Πρωτοχρονιάτικη ιστοριούλα

Ο αη Βασίλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πήρε το ραβδί του και τράβηξε για τα μέρη της Ελλάδας,τα πιό φτωχα πού είναι ξεχασμένα από τον πολύ τον κόσμο.

 Την νύχτα εκείνη δεν τον περίμεναν πιά δεσποτάδες και άρχοντες και επίσημα πρόσωπα όπως παλιά, γιατί όλοι αυτοί ασχολούνταν με το κλείσιμο των αγορών την τελευταία νύχτα εκείνη του χρόνου και άλλοι έκαναν ρεβεγιόν σε δωρεάν πάρτυ του Καμίνη σε εναλλακτικά στέκια και στους μπουφέδες των ξενοδοχείων(75 ευρώ το ατομο συν το μπουκάλι το κρασί).

Τράβηξε λοιπόν προς το σίγουρο το παλιό του στέκι, κεί κατά του Γιάννη του Βλογημένου και τί να δεί! Πού μαντρί και πού σκυλιά και πού πρόβατα και πού Γιάννης ο Βλογημένος! Κάνει έτσι μια σπρώχνει την πόρτα και βλέπει ένα σημείωμα.Ο Γιάννης ο Βλογημένος του έγραφε πώς δεν τον περίμενε πιά. Μεγάλωσε πολύ η καλύβα του και ψήλωσε η ψυχή του και δεν μπορεί να φιλοξενεί αγίους και παρωχημένες εορταστικές φιγούρες από την Καισαρεία, το Ροκβανιέμι ή από το Mall , ή απ όπου αλλού κατοικοεδρεύει ο Santa, τέως μέγας Βασίλειος, τώρα στις Χειμωνιάτικες Εορτές( πάει και το Δωδεκαήμερο, το έφαγαν οι Season Greetings).

Άφησε λοιπόν τα πρόβατα να τα φυλάνε κάτι αλλοδαποί και αυτός έπαιξε το μαντρί και τα τυροκομικά στο χρηματιστήριο. Μετά τα έχασε όλα και επειδή ουτε το ΕΝΦΙΑ δεν μπορούσε να πληρώσει ο ευλογημένος, πούλησε τα αρνιά σε κάτι χασάπηδες της Βαρβακείου, έκλεισε το μαντρί και κλέφτηκε με τον Μήτσο το βουκόλο, αφού υπέγραψαν επιτέλους σύμφωνο συμβίωσης και βρήκαν τον δρόμο τους στην ζωή. Να τον συγχωρεί λοιπόν ο αη Βασίλης, αλλά φέτος και ποτέ πιά δεν έχει την ώρα και την διάθεση να σχολείται με αη Βασίληδες, ζητιάνους καλόγερους και μεταφυσικές απορίες περί ταπείνωσης, αναξιότητας και υψηλοφροσύνης. 

Ο Αη Βασίλης τί να κάνει; Τα πίσω μπρος για την Καισάρεια.Στον δρόμο κοντοστάθηκε και σκέφτηκε, δεν πάω και κατά τους πρόσφυγες, πού είναι το κοινωνικό πρόβλημα των ημερών; Άλλωστε ειναι οι τελευταίοι ταπεινοί της ζωής πού απέμειναν. Είμαι και ο άγιος της αλληλεγγύης συν τοις άλλοις. Πάει λοιπόν εκειπέρα σε κάποιο κέντρο φιλοξενίας τον βλέπουν κάτι ακτιβιστές πού φορούσε ράσα, τον αρχίζουν στα νεράντζια και τις βρισιές. Αυτό μας έλειπε δα να τους κλέψει ένας παπάς εκεί πέρα το glamour της φιλαθρωπίας. Απο κοντά και μερικοί δημοκρατισμένοι ισλαμιστές ταλαίπωροι πρόσφυγες πού τους πρόσβαλε λέει την θρησκεία και την κουλτούρα με την ιερατική του παρουσία και απαιτούσαν εδώ και τώρα κατάργηση των χριστουγέννων και κάθε θρησκευτική διάκριση και αναφορά στις ευρωπαϊκές χώρες της σατανικής δύσης. Μόνο κάτι παιδάκια και κάτι ταλαιπωρημένοι ανθρώποι, μαυροφορεμένοι και πικραμένοι, κάτι πήγαν να πούνε και να του φιλήσουν το χέρι, αλλά οι περισσότεροι έτρεξαν να τους απομονώσουν ως εγκληματικά φονταμενταλιστικά στοιχεία της παλιας χριστιανικής ανατολίτικης μιζέριας.

Είδε και απόειδε λοιπόν ο άγιος και τράβηξε για πίσω στο κελί του το ουράνιο και αν δεν ήταν πλέον άγιος και τεθεωμένος και απαλλαγμένος από πάθη, θα μας έριχνε και από μια μούτζα με χέρια και με πόδια και ειδικά σε όλους εμάς πού χωρίς να είμαστε Βασίλειοι ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι του καίμε λιβανωτά κάθε χρόνο και μιλάμε για τον κοινωνικό χριστιανισμό και την αγιοβασιλειάτικη αγάπη. 

Αυτά και εις έτη πολλά. Αντε και του χρόνου!

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία!

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία!

 Ο δικός μας Άγιος Βασίλης, όχι ο κατασκευασμένος satan clauss. 

Ο δικός μας άγιος ο ασκητικός, ο ελεήμων, ο συμπαθής, πού φέρνει τα Γράμματα, την Μόρφωση, την Ελπίδα, το ζωντανό Ευαγγέλιο , την θεολογία, την ανακούφιση στους ταπεινούς, την πραότητα, την ταπείνωση, την αφθονία της ελεήμονος αγάπης στα ασκητικά του χέρια, την Ποίηση και το Μεγαλείο το πενθοχαρμόσυνο του DNA των Ρωμηών, στα ταγάρια του, έρχεται και πάλι. 

Έρχεται να κρίνει την κοινωνική αδικία, να παρηγορήσει τον φτωχό, να αδειάσει αποθήκες, να δώσει την άφεση, να γιατρέψει τα θεολογικά πάθη, να ενώσει τις συνειδήσεις τις σκορπισμένες στα εγκόσμια, να διδάξει, να αγκαλιάσει, να δοξολογήσει προεστώς στην κατανυκτική Θεία Λειτουργία πού συνέταξε ο ίδιος.

Ο Μέγας Βασίλειος των φτωχών, των Γραμμάτων και της πονεμένης Ρωμηοσύνης!

Όλοι οι άγιοι δικοί μας είναι, αλλά Αυτόν τον Άγιο τον θεωρώ δικό μας περισσότερο.Ερχεται ο Παππούς με τα θεία δώρα.

Ποιός να βρεί εγκώμια να του πλέξει άρα γε κατάλληλα; Πού να βρεί κατάλυμα προετοιμασίας για να αισθανθεί καλοδεχούμενος μέσα σε τόση απελπισία, αμορφωσιά και θλίψη;

Ως ο Κύριος οίδεν και ως ο άγιος του συνεπάθησε!

 
Καλή Χρονιά!

Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...

Φύγαμε από τα χριστούγεννα και με μία στάση στην γιορτή του αγίου Βασιλείου, τρέχουμε προς τα άγια Θεοφάνεια.

Εκεί δεσπόζει το πρόσωπο του Ιωάννη του Προδρόμου, πού βροντοφωνάζει: Μετάνοια! Μετάνοια, φωνάζει και ο ίδιος ο Χριστός όταν πρωτοβγαίνει στην Γαλιλαία για το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού! 

Εμείς δεν θέλουμε μετάνοια. Δεν θέλουμε επιστροφή στον Θεό και τις πνευματικές μας καταβολές. Δεν διψάμε για την σωτηρία μας. Ακούμε μετάνοια και ο νούς μας πάει, σε δυσάρεστες καταθλιπτικές καταστάσεις, σε αδιακρισίες ιεροκηρύκων, φόβητρα και ηθικολογίες. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος και την χαρά αυτής της επιλογής, της μόνης επιλογής πού μας έμεινε. Να ξαναγυρίσουμε στον αιώνιο Πατέρα μας και στον τρόπο ύπαρξης πού Αυτός ετοιμάζει για μας.

 Είναι τόσο αποπνικτική και ασφυκτική και αυτή η φιλολογία της μεταμέλειας όπως κατάντησε, πού δεν γνωρίζουμε πλέον τί σημαίνει Μετάνοια και ποιά τα οφέλη της.

Όλοι μιλάνε για εναλλακτικό τρόπο ζωής, ψάχνουνε σημεία και αποκούμπια, ανιχνεύουν τον δρόμο τον ορθό πού βγάζει στην λύτρωση της ύπαρξης τους, μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο πού παντού αδιέξοδα, ψέμα, ασφυξία. Και κανείς δεν αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα να παραδοθεί στην άβυσσο του Θεού. 

Φοβόμαστε τον Θεό, δεν θέλουμε την σωτηρία. Σήμερα ο άνθρωπος υποκλίνεται με σεβασμό και με μια αγάπη βδελυρή στην θεοποίηση των παθών, σε ανθρώπους πού καθοδηγούνται από τις ορμές τους, από τα αρχαία βδελυρά ένστιχτα πού πλασάρονται σαν καινά και νέα και όλοι βδελύσσονται Αυτόν πού είναι η μόνη οδός και αλήθεια. Εξαχρείωση. Εξαχρείωση όχι στο ήθος και στους θεσμούς απλά. Ποτέ οι κοινωνίες άλλωστε δεν ήταν κοινωνίες αγίων. Εξαχρείωση της ύπαρξης. Κατάντια. Δολοφονικές στάσεις και τάσεις.Υποβάθμιση πιό κάτω από το ζώο.

Κάποτε ένας χριστιανός, με τραγική θλίψη, φόβο και καημό ρώτησε έναν γέροντα: Μα γιατί , γιατί πάτερ μου δεν σώζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν θέλουν τον Θεό; Για να λάβει την απάντηση: Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...

Βρέφος βλέπω καὶ Θεόν μου γνωρίζω, βρέφος θηλάζον καὶ τὸν κόσμον διατρέφον, βρέφος κλαυθμυρίζον καὶ κόσμῳ ζωὴν καὶ χαρὰν χαριζόμενον, βρέφος σπαργανούμενον καὶ τῶν σπαργάνων με τῆς ἁμαρτίας λυτρούμενον, βρέφος ἐν ἀγκάλαις μητρὸς μετὰ σαρκὸς ἀληθῶς ἀνελλιπῶς ἐπὶ γῆς, καὶ αὐτὸν καὶ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς ἀληθῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἐν οὐρανοῖς. 

άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων

Έτη πολλά! 

Ω πλούτος πτωχείας!

Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ Σπήλαιον, ἀλλ' οὐρανὸς σε πᾶσιν ἐκήρυξεν, ὥσπερ στόμα, τὸν Ἀστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ· Καὶ Μάγους σοι προσήνεγκεν, ἐν πίστει προσκυνοῦντάς σε· μεθ' ὧν ἐλέησον ἡμᾶς.

Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι. 

Σε καιρούς πού όλοι κυνηγούν την επιτυχία, την ευδαιμονία, την προβολή, την καλή υγεία και το ευ ζην,όπως το εννοούν οι περισσότεροι των ανθρώπων, ο χριστιανός πρέπει να χαίρεται και να αποδέχεται την φυσική ασθένεια και αδυναμία, την γύμνια, την φτώχεια κι την αφάνεια. Πρέπει να νιώθει άνετα με την λαθότητα και την περιφρόνηση των ανθρώπων και την αυτογνωσία της πεπερασμένης του φύσης. Αυτό τον κάνει αδερφάκι μικρό και ταπεινό του βρέφους της Βηθλεέμ , πού γεννήθηκε σε έναν κόσμο πόνου και μίσους, ΕΚΩΝ, ευάλωτο, ανυπεράσπιστο και ξένο κάθε πολυτέλειας, άνεσης και ευμάρειας. Μην νομίζετε πως η αδυναμία δεν είναι δύναμη και πλούτος.Ο Ηρώδης δεν ήταν ευτυχισμένος στον θρόνο του. Ο Χριστός ήταν βασιλέας στο παχνί των αλόγων ζώων.

Ο Χριστός επέλεξε την λαθότητα και την ταπείνωση για να γεννηθεί σε αυτόν τον απέραντο κόσμο των μεγάλων πυροτεχνημάτων και της ειδωλολατρίας της αυτοπροβολής. Και όμως ο αστέρας και η φύση Τον αποκάλυψαν σε αυτούς πού είχαν δέκτες καθαρούς και θεϊκούς.Έτσι και οι ταπεινοί άνθρωποι του Θεού, πού δεν ζούν για τους εαυτούς τους, αλλά σε αγιασμό και αγώνα κρυφό και λαθότητα ευλογημένη. Όσο κρύβονται από τον έπαινο των ανθρώπων, τόσο τους χαριτώνει και τους φανερώνει ο Θεός. Δεν κρύβεται το άγιο Πνεύμα υπό τον μόδιον. Αυτός πού δεν διαφημίζει την μεγαλειότητα του τον δοξάζει ο κρυφιογνώστης Θεός. Είναι ένα χρήσιμο χριστουγεννιάτικο μήνυμα σε καιρούς μεγάλης προβολής και προπαγάνδας τινών προσώπων.

Και μια αυστηρά προσωπική κατάθεση, πού νιώθω χρέος να την μοιραστω με όσους πονούν, ως συστρατευόμενος τους:Να ξέρετε πώς ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα χριστούγεννα, περισσότερα πράγματα από το μεγαλείο της φτωχής φάτνης,ποτέ δεν ένιωσα βιωματικότερα χριστούγεννα ή πιό ουσιαστική μεγαλοβδομάδα και πασχάλια χαρμολύπη, από τα πρώτα εκείνα χριστούγεννα και το πρώτο πάσχα, πού μπήκα στην περιπέτεια της υγείας μου. Μην σας φαίνεται εξωγήινο, μαζοχιστικό και τρελό. Μόνο όσοι βρέθηκαν στην ίδια θέση μπορούν να καταλάβουν τί σημαίνει να μοιράζεσαι την χαρά του πόνου του Χριστού. Εμείς οι χοϊκοί και ασήμαντοι. Έστω και αν είμαστε εμείς και η δοκιμασία μας, μια μικροσκοπική μικρογραφία, σε έναν ελάχιστο χώρο και χρόνο. Δεν ξέρω αν είναι προνόμιο όλο αυτό, αλλά εμπειρία ταύτισης και βιώματος είναι με χίλια. Εαν καυχώμαι, εν τη ασθενεία μου καυχήσομαι. Ένα μήνυμα για όλους αυτούς πού περνάνε δυσκολίες και δεν βρίσκουν απαντήσεις.

Όχι πια φιλανθρωπία!

Δεν είμαι φιλάνθρωπος, γιατί δεν είμαι θεός ή εξωγήινος, για να είμαι φίλος του ανθρώπου. Είμαι άνθρωπος ο ίδιος.

Η φιλανθρωπία είναι απαίσια λέξη και έκφραση. Δηλοί κάποια ελιτιστική ανωτερότητα κάποιας ανώτερης κάστας ανθρώπων έναντι κάποιων λιγότερο προνομιούχων. Είναι λες και κάποιοι χρυσοφόροι να κάνουν χάρη στους φτωχούς πού ασχολούνται μαζί τους και να τους παρέχουν εποχιακό, ευκαιριακό ενδιαφέρον, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. 

Στην εκκλησιαστική γλώσσα δεν υπάρχει η λέξη φιλανθρωπία. Φιλάνθρωπος είναι ο Θεός πού είναι έξω από τους ανθρώπους. Αντίθετα μιλάμε για αλληλεγγύη, ελεημοσύνη(μια λέξη πού σκανδαλίζει πολλούς, ενώ θα πρεπε για τους ίδιους λόγους να τους σκανδαλίζει η λέξη φιλανθρωπία), φιλαδελφία( η ευστοχότερη έκφραση για μένα), κοινωνία αγάπης. 

Αυτο πού έχεις να μην το θεωρείς ιδιοκτησία, αλλά να το μοιράζεσαι με αυτόν πού δεν έχει και όχι να το χαρίζεις από θέση ισχυρού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος περιφρονητής για τον φτωχό από τον φιλάνθρωπο. Όπως δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά, γι αυτόν πού μπορεί να έρθει στην θέση του και να μοιράσει ψωμί και ενδιαφέρον μαζί του. 

Αυτές τις μέρες όλοι ξαφνικά γίνονται φιλανθρωποι και δοτικοί και πλεονάζουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και δράσεις.Είναι όμως σαφές υποκριτικό σε μια κοινωνία πού καταπιέζει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο πρόσωπο οικονομικα, κοινωνικά και ηθικά, να εφευρίσκονται παγκόσμιες οργανώσεις για να αποδίδουν μετά το καλό, από κει πού τα αφεντικά τους το έχουν πρώτα στερήσει.Είναι σαν μαφιόζικο ξέπλυμα συνείδησης. Τα αφεντικά κλέβουν και οι υπάλληλοι τους ανακουφίζουν.¨Ετσι συντηρείται η ανισότητα και ο κλέφτης και ο φονιάς γίνεται ευεργέτης. 

Γι αυτό έχω να κάνω με όλους αυτούς πού τα βάζουν με την εκκλησιαστική προσφορά και κοινωνική αλληλεγγύη. Γιατί είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, η Εκκλησία ΔΕΝ έχει κανένα συμφέρον ή κέρδος να ελεεί και όμως το κάνει επειδή γραφεται στο ευαγγέλιο. 

Και ας μην μιλήσει κανείς για ηθικά κέρδη και οφελη, γιατί μπορώ να διαβεβαιώσω τον καθένα σας πώς ο φτωχός εκεί πού θα πάρει το ψωμί, εκεί θα δαγκώσει το χέρι, ενώ από κει πού θα το πάρουν θα το φιλήσει. Γιατί οι φτωχοί είναι δυστυχισμένοι, αλλά όχι άγιοι. 

Είναι λοιπόν σταυρώσιμη η εκκλησιαστική ελεημοσύνη και όποιος το έχει μάθει, δεν λυπάται αλλά χαίρεται πού μοιαζει στον Χριστό σε αυτό το σημείο.

Η σιωπή των χριστουγέννων

Στο νησί μας, η αυστηρή νηστεία των Χριστουγέννων, δεν ξεκινά στις 17 , όπως στα περισσότερα μέρη, αλλά από την επομένη του αγίου Σπυρίδωνα, από παλιά παράδοση, πού αγνοώ την προέλευση της. Τότε παύει η ιχθυοφαγία και όλη η πνευματική προετοιμασία γίνεται πιό εντατική. 

Το έχουμε και εμείς συνήθεια, να παύουμε τα κηρύγματα και την ιχθυοφαγία, μαζί με άλλες συνήθειες, είτε ωφέλιμες είτε ανθρώπινες και κοινές. Είναι η σιωπή πριν τα χριστούγεννα. 

Τί μπορεί να νιώσει κανείς και τί άλλο μπορεί να κάνει, παρά ευλογημένη σιωπή, μπροστά στο μυστήριο της Βηθλεέμ; Με την σιωπή καταφέρνεις και κλείνεις στην καρδιά σου, όλη την κατάπληξη και την συγκίνηση, αποφεύγεις τα μεγάλα θεολογικά και λαμπρά λόγια. 

Εκφεύγεις από τον διδακτισμό και την υπερηφάνεια του λόγου. Περικλείεις μέσα σου την δύναμη του μυστηρίου. Βιώνεις το θαυμαστό υπέροχο της του Θεού λαθότητας. 

Με την σιωπή αποφεύγεις τις κρίσεις και έρχεσαι πιό κοντά στην νηπιότητα του Παιδίου του Νέου, του ανακεκλιμένου εν τη φάτνη. Με τα δώρα των αρετών και των έργων τα στέφανα ας Τον πλησιάσουμε. 

Και αν μπορούμε και αυτή την περιβόητη αρετή μας και τα μεγάλα μας έργα, να τα θεωρήσουμε σκύβαλα για να ταπεινωθούμε ακόμα καλύτερα. Όχι με κενά χέρια και καρδιές, αλλά με κένωση καρδιάς να πλησιάσουμε τον κενωθέντα. Σαν άνθρωποι, πού δεν έχουν τί να προσφέρουν στον Δεσπότη, παρά τον πληγωμενο εαυτό τους. Ταπεινωμένο και πληγωμένο στην αγκαλιά του Γιατρού. 

Με συναίσθηση πώς δεν εποιήσαμε τί. Αποκενωμένοι από την αυτού μεγαλειότητα τον εαυτό μας.

Χριστούγεννα σημαίνει ευτέλεια και κένωση, άκρα ταπείνωση, παιδική εξάρτηση από το αιώνιο βρέφος της Βηθλεέμ. 

Και αυτός πού ταπεινώθηκε για το γένος μας, θα δώσει την χάρη Του στους ταπεινούς. Γιατί σε αυτούς ευαρεστείται και για αυτούς ετέχθη σήμερον ως Σωτήρ.

Kυριακή των προπατόρων και του δείπνου του μεγάλου

Κυριακή των προπατόρων του Χριστού και παραβολή του μεγάλου δείπνου. 

 Είναι αξιοθαύμαστο, πώς άνθρωποι των πρώτων χιλιετιών, πολύ μακρυά από την χρονική περίοδο της εκκλησίας, μεγαλωμένοι μέσα σε ένα ειδωλολατρικό περιβάλλον και πυκνό σκοτάδι αθεογνωσίας, μπόρεσαν και ξεχώρισαν και είδαν τον ένα και Όντα Θεό. 

Μπορεί οι διηγήσεις της βίβλου να μας φαίνονται απλοϊκές μυθιστορίες, αλλά δεν είναι μικρό πράγμα η πίστη αυτών των αρχαίων ανθρώπων. 

Ο Αβραάμ, άφησε τον πατέρα, το σπίτι, την περιουσία, την πατρίδα, τις παραδόσεις και την άνεση του και έφυγε από την Μεσοποταμία σε μεγάλη ηλικία, χωρίς σχεδόν τίποτε, προς άγνωστο μέρος και αφιλόξενο, μόνο και μόνο επειδή άκουσε έναν Θεό στην έρημο, Τον οποίο δεν είδε ποτέ! Και αργότερα σε μεγάλη ηλικία πίστεψε και καταξιώθηκε διάδοχο, υποδεχόμενος τον Τριαδικό Θεό.

Ο Νώε έκτισε μια κιβωτό στην μέση του πουθενά, γιατί πίστεψε σε αόρατη φωνή, της οποίας η παραγγελία εκπληρώθηκε μετά από δεκαετίες και όμως δεν απίστησε.Ο Μωϋσής άφησε την πριγκηπική του θέση για να καταλεχτεί μετα των δούλων, ενώ ακόμα βρισκότανε σε ασφάλεια. 

Και όλοι αυτοί δεν είδαν σαρκωμένη την σωτηρία, δεν είδαν την δόξα της Εκκλησιας, δεν έπιασαν τον Χριστό με τα χέρια τους. Σε τυπους και σκιές και φωνές εμπιστεύτηκαν την ζωή τους και δικαιώθηκαν. Και έγιναν και κλητοί και εκλεκτοί του δείπνου.
 
Εμείς πού βλέπουμε αυτοψεί την αγίαν αναφορά και ζούμε την Εκκλησία και τον Χριστό εν τω μέσω αυτής και λάβαμε σφραγίδα βαπτίσματος και όχι επαγγελίες αλλά βιώματα, είμαστε κλητοί, αλλά λίγες φορές εκλεκτοί, γιατί η πίστη μας δεν ξεπερνά την πίστη των αρχαίων αυτών ανθρώπων. 

Πίστη σημαίνει να αποδέχεσαι πράγματα πού δεν είδες ποτέ ως παρόντα. Εμείς που και τα παρόντα βλέπουμε και ελέγχουμε γιατί παραμένουμε καθηλωμένοι στην απιστια;

Πρώτο και τελευταίο σχόλιο περί του κινήματος των gay

Ένα τελευταίο σχόλιο θα κάνω για το κίνημα των ομοφυλοφίλων και δεν θα ξανασχοληθώ με το θέμα, μιας και έχουμε σοβαρότερες υποθέσεις να ασχολούμαστε.

Η ομοφυλοφιλία ούτε κοινωνικό φαινόμενο είναι ούτε πολιτική στάση. Είναι σεξουαλική επιλογή και αν θέλουμε να μιλήσουμε με εκκλησιαστική γλώσσα, σεξουαλική από την φύση παρέκκλιση. Είναι αντικείμενο της κρεβατοκάμαρας και όχι φιλοσοφικού και πολιτικού διαλόγου και ακτιβιστικών διεκδικήσεων. 

Πάντα συμβιώναμε με αυτούς τους ανθρώπους, στην κοινωνία, στο σχολείο, στην εργασία, στο σπίτι, ακόμα και μέσα στην εκκλησία,χωρίς να τους στοχοποιούμε ή να μας σκανδαλίζουν! Όπως συμβιώνουμε με τον ψεύτη, τον κλέφτη, τον υποκριτή και όπως αναγνωρίζουμε στον ίδιο τον εαυτό μας ποικίλλα πάθη και παρεκκλίσεις από την φυσική ζωή πού μας έταξε ο Θεός, χωρίς να δείχνουμε με το δάχτυλο.Ξαφνικά έγινε κοινωνικό θέμα και κάποιοι έγιναν θύματα ρατσισμού.

Όταν βλέπω την δυστυχία και την ανέχεια του κόσμου, το θεωρώ τουλάχιστον βλασφημία στον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία, να ονομάζεται περιθωριοποιημένος και αξιοδάκρυτο θύμα κάποιος επειδή έχει τις άλφα σεξουαλικές προτιμήσεις και όχι ας πούμε έλλειψη ψωμιού ή σπιτιού ή να είναι γυμνός στον δρόμο.Όλη αυτή αυτή η υπάρχουσα δυστυχία στον κόσμο, κραυγάζει τόσο δυνατά και είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη αντιμετώπισης αυτού του πόνου, ώστε το να προβάλει κάποιος τα κόμπλεξ και τα σεξουαλικά του πάθη σαν κάτι το αξιολύπητο και κοινωνικά καυτό, δεν είναι απλά αναισθησία,είναι απανθρωπιά και εγωκεντρικός αυτισμός του χειρότερου είδους. 

Το καλύτερο το είπε ο Τζίμης Πανούσης και μην σας κακοφαίνεται πού οι πηγές μου δεν είναι εκκλησιαστικές, αλλά μάλιστα ανάγονται σε έναν άνθρωπο πού συγκρούστηκε ανοιχτά με την Εκκλησία.Σε αυτό έχει δίκιο: Το να είσαι ομοφυλόφιλος, λέει, σημαίνει ότι έχειςεπιλέξει με παρρησία έναν αντισυμβατικό τρόπο συμπεριφοράς. Λοιπόν τί θέλεις την έγκριση του παπά και του χωροφύλακα;Τί ζητας επισημοποίηση της αντισυμβατικότητας σου, από την συμβατική και"κακή κοινωνία" που σου κατατρέχει και σε διώκει;Αυτό είναι ένας στυγνός συντηρητισμός και μια υποκρισία από το λεγόμενο κίνημα των ομοφυλοφίλων.Και ος έχει ωτα ακουειν ακουετω. Εδώ τελειώνω και δεν ξανασχολούμαι.

από το φβ

"Αιρετικός"

 

 

 

 

 

Το να είσαι χριστιανός, δεν σημαίνει τόσο να είσαι ανεκτικός και μεγαλόψυχος με τα μέτρα του κόσμου, αλλά να έχεις την δύναμη και την συνείδηση να υποστηρίζεις την διαφορετικότητα σου, σε σημείο πού να γίνεσαι κοινωνικά "Αιρετικός" και ασύμφορος για τον κόσμο και την νοοτροπία του. Γι αυτό και οι προφήτες διώχτηκαν και ο Χριστός ο ίδιος αποδοκιμάστηκε και σταυρώθηκε, για αυτό το δέντρο της εκκλησίας ποτίστηκε με ιδρώτα και αίμα. Κανείς δεν συμβιβάστηκε. Αλλά οι πρώτοι ήταν εικόνα του Κυρίου τους και ο Κύριος έδειξε και σε μας τον δρόμο. Θα ρθεί ώρα, μας είπε, πού οι άνθρωποι θα σας σκοτώσουν, νομίζοντας πώς με αυτόν τον τρόπο, θα προσφέρουν λατρεία στον Θεό. Ατενίζοντας, την παραδοσιακή εικόνα της γέννησης, μέ ένα σπαργανωμένο βρέφος, ωσεί αυριανό νεκρό σε μια φάτνη λάρνακα, αναλογίζεται κανείς, ποιός είναι ο δρόμος της εκκλησίας και του χριστιανού. Το πέρασμα στην ζωή προϋποθέτει έναν θάνατο για τον κόσμο και το να κερδίσει κανείς την πνευματική ελευθερία είναι ένας δρόμος αιματηρής θυσίας και σταυρώσιμης πορείας

Στο γκρίζο τρένο του Δεκέμβρη: Νίκος Καρούζος (1926-1990)

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ κι όμως πονέσαμε απ᾿ τὰ βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό
η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη.
Μία μουσική άξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Θα σωθούμε από μία γλυκύτητα στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλά με των καλύκων την περισυλλογή
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά μία μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.

από την συλλογή ΔΙΑΛΟΓΟΙ (1956)

Και πάλι περί αποτέφρωσης

Ζούμε σε μια εποχή, όπου νέες προκλήσεις και καινά φαινόμενα ζητούν την αντιμετώπιση τους από μέρους της εκκλησίας.Νέα δεδομένα προκύπτουν στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνίες μας και η εκκλησία πρέπει να βρει άμεσες απαντήσεις και τρόπους διαχείρισης τους, τέτοιες πού να είναι πάντα σωτηριολογικές για τους ανθρώπους, μην ξεφεύγοντας όμως από την παράδοση και την αλήθεια της. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και καταστροφικότερο από την βιασύνη και από τον εκβιασμό γνώμης και απόφασης. Η παράδοση της εκκλησίας είναι κάτι πού ωριμάζει και εξελίσσεται στον δικό της χρόνο.Δεν πρέπει να ορίζεται από τα γεγονότα και τον καταιγιστικό τους ρου. Σήμερα αν κάτι ισχύει, αύριο ανατρέπεται και όλα κινούνται γρήγορα. Καταλαβαίνετε νομίζω πώς αν μπεί η εκκλησία στην διαδικασία του τροχού, σχετικοποιείται άμεσα και ο χαρακτήρας και ο ρόλος της. Μετα φειδούς και σύνεσης πρέπει να αποφασίζει και να στέκεται απέναντι στις προκλήσεις. Πρέπει να απομείνει κάτι να κρατιέται συνετό και φρόνιμο σε αυτό το πνευματοκοινωνικό αλαλούμ πού ζούμε.

Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος άνθρωπος επιλέξει την αποτέφρωση ή όχι.Αν μπορεί να έχει αυτό το δικαίωμα επιλογής, ας το έχει και πρέπει να το έχει.Συνήθως μεταθέτουμε το κέντρο ουσίας σε άλλα πράγματα και όχι στο ουσιαστικό πρόβλημα. Το καίριο για μένα επί του θέματος είναι να σεβαστούν κάποιοι και τα ταφικά έθιμα της εκκλησίας και να αφήσουν την εκκλησία να διαχειριστεί όπως νομίζει και όπως και αυτή έχει το δικαίωμα, την δυνατότητα ή όχι εκκλησιαστικής κηδείας αυτών των ανθρώπων. Όπως ο άλλος έχει ανοιχτό δικαίωμα στην αποτέφρωση, έχει και η Εκκλησία δικαίωμα αναφαιρετο στην επιλογή ή όχι θρησκευτικής κηδείας. Και δεν μπορεί κανένας να της κουνήσει το δάχτυλο ή να ζητά να χειραγωγεί την διαχείριση των εθίμων και της διακριτικής ευχέρειας της με εύκολες ηθικολογίες και αγαπολογίες του μισού κιλού. Η Εκκλησία είναι εδώ στον κόσμο για να διορθώνει και όχι να την διορθώνουν. Αυτό δεν έχουν καταλάβει πολλοί. Και ακόμα και αυτοί πού είναι εκτός εκκλησίας και δεν αναγνωρίζουν τον καίριο λόγο της και ούτε είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στον χαρακτήρα και τον ρόλο της, τουλάχιστον πρέπει να σωπάσουν και να την αφήσουν να διαχειρίζεται τα του οίκου της, χωρίς να έχουν δικαίωμα στην κριτική, αφού η εκκλησία δεν είναι κάτι πού τους αφορά και δεν τους ανήκει σαν πραγματικότητα.Τέρμα οι απαιτήσεις από την Εκκλησία.Είναι χοντρή υποκρισία να ζητάς πράγματα από κάποιον πού είναι εξοβελισμένος από την ζωή σου.

Το αληθινό νόημα των χριστουγέννων

Πριν από δύο μέρες ο αδελφός μου με κατελαβε εξ απίνης, όταν με ρώτησε ποιό είναι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Πραγματικά, λέμε, γράφουμε και ακούμε πολλά επί του θέματος. Κηρύττουμε δε περισσότερα. Μέσα στην καταναλωτική λαίλαπα των συναισθημάτων και της δυτικής ποπ κουλτούρας με τα διάφορα γλυκανάλατα συνθήματα πού μας βομβαρδίζουν αυτές τις μέρες,άντε να βρεις και να δώσεις απάντηση. 

Ποιό είναι το αληθινό  νόημα των χριστουγέννων;

Είναι αυτό του ανθρωπισμού;Δηλαδή εποχιακή φιλανθρωπία και επίπλαστη γιορτή της αγάπης; Όταν δηλαδή για δεκαπέντε μέρες γινόμαστε πιό συμπαθητικοί για τον πλησίον με διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις;

 Ή μήπως είναι άραγε η αμερικάνικη συνταγή της οικογενειακής γιορτής με τα δώρα σε συγγενείς και φίλους και μια εποχή να δείξουμε τα συναισθήματα μας;

Είναι η προσκοπική φόρμουλα να γίνουμε για δέκα μέρες καλύτερες προσωπικότητες και πιό προσιτοί άνθρωποι; 

Είναι η θρησκεία του γκλάμουρ, οι στολισμοί, η χαρά των παιδιών και των μεγάλων και μια ευκαιρία για πανηγύρι; 

Είναι μια εορτή πολιτική πού αφορά τον " φτωχό αδελφό της Βηθλεέμ" και τους σύγχρονους ρακένδυτους και καταφρονεμένους;

Είναι τα χριστούγεννα ευκαιρία για ρηλάξ και διακοπές; Τί είναι τέλοσπαντων; 

Λοιπόν τα Χριστούγεννα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η εορτή της Εκκλησίας με συγκεκριμένο θεολογικό νόημα πού δίνει έμφαση σε ένα και μόνο αποκλειστικά γεγονός: Πώς ο Θεός έγινε Άνθρωπος, για να γίνει ο Άνθρωπος Θεός. 

Αυτό είναι το αληθινό νόημα και η ουσία της εορτής. Η σωτηριολογία. 

Και μια ευκαιρία για την κατ έτος αναγέννηση μας και ανανέωση της υπόσχεσης μας σαν χριστιανοί πώς θα ξαναγεννηθούμε και πάλι και πάλι για τον Χριστό.

Τα χριστούγεννα είναι η κατ εξοχήν γιορτή του Ανθρώπου. Του Θεανθρώπου.

Είναι η εορτή της ετήσιας αναγέννησης μας στον κόσμο του Θεού, επειδή ο Θεός καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος για μας. Και αυτή είναι η αληθινή χαρά και μοναδική αλήθεια.

Αρρωστημένη θρησκευτικότητα

«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια…

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

εδώ

Πνευματικόν άνθρωπο...

"Πνευματικόν άνθρωπο, λέγει ο κόσμος τον άνθρωπο που ξέρει γράμματα. Μα άληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει κάποια ιδιαίτερη ψυχική ευαισθησία και καθαρότητα, που δεν την έχουνε οι άλλοι, και που τον κάνει να υποφέρει κρυφά για όλους και για όλα, σαν να ‘ναι εκείνος ο φταίχτης για τις αδυναμίες τους και τα στραβά που γίνονται στον κόσμο. Και αυτό δεν το κάνει σαν ένα χρέος, αλλά σαν να ‘ναι ανάγκη του, γιατί αλλοιώς δεν μπορεί να ζήσει."
 

-ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-

Ο εγκλωβισμένος νέος

Και πάλι αύριο το ευαγγέλιο εν πρώτοις διαπραγματεύεται το θέμα της εξάρτησης από τον πλούτο. 

Ο νέος του ευαγγελίου είχε όλες τις θρησκευτικές προϋποθέσεις να θεωρείται δίκαιος και ευσεβής άνθρωπος. Εκ νεότητος του τήρησε όλες τις εντολές με ακρίβεια, ενώ φαίνοταν πώς είχε ειλικρινή διάθεση για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Η αγωνία και η πρόθεση του ήταν ευσεβής και ασφαλώς επαινετέα από κάθε θρησκευτικό περιβάλλον. 

Αλλά τελικά, πόσο ρηχή!

 Έφτανε μία και μόνο πρόσκληση στην τελειότητα από τον Χριστό, για να πέσει σε θλίψη και απογοήτευση και να απομακρυνθεί από Αυτόν και να ξεχάσει και ζωή αιώνια και βασιλεία του Θεού. Ο πλούτος, το μέγα διακυβευόμενον σημείον και η απόταξη του , του προκάλεσαν πανικό.

 Η πιθανότητα πώς θα έχανε την επαφή και την εξάρτηση από τα βολικά του κόσμου τούτου τον απέλπιζε και τον γέμιζε τρόμο.

Τελικά, είναι το θέμα του εγκλωβισμού μας πού διαπραγματεύεται το ευαγγέλιο. Του εγκλωβισμού μας σε παραστάσεις και επιλογές θρησκευτικότητας. 

Μπροστά στην μεγάλη απόταξη και στην μεγάλη κατάφαση και την πιθανότητα της χριστιανικής τελειότητας τρομάζουμε. Αποδιώχνουμε έναν τόσο δύσβατο δρόμο. Μας αρέσει να βολευόμαστε.Μας βολεύει να παραμένουμε σε έναν ψεύτικο κόσμο πού δημιουργήσαμε για να θρησκεύουμε κατά το δοκούν. Τέλος, μισούμε και αποστρεφόμαστε έναν Χριστό απαιτήσεων. Ο χαρακτήρας και η ουσία του Αντιχρίστου έγκειται ακριβώς εκεί. Σε έναν πλαστό Χριστό, σε έναν προσωπικό Χριστό, φτιαγμένο και κομμένο και ραμμένο στις δικές μας απαιτήσεις και μέτρα. 

Και όμως τί τραγική αυταπάτη! Την ώρα πού φαντασιοκοπούμε και αυτοσυστηνόμαστε για θρησκευτικές προσωπικότητες με αναφορά στον Χριστό, βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση άρνησης, σε μια κατάσταση αντίχριστης πολεμικής. Και αυτός πού φθείρεται και αναλώνεται δεν είναι παρά ο εγκλωβισμένος και δυστυχής εαυτός μας. 

Η ελευθερία είναι στην άρνηση του θελήματος μας και στην απόλυτη κατάφαση του να δεχτούμε Χριστόν και Ευαγγέλιον καθώς εστί και όχι όπως υπολογίζουμε ή όπως θα θέλαμε να είναι.

 Ένα μεγάλο και αποφασιστικό βήμα σε μια άβυσσο σωτηρίας.

Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;

Τα τελευταία λόγια του αγίου Νεκταρίου, στο κρεββάτι του νοσοκομείου, ήταν τα εξής: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...

Προφανώς , έλαβε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει τον λόγο. 

Τί βαθειά ταπείνωση! Ταπείνωση πού ζυμώθηκε χρόνο με τον χρόνο, διωγμό με διωγμό, συκοφαντία με συκοφαντία. Ταπείνωση πού καλλιεργούσε όσο προέκοπτε στην πνευματική και θύραθεν σοφία.

Αυτή η αντίδραση είναι αποκρυστάλλωση χρόνιου αγώνα. Οι ταπεινολογίες και οι ταπεινοσχημίες κάποτε καταρρέουν και δείχνουν γυμνό τον φέροντα. Η άσκηση στην ταπείνωση την αληθινή όχι! 

Όσο βαθύτερα ασκείται σε αυτήν κάποιος, τόσο αυτή αυξάνει και στερεώνεται μέσα του.

 Όσο πλησιάζει κανείς τον μεγάλο Θεό, τόσο σμικρός αισθάνεται .

Ο δέ άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω,μαθητής του αγίου Νεκταρίου, όταν παρέδιδε την ψυχή του στον Κύριο, ανέλαβε δυνάμεις , σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει χειροκροτώντας: Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος!

Ω μακαρία χαρά και παιδικότητα των αγίων πού ξεπερνάς και αυτήν την αθωότερη χαρά και παιδικότητα!

Αυτής αξίωσον και ημάς Σωτήρ τους αναξίους!

Η ταπείνωση των αγγέλων

Αυτό πού μας λέει η Γραφή για τους αγίους αγγέλους είναι πώς κατ εξοχήν είναι λειτουργικά(υπηρετικά) πνεύματα, πού αποστέλλονται σε διακονίες από τον Θεό. Είναι αξιοθαύμαστο πώς οι λαμπροί και κατά χάριν ένδοξοι και άγιοι άγγελοι, σαν πρώτο ρόλο και αποστολή έχουν το υποτακτικό, την διακονία και την ταπείνωση. Αυτό είναι και το μήνυμα της εορτής τους. Εμείς βέβαια δεν είμαστε ασώματοι και άτρεπτοι προς το κακό. Παλεύουμε ακόμα με τις αρχές και εξουσίες του αιώνος και τις πράξεις μας υπαγορεύει το σαρκικό φρόνημα. Ωστόσο, όμως ας μας είναι μια κατανυκτική υπενθύμιση η άκρα και αγιασμένη ταπείνωση και υπακοή τέτοιων ένδοξων και λαμπρών όντων στον Θεό. Εν τέλει, πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.

