Μπράβο στον παπά-Αγκαλιά στην χριστιανή

Στενοχωριέμαι που ιερείς και μάλιστα πολιοί και μεγαλόσχημοι κατηγορούν με την σειρά τους τον ιερέα πού αρνήθηκε την θεία κοινωνία στην τελέσασα πολιτικό γάμο χριστιανή και μάλιστα με πρόσχημα την χριστιανική αγάπη. 

Τελικά, επειδή αυτό το τελευταίο επαναλαμβάνεται συνεχώς είναι το κύριο θέμα σαν μια ευκαιρία διαλόγου και αποσαφήνησης. Τί εννοούν οι περισσότεροι πια με αυτό το "χριστιανική αγάπη";Ποιός είναι ο ορισμός της;

Γιατί κι εγώ με την σειρά μου και με τα ολίγα ορθόδοξα κολλυβογράμματα που έμαθα πάλι κατάλαβα πώς και η άρνηση της κοινωνίας σε πολλές περιπτώσεις.δείγμα αγάπης ήταν και μάλιστα ουσιαστικής. Διότι μετάδοση αναξίως εστί καταδίκη και όχι ζωή.

Πολύ φοβάμαι πώς χριστιανική αγάπη συνήθως σημαίνει κολακεία ανθρώπων και άρνηση να μπούμε σε δίλημμα και ευθύνη. Μια ευχάριστη στους πολλούς πανάκεια, μια διέξοδος πού απαλάσσει από πατρικούς προβληματισμους και έχει μια ευχάριστη επένδυση που εξασφαλίζει την δημοφιλία και την συναλλακτική σχέση ιερέως - πιστού. Αλλά αυτό το ονομάζω αυταπάτη και απάτη. 

 Ο Χριστός είπε και πολλά ΟΧΙ. Τώρα αν το ΝΑΙ είναι εύκολο και μας στρώνει ροδόσπαρτα χαλιά κοινωνικής ποιμαντικής πού μετράει στους πολλούς, ημετέρα η culpa. Φτάνει να το κατανοήσουμε εγκαίρως. Παπάς πού ξέρει και το όχι είναι και σεβαστός και πιό αγαπητός. Αλλιώς γίνεται έρμαιο και θρησκευτικός συναλλάκτης. Κοινώς παίγνιο επιθυμιών πάντων.

Οταν κάποιος ζητά να γίνει ιερέας περνάει από δοκιμασία και από briefing , κοινώς εξονυχιστική εξέταση και συνέντευξη. Επιμορφώνεται μάλιστα πολλές φορές. Διότι μέγα το μυστήριον της ιερωσύνης. Το ίδιο συμβαίνει και την βάπτιση ενηλίκου. Πάει στον επίσκοπο ο κατηχούμενος προσκομίζει χαρτιά, περνάει από συνέντευξη, από πολύμηνη κατήχηση, που κάποτε ήταν τριετής και μετά βαπτίζεται. Στον γάμο όμως μπορεί να πάει ο καθένας σαν σε περίπατο. Εννοώ στην εκκλησία. Βγάζει δέκα χαρτιά, και κάθεται μία ώρα στην εκκλησία χωρίς να ξέρει πού προσέρχεται. Απλή διεκπεραίωση. Και ας είναι ο ορθόδοξος γάμος ο μόνος αναφερόμενος στις Γραφές ως μυστήριον μέγα πού εικονίζει τον Χριστό και την Εκκλησία. Το μόνο μυστήριο πού ονομάζεται μέγα! Τυχαίο; Αν εξαιρέσουμε ορισμένους ιερείς πού περνούν από κατήχηση τους μελλόνυφους, οι περισσότεροι από μας δεν ενδιαφερόμαστε αλλά και οι μελλόνυμφοι δεν δείχνουν να έχουν διάθεση. Τελικά, μήπως να μαζευαμε πενήντα πενήντα άδειες γάμου και να θέταμε ως προϋπόθεση μια πολύμηνη κατήχηση πριν μπεί ο καθένας στην ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ. Δεν μου φαίνεται άστοχο. Και επιτέλους τί ωραία πού θα ήταν αν περιορίζαμε τις κοσμικότητες και ξεκαθαρίζαμε πώς δεν είμαστε εμείς πού τις επιβάλουμε. Τουναντίον.

Τέλος, δεν φταίει ο καημένος ο παπάς πού έκανε το καθήκον του και αυτό πού τον διέταξε η εκκλησία. Φταίμε όλοι εμείς οι λοιποί πού δεν έχουμε κοινή γραμμή. Η ανθρωπαρέσκεια είναι ο σκώρος της χριστιανικής ποιμαντικής. Αφήνω ασχολίαστο τα περί δικαιωμάτων στην μετάδοση της θείας κοινωνίας. Αν νομίζουμε πώς ως ιερείς δεν έχουμε ευθύνη, πόνο,περίσκεψη, διάκριση, μάλλον εισήλθαμε στην ιερατεία-πολύ φοβάμαι- για προσωπικές απολαύσεις.

Άποψη μου είναι να βραβευτεί ο ιερέας αφ ενός και αφ ετέρου η Εκκλησία να περιλάβει την κοπέλα στην αγκαλιά της, εξηγώντας της χωρίς φόβο και πάθος τα τί πρεσβεύει η Εκκλησία μας.

Κλείνοντας , επειδή επαναλαμβάνεται συχνά το οικονομικό του θρησκευτικού γάμου και το έχουμε αναλύσει παντού, ας σκεφτεί η εκκλησία μας να διασκεδάζει τέτοια επιχειρήματα. Η λύση πού προτείνουμε διαρκώς είναι briefing και κατήχηση προ του γάμου , όπως γίνεται στο μυστήριο της ιερωσύνης και στο βάπτισμα ενηλίκων. Επιστροφή των μυστηρίων στην λειτουργική τάξη εντός της θείας λειτουργίας. Και ξεκαθάρισμα έως απαγορεύσεως πώς η εκκλησία δεν επιβάλλει πολυτέλειες και συμπαρορτούμενα. Ολα αυτά είναι κοσμικά.

Αν και πολύ φοβόμαστε πώς ο πολιτικός γάμος είναι συρμός και κοινή περίπτωση-σύμπτωμα δαιμονισμού της πλειοψηφίας. Τουλάχιστον ας είμαστε εμείς ξεκάθαροι. Είναι σημαντικό σε έναν κόσμο αδιαφάνειας.