρευνας της είπαν: "Όχι, διάβασέ το άλλη μία φορά, δεν είναι έτσι, ξανασκέψου το. Εμείς σε πληρώνουμε για να αποδείξεις κάτι και εσύ πρέπει να το κάνεις". Ακολούθησαν πολλές αντεγκλήσεις και επιχειρηματολογίες.Μετά από κάποιο διάστημα γύρισε στην πατρίδα της τη Ρουμανία για να πάρει κάποια πράγματα. Επειδή δεν αισθανόνταν καλά επισκέφθηκε έναν γιατρό για εξετάσεις. Εκεί διαπίστωσε ότι είχε καρκίνο του δέρματος με γρήγορη εξάπλωση, στην αριστερή ωμοπλάτη. Την είχαν ακτινοβολήσει. (σημ. π. Γεωρ. Είχαν τοποθετήσει δηλαδή έναν μηχανισμό που εκπέμπει δέσμη ακτινοβολίας σε κάποιο μέρος που σύχναζε και περνούσε πολλές ώρες. π.χ το γραφείο της και η ακτινοβολία έπεφτε πάνω της, στην προκειμένη περίπτωση στην αριστερή ωμοπλάτη. Μ' αυτόν τον τρόπο και οι κομμουνιστές του Τσαουσέσκου είχαν «φάει» πολλούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τσαουσέσκου είχε πάντα μαζί του ανιχνευτή ακτινοβολίας). Ο γιατρός της είπε ότι έχει λίγους μήνες ζωής. Γύρισε στη Βουδαπέστη να πάρει τα πράγματά της. "Μη φεύγεις έχουμε λύσεις για την αρρώστια σου. Άκου μας και θα γλυτώσεις". Πήρε όσα πράγματα μπορούσε (τα πιο πολλά βιβλία της έμειναν εκεί) και γύρισε στη χώρα της στον πατέρα Ιουστίνο Πίρβου (σημ. π. Γεωρ. ηγούμενος της μονής Πέτρου Βόντα και μέγας ομολογητή της πίστεώς μας) και του τα διηγήθηκε όλα. Αυτός της είπε να μείνει στο μοναστήρι. Αυτό έγινε τον Αύγουστο του 1997.Πέρασε ενάμιση χρόνο γεμάτο πόνους. Γρήγορα έκανε μετασταση. Έλιωνε μέρα με τη μέρα. Δέχτηκε να ρασοφορεθεί και λίγο πριν πεθάνει έγινε μοναχή. Δεν ήθελε να πάρει μορφίνη, θέλοντας με τον πόνο να σβήσει τις αμαρτίες της.Τα ουρλιαχτά πόνου προαγγέλουν ακόμη και σήμερα σε όσους την άκουσαν τα βάσανα της κολάσεως.

Ο Θεός εισάκουσε την τελευταία της επιθυμία να μην πεθάνει πριν την πανήγυρη της μονής (Σύναξις των Αγίων Αρχαγγέλων). Μετά την αγρυπνία την νύχτα της 7ης προς 8η Νοεμβρίου 1998 στις 03.00 η Αγία μάρτυς Χερουβειμία εκοιμηθη, έτοιμη να ομολογήσει μπρος στον Τριαδικό Θεό των αγώνα των Ορθοδόξων ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου.Η αδελφή Χερουβειμία μας διηγούνταν ότι είχαν φύγει από το CEU για τον ίδιο λόγο, καρκίνο του δέρματος, ένας φοιτητής από τη Βουλγαρία, ένας από τη Γεωργία και ένας από τις Η.Π.Α. Λυπάμαι που δε μπορώ να πω τα ονόματά τους, ίσως κάποιος κάποτε τα μάθει. Η ορθοδοξία είναι ζωντανή και καρποφορεί εν αληθεία, ενώ ο σπόρος της πίστεως είναι το αίμα των μαρτύρων.

Πηγή: Τρελογιάννης,amethystos

Πίστη ζυμωμένη με αίμα (2)

25 Ιανουαρίου: Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος,παραιτείται αυτοθυσιαστικά του πατριαρχικού θρόνου,για να διασφαλιστει η εκκλησιαστική ειρήνη και ομόνοια. Μόνος του πλέον , αφού οι συγγενείς και ο φίλτατος του Βασίλειος εκοιμήθησαν, θα αποσυρθεί στο κτήμα του,όπου θα παραδώσει την αγία ψυχή του στον Χριστό.

26 Ιανουαρίου: Ο άγιος Ανανίας ο πρεσβύτερος μαζί με τον Πέτρο τον δεσμοφύλακα και εφτά πιστεύσαντες στρατιώτες , παραδίδονται σε πνιγμό στην θάλασσα, όπου βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.

27 Ιανουαρίου: Συρόμενος από τόπο σε τόπο,μέσα σε κακουχίες,ασθένειες και βάσανα , ο χρυσορρήμων μάρτυρας της αλήθειας Ιωάννης, αφήνει την τελευταία του πνοή,εξόριστος στην Αρμενία, με την χαρακτηριστική φράση:"Δόξα τω Θεώ,πάντων ένεκεν"...

28 Ιανουαρίου: Κόβουν τα πόδια από την μάρτυρα Χάριτα. Ο όσιος Ιάκωβος,πρώην δολοφόνος και βιαστής, έκλεισε τον εαυτό του ζωντανό σε τάφο, όπου βιώνει σκληρή μετάνοια και αγιάζει.

29 Ιανουαρίου: Ο Δημήτριος , νεομάρτυρας από την Χίο,ομολογεί τον Χριστό και μετά από φρικτά βασανιστήρια , αποκεφαλίζεται.

30 Ιανουαρίου: Ο μάγιστρος Κενσουρίνος ομολογεί τον Χριστό,φυλακίζεται,βασανίζεται και θανατώνεται. Τον ακολουθούν στο μαρτύριο 20 στρατιώτες. Ο επίσκοπος Ρώμης Ιππόλυτος ελέγχει τους δολοφόνους και μαρτυρεί και εκείνος διά πνιγμού.

31 Ιανουαρίου: Η αγία μάρτυς Τρύφαινα,κόρη συγκλητικού,ελέγχει τους οργιαστές οπαδούς του Διονύσου.Την ρίχνουν σε καμίνι,καρφιά και θηρία,απ'όπου όμως διασώζεται αλώβητη. Τέλος,μαρτυρεί δια κερατισμού. Μετά την τελευτή της θαυματουργεί.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου-Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

Πώς αποδεικνύεται ότι ο Χριστός είναι Θεός; Στο βασικό αυτό ερώτημα ας μην προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε με το επιχείρημα της δημιουργίας του ουρανού και της γης, γιατί ο άπιστος δεν θα το παραδεχθεί. Αν του πούμε ότι ανέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, έδιωξε δαιμόνια, ούτε τότε θα συμφωνήσει. Αν του πούμε ότι υποσχέθηκε ανάσταση νεκρών, βασιλεία ουρανών και ανέκφραστα αγαθά, τότε όχι μόνο δεν θα συμφωνήσει, αλλά και θα γελάσει.Πώς λοιπόν θα τον οδηγήσουμε στην πίστη, και μάλιστα όταν δεν είναι πνευματικά καλλιεργημένος; Ασφαλώς με το να στηριχθούμε σε αλήθειες, που κι εμείς και αυτός παραδεχόμαστε χωρίς καμιά αντίρρηση και αμφιβολία. Σε ποιο λοιπόν σημείο συμφωνούμε μαζί του απόλυτα; Στο ότι ο Χριστός φύτεψε την Εκκλησία. Απ’ αυτό θα φανερώσουμε τη δύναμη και θ’ αποδείξουμε τη θεότητα του Χριστού. Θα δούμε ότι είναι αδύνατο ν’ αποτελεί ανθρώπινο έργο ή διάδοση του Χριστιανισμού σ’ όλη την οικουμένη μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και μάλιστα, όταν η χριστιανική ηθική προσκαλεί στην ανώτερη ζωή ανθρώπους με κακές συνήθειες, δούλους της αμαρτίας. Και όμως, ο Κύριος κατόρθωσε να ελευθερώσει απ’ όλα αυτά όχι μόνο εμάς, μα ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Κι αυτό το κατόρθωσε χωρίς να χρησιμοποιήσει όπλα, χωρίς να ξοδέψει χρήματα, χωρίς να κινητοποιήσει όπλα, χωρίς να ξοδέψει χρήματα, χωρίς να κινητοποιήσει στρατούς, χωρίς να προκαλέσει πολέμους. Το κατόρθωσε ξεκινώντας με δώδεκα μόνο μαθητές, που ήταν άσημοι, αμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, άοπλοι... Με τέτοιους ανθρώπους κατόρθωσε να πείσει τα έθνη να σκέφτονται σωστά, όχι μόνο με τη παρούσα ζωή, αλλά και για τη μέλλουσα. Μπόρεσε να καταργήσει προγονικούς νόμους, να ξεριζώσει αρχαίες συνήθειες και να φυτέψει νέες. Μπόρεσε ν’ αποσπάσει τον άνθρωπο από τον εύκολο τρόπο ζωής και να τον οδηγήσει στο δύσκολο. Και όλ’ αυτά τα κατόρθωσε, ενώ όλοι Τον πολεμούσαν, ενώ ο ίδιος είχε υπομείνει εξευτελιστική σταύρωση και ταπεινωτικό θάνατο! Ασφαλώς δεν συμβαίνουν αυτά στους ανθρώπους. Μάλλον τα αντίθετα τους συμβαίνουν. Εφ’ όσον δηλαδή ζουν και ευδοκιμούν οι ίδιοι, το έργο τους προοδεύει. Όταν όμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ό,τι δημιούργησαν. [...] Στον Κύριο όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο. Θλιβερή ήταν η κατάσταση του έργου Του πριν από τη σταύρωση: Ο Ιούδας Τον πρόδωσε, ο Πέτρος Τον αρνήθηκε, οι υπόλοιποι μαθητές έφυγαν για να σωθούν και πολλοί πιστοί Τον εγκατέλειψαν. Μόνος έμεινε ανάμεσα στους εχθρούς. Όμως, μετά τη σφαγή και το θάνατο, για να μάθεις ότι δεν ήταν απλός άνθρωπος ο Σταυρωμένος, έγιναν όλα λαμπρότερα, φαιδρότερα, ενδοξότερα. Ο Πέτρος, ο κορυφαίος απόστολος, αυτός που πριν από τη σταύρωση δεν άντεξε την απειλή μιας υπηρετριούλας, αλλά, μετά από τόσες ουράνιες διδασκαλίες και τη συμμετοχή του στα θεία μυστήρια, είπε ότι δεν γνωρίζει τον Κύριο, αυτός ο ίδιος, μετά τη σταύρωση, Τον κήρυξε στα πέρατα της οικουμένης. Αναρίθμητα πλήθη μαρτύρων θυσιάστηκαν, γιατί προτίμησαν να θανατωθούν παρά ν’ αρνηθούν το Χριστό, όπως τον είχε αρνηθεί ο κορυφαίος απόστολος, τρομοκρατημένος από την απειλή ενός κοριτσιού. Όλες τώρα οι χώρες, όλες οι πόλεις, τα ερημικά και τα κατοικημένα μέρη, τον Σταυρωμένο ομολογούν. Σ’ Αυτόν πιστεύουν οι βασιλιάδες κι οι στρατηγοί, οι άρχοντες και οι ύπατοι, οι δούλοι και οι ελεύθεροι, οι αγράμματοι και οι μορφωμένοι, οι βάρβαροι και τα διάφορα έθνη των ανθρώπων. Ακόμα κι ο μικρός και ασήμαντος εκείνος τάφος, που δέχθηκε το αιμόφυρτο μαρτυρικό σώμα του Κυρίου, είναι τιμιότερος από χίλια βασιλικά παλάτια και σεβαστός ακόμα και στους βασιλιάδες. Το παράδοξο μάλιστα είναι, ότι αυτό που συνέβη στον Κύριο, συνέβη και στους μαθητές Του. Γιατί αυτούς που περιφρονούσαν και φυλάκιζαν, αυτούς που βασάνιζαν σκληρά με αναρίθμητα μαρτύρια, αυτούς ακριβώς τους ίδιους, μετά το θάνατό τους, τους τιμούσαν περισσότερο κι από τους βασιλιάδες. [...] Διαπιστώνεις την αλήθεια αυτής της προφητείας; Βλέπεις την εκπλήρωσή της; Σκέψου πόσο σημαντικό γεγονός είναι η εξάπλωση της Εκκλησίας σχεδόν σ’ όλη τη γη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σκέψου πως άλλαξε τη ζωή τόσων εθνών και οδήγησε στην πίστη τόσους λαούς, πως κατάργησε προγονικά έθιμα, πως απελευθέρωσε από μακροχρόνιες συνήθειες, πως σκόρπισε σαν σκόνη την κυριαρχία της ηδονής και τη δύναμη της αμαρτίας, πως εξαφάνισε σαν καπνό την ακάθαρτη τσίκνα των θυσιών, τις ειδωλολατρικές τελετές, τις βδελυκτές εορτές, τα ξόανα, τους βωμούς και τους ναούς, πως οικοδόμησε παντού άγια θυσιαστήρια, στην πατρίδα μας και στις χώρες των Περσών, των Σκυθών, των Μαύρων, των Ινδών. Τι λέω; Ακόμα και στα Βρετανικά νησιά, που βρίσκονται μακριά από τη Μεσόγειο, στον ωκεανό, απλώθηκε η Εκκλησία και χτίστηκαν θυσιαστήρια.

