Η θαυμαστή άσκηση της Αμμάς Ισιδώρας

Στη γυναικεία μονή της Ταβέννης, που μόναζαν την εποχή εκείνη περισσότερες από τετρακόσιες καλόγρηες, έλαμψε με την αρετή της και η παρθένος Ισιδώρα. Αυτή η μακαρία, για την αγάπη του Χριστού υποκρινόταν την σαλή, εξευτελίζοντας κάθε μέρα τον εαυτό της. Φορούσε κουρέλια κι έκανε τις πιο ταπεινωτικές δουλειές του Μοναστηριού, εξυπηρετώντας σαν αγορασμένη δούλη, όλες τις αδελφές, χωρίς εξαίρεσι. Εκείνες πάλι, σαν να γύρευαν μ’ αυτό να την ανταμείψουν, την περιφρόνησαν τόσο, που κι από την τράπεζα κι από την Εκκλησία ακόμη την έδιωχναν. Έτσι η Ισιδώρα έτρωγε τ’ αποφάγια που περίσσευαν στα πιάτα, ζαρωμένη στο τζάκι του μαγειριού κι άκουγε την ακολουθία της χειμώνα-καλοκαίρι στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας. Ήταν αδύνατο να περάση ημέρα χωρίς να τη βρίσουν, να την κτυπήσουν, ή το λιγώτερο να την περιπαίξουν οι άλλες καλόγρηες. Κι αυτή τα δεχόταν όλα αυτά, σαν δροσάτη ανθοδέσμη με την οποία έπλεκε το αμάραντο στεφάνι της δόξης της. Ποτέ δεν αντιλόγησε, δε φιλονίκησε, δεν έδειξε σημάδι ανυπομονησίας.Και να πως ο Θεός έκανε φανερή σ’ όλους την αρετή της:Στο απέναντι βουνό ασκήτευε ένας Άγιος Ερημίτης, ο Αββάς Πιτηρούν. Περνούσε με μεγάλη στέρησι και παίδευε πολύ το σώμα του. Θα ήταν αυτό ίσως αφορμή που του ήλθε κάποτε λογισμός: Άραγε είναι άλλος σ’ αυτό τον τόπο που να σε φτάνη στην αρετή;Την νύχτα είδε στον ύπνο του Άγγελο Κυρίου.- Σήκω και πήγαινε στο γυναικείο Μοναστήρι, τον πρόσταξε. Εκεί θα βρης μια παρθένο με διάδημα στο κεφάλι. Αυτή είναι ασύγκριτα ανώτερη σου.Ο Αββάς Πιτηρούν δεν έχασε καιρό. Μόλις ξημέρωσε, πήρε το ραβδάκι του και τράβηξε για το γυναικείο Μοναστήρι. Οι καλόγρηες του έκαναν μεγάλη υποδοχή, γιατί είχε φήμη Αγίου σ’ όλον εκείνο τον τόπο. Ο Αββάς πήγε στην Εκκλησία και ζήτησε από την Προεστώσα να του παρουσιάση όλες τις αδελφέςς, να τις γνωρίση προσωπικά. Του έγινε αμέσως η επιθυμία. Μία-μία περνούσαν μπροστά απ’ τον Αββά όλες οι καλόγρηες, έβαζαν μετάνοια και στέκονταν στα στασίδια τους. Εκείνος παρατηρούσε προσεκτικά, μα δεν έμεινε ευχαριστημένος. Δεν είδε ανάμεσα τους εκείνη, που του είπε ο Άγγελος, και λυπήθηκε.Σαν πέρασε κι η τελευταία, ρώτησε ο Αββάς, αν υπήρχε άλλη.- Όχι, του αποκρίθηκαν, εδώ είμαστε όλες.- Αδύνατον, είπε ζωηρά ο Αββάς. Πρέπει να υπάρχη ακόμα μία. Εκείνη, χάριν της οποίας έκανα όλη αυτή την οδοιπορία.- ’Εχομε ακόμη μία καλόγρηα στο Μοναστήρι, αναγκάστηκε να φανερώση η προεστώσα μπροστά στην επιμονή του Γέροντος, αλλά είναι σαλή, γι’ αυτό δεν την λογαριάζομε με την Αδελφότητα.Ας έλθη κι αυτή, είπε ο Αββάς.Με πολλή βία ωδήγησαν την ταπεινή Ισιδώρα μπροστά στον Όσιο, ξυπόλυτη, κουρελιασμένη, κατάμαυρη από τους καπνούς του μαγειριού. Μόλις την αντίκρυσε εκείνος, έμεινε σαν μαρμαρωμένος από την έκπληξι. Το παλιομάντηλο που σκέπαζε την κεφαλή της και που οι αδελφές της το αηδίαζαν, έλαμψε στα μάτια του σαν ολόχρυση κορώνα. Ύστερα έπεσε στα γόνατα και της είπε, με φωνή που έτρεμε από συγκίνησι:- Ευλόγησε με, Οσία.Αλλά η ταπεινή Ισιδώρα έσκυψε και του φίλησε τα πόδια.- Εσύ ευλόγησε με, Άγιε Πάτερ.Παραξενεμένες οι καλόγρηες απ’ όσα έβλεπαν μπροστά τους, είπαν στον Αββά.- Μην εξευτελίζης έτσι τον εαυτό σου. Αυτή είναι σαλή.Εκείνος όμως τις κατακεραύνωσε με το αυστηρό του βλέμμα:- Σεις όλες είσθε σαλές και ανόητες. Αυτή εδώ είναι πολύ ανώτερη κι από σας κι από μένα. Της αξίζει να λέγεται Αμμάς. Είθε να μας αξιώση ο Θεός να βρεθούμε στο πλευρό της στη Δευτέρα Παρουσία.Κατόπιν διηγήθηκε τί του είχε αποκαλύψει ο Θεός για την μακαρία Ισιδώρα.Σαν τ’ άκουσαν οι καλόγρηες, έπεσαν στα γόνατα κι εζήτησαν συγχώρησι από την Αδελφή τους κι εξωμολογήθηκαν στον Όσιο τα μαρτύρια που ως τη στιγμή εκείνη της είχαν κάνει.Άλλη την κοροϊδευε από το πρωϊ ως το βράδυ, άλλη την περιέλουζε με ακάθαρτα νερά, άλλη της έτριβε τη μύτη με σινάπι. Δεν βρέθηκε ούτε μία, που να μην την είχε με κάποιο τρόπο βασανίσει.Ο Όσιος έκανε προσευχή γι’ αυτές να συγχωρήση ο Θεός τις απερισκεψίες τους.’Υστερα γύρεψε την Οσία Ισιδώρα να την παρακαλέση να δώση κι αυτή τη συγχώρησι στις Αδελφές της, μα δεν την βρήκαν πουθενά. Πρόλαβε κι έφυγε κρυφά από το Μοναστήρι, για ν’ αποφύγη τον ανθρώπινο έπαινο, και κανείς δεν έμαθε ποτέ πού τελείωσε τη ζωή της.

Από το Γεροντικό

Η δεύτερη άρνηση και το μαρτύριο του απoστόλου Πέτρου

Από ένα απόκρυφο πρωτοχριστιανικό κείμενο , που αναφέρεται όμως στην γνήσια παράδοση της Εκκλησίας της Ρώμης, μαθαίνουμε πώς όταν ο Νέρων ο παράφρων αυτοκράτορας πυρπόλησε την αιώνια πόλη, έριξε την ευθύνη στους χριστιανούς.Τότε άρχισε μέγας διωγμός. Ο απόστολος Πέτρος , γέρος πια και αναγνωρισμένος σαν στύλος της Εκκλησίας, δειλίασε, αρνήθηκε τον Χριστό για δεύτερη φορά και εγκατέλειψε την Ρώμη και το ποίμνιο του στο έλεος των διωκτών. Οδεύοντας όμως,  είδε σε οπτασία τον Χριστό να πορεύεται προς την Ρώμη. Σταμάτησε, έφριξε και ρώτησε τον γλυκύ του διδάσκαλο: "Κύριε, που πάς;". Ο Ιησούς απάντησε: "Πάω στην Ρώμη για να ξανασταυρωθώ", εννοώντας τα μαρτύρια και τους διωγμούς της Εκκλησίας. Τότε ο γηραιός Απόστολος συνήλθε, μετανόησε και επέστρεψε στην Ρώμη και στο ποίμνιο του. Οι αρχές τον συνέλαβαν αμέσως και τον καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο. Ο άγιος Πέτρος όμως θεώρησε τον εαυτό του ανάξιο για μία τέτοια τιμή, μια και αρνήθηκε ξανά τον ίδιο τον Κύριο του,να μαρτυρήσει δηλ. όπως ακριβώς ο Κύριος του και ζήτησε από τους δήμιους να τον σταυρώσουν ανάποδα(με το κεφάλι κάτω). Έτσι με το πανάγιο μαρτύριο του ο κορυφαίος Απόστολος και τον εαυτό του αποκατέστησε  και τον διδάσκαλο Του εδόξασε, επιστρέφοντας έτσι στο κορυφαίο αποστολικό του αξίωμα.

Λέγεται επίσης , χωρίς να είναι ιστορικά εξακριβωμένο πώς ο απόστολος Πέτρος μαρτύρησε την ίδια ημέρα με τον άγιο Παύλο και ότι πηγαίνοντας και οι δύο προς την σφαγή, συναντήθηκαν στον δρόμο και ασπάστηκαν ο ένας τον άλλο. Αυτό όμως θεωρείται ιστορικά αβάσιμο, μια και ο Παύλος μαρτύρησε τρία χρόνια αργότερα διά αποκεφαλισμού. Η παράδοση για τον ασπασμό των αποστόλων πλάστηκε ακριβώς για να τονιστεί η συμφιλιώση μεταξύ των δύο μερίδων της Εκκλησίας διά των αντιπροσώπων τους: του Πέτρου ως των εξ Ιουδαίων χριστιανών προασπιστού και του Παύλου ως πατέρα των εξ εθνών χριστιανών.

Tα παράπονα του Παύλου

Α΄Κορινθίους δ' Κεφάλαιο

 1Έτσι ας μας βλέπει, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος: σαν υπηρέτες του Xριστού και διαχειριστές των μυστηρίων του Θεού. 2Kι εκείνο που απαιτείται μεταξύ των οικονόμων είναι να βρεθεί ο καθένας πιστός στη διαχείρισή του. 3Όσο για μένα, έχει πολύ μικρή σημασία ν’ ανακριθώ από σας ή κάτω από το σημερινό ανθρώπινο φως. Mα ούτε κι εγώ ο ίδιος ανακρίνω τον εαυτό μου, 4αφού η συνείδησή μου δε με ελέγχει σε τίποτε. Aυτό όμως δε σημαίνει πως έχω πραγματικά δικαιωθεί. Γιατί οπωσδήποτε ο ανακριτής μου είναι ο Kύριος! 5Eπομένως, για τίποτε μη βγάζετε πρόωρα συμπεράσματα, ώσπου να έρθει ο Kύριος, ο οποίος θα φωτίσει όλα εκείνα που είναι κρυμμένα στο σκοτάδι και θα αποκαλύψει τις προθέσεις των καρδιών. Kαι τότε ο έπαινος στον καθένα θα γίνει από το Θεό.

  6Kι γι’ αυτά, αδελφοί, που σας είπα, χρησιμοποίησα ως παράδειγμα τον εαυτό μου και τον Aπολλώ για χάρη σας, ώστε να μάθετε από το δικό μας παράδειγμα, να μην έχετε ιδέες πέρα από εκείνα που έχουν γραφτεί και να μη νιώθετε περηφάνια για τον ένα σε βάρος του άλλου. 7Kι επιτέλους ποιος σε κάνει διαφορετικό από τους άλλους; Kαι τι το δικό σου έχεις, που δεν σου έχει δοθεί από το Θεό; Kι αφού σου έχει δοθεί, τι καυχιέσαι σαν να μην το έχεις πάρει από το Θεό;  8Eσείς τώρα πια νιώθετε πως είστε χορτάτοι! Πως τώρα πια πλουτίσατε! Πως γίνατε κιόλας βασιλιάδες χωρίς εμάς! Aλλά μακάρι να είχατε γίνει βασιλιάδες, για να γίνουμε κι εμείς κοντά σε σας βασιλιάδες! 9Γιατί θαρρώ πως ο Θεός εμάς τους αποστόλους μας παρουσίασε τελευταίους στη σειρά, σαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, αφού γίναμε το θέατρο του κόσμου και για τους αγγέλους και για τους ανθρώπους! 10Eμείς, λοιπόν, φτάσαμε να θεωρούμαστε ανόητοι για χάρη του Xριστού, ενώ εσείς γνωστικοί κοντά στο Xριστό! Eμείς αδύνατοι, εσείς δυνατοί! Eσείς αποκτήσατε υπόληψη, εμείς πέσαμε σε ανυποληψία! 11Aκόμα και μέχρι τώρα και πεινάμε, και διψάμε, και χωρίς ρουχισμό μένουμε, και μας δέρνουν, και περιπλανιόμαστε από τόπο σε τόπο χωρίς να έχουμε μια μόνιμη κατοικία, 12και κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Kι ενώ μας χλευάζουν, εμείς ευλογούμε, ενώ μας κατατρέχουν, εμείς κάνουμε υπομονή, 13ενώ μας βλαστημούν, εμείς εμψυχώνουμε. Σαν απορρίμματα του κόσμου καταντήσαμε! Γίναμε το σκουπίδι όλων μέχρι και τώρα!  14Δεν τα γράφω αυτά για να σας ντροπιάσω, αλλά σας συμβουλεύω σαν παιδιά μου αγαπητά. 15Γιατί, κι αν ακόμα έχετε αναρίθμητους δασκάλους στη ζωή σας τη χριστιανική, όμως δεν έχετε πολλούς πατέρες. Γιατί, βέβαια, στη ζωή που παρέχει ο Xριστός, εγώ σας γέννησα μέσω του Eυαγγελίου. 16Σας παρακαλώ, λοιπόν, να μιμείστε το παράδειγμά μου. 17Γι’ αυτό και σας έστειλα τον Tιμόθεο, που είναι παιδί μου αγαπητό και πιστός στην υπηρεσία του Kυρίου. Aυτός θα σας υπενθυμίσει τις αρχές που με κατευθύνουν στη ζωή μου για το Xριστό, όπως τις διδάσκω παντού σε κάθε εκκλησία.  18Aλλά καθώς καθυστερώ να έρθω σε σας, μερικοί κυριεύτηκαν από αλαζονεία. 19Mα θα έρθω πολύ γρήγορα κοντά σας, αν το επιτρέψει ο Kύριος, και τότε θα δω όχι τα λόγια αυτών που έχουν κυριευτεί από αλαζονεία αλλά τη δύναμή τους. 20Γιατί η βασιλεία του Θεού δεν εκδηλώνεται με λόγια, αλλά με δύναμη. 21Tι προτιμάτε; Mε ραβδί να έρθω κοντά σας ή με αγάπη και πράο πνεύμα;

Ποίοις ευφημιών στέμμασιν αναδήσωμεν Πέτρον και Παύλον...

Ποίοις εὐφημιῶν στέμμασιν, ἀναδήσωμεν Πέτρον καὶ Παῦλον; τοὺς διῃρημένους τοῖς σώμασι, καὶ ἡνωμένους τῷ Πνεύματι, τοὺς θεοκηρύκων πρωτοστάτας, τὸν μέν, ὡς τῶν Ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δέ, ὡς ὑπὲρ τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα· τούτους γὰρ ὄντως ἀξίως, ἀθανάτου δόξης, διαδήμασι στεφανοῖ, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἔχων τὸ μέγα ἔλεος. 

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου: Η Θεία Πρόνοια

 Το βασικό μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η πίστη στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή, ο Θεός προνοεί για όλη την κτίση και βεβαίως πάνω από όλα για τον άνθρωπο.Η λέξη πρόνοια προέρχεται από το ρήμα προνοώ, που σημαίνει προβλέπω, ενδιαφέρομαι για κάτι η για κάποιον. Με την θεία Πρόνοια χαρακτηρίζουμε το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για τον κόσμο που Αυτός δημιούργησε και για τον άνθρωπο που είναι το τελειότερο δημιούργημά Του. Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρονται μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως ότι ο Θεός φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν αγαθά σε αποθήκες και ο Θεός τα συντηρεί, και για τα κρίνα του αγρού τα οποία δεν κοπιάζουν, δεν γνέθουν και όμως διακρίνονται από μια τέτοια ομορφιά που δεν μπορεί να συγκριθή όλος ο στολισμός του Σολομώντος της Παλαιάς Διαθήκης που φημιζόταν για τα στολίδια. Από αυτόν τον λόγο φαίνεται ότι ο Θεός ενεργεί σε όλη την κτίση, τίποτε δεν γίνεται μηχανικά και τυχαία. Ο Θεός δεν κατοικεί στους ουρανούς και από εκεί διευθύνει τον κόσμο, αλλά είναι δημιουργός, προνοητής, συντηρητής του κόσμου. Και αφού ενδιαφέρεται για τα πουλιά και τα χόρτα πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που έχει ψυχή και σώμα.Πως φαίνεται αυτό το προσωπικό ενδιαφέρον του Θεού για μας; Πρώτα από το ότι δημιούργησε τον άνθρωπο και από το ότι ύστερα, μετά την πτώση του, ενηνθρώπησε και τον αναδημιούργησε. Αυτό το βλέπουμε και στην προσωπική μας ζωή. Γεννηθήκαμε και ήλθαμε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός η αποτέλεσμα της αγάπης των γονέων μας, αλλά ενέργεια του Θεού, δια των γονέων μας. Έπειτα, ο Θεός μας παρακολουθεί και επεμβαίνει πολλές φορές ευεργετικά για την θεραπεία μας, γιατί μας αγαπά. Όποιος καταλάβει την αγάπη του Θεού πραγματικά συντρίβεται από βαθειά κατάνυξη και συγκίνηση. Το ότι βαπτισθήκαμε ορθόδοξοι και παραμένουμε μέσα στην Εκκλησία και μπορούμε να λειτουργούμαστε και να κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού είναι μια μεγάλη δωρεά του Θεού σε μας.Πόσες φορές σε κινδύνους δεν αισθανθήκαμε την επέμβαση της θείας Προνοίας, μέσα από διάφορα περιστατικά, αλλά και από την βοήθεια ανθρώπων του Θεού, που Εκείνος τους έστειλε για να μας συμπαρασταθούν!Βεβαίως, ο Θεός προνοεί για τον καθένα μας και θέλει την σωτηρία μας, αλλά δεν μπορεί να παραβιάση την ελευθερία που Εκείνος μας έδωσε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και σε αυτό, απαιτείται η δική μας ελευθερία. Πρέπει να συγκινηθούμε από την αγάπη του Θεού και να ανταποκριθούμε στην Πρόνοιά Του.Επομένως, η πίστη στην Πρόνοια του Θεού αποβάλλει την ολιγοπιστία, από την οποία υποφέρουν πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας, καθώς επίσης αποβάλλει και το άγχος που διακατέχει πολλούς Χριστιανούς ως προς την συσσώρευση υλικών αγαθών. Όποιος διακατέχεται από την ολιγοπιστία και το άγχος δεν πιστεύει στην Πρόνοια του Θεού και γι’ αυτό δεν μπορεί να λέγεται και να είναι Χριστιανός. Πρέπει να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός προνοεί και ενδιαφέρεται για μας. † Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Ο γέροντας Πορφύριος για την ομορφιά της κτίσης

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το αρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Οταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμάσιων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα καί με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Οταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μάς ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.

O γέροντας Παΐσιος και ο διάβολος

Όταν ήμουν στο μοναστήρι του Στομίου στην Κόνιτσα, ό διάβολος προσπαθούσε να με παρασύρει χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους. Ένα βράδυ, μετά το απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σ' ένα σκαμνί. Είχα μια καλή κατάσταση. Ξαφνικά ακούω διάφορα όργανα, κλαρίνα και νταούλια. Παραξενεύτηκα. «Τι είναι τούτα πάλι», είπα. «Το πανηγύρι πέρασε. Ποιοι παίζουν τώρα όργανα εκεί στον ξενώνα;». Σηκώθηκα απ' το σκαμνί και κοίταξα απ' το παράθυρο έξω. Ήταν παντού ησυχία. Τότε κατάλαβα ότι ό διάβολος ήθελε να διακόψω την προσευχή.—Ακούγονταν καθαρά τα όργανα, Γέροντα, ρώτησε ένας απ' την παρέα. Μήπως νομίσατε ότι κάτι ακούγονταν;-Τι λες, βρε παλικάρι; Άκουγα τα όργανα, όπως ακούγονται και στο πανηγύρι στις 8 Σεπτεμβρίου. Είχαν όρεξη οί οργανοπαίχτες του διαβόλου. Αντηχούσαν οι ρεματιές.-Μετά, Γέροντα, ησυχάσατε; Σταμάτησαν οι πειρασμοί;—Όχι. Ό διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα. Εγώ ξανακάθισα στο σκαμνί, για να συνεχίσω την ευχή. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, άλλα δεν με άφησε. Μετά από λίγη ώρα γέμισε το κελί μου με δυνατό φως. Ξαφνιάστηκα πάλι. Είδα ακόμα την οροφή να εξαφανίζεται και να μπαίνει στο κελί μια φωτεινή στήλη, πού ξεκινούσε απ' το ύψος του ουρανού. Στη κορυφή αυτής της στήλης υπήρχε ένας ξανθός νέος, πού έμοιαζε με το Χριστό. Δεν έβλεπα, όμως, ολόκληρο το πρόσωπο του. Σηκώθηκα απ' το σκαμνί, για να δω καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή μια εσωτερική φωνή με διαβεβαίωνε ότι είδα το Χριστό. Εγώ αντέδρασα αμέσως. Έκανα το σταυρό μου και μονολόγησα: «Ποιος είμαι εγώ, που αξιώθηκα να δω το Χριστό; Εγώ είμαι ανάξιος». Αυτό ήταν. Το φως και ό δήθεν Χριστός χάθηκαν. Ή οροφή ήταν στη θέση της.-Αυτές οι καταστάσεις δεν προκαλούν φόβο, Γέροντα; Νομίζω ότι εγώ προσωπικά δεν θ' άντεχα, είπε ένας άλλος.-Τι να έκανα; Μπορούσα να τον αποφύγω τον διάβολο; Όμως, πρέπει να ξέρετε ότι χρειάζεται θάρρος και προσευχή. Μη νομίζετε ότι ό διάβολος είναι πολύ δυνατός. Δειλός και φοβητσιάρης είναι.Δεν πρέπει, όμως, να τον πιστεύουμε. Τι να σας πω! Κάποτε προθυμοποιήθηκε να μ' εξυπηρετήσει. Θυμάμαι, πού όταν έφυγα απ' το Στόμιο και πήγα στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, ό διάβολος συχνά μ' ενοχλούσε. Εκεί το κελλάκι είχε τέσσερα σκαλάκια και πιο πέρα υπήρχαν διάφορες σπηλιές. Όταν είχε αστροφεγγιά, μου άρεσε να βγαίνω έξω και να τρυπώνω σε κάποια σπηλιά, για να κάνω την προσευχή μου πιο έντονη; Μια φορά λοιπόν φόρεσα την κάπα μου και βγήκα έξω. Δεν είχε πολύ φως. Είχα ένα τσακμάκι και το αναβόσβηνα, για να βλέπω τα σκαλοπάτια και τα βράχια Κάποια στιγμή το τσακμάκι δεν άναβε. Τότε ένα δυνατό φως, σαν να ήταν από προβολέα, ήρθε απ' τον απέναντι βράχο και φώτισε τα πάντα γύρω. Εγώ αγρίεψα λίγο και ψιθύρισα: «Να μου λείψουν τέτοια φώτα». Και αμέσως ξαναμπήκα στο κελί. Ευθύς το φως χάθηκε. Είδατε το διάβολο, μου αχρήστεψε το τσακμάκι και θέλησε να μ' εξυπηρετήσει.Σκέφθηκε: «Κρίμα δεν είναι αυτός ό καλός καλόγερος να παιδεύεται; "Ας του δώσω εγώ φως!». Είδατε καλοσύνη! Ήθελε να με φωτίσει!-Γέροντα, μετά από μια τέτοια παρουσία του διαβόλου, τι νιώθει κανείς. Αισθάνεται δυνατός ή τον μαραζώνει ό φόβος;Είναι φοβερό να βλέπεις το διάβολο δίπλα σου. Όμως, εμείς έχουμε το Χριστό μέσα μας και μπορούμε ν' αντιμετωπίζουμε το διάβολο χωρίς πανικό. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να τον διώχνεις από κοντά σου με την προσευχή.—Γέροντα, σ' ευχαριστούμε για τις εμπειρίες, πού μας διηγήθηκες, είπαν όλοι με μια φωνή.

—Το Χριστό και την Παναγία να ευχαριστείτε, είπε ό Γέροντας και άρχισε να τους αποχαιρετάει.