Η μεγαλύτερη αστοχία, πού αντιστρατεύεται τον κόσμο και τον Νόμο του Θεού, είναι η υπακοή στο ίδιον θέλημα. Είναι αυτή η αιτία και αμαρτία του έκπτωτου εωσφόρου. Στις μέρες μας, ο καθένας χαράζει την δική του εκκλησιαστική ή ποιό ορθόν ειπείν θρησκευτική πορεία. Αυτονόμηση, ίδια θεώρηση, αντεκκλησιαστικότητα, περιφρόνηση στην εκκλησιαστικότητα και την υπακοή. Σήμερα η υπακοή θεωρείται επονείδιστη υποταγή και το θέλημα κριτήριο ορθοδοξότητας. Όλα κρίνονται ανταλλακτικά, σεβάσου με να σε σεβαστώ και με ηθικολογικά κριτήρια. Οταν γυρίζουμε την πλάτη στην Εκκλησία, στους κανόνες, την ιεραρχία, στην έκφραση του εκκλησιαστικού σώματος, σε αυτόν τον πνευματικό μας, αυτοοικοδομούμε μια εκκλησία ατομική, στα μέτρα μας. Είναι ο ορισμός του θρησκευτικού ανθρώπου, του αντεκκλησιαστικού ανθρώπου. Ποιά η διαφορά με το υποτακτικό των αγίων αγγέλων! Αν πάσχουμε από κάτι είναι από το θέλημα. Χαλεποί καιροι εγωϊσμού και αυτοτέλειας! Ελπίζουμε οι πολλές και συχνές μας πτώσεις να μας συνετίσουν.Οι άγιοι άγγελοι δεν εικονογραφούνται με φτερά, επειδή μόνο είναι ταχύπτεροι και ταχυδρόμοι, αλλά και για την σκέπη του Θεού πού εικονίζουν και την συστολή  των πτερύγων ενώπιον Του. Μας λείπει αυτή η σκέπη στην εγωϊστική μας ορφάνια και αυτή η συστολή στον άκρατο εγωϊσμό μας. Την ομορφιά δεν τους την έδωσε για υπερηφάνια. Αλλά όσο πιό πολλές δωρεές παίρνουν οι άγιοι από τον Θεό, τόσο ταπεινότεροι γίνονται και όσο ταπεινότεροι τόσο και χαριτωμένοι.Ας μας γίνουν παράδειγμα.

Περί του ασπασμού της χειρός του ιερέως

Στις μέρες πού ζούμε και όλα αμφισβητούνται και έχουν ξεθωριάσει πιά, είναι ευχάριστη έκπληξη να σου φιλάνε το χέρι στον δρόμο, έτσι από το πουθενά. Θυμάμαι όταν είμασταν παιδιά, ήταν αδιανόητο να συναντήσουμε ιερέα και να μην του φιλάμε το χέρι. Θυμάμαι συγκεκριμένους ιερείς πού δεν ζουν πιά, οι οποίοι περνούσαν από τον δρόμο και περιμέναμε την στιγμή για να τρέξουμε και να τους ασπαστούμε. 

Σήμερα, όχι μόνο δεν συνηθίζεται, αλλά γίνεται και αντικείμενο κατηγορίας και ξενισμού.Κυρίως όχι λόγω σκανδαλισμού για την κακή ποιότητα των συγχρόνων ιερέων, όπως λέγεται ή λόγω ηθικής καθαρότητας αυτών πού το κατακρίνουν. 

Είναι θέμα έλλειψης εκκλησιαστικής συνείδησης και εξαιρετικής υπερηφάνειας. "Να σκύψω να φιλήσω χέρι; Αλλοίμονο".Νομίζω πώς λόγω κάποιας κοινωνικής ποιμαντικής, πού γίνεται με καλό σκοπό, για να μην είμαστε απόμακροι, έχει επέλθει πλήρης εξοικείωση με τους ιερείς.Και επιπροσθέτως χάθηκε και η ευλάβεια. Όταν δεν σέβομαι και δεν ποθώ το μυστήριο, δεν έχω λαχτάρα για την θεία κοινωνία, ας πούμε, θα σεβαστώ όσον πρέπει τον μυσταγωγό;Όταν κοινωνάμε φιλάμε και το άγιο Ποτήριο.Σήμερα, πού δεν θέλουμε και δεν λαχταρούμε την Θεία Κοινωνία, ποιό είναι το δέος έναντι στα σκεύη; Ελπίζω το παράδειγμα μου να είναι κατανοητό.

Και συν τοις άλλοις είναι και το ηθικό φίλτρο κρίσης πού δεν ευνοεί τους ιερείς, ούτε και αυτούς τους λαϊκούς.Όταν μάλιστα εμείς οι ίδιοι αυτοπροσδιοριζόμαστε με ηθικούς όρους, ως "καλοί ή κακοί"και κάνουμε διαβαθμίσεις στην ιερωσύνη μας. 

Και καλώς στους λαϊκούς συγχωρείται κάπως, λόγω αγνοημάτων.Το πιό τραγικό; Έχω δει και επισκόπους και ιερείς να αποποιούνται οι ίδιοι τον ασπασμό και να τραβάνε το χέρι τους.Αυτό νομίζω είναι ψευτοταπείνωση και αυτοκατάργηση της ιερωσύνης μας.

Όταν ένας πιστός φιλάει το χέρι του ιερέα ή του επισκόπου, δεν προσκυνά το προσωπικό του μεγαλείο και την υψηλή του αγιότητα. Μπορεί να είναι ο αγιότερος άνθρωπος, μπορεί και να μην έχει σχέση με την αγιότητα διόλου. Την ιερωσύνη του Χριστού, πού κοινοποιείται στον ιερωμένο προσκυνά και το έχει ανάγκη να πάρει την ευλογία από κάποιον πού άπτεται το τίμιο Σώμα και Αιμα του Χριστού και βλέπει αυτοψεί την αγία αναφορά.Η ιερωσύνη μας είναι προς μεταδοτικότητα. 

Έχει ειπωθεί πώς όταν αποποιούμαστε τον ασπασμό, χάρη ταπεινώσεως, δεν είναι παρά μια μορφή υπερηφάνειας. Εκείνη την στιγμή θαρρούμε πώς εμάς τους ιδίους τιμούν οι άνθρωποι και όχι την ιερωσύνη και ενώ παριστάνουμε τους ταπεινούς, κάνουμε συγκατάβαση στην υπερηφάνεια. Αφήνω μερικές περιπτώσεις πού αποποιούνται να δέχονται ασπασμούς, λόγω...μικροβιοφοβίας. Αυτά πιά, δεν ξέρω πόσο ταιριάζουν στο ανδροπρεπές ιερατικό ύφος.

Συνελόντι ειπείν ο ιερεύς δεν ανήκει στον εαυτό του. Πρέπει να δίνεται, Να μοιράζεται. Γι αυτό η Εκκλησία τον θέτει ενώπιον της αγίας Τραπέζης. Άλλωστε δεν είναι δική μας η ιερωσύνη. Ας μην καυχόμαστε για αυτό πού δεν είχαμε και λάβαμε.

Πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη

Σήμερα, όπως κάθε πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, διαβάστηκε η παραβολή του πλουσίου πού θάφτηκε και του φτωχού και αρρώστου Λαζάρου πού πήγε στον παράδεισο. 

Είναι συνήθεια μπαίνοντας ο χειμώνας, άλλοι να κάνουν οικονομικά σχέδια, προμήθειες και προϋπολογισμούς για να περάσουν την δύσκολη εποχή , και άλλοι απλά να υποφέρουν περισσότερο, από ότι υπέφεραν το θέρος. 

Έτσι τέσσερις περικοπές βάζει η Εκκλησία μας μέσα στο φθινόπωρο: την σημερινή, του άφρονα πλούσιου, του καλού σαμαρείτη και του πλούσιου νεανίσκου. 

Και οι τέσσερις από μια άλλη οπτική η καθεμιά μας δείχνουν την απάτη στην μέριμνα και την εξάρτηση από τον κόσμο, την απάτη στην εγωκεντρική οικονομια των αγαθών και την ανάγκη για προσφορά βοήθειας και αγάπης σε αυτόν πού υστερεί. 

Αυτά τα μηνύματα επαναλαμβάνονται συνεχώς. Και σε περιόδους ευημερίας και σε εποχές κρίσης. 

Πάντα θα είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση από κάποιον πού θέλει την βοήθεια μας.

ΠΟΥ ΟΧΙ;

Δυστυχώς, ο μόνος λόγος πού αγνοούμε ή απαξιώνουμε τις εθνικές επετείους, δεν είναι πώς είμαστε εμείς κυνικοί ή πώς επειδή κατάντησαν ευκαιρία για εκμετάλλευση και δεκαρικούς λόγους από κάποιους, εμείς απαξιούμε.

Δεν έχουμε τόση ευγένεια και λεπτότητα. 

Ο μόνος λόγος είναι πώς ελεγχόμαστε και κρινόμαστε, σχεδόν τρομάζουμε από τις μεγάλες πράξεις, γιατί φτάσαμε στην έσχατη μικρότητα.

Στην χώρα των Γαδαρηνών

Η αυριανή περικοπή αναφέρεται στο θαύμα πού έγινε στην χώρα των Γαδαρηνών.

Μας θυμίζει πώς το κακό δεν είναι απρόσωπο και αφηρημένο, αλλά έχει όνομα και επηρεάζει τον άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητα του.

Ο διάβολος είναι ο κατ εξοχήν εχθρός του ανθρωπίνου γένους και η κυριότερη επιτυχία του είναι να μας πείσει πώς δεν υπάρχει. Σήμερα βέβαια αυτό πού κατάφερε είναι να μας πείσει, ακόμα και σε εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους, πώς είναι κάτι γενικό, απρόσωπο και αφηρημένο και εντοπίζεται μόνο σαν έννοια στην δυστυχία και τις αναποδιές της ζωής. Έτσι γίνεται πιό ελέγξιμος από κάποιους ανθρώπους, πού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Η ύπαρξη όμως ανθρώπων κυριευμένων από τον σατανά, η επιστροφή στην μεσαιωνική σατανολατρεία, οι μαγικές πράξεις και η γυμνή τη κεφαλή αφοσίωση κάποιων άλλων στο κράτος του εωσφόρου, αποδεικνύουν το αντίθετο.

Ο Χριστιανός έχει όλα τα μέσα για να τον αντιμετωπίσει μέσα στην Εκκλησία και πουθενά αλλού. Πέρα από τα αγιαστικά μέσα(ευχές, εξορκισμοί,παρακλήσεις, αγιασμοί), η Εκκλησία υπερπροβάλει πρώτον την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

Στην πρώτη αφαιρούμε κάθε δικαίωμα από τον σατανά πάνω μας. Με την δεύτερη θωρακιζόμαστε με την δύναμη του Χριστού, ο οποιος εξήλθε νικών ίνα νικήση.

Αυτό πού μας πληγώνει σαν ιερείς είναι η εξάπλωση της μαγείας σε όλα τα στρώματα του κοινωνικού ιστού. Προσωπικά, οι εννιά στους δέκα αγιασμούς πού προσκαλούμαι να κάνω αφορούν είτε υποψία είτε πραγματικότητα μαγείας. Υπάρχει ασφυκτική κακία και ζοφερό σκοτάδι εκεί έξω. 

Παλινδρομούμε ή μήπως δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε περισσότερο από φονιάδες για τον αδελφό μας; Οι απαντήσεις δικές σας.

Να ξέρουμε πώς τίποτα στην Εκκλησία μας δεν γίνεται αυτόματα, μηχανιστικά και μαγικά.

Η Εκκλησία μας δίνει τα αγιαστικά μέσα και μας παρέχει και τα μυστήρια. Δεν είναι όμως μια αντιμαγική εταιρία. Χρειάζεται πίστη, συνείδηση, προσπάθεια, κατανόηση, εμπειρία. 

Προσευχή και νηστεία μαζί με Θεία Κοινωνία, βαθιά πίστη που να συνοδεύει τις αγιαστικές πράξεις, ταπείνωση και γνήσια μετάνοια στην εξομολόγηση, αγώνας για να πραγματωθεί η χάρη . 

Δεν πολεμάμε τον σατανά με μαγικά μέσα, αλλά με όλη την δύναμη και την συναίσθηση της αναξιότητας μας και της εξάρτησης από τον Θεό. 

Ο σατανάς δεν φοβάται το θυμίαμα, αλλά την προσευχή πού το συνοδεύει. Δεν φοβάται τον άνθρωπο πού ανάξια κοινωνεί ή επιφανειακά μετανοεί, αλλά μάλιστα και τον χρησιμοποιεί. Δεν φοβάται την νηστεία χωρίς ευσπλαχνία, ούτε την καταφυγή στον Ναό, χωρίς ταπείνωση, όταν συνοδεύεται δηλαδή από έπαρση. 

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι ακόμα ένα μέσο ή ένα καταφύγιο από τα πολλά. Είναι το μοναδικό. Και να μην ξεχνάμε πώς η αναφορά μας είναι στον Χριστό. Όταν η αναφορά μας είναι στον Χριστό η δύναμη του εχθρού εκμηδενίζεται.

Για το ηλεκτρονικό χρήμα

Με ρωτάνε για τις κάρτες και το ηλεκτρονικό χρήμα, και τί να πώ; 

Βαδίζουμε σε μια αχρήματη κοινωνία, η οποια δυστυχώς δεν είναι ο αχρήματος κοινωνιστικός παράδεισος, πού ονειρεύτηκαν κάποιοι, αλλά η αποθέωση του δαιμονικού νεοφιλελευθερισμού. 

Να μην πιάνει ο άλλος χρήμα στα χέρια του για να μην είναι κύριος του εαυτού του, αλλά ένα καλύτερα ελεγχόμενο πιόνι, ένας εξαρτημένος απρόσωπος αριθμός.

Πολλοί λένε πώς θα πάρουν τα βουνά και όλοι δίνουν εσχατολογικό χρώμα στο συμβάν.Να σας πώ όμως πώς εγώ έχω δεί ήδη την εσχατολογία και την τυρρανία του αντιχρίστου στην κοινωνία μας πολύ πριν από κάθε κάρτα. 

Πιστεύετε πώς ο φτωχούλης του Θεού, για τον οποίο δεν υπάρχει σήμερα και αύριο, ενδιαφέρεται αν θα εξασφαλίσει το σιτηρέσιο του με χρήμα ή κάρτα ή σε άλλη προοπτική με δραχμή ή με ευρώ; 

Ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πού θα στερούνται το ψωμί, είτε με κάρτα είτε με μάρκες, είτε με ευρώ, είτε με δουβλόνια. Άνθρωποι ισοπεδωμένοι και ενδεείς, πού δεν θα πάει κανένας φωτισμένος γέροντας ή ιεροκήρυκας να ταΐσει τα παιδιά τους όταν λιμοκτονήσουν και δεν ενδιαφέρονται αν οι συναλλαγές γίνονται με κάρτες ή νομίσματα, πολύ απλά γιατί δεν έχουν πρόσβαση πια στις συναλλαγές. 

Τετοια ψευτοδιλήμματα αφορούν εμάς τους μικροαστούς χριστιανούς πού έχουμε ένα κομμάτι ψωμί και το μόνο πού μας αφορά είναι αν θα έχουμε χρήματα στο πορτοφόλι ή αν θα παραβιαστεί η πολύτιμη ελευθερία μας. Αγνοούμε πώς η ελευθερία μας είναι ήδη κατηργημένη γιατί υπάρχουν επαίτες του αρτου γύρω μας και από κάτω μας.

Οσο υπάρχει ένας πεινασμένος, εμείς μιλάμε ακόμα για ελευθερία και δικαιώματα;

 Η φιλοσοφία και η θεολογία εν πολλοίς είναι πολυτέλεια αυτών πού έχουν στέγη και ψωμί, ενίοτε και μέγαρα. Ο φτωχός άνθρωπος δεν έχει τον χρόνο και την διάθεση να ασχοληθεί με τον Θεό και τις μεγάλες ιδέες, αλλά ζει στην κόλαση του επιούσιου.

Και όλη αυτή την κόλαση την συντηρούμε εμείς οι άνθρωποι της καλής πρόθεσης και των μεγάλων ιδανικών. 

Για αυτό ο θυμόσοφος λαός έλεγε πώς εμείς οι φτωχοί αμαρτάνουμε κάθε μέρα. 

Θα δώσουμε λόγο, όλοι μας, άρχοντες και μικρομεσαίοι για τους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού γιατί δεν τους δώσαμε χώρο να σκεφτούν και τα πνευματικά, αλλά τους καταδικάσαμε σε ισόβια μέριμνα για τον κόσμο. 

Εξαιρούνται βεβαια οι εκούσια και αυτοθέλητα φτωχοί της ασκητικής μας παράδοσης. Εκεί έχουμε θυσία και ασκηση.Αυτοί έχουν εγκαταλείψει τα εν κόσμω, αλλά όχι τους εν κόσμω.

Να δώσουμε αγάπη

Στον κόσμο αυτό ήρθαμε όχι για να πάρουμε , αλλά για να δώσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ΑΓΑΠΗ. 

Αγάπη σε όλους και σε όλα!

Πολλοί άνθρωποι μένουν μόνοι τους στο τέλος με τον εαυτό τους, τα λεφτά τους, με κάποιο ζώο, ή ακόμα και με τίποτα. Εγκλωβισμένοι και μοναχικοί επειδή προδόθηκαν στην αγάπη τους ή επειδή οι ίδιοι δεν έμαθαν να αγαπάνε. 

Δεν τους φταίει κανείς πιστέψτε με. Ούτε η άφιλη κοινωνία , ούτε οι κακοί άνθρωποι. 

Να μην ζητάς να παίρνεις αγάπη,αλλά να έχεις την γενναιότητα να δίνεις, να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. 

Λένε οι γέροντες, πόσο ανυπόφορα δειλές και μικρόψυχες είναι οι ψυχές εκείνες, πού αναρωτιούνται αν τους αγαπά ο ένας ή ο άλλος.

