Ο άνθρωπος πού γελούσε χωρίς λόγο...

Υπάρχουν άνθρωποι πού δεν σοκάρονται ή σκανδαλίζονται για το αν νηστεύουν ή καταλύουν οι άλλοι τις σαρακοστές και την μεγάλη Εβδομάδα. Απλώς αισθάνονται θλίψη γιατί συνειδητοποιούν πώς χάθηκε μια για πάντα το ιδανικό των παιδικών τους χρόνων, όταν όλοι μετείχαν από κοινού και καρδιακά, όχι τυπολατρικά, και στις πένθιμες και στις χαρμόσυνες εκκλησιαστικές κλήσεις και ευκαιρίες. Όταν πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω, οι άνθρωποι ξενυχτούσαν κλαίγοντας κάτω από τον σταυρό και δεν ήξεραν πού να βάλουν την χαρά τους ανήμερα το πάσχα και γελούσαν χωρίς(;) λόγο.Γι αυτό ας είμαστε επιεικείς. Δεν φαρισαΐζουν όλοι.Κάποιοι έχουν ΑΠΛΩΣ συναισθήματα. Ανθρώπινο...Πολύ ανθρώπινο...

Ο άνθρωπος πού γελούσε χωρίς λόγο... Είναι μια πρόταση σε κάποιο χριστουγεννιάτικο ή πασχαλινό διήγημα του Παπαδιαμάντη ή του Κόντογλου, δεν θυμάμαι ποιό απ όλα. Ο φτωχούλης αυτός είχε επιτέλους γεμάτο το στομάχι του, είχε πιεί κρασί και απολάμβανε την προσοχή και την παρέα καλών ανθρώπων.Η σκηνή λαμβάνει χώρα έξωαπό ένα ξωκκλήσι μετά από την θεία λειτουργία,όπου βγαίνουν όλοι για να συνεστιαστούν σαν τις αρχαίες αγάπες. Και μας λέει ο συγγραφέας πώς ο τάδε συμμετείχε στην ευθυμία "γελώντας δίχως λόγο". Βέβαια, λόγος υπήρχε και μάλιστα βαθύς και ο συγγραφέας τον ήξερε. Ο άνθρωπος αυτός ο φτωχός και ανίδεος από μεγάλες φιλοσοφίες και εμβαθύνσεις, απολάμβανε τα υλικά ευχαριστηριακά δώρα και πάνω απ όλα την κοινωνία με τα πρόσωπα της αγάπης. Όπου μετά το συμπόσιον της Πίστεως λάβαινε χώρα μια άλλη λειτουργία, "η μετά την θείαν λειτουργίαν λειτουργία" κατά το πατερικόν. Οπου ομοθυμαδόν τα ιερά των ρωμαίων ορθοδόξων πρόσωπα απολάμβαναν την συντροφιά ο ένας του άλλου και κατέρχοταν αντάμα και ο Χριστός. Ρωμαίικο ιδανικό!

ππκ