Παρασκευή, Νοεμβρίου 12, 2010

H παραβολή του περιπεσόντος εις τους ληστάς

H παραβολή  πού θα διαβαστεί την Κυριακή  και συνηθίσαμε να την ονομάζουμε- και πολύ καλώς βέβαια- παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, μας προβάλει την αδιάκριτη έως τέλους και έμπρακτη αγάπη πού οφείλουμε στον πλησίον, τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο και συναδελφό μας, οποιασδήποτε τάξεως, συγγένειας, φυλής ή θρησκείας. Η αδιάκριτη λοιπόν αυτή και έμπρακτη αγάπη δηλώνεται περίτρανα με την πράξη του Σαμαρείτη, ο οποίος σπλαγχνίστηκε τον φυσικό εχθρό του , έναν ταξιδιώτη Ιουδαίο που περιέπεσε σε χέρια ληστών, τον περιέθαλψε, μερίμνησε γι'αυτόν και στάθηκε περισσότερο από αδελφός και πατέρας του. Μάλιστα, η πράξη αυτή αγάπης, αγάπης έμπρακτης και όχι ανούσιας και θεωρητικής μοιάζει λαμπρότερη και ουσιαστικότερη, δραματικότερη και πλέον υπέροχη , αν λάβουμε υπ'οψιν μας πως απ'τον ίδιο εκείνο δρόμο πέρασαν δύο εκπρόσωποι της μωσαικής θρησκείας, ένας ιερέας και ένας λεβίτης και αδιαφόρησαν για το καταπληγωμένο εκείνο πλάσμα.

Επικρατεί, λοιπόν η άποψη -και επαναλαμβάνω καλώς επικρατεί- αφού μάλιστα έχουμε και την προτροπή του Κυρίου : "πορεύου καί συ , ποίει ομοίως", ότι κέντρο και δίδαγμα αυτής της παραβολής είναι να γίνουμε και εμείς καλοί σαμαρείτες, να βαστάζουμε τα βάρη των άλλων, να περιθάλπτουμε τους ενδεείς, τους φτωχούς, τους αρρώστους , τους γυμνούς, τους τεθλιμμένους, τους προβληματισμένους , τους ξένους, τους ίδιους τους εχθρούς μας, στο πληγωμένο πρόσωπο των οποίων πρέπει να βλέπουμε αυτόν τον ίδιο τον εαυτό μας, μα βαθύτερα και ουσιαστικότερα τον Αρχηγό της Αγάπης, τον Ίδιο τον Κύριο μας!

Η ίδια η Εκκλησία προσφέρει και προσφέρεται σε μια φιλανθρωπική-όπως την λέμε- διακονία και αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί "σαμαρείτες" στις μέρες μας, μέρες προβληματισμών, κρίσεως, δυστυχίας και ανάγκης, εξωεκκλησιαστικοί ή ενδοεκκλησιαστικοί, άνθρωποι ανιδιοτελούς αγάπης ή και συμφέροντος. Ο "σαμαρειτισμός" δεν γίνεται πάντα με ανιδιοτέλεια, ούτε στα πλαίσια της αληθινής αγάπης. Αυτό σαν αποτέλεσμα μπορεί να είναι σχετικής και περιορισμένης σημασίας, όμως βλέπουμε πώς έχουμε γεμίσει με "καλούς σαμαρείτες", αυτόκλητους σωτήρες, συχνά εξωεκκλησιαστικούς, αλλά διακρίνουμε και μέσα στην Εκκλησία περιπτώσεις συμφέροντος, υποκρισίας και αυτοπροβολής στην προσφορά και την διακονία, από κληρικούς και συχνότερα λαϊκούς.

Σ'έναν κόσμο λοιπόν, "καλών σαμαρειτών", πολλές φορές "σαμαρειτών" με ηθικιστικά προτεσταντικές προδιαγραφές ή στείρου αγαπισμού χωρίς ουσία, η Εκκλησία μας καλεί παράλληλα με την ταύτιση μας με τον καλό σαμαρείτη που εξεπλήρωσε το μεγάλο χρέος-να το πούμε έτσι συμβατικώς- να βάλουμε ΚΥΡΙΩΣ τον εαυτό μας στην θέση  όχι μόνο του σαμαρείτου, όχι μόνο των αναίσθητων ιερωμένων προς παραδειγματισμόν, αλλά στην θέση του "περιπεσόντος εις τους ληστάς", καταπληγωμένου ανθρώπου. Γιατί . άλλωστε στην δική μας παράδοση η παραβολή αυτή είναι μυσταγωγική, είναι θεολογική και έτσι ονομάζεται "παραβολή του περιπεσόντος εις τους ληστάς". Κέντρο της πατερικής ερμηνείας είναι αυτός ο "περιπεσών εις τους ληστάς", ο καταπληγωμένος άνθρωπος της πτώσης και της αμαρτίας!

