Το ελληνικό φιλότιμο επιβιώνει

Tί σημαίνει η λέξη ήρωας; Γενικά, αυτός που επιδίδεται σε πράξεις ηρωϊσμού. Βέβαια, είναι αρκετά κακοποιημένη και παρεξηγημένη λέξη στις μέρες μας. Ήρωας μπορεί να χαρακτηρίζεται σήμερα ένα κινηματογραφικό cartoon ή μια λαμπρή μέσα στην ασημαντότητα της "προσωπικότητα" της show biz. Η λέξη ήρωας είναι ταυτόσημη με το πρότυπο. Και χωρίς καμία διάθεση ηθικολογίας δύσκολα να βρεθεί στις μέρες μας υγιές πρότυπο μιας ορθής στάσης ζωής, μιας ζωής αληθινής αξιοπρέπειας.

Οι εύζωνοι που παρέμειναν στο πόστο τους, αμέσως μετά την προειδοποίηση για τοποθέτηση βόμβας δίπλα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, χαρακτηρίστηκαν από πολλούς ήρωες. Φυσικά, μέσα απ'αυτή την πράξη ευθύνης τους μόνο εύσημα ηρώων μπορούν να πάρουν. Είναι ένα γεγονός σαν φωταχτίδα μέσα στον ζόφο της υποχωρητικότητας,του βολέματος, του εμετικού εγωισμού, που είναι οι ιδανικές στάσεις ζωής σ'αυτή την φίλαυτη και αυτιστική κοινωνία. 

Μα τί τους παρακίνησε σ'αυτή την πράξη έμπρακτου συμβολισμού ευθύνης; Σ'αυτή την έμπρακτη επίδειξη καθήκοντος; Η φιλοπατρία και το αίσθημα στρατιωτικού καθήκοντος, πριν το παραλάβουν και το μετατρέψουν σε εθνικιστική μπουρδολογία οι άκαπνοι επιτήδειοι τηλεμπούληδες, αλήθεια επιβιώνει ακόμα στη μονάδα, στο άτομο της κοινωνίας,που δείχνει έστω και εξωτερικά ότι έχει απωλέσει ταυτότητα και προσωπικότητα σαν στοιχείο άμορφο κατευθυνόμενης μάζας; Μήπως σ'αυτή την αποπνιχτική κακία της ημέρας που προβάλλεται καθημερινά από τα μαζικά μέσα αποβλάκωσης, υπάρχουν ακόμα εστίες φιλότιμου και μεγαλείου; Μήπως ανάμεσα στα "ανθρωπάκια" και τα "ρομποτάκια" υπάρχουν ακόμα καρδιές που χτυπούν; Μήπως τους παρακίνησε η αγάπη για μια πατρίδα ξεπουλημένη στους ευρωεπιτήδειους και αναίσθητους νταβατζήδες των λαών;Μήπως τους ενέπνευσε η αίσθηση ευθύνης για ένα κράτος παρακράτος, βιασμένο και γονατισμένο μπροστά στην χαιρεκακία συβαριτών και αγάδων;

Όχι. Δεν είναι εθνικισμός.φόβος,ιδεολογισμός, συμβολισμός. Είναι αυτό το απλό και μεγάλο και κύρια ανθρώπινο,αληθινά αντρίκειο και αρχέγονο  φ ι λ ό τ ι μ ο, που ακόμα εντοπίζεται στις καρδιές των απλών ελλήνων, των μέσων(άγρια και άδικη λέξη) ανθρώπων. Είναι το νύγμα φιλοτίμου, η ανάγκη του τίμιου ανθρώπου στην πρόσκληση και την πρόκληση της στιγμής. Είναι οι απλοί άνθρωποι που διασώζουν τις αξιοπρέπειες των πατρίδων και των λαών, γιατί οι μεγάλοι και οι ευπατρίδες έχουν ίσως χάσει και την αίσθηση και το μέτρο και το δέος(με την ελληνική έννοια) της αξιοπρέπειας και του φιλοτίμου. Είναι η γνήσια ελληνική μαγκιά, που όταν δεν αναλώνεται σε κόντρες στην εθνική και στο "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε, μην σου...", αυτές τις ελάχιστες, τις μεγάλες στιγμές καταφαίνεται και αποδεικνύει την ελληνική  καταγωγή και το ξεχωριστό κύτταρο του ρωμηού. 

Είναι η ελληνική μαγκιά και το φιλότιμο, που λείπουν από μεγάλαυχους "πατριώτες" της καρέκλας,άρχοντες και αρχομένους,μίζερους αστούς και λογοκόπους φτηνών δεκαρικών, ανθρώπων της επιτηδειότητας,της πιάτσας και της μάσας, ίσως και από αυτή τη λιπαρή και μικρόψυχη καρδούλα, αυτών που κρύβονται πίσω από τις λερές κουρτίνες των μικρών σπιτιών τους, καθηλωμένοι και προσηλωμένοι στην παθητική αδράνεια.

Ας μην παραβλέπουμε , τέλος , πώς αυτοί οι εύζωνες είναι εκπρόσωποι,ζωντανοί εκπρόσωποι της σύχρονης νεολαίας. Όχι της μειοψηφίας της νεολαίας, όπως θα βιαστούν να διατείνουν κάποιοι θλιβεροί δεινόσαυροι για αηδείς και σκοτεινούς λόγους, αλλ'αυτής της ίδιας της ν ε ο λ α ί ας με την ευρύτερη και γενική έννοια. Τελικά, δεν είναι μόνο οι απλοί που διασώζουν αξιοπρέπειες, είναι κύρια οι νέοι και οι αγνοί, "η γενιά των ρεμαλιών και των video games", αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι και βαρυφορτωμένοι από τον πρόστυχο και μικρόψυχο καταλογισμό ευθύνης για κάθε στραβό μας , νέοι.

Αληθινά, υπάρχει κάποιο φωτεινό μέλλον στο σκοτεινό βασίλειο του  χάους...