Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΡΟΥ ΚΑΛΥΜΝΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ  ΠΑΪΣΙΟΣ

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Οι κώδωνες της Ιεράς Μονής των Αγίων Πάντων, στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης  Τεσσαρακοστής, κτυπούν σήμερα χαρμόσυνα, δια να αναγγείλουν την εορτή της  μνήμης του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σάββα, του αγίου, του προστάτου και εφόρου του Νησιού  μας και μας καλούν με πίστη, ευλάβεια και σεβασμό να προσέλθουμε στην χάρη Του.

Αδελφοί μου,
Ο ταπεινός και πράος στην καρδιά άνθρωπος, όταν παραδοθεί ανεπιφύλακτα στο Θεό και αφήσει τις επιθυμίες του και αφοσιωθεί ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, στο θέλημα του Θεού, τότε θα πλημμυρίσει την καρδία του ειρήνη, χαρά και ευλογία και η ένωσή του με τον Πανάγαθο Θεό θα είναι πραγματικότητα.
Αυτή την ταπείνωση, αυτή την πραότητα, αυτήν την αυταπάρνηση στα του κόσμου τούτου πράγματα, αυτή την αφοσίωση επέδειξε στην επι γής ζωή του και ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, ο της Νήσου Καλύμνου θείος φρουρός και Δωδεκανήσου απροσμάχητος βοηθός.
Οι λόγοι του Σωτήρα Χριστού προς τους μαθητές Του Ιάκωβο και Ιωάννη, «ουκ οίδατε τι αιτείσθε», ήταν πάντοτε  φλογεροί και πάντοτε νωποί  στην ταπεινή καρδιά του μοναχού Σάββα.
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει:  «η κατάβασις αύτη πάντων ανάβασις γέγονε. Αύτη της βασιλείας η θύρα». – Η ταπείνωση είναι η θύρα της βασιλείας. Ώστε, αν θες να γίνεις μεγάλος, να μη ζητάς να γίνεις μεγάλος, και τότε θα γίνεις μεγάλος. Καί τους αγίους γι’ αυτό τους θαυμάζουμε, διότι, ενώ ήσαν ανώτεροι όλων θεωρούσαν τον εαυτό τους κατώτερο όλων. Τίποτε δεν είναι υψηλότερο από την ταπείνωση. Από κανένα πάθος δεν καταστρέφεται-.
Και ο Όσιος Σάββας δεν ζητούσε τι το υψηλό, και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο από τους άλλους. Ταπείνωνε την καρδιά του, για να προσελκύσει τον Θεό. Διάβαζε καθημερινώς τον ψαλμό λγ΄19 «εγγύς γάρ ο Κύριος τοις συντετριμμένοις τη καρδία»-Ο Κύριος βρίσκεται μαζί με όσους έχουν συντετριμμένη  καρδιά και τεταπεινωμένη.
Πράος και ταπεινός, σώφρων και αγάπης έμπλεος δεν ζήτησε θέσεις και πρωτοκαθεδρίες, αξιώματα και υστεροφημίες αλλά, αφού εγκατέλειψε άπαντα τα του βίου τερπνά και πρόσκαιρα, στους ισχνούς ώμους του σήκωσε τον δικό του σταυρό και ζήτησε να βρεί, «ως η διψώσα έλαφος παρά τας διεξόδους των υδάτων», τον φραγγελωμένο, σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.
Το Άγιον Ορος, οι Άγιοι Τόποι, η Παλαιστίνη, η Αθήνα, η Αίγινα, η Πάτμος, τόποι περισυλλογής  και προσευχής, και τέλος η μυροβόλος Κάλυμνος, με την χάρη του Τριαδικού Θεού, έγινε τόπος  εγκαταβίωσης και ανάπαυσης της ψυχής του πράου και ταπεινού στη καρδία αγίου ανδρός.
Ο Όσιος Σάββας, της Θράκης ο θεόδοτος βλαστός και της Καλύμνου ο πολύτιμος θησαυρός, όλη του την καρδία την έδωσε σε Εκείνον, ο Οποίος σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και προλέγει τα μέλλοντα σ’ Αυτόν συμβαίνειν.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας της Καλύμνου, ο Μέγας Ασκητής, όλα τα συναισθήματά του τα κατάθεσε κάτω από τον Σταυρό Εκείνου, ο οποίος εμπαιγμούς και εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και θάνατο υπέμεινε δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, των Ιερέων το καύχημα, των Μοναζόντων το κλέος, της μετανοίας ο διδάσκαλος, έμπλεος αγάπης προς πάντα άνθρωπο, αγάπησε τον Νυμφίο της Εκκλησίας Χριστό και έτυχε παρ’ Αυτού δόξης  αφθάρτου και έγινε κρουνός θείων θαυμάτων ανεξάντλητος.
Το άγιο λείψανο του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός  ημών Σάββα, άφθορο, αναλλοίωτο, ευωδιάζον και θαυματουργόν, είναι άξιο σεβασμού, είναι ιερό, είναι πηγή χαρισμάτων και θεραπειών και τούτο διότι το έχει δοξάσει ο Πανάγιος Θεός.
Είναι νεκρό, κατά τον άνθρωπο της κάθε εποχής, εντός της αγίας θήκης του, όμως ζεί δια της χάριτος και ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος. Και μάλιστα όχι μόνο αυτό τα μακάριο, άγιο και πανευβλαβές σκήνος του Οσίου Πατρός ημών, αλλά και αυτή ακόμη η  θήκη – λειψανοθήκη του Αγίου είναι γεμάτη  από πνευματική χάρη, καθώς λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ότι «αι θήκαι – λειψανοθήκες – των αγίων, είναι γεμάτες από πνευματική χάρη.
Τούτο βεβαιώνουν εξ’ ιδίας πείρας, εκτός από τον Ιερό Χρυσόστομο και άλλοι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο άγιος Αμβρόσιος Επίσκοπος Μεδιολάνων, ο Ιερός Αυγουστίνος, ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, οποίος ομιλεί για θαύματα που έκανε «η κόνις» σκόνη, τέφρα – των λειψάνων του αγίου Κυπριανού σε όσους προσήλθαν ευλαβικά  με πίστη να προσκυνήσουν.
Ο ίδιος, επίσης, ο θεολόγος άγιος Γρηγόριος ομιλεί  και για παρόμοια θαύματα, πού έκαμαν «μόνο ρανίδες  αίματος και μικρά σύμβολα πάθους» των αγίων μαρτύρων του Χριστού.
Όποιος, λοιπόν, προστρέχει στην χάρη, και την ευσπλαχνία και με δάκρυα επικαλείται την ευσπλαχνία του και αγγίζει με πίστη την θήκη που περιέχει το χαριτόβρυτο σκήνωμα του Γέροντος, της αριστοτόκου νήσου των Καλυμνίων, Οσίου Πατρός ημών Σάββα του εν Καλύμνω ασκήσαντος, παίρνει από εκεί πολλή δύναμη, χάρη και ευλογία.
Αυτή την χάρη, την πολλή δύναμη, αυτή την χάρη, αυτή την ευλογία και εμείς, οι κυκλούντες την αγία λάρνακα του Οσίου Πατρός ημών Σάββα και μαζί μας οι όπου γης Καλύμνιοι, Δωδεκανήσιοι και σύμπας ο ευσεβής του Κυρίου λαός, επικαλούμενοι την μεσιτεία του πράου, ταπεινού αγίου  μας, του οποίου ενώ το σώμα  είναι νεκρό, εν τούτοις το πανάγιο σκήνος τρέπει σε άτακτο φυγή, «τις αόρατες δυνάμεις του πονηρού Δαίμονος και ως τείχος και οχύρωμα αρραγές περιφρουρεί την Νήσο μας, της οποίας είναι προστάτης, φρουρός και πρόμαχος».
Σε Αυτήν την Αγία Μορφή, τον ταπεινό και πράο εργάτη του αμπελώνα του Κυρίου, κλίνει γόνυ ευλαβείας πρό της αγίας Λάρνακάς του ο Ευσεβής Καλυμνιακός Λαός, και μετ’ αυτού σύμπασα η επί γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, και πάσα  ψυχή Χριστιανών Ορθοδόξων, η οποία κατά τους δυσκόλους αυτούς καιρούς  επικαλείται την χάριν και ευλογία του.
Αυτόν, τον επί γης ισάγγελο και θαυματουργό Άγιο, με ύμνους και ωδές πνευματικές, τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε από την χαριτόβρυτο λάρνακά του να περιφρουρεί και να σώζει από πάσης επιβουλής εναντίας την νεολαία μας και μετά του ψαλμωδού ας ψελλίσουμε και εμείς: «Ευχαρίστοις άσμασι, των Καλυμνίων η νήσος, προσκαλείται σήμερον των Ορθοδόξων τα πλήθη, μέγιστον νεοφανέντα εγκωμιάσαι, καύχημα ορθοδοξίας αναφανέντα, Σάββα τον θείον, τον ρύστην ταύτης ομού και πρόμαχον».    Ο.Λ.Κ.Α.Π.