Στο ευαγγέλιο λοιπόν τούτο τονίζεται η πραγματικότητα του δράματος της ανθρώπινης ψυχής. Μιας ψυχής καταπληγωμένης και μισοπεθαμένης από την αμαρτία. Δαρμένης και ξεσκισμένης από τους λογισμούς και τα πάθη. Μιας ψυχής που απώλεσε το βασιλικό της ρούχο ,φεύγοντας από την Ιερουσαλήμ της ιερατικής χάρης και πηγαίνοντας στην Ιεριχώ της τρυφής και της αμαρτίας και τώρα κατάκειται στο δρόμο ενός επίγειου άδη.Βλέπει δεξιά και αριστερά, "φωνάζει τον ιερέα", "προσκαλεί τον λευίτη", δηλαδή τους προφήτες και φιλοσόφους του αιώνα τούτου,ζητά βοηθό και αναστηλωτή,ζητά γιατρό και φίλο και δεν βρίσκει ανταπόκριση. Ώσπου από τον δρόμο εκείνο της ζωής της περνά ο μεγάλος φίλος και ο αληθινός γιατρός, ο καλός αυτός αδελφός της , ο Χριστός, ο ξένος και εσταυρωμένος, ο μισητός των ανθρώπων, Εκείνος που σαρκώθηκε γι'αυτούς. Τα γιατρικά Του είναι το "έλαιον" και ο "οίνος" δηλ. τα δύο μεγάλα μυστήρια του βαπτίσματος και της Κοινωνίας. Παίρνει στην αγκαλιά Του τον αμαρτωλό και τον βάζει στο όχημα Του δηλ την προσληφθείσα ανθρώπινη φύση Του και τον φροντίζει.Τον οδηγεί στο παν-δοχείο της Εκκλησίας και εγχειρίζει δυό τάλαντα: την Παλαιά και Καινή Διαθήκη στον παν-δοχέα ιερέα φροντίζοντας για την περίθαλψη του για της οποίας την αποτελεσματικότητα θα αποφανθεί όταν ξανάρθει στη γη.

Σ'αυτόν τον κόσμο λοιπόν, αδελφοί , παράλληλα με τα έργα αγάπης μας, αγάπης ουσιαστικής και θυσιαστικής, ας σκεφτούμε πώς δεν έχουμε δική μας χάρη και δύναμη. Η χάρις μας δόθηκε από τον Χριστό, αυτός είναι ο αναστηλωτής και μεταμορφωτής μας και η Εκκλησία ο φυσικός και πνευματικός χώρος της ανάστασης, της ανασυγκρότησης , της γιατρειάς μας. Ας μην πούμε ότι προσφέραμε. Εκείνος μας προσεφέρθη, εκείνος προσφέρθηκε για μας! Πριν , λοιπόν πέσουμε στην παγίδα της αυτοδικαίωσης και θαρρήσουμε πώς κάτι κάναμε και εμείς ως αυτόφωτοι, υπεύθυνοι καλοί σαμαρείτες, ας σκεφτούμε πρώτον πώς εκάναμε το μεγάλο Καθήκον προς τον Εσταυρωμένο Κύριο και δεύτερον και ουσιαστικό πώς η ψυχή μας αυτόνομα αγαπητική δεν μπορεί να υπάρξει. Για να είναι τέλεια η προσφορά, η διακονία μας , η κοινωνία μας με τον Συναδελφό πλησίον, πρέπει πρώτα εμείς να φροντίσουμε την πληγωμένη μας ψυχή στο Ιατρείο της Εκκλησίας, πρέπει κυρίως να κατανοήσουμε πώς είμαστε πρώτα απ'όλα εκκλησιαστικοί, κοινωνικοί του Χριστού άνθρωποι!


π. Παντ. Κρ.

1 σχόλιο: