Θυμάμαι την φοβερή σκηνή από την ταινία "Ένας ήρως με παντούφλες".

Η στρατηγίνα πουλάει το στρατιωτικό χιτώνιο του άντρα της και ο παλιατζής δεν το παίρνει "γιατί το έφαγε ο σκώρος και του κανε τρύπα". Η στρατηγίνα του απαντά:"Δεν είναι σκώρος, είναι σφαίρα!". Και ο παλιατζής: " Τί σκώρος, τί σφαίρα μαντάμ; Η ουσία σήμερα είναι τρύπα...".

Πιό τραγική σκηνή δεν υπάρχει στον ελληνικό κινηματογράφο. 

Αυτή η ταινία πρέπει να επαναλαμβάνεται σε κάθε εθνική επέτειο τρις της ημέρας, μπας και καταλάβουν κάποιοι την ..ουσία διαφόρων ορθολογιστών καλών ανθρώπων, επιστημονισμένων ανθρώπων και να μην αιφνιδιάζονται με τις σοφές δηλώσεις τους. 

Σε έναν κόσμο πού δεν ξεχωρίζει τον "σκώρο" από την "σφαίρα", δεν έχεις να περιμένεις και κάτι διαφορετικό από μια τέτοια αδιάντροπη αφασία.

Η "αγία" ελληνική αθυροστομία του 21

Διαβάζεις Μακρυγιάννη, θυμάσαι την αθυροστομία του Καραϊσκάκη και ...χορταίνεις την απλή, ανεπιτήδευτη θέρμη του έλληνα Χριστιανού, εκείνου του αιώνα. Τα διαβάζεις ασκανδάλιστα, δεν σοκάρεσαι, γιατί νιώθεις πώς δεν ανήκεις και συ στους νεοχριστιανούς με τις ταπεινοσχημίες, με τους εύκολους σκανδαλισμούς και την πονηρία της παρθενοφανείας.Νιώθεις πώς οι καταβολές σου είναι κάπου εκεί.Αγνοί άνθρωποι. Ιερή  αγανάκτιση. Ποιός από εμάς τους συγχρονους "πράους", "αγαπησιάρηδες", "ηθικούς" χριστιανούς μπορεί να διεκδικήσει αυτή την αγνότητα του άνθρακα πού αγγίζει τα χείλη, χωρίς να μιαίνει την καρδιά; Προτεσταντοποιηθήκαμε. Φροντίζουμε για την καλή έξωθεν μαρτυρία και το φαίνεσθαι. Αυτά μας ορίζουν σαν χριστιανούς. Δεν ήταν άγιοι οι παραπάνω ήρωες με την κλασσική καλή έννοια του Συναξαρίου των πολλές φορες ιησουϊτών πού είναι στα πράγματα και κανείς άγιος της Εκκλησίας μας δεν θα μεταχειρίζοταν τέτοο λεξιλόγιο. Δεν ήταν όμως και υποκριτές και φαρισαίοι σαν και εμάς. Είναι αυτή η σπάνια αγνότητα με την οποία όσιοι Ασκητές μιλούσαν για προβλήματα σεξουαλικά, και οι ληστές του Κόντογλου και των Γεροντικών διήγαν βίον ληστρικόν διαβάζοντας παράλληλα τους Χαιρετισμούς στην Αγνή Θεοτόκο.Χωρίς να μιανθούν. Εμείς σήμερα μιαινόμαστε με την .... πιό άσπιλη αγνότητα μας.Πλην όμως κανείς μας δεν έχει την ταπείνωση του μεγάλου καππαδόκη: Και γυναίκα δεν γνώρισα και παρθένος δεν είμαι. Ψιλά τα νοήματα και ψηλά...

από ανάρτηση μας στο ΦΒ

Δύο σχόλια για τους θεούς του κόσμου

Μην σας παίρνουν τα δάκρυα και τα ζουμιά για την χειρονομία του Πάπα να πλύνει τα πόδια των φτωχών και ταπεινών. Σε λίγο θα τον δούμε και με αγκάθινο στέφανο για την κουλτούρα της στιγμής ή να πουλάει κουλουράκια με τις προσκοπίνες για τον καλό παραδοσιακό ακτιβισμό της χριστιανικής ΜΑΣ δύσης.Άλλο θέωση, άλλο αυτοθέωση. Άλλο ταπείνωση, άλλο θεατρινισμοί. Ο άνθρωπος πού παριστάνει τον θεό με μεγάλες πράξεις θυσίας και αλτρουϊσμού δεν με πείθει καθόλου. Είναι το κλασσικό παραμύθι του καλού σαμαρείτη και της καλής χριστιανικής συμπεριφοράς. Ο Χριστός είναι ο καλός μας σαμαρείτης πού θεραπεύει τα τραύματα μας. Για τους δυτικούς και εμάς πού ψοφάμε να τους μιμούμαστε εμείς είμαστε οι καλοί σαμαρείτες πού υποκαθιστούν τον Θεό. Ζήτω οι καλοί άνθρωποι δηλαδή. Για Θεό θα μιλάμε τώρα;...

Μ αρέσει πού βρίζουμε τον Φίλη και τον κάθε Φίλη. Ο Φίλης δεν είναι συμπτωματική περίπτωση ή εξαίρεση. Η κοινή διεστραμμένη γνώμη είναι.Κάνετε μια βόλτα στο διαδίκτυο να δείτε αποφθεγματική κοινή προκατάληψη για τον ρόλο της Εκκλησίας σε όλα τα ελληνικά ζητήματα. Μια πάγια καθιερωμένη μισαλλοδοξια με απαιτήσεις από πάνω επιστημονικής τεκμηρίωσης. Ενας σκληρός μανιχαϊσμός πού διαποτίζει όλη την κοινωνία μας. Οι καλοί και οι κακοί. Οι φωτεινές ιδέες και το σκότος. Οι καλοί δολοφόνοι ελληνιστές και οι κακοί δολοφόνοι χριστιανοί. Οι ηθικοί αμαρτωλοί και οι ανήθικοι αμαρτωλοί. Οι μωροί εμείς σκοταδιστές και ο λαμπρός περίφημος κόσμος της σοφίας!Όλα σε δίπολο και κανείς δεν συγχωρεί στον άλλο τον "μεσαίωνα" πού ίσως κάποια στιγμή περασε. Ίσως μόνο τα δικά μας συγχωρούμε.Μ αρέσει πού πανηγυρίζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας με χαρά. Οι θεομάχοι παίδες του Μάνεντος νίκησαν. Τώρα μετρά τί είσαι και τί δηλώνεις και όχι ότι πραγματικά είσαι. Εικονοκλάστες ηθικολόγοι. Είσαι χριστιανός; Είσαι μεσαίωνας. Είσαι αντίχριστος;Λάμπεις από φωταυγή αλήθεια. Μόνο την κατάντια μας δεν κρίνουμε.Ο φαρισαϊσμός είναι η θρησκεία του έλληνα και ο θεός είναι Ηθική.

από φβ

Απάντηση σε ανιστόρητους και αντίχριστους "διαφωτιστές"

Την Ελλάδα δεν την ελευθέρωσαν οι εκπρόσωποι του διαφωτισμού και οι πράκτορες των μεγάλων δυνάμεων,αυτοί πού μίσθωσαν το σπαθί και τα ταλέντα τους σε ξένες αυλές.

Κάθε 25η Μαρτίου επανέρχεται σταθερά η προσφορά των διαφωτιστών και των υπουργών του τσάρου και η ναυμαχία του Ναβαρίνου ως το καταλυτικότερο στοιχείο της Επανάστασης. Λοιδωρείται η Εκκλησία, ο Πατριάρχης και οι κληρικοί για σύνταξη τους με τους Τούρκους και αντεπανασταστική δράση. 

Ας διαβάσουμε λίγο ιστορία από τις πηγές και ας αφήσουμε τα διαλεκτικά παιχνίδια και τους ιδεολογισμούς. Ο έλληνας πολεμάει με λάβαρο τον σταυρό, "για του Χριστού την πίστη την αγία". Από τον Ρήγα έως τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη με την θεοσέβεια τους, έχουμε ιερό και θρησκευτικό χαρακτήρα στον ξεσηκωμό. Δεν ήταν η Εκκλησία ανασχετική και ενάντια στην Επανάσταση. Απόδειξη πόσο προσχηματικός και προϊόν εκβιασμούς ήταν ο αφορισμός της, ο πλαστός αφορισμός, είναι η θυσία του πατριάρχη και των προκρίτων την επόμενη μέρα της επανάστασης. Το σχοινί του πατριάρχη βοά και δεν κρύβεται πίσω από στρώματα λοιδωρίας και ιδεολογικού μακιγιάζ, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι φραγκοπροσκυνημένοι.Αν κάποιοι κληρικοί ήταν ενάντια στον ξεσηκωμό  αυτό είχε να κάνει με την φιλοπατρία τους και την έγνοια για το σύνολο και όχι με κάποιον ταχα φιλοτουρκισμό τους. Ενάντιοι στην Επανάσταση εξ άλλου ήταν οι ίδιοι οι ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΣ. Ο Κοραής πίστευε πώς το γένος θα αναστηθεί όχι με τα όπλα αλλά με τα βιβλία. Ο Καποδίστριας επίσης πίστευε στην Φιλόμουσο Εταιρία του, πού θα διαφώτιζε τους έλληνες και όχι σε επαναστατικές ενέργειες. Άλλωστε ο πρώτος έμενε στο Παρίσι από ασφάλεια και ο δεύτερος ήταν κόντες, ευγενής και υπουργός του Τσάρου. Και οι δύο, παρ όλη την προσφορά τους μακρυά από την φωτιά και τα βάσανα. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και ο ανώτατος κλήρος. Αν πρέπει να καταλογίσουμε σε αυτον αναβλητικότητα και δισταγμό γιατί όχι και στους Διαφωτιστές και τους πρίγκηπες και τους φαναριώτες και όλους αυτούς πού είχαν άμεση επαφή με το ευρωπαϊκό πνεύμα; 

Καταλαβαίνετε πόσο συκοφαντικό και άστοχο είναι να καταλογίζουμε στην Εκκλησία φιλοτουρκισμό; 

Πρόσφερε ο Διαφωτισμός, αλλά τί; Επαναστατικότητα, επαφή με το αρχαίο κλέος, αφύπνιση φιλολογική και έως εκεί. 

Η επανάσταση έγινε από θρησκευόμενους ανθρώπους, κληρικούς και λαϊκούς με σημαία τον Σταυρό! Αν κάποιοι βλασφημούν την ώρα και την στιγμή πού γεννήθηκαν στην Ελλάδα και όχι στην Φραγκιά, πρόβλημα τους. Είχε θρηςσκευτικό χαρακτήρα. Οι έλληνες επαναστάτησαν όχι ενάντια στον Λουδοβίκο κα τους αστούς, αλλά ενάντια στον Αλλόθρησκο Δυνάστη πού ταπείνωνε το εθνικό και θρησκευτικό τους αίσθημα.Aπόδειξη πώς η επανάσταση δεν ήταν κοινωνική, είναι η ανοχή του λαού στους προκρίτους και κοτζαμπάσηδες, πού κατα πολύ ενεργούσαν στον Αγώνα. Και μπορεί ο καθένα να διατείνεται πώς ο λαός και οι καπεταναίοι ήταν ανεκτικοί προς αυτούς και δεν ήθελαν να λοιδωρηθεί η επανάσταση ως καρμποναρισμός. Σας θυμίζω όμως πώς ανεξάρτητα με το αν πολλοί από τους προκρίτους είχαν απώτερο σκοπό να βασιλέψουν σε μια ελεύθερη Ελλάδα, έδειξαν και προσφορά και ανιδιοτέλεια.Πολλές φορές δεν κάνει η τάξη την φιλοπατρία. Και το σπουδαιότερο; Μπορεί οι έλληνες να αποτίναξαν τον ζυγό, αλλά όχι τον ραγιαδισμό τους. Απόδειξη ότι και μετά την απαλευθέρωση πάλι οι κοτζαμπάσηδες είχαν τα πόστα και όχι ο λαός και οι αγωνιστές πού κηνυγήθηκαν και παραθεωρήθηκαν.Αυτοί μετεξελίχτηκαν σε μια τάξη ψευδοαστική, φραγκοφορεμένων τεράτων από τα Γκράβαρα, με όλα τα ελαττώματα του γραικού και όλες τις αδυναμίες και τα πάθη του Φράγκου.Με προπάππου κατσικοκλέφτη πλιατσικολόγο προσκυνημένο του Αληπασά και παππού υπουργό του 1850 και ανάμεσα σας τα κοπέλλια και οι σμπίροι  , πού άλλαξαν τον τούρκο αφέντη με τον τουρκεμένο κοτζάμπαση.Παππούδες κατσικολέφτες, πατέρες ταγματασφαλίτες, αυτοί  αριστεροί από το 1981. Δεν μας πείθετε. Ξέρουμε την καταγωγή όλων σας.Εμάς οι δικοί μας ήταν πάντα με τους καπεταναίους και απ έξω από τον χορό. Οι γραφικοί και οι καταδιωγμένοι. Γι αυτό μεγαλώσαμε περήφανοι. Σουσουδισμός νεοελληνικός δηλαδή.

Η εξέλιξη λοιπόν  αυτή οφείλεται στο ότι η επανάσταση δεν είχε κοινωνική και ταξική χροιά. Οι έλληνες σκόπευαν στην εθνική τους ανεξαρτησία και ήταν προσηλωμένοι στην θρησκευτική διάσταση του αγώνα και όχι στην πάλη των τάξεων και γι αυτό έχασαν την ευκαιρία να απαλλαγούν από αυτά τα τέρατα.

Μια άλλη απόδειξη είναι πώς οι έλληνες είχαν κάτω από το σπαθί τους αρχιερείς, ιερείς , μοναχούς και δεν τους πείραξαν όταν μπορούσαν.Χαρακτηριστικό των επαναστάσεων με πρώτη την Γαλλική είναι οι προγραφές και οι καρμανιόλες σε κάθε αντεπαναστάτη.Πόσοι κληρικοί δεν βρήκαν τον θάντο και τις διώξεις από τους επαναστάτες στην Γαλλία; Αντίθετα οι έλληνες έκαναν το ράσο σημαία της Επανάστασης και τον Κλήρο τον τίμησαν σαν σύμβολο και πρωτοστάτη. ΑΥΤΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!

Όσον αφορά το Ναβαρίνο , δεν θα φτάναμε ποτέ στο Ναβαρίνο αν δεν υπήρχε πρώτα Ξεσηκωμός, θυσία, αίσθηση πού συγκλόνισε την παγκόσμια γνώμη, κατατρεγμός των ελλήνων και γενναία ολοκαυτώματα. Οι τρείς δυνάμεις άλλωστε μόνο φιλλεληνισμό δεν έδειχναν με αυτή τους την ενέργεια. Υποψιάζοταν ο ένας μεγάλος τον άλλο και δεν "χαλάλιζε" κανείς την μερίδα επιρρόης στην Ελλάδα στον άλλο. Πρόσμεναν την κατάρρευση του οθωμανικού γίγαντα για να καρπωθούν τα λάφυρα και τα οφέλη σε επιρροή και όταν η Επανάσταση των Ελλήνων τους πρόσφερε την ευκαιρία, αυτοί έδρασαν καταλυτικά και άμεσα. Άλλωστε μετά το Ναβαρίνο, επειδή και πάλι φοβόντουσαν ο ένας τον άλλο, έσπευσαν να δηλώσουν την συμπάθεια τους στον Σουλτάνο και να δηλώσουν μεταμέλεια για το ατυχές περιστατικό. Και παράλληλα προετοίμαζαν ο καθένας από το πόστο του τις διεργασίες για τον βασιλιά της αρεσκείας τους σε μια αυτόνομη, μικρή Ελλάδα. Αυτοί είναι οι σύμμαχοι οι οικονομικοί και πολιτισμικοί αδελφοί των σύγχρονων ελλαδικών κυβερνήσεων και οι πατρωνες τους, πού λένε σε πρωθυπουργούς και προέδρους "κατσε κάτω" και κάθονται και "μην αναπνέεις" και δεν αναπνέουν και τους λέμε εταίρους και συμμάχους και προστάτες και πολιτισμικά συγγενείς με εμάς τους καημένους καθυστερημένους γραικούς και καμαρώνουμε για την συγγένεια, όπως  η πλύστρα κολακεύεται με την τυχαία επαφή της με κάποια ξεπεσμένη εταίρα μαρκησία του ΙΗ αιώνα.

Εμείς μιλάμε ιστορικά και όχι μεταφυσικά και διαλεκτικά. Με συναίσθηση και επαφή με την τότε πραγματικότητα.

Mην περιμένετε από τα σχολεία και τα προγράμματα των υπουργείων να λάβουν παιδεία και γνωση τα παιδιά σας.Μυήστε τα εσείς, χωρίς φόβο και πάθη. Φτάνει να ανεύρετε την εθνική σας φλόγα, μακρυά από στρογγυλοποιήσεις, χρωματισμούς και κομματισμούς. Από του χρόνου ίσως πάψουν και οι εορτασμοί ή ίσως περιοριστούν σε μια τυπική ανάγνωση προβοκατόρικης οπτικής της ιστορίας μας, από μισθωτούς της ιδέας τους. Εσείς μάθετε τα παιδιά σας όμως να εορτάζουν και να πανηγυρίζουν την χαρά και την ελευθερία της Ελεύθερης Σκέψης και Ψυχής και αντισταθείτε στις δυνάμεις του Κακού και του Ανέραστου!Φτιάξτε ανθρώπους όρθιους και έλληνες πραγματικούς!

ΘΑΡΣΑΛΕΩΣ!

 

"Θαρσαλέως". Αυτή η απλή λέξη του Ακαθίστου Ύμνου, μας προσφέρει ξεκάθαρα το καθ' ημας Ήθος. Η αγνότητα , η αγίότητα δίνει το θάρρος, την κατά Χριστόν παρρησία, την συνδιάλεξη την καθαρή, χωρίς προφάσεις και φόβους για τον άλλο.Το θάρρος είναι βασικό συστατικό των αγίων, των αγνών ανθρώπων, πού δεν έχουν να κρύψουν τίποτα και τίποτα δεν τους τραβάει προς τα κάτω, δεν τους κρατάει δεσμίους στα σκοτάδια. Αυτό το ήθος πάμε να το απολέσουμε σήμερα. Έχουμε νοθευτεί. Έχουμε φραγκέψει σαν Γένος. Αλλοτριωθεί. Επειδή " ο άλλος είναι η κόλαση μου", έχουμε γίνει κόλαση οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Ότι πολλά τα πταίσματα και τα ανομήματα μας. Και ας σκανδαλίζεται ο άλλος και διατείνεται: "Εμείς είμαστε παιδιά του Αβραάμ. Αυτά να τα λές στους εθνικούς". Αν τα "παιδιά του Αβραάμ" ήξεραν πώς θα καταντούσαν οι απογόνοι τους, μπορεί να μην ξεκινούσαν την επανάσταση. Σας το λέω καθαρά.Δεν μπορεί ο σκλάβος των παθών να είναι θαρρετός και θαρραλέος, γιατί δεν είναι πιά ελεύθερος. Αυτό είναι το μήνυμα του ευαγγελισμού , αλλά και της εθνικής επετείου για τους σημερινούς Έλληνες. Εσωτερική κα εξωτερική ελευθερία! Ας την διεκδικήσουμε με τον εξαγνισμό και την κάθαρση μας.Αν έχουμε ακόμα την δύναμη. Καλή συνέχεια!

( ευχαριστώ τον φίλο πού μου έδωσε το ερέθισμα με ένα σχόλιο του στο ΦΒ)

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Υπεραγίας Δεσποινης ημών Θεοτόκου

Έφθασε σήμερα ή χαρά όλων των ανθρώπων και καταργεί την πρώτη κατάρα. Έφθασε Αυτός που ευρίσκεται παντού, για να τα γέμιση όλα με χαρά. Πώς ήλθε όμως; Χωρίς να περιβάλλεται από δορυφόρους, χωρίς να σύρει πίσω του τίς στρατιές των αγγέλων, δίχως μεγαλοπρεπή προσέλευση, αλλά ήσυχα και ήρεμα. Και το έκανε αυτό, για να διαφυγή την προσοχή του άρχοντος του σκότους, για να παγίδευση με το σοφό αυτό τέχνασμα τον όφι, να εξαπάτηση τον δράκοντα, τον Ασσύριο που έθεσε υπό την εξουσία του όλη την ανθρώπινη ευγένεια και έτσι τελικά να αρπάξει το λάφυρο. Διότι δεν ανέχθηκε ή άπειρη ευσπλαχνία Του να υποστεί καταστροφή αυτό το τόσο σπουδαίο έργο, ό άνθρωπος, για χάρι του οποίου Εκείνος έστησε τους ουρανούς σαν καμάρα, στερέωσε την γη, σκόρπισε τον αέρα, άπλωσε την θάλασσα και κατασκεύασε ολόκληρη την ορατή κτίση. Για αυτό ό Θεός κατέβηκε στην γη, βγήκε έξω από τον ουρανό, ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, κυοφορήθηκε από Παρθένο, αυτός που δεν τον χωρεί ολόκληρο το σύμπαν.

