Η χαρά της αναστάσεως είναι γεγονός που πηγάζει από την απαράμιλλη βεβαιότητα ότι ο Αναστηθείς Χριστός, μας μετάγγισε την αναστημένη θεανθρώπινη ζωή του, καταργώντας το θάνατο, «θανάτω θάνατον πατήσας» κατά το εξαίσιο τροπάριο. Ο πρώτος λόγος του Χριστού μετά την ανάσταση στις καταπληκτικές μυροφόρες είναι: «χαίρετε». Η χαρά αυτή δεν προέρχεται από ένα εφήμερο συναισθηματισμό, από ένα γλυκανάλατο συναίσθημα, από μία τεχνητή χαρμονή. Πρόκειται για την ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, για πανευφρόσυνο άγγελμα, που κατευφραίνει τους λαούς. Για τη βέβαιη νίκη του θανάτου διά του θανάτου του Χριστού. Μέχρι την ώρα εκείνη οι άνθρωποι γνώριζαν πως η επίγεια ζωή εκεί τελειώνει. Το φώς το πλούσιο της αναστάσεως διαμηνύει περίτρανα ότι τώρα «ζωή πολιτεύεται και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι».
Ο Χριστός με την ανάστασή του μας χάρισε την αιώνια ζωή. Μεταλαμβάνοντας το σώμα και το αίμα Του λαμβάνουμε το σπέρμα της αναστάσεως. Στην πασχαλινή, νυκτερινή, θεία Λειτουργία αναγιγνώσκεται μία περικοπή από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, όπου παρουσιάζεται ο Χριστός ως Φωτοδότης, Σωτήρας και Λυτρωτής. Η ζωή του Θεού είναι η κοινωνία της αγάπης του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Η ζωή της αγάπης φανερώνεται και προσφέρεται με την ανάσταση του Χριστού που φωτίζει και χαροποιεί τον κόσμο. Το άχαρο σκοτάδι και η παγερή ακοινωνησία της αμαρτίας αδυνατεί ν’ αναστείλει το αναστάσιμο φως, γιατί κατά τον υπέροχο υμνωδό «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια· εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού εν η εστερέωται».
Ο άνθρωπος καλείται ελεύθερα να δεχθεί το φως στη ζωή του, την κοινωνία αγάπης με το Χριστό, που θα του χαρίσει την αληθινή χαρά. Ο Χριστός ποτέ δεν επεμβαίνει δυναστικά στη ζωή των ανθρώπων. Ηθελημένα πολλοί, παρασυρμένοι από τα πάθη της οιήσεως και της φιλαυτίας, επέλεξαν το σκοτάδι και όχι το φως στη ζωή τους. Όσοι όμως άφησαν ταπεινά ανοιχτές τις καρδιές τους δέχθηκαν τη χάρη της υιοθεσίας, γινόμενοι χαριτωμένα τέκνα Θεού. Πρόκειται για πράξη αναγεννητική και μεταμορφωτική, προσωπικής αναστάσεως και ανατάσεως, για νέο τρόπο υπάρξεως του ανθρώπου στη χαρισματική κοινωνία του Θεού. Ο Χριστός από αγάπη προσέλαβε στη θεία του φύση την ανθρώπινη φύση, δίχως την αμαρτία, όχι για να την αφομοιώσει, αλλά για να μας παρουσιάσει τον αληθινό άνθρωπο και να τον ανυψώσει με την ένδοξη ανάστασή του στα δεξιά του Ουρανίου Πατρός.
Ο Αναστηθείς Χριστός, η Αυτοαλήθεια, μας δωρίζει νέο τρόπο υπάρξεως. Ο πιστός μετέχοντας σε προσωπική κοινωνία με τον ζώντα Χριστό χριστοποιείται, χαριτώνεται, αγιάζεται. Μόνο τότε και έτσι ο άνθρωπος ζει την αληθινή ζωή, την χριστοζωή, γιατί νεκρώνει τη ζωή της αμαρτίας, των αντίθεων παθών, του φοβερού εγωκεντρισμού και του αυτονομιστικού ατομισμού. Ο αληθινός χριστιανός δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά για τον «υπέρ ημών αποθανόντα και αναστάντα Κύριον». Συνδεόμενος θυσιαστικά με τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό ζει την προσωπική του αναγέννηση και ανάσταση.
ολόκληρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου