Ανδρέας Κάλβος- ᾨδὴ ἔκτη, Αἱ εὐχαί

Η σημαία της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

α´

Τῆς θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τὰ κύματα

῾νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου

ὡσὰν ἀπελπισμένην,

ἔρημον βάρκαν. 

β´

῾Στὴν στεριάν, ῾ς τὰ νησία

καλήτερα μίαν φλόγα

῾νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαοὺς καὶ ἐλπίδας. 

γ´

Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες

῾νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον,

μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα

ψωμοζητοῦντες· 

δ´

Παρὰ προστάτας ῾νἄχωμεν.

Μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

πλούτη ἢ μεγάλα ὀνόματα,

μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

σκήπτρων ἀκτῖνες. 

ε´

Ἂν ὁπόταν πεθαίνῃ

πονηρὸς βασιλεὺς

ἔσβυν᾿ ἡ νύκτα ἕν᾿ ἄστρον,

ἤθελον μείνει ὀλίγα

οὐράνια φῶτα. 

ς´

Τὸ χέρι ὁποὺ προσφέρετε

ὡς προστασίας σημεῖον

εἰς ξένον ἔθνος, ἔπνιξε

καὶ πνίγει τοὺς λαούς σας,

πάλαι, καὶ ἀκόμα. 

ζ´

Πόσοι πατέρες δίδουσιν,

ὄχι ψωμί, φιλήματα

῾ς τὰ πεινασμένα τέκνα τους,

ἐν ᾧ λάμπουν ῾ς τὰ χείλη σας

χρυσὰ ποτήρια! 

η´

Ὅταν ὑπὸ τὰ σκῆπτρά σας

νέους λαοὺς καλεῖτε,

νέους ἱδρῶτας θέλετε

ἐσεῖς διὰ ῾νὰ πληρώσητε

πλουσιοπαρόχως, 

θ´

Τὰ ξίφη ὁποὺ φυλάγουσι

τὰ τρέμοντα βασίλειά σας,

τὰ ξίφη ὁποὺ τρομάζουσι

τὴν ἀρετήν, καὶ σφάζουσι

τοὺς λειτουργούς της. 

ι´

Θέλετε θησαυροὺς

πολλοὺς διὰ ῾ναγοράσητε

κρότους χειρῶν καὶ ἐπαίνους,

καὶ τ᾿ ἄπιστον θυμίαμα

τῆς κολακείας. 

ια´

Ἡμεῖς διὰ τὸν σταυρὸν

ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα

καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε

κρυφὰ τοὺς πολεμοῦντας

σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν. 

ιβ´

Διὰ ῾νὰ θεμελιώσητε

τὴν τυραννίαν τιμᾶτε

τὸν σταυρὸν εἰς τὰς πόλεις σας,

καὶ αὐτὸν ἐπολεμήσατε

εἰς τὴν Ἑλλάδα. 

ιγ´

Καὶ τώρα εἰς προστασίαν μας

τὰ χέρια σας ἁπλόνετε!

τραβήξετέ τα ὀπίσω·

βλέπει ὁ θεὸς καὶ ἀστράπτει

διὰ τοὺς πανούργους. 

ιδ´

Ὅταν τὸ δένδρον νέον

ἐβασάνιζον οἱ ἄνεμοι,

τότε βοήθειαν ἤθελεν,

ἐνδυναμώθη τώρα

φθάνει ἡ ἰσχύς του. 

ιε´

Τὸ ξίφος σφίγξατ᾿ Ἕλληνες -

τὰ ὀμμάτιά σας σηκώσατε -

ἰδού - εἰς τους οὐρανοὺς

προστάτης ὁ θεὸς

μόνος σας εἶναι. 

ις´

Καὶ ἂν ὁ θεὸς καὶ τ᾿ ἄρματα

μᾶς λείψωσι, καλήτερα

πάλιν ῾νὰ χρεμετήσωσι

῾ς τὸν Κιθαιρῶνα Τούρκων

ἄγριαι φορᾶδες. 

ιζ´

Παρά.... Αἴ, ὅσον εἶναι

τυφλὴ καὶ σκληροτέρα

ἡ τυραννίς, τοσοῦτον

ταχυτέρως ἀνοίγονται

σωτήριοι θύραι. 

ιη´

Δὲν μὲ θαμβόνει πάθος

κανένα· ἐγὼ τὴν λύραν

κτυπάω, καὶ ὁλόρθος στέκομαι

σιμὰ εἰς τοῦ μνήματός μου

τ᾿ ἀνοικτὸν στόμα.