Λοιπόν ας αγάλονται τα σύμπαντα σήμερα και ή φύσις ας σκιρτά. Διότι ανοίγεται ό ουρανός και ή γη υποδέχεται κρυφά τον Βασιλέα του παντός. Ή Ναζαρέτ μιμείται την Εδέμ και δέχεται στους κόλπους της τον φυτουργό της Εδέμ. Ό Πατήρ των οικτιρμών μόνος του μνηστεύεται την ανθρώπινη ευτέλεια δια μέσου του μόνου γεννηθέντος από αυτόν. Και ό Γαβριήλ υπηρετεί το μυστήριο και προσφωνεί ήσυχα την Παρθένο με το Χαίρε, για να διάσωση ή θυγάτηρ του Αδάμ, πού ανέτειλε από τον Δαβίδ, την χαρά πού έχασε ή προμήτωρ. Σήμερα ό Πατήρ της δόξης ευσπλαχνίσθηκε το ανθρώπινο γένος και κοίταξε με συμπάθεια την φύση πού εφθάρη από τον Αδάμ. Σήμερα ό χορηγός της ευσπλαχνίας φανερώνει την άβυσσο των πανάγαθων σπλάγχνων του και διοχετεύει στην κτίση το έλεος Του, πού είναι άφθονο σαν το νερό που καλύπτει τις θάλασσες.

Αυτό είναι το γεγονός πού πανηγυρίζουμε τώρα• και αυτήν την παραγγελία δέχεται ό Γαβριήλ και μεσιτεύει ανάμεσα στην θεότητα και την ανθρωπότητα και πρώτος ευαγγελίζεται στην Παρθένο τις εγγυήσεις της ολοκληρωτικής συνδιαλλαγής. Διότι ό Πατήρ των οικτίρμων συμπόνεσε το γένος μας πού είχε ήδη καταφθαρή από το ολίσθημα της αμαρτίας και ενθυμήθηκε το έργο των χειρών του. Και επειδή δεν υπέφερε να μας βλέπη να χανόμαστε έως τέλους, κατά πρώτον έδωσε στα χέρια του Μωϋσέως τον νόμο, πού ήταν γραμμένος σε λίθινες πλάκες. Καθώς όμως ό νόμος δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, απέστειλε πνευματοφόρους άνδρες, εννοώ τους διορατικούς προφήτες, οι όποιοι έδειχναν όλες τις ευθείες οδούς του Θεού. Παρ` όλο δε πού έκλεισαν τις αισθήσεις τους αυτοί προς τους οποίους απεστάλησαν και δεν βελτιώθηκαν καθόλου, ωστόσο ούτε τότε παρέβλεψε ό Πλάστης το πλάσμα μας, αλλά εξαπέστειλε σε μας τους αναξίους, εις ους τα τέλη των αιώνων κατήντησε, τον ομόθρονο και ισοσθενή και ισάγαθο Υιό του, ό οποίοςπροήλθε από τους υπεράγαθους και πανάμωμους κόλπους του. Διότι έκρινε πώς πρέπει μάλλον να εργασθεί για την σωτηρία αυτών πού έχουν ναυαγήσει, παρά να παράβλεψη αυτό το τόσο σπουδαίο πλάσμα πού έφτιαξε.

Αφού λοιπόν ώρισε σε κάποιον από τους πρώτους του αγγέλους να διακονήσει στο μυστήριο, νομίζω ότι αυτά του παρήγγειλε με το νεύμα της οικείας του μεγαλειότητας: «Εμπρός λοιπόν, Γαβριήλ, πήγαινε στη Ναζαρέτ, την πόλη της Γαλιλαίας, στην οποία κατοικεί κόρη Παρθένος μνηστευμένη με άνδρα πού ονομάζεται Ιωσήφ. Το όνομα της Παρθένου είναι Μαρία». Λέγει, στη Ναζαρέτ. Για ποιο λόγο; Για να συλλέξει ό Παντοκράτωρ το θεοχαρίτωτο κάλλος της παρθενίας, όπως ακριβώς το τριαντάφυλλο, από ακανθωτή χώρα• και για την προφητεία, ότι Ναζωραίος κληθήσιται. Ποιος; Αυτός πού ανακηρύσσεται κατόπιν από τον Ναθαναήλ Υιός Θεού και Βασιλεύς του Ισραήλ. Είναι βέβαια συνήθεια ό Γαβριήλ να διακονεί στα μυστήρια του Θεού, όπως το είδαμε στην περίπτωση του Δανιήλ. «Πήγαινε λοιπόν στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ• και σαν φθάσεις σ' αυτήν, σπεύσε πρώτα να ανακοίνωσης στην Παρθένο αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα της χαράς, το όποιο είχε χάσει προηγουμένως ή Εύα. Και πρόσεξε μην της ταράξεις την ψυχή• διότι το μήνυμα είναι χαράς, όχι καταστροφής• ό ασπασμός είναι ευφροσύνης και όχι αθυμίας. Γιατί ποια χαρά ήταν ή θα είναι μεγαλύτερη για το ανθρώπινο γένος, από το να γίνη συμμέτοχος της θείας φύσεως και, με την προς Αυτόν άμεση επαφή, να ενωθεί και να γίνη ένα με Αυτόν καθ' υπόστασιν; Ποιο πράγμα είναι πιο θαυμαστό, από το να βλέπεις την συγκατάβαση του Θεού, που φθάνει μέχρι και την κυοφορία μέσα στην μήτρα μιας γυναίκας; "Ω, τι παράδοξα πράγματα! Ό Θεός μέσα στα μόρια μιας γυναίκας, ό τον ούρανον θρόνο έχων και υποπόδιο την γήν. Ό Θεός να ευρίσκεται μέσα στην κοιλιά μιας γυναίκας, αυτός που είναι υπερουράνιος και σύνθρονος της πατρικής αϊδιότητος. Και ποιο πράγμα είναι πιο παράδοξο από αυτό, από το να παρουσιάζεται δηλ. Ο Θεός ανθρωπόμορφος, χωρίς να εξέρχεται από την θεότητα του; Και από το να βλέπουμε την ανθρώπινη φύση να είναι ολόκληρη συνενωμένη με τον Πλάστη της, για να θεωθή ολόκληρος ό άνθρωπος που έπεσε πρώτος στην αμαρτία;

Τι έκανε λοιπόν ό Γαβριήλ; Όταν τα άκουσε αυτά και κατάλαβε πώς ή διαταγή είναι βέβαια επικυρωμένη με θεϊκή απόφαση άλλα ξεπερνά την δύναμη του, έμεινε μετέωρος ανάμεσα στον φόβο και την χαρά και του ήταν φανερό πώς δεν πρέπει να ξεθαρρεύει• αλλά επίσης δεν έκρινε και ασφαλές το να αντιλέγει. Ακολουθώντας λοιπόν το θεϊκό πρόσταγμα, πέταξε κάτω προς την Παρθένο και φθάνοντας στη Ναζαρέτ, στάθηκε στο δωμάτιο. Έπειτα έμεινε σκεπτικός και βασανιζόταν από διαφόρους λογισμούς, σαν να βρισκόταν σε αμηχανία• και νομίζω πώς αυτά αναλογιζόταν: «Από που ν' αρχίσω να εκτελώ την απόφαση του Θεού; Να εισέλθω βιαστικά στον θάλαμο; Άλλα τότε θα ταράξω την ψυχή της Παρθένου. Να προχωρήσω πιο αργά; Άλλα ή κόρη θα νομίσει πώς μπήκα αυθαίρετα. Να χτυπήσω την πόρτα; Άλλα πώς; Δεν είναι χαρακτηριστικό των αγγέλων αυτό, ούτε κάτι από τα αισθητά μπορεί να εμπόδιση το ασώματο. Να ανοίξω πρώτα την πύλη; Άλλα και αν ακόμη αυτή είναι κλειστή, εγώ μπορώ να εισέλθω. Να την καλέσω με το όνομα της; Άλλα θα τρομάξω την κόρη. Αυτό λοιπόν θα κάνω. Θα ενεργήσω ανάλογα με την επιθυμία Αυτού που μ' έστειλε• διότι έχει σκοπό να σώσει το ανθρώπινο γένος. Και ή επιθυμία Του βέβαια αν και είναι κάπως παράδοξη, είναι όμως γεμάτη ευσπλαχνία και σύμβολο καταλλαγή. Πώς άραγε να πλησιάσω την Παρθένο; Για ποιο πράγμα να της μιλήσω πρώτα; Για το χαρμόσυνο μήνυμα ή για την ενοίκησι του Κυρίου μου; Για την επέλευση του Πνεύματος ή για την επισκίαση του Υψίστου; Θα χαιρετήσω λοιπόν την Παρθένο, θα της ανακοινώσω το θαύμα, θα την πλησιάσω, θα της απευθύνω τον χαιρετισμό και θα της προσφωνήσω ήρεμα το .Χαίρε. Αυτό θα με βοηθήσει να της μιλήσω με παρρησία. Ας προπορευθεί, ως εγγύησης για την συνομιλία μου με αυτήν, το Χαίρε. Διότι αυτό και μόνο το άκουσμα του Χαίρε, επειδή δεν θα προξενήση κανένα φόβο στην κόρη, θα εξομαλύνει από πριν την κατάσταση της ψυχής της. Από την χαρά λοιπόν θ' αρχίσω να της αναγγέλλω τα μηνύματα της χαράς. Διότι έτσι αρμόζει στην βασίλισσα, με χαρμόσυνα μηνύματα να την χαιρετούμε. Διότι ό τρόπος είναι χαροποιός, ό καιρός ευφρόσυνος, το παράγγελμα χαρμόσυνο, το βούλευμα σωτήριο και προοίμιο ακατάληπτης χαράς.

Αυτά λοιπόν αφού αποφάσισε ό αρχάγγελος, πορεύθηκε στην παστάδα και πλησίασε τον θάλαμο μέσα στον όποιο κατοικούσε ή Παρθένος. Προσήγγιζε ήσυχα στην θύρα και, αφού εισήλθε, προσφώνησε την Παρθένο με ήρεμη φωνή: Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Αυτός πού υπάρχει πριν από σένα, σήμερα γίνεται μαζί με σένα και μετά από λίγο θα προέλθει από σένα• τότε άϊδιος, τώρα χρονικώς. Πω, πω, τι αμέτρητη φιλανθρωπία! Πόσο μεγάλη αγαθοσύνη! Δεν αρκέσθηκε στο μήνυμα της χαράς, αλλά ωνόμασε και τον αυτουργό της χαράς με την κύηση της Παρθένου. Διότι το ό Κύριος μετά σου, δείχνει ολοφάνερα πώς παρευρίσκεται ό ίδιος ό Βασιλεύς και ολόκληρος σωματώνεται μέσα της, χωρίς όμως να απομακρύνεται από την οικεία του δόξα.

Χαίρε, κεχαριτωμένη, ό Κύριος μετά σου. Χαίρε, συ πού είσαι το όργανο της χαράς με το όποιο ελύθη ή καταδίκη της κατάρας και την θέση της κατέλαβε δίκαια ή χαρά. Χαίρε, συ πού είσαι αληθινά ευλογημένη• χαίρε, ή λελαμπρυσμένη• χαίρε, το καλλωπισμένο ανάκτορο της θείας δόξης• χαίρε, το ιερό παλάτι του βασιλέως• χαίρε, νυμφών, εις τον όποιο ό Χριστός ενυμφεύθη την ανθρωπότητα• χαίρε, συ πού εξελέγης από τον Θεό πριν να γεννηθείς• χαίρε, το μέσο συνδιαλλαγής του Θεού προς τους ανθρώπους• χαίρε, θησαυρέ της ακήρατου ζωής• χαίρε, ουρανέ, υπερουράνιο οίκημα του Ηλίου της δόξης• χαίρε, ευρύχωρο χωρίο του Θεού πού δεν είναι χωρητός πουθενά εκτός μόνον από σένα- χαίρε, γη αγία παρθενική, από την οποία δημιουργήθηκε με άρρητο θεοπλαστία ό νέος Αδάμ για να διάσωση τον παλαιό• χαίρε, ζύμη αγία θεόπλαστη, από την οποία ζυμώθηκε όλο το φύραμα του ανθρωπίνου γένους και, αφού μετεβλήθη σε άρτο από το σώμα του Χριστού, αποτέλεσε ένα παράδοξο κράμα.

Ευλογημένη συ εν γυναιξίν και ευλογημένος ό καρπός της κοιλίας σου.

ολόκληρο εδώ

Αντρισμός, καθαρότητα, ευθύτητα

 

"Γιατί μιλάς έτσι;Δεν φοβάσαι τον Θεό;Αυτός δεν έκανε τίποτα. Εμείς ΑΞΙΑ για όσα κάναμε απολαμβάνουμε..."

Τί αντρισμός! Καθαρότητα! Ταπείνωση! Ευθύτητα!Ο Ληστής είναι ο πιό Άντρας απ όλους. Ο πιό τίμιος και ταπεινός. Και από προφήτες και δικαίους και αποστόλους πολλές φορές , μέσα στην Γραφή.Εμείς επιστρατεύουμε χιλιάδες προφάσεις για να καλύψουμε τις αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, πού από πριν τα ξέρει όλα.
Ένας ληστής προάγει τους δικαίους στην βασιλεία των ουρανών.
Λίγο παραπάνω αντρισμό θέλει από εμάς ο Θεός. Από αυτόν πού βρίσκεις στα καταγώγια πολλές φορές, μα δεν βρίσκεις εύκολα στις εκκλησίες. Δυστυχώς...

Τι πρόβλημα έχεις με την Εκκλησία;

π. Παύλος Παπαδόπουλος

Facebook, ΟΟΔΕ

εγώ από το  

  http://o-nekros.blogspot.gr/

Σε ένα μυαλό όπου η Εκκλησία θεωρείται:

 

1. Οργανισμός διατήρησης εθίμων-παραδόσεων,

2. Μαυροφορεμένοι υπάλληλοι που τα κονομάνε εις βάρος του φτωχού λαού,

3. Η κατάργησή της θα σήμαινε ευλογία για τη χώρα,

4. Κλειστοφοβική ομάδα συντηρητικών ανθρώπων που σκοπό έχει να μας φέρει στον Μεσαίωνα,

 

έχω να πω τα εξής:

Μην βλέπεις τόσο πολύ τηλεόραση.

Μην διαβάζεις τον κάθε κομπλεξικό που το παίζει προοδευτικός και φιλελεύθερος ενώ ζει μέσα στο σκοτάδι της αυτοθέωσής του.

Έλα και δες εάν ισχύουν όλα αυτά. Διότι το μόνο που κάνεις είναι να κατακρίνεις πριν γνωρίσεις. Και με αυτόν το τρόπο αδικείς και αδικείσαι.

(Όχι, δεν θα σου μιλήσω για την αγάπη. Ότι εάν αγαπάς τους άλλους φτάνει. Διότι η αγάπη που θα καταλάβεις είναι μία αγάπη εμπαθής, σύμφωνα με την ιδιοτέλεια που μας διακατέχει).

Δεν είναι λύση να κατηγορείς την Εκκλησία και να την απορρίπτεις επειδή δεν θέλεις να παραδεχτείς την αμαρτία σου. Η λύση δεν είναι να αλλάξει η Εκκλησία διότι με αυτό υποστηρίζεις ότι θέλει αλλαγή ο Χριστός.

Η λύση είναι να αλλάξεις εσύ και εγώ και όλοι μας.

Η λύση είναι να καταλάβεις τι είναι αμαρτία. Πώς σκλαβώνει την ύπαρξή σου.

Δεν είναι γλυκιά η αμαρτία, απλά δεν έχουμε γεύση της Χάριτος. Η αμαρτία απλά είναι πιο εύκολη, πιο βολική· αυτοπροβάλλεται και διαφημίζεται εντονότερα.

 

Σκέψου-Θυμήσου:

Κατάντησες να ψάχνεις σύντροφο για το κρεβάτι σου και όχι σύντροφο στην ζωή σου.

Κατάντησες να ποθείς κάθε τι που πλασάρει ο μεγάλος τύραννος, η μόδα.

Κατάντησες, γυναίκα, να ντύνεσαι ως πόρνη και εσύ, άνδρα, να συμπεριφέρεσαι ως βάρβαρος επιβήτορας με σώμα γυμνασμένο μα με νου σκοτισμένο και απαίδευτο.

Φοβάσαι να κάνεις οικογένεια (για λόγους οικονομικούς) μα δεν ντρέπεσαι που γυρνάς στα μπαρ και στα μπουζούκια.

Καμία ποίηση στην ζωή σου, κανένα βάθος· μόνο τραγουδάς στιχάκια για έρωτες εφήμερους, για μίση ασυγχώρητα, για ζωές γεμάτες καταχρήσεις και λάθη.

Δεν θέλεις εργασία, θέλεις λεφτά. Δεν θέλεις να προσφέρεις στη κοινωνία, μόνο ζητάς.

Επαίρεσαι για την αμετανοησία σου και ντρέπεσαι για τις συγνώμες σου; Και νομίζεις ότι σκέφτεσαι φυσικά;

Κατηγορείς λοιπόν την Εκκλησία για υποκρισία ενώ δεν βλέπεις την ψεύτικη ζωή σου.

Σκέψου ποιον κατηγορείς; Τον ιερέα της ενορίας σου; Τον αρχιερέα της περιοχής σου; Τους πιστούς που εκκλησιάζονται; Ποιους κατηγορείς; Σκέψου. Γενικά το σύστημα; Γενικά την Εκκλησία; Τι είναι η Εκκλησία εάν δεν είναι πρόσωπα;

Κατηγορείς λοιπόν αόριστα γιατί αόριστες και αβάσιμες είναι οι κατηγορίες σου· και αυτό σε βολεύει. Σε βολεύει να κατηγορείς κάτι το οποίο δεν μπορεί να σου απαντήσει. Σε βολεύει να κατηγορείς «κάποιους άλλους» και να ρίχνεις σ’ αυτούς την ευθύνη για την κοινωνία, την οικονομία, την ζωή σου.

Απαιτείς ελεημοσύνη από την Εκκλησία ενώ εσύ δεν ελεείς κανέναν.

Απαιτείς πρόοδο από την Εκκλησία ενώ εσύ με την ζωή σου οπισθοδρομείς.

Αντιδράς σε κάθε λόγο της Εκκλησίας χωρίς να ξέρεις τον λόγο, απλά επειδή έτσι σου έμαθαν.

 

Φυσικά με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα, πόσο μάλλον στα πνευματικά θέματα.

Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, για τον δρόμο που θα πάρει.

Κάποιοι απορρίπτουν την Εκκλησία διότι γνώρισαν ανθρώπους μέσα στους κόλπους της που τους απογοήτευσαν.

Σίγουρα μέσα σε ένα περιβόλι υπάρχουν κοπριές αλλά υπάρχουν και λουλούδια. Εάν είσαι μύγα θα πας στις κοπριές, εάν είσαι μέλισσα θα πας στα λουλούδια ["N": αυτό το είχε πει ο άγιος Παΐσιος].

Τελικά τι είσαι; Τελικά τι θέλεις;

 

Εκκλησία δεν είναι το ιερατείο μόνο. Είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του. Είμαστε εγώ και εσύ (εάν θέλεις να είσαι).

Όμως μην αρνείσαι την δυνατότητα να είσαι μέλος της, νομίζοντας ότι δι’ αυτού του τρόπου κάνεις κάτι σπουδαίο και προοδευτικό.

Εκκλησία είναι η πνοή του Θεού που δίνει Ζωή στην ζωή μας, είναι ο οίκος της Χάριτος που δρα μυστικά σε εκείνες τις καρδιές που ταπεινά την αναζητούν.

 

Το θέμα δεν είναι να λες ότι πιστεύεις στον Θεό.

Αλλά το ερώτημα είναι, σε ποιον Θεό πιστεύεις;

Μήπως σε έναν Θεό που έπλασες σύμφωνα με τα «θέλω» και τις «αδυναμίες» σου;

Μήπως σε έναν Θεό που κουτσούρεψες επειδή δεν σε βόλευε;

Μήπως σε έναν Θεό είδωλο του εαυτού σου;

Μήπως; απλά σκέψου... στοχάσου για μια φορά, για λίγα λεπτά.

Αστράπτει και λάμπει η Εκκλησία του Χριστού!

παντοκράτωρ, ιμ φιλοθέου

...Aστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι, καὶ ὁμόνοια γίνεται, τῶν Πιστῶν θεοβράβευτος!

Oι άγιες Εικόνες του Δεσπότου Χριστού(πρώτα και πάνω απ όλα), της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων, Τα Τίμια Ξύλα του Σταυρού, τα χαράγματα, οι αγιογραφίες, η εκκλησιαστική τέχνη η εικαστική σε όλες τις μορφές, τα άγια λείψανα, τα ιερά κεχρισμένα σκεύη, οι Άγιες Γραφές και συγγραφές, αντανακλούν την Άκτιστη Θεία Ενέργεια και αγιάζουν!

