Ω μακαρία ξεφτίλα!

Ἄκουσα στήν τηλεόραση γιά ἐκεῖνο τό παιδάκι πού τό κακοποίησαν. Ὑπέστη σεξουαλική κακοποίηση καί ἐπάλληλους βιασμούς στό σωματάκι του. Καί ἦταν 11 χρονῶν. Ἡ ἴδια ἡ μητέρα του τό ἐξέδιδε. Ἔγινε πάταγος. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα σκυθρώπιασε μέ τό ἀποτρόπαιο γεγονός. Βγῆκε καί ἡ γνωστή ψυχολόγος στήν τηλεόραση. Ἔκαμε τή δήλωσή της: «τό κοριτσάκι θά ἔχει μέχρι νά πεθάνει τραύματα στήν ψυχή καί στό σῶμα του».

Ὅμως δέν μοῦ «ἔκατσε καλά» ἡ δήλωση τῆς εἰδικῆς. Ἄν εἶχε κοντά της τό «ταλαίπωρο» κοριτσάκι, αὐτό θά τοῦ ἔλεγε; Ἤ τί ἄλλο θά μποροῦσε νά τοῦ πεῖ; Ἀδιέξοδος. Ὑπάρχει ὅμως καί μιά ἄλλη φωνή πού ὡς αὔρα ἀπαλή, εἶναι δυνατόν νά γιατρέψει τόν πόνο, νά ἐπουλώσει τά τραύματα ἤ καλύτερα νά δώσει νόημα καί ἀξιά σέ αὐτά.  Καί εἶναι ὁ Εὐαγγελικός λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ὁ λόγος τοῦ Γέροντα Πορφυρίου: «Μωρέ, τί ἀπωθημένα καί κληρονομικά καί ψυχολογικά;Ὅταν σκύψει ὁ Χριστός στόν ἄνθρωπο, στήν καρδιά του, πᾶνε καί τά ἀπωθημένα καί οἱ ἀγχωτικές ἀναμνήσεις τῆς ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος ξαναγεννιέται. Γίνεται νέος, καινή κτίσις».

Ἄν μέ ἀξίωνε ὁ Θεός νά βρεθῶ δίπλα στό κοριτσάκι κάπως ἔτσι θά τοῦ μιλοῦσα: «Παιδάκι μου, νά εἶσαι χαρούμενη, πού τό σῶμα σου γέμισε μώλωπες ἀπό πάνω ἕως κάτω. Ξέρεις, καί τοῦ Χριστοῦ τό σῶμα, τό γύμνωσαν καί τό ἀτίμασαν. Μέ φτυσίματα, μέ κολαφισμούς, μέ ραβδισμούς, μέ ἀγκαθωτό στεφάνι, μέ καρφιά. Ὁλόκληρος ὁ Χριστός μας ἦταν μία πληγή. Καί τόν κάρφωσαν πάνω στό σταυρό, σάν κακοῦργο. Ἀνάμεσα σέ ληστές «καί μετά ἀνόμων ἐλογίσθη». Μοιάζεις τοῦ Χριστοῦ. Ἔζησες τά παθήματά Του. Καί ὁ ἀπ. Παῦλος ἔλεγε: «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ... τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω».

Ὅμως, παιδάκι μου, τήν ψυχή κάνεις δέν μπορεῖ νά στή λερώσει. Ὅπως καί τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ ψυχή του ἦταν ἀψεγάδιαστη, ἄμωμη, ἔνθεη. Μόνο ἐμεῖς μέ τά λάθη μας καί τίς ἁμαρτίες μας λερώνουμε τήν ψυχή μας... Ξέρεις χαρά μου, πώς καί τῆς ἁγίας Μαρκέλλας κακοποίησαν τό σῶμα. Καί ποιός λές; Ὁ πατέρας της. Τῆς ἔκοψε τά μέλη καί τά στήθη καί τά πέταξε στή θάλασσα. Καί ὅλοι σήμερα τιμοῦμε καί δοξάζουμε τήν Ἁγία. Ὁλόκληρη ἡ Χίος τήν πανηγυρίζει ὡς προστάτη της. Ἀλλά καί ὅλες τίς ἁγίες, πού βίωσαν ξεφτιλισμούς καί μαρτύρια».

Αὐτά περίπου θά ἔλεγα στό κοριτσάκι. Δέν εἶχα ἄλλη ἐναλλακτική. Ἀπέναντι σέ ἕνα δυνατό γεγονός χαίρεσαι ἤ λυπᾶσαι. Ἡ φύση ὡς γνωστό μισεῖ τό κενό.

Μεγάλο πρᾶγμα λοιπόν ἡ ξεφτίλα. Ὁ παράδεισος θά γεμίσει μέ «ξεφτιλισμένους», δηλαδή ταπεινωμένους, καί γι’ αὐτό οἱ ἀρρώστιες καί οἱ πόλεμοι καί οἱ φτώχιες καί οἱ ταλαιπωρίες ὅλες πού περνοῦμε.

Ἔχει μεγάλη χάρη νά φορᾶς τό Σταυρό στήν καρδιά σου κι ὄχι μόνο στό λαιμό σου. Ὅποιος φοράει τό σταυρό στήν καρδιά χαίρει θεϊκῆς εὐλογίας καί προστασίας. Καί αὐτός εἶναι ὅποιος χαίρεται μέ τήν ξεφτίλα του. Προσέξτε, ὄχι μέ τήν ἁμαρτία του, ἀλλά μέ τήν ξεφτίλα πού τρώει τήν ἁμαρτία. Ὑγιής ἄνθρωπος ἐν τέλει εἶναι ὅποιος χαίρεται μέ τήν ξεφτίλα του.

Ὅμως νά ποῦμε καί κάτι διευκρινιστικό. Ὅποιος ξεφτιλίζεται ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ξοφλάει τίς ἁμαρτίες του. Ὅποιος ξεφτιλίζεται γιά τή συναισθηματική του ἀγάπη σώζεται. Καί ὅποιος ξεφτιλίζεται γιά τή θεϊκή του ἀγάπη, λαμβάνει πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό. Γράφει ἱστορία ἁγία. Ὅλοι οἱ ἅγιοι μάρτυρες ξεφτιλίστηκαν γιά τή θεϊκή τους ἀγάπη. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θά γράψει στούς Κορινθίους: «Θέατρο ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις... Ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν... ὥς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄Κορ. δ΄ 9-14).

(Γίναμε καραγκιόζηδες παντοῦ, ἀνόητοι γιά τόν Χριστό, σάν καθάρματα γιά τόν κόσμο, γιά ὅλους παλιοπατσαβοῦρες μέχρι σήμερα.)

Δυστυχῶς, κανείς δέν ἀγαπάει τήν ξεφτίλα. Ὅλοι ἀγαπᾶμε τή δόξα, τό χρῆμα, τήν ἡδονή, τήν ἁμαρτία. Ὅμως τήν ξεφτίλα, πού ὁδηγεῖ στή θεϊκή ἀγκάλη, καί στήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη, καί στήν ἀπόκτηση τῶν θείων δυνάμεων καί χαρισμάτων, δέν τήν ἀντέχουμε.

Ἔτσι αὐτό πού προσδοκᾶμε τό κλοτσᾶμε. Θέλουμε τή χάρη ἀλλά τήν ξεφτίλα πού ὁδηγεῖ σέ αὐτή τήν ἀπορρίπτουμε. Καί ὁ μακάριος  π. Πορφύριος ἄς φωνάζει: «βρέ, ἐγώ, ἔκαμα τό γαϊδαρο στά Καυσοκαλύβια. Φορτωνόμουνα τό ζεμπίλι μέ τήν ἄμμο, καί ἤμουν 12 χρονῶν παιδάκι, καί ἀνέβαινα τό μονοπάτι ἀπό τή θάλασσα. Ἄλεθα μέ τό χειρόμυλο τό σιτάρι πάνω στήν πέτρα, καί ἔκαμα τή δουλειά τοῦ μουλαριοῦ. Καί δέν εἶχα ἕναν γέροντα ἀλλά δύο πού τούς ἔκαμα ὑπακοή, παρ’ ὅτι μεταξύ τους δέν εἶχαν καλή συνενόηση καί μέ μπέρδευαν. Ὅμως ἐκεῖ ἔλαβα τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά τά μεγάλα χαρίσματα, τῆς διόρασης καί προόρασης καί τῆς ἰάσεως. Καί τώρα στά γεράματά μου, ὁ πειρασμός μέ ἐνοχλεῖ. ‘Θά τόν ξεφτιλίσω ἐγώ αὐτόν τόν παπά’, λέει ‘πού ἔρχονται ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί γίνονται ἐδῶ τόσα θαύματα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ’, καί μέ ξεφτίλισε. Τό σῶμα μου εἶναι διαλυμένο, ἡ γλώσσα μου μεγάλωσε μές στό στόμα, καί δέν θά μπορῶ νά μιλάω εὔκολα, ἐξαιτίας τοῦ καρκίνου πού ἔχω στήν ὑπόφυση. Τά χέρια μου μέ τρῶνε μανιωδῶς καί μέ πιάνει μία πειρασμική φαγούρα. Γι’ αὐτό καί μοῦ ἔβαλαν πανιά καί μοῦ τά τύλιξαν. Δόξα τω Θεώ, πονάω πολύ. Εἶναι ὡραῖα!! Χαίρομαι καί ὅταν μέ κατηγοροῦν ἄδικα».

Καί ἔτσι μικρό παιδάκι, καθώς ἤμουν, διάβαζα αὐτές τίς «ξεφτιλισμένες ἱστορίες» τῶν ἁγίων γερόντων κι ἄρχισα νά ἀγαπάω τήν ξεφτίλα. Αὐτή μοῦ ἔδινε κάθε φορά τό εἰσιτήριο γιά τά καλύτερα καί γιά κάποιες ἐπιτυχίες μέσα στή ζωή.

 Βλέπετε τά πρότυπα μου δέν ἦταν ὁ Ταρζάν, ὁ Χάρι Πότερ, ὁ Σούπερμαν, ἡ βιονική γυναίκα, ο πάουερέϊντερ ἀλλά ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι. Αὐτοί δηλαδή πού μέσα ἀπό ταπεινώσεις ἀπέκτησαν θαυματουργικές δυνάμεις.

Ἔτσι ἀγάπησα τήν ταπείνωση, ἡ ὁποία σήμερα εἶναι ἀσυμπάθητη καί περιθωροποεῖται. Καί πῶς νά μήν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Οἱ νέοι μας θαυμάζοντας τούς ψεύτικους ἥρωες δέν λαχταροῦν τίς ταπεινώσεις, ἀλλά τίς ψευτοδυνάμεις τους. Μά ὅλοι μας ξέρουμε ἐκ πείρας πώς οἱ δυνάμεις βγαίνουν μέσα ἀπό τίς ταπεινώσεις: «Πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται». Δυστυχῶς ἡ τηλέοραση προβάλλει «ἥρωες»πού ἔχουν «φτασμένες δυνάμεις», οἱ ὁποῖες ὅμως δέν γνωρίζουμε πῶς τίς ἀπόκτησαν κι ἔτσι τά παιδιά  δέν μαθαίνουν τή δύναμη τῆς ταπεινώσεως. Γι’ αὐτό καί τήν ἀπεχθάνονται.

Ἀλλά στό κοριτσάκι τό βιασμένο θά ἔλεγα καί κάτι ἄλλο: «Ξέρεις κοριτσάκι μου, κι ἐμένα μέ βίασαν ὅταν ἤμουν μικρό παιδάκι καί μέ πετάγανε ἀργότερα στούς τενεκέδες οἱ συμμαθητές μου καί μέ σπρώχνανε καί μέ κορόιδευαν καί μέ κλωτσοῦσαν. Δέν πήγαινα, βλέπεις, μέ τά νερά τους. Ἀγαποῦσα τό σχολεῖο καί τά μαθήματα καί ὄχι τά τσιγάρα, τούς ἔρωτες, τίς μαγκιές καί τά αἰσχρόλογα. Ἔτσι ἄθελά μου τούς εἶχα μπεῖ στό μάτι. Ὅμως σήμερα χαίρομαι γιά ὅλα αὐτά πού πέρασα τότε. Αὐτά μοῦ ἔδωσαν τό εἰσιτήριο γιά τό πανεπιστήμιο, ὅπου γνώρισα καλούς φίλους. Τελικά, ὅταν γίνεις τοῦ Χριστοῦ χαίρεσαι γιά ὅ,τι πρῶτα σέ στενοχωροῦσε».

 Ἄς μήν μακρύνουμε περισσότερο τό λόγο. Καλή ξεφτίλα νά ἔχουμε. Ἀκούγεται παράδοξο, μά δέν εἶναι. Τήν ἡμέρα πού ξεφτίλιζαν τόν Ἅγιο Νεκτάριο στό Κάιρο μέ συκοφαντίες, διώξεις καί κατατρεγμούς, πετώντας τον στή θάλασσα τῆς Μεσογείου γιά νά βγεῖ στήν Ἑλλάδα, ἑτοίμαζαν ἄθελά τους μεγάλες εὐλογίες γιά αὐτόν. Ὁ λογισμός μοῦ λέει πώς ἄν δέν σήκωνε τόν βαρύ σταυρό τῆς ξεφτίλας, «δέν θά τόν ἤξερε σήμερα οὔτε ἡ μάνα του». «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Παραθέτουμε μιά ἱστορία ἀπό τό γεροντικό πού δείχνει τή δύναμη πού ἔχει ἡ ξεφτίλα γιά τήν ὑπερνίκηση τῶν παθῶν  καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀπαθείας.

«Ἕνας μοναχός πολεμήθηκε ἀπό τόν λογισμό τῆς πορνείας κι ἀγωνίστηκε κάνοντας πιό αὐστηρή καί ἐντατική τήν ἄσκησή του, ἐπί 14 χρόνια προσέχοντας πολύ τό λογισμό του γιά νά μήν συγκατατεθεῖ κάν στήν ἐφάρματη ἐπιθυμία. Ὅταν δέν ἔβλεπε κανένα ἀποτέλεσμα, παρουσιάστηκε στή σύναξη τῆς Ἐκκλησίας καί φανέρωσε τήν περιπέτειά του ἀυτή σ’ ὅλο τό πλῆθος τῶν μοναχῶν. Τότε δόθηκε ἀπό τόν μεγάλο γέροντα ἐντολή νά συμπονέσουν ὅλοι τόν δοκιμαζόμενο ἀδελφό καί νά προσευχηθοῦν ἐπί μία ἑβδομάδα νά τόν θεραπεύσει ὁ Θεός. Καί ἔτσι ἔπαψε πιά ὁ πόλεμος τοῦ ἀδελφοῦ ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας» (Π.Β. Πάσχου, Ὁ πόλεμος τῶν πειρασμῶν, Ακρίτας, σ. 93).

Ἀδελφοί μου, «οὐδέν κρυπτόν ὑπό τόν ἥλιον». Καί ὁ Χριστός μας θά πεῖ: «Οὐδέν κρυπτόν ὅ μή φανερόν γενήσεται». Στήν τελική Κρίση ὁ Δίκαιος Κριτής, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θά ἐμφανιστεῖ ἐνώπιον ὅλων μας. Τότε «βίβλοι ἀνοιγήσονται καί τά κρυπτά δημοσεύσονται» (Τροπάριο Μ. Τεσσαρακοστῆς). Κάθε ἕνας θά φανερώσει αὐτό πού ἔχει μέσα του. Τό «παλιατζίδικο» πού κουβαλάει, ὁ διάβολος θά θελήσει νά τό βγάλει στή φόρα γιά νά γίνει ρεζίλι ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων καί ὅλου τοῦ κόσμου.

Ὅμως ὑπάρχει ἐλπίδα. Ὅποιος μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση πετάξει ἀπό πάνω του τό παλιατζίδικό του θά γλιτώσει τήν οὐράνια ξεφτίλα. Πάντως, εἶναι προτιμότερο νά ξεφτιλιστοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο καί νά ἐλεγχθοῦν οἱ πράξεις σου ὅσο ζοῦμε παρά νά ξεφτιλιστοῦμε στόν οὐρανό αἰωνίως.

Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Πληγωμένες Σχέσεις", Ἀθήνα 2008,σελ. 48-55

Από το FB