Κυριακή Δευτέρα του Τριωδίου-Η μυστηριακή διάσταση του Τριωδίου

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου , αυτή του Τελώνου και του Φαρισαίου, κοντά σε όλα τα άλλα ήταν μια εισαγωγή μας στο ορθόδοξο ήθος. Γιατί το Τριώδιο είναι μια ευκαιρία αναβαπτισμού μας στην πίστη του Ιησού Χριστού και στην σχέση μας απέναντι του την ουσιαστική.Είδαμε λοιπόν την κλείδα της βασιλείας πού είναι η ταπείνωση και την μεγάλη αξία της αυτομεμψίας και της απόλυτης εξάρτησης από το θείο έλεος. Μάθαμε πώς να μιμούμαστε τις εξωτερικές αρετές του Φαρισαίου, αποφεύγοντας όμως την υψηγορία του και πώς να αποφεύγουμε την βιοτή του τελώνη, ζηλώνοντας όμως την μετάνοια του την βαθιά και οσιακή.

Αυτή η Κυριακή του υιού πού επιστρέφει και του πατέρα πού ανοίγει την αγκαλιά του, έχει κύρια μυσταγωγικό χαρακτήρα.Αν η πρώτη Κυριακή αφορά στο ήθος, αυτή μας αποκαλύπτει την αξία των μυστηρίων και την ανάγκη της μετοχής μας σε αυτά για να ζήσουμε από δω και πέρα ως παιδιά του Θεού εκλεκτά και γνήσια. Είναι γνωστό από την πατερική ερμηνεία το τί δηλούν ολες αυτές οι πράξεις αγάπης και τιμής πού προσφέρει ο φιλεύσπλαχνος πατέρας στον άσωτο γιο. Αγκαλιά πού σημαίνει ένταξη στην βασιλεία και αποδοχή της μετανοίας. Ασπασμό πού εκφράζει την άνευ όρων μοναδική αγάπη. Δακτύλιον, σανδάλια και ένδυμα νέον, χιτώνα αγαλλιάσεως πού σημαίνει την δόξα και την αποκατάσταση του Βαπτίσματος,θυσία του μόσχου του σιτευτού και ευφροσύνη σε τράπεζα πανηγυρική πού δηλώνει καθαρά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και την πασχάλια μετοχή. Και πριν από όλα την επιστροφή του υιού, την εξαγόρευση του, την ταπείνωση του μπροστά στον πατέρα και την τελική άφεση, πού ξεπερνά την άφεση και τα επιτίμια και γίνεται χαρά και τιμή. Το μυστήριο δηλαδή της μετανοίας και της εξομολόγησης.Μια προϋπόθεση για επιστροφή στην ζωή. Στην όντως ζωή .Στην ζωή στο πατρικό σπίτι, πού είναι η ζωή κοντά στον Θεό. Εκτός της οικίας δεν υπάρχει ζωή. Μόνο λιμός και χοίροι και δουλεία στον κύριο των πορνών, των ασώτων και των χοιροβοσκών, πού βασιλεύει στην χώρα της πείνας και του θανάτου.

Η περίοδος του Τριωδίου λοιπόν, πάνω απ΄όλα είναι μια περίοδος λειτουργικής λαμπρότητας και ευχαριστηριακών ευκαιριών. Μια περίοδος πού δεν έχει να κάνει μόνο με την συναισθηματική μας φόρτιση και τις ψυχολογικές προτεραιότητες και το ασκητικό μας ήθος, αλλά με την επιστροφή στην γνήσια εκκλησιαστική ζωή. Και εκκλησιαστική ζωή σημαίνει συμμετοχή στα μυστήρια. Και συμμετοχή στα μυστήρια σημαίνει ουσιοποίηση του ανθρώπου, επιστροφή στο είναι, ύπαρξη κοντά στον Θεό. Τότε μπορεί να πεί ο γνήσιος ταξιδευτής του Τριωδίου, ότι ήταν χαμένος και βρέθηκε και νεκρός και ανέζησε. Και έχοντας φως αληθινόν, γενόμενος φως αληθινόν να προχωρήσει άσφαλτα στην πασχάλια χαρά της ανάστασης, πού ανατέλει στο τέλος της τριωδίου πορείας.

Η φαρισαϊκή δικαιοσύνη

Πάντοτε η φαρισαϊκή δικαιοσύνη είναι έξω από την ατμόσφαιρα της θείας Χάριτος, γιατί είναι μια ευσεβιστική κατάσταση. Εδώ πρέπει να κάνουμε την διάκριση μεταξύ του ευσεβούς και του ευσεβιστού, γιατί η περίπτωση του Φαρισαίου και όλων των δια μέσου των αιώνων Φαρισαίων υπενθυμίζει τον ευσεβιστή.

Κατ’ αρχάς πρέπει να υπογραμμισθή ότι η ευσέβεια δεν είναι μια εξωτερική παρουσίαση, αλλά η ένωσή μας με το Χριστό και δι’ Αυτού με όλη την Παναγία Τριάδα. Ο Απόστολος Παύλος ταυτίζει το μυστήριο της ευσεβείας με την ενανθρώπηση του Χριστού. "Και ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον, Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω ανελήφθη εν δόξη" (Α' Τιμ. γ', 16)169.
Επομένως η ευσέβεια δεν είναι ανθρώπινη εκδήλωση και ενέργεια αλλά ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Από την αρχή αυτή ξεκινώντας μπορούμε να πούμε ότι ο ευσεβιστής έχει μερικές επιφανειακές αρετές και κάνει μερικά εξωτερικά έργα "πρός το θεαθήναι τοις ανθρώποις". Οι αρετές του δεν είναι καρπός της εν Χριστώ ζωής, δεν γίνονται μέσα στο κλίμα της μετανοίας, αλλά είναι ανθρώπινα έργα που γίνονται στην προσπάθειά του να προβληθή. Αντίθετα τα έργα και οι αρετές του ευσεβούς είναι καρπός του Παναγίου Πνεύματος, αποτέλεσμα της ενώσεώς του με τον Χριστό. Δηλαδή οι αρετές έχουν ένα βαθύ θεολογικό νόημα. Δεν είναι ένας φυσικός τρόπος ζωής, ή μια συνήθεια, αλλά δώρα και χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που δίνονται στον άνθρωπο εκείνο που με την εργασία των εντολών του Θεού υπέταξε το σώμα στην ψυχή και την ψυχή στον Θεό. Έτσι στον ευσεβιστή όλες οι πράξεις είναι ανθρώπινες, είναι πράξεις "τής αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας", ενώ στον ευσεβή όλες οι πράξεις είναι θεανθρώπινες.
Ύστερα από αυτήν την διάκριση γίνεται αντιληπτό ότι τα έργα αυτά καθ’ εαυτά δεν δικαιώνουν τον άνθρωπο, γιατί "καλές πράξεις" μπορούν να κάνουν όλοι οι αιρετικοί και όλα τα ανθρώπινα αλύτρωτα συστήματα, χωρίς όμως να εξασφαλίζουν την σωτηρία. Όσες "καλές πράξεις" δεν γίνονται μέσα στο κλίμα της μετανοίας, αλλά με το πνεύμα της αυτοδικαιώσεως, χωρίζουν περισσότερο τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει πώς "τού Θεού μη ενεργούντος εν ημίν πάν το παρ’ ημών γενώμενον αμαρτία". Μπορεί κάποιος να κάνη ελεημοσύνη, να εξασκή την εγκράτεια κλπ. αλλ’ επειδή δεν έχει το πνεύμα της ταπεινώσεως και δεν συνδέεται μυστηριακά με την Εκκλησία, είναι χωρισμένος από τον Θεό και συνεπώς όλη του η ζωή (έστω κι αν είναι εγκρατής) είναι αμαρτωλή.
Επομένως, τα καλά έργα αυτά καθ’ εαυτά ούτε δικαιώνουν ούτε καταδικάζουν τον άνθρωπο, αλλά η δικαίωση και η καταδίκη ρυθμίζεται από την σχέση του με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Σαν παράδειγμα έχουμε τους δυο ληστάς στον Γολγοθά. Ο ένας σώθηκε όχι για τα καλά του έργα, αφού ήταν εγκληματίας, αλλά γιατί ομολόγησε τον Χριστό. Και ο άλλος καταδικάσθηκε όχι για τα εγκληματικά του έργα, αφού δεν ήταν χειρότερος από τον άλλο, αλλά γιατί βλαστήμησε τον Χριστό. Άρα την σωτηρία μας την ρυθμίζει η σχέση μας με τον Χριστό και την αγία Του Εκκλησία, το Σώμα Του.
Πρέπει να σημειωθή ότι αυτός που ενώνεται με τον Χριστό και Τον ομολογεί κάνει έργα, αλλά αυτά είναι καρποί του Παναγίου Πνεύματος, για τα οποία δεν αισθάνεται την ανάγκη, σαν το Φαρισαίο, να καυχηθή. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι ζη το πνεύμα της σωτηρίας και είναι άγιος. Διότι η αγιότητα δεν είναι μια ηθική έννοια, αλλά οντολογική, υπαρκτική, δηλαδή είναι συμμετοχή στην βίωση της μετανοίας, στην εκζήτηση και ένωση με την Χάρη του Χριστού.
Ο Φαρισαίος της παραβολής εκφράζει άριστα τον δυτικό Χριστιανισμό με την πληθωρική κοινωνική εργασία, αποξενωμένη όμως από την εσωτερική ζωή, ενώ ο αλάλητος στεναγμός του Τελώνου εκφράζει την εσωτερική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ορθόδοξοι είναι εκείνοι που υπερβαίνουν την Φαρισαϊκή δικαιοσύνη, την δικαίωση των έργων και την αυτοδικαίωση καί, σαν τον Τελώνη, ζητούν το έλεος του Θεού. Είναι εκείνοι που διακρίνονται για την μεγάλη αρετή της αυτομεμψίας. Πρέπει να σημειωθή ότι η αυτομεμψία ή όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος η πρωτολογία (νά λέμε εμείς τον πρώτο λόγο εναντίον του εαυτού μας) είναι ουσιώδες στοιχείο του ορθοδόξου ήθους. Επειδή είναι πάντοτε συνδεδεμένη με την ταπείνωση της ψυχής, γι’ αυτό εκείνος που έχει αυτή την αρετή δείχνει την παρουσία της θείας Χάριτος. Η αυτομεμψία είναι η "αφανής προκοπή" κατά τους αγίους Πατέρας. Δεν αφήνει περιθώρια να δημιουργηθή το άγχος και όλα τα ψυχολογικά συμπλέγματα για τα οποία μιλάει η σύγχρονη ψυχολογία, η οποία άλλωστε είναι δημιούργημα του κλίματος της αυτοδικαιώσεως και της Φαρισαϊκής δικαιοσύνης του δυτικού Χριστιανισμού. Αυτή η διαφορά εκφράζεται και στον τρόπο λατρείας. Οι Ορθόδοξοι στα τροπάριά μας μιλάμε για αμαρτία και ζητούμε το έλεος του Θεού, ενώ οι δυτικοί και η δυτικοποιημένη θρησκευτικότητα αρέσκονται στα "τραγουδάκια" που είναι εμποτισμένα στην αυτοδικαίωση.

Από το βιβλίο «Όσοι Πιστοί» του μητροπολίτου Ιεροθέου

Ανοίγει το Τριώδιο

Την Κυριακή ανοίγει το Τριώδιο . Μια μακρά περίοδος προετοιμασίας και άσκησης στην συνανάσταση με τον Χριστό, πού καταλήγει ενώπιον του κενού μνημείου, το Μέγα Σάββατο.
Ό,τι υψηλότερο, βαθύτερο, πνευματικότερο, πλέον μετανοϊκό και καταπληκτικό έχει να επιδείξει η Ορθοδοξία μας περικλείεται σε αυτήν την ευλογημένη περίοδο.
Όσο κατανυκτικό και πένθιμο και αν είναι το κλίμα του Τριωδίου, όσα δάκρυα λυτρωτικά και στεναγμούς ανεκλαλήτους εμπεριέχει, ενώ προσκαλεί σε βαθιά ενδοσκόπηση, μεταστροφή και μετάνοια, πού προϋποθέτουν μικρές και μεγάλες στερήσεις, σταυρώσιμο βίο και θυσιαστικές αποφάσεις, κατα βάθος είναι μια πασχαλινή περίοδος, μην το ξεχνάμε.

Όχι μόνο γιατί έχει ως πέρας και τέλος το Πάσχα, αλλά γιατί είναι το ίδιο το βίωμα του Πάσχα: 

Είναι αρραβώνας ζωής καινής . Είναι ζωή εναρμονισμένη με τον Χριστό. Είναι μια δεκάτη μέσα στις τετρακόσιες μέρες του χρόνου αφιερωμένη στην εκκλησιαστική ζωή. Και εκκλησιαστική ζωή σημαίνει ζωή με τον Χριστό.Και ζωή με τον Χριστό σημαίνει πάσχα.Η ίδια η μετάνοια είναι μια ανάσταση, είναι μια θύρα σε έναν κόσμο διαφορετικό, ένα πέρασμα στην ανάσταση και την αιωνιότητα, είναι μια έξοδος από τον θάνατο, μια απόφαση , μια ευκαιρία ολοκληρωτικής μεταστροφής και η έξοδος, το πέρασμα αποδίδεται με την λέξη πάσχα.

Τα ίδια τα γεγογονότα και τα πρόσωπα του Τριωδίου είναι μια διατράνωση του πασχάλιου χαρακτήρα του Τριωδίου. Είναι τρόπαια στον αγώνα κατά της αμαρτίας και του θανάτου:Ο Τελώνης θάπτεται στο εγώ του και νεκρώνεται με την ταπείνωση και ανίσταται, ο Άσωτος νεκρός ην και ανέζησε,χαμένος αι ευρέθη,  οι νεκροί και οι ζώντες κρίνονται υπό την εξουσίαν του Αναστημένου Χριστού, ο Αδάμ οδεύει προς την θύρα την ανοιχτή πλέον, η νηστεία μιμείται αγγελικη πολιτεία, ο Σταυρός προαυγάζει την ανάσταση, η Αιγυπτία Μαρία ανασύρεται από τον Άδη της ακολασίας, ο Λάζαρος ανίσταται και προεορτάζει μετά βαϊων, τα πάντα τον Νικητή του θανάτου και υποδέχονται και δοξάζουν..

Ευχόμαστε μία απρόσκοπτη και ουσιαστικά πενθοχαρμόσυνη, γόνιμη πνευματικά,  πορεία προς το πάσχα του Κυρίου μας.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2014/02/blog-post_6.html#ixzz40i163SCa

Περί πολιτικά ορθού και πάλι

Και μιά πού κουβέντα στο ΦΒ και αλλού είναι και πάλι περί πολιτικά ορθού, ας κάνω μια ανακεφαλαίωση ζητημάτων, γιατί είναι πάντα χρήσιμη. 

Τις παλιές καλές μέρες είχαμε το άγος του συντηρητισμού.Όποιος είχε συντηρητικές απόψεις είχε τουλάχιστον για την κοινή γνώμη σχέση με τα Ες ες, την χούντα, το μεγάλο κεφάλαιο και την μασονία. Μετά πιάσανε οι προοδευτικοί τα πόστα, γίναν κυβέρνηση, καθεστώς και αφεντικά και επήλθε η απομυθοποίηση. Έγιναν και οι συντηρητικοί αντιστασιακοί και όλοι μας είμαστε ευχαριστημένοι, ο καθένας από την θέση του.

Μετά μας προέκυψαν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Από πάντα υπήρχαν βέβαια και μάλιστα πολλές φορές με τον πιό έννομο και ευλογημένο τρόπο. Δεν ισχυρίζομαι πώς δεν υπάρχουν μυαλά πού ανάγονται στον άνθρωπο του Νεάντερταλ, αλλά από το να είσαι αντιρατσιστής μέχρι να γίνει ο αντιρατσισμός αστυνομοκρατία, απόσπαση έγγραφης και άγραφης ομολογίας, ασφυκτικό καθεστωτικό ήθος,αγιοποίηση όλων των ξένων και μόδα χωρίς αναισθητικό,  υπάρχει μεγάλη απόσταση. Βγες σήμερα και πες κάτι κακό για έναν ξένο. Το καλύτερο πού θα ακούσεις είναι πώς είσαι χρυσαύγουλος. Το χειρότερο έγκειται στην δικαιοδοσία της λογοκρισίας επί των ηθών.


Μετά μας ήρθε και η ροζ επανάσταση. Και επειδή μιλήσαμε για διαστροφή της ανθρωπολογίας και της φύσης γίναμε απάνθρωποι, ομοφοβικοί, κρυφογκέυ, φασίστες.Όλοι έσπευσαν να δηλώσουν συμπάθεια και νομιμοφροσύνη και να μιλήσουν για αγάπη και ανοχή. Φυσικά όποιος σου χτυπάει την πλάτη και στηρίζει τις επιλογές σου δεν είναι πάντα αυτός πού σε αγαπάει. Ούτε αυτός πού δεν σε δέχεται σημαίνει πώς σε μισεί θανάσιμα.Αλλά όταν σου ανοίγονται όλες οι ευκαιρίες να έχεις ηθικά και υλικά κέρδη με τις ευλογίες της κοινωνίας, κλείνεις τα αυτιά στους άλλους και απολαμβάνεις και το κράξιμο πού τρώνε μέσα στην ασυλία και πάνω απο το βάθρο σου. Γενικά, αυτοί σπεύδουν να δηλώσουν συμπάθεια,είναι οι κατ εξοχήν, αν όχι οι μόνοι, ομοφοβικοί ή ρατσιστές ή ξενοφοβικοί ή ό,τι άλλο αναφέραμε. Γιατί μην μπορώντας να διαχειριστούν διανοητικά, συναισθηματικά ή πολιτισμικά την ιδιαιτερότητα του άλλου, τρέχουν να δηλώσουν συμπάθεια. Είναι και το κράξιμο της κοινωνίας και η ανάγκη ένταξης στο κοινό ήθος να μην απομονωθούμε, μας πούνε φασίστες και ιδού έχουμε τον σχηματισμό του μεγάλου φ ό β ο υ. Προσέξτε την λέξη. Είναι το κλειδι για όλα τα παραπάνω. Φόβος!

Όλοι εμείς πού ούτε κράζουμε ούτε δηλώνουμε συμπάθεια, αλλά εκφέρουμε την τρίτη άποψη, συνήθως δεν φοβόμαστε να συμβιώσουμε με κάθε είδος ανθρώπου. Ανθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αλλα πάντα εμείς πληρώνουμε τους καταλογισμούς, τις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς.
Είναι και αυτό ένα είδος φόβου από τις άλλες πλευρές. Δεν τρομάζει τίποτα παραπάνω τον άνθρωπο από την ανένταχτη και τρίτη άποψη.

Ο άκρατος εξευτελιστικός φιλειρηνισμός

Τί άκρατος φιλειρηνισμός και αυτός! Ποτέ μου δεν είχα την αφελή πεποίθηση πώς η ορθόδοξη εκκλησία και κατ επέκταση η ρωμηοσύνη έχει έναν ειρηνιστικό παθητικό χαρακτήρα. Γνώριζα και γνωρίζω πώς είμαστε φυλή πολεμική. Όχι φιλοπόλεμη, φιλοκατακτητική, πολεμοκάπηλη, αιμοβόρα.Πολεμική. Έχει διαφορά. Είχαμε και έχουμε τόσα θηρία και εχθρούς να αντιμετωπίσουμε, τόσους επίβουλους πανταχόθεν πού δεν μπορούσαμε παρά να είμαστε συνεχώς σε πολεμική ετοιμότητα. Πανταχόθεν βαλλόμενοι και πάντοτε αμυνόμενοι. Αναρωτιέμαι πώς τυχαίνει και οι πασιφιστές πού μας προέκυψαν δεν αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια στο Σωσον Κύριε τον λαόν σου, στο τη Υπερμάχω Στρατηγώ, στα πολεμικά λάβαρα με τους δικέφαλους απού ακόμα σήμερα κοσμούν τους ναούς μας, πού είναι λιμάνια της ειρήνης αν μη τί άλλο.Πώς σκανδαλίζονται ακόμα με τόσους ξιφοφόρους και πάνοπλους αγίους πού κοσμούν τα συναξάρια μας. Γιατί συμβιβάζεται η ειρήνη του Χριστού με τον πολεμικό μας χαρακτήρα. Γιατί η ειρήνη του Χριστού δεν μοιάζει με ειρηνιστικά κινήματα πού επιβάλονται διά των όπλων και με την ισχύ. Είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης, μια εσωτερική υπόθεση, πού εμείς καλούμαστε να την διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. Αν είμαστε πολεμικό γένος είναι επειδή θέλουν να μας την πάρουν, να μας ταπεινώσουν. Είμαστε σε διαρκή μάχη, απολογία, ιερό αγώνα. Αυτό μας κάνει ανθρώπους της ειρήνης και τον πόλεμο μας ευλογημένο. Δεν είμαστε από την άλλη πλευρά πού είναι τα αιμοβόρα θηρία. Είμαστε αμυνόμενοι. Και πάνω απ όλα δεν κύπτουμε τον αυχένα για χάρη καμία αμφίβολης και εξευτελιστικής "αγάπης".