Φανταστείτε την Εκκλησία μας κενή από Εικόνες και σύμβολα, απορφανισμένη, καταφρονημένη, αποδιωγμένη. Τί καταφρόνηση υπέμεινε κατά την Εικονομαχία! Εικονομαχία! Μια ανατολίτικη δοξασία σατανική, ενός απόμακρου ανεικονικού ψευτοθεού, μακρυά πολύ μακρυά από τους ανθρώπους. Μια στείρα πνευματολογία,φιλοσοφία σκέτη χωρίς θεολογία και αγιασμό.Μια επιστροφή στον ιουδαϊσμό και ένας πλατωνισμός ανίερος και "ξενέρωτος".

Πώς να εννοήσουν οι ηθικιστές εικονομάχοι την Σάρκωση ενός Θεού;Ότι ο Θεός προσέλαβε άνθρωπον, γην και σκήνωσε ΕΔΩ, ανάμεσα μας! Όχι κάπου έξω μακρυά και αφηρημένα , αλλά ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ! Οι ψευτοευλαβεις ιουδαίοι, οι θεομάχοι παίδες του Μάνεντος, οι κατ εικόναν και καθ ομοίωσιν της Ιδέας ενός Θεού φιλοσοφικού και αφηρημένου, οι άυλοι και απάνθρωποι!

"Aστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι!".

Φανταστείτε τί ενέπνευσε τον ιερό υμνογράφο για να γράψει αυτά τα λόγια. Εκεί πού ο ναός ήταν κενός, άδειος, ψυχρός, λεηλατημένος, περισσότερο αίθουσα θρησκευομένων, παρά Ιερείον του Όντως Θεού, ξαφνικά γέμισε και πάλι με Εικόνες! Και άστραψε και έλλαμψε και καταστολίστηκε! 

Ε, αυτό δεν είναι ο Θρίαμβος του Ανθρώπου;! Δεν είναι ο Θρίαμβος της Αλήθειας πάνω στα σύννεφα και τα αινίγματα και τις άψυχες νεφέλες; Δεν είναι ο Θρίαμβος της αγιασμένης ύλης πάνω στην κούφια φιλοσοφία; Δεν είναι η δόξα του αγιασμένου Ανθρώπου; Του Σαρκωμένου Θεού; Η νίκη της Θεολογίας πάνω στην ηθικολογία; Και η νίκη του Σταυρού πάνω στην μωροδοξία;

Το απτό, το ψηλαφητό και ταυτοχρόνως υπερκόσμιο!

Αυτή η πίστις των Ορθοδόξων!

Γιατί σήμερα δεν διαβάζονται τα αναθέματα την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Από εναν φίλο διατυπώθηκε προχτές ένα ερώτημα. Γιατί απαλείφθησαν από την ακολουθία της Ορθοδοξίας τα αναθέματα προς τους αιρετικούς και σπάνια ακούγονται σήμερα.

Δόθηκαν πολλές απαντήσεις. Για να μην στενοχωρήσουμε τους αιρετικούς, γιατί δεν έχουμε την απαραίτητη κατήχηση να καταλάβουμε τί εστί ανάθεμα, για λόγους κακώς εννοουμένης ευαισθησίας στον σκανδαλισμό ή επειδή δεν υπάρχουν αρειανοί και πνευματομάχοι(πού παντα υπάρχουν με πολλούς τρόπους άλλωστε). Ή μπορεί για καθαρά πρακτικούς λειτουργικούς λόγους, αφού ούτε το συνοδικό διαβάζεται ολόκληρο.Η αλήθεια ίσως είναι πώς για όλους τους παραπάνω λόγους και ίσως για κάποιον απ όλους περισσότερο.

Ποτέ ένα ανάθεμα δεν είναι ευχάριστο.Σημαίνει αποκοπή από την Εκκλησία, αφού πρώτα προηγηθεί παρέκκλιση από το ορθόδοξο δόγμα ή την εκκλησιαστική κανονικότητα.Πρέπει, να τονίσουμε επίσης πώς ακόμα και σήμερα όπου διαβάζονται τα αναθέματα, αυτό δεν γίνεται με ορθόδοξη προοπτική. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν διαφέρουν και πολύ από τους σιωπώντας και οι κραυγάζοντες.Ευχαριστιούνται να αναθεματίζουν, αγνοοώντας πως εκείνη την ώρα δεν μιλούν από ιδεολογική ιδιοτέλεια, ούτε είναι ένα μεσο αυτοδικαίωσης το ανάθεμα.Αλλά είναι η δημόσια εκκλησιαστική έκφραση για το πένθος χαμένων ανθρώπων και αλαρμ κινδύνου για αυτούς πού δεν πρέπει να πεσουν και να χαθούν.Και οι δύο είτε σιωπούν είτε τονίζουν από ιδιοτέλεια.Στους μεν η άγνοια ή η κολακεία, στους δε ο φανατισμός.Στους μεν η αγάπη ψεύτικη,στους δε ανύπαρκτη.

Κατά την άποψη μου ο μόνος λόγος που δεν διαβάζονται τα αναθέματα είναι γιατί δεν έχουμε ορθόδοξη κουλτούρα και ορθή κατήχηση και σκανδαλιζόμαστε ή αγανακτούμε. Γιατί βλέπουμε την Εκκλησία σαν μια συναισθηματική θρησκεία ανθρώπινης αγάπης στην οποία δεν ταιριάζουν τα δυσάρεστα.Γιατί η πίστη μας είναι κοινωνική ηθική και χριστιανικός συναισθηματισμός. Γιατί την πίστη μας την βλέπουμε σαν μια ιδεολογία ουμανισμού, σαν μια φιλοσοφία πού απλά απαιτεί ευχάριστα συναισθήματα και καλή συμπεριφορά από τον χριστιανό. Για εμάς πλέον υπάρχει κοσμική ευγένεια, ορθή συμπεριφορά, αποδοχή του ψέματος και της αλήθειας αδιάκριτα, φτάνει όλο αυτό να γίνεται με μια απροβλημάτιστη πραότητα και καλό παραδοσιακό ανθρωπισμό. Γιατί παραθεωρούμε την τελείως θεραπευτική διάσταση της ορθοδοξίας. Πώς η Εκκλησία δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θεραπευτήριο, από ένα εργαστήριο αναστήλωσης της ανθρώπινης εικόνας. Και όπου υπάρχει αγάπη, φροντίδα και ίαση υπάρχουν και καυτήρια, υπάρχει και απομόνωση του ασθενούς,υπάρχει και διακήρυξη για τους κινδύνους από την ασθένεια και τον θάνατο. Και το ίδιο συμβαίνει με την αίρεση και με το φάρμακο: το ανάθεμα. 

Τί είναι το ανάθεμα; Μισαλλοδοξία; Φανατισμός; Πόλεμος; Ή μήπως η αγωνία και η έκφραση του εκκλησιαστικού σώματος να γλυτώσουν κυριολεκτικά το ποίμνιο και τον ορθόδοξο άνθρωπο από την ιοβόλα πλάνη και τον πνευματικό θάνατο και την αιώνια πτώση και αναδρομή του στον κόσμο του θανάτου;Βλέπετε πώς λίγο παραπάνω μιλάμε με κοσμικούς όρους πολιτικής ορθότητας; Ακόμα και ο γράφων αυτούς επικαλείται για να επιχειρηματολογήσει. Ενώ η σιωπή είναι η γλώσσα των αγίων.Γιατί το βίωμα δίνει τις απαντήσεις.Όχι η ρητορεία.Τα επιχειρήματα πού χρησιμοποιώ μπορεί να φαίνονται χοντρά και χοντροειδή και έχουν χρησιμοποιηθεί από κοσμικές σκοπιμότητες και σαν πολιτικά συνθήματα. Δεν είναι όμως θανατική εκτέλεση και ψέκασμα το ανάθεμα, παράδοση σε πνευματική καραντίνα είναι για να μην μεταδοθεί η ασθένεια και κύρια για να συνέλθει ο πάσχων.

Ένα καυτό ερώτημα είναι το εξής: Τα χρειαζόμαστε σήμερα τα αναθέματα; Αντιστρέφω την ερώτηση: Χρειαζόμαστε σήμερα τα δόγματα; Τα λειτουργικά κείμενα; Τις παραδόσεις; Τις Γραφές;Τους αγίους; Τον Χριστό; Ή μήπως μας φτάνει μια κοσμική εκκλησία με τις πατροπαράδοτες τελετές του τύπου και την κοσμική της οργάνωση και ιδεολογία; Το ήθος, οι συνήθειες και η ηθική της επανάληψης;Όταν απαντηθούν τα ερωτήματα, θα απαντηθεί και η απορία;Τίποτα στην Εκκλησία, στα κείμενα, στα παραδομένα, δεν είναι αχρείαστο, περιττό και καταχρηστικό. Απαρχαιωμένο. Τίποτα! Εμείς θέτοντας την μάχαιρα της κρίσης και της αφαίρεσης, σχετικοποιούμε την Παράδοση σε μια κοσμική φιλοσοφία και ιδεολογία. Αλλά ας μην παλλιλογούμε.

Τελειώνοντας, να σας πώ πώς δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην εκφώνηση των αναθεμάτων.Γιατί έχει αλλοτριωθεί το ήθος μας και έχουμε ήδη κερδίσει τον κόσμο και κανείς δεν θα λάβει το ρίσκο να επιχειρήσει κάποιον σκανδαλισμό ανθρώπων πού δεν κατηχηθηκαν ποτέ και δεν φταίνε σε τίποτα!Γιατί το ορθόδοξο ήθος δεν συμβαδίζει πάντα με την εκκλησιαστική πράξη και την εκκλησιαστική συνείδηση ούτε για τους σιωπώντας,ούτε για τους εκφωνώντας. Εκτός αν κάποτε τερματίσει το ιδεολογικό αυτό τέλμα πού έχουμε πέσει σήμερα σαν ορθόδοξος λαός και κλήρος και αναζητήσουμε την πατερική γνησιότητα. Ενα χαστούκι χρειάζεται. Με την πιό καλή έννοια της λέξης.

Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε.

 

Ο Ρωμηός επι Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες, λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για Θεό, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον…
Φαίνεται ότι κάποτε ενήστευες και σήμαινε ότι είσαι Ρωμηός. Αν δε νήστευες Τετάρτη και Παρασκευή, εσήμαινε ότι είσαι Τούρκος. Ετούτο δεν είναι υπερβολή, ήταν ένας τόπος κοινός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, και τούτο το βλέπουμε ξεκάθαρα στο έργο του Φωτάκου: «Ο Βίος του Παπαφλέσσα».

Όταν έφτασε ο Φλέσσας στο Άργος, ο αδελφός του Νικήτας τού άλλαξε τα φορέματα, τού φόρεσε τούρκικα καλιοντσίτικα και τον όπλισε ως Τούρκο, καθώς και τους άλλους που είχε μαζί του ο Παπαφλέσσας. Προφανώς, έγινε αυτό, για λόγους ασφαλείας, που θα λέγαμε σήμερα. Φιλοξενήθηκε, όμως, ο Φλέσσας, μαζί με τους δικούς του, στην οικεία του Οικονομόπουλου. Κι επειδή η οικοδέσποινα τους εξέλαβε ως Τούρκους , αν και ήταν Τετάρτη, τους έβγαλε να φάνε αυγά. Παίζοντας εκείνοι τους Τούρκους, προσποιήθηκαν ότι τα έφαγαν, αλλά κρυφίως τα πέταξαν. Και μάλιστα έπειτα – μάλλον μετά την αναχώρηση τους – τα αυγά ευρέθησαν (!) καθώς το διηγείται ο Φωτάκος.
Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίκεται μέσα στους αιώνες. Ίσως περισσότερο κι από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επι Τουρκιάς.
Ο Ρωμηός επι Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες, λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για Θεό, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον – αρχοντικόν σταυρόν, όχι τσιγκούνικον, κι έτσι μπουζούκικον. Στο κούτελο, κάτω στη βαλβίδα της κοιλιάς, δεξιά κι αριστερά στους ώμους, έτσι κάνει ο Παπαφλέσσας τον σταυρό του, ο Γέρος του Μόρια, ο Διάκος και οι άλλοι.
Όσοι μάς ελευθέρωσαν, εγνώριζαν Τετάρτη και Παρασκευή. Αυτονοήτως ενήστευαν ως κάτι δεδομένο και παραδομένο άπαξ εκ προγόνων Ορθοδόξων. Πλείστα όσα παραδείγματα δεικνύουν του λόγου το αληθές: ότι αυτοί που μάς λευτέρωσαν σαν καλογέρια αγαπούσαν τον Θεό, ήταν άνθρωποι του «Πάτερ Ημών» και της ωραίας εν Θεώ ζωής. Εμείς; 

Κώστας Παναγόπουλος μέσω: Ζωντανό Ιστολόγιο

Περί Συγχωρήσεως

Συγχώρηση δεν είναι να βάλω μια μετάνοια, να ζητήσω συγγνώμη από τον άλλο και μετά να γυρίσω στην συμπεριφορά και στις συνήθειες μου, "σαν το σκυλί πού γυρίζει στο ξέρασμα του". Να φουσκώνω και από πάνω πού έδειξα διάκριση και ανωτερότητα και ταπεινώθηκα ταχα μου τάχα μου. Από τότε πού βγήκε αυτό το συγγνώμη, λεει ο λαός μας, χάθηκε η ντροπή. Συγχώρηση είναι αυτό πού δηλώνει η ίδια η λέξη. Να χωραω τον άλλο. Να τον ανέχομαι όπως είναι. Με τα ελαττώματα, τις πληγές, τα στραβά του, τον σταυρό πού μου επιβάλλει. Αυτή είναι ενεργητική και ουσιαστική συγχώρηση. Αλληλοπεριχώρηση των άλλων.

Κυριακή Τυρινής:Έφθασεν καιρός!

Και ιδού πού φτάσαμε για ακόμα μια φορά στο κατώφλι της μεγάλης Τεσσαρακοστής! Προσφυώς έχει λεχθεί πώς επειδή η Εκκλησία μας δεν μπορεί να απαιτήσει από όλα τα μέλη της να βγούμε στην υπαρκτή και επίγεια έρημο της ησυχίας, προβάλει την μεγάλη Τεσσαρακοστή ως πνευματική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε την πραγματική και ουσιαστική πνευματική έρημο και ησυχία, έστω και για λίγο. Να γίνουμε κατά μέτρον ασκητές για πενήντα ημέρες, με έπαθλο το βίωμα της αναστάσεως.

Έφθασεν λοιπόν καιρός. Η των πνευματικών αγώνων αρχή. Και το προσκλητήριο ξεκινά λίγο αντιφατικά και παράλογα για τον κοινό νού. Το προοίμιο της Τεσσαρακοστής, η Κυριακή της Τυρινής, ως εορτολογικό περιεχόμενο δεν έχει άθλα και έπαθλα και αλείπτες και ενθάρρυνση, αλλά ένα παράδειγμα τραγικό προς αποφυγή. Είναι η πτώση των πρωτοπλάστων και η εξορία τους από τον παράδεισο του Θεού. Βαθύ και ουσιαστικό πλην όμως το παράδειγμα. Ο Αδάμ, βασιλιάς και διαχειριστής της κτίσης, το τελειότερο πλάσμα του Θεού, πέφτει στο βασικό παράπτωμα της ανυπακοής και εξορίζεται του παραδείσου. Στον Αδάμ τέθηκε μια δοκιμασία. Να εξουσιάζει και να καρπώνεται τα πάντα, αποφεύγοντας όμως την κοινωνία με το Ξύλον της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Αυτή η δοκιμασία δεν έχει να κάνει με την υλική μετάληψη ενός κάποιου απαγορευμένου καρπού πού φέρνει τον θάνατο, αλλά με την ορθή διαχείριση της ελευθερίας, του αυτεξουσίου , πού του ενεχείρισε ο Θεός. Ελεύθερος ο Αδαμ να οδηγηθεί στην θέωση και την τελείωση, με την βοήθεια του Θεού, ελεύθερος και να την απορρίψει και να διαλέξει την αυτονομία του. Όμως όπως η ανυπακοή και η υπερηφάνεια κατέστρεψαν τον Εωσφόρο, με τον ίδιο τρόπο κράτησαν και τον άνθρωπο μακρυά από τον Θεό. Θέλησε να γίνει θεός χωρίς του Θεού και γνώρισε την μοναξιά του Θεού, την κόλαση, τον θάνατο.Γιατί χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος ζεί στο απόλυτο μηδέν και επιστρέφει εκεί από όπου προήλθε: στην ανυπαρξία.Επειδή λοιπόν, γράφουν οι Πατέρες, δεν νήστεψε ο Αδάμ, ας νηστέψουμε εμείς. Επειδή δεν υπάκουσε, ας υπακούσουμε. Επειδή υπερηφανεύτηκε, ας ταπεινωθούμε. Επειδή αλαζονεύτηκε, ας μετανοήσουμε. Επειδή κατηγόρησε τον Θεό, ας προσπέσουμε εμείς ζητώντας έλεος. Επειδή εκείνος έπεσε, ας ζητήσουμε εμείς την ανόρθωση. Εργαστήριο ανάπλασης και επιστροφής στην ανθρώπινη κατάσταση, στην παραδείσια φύση είναι ο αγώνας της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Επιγραμματικά, το ευαγγέλιο της ημέρας απαιτεί έλλειψη υποκρισίας και ορθή νηστεία, ελεημοσύνη και συγχώρηση. Πρώτον, συγχώρηση γιατί είναι προϋπόθεση να λάβει κάποιος την άφεση και των δικών του ανομημάτων από τον Θεό. Η Εκκλησία μας έχει ειδική τελετουργία αυτή την ημέρα, στον πρώτο κατανυκτικό εσπερινό. Γίνεται η αλληλοσυγχώρηση και αυτό επαναλαμβάνεται ειδικά στις ιερές μονές την καθ' ημέραν της τεσσαρακοστής. Έτσι καταλείπεται το κακό, θεραπεύεται ο ίδιος ο άνθρωπος πού συγχωρεί και αμέριμνος προχωρά στον πνευματικό αγώνα, απορρίπτωντας όποιο βάρος τον κρατάει πίσω και τον τραβάει προς τα κάτω. Ο ποιητής, στο κοσμικό του φρόνημα, διατείνεται πώς την κάθε νύχτα, πριν κοιμηθεί, συγχωρεί έναν έναν όσους τον έβλαψαν και έτσι εξασφαλίζει την γαλήνη και την δικαίωση. Η συγχώρηση στην ορθόδοξη παράδοση έχει ενεργητικότερο χαρακτήρα και απειρότερο μεγαλείο. Το να συγχωρείς είναι άγιο, το να βάζεις όμως μετάνοια και να ζητάς συγχώρηση αγιότερο. Ο ταπεινός άνθρωπος είναι αυτός που εκλαμβάνει τις πραγματικές διαστάσεις της συγχώρησης και καρπώνεται τα οφέλη της. Να νίψουμε τα πρόσωπα μας και να χαρούμε είναι η άλλη εντολή, για να μην φανούμε εξουθενωμένοι και νηστεύοντες,αλλά ιλαροί εορταστές και έτσι θα πάρουμε τον έπαινο του Θεού και όχι τον μισθό των ανθρώπων. Νηστεία λοιπόν χωρίς προσποίηση και υποκρισία και απεγκλωβισμός από την ποταπή ανάγκη να μας έχουν οι άλλοι έπαινο, πρότυπο και να εξαρτώνται από την όποια αγιότητα και πνευματικότητα μας. Και τέλος, να μην θησαυρίζουμε λέει, θησαυρούς επί της γης. Νηστεία σημαίνει ολιγάρκεια, εγκράτεια, αποκοπή από το θέλημα, περιορισμός και έλεγχος των αναγκών μας, σε βασικές και ουσιαστικές και θησαυρισμός όχι εκεί πού βασιλεύει ο σης και εξουσιάζουν οι διαρρήκτες, αλλά πού; Στα χέρια των φτωχών. Διανομή των αγαθών και κατανομή της αγάπης σε αυτούς πού στερούνται είναι η αληθινή νηστεία. Και όπως λέει και ο πολύς Δαμασκηνός: Νηστεύω έτσι ούτως ώστε η περίσσεια των αγαθών , αυτά πού εγώ εκούσια στερούμαι,να κατανεμηθεί σε αυτούς πού δεν έχουν!Ετσι λοιπόν θησαυρίζουμε στους ουρανούς. Ανοίγουμε λογαριασμό με τον Θεό και κάνουμε αυτό πού ξέχασε ο Αδάμ να κάνει: Επένδυση στην όντως και αιώνια ζωή και όχι προσκόλληση στην ταπεινή εμπειρία και τον αυτοπλουτισμό της υλικής πραγματικοτητας.Και λέμε αυτοπλουτισμό, γιατί η συσσώρευση αγαθών δεν είναι τίποτα άλλο παρά θυμίαμα στο είδωλο του εαυτού μας. Αλλά ο Χριστός μακάρισε αυτούς πού είναι φτωχοί στο πνεύμα ενώπιον Του και όχι βέβαια αυτούς πού έγιναν διάκονοι του εαυτού τους και πλούτισαν στην διάνοια και στα αργύρια σαν να εξαρτάται όλος ο κόσμος από αυτούς.

Ας έχουμε λοιπόν ένα ευλογημένο, τελειωτικό, αγιοποιητικό, θεοποιητικό στάδιο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, γεμάτο τρόπαια, νίκες, χαρές, αναβάσεις, τελειότητα. Η των αγγέλων πολιτεία και η κατά των δαιμόνων νίκη, η πάνσεπτος εγκράτεια, έφθασεν. Περιχαρώς αυτήν υποδεξώμεθα!

12-3-2016 ππκ

Η νηστεία της Τεσσαρακοστής είναι υπακοή και όχι προσωπικό θέμα

Τώρα πού θα αρχίσει η νηστεία και πάλι, είναι καλό να στραφούμε με ειλικρίνεια στην ψυχή μας και να απομακρύνουμε κάθε πρόφαση. 

Σωστό και άγιο είναι πώς η νηστεία από τις τροφές αρμόζει να συνοδεύεται από νηστεία καθαρή από πάθη, συκοφαντίες, κατάκριση και περίσσεμα ελεημοσύνης και προσευχή και δάκρυα, αλλιώς δεν έχει καμία ουσία! Αυτό όμως μην μας γίνει πρόφαση στο να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την αποχή από την ευχαρίστηση του λάρυγγα και του στομαχιού. 

Να ξέρετε πώς η νηστεία πού θεσπίζει η εκκλησία δεν είναι κάτι το τυπικό και επετειακό. Βασίζεται σε ένα κύριο πραγματάκι πού λέγεται υ π α κ ο ή. Και αν αποδεχτώ αυτό πού μου προτείνει η Εκκλησία με όλη μου την καρδιά και την διάνοια κάνω υπακοή, κόβω το δικό μου θέλημα. Δεν επιστρατεύω προφάσεις για να μην νηστέψω. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος σημαίνει πίστη σε αυτό πού διδάσκει η εκκλησία, δηλαδή υπακοή. Και πίστη στα ελληνικά ερμηνεύεται εμπιστοσύνη. Αμα αρχίσω τις σοφιστείες και τις ανταρσίες και τις εξυπνάδες, ούτε η νηστεία . ούτε η κατάλυση με σώζει. 

Η νηστεία της σαρακοστής είναι εκκλησιαστική νηστεία. Δεν είναι προσωπική επιλογή. 

Η πρώτη Κυριακή της σαρακοστής, μας δείχνει τον Αδαμ , πού πίστεψε στην δική του επιλογή, στο δικό του θέλημα και δεν έδειξε εμπιστοσύνη στην εντολή του Θεού. Την ανυπακοή μας δείχνει.Γι αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε νωρίς αυτό το θέμα. 

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Στον Θεό δεν θα παραδώσουμε μόνο ψυχή. Θα παραδόσουμε και σώμα. Όποιος πεί το αντίθετο φιλοσοφεί και δεν ορθοδοξεί. Ταισε την ψυχή σου με νηστεία, αλλά θρέψε και το σώμα σου με νηστεία. 

Μην παραβλέπετε την σωματική νηστεία. Μόνη της δεν στέκεται και δεν έχει αξία, αλλά είναι ουσιαστική για τον άνθρωπο και στηρίζει την πνευματική νηστεία. 

Κανένας χορτασμένος και καλοπερασμένος δεν πέρασε την πόρτα του παραδείσου.

Με τι λοιπόν να παρομοιάσω τη γενιά αυτή; Είναι όμοια με παιδιά που κάθονται στις αγορές, τα οποία παίζοντας φωνάζουν στα άλλα και λένε: “Σας παίξαμε αυλό και δε χορέψατε, θρηνήσαμε και δε χτυπήσατε τα στήθη σας”.

...Να σας πώ κομμένο το παραμύθι με τους κακούς χριστιανούς πού "κολλάνε" στους μουσουλμάνους. Εμένα σαν χριστιανό ιερέα με προσβάλει αυτό. Αλλο χριστιανός και άλλο να γεννήθηκες στην Ελλάδα και να γράφουν τα χαρτιά σου χριστιανός ορθόδοξος.Η λέξη χριστιανός είναι πολύ βαριά και ασήκωτη και λίγοι την υποστηρίζουν. Μη δημιουργείτε θέμα αντιπαλότητας μεταξύ ανθρώπων και μην ρίχνετε λάσπη σε ένα ολόκληρο σύστημα πιστών ανθρώπων για κάποια καθάρματα.Τα ίδια λένε και αυτοί πού πολεμούν την Εκκλησία, πρό κατά και μετά του προσφυγικού. Ο χριστιανός ξεχωρίζει. Χωρίς αυτόν θα είχε σβήσει αυτός ο κόσμος.

 Τόσοι χριστιανοί σταυρώνονται καθημερινά για τον συνάνθρωπο. Δεχονται τους ονειδισμούς του Χριστού, περπατάνε στην θλιμμένη οδό, σηκώνουν τον σταυρό τους. Κανείς δεν τους προβάλει ως πρότυπο Χριστιανών! Μιλάμε για χριστιανούς, μόνο όταν κάποιοι ηλίθιοι πετάνε γουρουνοκεφαλές στα στρατόπεδα προσφύγων.

Δεν είδαν τους νέους, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς πού κόβουν την μπουκιά τους, την υπερφορολογημένη και δυσεύρετη στις μέρες μας μπουκιά τους για να ταΐσουν τους ξένους; Και πολλές φορές ταΐζουν ανθρώπους οι οποίοι δεν δείχνουν και ευγνωμοσύνη! Δεν είναι όλοι καλοί και δεν τους έχει μαλακώσει ο πόλεμος και η συμφορά. Και όμως οι έλληνες ταΐζουν και το νιώθουν και υποχρέωση τους. Αυτά δεν τα βλέπουν κάποιοι; Δεν ξέρουν πώς κάτι τέτοιους χαρακτήρες στην Ελλάδα δεν τους έχει πλάσει ο ευρωπαϊκός ανθρωπισμός, πού είναι χόμπι και καθηκοντικός καιροσκοπισμός και δεν τους έχει διαμορφωσει κανένα κόμμα ή ιδεολογία. Η ορθοδοξία τους έπλασε έτσι δοτικούς και πονετικούς. Η ανάσα του Χριστού στην Ελλάδα και ας μην είναι κάποιοι καν συνειδητοί χριστιανοί. Αυτοί όμως πού κατηγορούν ξέρουν να λένε πώς χριστιανοί είναι μόνο αυτοί πού πετάνε γουρουνοκεφαλές. Παίζουμε το παιχνιδάκι του κάθε αντίχριστου, πού δεν έχει σηκωθεί από την καρέκλα του μια φορά να δώσει ένα κουλούρι σε έναν άνθρωπο που πεινάει, πού δεν ξέρει τον δρόμο του νοσοκομείου και της φυλακής, πού αποφεύγει τον πόνο για να μην χαλάσει η πολύτιμη διάθεση του, αλλά από κριτική σχίζει και βροντά!

από σχόλια μας στο φβ 



Με τι λοιπόν να παρομοιάσω τη γενιά αυτή; Είναι όμοια με παιδιά που κάθονται στις αγορές, τα οποία παίζοντας φωνάζουν στα άλλα 

 και λένε: “Σας παίξαμε αυλό και δε χορέψατε, θρηνήσαμε και δε χτυπήσατε τα στήθη σας”. 

Περιμένω τον οίκτο σας και την συμπαράσταση σας και την αγανάκτιση σας για τους χριστιανούς πού σταυρώνοντα στην Ανατολή, για τα μνημεία πού καίγονται και κατεδαφίζονται, για τους βιασμούς, τις εξορίες, τις ταπεινώσεις, τις σφαγές. Χριστιανοί είναι και αυτοί! Και ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ! Πού είναι η θλίψη σας και η αγανάκτιση σας;Και για να το επεκτείνω: και οι γεζιντί και οι μουσουλμάνοι και οι αλεβίτες πού σκοτώνονται και καταστρέφεται η ζωή τους άνθρωποι είναι και αυτοί! Μπορεί να μην ήρθαν ως την πόρτα σας για να σας εξασφαλίσουν επιδοτήσεις και εύκολο πολιτικό λόγο, αλλά παραμένουν άνθρωποι; Πού είναι η αγανάκτιση και η αγάπη σας;Εξαντλείστε την μόνο σε αυτούς πού καίνε στρατόπεδα και πετάνε γουρουνοκεφαλές, γιατί άλλωστε μόνο αυτοί είναι "χριστιανοι". Ε ρε υποκριτές!Γενιά διεστραμμένη!Συκοφάντες! Άνθρωποι χαλασμένοι πού ψάχνετε το κακό για να φαίνεστε εσείς δίκαιοι ανάμεσα στους ανθρώπους!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ: Η καινή εντολή της αγάπης

Το ευαγγέλιο του Χριστού, η διαθήκη Του, είναι εντολή αγάπης. Είναι εντολή καινή,δηλ.νέα, όπως ο κόσμος είναι αρχαίος και παρωχημένος. Η χριστιανική εντολή της αγάπης, δεν είναι αόριστη φιλοσοφία ,ούτε μια όμορφη ανθρώπινη ιδέα. Η αγάπη δεν έχει οπαδούς, γι'αυτό και δεν έχει δούλους. Η αγάπη έχει μαθητές,φίλους,πολίτες της βασιλείας του Θεού.Η αγάπη έχει ελεύθερους εν Χριστώ ανθρώπους που ζουν εν αυτή. Ζουν εν τω συνδέσμω της αγάπης.Είναι η αγάπη καινή πραγματικότητα. Το να αγαπώ εν Χριστώ δεν σημαίνει έχω ένα moto, ένα τρόπο ζωής, ένα ευσεβιστικό καθήκον, κάτι που οφείλω στον αυστηρό Κριτή Θεό. Η αγάπη είναι η ίδια η εν Χριστώ ύπαρξη. Μαθητής του Χριστού είναι ο αγαπών και ο αγαπών είναι μαθητής του Χριστού. 
Η εντολή της αγάπης έχει κύριο εκφραστή της τον Χριστό, γιατί ο ίδιος ο Θεός κατά τον λόγο του θεολόγου Ιωάννη αγάπη εστί. Ο Ιησούς Χριστός έως τέλους αγάπησε τους μαθητές Του, στον έσχατο δηλαδή βαθμό. Για μας σαρκώθηκε, για μας κενώθηκε,για μας φτώχυνε,για μας θυσιάστηκε, για μας ανέβηκε στον ατιμωτικό σταυρό,για μας κατέβηκε στον άδη του θανάτου,για μας αναστήθηκε από τον τάφο,για μας ανελήφθη  στον Πατέρα, για μας άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου. Και άφησε οδοδείκτη την αγάπη.Η παλαιά συμφωνία του Θεού με τον Μωϋσή και τους Ιουδαίους σφραγιστηκε με αίμα και θυσία ζώων στο όρος Σινά. Η καινή διαθήκη όμως του Χριστού με την Εκκλησία,σφραγίστηκε με το ίδιο το Αίμα Του πάνω στον βωμό του Σταυρού. Γι'αυτό και η καινή εντολή, το "αγαπάτε αλλήλους" είναι συνδεμένη με την έννοια της θυσιας και του σταυρού,την έννοια της κένωσης και του αυτοθυσιαστικού πνεύματος, της ανάστασης , αλλά και της θείας ευχαριστίας, όπου όλοι εν τη αγάπη του Χριστού και ο Χριστός εν ημίν.
Την αγάπη αυτή δεν μπόρεσε να την αντέξει ο κόσμος, ούτε θα μπορέσει ποτέ. Γι'αυτό οι μάρτυρες, γι'αυτό οι διωγμοί και οι σταυροί και η χλεύη και οι διώξεις κατά των χριστιανών. Γιατί η αγάπη δεν είναι στα μέτρα του κόσμου, αλλά στα μέτρα του Θεού.

Το σημερινό ευαγγέλιο είναι ευαγγέλιο κρίσεως δηλαδή δοκιμάζεται η χριστιανική μας ταυτότητα, η χριστιανική μας ιδιότητα και φυσικά προκαταγγέλεται βάσει των επιλογών μας η εσχατολογική μας κατάταξη: μακράν του Θεού ή με τον Θεό. Κριτήριο είναι λοιπόν η αγάπη.
Χαρακτηριστικά μας λέει το τροπάριο της Λιτής: "Τὰς τοῦ Κυρίου γνόντες ἐντολὰς οὕτω πολιτευθῶμεν· πεινῶντας διαθρέψωμεν, διψῶντας ποτίσωμεν, γυμνοὺς περιβαλώμεθα ξένους, συνεισαγάγωμεν, ἀσθενοῦντας, καὶ τοὺς ἐν φυλακῇ, ἐπισκεψώμεθα, ἵνα εἴπῃ καὶ πρὸς ἡμᾶς, ὁ μέλλων κρῖναι πᾶσαν τὴν γῆν· Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε, τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν".   
Ίσως νομίζουμε πώς δείχνοντας τέτοια ευσπλαγχνία στον αδελφό μας κάναμε κάτι σπουδαίο. Και είναι πραγματικά σπουδαία η ζωντανή έκφραση αγάπης γιατί κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη πάλι: "έτσι θα γνωρίσουν οι άλλοι το ότι είστε μαθητές μου , εάν αγαπάτε ο ένας τον άλλο". Αλλά πάντα υπάρχει η παγίδα της αυτοδικαίωσης,του αυτοεπαίνου,του εφησυχασμού ότι πράξαμε το ορθό και ούτως είμαστε γνήσιοι,σπουδαίοι,αληθινοί μαθητές. Ίσως νομίζουμε πώς προσφέροντας από το περίσσευμα μας στον αδελφό και μάλιστα ενώπιον όλων, με διάθεση διδακτική,αγνή ή υστερόβουλη, γιατί πάντα έχει ο άνθρωπος την τάση να αυτοκολακεύεται και την ταπεινή ανάγκη να αυτοπροβάλεται, εκπληρώσαμε το καθήκον μας και ούτως μας χρεωστά ο Θεός την βασιλεία και την κατάταξη μετά των αγίων. Έτσι όμως χάνουμε τον μισθό της αγάπης και "αγαπάμε" λάθος. Δυστυχώς ζούμε πολλές φορές με την ανασφάλεια και την πλάνη. Έχουμε ανάγκη ο ένας την αναγνώριση του άλλου. Οι πράξεις μας είναι σαν μια φωνή αγωνίας που λέει : "προσέξτε με, είμαι αγαθός,προσφέρω αγάπη και ζητώ την καρδιά σας".Στην αγάπη όμως δεν υπάρχει υστεροβουλία και η αγάπη δεν ζητά ανταλλάγματα. Δεν αγαπάμε για να αγαπηθούμε.  Αγαπάμε γιατί πρώτον ο Θεός μας αγάπησε. Με την αγάπη γινόμαστε του Θεού μιμητές. Με ταπείνωση αυτός που αγαπά αληθινά νιώθει πώς έκαμε το αυτονόητο χρέος. Θεραπεύοντας τον αδελφό, θεραπεύουμε τον ίδιο τον Χριστό, γιατί κατά το πατερικό "είδες τον αδελφό σου; είδες τον Θεό σου".

Η αγάπη σήμερον ίσως εξαντλείται σε μια φιλανθρωπική και καθηκοντική φιλανθρωπία, ιδιαιτέρως η κρίση μας έκανε πιό φιλεύσπλαχνους. Η αλήθεια είναι όμως πώς φοβόμαστε τον θάνατο και την πενία την δική μας. Καθρέφτης είναι η δυστυχία του αδελφού της δικής μας πιθανής κατάληξης.Έτσι εξορκίζουμε το κακό , με μεταφυσικό ίσως υπολογισμό. Βέβαια, η έμπρακτη και εμπειρική αγάπη, θα πρέπει να είναι αληθινή και πνευματική. Η αγάπη είναι αγιοπνευματικό δώρο.Ο αγαπών είναι αυτός πού αφού θρέψει, ποτίσει, ντύσει τον Χριστό εντός της καρδίας, αφού περιθάλψει τα πάθη και απεγκλωβίσει τον εαυτό του από την φυλακή της αμαρτίας για να λάμψει ο Χριστός, μεταδίδει την αγάπη ως αγιότητα και ως αλληλοπεριχώρηση στον πλησίον του. Γίνεται όλος αγάπη, παρανάλωμα αγάπης πνευματικής και περιθάλπει τον γυμνό, ασθενή και πεινασμένο, και πνευματικά αλλά και υλικά. Γιατί κύρια η υλική αγάπη θρέφει και στηρίζει την πνευματική και αντίστροφα.Έχουμε ανάγκη τόσον την αγιότητα, όσο και τον άρτο, τόσο το ένδυμα της θαλπωρής της ορθής πίστης, όσο και το υλικό ένδυμα. Τόσο τα φάρμακα των μυστηρίων και την παράκληση την πνευματική όσο και τον αγαθό λόγο στήριξης και παρηγοριάς. Μας λείπουν όχι μόνον οι φιλάδελφοι, αλλά κύρια οι άγιοι.

Στο στάδιο της νηστείας που θα μπούμε σε λίγο να μπούμε με θυσία και αγάπη. Η αγάπη είναι η αρετή που ουσιοποιεί, πού δίνει νόημα και σημασία στην νηστεία, στην προσευχή , στην μετάνοια. Χωρίς αγάπη να μην τολμήσει κανείς να μπει στο αγωνιστικό στάδιο της σαρακοστής γιατί θα χαθεί, όπως οι άπειροι ταξιδιώτες χάνονται στην έρημο. Αν θέλουμε να βιώσουμε ορθόδοξα,πνευματικά το Άχραντο Πάθος και την αγία Ανάσταση, τις δύο ύψιστες εκφρασεις αγάπης, να μάθουμε να αγαπάμε, να κάνουμε την ζωή μας μια ασκητική της αγάπης.Να μην χάσουμε την ουσία, αδελφοί, να μην χάσουμε το πολύτιμο θησαυρό της αγάπης, γιατί αλλιώς πάμε και εμείς χαμένοι.

Να έχουμε ένα κατά Χριστόν άγιο στάδιο εύχομαι με τις πρεσβείες, πάντων των αγίων .

ΑΜΗΝ

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/search/label/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%89#ixzz421WYMEFR

Προσχήματα, των προσχημάτων, ω προσχήματα!

Παιδιά, εντάξει κάπου έχετε δίκιο. Κοιτάνε τους αλλογενείς και δεν φροντίζουμε τους εγχώριους φτωχούς. Έχει μια βάση όλο αυτό.

Αλλά για πείτε μου: Τώρα θυμηθήκατε τους έλληνες φτωχούς; Όταν ζητιανεύαμε για χατήρι τους και φτάσαμε στην πιό γραφική ηθικολογία να λέμε και να ξαναλέμε "μοιραστείτε το ψωμί με αυτούς πού δεν έχουν, φροντίστε τους άστεγους, τους αρρώστους" , εσείς μιλούσατε για τις αδικίες της κυβέρνησης και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Χρησιμοποιούσατε εικόνες φτωχών και αστέγων για να προβαλλετε τα δικά σας αιτήματα και προβλήματα. 

Γιατί δεν είμαστε ειλικρινείς; Αν μας ένοιαζε για τους δικούς μας φτωχούς, πριν ακόμα έρθουν οι πρόσφυγες για να κάνουμε όλες αυτές τις χαριτωμένες συγκρίσεις, θα ήμασταν ήδη πιό μεταδοτικοί και ελεήμονες και θα το είχαμε λύσει το πρόβλημα. Αρα το προκείμενο δεν είναι ότι φροντίζουμε τους ξένους και παραμελούμε τους έλληνες. Το προκείμενο είναι πότε θα ξεφορτωθούμε τους πρόσφυγες να μην νιώθουμε ανασφάλεια. Γιατί αυτό τον ενδιαφέρει τον έλληνα: Να διώξει τους ξένους. Δεν τον ενδιαφέρει η υποτιθέμενη αδικία πού γίνεται στους γηγενείς φτωχούς.

Γιατί όταν φύγουν οι πρόσφυγες, πάλι θα τρώνε άνθρωποι από τα σκουπίδια και εμείς θα αναρτούμε ελεημοσύνες στο ΦΒ. Και θα υπάρχουν πάλι πλούσιοι με δέκα μασέλες και φτωχοι χωρίς στον ήλιο μοίρα. 

Γενικά είμαστε άσπλαχνη και ανελεήμων κοινωνία. Γι αυτό κάθε προσφορά και ανιδιοτέλεια από απλούς ανθρώπους γίνεται είδηση στα νέα των 8. Αν ήταν κάτι γενικευμένο και αυτονόητο πώς το μισό μου ψωμί θα πήγαινε σε αυτόν πού δεν είχε, δεν θα γινόταν είδηση! Και εντάξει , κάπου όλο αυτό είναι μια χειραγωγία και ένα προμόσιον, ωστόσο αν δεν ήταν μεμονωμένο δεν θα εντυπωσιάζε και δεν θα ήταν προς χρήση και κατανάλωση, έτσι;

από σχόλια μας στο Fb