«Ποιός άνθρωπος είναι πατέρας της βροχής
και ποιός γέννησε τις χοντρές σταγόνες της δροσιάς;» (Ιώβ 38, 28).
Ποιός πύκνωσε τον αέρα σε σύννεφα και τα πρόσταξε να κρατούν τα νερά της
βροχής, ποιός τα φέρνει κατά καιρούς από το βορρά πορφυρόχρυσα και
φωτεινά, ποιός αδιάκοπα αλλάζει τις μορφές και τα σχήματά τους σε
ποικίλους κυκλικούς και χίλιους δυό άλλους σχηματισμούς; Ποιός έχει
τέτοια δύναμη σοφίας, ώστε να μετράει τα σύννεφα; Γι’ αυτόν λέει ο Ιώβ:
«Αυτός ξέρει τον τρόπο να διαλύει τα σύννεφα» (Ιώβ 37, 16) και τον
ουρανό τον κατέβασε στη γη. Επίσης λέει: «Αυτός που με τη σοφία Του
μετράει τον αριθμό των σύννεφων» (Ιώβ 38, 37) και το: «Κανένα σύννεφο
δεν σπάζει κάτω από τον ουρανό» (Ιώβ. 26, 8). Τόσο νερό έχουν τα σύννεφα
και δεν σπάζουν, αλλά πέφτει το νερό στη γη με τόση τάξη! «Ποιός βγάζει
τους ανέμους από το θησαυροφυλάκιο τους;» (Ψαλμ. 134, 7) και «Ποιός»,
όπως ξανάπαμε, «γεννάει τις χοντρές σταγόνες της δροσιάς;» (Ιώβ 38, 28).
«Από τίνος την κοιλιά βγαίνει ο κρύσταλλος;» (Ιώβ 38, 29). Γιατί η φύση
του κρυστάλλου είναι υδάτινη, ενώ η ενέργειά του είναι σαν του
λιθαριού; Άλλοτε το νερό γίνεται χιόνι, άσπρο σαν μαλλί. Άλλοτε το νερό
στα χέρια του Δημιουργού γίνεται ομίχλη και ραντίζεται σαν σκόνη
στάχτης, στην επιφάνεια της γης (Ψαλμ 147, 5) κι άλλοτε γίνεται σκληρό
σαν λιθάρι, γιατί ο Δημιουργός τιμονεύει το νερό όπως κι αν θελήσει. Η
φύση του νερού είναι μία. Έχει πάντοτε τα ίδια συστατικά, αλλά η
ενέργειά του λειτουργεί πολυδύναμα. Το νερό γίνεται στα αμπέλια κρασί,
που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου και λάδι στις ελιές, που
ομορφαίνει το πρόσωπό του (Πρβλ. Ψαλμ. 103, 15). Μεταβάλλεται ακόμα και
σε ψωμί, που στηρίζει την καρδιά του ανθρώπου και σε πολλούς και
διάφορους άλλους καρπούς.
Τί έπρεπε λοιπόν για όλα αυτά να
γίνεται; Να βλασφημείται ο Δημιουργός ή περισσότερο να προσκυνείται; Και
ακόμα δεν έχω αναφέρει όλα τα δημιουργήματα της σοφίας Του, που είναι
αόρατα. Παρατήρησε την Άνοιξη και τα λουλούδια. Όλα έχουν την ίδια φύση,
αλλά ξέχωρη εμφάνιση. Το κατακόκκινο χρώμα του τριαντάφυλλου και το
κάτασπρο του κρίνου. Όλα είναι φυτεμένα στο ίδιο χώμα και τα ποτίζει το
ίδιο νερό, αλλά ποιός τα ξεχωρίζει σε είδη, ποιός τα δημιουργεί;
Παρατήρησε την ακρίβεια. Όλα τα δέντρα έχουν μια και την αυτή φύση. Όμως
άλλα απ’ αυτά χρησιμεύουν για ξύλευση και άλλα για να παράγουν καρπούς
κατάλληλους για τροφή και μάλιστα διάφορους το κάθε είδος. Και όλα αυτά
είναι δημιουργήματα του ίδιου Δημιουργού. Από το ίδιο αμπέλι, άλλα
κλαδιά χρησιμοποιούνται για τη φωτιά, άλλα τα αφήνουν να πετάξουν
βλαστάρια, άλλα κάνουν φύλλωμα, άλλα τους έλικες και άλλα τα σταφύλια.
Θαύμασε πόσους κόμπους έχουν τα καλάμια, που έφτιαξε ο τεχνίτης. Από την
ίδια γη βγαίνουν όλα τα ερπετά, θηρία και κτήνη και τα ξύλα και οι
τροφές και το χρυσάφι και το ασήμι και ο χαλκός και ο σίδηρος και οι
πέτρες. Από την ίδια φύση του νερού προέρχονται και τα υδρόβια ζώα και
τα πτηνά. Και όμως, ο ίδιος Δημιουργός τα έκανε έτσι ώστε, με όση
ευκολία τα υδρόβια κολυμβούν στα νερά, με άλλη τόση να πετούν στον αέρα
τα πτηνά.
«Αυτή η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρη,
εκεί υπάρχουν αναρίθμητα ερπετά» (Ψαλμ. 103, 25). Ποιός μπορεί να
διηγηθεί την ομορφιά των ψαριών που υπάρχουν μέσα στη θάλασσα; Ποιός
μπορεί να περιγράψει το μέγεθος των κητών και να παρουσιάσει την
οργανική κατάσταση των αμφίβιων ζώων; Πώς ζουν και συντηρούνται και στην
ξηρά και στη θάλασσα; Ποιός μπορεί να παραστήσει το βυθό και το πλάτος
της θάλασσας ή την ορμή των πελώριων κυμάτων; Αυτή όμως σταματάει στα
όρια που της έθεσε Εκείνος που είπε: «Μέχρις εδώ θα φτάσεις και δεν θα
ξεπεράσεις αυτό το όριο. Και μέσα σου θα συντρίβονται τα κύματά σου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου