Ο γερ. Μωΰσής για την νεωτερικότητα και την παράδοση και την ψευδώνυμη αγάπη

Ο μοντερνισμός, η νεωτερικότητα θέλησε να απελευθερώσει τον νεοέλληνα από τα δεσμά του με ό,τι το ιερό. Προς τούτο συνεργάσθηκαν πολλοί, πολύ επίμονα και επιμελημένα για να ξεχαρβαλώσουν ό,τι όρθιο. Με εκδικητική μανία και υπερηφάνεια βάλθηκαν να κουτσουρέψουν το έθνος και να κάνουν τους πολίτες του μοναχικούς, απομονωμένους, απογοητευμένους και ανέραστους. Είναι λίαν επίκαιρη η θεολογία της ελευθερίας, της ιερότητας και της μοναδικότητας του ανθρώπινου προσώπου. Ο κόσμος μας είναι σχέσεις προσώπων, κοινωνία, επικοινωνία, και όχι σχέσεις πραγμάτων. Η αναγωγή από το «εγώ» στο «εσύ», το αληθινό πλησίασμα του πλησίον, ως αδελφού, δίχως προϋποθέσεις κι επιφυλάξεις, καχυποψίες και υποκρισίες, θα δώσει χάρη και χαρά, αληθινή άνεση. Θεμέλιο της ύπαρξης στον τόπο μας ήταν πάντοτε το ήθος. Αληθινά ελεύθερος είναι όποιος αγαπά αληθινά, με ανιδιοτέλεια και θυσιαστικότητα.

Για να συντελεσθεί μια ουσιαστική αλλαγή και αποσόβηση της κρίσης, η Εκκλησία θα πρέπει ν’ απορρίψει τα περιττά, ν’ ασχοληθεί με τα καίρια και ουσιαστικά, η οικογένεια ν’ ανασυνταχθεί, η πατρίδα ν’ αγαπηθεί, η κοινωνία να επανατοποθετηθεί σε πιο στέρεες βάσεις. Το νοθευμένο τρίπτυχο πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, που δυστυχώς καπηλεύθηκε από πολλούς κατά καιρούς, έως πρόσφατα, θα πρέπει να επανεύρει τη θέση του, την αξία και την τιμή του, δίχως ιδεοληψίες και ακρότητες. Καλούμαστε σε αγώνα, αγρυπνία, εγρήγορση, ορθοστασία. Δεν μπορούμε εύκολα ν’ αρνηθούμε τη ζωηφόρο παράδοση μας, που μιλά για κοινοτισμό, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, συνύπαρξη και αλληλοκατανόηση. Η συντροφικότητα, η αδελφοσύνη, η συμπαράσταση, ομορφαίνουν τη ζωή. Δίνουν κουράγιο κι ελπίδα, δεν αφήνουν να κυριαρχήσει η παγερή μοναξιά. Η μοναξιά που δημιουργεί αιθάλη λογισμών, θλίψη, κατάθλιψη, μελαγχολία, αυτοκαταδίκη και σκληρή απομόνωση. Ν’ αφήνεις χώρο για τον άλλον, να ποιείς ευχάριστα το του ετέρου, ν’ αναπαύεις τον αδελφό, να παραιτείσαι από το αρεστό θέλημα σου, είναι μια ωραία περιπέτεια, που θα δώσει μεγάλη χαρά στην ψυχή. Μικρές, καθημερινές κινήσεις μπορούν να ομορφύνουν καταπληκτικά τη ζωή μας αγαπητοί μου αδελφοί.

Η παγκοσμοιοποίηση οδηγεί στην χυλοποίηση, κιμαδοποίηση και πολτοποίηση. Η περιφρόνηση του ιμπεριαλισμού στις ιδιαιτερότητες των εθνών και η επίμονη άρνηση του στο αναφαίρετο δικαίωμα της όποιας διαφοράς, είναι νομίζουμε η βάση πολλών συγκρούσεων. Ειρήνη θα έχουμε μόνο με πολιτικές συνυπάρξεως και συνεργασίας. Κάποιοι ηχηροί λόγοι περί αγάπης γενικά της ανθρωπότητας και όχι του συγκεκριμένου συνανθρώπου είναι ψευδείς και μάταιοι. Στους περίφημους αδελφούς Καραμαζώφ, ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκι γράφει πως μια αρχόντισσα πήγε στον στάρετς Ζωσιμά, που ήταν ο άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα, και του είπε: «Όλους τους ανθρώπους αγαπώ, αλλά την υπηρέτρια μου δεν την αγαπώ». Και ο στάρετς της απάντησε: «Κανένα δεν αγαπάς!». Η χριστιανική αγάπη δεν είναι ποτέ αόριστη. Οι σύγχρονοι κοσμοπολίτες έχουν μια ανώδυνη αγάπη για όλους, αλλά όχι για τον πλησίον. Είναι ατομιστές και όχι φιλάνθρωποι, κυνικοί και αμοραλιστές. Αγαπώντας την πατρίδα μας, αγαπάμε κι όλο τον κόσμο. Οι πρόγονοι μας, οι γονείς μας, η οικογένεια μας, η πατρίδα μας, η πίστη μας, η παράδοση μας και ο πολιτισμός μας είναι στοιχεία της ταυτότητας μας. Σήμερα δυστυχώς, δεν υπάρχει κοινό όραμα και η εθνική μας ταυτότητα παραποιείται.

~Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

αναρτήθηκε στο Fb από ΙΧΘΥΣ