Πρώτη στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου Παναγίας Μητέρας μας σήμερα. Ας θυμηθούμε κάποια θεοτοκία στην χάρη της:
Αγίου Μάρκου του Ευγενικού
Χαίροις Παρθενομήτωρ αγνή
η απλοτάτη και αμίαντος δάμαλις
τον μόσχον η τετοκυία
τον μυστικόν του Θεού
αμνάς καθαρά τε και πανάσπιλος
δορκάς εν τοις όρεσι
αρωμάτων η βόσκουσα
και νεμομένη εν τοις κρίνοις αείποτε
θείαις χάρισι
και τρυφαίς ταις του Πνεύματος.
Ελαφος η ταχύδρομος
τους όφεις η κτείνουσα
τους νοητούς και σων δούλων
πόρροθεν τούτων ελαύνουσα
Χριστού χαίρε Μήτηρ
του παρέχοντος τω κόσμω
το μέγα έλεος.
Από την Οκτώηχο:
Χαίροις η καλλονή Ιακώβ
ήν εξελέξατο Θεός, ήν ηγάπησεν
η θύρα τών σωζομένων, η φλογοφόρος λαβίς
τής αράς η λύσις Παντευλόγητε
γαστήρ θεοχώρητε, πεπτωκότων ανόρθωσις
αγιωτέρα, Χερουβείμ καί τής κτίσεως υπερέχουσα
δυσθεώρητον όραμα, άκουσμα τό καινότατον
ανέκφραστον λάλημα,
άρμα τού Λόγου, νεφέλη εξ ής ανέτειλεν Ήλιος,
ημάς καταυγάζων τούς εν σκότει
καί παρέχων τό μέγα έλεος.
Δογματικόν αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
Παρθενική πανήγυρις σήμερον, αδελφοί, σκιρτάτω η κτίσις, χορευέτω η ανθρωπότης, συνεκάλεσε γάρ ημάς η Αγία Θεοτόκος, τό αμόλυντον κειμήλιον τής Παρθενίας, ο λογικός τού δευτέρου Αδάμ Παράδεισος, τό εργαστήριον τής ενώσεως τών δύο φύσεων, η πανήγυρις τού σωτηρίου συναλλάγματος, η παστάς, εν ή ο Λόγος ενυμφεύσατο τήν σάρκα, η όντως κούφη νεφέλη, η τόν επί τών Χερουβείμ μετά σώματος βαστάσασα. Ταίς αυτής ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.
ένα παιδί για το γονιό του είναι ο κόσμος όλος. όσο δύσκολα η εύκολα και αν ήρθε, όσα όμορφο η άσχημο, άτακτο η φρόνιμο και αν είναι. ο γονιός είναι έτοιμος να θυσιάσει ότι έχει και δεν έχει για το παιδί του. ακόμα και το σύμπαν ολόκληρο θα γκρέμιζε για χάρη του παιδιού του.
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι και ο ύψιστος, έφτιαξε ολόκληρο σύμπαν για χάρη μας!
αυτή η ακατανόητη αγάπη, η μεγιστη όλων.
τι συγκίνηση όμως προκαλεί το γεγονός να μην μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου. Να βλέπεις να το υβρίζουν,
να το μαστιγώνουν και τελικά να το θανατώνουν με μαρτυρικό τρόπο σταυρώνοντας το. και όμως εσύ ανίσχυρος απλά να παρακολουθείς με την πιστη μονο ότι έτσι είναι γραφτό η κάτι μπορεί να γίνει και να έρθει βοήθεια εξ ουρανού. όμως ο πόνος δεν μετριάζεται, η λύπη δεν φεύγει, τυραννικά βάσανα σε κατακλύζουν.
ίσως έτσι ένιωθε και η "μαγαλωχαρη" που αν και πίστευε, ο πόνος της αφόρητος ήταν.
έτσι και ο ύψιστος, πονάει που φύγαμε μακριά του.