πηγή

Κήρυγμα στο Γενέσιον του Προδρόμου

« Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελον μου προ προσώπου σου ος παρασκευάσει την οδόν σου έμπροσθεν σου».«Ιδού Εγώ θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα , ω Μεσσία , για να προετοιμάσει το δρόμο σου πριν από σένα».Με τα λόγια αυτά του προφήτου Μωυσή προλέγεται στην ΠΔ το προδρομικό έργο του Βαπτιστή Ιωάννη του οποίου τη γέννηση εορτάζουμε σήμερα. Μεγάλη φυσιογνωμία ο Πρόδρομος! Είναι ο πρώτος πριν απ ΄ τον ¨Ένα δηλ τον Χριστό. Είναι το πρόσωπο που με τη ζωή και το λόγο του ενώνει τους δύο κόσμους της ανθρώπινης ιστορίας τον καιρό του Νόμου με τον καιρό της χάριτος δηλ την εποχή της παλαιάς με την εποχή της νέας διαθήκης. Ο άγιος Ιωάννης είναι ο πρώτος και ο κορυφαίος των αρχαίων προφητών αλλά και μακαριότερος αυτών. Γιατί ομίλησε ο Αβραάμ με το Θεό αλλά μόνον μέσα από σύμβολα και σκιές. Ομίλησε και ο Μωυσής με το Θεό πάνω στο όρος Σινά «ενώπιος ενωπίω» αλλά επειδή δεν μπόρεσε να υποφέρει το μεγαλείο της δόξας του Θεού απέστρεψε το πρόσωπο του και είδε μόνον τα νώτα του.Οραματίστηκε επίσης και ο Ησαϊας τον Θεό μέσα στο Ναό και είδε τη δόξα Του και ζωγράφισε με ζωηρά λόγια τη ζωή και τα Πάθη του Χριστού αλλά πως τον είδε; Όχι με τα σαρκικά του μάτια αλλά με τα πνευματικά. Ο άγιος Ιωάννης όμως καταξιώθηκε να δει το ποθούμενο όλων των εποχών τον Θεάνθρωπο Χς και Σωτήρα σαρκωμένο.Τον είδε με τα σαρκικά του μάτια και τον άγγιξε με τα χέρια του. Άκουσε με τα αυτιά του τη φωνή του Θεανθρώπου. Άγγιξε την κορυφή του όταν τον βάπτιζε στον Ιορδάνη . Είδε το άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει στην κορυφή Του και την φωνή του Πατέρα να βεβαιώνει τη θεότητα Του. Αλλά η σπουδαιότητα της φυσιογνωμίας του Προδρόμου δεν τελειώνει εδώ. Όχι μόνον ο λόγος του αλλά η ίδια η ζωή του προφητεύει τη ζωή του Μεσσία. Ευαγγελίζεται μετάνοια και θεοσέβεια ο Ιω πριν ακόμα ευαγγελιστεί μετάνοια και θεοσέβεια ο Χς. Συμβουλεύει ο Ιω : « Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι» πριν ο Χριστός ακόμα διδάξει την αγάπη και τη φιλανθρωπία. Βαπτίζει ο Ιωάννης στο νερό προτυπώνοντας το βάπτισμα εξ ύδατος και πνεύματος που θα φέρει ο Μεσσίας. Αλλά και το μαρτυρικό τέλος του Ιωάννη ένα χρόνο πριν από τον Σταυρό προεικονίζει το μαρτυρικό τέλος του Μεσσία Χριστού διότι ο Ιωάννης δολοφονείται μαρτυρικά και άδικα από τα όργανα του διαβόλου από τους άρχοντες του σκότους και της αμαρτίας μένοντας φωτεινός Μάρτυρας της Αλήθειας ως το τέλος όπως ακριβώς άδικα αλλά εκούσια μαρτυρεί ο Θεάνθρωπος Σωτήρας πάνω στον Σταυρό.Έπρεπε λοιπόν ο Ιωάννης σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού να προηγηθεί του Χριστού και να προετοιμάσει το δρόμο Του. Και η γέννηση του Ιωάννη στον κόσμο δεν γίνεται από κοινούς και αμαρτωλούς ανθρώπους αλλά ούτε με ένα συνηθισμένο τρόπο. Αλλά πως; Γεννιέται ο Ιωάννης από δύο αγίους ανθρώπους από ένα προφητικό ζεύγος τον ιερέα Ζαχαρία και την προφήτιδα Ελισάβετ. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μας λέει το σημερινό ευαγγέλιο ήταν δίκαιοι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί απ’το Θεό , είχαν ξεχάσει τις φωνές των προφητών, είχαν κουραστεί να περιμένουν τη σωτηρία και ήταν παραδομένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου. Να όμως που μέσα στο κλίμα αυτό της απελπισίας υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και όπως όλοι οι άγιοι ο Ζχ και η Ελισάβετ ζούνε μια μεγάλη δοκιμασία έναν μεγάλο πειρασμό : Ενώ η ηλικία τους είναι περασμένη , ενώ βρίσκονται στο τέλος της επίγειας ζωής τους δεν έχουν αποκτήσει ακόμα παιδί. Εκείνη την εποχή η ατεκνία ανάμεσα στους Εβραίους ήταν μεγάλο όνειδος τη θεωρούσαν τιμωρία απ’το Θεό του Ισραήλ. Ο σεβάσμιος ιερέας Ζχ και η γηραιά Ελισάβετ αντιμετώπιζαν την περιφρόνηση και τις κατηγορίες του κόσμου με πόνο αλλά και βαθιά ταπείνωση. Ο Θεός αργει αλλά δεν ξεχνά και ρίχνει βλέμμα στοργής πάνω στου δύο αγίους. « Γιατί σε ποιον θα επιβλέψω; Σε ποιόν θα ρίξω βλέμμα συμπαθείας λέει Κύριος ο Θεός ; Σε ποιον άλλον παρά μόνον στον πτωχό και τον ταπεινό και τον περιφρονημένο απ’ τους ανθρώπους;» Έτσι αυτός που εθεωρείτο αμαρτωλός και άδικος απ’τους άλλους ιερείς δηλ ο Ζχ καταξιώνεται να δει σε όραμα τον άγγελο Γαβριήλ την ώρα της θυσίας που του αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Πρόδρομο του Χριστού. Εκείνη που εθεωρείτο καταραμένη και δυστυχισμένη ανάμεσα στις γυναίκες του Ισραήλ η στείρα Ελισάβετ καρποφορεί και γεννά τον κορυφαίο των προφητών. Αυτό είναι το θαύμα της δεξιάς του Υψίστου. Όπου ο παντοδύναμος Θεός θέλει υποχωρεί η φύση που είναι δουλωμένη απ’την αμαρτία. Εκείνος ανυψοί πτωχόν και από κοπρίας ανιστά πένητα. Εκείνος ευαρεστείται στους ταπεινούς και πτωχούς τω πνεύματι και από εκείνους διαλέγει τους αγίους και τους δούλους του. Αυτός είναι που δεν ξέχασε τον αμαρτωλό άνθρωπο , τον άνθρωπο που πλήγωσε την αγάπη και την ευσπλαχνία Του , τον αχάριστο προς το Θείο θέλημα άνθρωπο και του απόστειλε τους προφήτες αλλά και τον Ίδιο τον Υιό Του για να σωθεί ο κόσμος δι’Αυτού.Αδελφοί μου,Εορτάζοντας σήμερα η Εκκλησία τη γέννηση του Προδρόμου χαίρεται και αγαλλιά γιατί μ’αυτό τον τρόπο προεορτάζει τη γέννηση του Χς τον ερχομό του Σωτήρα στον κόσμο. Η γέννηση του Προδρόμου προετοιμάζει τη γέννηση του Μεσσία Χριστού. Με τη γέννηση και εμφάνιση του τελευταίου των προφητών ανοίγει ο δρόμος της χάρης , ανοίγει ο δρόμος της σωτηρίας. Επειδή ανατέλλει το φωτεινό άστρο της Εκκλησίας ο Πρόδρομος εγγίζει και ο καιρός που θα ανατείλει και ο ήλιος της δικαιοσύνης ο Ιησούς Χριστός. Μ’ αυτό το πνεύμα η ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει το γενέθλιο του Προδρόμου. Η μητέρα μας Εκκλησία εορτάζοντας αυτό το γεγονός θέλει να μας πει πως πρέπει να είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι για τη γέννηση του Χριστού δηλ για την επίσκεψη του Χς στις καρδιές μας, να προετοιμάζουμε τις ψυχές μας με ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα για τη γέννηση της σωτηρίας μέσα μας , με την ίδια ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα που ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ περίμεναν απ’το Θεό ένα παιδί αλλά και τον ίδιο τον Μεσσία. Έτσι θα γίνουμε πρόδρομοι και εμείς της βασιλείας του Θεού που δεν θα έρθει με θόρυβο και παρατηρήσεις όπως λέει το ευαγγέλιο αλλά μέσα απ’τις ψυχές των ανθρώπων μέσα απ’τις καρδιές των πιστών της Εκκλησίας και τότε θα γίνουμε άξιοι κήρυκες της παρουσίας και της αγάπης του ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΕΚΤΌΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΙΔΟΥ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ.

ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Η ΧΑΡΗ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΜΗΝ.

23-6-07

Το μεγαλείο του Προδρόμου

Στο μεταξύ, όταν άκουσε ο Iωάννης στη φυλακή, τα έργα του Xριστού, έστειλε δύο από τους μαθητές του με το ερώτημα: “Eσύ είσαι ο Mεσσίας που είναι να έρθει ή περιμένουμε άλλον;” Kι αποκρίθηκε ο Iησούς και τους είπε: “Πηγαίνετε και διηγηθείτε στον Iωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε: Tυφλοί ξαναβλέπουν και κουτσοί περπατάνε. Λεπροί καθαρίζονται και κουφοί ακούνε. Nεκροί ανασταίνονται και φτωχοί ακούνε χαρμόσυνο μήνυμα. Kαι μακάριος όποιος δεν αρχίσει ν’ αμφιβάλει για μένα”.

Kαι καθώς εκείνοι πήραν το δρόμο της επιστροφής, ο Iησούς άρχισε να μιλάει στα πλήθη για τον Iωάννη: “Tι βγήκατε να δείτε στην έρημο; Kαλάμι που σαλεύεται από τον άνεμο; Aλλά τι βγήκατε τότε να δείτε; ’νθρωπο ντυμένο με ρούχα πολυτελή; Mα εκείνοι που φορούν πολυτελή ρούχα, στα παλάτια των βασιλιάδων βρίσκονται. Aλλά τότε; Tι βγήκατε να δείτε; Προφήτη; Σας λέω, Nαι! Eίναι μάλιστα περισσότερο κι από προφήτης. Γιατί αυτός είναι εκείνος για τον οποίο γράφτηκε: Δες! Eγώ στέλνω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σένα. Kι αυτός θα προετοιμάσει το δρόμο που θα διαβείς”.

”Σας βεβαιώνω πως ως τώρα καμιά γυναίκα δε γέννησε άνθρωπο που να υπήρξε μεγαλύτερος από τον Iωάννη το Bαφτιστή. Kι όμως ο μικρότερος στη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν. Aπό τις μέρες που παρουσιάστηκε ο Iωάννης ως τώρα, η βασιλεία του Θεού προκαλεί εντονότατο ενδιαφέρον κι εκείνοι που εκδηλώνουν ένα τέτοιο ενδιαφέρον την αρπάζουν. Διότι, ως τον ερχομό του Iωάννη, όλοι οι προφήτες και ο νόμος φανέρωσαν το θέλημα του Θεού. Kι αν θέλετε να το παραδεχτείτε, αυτός είναι ο Hλίας που έμελλε να έρθει! Όποιος έχει αφτιά ν’ ακούει, ας ακούει”.


Aλλά με τι να παρομοιάσω τη γενιά αυτή; Eίναι όμοια με παιδικές ομάδες που κάθονται στις πλατείες και φωνάζοντας η μια ομάδα στην άλλη λένε: Φλογέρα σας παίξαμε και δε χορέψατε. Σας μοιρολογήσαμε και δεν κλάψατε. Διότι ήρθε ο Iωάννης, που ούτε τρώει ούτε πίνει, και λένε: Έχει δαιμόνιο! Ήρθε ο Γιος του Aνθρώπου, ο οποίος και τρώει και πίνει, και λένε: Δείτε τον! Eίναι ένας άνθρωπος καλοφαγάς και κρασοπότης, φίλος τελωνών κι αμαρτωλών! Kαι δικαιώθηκε έτσι η σοφία από τα παιδιά της”.

(Μτθ ια΄ 12-19)

..."Κύριε μη με ελεήσεις!..."

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος,βραδύγλωσσος, λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.Ομως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι: όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε "Κύριε, ελέησόν με".Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρώνετο στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το "Κύριε, ελέησόν με".Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέροντας ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με" η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντά του. Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο.Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε "Κύριε, μη με ελεήσεις".Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το "Κύριε, μη με ελεήσεις".Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.Αντίκρυσαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητού που έλεγε συνεχώς "Κύριε, μη με ελεήσεις".Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος' να προσεύχεται και να κλαίει.Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει οτι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει "Κύριε, ελέησόν με'.Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάμματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του "στρώσει" τη γλώσσα στο να λέει "Κύριε, ελέησόν με".Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το "΄Κύριε, ελέησόν με", για να μην το ξεχάσει.Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς "Κύριε, ελέησόν με".Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το "Κύριε, ελέησόν με", σάστισε και ζαλίστηκε!!!- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.-Φάντασμα, φάντασμα...!φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;Και εκείνος με συγκίνησι του απάντησε:

- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

π. Στέφανος Αναγγνωστόπουλος

από το orthodox answers

Κυριακή Β΄Ματθαίου: Η κλήση και η δειλία

 

Αγαπητοί Χριστιανοί,

Γενικά, από τους πολλούς νομίζεται πώς η αποταγή και η άρνηση του κόσμου , αφορά κυρίως τους μυημένους στο αγγελικό σχήμα μοναχούς και πώς είναι υπόθεση σχετική και περιορισμένη για τους λοιπούς χριστιανούς,κληρικούς και λαϊκούς. Ο Κύριος βέβαια σ'αυτήν την φοβερά και τελευταία προσευχή προς τον Πατέρα, λίγο πριν το Πάθος, ζήτησε απ'Αυτόν τον μέγα Ελεοδότη να μην μας πάρει από τον κόσμο , αλλά να μας προφυλάξει απ'αυτόν. Συγκεκριμμένα, ενοούσε αυτόν τον σφετεριστή άρχοντα του κόσμου και θεομπαίχτη διάβολο. Ο κόσμος που είναι και σημαίνει στολίδι,κόσμημα, δημιούργημα του Θεού και οίκος του Ανθρώπου έγινε ένα πεδίο διαστροφής,μηδενισμού και αντίποδας της παραδείσιας κατάστασης.  Το μεγάλο στοίχημα άλλωστε που δίνεται στο ευαγγέλιο και μας προκαλεί θα λέγαμε είναι ακριβώς στο ερώτημα: "τί ωφελεί τον άνθρωπο, αν κερδήσει τον κόσμο ολόκληρο και χάσει την ψυχή του;".

Οι απόστολοι της σημερινής περικοπής , Σίμων Πέτρος και Ανδρέας,Ιωάννης και Ιάκωβος, ζούσαν φαινομενικά μακάριοι στον μικρόκοσμο τους . Ήταν συνέταιροι σε αλιευτική επιχείρηση και κέρδιζαν το ψωμί τους τίμια και με τον ιδρώτα τους. Έτρεφαν τις οικογένειες  τους  με την εργασία τους και τιμούσαν τον πατέρα τους, τον Ιωνά και τον Ζεβεδαίο αντίστοιχα. Επιπλέον ήταν θρησκευτικά συνεπείς προς τον Νόμο του Μωσέως και αγαπούσαν τον Θεό του Ισραήλ και τη γενιά τους με αφάνταστο ζήλο. Ήταν αγνοί,καλοί και τίμιοι. Με τα σημερινά δεδομένα ήταν αξιοζήλευτοι εργατικοί,ηθικοί και θρησκευτικοί άνθρωποι που κοίταζαν την δουλειά τους και απολάμβαναν κάποιας εκτιμήσεως. Και όμως! Τους έλειπε το μεγάλο στοιχείο, ο απαραίτητος εκείνος σπινθήρας που θα επλήρωνε την ζωή τους ανατρέποντας την και εξελίσσοντας την από τον μικρόκοσμο της λίμνης της Γαλιλαίας στον μακρόκοσμο και υπέρκοσμο της βασιλείας του Θεού.

Ο Χριστός ήρθε στην κρίσιμη στιγμή, στο απόγειο της κοσμικής τους ευτυχίας που τους περιόριζε σε νόμο φυσικό και μοιραίο να τους χαρίσει την αληθινή μακαριότητα, την ζώσα χαρά. Από αλιείς ψαριών τους κάλεσε στην αλιεία ψυχών. Από εργάτες της θάλασσας τους κάλεσε στον σταυρό του εργάτη του ευαγγελίου. Πήρε την μικροζωή τους την ασήμαντη και εσφραγισμένη με την πνοή του θανάτου και την έκαμε πλατειά,ουσιαστική,μεγάλη ζωή. Τάραξε την ακύμαντη και μονότονη ευτυχία τους και τους κάλεσε σε οδό στενή και τεθλιμμένη για να τους χαρίσει την αιώνια ζωή. Οι απόστολοι από άνθρωποι τίμιοι και απλοί έγιναν πολύτιμοί και ιερείς. Από αφανείς και καθημερινοί έγιναν επίσημοι και φωτιστές της οικουμένης. Η ψυχή τους έπαψε πλέον να αρκείται στον υδαρό και ψεύτικο κόσμο της ρουτίνας. Πήρε κάποιον προορισμό,έλαβε νόημα , έγινε μεστή ,αληθινή με σκοπό τον αγιασμό,την μαρτυρία,το μαρτύριο, την συμβασιλεία.

Οι άνθρωποι σήμερα αδελφοί μου, είναι σκυμμένοι πάνω από τα μικροπροβλήματα τους, τον κόσμο των ανταγωνισμών, της βιοτικής μέριμνας, της υλικής ή και πνευματικής πτωχείας,του μίσους,του άγχους, των πολλών μα ανούσιων επιλογών. Κάτι τους λείπει, κάτι φωτεινό που θα γεμίσει και θα ορίσει την ζωή τους. Και αυτό είναι ο Χριστός. Η ζωή εν Χριστώ. Η ζωή του θεϊκού έρωτος, της δια Χριστόν αποταγής και μωρίας, της ευαγγελικής οδού, της μυστηριακής μέθεξης του θείου. Λείπει η σφραγίδα του Χριστού από την ζωή μας. Κωφεύουμε και αδρανούμε μπροστά στην αιώνια κλήση του Χριστού: Δεύτε προς με... Ιδού έστηκε στην θύρα και κρούει ο Χριστός και περιμένει να του ανοίξουμε την πόρτα, την θύρα της ζωής μας. Να τον αφήσουμε να μπει ελευθερωτής στον άδη της ψυχής μας, πνοή βιαία και ισχυρά και ανατρεπτική μέσα στην ζωή μας. Μας προσκαλεί έξω από την μιζέρια και την κατάντια της αμαρτίας και της δουλείας του κόσμου. Ο μεγάλος φόβος του σταυρού, ο μεγάλος φόβος να αποτινάξουμε από πάνω μας την μικροψυχία της λογικής του κόσμου, των σχολίων, της πολεμικής, η αγάπη για την βολεμάρα μας, η δέσμευση στην ρουτίνα μας κρατούν μακρυά απ'αυτό το μεθύσι,το γλέντι , την θεϊκή τρέλα και αγάπη του Χριστού, μας κρατούν σ'εναν κόσμο εμφαινόμενο από τον θάνατο.

Αδελφοί μου, στο χέρι μας είναι να νικήσουμε αυτό το μικρό και ασήμαντο τελώνιο του φόβου, της ραθυμίας και να ανταποκριθούμε στο μεγάλο κάλεσμα του Νυμφίου μας. Στο χέρι μας είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο φόβητρο των πειρασμών και να μπούμε στον δρόμο της χαράς και της θεϊκής πανηγύρεως. "Δεύτε προς με"! Ναι, Κύριε Ιησού ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα σου, ποίησον ημάς αξίους της βασιλείας σου. ΑΜΗΝ

Ιερού Χρυσοστόμου: Περί Ιερωσύνης (απόσπασμα)

Οι ιερείς είναι εκείνοι, στους οποίους ενεπιστεύθη η πνευματική μας αναγέννηση κατά τον τοκετό του βαπτίσματος. Δια των ιερέων ενδυόμαστε τον Χριστό, συνθαπτόμαστε με τον Υιό του Θεού και γινόμαστε μέλη του μακαρίου σώματός του, της Εκκλησίας. Έτσι, οι ιερείς δικαίως θα έπρεπε να θεωρούνται από εμάς όχι μόνο σημαντικότεροι και φοβερότεροι στην εξουσία από τους άρχοντες και τους βασιλείς, αλλά και τιμιότεροι από τους γονείς μας. Διότι οι τελευταίοι μας γέννησαν σαρκικά, ενώ οι ιερείς καθίστανται αίτιοι της αναγεννήσεώς μας στη θεία βασιλεία, στην οποία εισερχόμαστε με αληθινή ελευθερία και γινόμαστε κατά χάριν υιοί Θεού. Το ιουδαϊκό ιερατείο είχε την εξουσία να απαλλάττει το σώμα από τη λέπρα, μάλλον δε μόνο να βεβαιώνη την ίαση των ασθενών• γνωρίζω ότι το αξίωμα των ιερέων ήταν περίβλεπτο τότε. Οι ιερείς της Καινής Διαθήκης από την άλλη πλευρά έλαβαν την εξουσία όχι τη λέπρα του σώματος, αλλά την ακαθαρσία της ψυχής να εκβάλλουν, όχι να επιβεβαιώνουν τον καθαρισμό της, αλλά να την απαλλάττουν πλήρως από τον μολυσμό της. Συνεπώς, εκείνοι οι οποίοι τους περιφρονούν είναι περισσότερο μιαροί και από τον κύκλο του Δαθάν και άξιοι μεγαλύτερης τιμωρίας, διότι αυτοί αν και αντεποιούντο την ιερατική εξουσία, όμως την είχαν σε μεγάλη υπόληψη και τούτο το έδειξαν με τον ζήλο τους προς τα καθήκοντα του ιερατείου. Οι σημερινοί καταφρονητές του ιερατείου, τώρα που αυτό έλαβε τέτοια τιμή και υπόληψη, τολμούν από την αντίθετη προς εκείνους αφετηρία να κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα. Διότι άλλο είναι η επιβουλή ενός αξιώματος και άλλο η περιφρόνησή του, διαφέρουν δε τόσο μεταξύ τους, όσο ο θαυμασμός από την παντελή καταφρόνηση. Ποια λοιπόν ψυχή θα μπορούσε να περιφρονήση τέτοια αγαθά; Δεν γνωρίζω βέβαια καμμία, εκτός και αν κάποια διαπνεόταν από δαιμονική επιρροή. Αλλά θα επιστρέψω και πάλι στο ίδιο σημείο, απ᾿ όπου ξέφυγα. Ο Θεός δεν έδωσε μεγαλύτερη δύναμη στους ιερείς από τους φυσικούς γονείς για να τιμωρούν μόνο, αλλά και να ευεργετούν, τόση δε είναι η διαφορά μεταξύ αυτών, των γονέων δηλαδή και των ιερέων, όση μεταξύ της νυν και της μέλλουσας ζωής, διότι οι μεν γεννούν τέκνα στην παρούσα ζωή, οι δε γεννούν τους ανθρώπους στην αιώνια βασιλεία του Θεού. Οι γονείς εξ άλλου, δεν μπορούν ούτε από το σωματικό τους θάνατο να αμυνθούν, ούτε να αποκρούσουν κάποια νόσο η οποία τους προσέλαβε, οι ιερείς όμως πολλές φορές έσωσαν την κουρασμένη και οδηγούμενη στη απώλεια ψυχή, είτε με την ελάφρυνση της τιμωρίας, είτε με την πρόληψη της αμαρτίας, όχι μόνο με τη διδασκαλία και τη νουθεσία, αλλά και με τη βοήθεια των προσευχών. Και τούτο, διότι οι ιερείς έχουν την εξουσία να μας απαλλάσσουν όχι μόνο από την προπτωτική αμαρτία μας κατά τη στιγμή του βαπτίσματός μας στο λουτρό της παλιγγενεσίας, αλλά και από τις αμαρτίες που διαπράττουμε στη συνέχεια. Λέγει ο απόστολος: Ασθενεί κάποιος συνάνθρωπός σας; Ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, οι οποίοι ας προσευχηθούν και ας τον αλείψουν με έλαιο στο όνομα του Κυρίου. Η ευχή της πίστεως θα σώση τον ασθενούντα και ο Κύριος θα τον θεραπεύση. Και αν έχη διαπράξει κάποια αμαρτήματα θα του αφεθούν. Έπειτα, οι φυσικοί γονείς, εάν τα παιδιά τους έλθουν σε αντιδικία προς κάποιους από τους άρχοντες και τους ισχυρούς της γης, δεν μπορούν να τους προσφέρουν καμμία βοήθεια, οι ιερείς όμως όχι τους άρχοντες ή τους βασιλείς, αλλά πολύ περισσότερο αυτόν τον ίδιο τον Θεόν οργισθέντα τον εξευμένισαν πολλές φορές. Μπορεί λοιπόν κάποιος μετά τα ανωτέρω να με κατηγορήση για περιφρόνηση της ιερωσύνης; Αντίθετα, πιστεύω, ότι μετά τα όσα είπα ευλάβεια θα καταλάβη τις ψυχές του ακροατηρίου, το οποίο θα κατακρίνη ως υπερηφάνους και θρασείς όχι εκείνους που αποφεύγουν την ιερωσύνη, αλλά εκείνους, οι οποίοι από μόνοι τους προσέρχονται σ᾿ αυτήν και δίδουν όλες τους τις δυνάμεις για να αποκτήσουν το ιερατικό αξίωμα. Αν λοιπόν εκείνοι, οι οποίοι ανέλαβαν την ευθύνη να εξουσιάζουν τα διάφορα κράτη, όταν τυγχάνει να μην είναι συνετοί και οξυδερκείς και τα κράτη τους καταστρέφουν και τους εαυτούς τους, τότε εκείνος ο οποίος ορίσθηκε να κοσμήση τη νύμφη του Χριστού, την Εκκλησία, πόση δύναμη, τόσο δική του όσο και από τον ουρανό, νομίζεις ότι χρειάζεται για να μη σφάλλη;

Εις τιμήν και μνήμην του οσίου Νικολάου Καβάσιλα-Χαμαετού

Σχεδὸν ἑξακόσια χρόνια μετὰ τὸ θάνατό του, ἡ «ἁγιοτόκος» γενέτειρά του, ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ «μητρόπολις τῆς Φιλοσοφίας», ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ ὁ ἴδιος, ἔδωσε στὸ ἐπιφανὲς τέκνο της καὶ ἐπίσημα τὴν ἀναγνώριση, ποὺ κατεῖχε στὴ συνείδηση τῶν συγχρόνων του ὁ «σοφώτατος, λογιώτατος καὶ τοῖς ὅλοις ἁγιώτατος» Νικόλαος Καβάσιλας – Χαμαετός.Ἔφηβος (1335-1340) πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ σπουδάσει Θεολογία καὶ Φιλοσοφία, Ρητορικὴ καὶ Νομική, Μαθηματικὴ καὶ Φυσικὴ καὶ μάλιστα τὴν «περὶ τοὺς ἀστέρας ἐπιστήμην».Τοὺς ἀρχαίους κλασσικοὺς διδάχθηκε ἀπὸ τὸν ἐκ μητρὸς θεῖο του, Νεῖλο Καβάσιλα – Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης (1361-1363) – μὲ τὸν ὁποῖο ἐσφαλμένα γιὰ πολὺ ἐπικράτησε νὰ ταυτίζεται. Χαμαετὸς ἀπὸ τὸ γένος τοῦ πατέρα του, ἔμεινε γνωστὸς ὡς Νικόλαος Καβάσιλας γιὰ τὸ περισσότερο ἔνδοξο τοῦ γένους τῶν Καβάσιλα.Ὅπως ἔχει γραφεῖ, «εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ γευτεῖ ἀπὸ μικρός, κοντὰ στοὺς καλύτερους πνευματικοὺς καθοδηγοὺς τοῦ ΙΔ´ αἰῶνα, τὸ νέκταρ τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας καὶ νὰ ριζώσει στὴν Ὀρθόδοξο βυζαντινὴ παράδοση. Παράλληλα εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθεῖ ἀπὸ κοντὰ τὶς ἔντονες ἀναζητήσεις, ποὺ δημιούργησε ἡ Ἀναγέννηση... ἔτσι στὴν ὥριμη ἡλικία τοῦ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ καταλαβαίνει καὶ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρόν, ἦταν δὲ ἱκανὸς νὰ μιλάει γιὰ τὸ μέλλον».Γιὰ ἕνα χρόνο ἔμεινε στὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ τὸ Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ. «Ἀποδέχεται τὴ δογματικὴ Θεολογία καὶ πνευματικότητα τῶν ἡσυχαστῶν», ἀλλὰ ὁ Καβάσιλας βρίσκεται πέρα καὶ ἀπὸ τὴν ἡσυχαστικὴ διαμάχη, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ δραματικὰ γεγονότα τῆς Θεσσαλονίκης τῶν Ζηλωτῶν, ὅπου τοῦ ἀνατίθεται ἡ πρεσβεία εἰρηνικῆς προσεγγίσεως τῶν ἀντιπάλων. Ἀργότερα ἀναλαμβάνει καθήκοντα αὐτοκρατορικοῦ συμβούλου τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ.Ἄνθρωπος χαρισματοῦχος, προσωπικότητα ἐξαιρετική, σεβαστὴ σὲ αὐτοκράτορες, πατριάρχες, λογίους καὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ. Σεμνός, σοφὸς καὶ ἅγιος, ὁ ὁποῖος «ἀρετῆς ἰδέαν πᾶσαν ἀσκεῖ», κατὰ τὸν Μανουὴλ Β´ Παλαιολόγο.Ὁ Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος τὸν ὀνομάζει «ἄνδρα πνεύματος καὶ σοφίας τοῖς ἀρχαιοτάτοις ἐξισωθέντα». Καὶ ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος τὸν ἀποκαλεῖ «φιλόθεο καὶ φιλόκαλο, ὑπερασπιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ παραδόσεως».Σύγχρονοι μελετητὲς ἀναγνωρίζουν στὸ ἔργο τοῦ τὸν κάτοχο μεγάλης «θύραθεν σοφίας», μὲ λαμπρὴ φιλοσοφική, γλωσσικὴ καὶ θεολογικὴ κατάρτιση. Χαρακτηρίζεται ὡς ὁ «ἀξεπέραστος μυσταγωγός», ὁ «βαθυνούστερος λειτουργικὸς θεολόγος» καὶ ἐξαίρεται μὲ κάθε τρόπο τὸ Ὀρθόδοξο μεγαλεῖο καὶ ἡ ἁγιοσύνη του.Δὲ φτάνουν ὅμως ὅλες αὐτὲς οἱ μαρτυρίες τῶν συγχρόνων του καὶ τῶν σημερινῶν βιογράφων του νὰ μᾶς μεταφέρουν τὴν πνευματικὴ συγκίνηση, τὴν ἔμπνευση, τὸ αἴσθημα τῆς ὑψίστης τιμῆς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ψυχικὴ ἀναγέννηση, τὴν ἐν Χριστῷ ἀγαλλίαση, ποὺ δημιουργεῖ ἀκόμη καὶ μία πρώτη ἀνάγνωση τῶν ἔργων του στὴν ψυχή μας.Περίφημα ἔργα του τά: «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς», Ἑρμηνεία «Εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν» καὶ οἱ τρεῖς «Θεομητορικοὶ Λόγοι».Τὴν τελευταία περίοδο τῆς ζωῆς του ἔζησε ὡς μοναχὸς ἢ ἱερομόναχος στὶς μονὲς Μαγγάνων – Ξανθοπούλων καὶ Στουδίου στὴν Κωνσταντινούπολη, «κατ᾿ ἀρετὴν τελειοτάτην ἐν βίῳ τελείω ἧς δὴ αὐτὸς κατέλαβε τὴν ἀκρώρειαν» (Ἱωσὴφ Βρυέννιος). Ἀπεβίωσε περὶ τὸ 1395 ἐκπέμποντας τὸ λαμπρὸ φῶς τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς στὸ σκοτάδι τοῦ «αὐτόνομου οὐμανισμοῦ» ποὺ ἔπεφτε σκεπάζοντας τὴ Δύση.Στὰ 1982 ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρὸς Παντελεήμων Β´ ὀργάνωσε Θεολογικὸ Συνέδριο «Εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου Καβάσιλα» καὶ ἐνέργησε τὰ δέοντα γιὰ τὴν ἐπίσημη ἀνακήρυξή του ὡς ἁγίου.Στὶς 19 Ἰουλίου 1983 Συνοδικὴ - Πατριαρχικὴ Πράξη συναριθμεῖ καὶ συγκαταλέγει τοῖς Ἁγίοις τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, «πρὸς μίμησιν καὶ πνευματικὴν ὠφέλειαν καὶ οἰκοδομὴν τοῦ Χριστιανικοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος».

Ἡ ἱερὴ μνήμη του τιμᾶται στὶς 20 Ἰουνίου.

Από τον χώρο του Νεκταρίου Μαμαλούγκου

Οι άγιοι μάρτυρες Μανουήλ,Σαβέλ και Ισμαήλ

Ήταν και οι τρεις αδέλφια από την Περσία (ο πατέρας τους ήταν πυρολάτρης,ενώ η μητέρα τους χριστιανή και τους μετέδωσε τη χριστιανική αγωγή,ενώ τη χριστιανική μόρφωση κάποιος ευλαβής Ιερέας ονόματι Εύνικος),και είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη για κάποια αποστολή.Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, που θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω πομπής.Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για το κράτος,που ο ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας.Κάποιοι καταδότες όμως,που τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον Ιουλιανό.Αυτός διέταξε αμέσως οι τρεις Πέρσες ν' αρνηθούν το Χριστό.Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους αποκρίθηκαν,ότι τους εαυτούς τους προ πολλού είχαν αρνηθεί,και στον Ιησού που είχαν παραδομένη την ψυχή τους,είναι έτοιμοι να χύσουν γι'Αυτόν το αίμα τους.Τότε άρχισε ο βασανισμός τους.Διαπέρασαν τους αστραγάλους τους με μυτερό αντικείμενο,και έκαψαν τις μασχάλες τους με αναμμένες λαμπάδες.Κατόπιν τους αποκεφάλισαν.Αλλά η θεία δίκη δεν άργησε να έλθει. Όταν μετά από λίγο ο Ιουλιανός εξεστράτευσε κατά των Περσών,σε κάποια μάχη, πληρώνοντας για τις αμαρτίες του,έπεσε νεκρός στο άνθος της ηλικίας του.

Φθορά

Στὴν ἄμμο τὰ ἔργα στήνονται μεγάλα τῶν ἀνθρώπων,καὶ σὰν παιδάκι τὰ γκρεμίζει ὁ Χρόνος μὲ τὸ πόδι.(Κ. Καρυωτάκης).

Ο προσκυνητής

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Βασισμένο στο βιβλίο, Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού

Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω 
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως η αγάπη 
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα 'ναι αργά

Στα πουλιά μιλάω 
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω 
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω

Κάποιος είπε πως ο δρόμος 
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να 'σαι ζωντανή

Κάποιος είπε πως η αγάπη 
σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα'ναι αργά

Από τον Ελισσαίο ως τον Νήφωνα

Ευτυχής συγκυρία σήμερα ανήμερα των αγίων πάντων, η Εκκλησία να εορτάζει τον άγιο Ελισσαίο τον προφήτη και τον όσιο Νήφωνα που έζησε τον14ο αιώνα. Η Εκκλησία είναι μια πορεία αγίων μέσα στην φρικτή ανθρώπινη ιστορία. Από την σκοτεινή εποχή των προφητών, όπου η νήψη και η αγιότητα ήταν γνώρισμα των λίγων, ως την θαβώρεια έκρηξη του νέφους των νεομαρτύρων. Οι άγιοι είναι η περιφερόμενη και ζωντανή βασιλεία του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Όσοι ζητάνε μετά παρατηρήσεως και επιμονής να δουν πότε έρχεται αυτή η βασιλεία μοιάζουν με ουρανοσκόπους χαλδαίους που ψάχνουν διαστημόπλοια και ufo. Όσοι περιμένουν μια εγκόσμια βασιλεία δε είναι σαν αυτά τα μικρά παιδιά που τους πήραν το γλυκό και ζητούν να έρθει η μαμά να τις βρέξει στα παλιόπαιδα. Οι άγιοι όμως έζησαν και ζουν ανάμεσα μας. Σαν οάσεις αναψυχής σε πνευματική ερημιά. Σαν μικρά χαριτωμένα νησιά σε φουρτουνιασμένο αρχιπέλαγος. Πόσο μάταια είναι τα έργα των ανθρώπων! Πόσο μικρή η σοφία τους και πόσο παιδαριώδης έως συμπόνοιας μοιάζει η αγωνία τους, όταν είναι κοντόφθαλμοι και δεν μπορούν να οσμιστούν ή να αγγίξουν την αγιότητα. Όταν δοξάζουν αμμόκτιστα είδωλα και εξαρτώνται από τεχνητά κοσμοείδωλα. 

Οι άγιοι όμως είναι η απάντηση του Θεού στο ερώτημα του ανθρώπου: γιατί ήρθα εδώ και ποιός είναι ο σκοπός μου; Τίποτα άλλο από την αγιότητα. Ούτε λιγότερο,ούτε περισσότερο.

Η αγιότητα είναι η πληρότητα και ο σκοπός του ανθρώπου.

Είπε ο γέρων Πορφύριος...

Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το «ίνα ώσιν έν». Εκεί ολοκληρώνεται το έργο του Χριστού. Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου. Είναι μέσα μας όλ’ αυτά. Είναι απαίτηση της ψυχής μας η απόκτησή τους.Για πολλούς όμως η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Κι έτσι είναι τα πράγματα. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείαςκαι δεν τη ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό του κακού πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είναι μια σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοιάνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι» και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στομέσον δαιμόνιο.Στην πραγματικότητα η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.Μες στη σπηλιά ο άνθρωπος φθείρεται αρρωσταίνει, καταστρέφεται, ενώ έξω ζωογονείται. Μπορείς να καταλάβεις την αλήθεια; Τότε είσαι στον ήλιο, στο φως, βλέπεις όλα τα μεγαλεία· αλλιώς είσαι σε μια σπηλιά σκοτεινή. Φως και σκότος. Ποιο είναι το πιο καλό;Να είσαι πράος, ταπεινός, ήσυχος, να έχεις μέσα σου αγάπη ή να είσαι νευρικός, στενόχωρος, να διαπληκτίζεσαι με τους πάντες; Ασφαλώς το ανώτερο είναι η αγάπη. Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Χριστός. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες …». Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστεαυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζομε με την αγάπη μας απέναντί Του, με την προσευχή, με τη συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, με τα μυστήρια.Πολλές φορές ούτε ο κόπος ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν την χάρι.Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φεύγεις από τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται να γίνεται από αγάπη. Η αγάπη εννοεί πάντα να κάνει θυσίες. Σ’ ότι κάνεις αγγάρια, κλωστάει η ψυχή,αντιδρά.Η αγάπη ελκύει την χάρι του Θεού. Όταν έλθει η χάρις, έρχονται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια».Αυτά είναι που πρέπει να έχει μια υγιής ψυχή εν Χριστώ.Ο άνθρωπος με τον Χριστό γίνεται χαριτωμένος και ζει έτσι πάνω απ’ το κακό. Το κακό γι’ αυτόν δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το αγαθό, ο Θεός. Δεν μπορεί να υπάρχει κακό.Δηλαδή, εφόσον έχει το φως, δεν μπορεί να έχει σκοτάδι. Ούτε μπορεί να τον καταλάβει το σκοτάδι, διότι έχει το φως.

από agiasma.info

Από την ζωή του αγίου Ονουφρίου

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου:
Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ' ένα Κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο.
Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακριά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.
Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανεκάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίον εδιηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.
Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής: Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες.'Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα... Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.
Κάποιο ζωάκι θα ταίζει, σκέφθηκε. Αυτό συνεχίσθηκε για καμμιά εβδομάδα.
Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά, που του δίνω.
Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα.
Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά, που είδε,γούρλωσαν τα μάτια του... Ο μικρός κουβέντιαζε με το Βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!
Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταίζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου...
Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί...
Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί... και, όπως μάζεψε το χεράκι Του μαζί με τα ψωμάκι, εξαφανίσθηκε τα ψωμί μέσα στην εικόνα!...
Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:
- Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον Οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.
Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:
-- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να σου πω να μου δώσεις από το δικό σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω! Και ω, του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το Βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο τα μοναστήρι και στον γύρω τόπο.
Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού πολλού κόπου, Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που λέγει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη θεία Λατρεία: «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος».
Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρόν Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα ηυξάνετο και η αγιότης του. θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος... όπως και έγινε...
Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.' Εμείς όμως εδώ δεν κάνουμε λόγο για το μάννα, που έριχνε ο θεός από τον ουρανό, για να θρέψει τους Ιουδαίους στην έρημο, ούτε για ουράνιους άρτους, με τους οποίους ο Κύριος συντηρούσε τους Αγίους Του στις έρημους, στις σπηλιές και στις οπές της γης, αλλά για τον πανάγιο Άρτο Χριστό, δηλαδή για το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του. Για τη θεία Λατρεία, μέσα από την οποία προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον»• γι' αυτήν κάνουμε λόγο.

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Εορτή ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ ΠΟΙΗΣΑΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΝ ΗΜΩΝ ΑΥΘΕΝΤΗΝ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΗΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΥΡΙΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ. ΚΥΡΙΕ ΦΥΛΑΤΤΕ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ. 

Τί συμβαίνει με το chip της Μondex;

Τί πραγματικά ισχύει για την παρακάτω παρουσίαση;

http://www.scribd.com/doc/904102/Mondex-sk

Μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει υπεύθυνα;

Publish at Scribd or explore others: Magazines & Newspape How-to-Guides & Manu Business & Law hobby

 

Μανόλης Αναγνωστάκης: Δρόμοι Παλιοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατελείωτα

Κάτω απ΄ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ΄ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του τόπου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας με γνώριζε).

Μετεκλογικές προσωπικές τοποθετήσεις

Καθ'όλη την προεκλογική περίοδο παρέμεινα σιωπηλός, κάτι που τελικά ταιριάζει και αρμόζει στην ιερατική μας ιδιότητα. Έχουμε συνηθίσει να λέμε και να πιστεύουμε πώς "ο παπάς πρέπει να τα έχει καλά με όλους" και να τους "βλέπει όλους ίσα και όμοια". Αυτό βέβαια όσον αφορά τους ψηφοφόρους και αυτούς που εκδηλώνονται και τους απαθείς. Τελευταία- δηλ. τί τελευταία;Από πάντα είναι το σωστό και δίκαιο- έχουμε και τους απέχοντες. Δεν είμαστε σε θέση να αναλύσουμε τους λόγους και τις αιτίες της αποχής, όταν μάλιστα κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι "κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους" και δεν ξέρουν τάχα τί φταίει. Ξύπνησε ή κοιμήθηκε ο ραγιάς; Αυτό ας το λύσουν οι πολιτικά βαθέως σκεπτόμενοι, οι έχοντες πείραν πολιτικού λόγου, οι οποίοι παραπλήθυναν τελευταία. Δημοκρατία ή αριστοφανική κωμικοτραγωδία το τελευταίο αυτό φαινόμενο; Εξαρτάται από ποιά μεριά στέκεσαι. Ή να το πούμε λίγο υπεροπτικά και στομφώδικα "είναι όλα θέμα παιδείας".

Τί γίνεται όμως όσον αφορά τους εκλεγόμενους; Ή για να το θέσω πιο σταράτα: έχει  ο παπάς και η εκκλησία ή πρέπει να έχει συγκεκριμμένη πολιτική ταυτότητα; Ανήκει παραταξιακά σε έναν πολιτικό χώρο, έτσι εκ των ουκ άνευ;  Στην Ελλάδα είτε από εκκλησιαστικές υπερβολές είτε από προκαταλήψεις χρόνων, η Εκκλησία και δη η επίσημη πάντα συντάσσεται με τους πιο συντηρητικούς. Αυτούς που τάσσονται με το υπερπατριωτικό τρίπτυχο. Είναι τόσο παροιμιώδης αυτή η σύνταξη που καταντά γραφική. Βέβαια, έχουμε και την εκκλησιαστική κοινωνική αριστερά που μάλλον όμως δεν απαντά και αυτή στο τί εστί εκκλησία. Βέβαια αλλοίμονο αν απαντούσαμε στο ερώτημα: ποιός είναι ο καλός χριστιανός πολίτης και απαντούσαμε μονολεκτικά: ο δεξύς ή ο ζερβός. ΚΑΛΟΥΣ ΔΗΛ. ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ.

Πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση για την εκκλησιαστική νομιμοποίηση πολιτικού ανδρός ή κόμματος, ο χειρισμός ή η στάση απέναντι στα εθνικά θέματα. Ότι Εκκλησία και εθνικισμός ή και αγνός πατριωτισμός στην Ελλάδα, πράγματα αλληλένδυτα. Όμως η μακρόχρονη ιστορία των εμφύλιων σπαραγμών και της μειοδοσίας απ'όλες τις πολιτικές παρατάξεις δεν έχει αποδείξει γνήσια πολιτική πατριωτική παράταξη έως τώρα. Ο πατριωτισμός ακόμα είναι καθαρά κρυμμένος και βρίσκεται στο φιλότιμο του απλού πολίτη ανεξαρτήτου χρώματος,αφού βέβαια έχουμε απομακρυνθεί ευτυχώς από τα πεδία των πολέμων εδώ και αρκετά χρόνια.

Έπειτα η στάση της πολιτείας έναντι στα εκκλησιαστικά θέματα, ή πιό απλά: "ποιός δίνει περισσότερο λόγο,δικαιώματα,βήμα στην Εκκλησία;".Θέμα δηλαδή αβάντας ή οικονομικών συμφερόντων  με σκοπό την αλληλοεκμετάλλευση και μάλλον όχι σεβασμού.  Μια σχέση καθαρής συναλλαγής.Διότι τον πολιτικό μην τον εμπιστεύεσαι. Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται σαν θεανδρικό σώμα που έρχεται να καθοδηγήσει την ιστορία σε παραδείσιους λιμένας και να μορφώσει Χριστό στον άνθρωπο. Αυτά είναι για τις αίθουσες θεολογίας και τα κηρύγματα στους ναούς δυστυχώς. Η Εκκλησία για αυτούς που εκμεταλλέυονται τον ιερό θεσμό της είναι μια κοιτίδα ψήφων, ένας ιδεολογικός θεσμός-σύμμαχος και ορισμένοι έχουν βρει το κατάλληλο κοπάδι για να αρμέξουν προτιμήσεις, πουλώντας φτηνές υποσχέσεις, χρηστοήθεια με το κιλό, παραδοσιακότητα με το καντάρι και βέβαια τον υπερπατριωτικό συντηρητισμό. Συναντάμε και μορφώματα ανωμαλίας, ήτοι εθνικοσοσιαλισμός και χριστιανισμός αντάμα με μπόλικες πινελιές παγανισμού, να μην ξεφεύγουμε από τις ρίζες και μάλιστα σε πολιτική έξαρση και άνοδο, κάτι που σαν παπά με βρίσκει σιωπηλό αλλά σαν πολίτη με προβληματίζει για το πολιτικό ελληνικό σκηνικό του μέλλοντος.

Οι δεδηλωμένοι ώς "εχθροί της εκκλησίας", πράγμα βέβαια σε μεγάλη δόση αληθές και σε μεγαλύτερη δόση επίπλαστο -όλα για κατανάλωση και πόζα είναι- είναι το τρίτο θέμα. Αντεθνικοί, αθεϊστές, συμπορευόμενοι με τους αντιπάλους ή τους εκτός της Εκκλησίας, είναι οι "αιωνίως κατεγνωσμένοι και επάρατοι", αυτοί που δίνουν δικαιώματα, αλλά και σαν ένα κοινό μυστικό, αρέσκονται και να τα λαμβάνουν γιατί αυτό είναι το management και η φιλοσοφία τους. Βέβαια οι αφορμές που δίνουν οι καθ'ημάς και οι πολιτικοί τους φίλοι -βλέπε βατοπέδι- είναι όπλα στην φαρέτρα του κάθε ενισταμένου-υποκριτικά ή γνήσια. Και η καταψήφιση τους από έναν εκκλησιαστικό ας πούμε άνθρωπο δεν είναι κάτι ανεξήγητο αλλά αλλοίμονο μας αν καταντήσει κάτι εκ των ουκ άνευ.  

Ακόμα θυμάμαι, αγαπητοί αναγνώστες, τον προβληματισμό και την αμηχανία που ένιωσα όταν προσερχόμενος για να ψηφίσω στις πρώτες εκλογές σαν κληρικός, συνειδητοποίησα πώς από τα ψηφοδέλτια που μου έδωσαν έλειπαν συγκεκριμμένα κόμματα. Φυσικά ζήτησα να μου δώσουν από την αρχή τα χαρτιά, όχι όμως χωρίς να δείξω κάποιον κακοφανισμό για την προκατάληψη. Και όλα αυτά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Η ιδιαίτερη μου άποψη είναι όχι στον χαρακτηρισμό και την συμπόρευση. Όχι στον πολιτικό λόγο από την πλευρά των εκκλησιαστικών και αυτός συγκαλυμμένος ή φανερός υπάρχει. Οι πολιτευόμενοι μας θέλουν δεμένους στο άρμα τους. Το τιμημένο ράσο δεν είναι για να σηκώνει την φτηνή σκόνη της προεκλογικής αλάνας ή του κάθε "πολιτικού αλανίου". Όχι άλλες ρετσινιές και υπερβολές. Ο καθένας από μας έχει πολιτικές καταβολές και απόψεις. Δεν λέω πιά ιδέες, Οι ιδέες είναι στους δεκαεξάχρονους όλων των χρωμάτων, στους οποίους ειρήσθω εν παρόδω, από άνανδρα ώς και ρομαντικά μεταθέτουμε τις ευθύνες του μέλλοντος.

Ο καθένας από μας αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις και έτσι ας πορεύεται ως κάθε άλλος έλληνας πολίτης. Ας παραμείνουμε όμως ιδανικά μέτριοι στην πολιτική μας συμπεριφορά δίνοντας το στίγμα αξιοπρέπειας. Αρκετά με τους χρωματισμούς και τους αφορισμούς.

Ας παραδεκτούμε πώς κανείς πολιτικός δεν είναι εδώ για να εξυψώσει ή να καταστρέψει την Εκκλησία. Άλλωστε δεν υπάρχει αυτή η δύναμη ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ας δεκτούμε και ας καταλάβουμε πώς κανείς δεν θέλει να παίξει και δεν θα παίξει κωνσταντίνειο ή ιουστινιάνειο ή διοκλητιάνειο ρόλο στις σχέσεις πολιτείας-Εκκλησίας από τους πολιτικούς μας άντρες. Η δυνατότητα αυτοχειρίας ή αυτοκαταστροφής βρίσκεται στο επίπεδο του απλού πιστού και της μονάδας . Ουσιαστικά δεν υπάρχουν αγαπητοί μου ούτε "μεσσίες"¨ούτε "βούλγαροι" που μπορούν να μας θίξουν σαν Σώμα. Όλα τελούνται και συμβαίνουν για απλή εσωτερική κατανάλωση και εκμετάλλευση. Αλλού δοξολογίες και αλλού φοβέρες , σαν σειρήνες ή σκιάχτρα χωρίς ισχύ και αποτελεσματικότητα.

Η αποχή από τα πολιτικά τέλος , προβληματίζει τους πολιτευομένους αλλά θα έπρεπε να προβληματίζει και μας. Έτσι πρέπει να το διαβάσουμε: όσοι απογοητέυτηκαν από την διαφθορά και την κατάντια της πολιτικής και ψάχνουν διεξόδους ας βρούν ανοικτή τη δική μας πόρτα. Ας βρούν εδώ το στίγμα τους, που χωρίς να αναιρεί τα πολιτικά τους δικαιώματα θα απαντά στις πνευματικές τους αναζητήσεις. Όχι δεν εκπίπτει έτσι η Εκκλησία σε ιδεολογία. Είναι όλα θέμα διακονίας: η Εκκλησία περιθάλπει ένα σώμα απογοητευμένο και πληγωμένο από κάποια συγκεκριμένη και αληθινή κατάσταση. 

Χρόνια πολλά Σεβασμιότατε

Σήμερα,9.6.09, ημέρα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του Οσίου Παϊσίου (Μπασιά), καταγόμενου από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς, εορτάζει την ονομαστική του εορτή ο μητροπολίτης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παΐσιος (κατά κόσμον Παναγιώτης Αραβαντιντός), τέκνο της Κεφαλλονιάς και επί 35 χρόνια πηδαλιούχος της ι. μητρ. Ρόδου ως Πρωτοσύγκελος.  Χθες, 8.6.09, ο πανηγυρικός Εσπερινός τελέστηκε στον ι.ν. Αγ. Αποστόλων, στο Αργος, και σήμερα η Θ. Λειτουργία στον ι.ν. του Αγίου Θεολόγου (φωτο), στην Πόθια, χοροστατούντος του ιδίου του κ. Παϊσίου και συλλειτουργούντος του επισκόπου Εμμανουήλ.....Η «Τράπεζα της Αγάπης» αποτελεί πρότυπο κοινωνικής αλληλεγγύηςκαι έμπρακτης φιλανθρωπίας, καθώς σ’ αυτήν βρίσκουν στην έμπρακτη φτωχοί και μοναχικοί άνθρωποι. Ο κ. Παΐσιος κλείνει 4 χρόνια ποιμαντορίας και έχει πετύχει να παγιώσειτην ειρήνη στην τοπική εκκλησία με «όπλα» του τη μακροθυμία αλλά καιστιβαρή διοίκηση, την αγάπη προς όλους χωρίς διακρίσεις αλλά και τηνεδραίωση του αμοιβαίου σεβασμού. «Οπλα» τα οποία αποτελούναλληλοστηριζόμενες αρετές, ώστε να εξασφαλίζεται η ισορροπία τουμέτρου και η εύπλοια στο πλοίο της τοπικής Εκκλησίας.Χρόνια Πολλά!  