Ο αγώνας μας είναι πνευματικός, λένε. Με τις αρχές και εξουσίες του σκότους. Να ξέρετε όμως πώς είναι τραγική αφέλεια να πιστεύουμε πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει κάπου στο υπερπέραν. Μια πλατωνική ειδωλολατρία για ψυχεδελείς νόες. Ο πνευματικός αγώνας λαμβάνει σάρκα και οστά από τούτη εδώ την γή και έχει τόσο σαρκικό χαρακτήρα και είναι τόσο ορατός ο αόρατος πόλεμος μας, πού καταντά σχεδόν αμαρτία μεγάλη και εικονομαχία να μην το βλέπουμε...

Εορτάσωμεν τω Κυρίω νυν και αεί

Το γεγονός πώς εφηύραμε εκκλησιαστική γιορτή των ερωτευμένων, εκκλησιαστική γιορτή της μητέρας, εκκλησιαστική γιορτή των γραμμάτων κλπ κλπ αποδεικνύει πώς έχουμε πάψει να γιορτάζουμε την εορτή την ασταμάτητη της Εκκλησίας.

Όποιος γνωρίζει να εντρυφά στο εορτολόγιο πού μας ετοίμασε η Εκκλησία, να εορτάζει την χαρμόσυνο και κλητή ημέρα του Κυρίου κάθε μέρα και κάθε στιγμή, να πανηγυρίζει σε κάθε θεία λειτουργία , έστω και καθημερινή και να βιώνει την παγκόσμια δοξολογία της κτίσης στο καθημερινό τυπικό, εντός και εκτός ναού, δεν έχει ανάγκη τα δεκανίκια. 

Εορτάσωμεν τω Κυρίω, σημαίνει κάθε μέρα και σε κάθε στιγμή και τόπο να χεις την ανάσταση μέσα σου. Ας ψαχτούμε μήπως την χάσαμε...

 Κάθε μέρα στιχολογείται στον όρθρο η παγκόσμια δοξολογία.

 Όχι τυχαία! Είναι από τις πιό αγαπημένες και χρησιμοποιημένες ωδές του τυπικού και της λατρείας μας.Όταν την μεταφέρεις και διαρκώς μέσα σου είσαι ο ιδανικός πανηγυριστής. 

O Xριστός και τα "σκυλάκια"

Αύριο στο ευαγγέλιο αντιμετωπίζουμε έναν σκληρό Χριστό εκ πρώτης όψεως. 

Ούτε απαντά, ούτε μιλά στην χαναναία γυναίκα και μάλιστα την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και της αγωνίας της, δεν φοβάται να δοκιμάσει την πίστη της, για να την προβάλει βέβαια, με λόγια ανοίκεια και σκληρά. 

"Να αφήσω το ψωμί των παιδιών να το φάνε τα σκυλάκια;...".

Την ώρα αυτή ο Χριστός δικαίωσε όλα τα "σκυλάκια" του κόσμου, γιατί έδωσε την ευκαιρία στην Χαναναία να απαντήσει πώς και τα σκυλάκια ακόμα τρώνε τα ψίχουλα των κυρίων τους. 

Την στιγμή αυτή ο Χριστός έδειξε γύρω μας, κάτω μας, στην αόρατη γωνιά πού η σημαντικότητα μας αρνείται και δεν καταδέχεται να δεί. Εκεί πού ζουν τα "σκυλάκια" με πίστη πού δεν έχουν ούτε τα "παιδιά Του". 

Στον κόσμο με τα σκυλάκια έζησαν και πολλοι άγιοι μας. Στο περιθώριο σαν να λέμε. Εξ επιλογής.Αυτό προϋποθέτει μια γενναιότητα πού δεν την βρίσκεις σήμερα σε χριστιανούς και μη χριστιανούς. 

Εδώ η επιβίωση είναι να είσαι υιός και όσο μπορείς και πιό πάνω από τους υιούς. 

Γι αυτό γεμίσαμε με εκλεκτούς σημαντικούς ανθρώπους "που αξίζουν" και είναι " το κέντρο του κόσμου". (Τα ακούμε και από ημέτερους θεολογούντας τέτοια ανθρωπολογικά τσιτάτα).