Να επιδιώκεις να αγαπάς εσύ και να μην περιμένεις τίποτα. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, ευτυχία και σοφία.

Και τα συνθηματάκια πώς πρέπει να δώσεις αγάπη για να πάρεις αγάπη μην τα ακούτε. Δώσε αγάπη και μην περιμένεις τίποτα. Έτσι ούτε απογοητεύεσαι, ούτε σε ψευδαισθήσεις ζείς, αλλά πάνω απ όλα είσαι μια ελεύθερη και ξεχωριστή προσωπικότητα.

Και ο Κύριος μας δέχτηκε τον θάνατο από αγάπη ανιδιοτελή και καθαρή. Δεν απαίτησε γι αυτό ούτε καν την ευγνωμοσύνη μας ή την αυτοδίκαια πίστη στο ευαγγέλιο Του.

Απορία λεξολογική

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά δύο γυναίκες μάρτυρες: τις αγίες Χαριτίνα και Μαμέλχθα.

Στην γενική και τα δύο ονόματα γράφονται: της Χαριτίνης και της Μαμέλχθης.

Ενώ λοιπόν όλα αυτά τα συγγενή ονόματα κλίνονται κατά το "η θάλασσα-της θαλάσσης" και "η βασίλισσα-της βασιλίσσης", εμείς μιλάμε για Χαριτίνη και Μαμέλχθη. 

Ενώ λέμε " η αγία Μαρίνα της αγίας Μαρίνης, η αγία Χριστίνα της αγίας Χριστίνης", λέμε όμως η Αικατερίνη, η Ιουστίνη,η Χαριτίνη, αντί για το ορθό Αικατερίνα, Ιουστίνα, Χαριτίνα. Με την ορθή κατάληξη -α, ευρίσκονται τα ονόματα και στην υμνογραφία και την αγιολογία της Εκκλησίας μας.

Πώς και στην καθομιλουμένη και μάλιστα σε επίσημα έγγραφα ονοματοθεσίας και ονοματοδοσίας γίνεται αυτή η αβλεψία; Ή μήπως υπάρχει ειδικός γραμματικός κανόνας πού ποιεί την Αικατερίνα Αικατερίνη, αλλά εξαιρεί την Μαρίνα και δεν την λέει Μαρίνη;

Αν γνωρίζετε , παρακαλώ διαφωτίστε μας, γιατί όσο σχολαστικό και αν ακούγεται, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε.

Δεν θα περάσει

Σήμερα. ακούγοντας τις πράξεις των αποστόλων, πόύ αναφέρονται στην διδασκαλία του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα,εννόησα αμέσως γιατί οι αργόσχολοι ανόητοι φιλοσοφούντες έχασαν το ιστορικό και πνευματικό παιχνίδι. Συγκρίνοντας τους, με τους ευλαβείς και πιστούς ανθρώπους, με τους οποίους τελεσαμε την θεία λειτουργία, στο μικρό ταπεινό εκκλησάκι μας, ειδα πού είναι η άπλαστη και αυθεντική σοφία και πού η μωρία και ο εμπαιγμός. Οι χλευαστές έμειναν στις ηδονιστικές και στωϊκές φιλοσοφίες τους και έπαιζον για την ανάσταση νεκρών, μέχρι πού τους σκέπασε ο τάφος και πάνε και αυτοί να χάνονται. Οι εξουθενημένοι όμως και οι απλοί νίκησαν τον κόσμο και ακόμα λειτουργούσαμε τον αναστάντα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, σε ένα μικρό νησί, σε ένα μικρό εκκλησίδιο, μία μικρή της ημέρας ώρα, με την ίδια ένταση, πίστη και πεποίθηση των αποστολικών εκείνων χρόνων. Ο σταυρωμένος νίκησε.

 Διαβάζοντας σχόλια για τα θρησκευτικά σε αναρτήσεις πού με έκαναν tag, βλέπω πόσο φιμωμένο απαιτούν τον κλήρο στην Ελλάδα και τους στερεότυπους, καλά ταξινομημένους στην ιδεοληπτική λογική αφορισμούς, για διαχωρισμό εκκλησίας κράτους,απαξίωση της θρησκευτικότητας στην Ελλάδα κλπ κλπ φληναφήματα. Ένα έχω να πώ γιατί βαριέμαι τους σαχλούς και τους ανόητους:Ποιός σας ρώτησε μωρέ; Δεν θα περάσουν οι ιδεοληψίες σας. Και πάλι σε μάς θα περάσει.

 Μεγαλύτερη αρλούμπα από το να γίνει τι μάθημα παγκόσμια θρησκειολογία με επιλογή του μαθητή, δεν έχω ξανακούσει.Ένα αντιπαιδαγωγικό χαρμάνι άχρηστων συσσωρευμένων πληροφοριών σε ένα ήδη επιβαρυμένο μαθητή, με μηδενικό αντίκρυσμα. Τα θρησκευτικά δεν είναι θρησκειολογία, ούτε κατηχητικό βέβαια. Είναι θεολογικό μάθημα πού αφορά συγκεκριμένες θρησκευτικές και ιστορικές συνιστώσες σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και εθνικό πλαίσιο και αφορά όλους, χριστιανούς και μη μαθητές. Ούτε την απαλλαγή δεν αντιλαμβάνομαι. Στην Ελλάδα κυριαρχεί η ορθοδοξία και η παρουσία της Εκκλησίας και ο μαθητής καλείται να κοιτάξει γύρω του και να ενημερωθεί για τα οικεία του ιστορικού του και τοπικού του χωροχρόνου. Έπειτα, οι μαθητές δεν είναι εκεί για να ερωτώνται τί θα διδαχθούν. Άλλος ο ρόλος του διδασκάλου και άλλου του μαθητή.Ο ένας πομπός και ό άλλος δέκτης. Με αυτά και με αυτά πλάσαμε νέους ανθρώπους με συνδικαλισμούς, καταλήψεις, μπάχαλα σε πανεπιστήμια, φοιτητικές παρατάξεις, χρυσαυγιτισμούς, αριστεριστικους συνδικαλισμούς επαγγελματικής μορφής,ακρότητες, θράσος και μηδενική παιδεία και εκπαίδευση.Άλλο οι θεωρητικολογίες και οι ιδεοληψίες και άλλο η πραγματικοτητα και οι ανάγκες.Σας αρέσει; Αν δεν σας αρέσει υπάρχει και η μετανάστευση.Τόσα καλά και άξια παιδιά φεύγουνε από δω. Ας φύγει και κάποιος άχρηστος να πάει να βρεί τους εταίρους του. Γκαρσόνι στην Ελλάδα, γκαρσόνι και στην Φραγκιά. Δεν θα αλλάξει τίποτα για σας.Ίσα ίσα πού θα ακμάζεται στο φιλικό σας περιβάλλον.

Η αγαθή μερίδα

 

Η  εορτή του Θεολόγου έρχεται να μας θυμήσει πώς αληθινός θεολόγος δεν είναι αυτός πού πληρούται από γνώσεις και φέρεται από τάσεις και ρεύματα, αλλά κατά το χαρακτηριστικό λόγιον σύγχρονου γέροντα, "αυτός πού ανέπεσε στο στήθος του Ιησού και άκουσε έναν έναν τον χτύπο της καρδιάς Του".

Η ακαδημαϊκή από την όντως θεολογία, διαφέρει στον βαθμό και την θέση πού διέφερε η Μάρθα με την Μαρία. Η Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν, ενώ η Μαρία καθήμενη στα πόδια του διδασκάλου απολάμβανε την διδασκαλία Του. Χρήσιμη και ωφέλιμη ήταν η Μάρθα και είχε και αγάπη και διακονία, διακονία δε πολλή.Πλην όμως ήταν η Μαρία πού διάλεξε την αγαθή μερίδα. 

Αυτή η αγαθή μερίδα είναι τόσο δύσκολη στον ορισμό και την προσέγγιση της.

Είναι ποθούμενον από μια καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, γεμάτη την μακαρία χαρμολύπη και την πιό κρυφή και πολύτιμη ταπείνωση. Καθώς τρέμει και πονά μέσα στο υπαρξιακό της σκοτάδι, νιώθει δέος και συντριβή για την τάχα αναξιότητα της, όταν έρχεται το φως του Θεού να την πληρώσει με παρθένα συναίσθηση και από τότε ζεί μέσα σε χαροποιον τρόμο και καταλαβαίνει πώς ήταν χαμένη και βρέθηκε , νεκρή και ανέζησε. 

Πριν από την επίσκεψη του Θεού δεν υπήρχε γι αυτήν ζωή. Και αν χάσει κάποτε αυτή την επίσκεψη γνωρίζει πιό καλά από τον καθένα πώς είναι ο θάνατος.

Οι άλλοι δεν ζούν, ούτε γνώρισαν τί εστί όντως Ζωή.