Τα λόγια που τότε ο Κύριος διακήρυξε, φύτρωσαν στις καρδιές όλων. Μπορούμε να πούμε ότι η γεμάτη αγκάθια γη καθαρίστηκε και δέχθηκε το σπόρο της πίστεως.

enoriaka

Η ωφέλεια των ονειδισμών- Ιωάννης Χρυσόστομος

 Δεν προσπάθησε να αποφύγη ο Τελώνης τον ονειδισμό του Φαρισαίου ούτε λυπήθηκε πολύ για τις κατηγορίες του, αλλά δέχτηκε μέσα του τα λόγια του Φαρισαίου με ευγνωμοσύνη. Και έτσι το βέλος του εχθρού έγινε γι' αυτόν φάρμακο και θεραπεία. Η κοροϊδία έγινε έπαινος και η κατηγορία στεφάνι. Τόσο μεγάλο καλό είναι η ταπεινοφροσύνη, τόσο πολύ κέρδος έχει κανείς από το να μη πληγώνεται από τις κοροϊδίες των άλλων και να μην εξαγριώνεται από τις βρισιές των πλησίον του. Είναι μάλιστα δυνατόν κι από αυτές να καρπωθή κανείς μεγάλη και πλούσια ωφέλεια, όπως ακριβώς συνέβη και με τον τελώνη. Γιατί με το να δεχθή εκείνος αγόγγυστα τους ονειδισμούς, ξαλάφρωσε από τις αμαρτίες του.

ΙΜ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