Όμως με μια φαινομενική σκληρότητα ο Χριστός, διέγραψε με μια μεγάλη εκφραστική γραμμή όλη την απάτη του life style της αυτοπραγμάτωσης μας. 

Και εξαπέστειλε τους καλούς "ιουδαίους" κενούς.

Tέρμα πιά οι προφάσεις εν αμαρτίαις! Τί φταίει τελικά;

Δεν είναι οι ιερείς και οι θρησκευόμενοι χριστιανοί πού διώχνουν τον κόσμο από την Εκκλησία,αλλά η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό και οι υποκειμενικές μας απαιτήσεις από τους ανθρώπους και τους θεσμούς πού μας κρατάνε μακρυά από τον εκκλησιασμό και την μυστηριακή-πνευματική ζωή.

Στην σχέση μου με τον Χριστό μόνο εμπόδιο είναι ο εαυτός μου και οι διάφορες θεωρήσεις μου, το ατομικώς θρησκεύειν. Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους δεν είναι πάντα ο άλλος ο φταίχτης, η σαρτρική μου κόλαση, αλλά η τεχνητή προσωπική οπτική πού τους βλέπω εγώ και πώς εισπράττω την δική τους συμπεριφορά έναντι μου.

 Πάντα θα υπάρχουν προβληματικοί άνθρωποι. Ας αναλογιστούμε όμως άν έχουν την δύναμη να με κρατήσουν μακρυά από τον Χριστό. Ατομική σωτηρία δεν νοείται, όπως δεν νοείται σωτηρία εκτός εκκλησιαστικής κοινωνικής σχέσης και ύπαρξης. Ήλθε γαρ ο Υιός του ανθρώπου αναζητήσαι και σωσαι το απολωλός.Το απολωλός δεν είναι ο καθένας από εμάς, ούτε κάποια αφηρημένη τυχαία προσωπικότητα μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Δεν είναι ο εμβληματικός κα προφανής αμαρτωλός και παρίας της ανθρώπινης κοινωνίας. Απολωλός, σε ουδέτερο μάλιστα γένος τιθέμενο, είναι όλο το ανθρώπινο γένος πού βυθίστηκε στην πτώση και πληρώνει τα αποτελέσματα έως των εσχάτων ημερών. Και ρόλος της Εκκλησίας είναι η ανάπλαση του γένους. 

Στην Εκκλησία μας δεν υπάρχουν υγιείς και ασθενείς χριστιανοί. Όλοι μας έχουμε ανάγκη περιθάλψεως και σωτηρίας. Ιαματικός και θεραπευτικός είναι ο χαρακτήρας της εκκλησίας και δεν τίθενται ηθικά και ηθικολογικά κριτήρια διάκρισης. Δεν υπάρχει άνθρωπος, από Αγίου έως αδιάφορου πού να μην έχει ανάγκη την παρέμβαση και ύπαρξη τη Εκκλησίας.Γι αυτό είναι γελοίο να διακρίνουμε μεταξύ καλών και κακών χριστιανών.Αυτή η νοοτροπία παρεισήφρησε τα τελευταία χρόνια και την καλλιεργούμε λίγο πολύ όλοι μας για προσωπικά οφέλη και δικαιώσεις. Τόσο για να κρατάμε μερικούς εκτός νυμφώνος, όσο για να κρατάμε τον πολύ εαυτό μας εκτός σωτηρίας, ως ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση πού τα γνωρίζει όλα και δεν είναι όπως οι λοιποί των ανθρώπων(φαρισαϊσμός) και είναι ήδη σεσωσμένος. 

Ο Χριστός κάποτε μίλησε για σκάνδαλα πού κρατάνε πολλούς απλους μακρυά από την Εκκλησία. Σήμερα ο άνθρωπος είναι τόσο σύνθετος και τόσο συνένοχος-τολμώ να πώ- με την κοινή ευθύνη και διαφθορά πού δύσκολα μπορούμε να εντάξουμε κάποιον στην απλότητα και να τον δικαιολογήσουμε. Στο τέλος, είναι λάθος να τον καταταξουμε κάπου. Είναι αστοχία το κριτήριο ως κριτήριο καθεαυτό. Ας αφεθούμε στην μέριμνα της Εκκλησίας. Στον θεραπευτικό της ρόλο, "άγιοι κα αμαρτωλοί", γιατί αύριο όταν παγιωθεί η δικαίωση ή η αποσροφή μέσα μας, θα είναι πολύ αργά.

από το fb