...εορτάζοντας τη μνήμη των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης...

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη 
των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης 
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια 
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε:

ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή 
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται 
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται

Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία 
Χαίρε της ερημίας των νησιών η Αγία

Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη

Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο 
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα

Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων 
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου

Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή 
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική
οδ.ελύτης, άξιον εστί

Μνήμη του τρίχρονου αγίου Κηρύκου .

Με υποψελλίζουσα φωνή-λέει το συναξάρι- επικαλείτο το όνομα του Ιησού, πριν κλωτσήσει τον ηγεμόνα και αφού ομολογήσει τον Χριστό, μαρτυρήσει ως τέλειος ενθεωμένος μάρτυρας. 

Εδώ ξεκάθαρα υπονοείται πώς ο τρίχρονος Κήρυκος ψέλλιζε την μονολόγιστο ευχή του Ιησού.Ποιός του την δίδαξε; 

Ας πούμε πώς μιμούνταν την μητέρα του Ιουλίττα. Ναί, αλλά η θέρμη της ευχής είχε τα αποτελέσματα ώστε ο τρίχρονος να φανεί δυνατότερος από τον αρχαίο εχθρό.

Τα παιδιά είναι διδακτά του Θεού και μέσα από την κοιλιά της μάνας τους.Τα παιδιά κατέχουν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι οι ομιλούντες και οι συνομιλούντες με τον Θεό. 

Εμείς είμαστε πού όσο μεγαλώνουμε χάνουμε επαφές και παλεύουμε για να βρούμε συννενόηση με την άλλη άκρη του σύρματος! Και αυτό γιατί δεν είμαστε πια νήπιοι. 

Το να είσαι θεολόγος είναι κάτι σπανιότατο πια. Γίναμε όλοι μεγάλοι και ξύπνιοι, γεμάτοι αγωνίες και θεωρίες μεγαλίστικες. Αναλωνόμαστε στο να εφευρίσκουμε κώδικες ενώ καταφέρνουμε να αγνοούμε την μόνη διάλεκτο. 

Και ενώ κάνουμε θεό το νου και την διάνοια, είμαστε περισσότερο α-νόητοι και α-διανόητοι παρά ποτέ.

Κάτω, πιο χαμηλά από το θεολογικό μας μπόι και έξω από την οπτική γωνία των μεγάλων μας κύκλων ζουν οι νήπιοι. Μόνο οι νήπιοι και οι άγιοι γνωρίζουν την γλώσσα του Θεού . 

Και μήπως οι άγιοι δεν έζησαν σαν βρέφη στην αγκαλιά του Πατέρα τους;

συμπληρώνω με μία ανάρτηση μου στο ΦΒ(11.45 σήμερα):

Να σας πώ, έγραψα ό,τι έγραψα χτές για τα κάστανα και τις δικές μας ευθύνες και δεν τα αναιρώ. Διαβάζοντας όμως χλευασμούς για τους απλούς στην καρδιά πιστούς πού προσκυνούν ασκανδάλιστα και εν απλότητι ότι τίθεται στην Εκκλησία και ανήμερα της χαρμόσυνης νηπιότητας του αγίου Κηρύκου, τους προτιμώ από κάτι σύνθετους ανθρώπους της μεγάλης σοφίας.Γιατί πέρα από τις αλήθειες, υπάρχει και μια κρυφή αλήθεια η οποία λάμπει σαν ουσία, παραπάνω από κάθε αντικειμενικότητα και νοικοκυρεμένη λογική.Η χριστιανική ματιά διαπερνά και καταργεί και τις αντικειμενικότητες.
Λέω λοιπόν αυτούς πού είναι γεμάτοι από τον εαυτούλη τους και όταν αυτός συχνά τους προδίδει και δραπετεύει στις δειλίες του, γεμίζουν τα κενά με ματόχαντρα και δεισιδαιμονίες και είδωλα ιδεών, αλλά και τις πλέον χύμα δοξασίες, αστρομαγικά και ανατολίτικα.Γεμάτοι αγωνίες πού δαπανούν σε φτηνές προλήψεις, πού πίστευαν οι άνθρωποι για αλήθειες πριν χίλια χρόνια, περιφρονούν όμως τους απλούς απονήρευτους ανθρωπους, οι οποίοι κάνουν ουρές για να προσκυνήσουν λείψανα και ιερές εικόνες. Εγώ δε λέγω ότι μαστίζονται από τους άδολους και την απλή αγάπη τους , γιατί η συνθετότητα η δικιά τους είναι βασανιστική.
Να ξαναθυμήσω αυτό το όμορφο κείμενο του π.Σ. Σκλήρη, το οποίο είναι γιατρειά για κάθε φαντασίωση ανωτερότητας και για κάθε κενότητα ψυχης;

"Να γίνεσαι μικρούλης όπως έλεγε ο πατήρ Πορφύριος. Και από κεί να βλέπεις τον Θεό και τον άνθρωπο.Μικρούλης,για να μπορείς να δείς το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας σου ξεφεύγει.Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες.Μικρούλης, μήπως αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια. Μήπως ανταλλάξεις την μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια."