Tέρμα πιά οι προφάσεις εν αμαρτίαις! Τί φταίει τελικά;

Δεν είναι οι ιερείς και οι θρησκευόμενοι χριστιανοί πού διώχνουν τον κόσμο από την Εκκλησία,αλλά η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό και οι υποκειμενικές μας απαιτήσεις από τους ανθρώπους και τους θεσμούς πού μας κρατάνε μακρυά από τον εκκλησιασμό και την μυστηριακή-πνευματική ζωή.

Στην σχέση μου με τον Χριστό μόνο εμπόδιο είναι ο εαυτός μου και οι διάφορες θεωρήσεις μου, το ατομικώς θρησκεύειν. Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους δεν είναι πάντα ο άλλος ο φταίχτης, η σαρτρική μου κόλαση, αλλά η τεχνητή προσωπική οπτική πού τους βλέπω εγώ και πώς εισπράττω την δική τους συμπεριφορά έναντι μου.

 Πάντα θα υπάρχουν προβληματικοί άνθρωποι. Ας αναλογιστούμε όμως άν έχουν την δύναμη να με κρατήσουν μακρυά από τον Χριστό. Ατομική σωτηρία δεν νοείται, όπως δεν νοείται σωτηρία εκτός εκκλησιαστικής κοινωνικής σχέσης και ύπαρξης. Ήλθε γαρ ο Υιός του ανθρώπου αναζητήσαι και σωσαι το απολωλός.Το απολωλός δεν είναι ο καθένας από εμάς, ούτε κάποια αφηρημένη τυχαία προσωπικότητα μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Δεν είναι ο εμβληματικός κα προφανής αμαρτωλός και παρίας της ανθρώπινης κοινωνίας. Απολωλός, σε ουδέτερο μάλιστα γένος τιθέμενο, είναι όλο το ανθρώπινο γένος πού βυθίστηκε στην πτώση και πληρώνει τα αποτελέσματα έως των εσχάτων ημερών. Και ρόλος της Εκκλησίας είναι η ανάπλαση του γένους. 

Στην Εκκλησία μας δεν υπάρχουν υγιείς και ασθενείς χριστιανοί. Όλοι μας έχουμε ανάγκη περιθάλψεως και σωτηρίας. Ιαματικός και θεραπευτικός είναι ο χαρακτήρας της εκκλησίας και δεν τίθενται ηθικά και ηθικολογικά κριτήρια διάκρισης. Δεν υπάρχει άνθρωπος, από Αγίου έως αδιάφορου πού να μην έχει ανάγκη την παρέμβαση και ύπαρξη τη Εκκλησίας.Γι αυτό είναι γελοίο να διακρίνουμε μεταξύ καλών και κακών χριστιανών.Αυτή η νοοτροπία παρεισήφρησε τα τελευταία χρόνια και την καλλιεργούμε λίγο πολύ όλοι μας για προσωπικά οφέλη και δικαιώσεις. Τόσο για να κρατάμε μερικούς εκτός νυμφώνος, όσο για να κρατάμε τον πολύ εαυτό μας εκτός σωτηρίας, ως ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση πού τα γνωρίζει όλα και δεν είναι όπως οι λοιποί των ανθρώπων(φαρισαϊσμός) και είναι ήδη σεσωσμένος. 

Ο Χριστός κάποτε μίλησε για σκάνδαλα πού κρατάνε πολλούς απλους μακρυά από την Εκκλησία. Σήμερα ο άνθρωπος είναι τόσο σύνθετος και τόσο συνένοχος-τολμώ να πώ- με την κοινή ευθύνη και διαφθορά πού δύσκολα μπορούμε να εντάξουμε κάποιον στην απλότητα και να τον δικαιολογήσουμε. Στο τέλος, είναι λάθος να τον καταταξουμε κάπου. Είναι αστοχία το κριτήριο ως κριτήριο καθεαυτό. Ας αφεθούμε στην μέριμνα της Εκκλησίας. Στον θεραπευτικό της ρόλο, "άγιοι κα αμαρτωλοί", γιατί αύριο όταν παγιωθεί η δικαίωση ή η αποσροφή μέσα μας, θα είναι πολύ αργά.

από το fb