Από την Αργώ της Καλύμνου

Άγιος Κύριλλος και η αγία προσήλυτη Υπατία

Ο άγιος Κύριλλος κατηγορείται από διαφόρους ανιστόρητους ως υπεύθυνος για την απάνθρωπη ΠΟΛΙΤΙΚΗ δολοφονία μας διάσημης φιλοσόφου, που ονομαζόταν Υπατία, το 415 Κ.Χ. Προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως "φονιά" χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, απλούστατα γιατί δεν υπάρχει! Δεν θα αγνοήσουμε όμως την πρόκληση αυτή, γιατί αν και δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον τού αγίου Κυρίλλου, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ. Θα παραθέσουμε λοιπόν τις ιστορικές αποδείξεις τής περιόδου εκείνης, με τα γεγονότα τής Αλεξάνδρειας γύρω από το φόνο τής Υπατίας.Εδώ θα γίνει ένα ξεκαθάρισμα των γεγονότων που οδήγησαν στον άδικο χαμό μιας φιλοσόφου, της ονομαστής Υπατίας. Ο φόνος τής Υπατίας, βαρύνει αποκλειστικά τους αυτουργούς του εγκλήματος.Οι άστοχες «βολές» κάποιων νέο - Εθνικών που θέλουν να μπλέξουν τον Άγιο Κύριλλο σε αυτά τα γεγονότα δεν ευσταθούν ιστορικώς. Το γιατί θα το δείτε παρακάτω. Το δυστυχέστερο πάντως είναι ότι ο χαμός της Υπατίας δεν ήταν ο μόνος εκείνης της περιόδου. Τα πνεύματα ήσαν «αναμμένα» στην Αλεξάνδρεια, σε αυτήν την πόλη που ανακατεύονταν διάφοροι πληθυσμοί με διαφορετικές κουλτούρες. Εθνικοί, Ορθόδοξοι, Μονοφυσίτες, Ιουδαίοι κ.α.Διάδοχος του Πατριάρχη Θεόφιλου αναγορεύθηκε ο ανεψιός αυτού Κύριλλος, αρχιερέας από το έτος 412 μέχρι του θανάτου του το 444. Από την στιγμή της εκλογής του καταπολέμησε τους εν Αλεξάνδρεια Νοβατιανούς και τους Ιουδαίους (Σωκράτης 7, 7-13). Παρά τα επί Θεοφίλου συμβάντα, στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν ακόμη αρκετοί Εθνικοί και στον Κάνωπο. Ο Άγιος Κύριλλος μετακόμισε εκεί (Αμπουκύρ) τα λείψανα των μαρτύρων Κύρου και Ιωάννου και τοποθέτησε αυτά στον υπό του Θεοφίλου ανεγερθέντα ναό των Ευαγγελιστών. Έκτοτε μέγα προσκύνημα απέβη ο ναός αυτός. Εκεί συνεχώς ο Κύριλλος τελούσε την θεία λειτουργία και κήρυττε τον θείο λόγο. Η ειδωλολατρεία εξαφανίστηκε από τον Κάνωπο.Αλλά στην Αλεξάνδρεια οι Εθνικοί στηρίζονταν στη φιλόσοφο Υπατία, θυγατέρα του φιλοσόφου Θέωνος, που προκαλούσε όλη την προσοχή της πόλεως με την σοφία της. Ο Συνέσιος διαπρεπής επίσκοπος Πτολεμαΐδας έγραφε επιστολές προς αυτήν, μαρτυρώντας τον γενικό θαυμασμό προς την σοφή αυτή γυναίκα. Υπήρχαν όμως και πολλοί Χριστιανοί, που έβλεπαν την Υπατία δυσμενώς. Πολυάριθμοι δε ήταν και οι Ιουδαίοι στην Αλεξάνδρεια και διάφορα μέτρα του Κύριλλου κατ΄ αυτών εύρισκαν αντιμέτωπο τον τότε έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, ο οποίος διέκειτο εχθρικά προς τον ιεράρχη.Με υπόδειξη των Ιουδαίων ο Ορέστης συνέλαβε τον γραμματικό Ιέρακα, φίλο του Αγίου Κύριλλου, ως διακείμενο να πράξει στάση του λαού και διέταξε να μαστιγωθεί. Μάταια ο Κύριλλος ειδοποίησε τους προύχοντες των Ιουδαίων να μην προκαλούν τέτοια επεισόδια. Αλλά εκείνοι αποθρασύνθηκαν και την νύχτα προκάλεσαν μεγάλες ταραχές διαδίδοντας την φήμη ότι πυρπολούνταν ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου. Τρέχοντας οι Χριστιανοί να σώσουν τον ναό έπεσαν σε ενέδρα των Ιουδαίων οι οποίοι και φόνευσαν πολλούς. Ο άγιος Κύριλλος την άλλη μέρα κατέσχε τις συναγωγές των Ιουδαίων και βοηθούμενος από τον λαό απέλασε τους Ιουδαίους από την Αλεξάνδρεια δημεύοντας και την περιουσία των πρωτουργών των δολοφονιών έναντι των χριστιανών.Ο Κύριλλος όπως φαίνεται διενέργησε βάση ειδικών δικαιωμάτων του πάπα Αλεξανδρείας . Αλλά ο έπαρχος Ορέστης διαμαρτυρήθηκε προς τον αυτοκράτορα και μάταια ο Κύριλλος με πρεσβεία και με προσωπική συντυχίας ζήτησε να ομιλήσει με τον πρώτον διότι εκείνος δεν τον δεχόταν. Ο Ορέστης αγέρωχα απέκρουε κάθε συνδιαλλαγή τηρώντας συνεχώς στάση εχθρικότατη προς τον Κύριλλο.Πολλοί από τους μοναχούς της Νιτρίας εξ αλόγου ζήλου κινούμενοι ήλθαν στην Αλεξάνδρεια να υπερασπίσουν τον επίσκοπο κατά του έπαρχου. Μια μέρα αφού τον επισκέφτηκαν άρχισαν να τον αποκαλούσαν ειδωλολάτρη, αλλά εκείνος αποδιώκοντας την επίθεση στον Κύριλλο έλεγε διαμαρτυρόμενος ότι βαπτίστηκε στην Κων/πολη από τον πατριάρχη Αττικού.Ένας εκ των μοναχών ο Αμμώνιος έρριψε μια πέτρα στο κεφάλι του Ορέστη τραυματίζοντάς τον και προκαλώντας πανικό των παρευρισκομένων. Αλλά μετά από λίγο ο Αμμώνιος συλλαμβάνεται βασανίζεται και στην ανάκριση πεθαίνει. Ο Κύριλλος πήρε τον Αμμώνιο και τον ονόμασε μάρτυρα, μετά από αυτή τη φρικτή δολοφονία του στα χέρια τών ειδωλολατρών.Δυστυχώς αυτή η ασυμφωνία Κυρίλλου και Έπαρχου είχε κι άλλο θύμα εκτός τους Αμμωνίου. Την περίφημη Υπατία. Επειδή σε αυτήν φοιτούσε ο Ορέστης και επειδή νομίσθηκε από το πλήθος ότι αυτή υπέθαλπε το μίσος έναντι του Ορέστη κατά του επισκόπου, μια μέρα του Μαρτίου 416 ή 415, επιστρέφοντας επί δίφρου εις το σπίτι της, ένας όχλος φανατικών την συνέλαβε και αφού εν αλαλαγμό την έσυρε στο Καισάρειο, γδύνοντας την, με όστρακα σκληρά την έγδαραν φονεύοντάς και διασπώντας της τα μέλη. Έπειτα την έσυραν στην τοποθεσία Κιναρώνα και την έκαψαν.Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού με αποτροπιασμό:"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γίνονταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν." «αποδύσαντες τε την εσθήτα οστράκοις ανειλον και ψεδηλόν διασπάσαντες επί του καλούμενου Κυναρίωνα τα μέλη σύραντες πυρί κατηνάλωσαν» !!!!!!.Συμπέρασμα: Βλέποντας τα στοιχεία της περιόδου παρατηρούμε ότι ο Ορέστης σαν Εθνικός έπραττε έναντι του Κύριλλου και όλα αυτά υπό την βασιλεία του Θεοδοσίου! Και μάλιστα υπέρ των Ιουδαίων και εναντίον των Χριστιανών. Που είναι άραγε αυτή η σύμπραξη Ιουδαϊσμού – Χριστιανισμού κατά το περίφημο Εθνικό «επιχείρημα» Ιουδαιο - Χριστιανισμός; Που είναι άραγε αυτή η απόλυτη προστασία των χριστιανών και της Εκκλησίας από τις εχθρικές πράξεις των Εθνικών ή ανάποδα που είναι το ολοκληρωτικό «κυνηγητό» των Εθνικών από τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο ; Γιατί ο Κύριλλος δεν απευθύνεται στον Θεοδόσιο ώστε να παρακαμφθεί ο Ορέστης εφόσον η εκκλησία υποτίθεται ότι είναι ένα και το αυτό με τους αυτοκράτορες; (άποψη Εθνικών)Αντιθέτως εδώ βλέπουμε τον Ορέστη πάμπολλες φορές να κινείται όχι μόνο έναντι του Κυρίλλου αλλά κυρίως έναντι των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας. Και μην μας διαφεύγει το εξής: πέρασαν πολύ λίγα χρόνια από το πέρας των Εθνικών διωγμών και τα πνεύματα είναι πολύ αναμμένα (βλέπε δοσίλογους , συγγενείς χαμένους κ.α.) Οι απόψεις περί Ιουδαϊκής ανάμειξης δεν είναι καθόλου απίθανες αλλά αντιθέτως ευσταθούν ιστορικά απολύτως. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιουδαϊκή εξελληνισμένη παροικία στην Αλεξάνδρεια αριθμούσε πολυπληθή μέλη. Εκείνα τα χρόνια επίσης υπάρχει συνεχής αιματοχυσία μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών (βλέπε και σφαγή 250.000 χριστιανών στην Κύπρο από τους Ιουδαίους) και αυτή η αιματοχυσία θα συνεχισθεί δυστυχώς και αργότερα. Επίσης ένεκα διαφορών των Χριστιανών και των Ιουδαίων σημειώθηκε στάση κατά του Ορέστη το 415, μόλις ένα χρόνο νωρίτερα από το θάνατο της δύστυχης Υπατίας. Ο Εβραϊσμός ήταν πάντοτε εχθρός με τον Χριστιανισμό διότι ο τελευταίος σπίλωνε τους Ιουδαίους.Το τραγικότατο αυτό γεγονός αναμφίβολα καταλύπησε τον Άγιο Κύριλλο αλλά αυτός κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε τον όχλο. Την κατηγορία αυτήν διατύπωσε μετά από έναν αιώνα ο ακμάζων Εθνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος αλλά χωρίς αποδείξεις. Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7,15) μας πληροφόρησε ότι επί κεφαλής του όχλου που δολοφόνησε την Υπατία ήταν ο αναγνώστης Πέτρος και ότι αυτό το γεγονός "ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο", δεν είπε όμως ότι ο Κύριλλος ήταν ο αίτιος του φόνου της Υπατίας. (παρ’ ταύτα το έγκλημα παραμένει έγκλημα)Αλλά από τις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ νόμος περί των κληρικών και των "παραβαλάνων" της Αλεξάνδρειας. Οι "παραβαλάνοι" , αποτελούντες ειδικό σώμα 500 ανδρών ευρισκόμενο υπό της εντολές του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής ήταν ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού. Ο λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα στέλνοντας του πρεσβεία να λάβει τα μέτρα του κατά των παραβαλάνων . Είναι προφανές ότι το διάβημα αυτό αφορούσε τα γεγονότα της Υπατίας. Αλλά αξιοσημείωτο είναι ότι η πρεσβεία αυτή του λαού ζήτησε από τον αυτοκράτορα όπως διατάξει ώστε να μην απομακρυνθεί από εκεί ο Αρχιεπίσκοπός τους Κύριλλος.Η αίτηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έλειπε από την Αλεξάνδρεια οι "παραβαλανείς" προέβαιναν σε ταραχές. Σημειωτέον δε ότι το διάβημα του λαού της Αλεξάνδρειας να μένει εκεί ο Κύριλλος για προστασία τους, προήλθε από οπαδούς του Ορέστη και όχι του Κύριλλου και από φίλους του Ορέστη προερχόταν και η πρεσβεία και όχι από εκείνους τους Κύριλλου. Σε αυτήν την επιστολή δεν γινόταν ούτε ένας υπαινιγμός για την ενοχή του Κύριλλου. Αλλά αντιθέτως η πρεσβεία με σεβασμό εκφράστηκε γι αυτόν και δια των αιτήσεων της μαρτυρούσε ότι η διαρκής παρουσία αυτού στην Αλεξάνδρεια θεωρείτο ως εγγύηση για τη συγκράτηση της τάξεως και τη συγκράτηση των παραβαλάνων και την πρόληψη νέων αιματηρών επεισοδίων.Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος έκρινε σκόπιμο να υπάγει αυτούς κάτω από τις διαταγές του Επάρχου. Από δε τις λεπτομέρειες καθίσταται αναντίρρητο ότι ο Κύριλλος κατά την διάρκεια της δολοφονίας της Υπατίας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια. Οι εχθροί του Κύριλλου Νεστοριανοί συνυφαίνοντας πλήθος κατ’ αυτού κατηγορίες ουδέποτε τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι αυτός υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Φαίνεται δε μάλλον ότι ο φανατισμός του Επάρχου Ορέστη συνετέλεσε εις την έξαψη του φανατισμού των παραβαλάνων, των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου ο οποίος από την εποχή του Θεόφιλου διατέθηκε δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την Εθνική θρησκεία Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς οι αιματηρές σκηνές ήταν συνηθισμένες στην πόλη αυτή.Μετά από τα παραπάνω, όσοι κατηγορούν τον άγιο Κύριλλο, αποδεικνύονται συκοφάντες, καθώς όχι μόνο ο Άγιος Κύριλλος δεν είχε σχέση με το φόνο, αλλά αντιθέτως θεωρείτο ακόμα και από τους ειδωλολάτρες, ως απαραίτητος για να υπάρχει στην περιοχή τάξη και ειρήνη.Οι λόγοι που ο άγιος Κύριλλος κατηγορείται τόσο έντονα και άδικα, είναι το πλούσιο έργο που άφησε πίσω του, εις βάρος των εχθρών της Εκκλησίας. Αναιρώντας το έργο του Ιουλιανού του Παραβάτη, με τίτλο «κατά των Γαλιλαίων» (δηλαδή των Χριστιανών), έγραψε απολογητική αναίρεση με τίτλο: «υπέρ της των Χριστιανών ευαγούς θρησκείας, προς εν αθέοις Ιουλιανόν». Από τα πολλά συγγράμματά του κατά των Νεστοριανών έγραψε τρεις «προσφωνητικούς λόγους περί της ορθής πίστεως εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν». Έγραψε και σύντομο διάλογο «περί αγίας τε και ομοουσίου Τριάδος». Από τις ομιλίες του είναι περίφημη η «προς την Αγίαν Μαρίαν» που αποτελεί τον πιο υπέροχο ύμνο της εκκλησιαστικής αρχαιότητας προς τη Θεοτόκο.Είχε εχθρούς τους αιρετικούς Νοβατιανούς και Νεστοριανούς, τους Ιουδαίους και τους Ειδωλολάτρες, που όλοι είχαν συμφέρον να τον κακολογήσουν.Το ενδιαφέρον όμως της υπόθεσης, είναι κάτι που οι Ειδωλολάτρες το αποκρύπτουν περί της Υπατίας: Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος (+416), καθηγητής και θαυμαστής της Υπατίας, μέσα από την αλληλογραφία του με την Υπατία άφησε την πληροφορία ότι η νεοπλατωνική φιλόσοφος είχε εκφράσει την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή: "ποθώ γαρ Χριστιανή αποθανείν".Όχι μόνο λοιπόν δεν υπήρχαν θρησκευτικοί λόγοι του φόνου της Υπατίας, αλλά ο φόνος αυτός εργάσθηκε κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας, επειδή η θαυμάσια αυτή γυναίκα, αγαπούσε τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Αλλά οι ψευδείς συκοφάντες τού Νεοπαγανισμού, προσπαθούν να παρουσιάσουν την πολιτική αυτή δολοφονία ως θρησκευτική, για να φανούν ως θύματα. Φωνάζει ο κλέφτης αν φοβάται ο νοικοκύρης!Γι’ αυτό, επειδή η Υπατία ήταν Χριστιανή προσύλητη, η Εκκλησία σύμφωνα με κάποιες μελέτες, την τιμά ως Χριστιανή, και μάλιστα ως ΑΓΙΑ, επειδή είχε την πρόθεση να βαπτισθεί και δεν πρόλαβε λόγω της δολοφονίας της. Τιμάται με το όνομα: Αγία Αικατερίνη, στις 12 Ιουλίου (Για την ταύτιση Αγίας Αικατερίνης και Υπατίας, δες το βιβλίο της Μ. Dzielska, σσ. 209/210. Πρβλ. R. Richardson, The Starlovers, N.Y. 1967. Επίσης, το βιβλίο «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;» π. Γ. Μεταλληνού, Εκδ. Αρμός 2003). Μια ταύτιση όμως, για την οποία δεν είναι όλοι πεπεισμένοι, θεωρώντας ότι η Αγία Αικατερίνη είναι διαφορετικό πρόσωπο, που μαρτύρησε στην ίδια εποχή και περιοχή.

αντιγραφή από http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/ypatia1.htm

Το Άγιον Πνεύμα

Πολλά ονόματα έχουν δοθεί στο Άγιο Πνεύμα. Ένα από αυτά, που δείχνει και το έργο που επιτελεί στην Εκκλησία, αλλά και στην ζωή των ανθρώπων, είναι και το όνομα «Παράκλητος».Με αυτήν την λέξη ο Ίδιος ο Χριστός χαρακτήρισε το Άγιον Πνεύμα, όταν έλεγε προς του Μαθητάς Του λίγο προ του Πάθους: «εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας» (Ιω. ιδ’, 16-17). Και λίγο πιο κάτω το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται από τον Χριστό, Παράκλητος, που θα διδάξει τους Μαθητάς και θα τους υπενθυμίσει όλα όσα τους είπε ο Ίδιος κατά την διάρκεια της ζωής Του. «Ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν» (Ιω. ιδ’ 25). Έχοντας την βεβαιότητα ότι το Άγιον Πνεύμα είναι Παράκλητος, προσευχόμαστε σε Αυτό: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας». Ο όρος παράκλητος ερμηνεύεται παρηγορητής. Έτσι, το Άγιον Πνεύμα παρηγορεί τον άνθρωπο που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, προσπαθώντας να τηρήσει τις εντολές του Χριστού στην ζωή του. Ο αγώνας αυτός είναι σκληρός, γιατί η μάχη είναι εναντίον των πονηρών πνευμάτων. Γι’ αυτό, το Άγιον Πνεύμα είναι παράκλητος, παρηγορητής. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι το Άγιον Πνεύμα ονομάζεται παράκλητος από το «παρακαλείν» τους ανθρώπους, «τουτέστι παραμυθήσαι». Επειδή δε το «παρακαλείν» τους ανθρώπους είναι ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Θεού, γι’ αυτό και με τον όρο αυτό το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται Θεός. Εκείνο που έχει σημασία στις χριστολογικές μελέτες που κάνουμε εδώ είναι ότι το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται από τον Χριστό Παράκλητος, αλλά ταυτόχρονα λέγεται ότι είναι ο «άλλος Παράκλητος». Είναι ο άλλος Παράκλητος, γιατί και ο Χριστός είναι Παράκλητος που παρηγορεί τους ανθρώπους. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, στην καθολική του επιστολή συνιστά στους Χριστιανούς να μην αμαρτάνουν. Στη συνέχεια όμως λέγει ότι και αν αμαρτήσουν δεν πρέπει να απογοητευθούν, γιατί «παράκλητον έχομεν προς τον πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον» (Α’ Ιω. β’, 1-2). Έτσι, ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα είναι οι δύο Παράκλητοι στον κόσμο. Βέβαια, και ο Θεός Πατήρ είναι ο παρακαλών τους ανθρώπους, αφού η παράκληση, η παρηγορία, είναι κοινή ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Η φράση «άλλος Παράκλητος» δηλώνει ότι ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα είναι διαφορετικές υποστάσεις, αλλά έχουν κοινή φύση, ουσία και ενέργεια. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ερμηνεύοντας την φράση «άλλον Παράκλητον», λέγει ότι αυτό συνιστά και χαρακτηρίζει την «συνδεσποτεία» και το ομοούσιο των δύο υποστάσεων. Το ότι ο Χριστός λέγει ότι θα αποστείλει «άλλον Παράκλητον», δηλοί ότι και Αυτός είναι Παρακλητος. «Το γαρ άλλος οίος εγώ καθίσταται». Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δούμε την ισοτιμία του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος.  Από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές» Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου

Κυριακή της Πεντηκοστής

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Όταν συμπληρωνόταν η πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάσταση, της οποίας έφθασε τώρα η μνήμη, ενώ όλοι οι μαθητές ήσαν συγκεντρωμένοι μαζί και ευρίσκονταν ομόψυχοι στο υπερώο (οίκος) εκείνου του ιερού, αλλά και στο προσωπικό του υπερώο, στο νου του, συναγμένος ο καθένας τους (διότι ήσαν σε ησυχία και αφιερωμένοι στη δέηση και στους ύμνους προς το Θεό), ξαφνικά, λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, <<ακούσθηκε ήχος από τον ουρανό, σαν από ορμή βιαίου ανέμου και εγέμισε τον οίκο όπου κάθονταν>>.(Πραξ.2, 1-11). Είναι βίαιος γιατί νικά τα πάντα και ξεπερνά τα τείχη του πονηρού, γκρεμίζει κάθε οχύρωμα του εχθρού, ταπεινώνει τους υπερήφανους, ανυψώνει τους ταπεινούς στη καρδιά και διασπά τους συνδέσμους των αμαρτημάτων. Γέμισε δε ο οίκος εκείνος στον οποίο κάθονταν, καθιστώντας τον, κολυμβήθρα πνευματική και εκπληρώνοντας την επαγγελία του Σωτήρα, που τους έλεγε, πριν αναληφθεί: <<Ο μεν Ιωάννης βάπτισε με νερό, εσείς δε θα βαπτισθήτε με άγιο Πνεύμα, όχι έπειτα από πολλές μέρες>>. Αλλά και το όνομα που έδωσε σ' αυτούς το έδειξε να αληθεύει. Διότι δια του ήχου αυτού από τους ουρανούς οι Απόστολοι έγιναν πραγματικά υιοί βροντής.<<Και φάνηκαν σ' αυτούς γλώσσες διαμεριζόμενες ωσάν πυρός και στον καθένα τους κάθισε από μια κι' εγέμισαν όλοι άγιο Πνεύμα και μιλούσαν άλλες γλώσσες, όπως τους έδιδε το Πνεύμα να μιλούν>>. Αλλά για ποιό λόγο φάνηκε το Πνεύμα σε σχήμα γλωσσών; Αφ' ενός για να επιδείξει τη συμφυϊα του, τη σχέση του με το Λόγο του Θεού, γιατί τίποτε δεν είναι συγγενέστερο από τη γλώσσα προς το λόγο. Συγχρόνως δε και για τη χάρη της διδασκαλίας, γιατί ο κατά Χριστό διδάσκαλος χρειάζεται χαριτωμένη γλώσσα.Γιατί δε φανερώθηκε το άγιο Πνεύμα με πύρινες γλώσσες;Όχι μόνο για το ομοούσιο του Πνεύματος προς το Πατέρα και τον Υιό (γιατί πυρ είναι ο Θεός μας), αλλά και για τη διπλή ενέργεια του κηρύγματος των Αποστόλων. Γιατί μπορεί συγχρόνως να ευεργετεί και να τιμωρεί. Όπως το πυρ έχει διπλή ιδιότητα και να φωτίζει και να φλογίζει, έτσι και ο λόγος της διδασκαλίας, αυτούς που υπακούουν φωτίζει και αυτούς που απειθούν παραδίδει τελικά σε πυρ και κόλαση. Είπε δε γλώσσες, όχι πυρός, αλλά σαν πυρός, για να μη νομίσει κανείς ότι το πυρ εκείνο είναι αισθητό και υλικό, αλλά να αντιληφθούμε την επιφάνεια του Πνεύματος σαν με παράδειγμα.Για ποιό λόγο δε οι γλώσσες φάνηκαν να διαμερίζονται σ' αυτούς; Γιατί μόνο στο Χριστό που ήλθε και αυτός από πάνω δεν δίδεται με μέτρο το Πνεύμα από το Πατέρα. Εκείνος και κατά σάρκα ακόμη είχε ολόκληρη τη θεία δύναμη και την ενέργεια, ενώ σε κανέναν άλλο δεν έγινε χωρητή όλη η χάρη του Πνεύματος, αλλά ατομικά ο καθένας αποκτά άλλος το ένα και άλλος το άλλο από τα χαρίσματα, για να μη νομίσει κανείς ότι η από το Πνεύμα διδόμενη στους αγίους χάρη είναι φύση.Το δε εκάθισε δεν υποδηλώνει μόνο το δεσποτικό αξίωμα, αλλά και το ενιαίο του θείου Πνεύματος. Κάθισε πάνω στό καθένα τους και πληρώθηκαν όλοι άγιο Πνεύμα, γιατί και όταν μερίζεται κατά τις διάφορες δυνάμεις και ενέργειές του, δια της καθεμιάς ενέργειας παρευρίσκεται και ενεργεί ολόκληρο το άγιο Πνεύμα, αμερίστως μεριζόμενο και ολοκληρωτικά μετεχόμενο, κατά την εικόνα της ηλιακής ακτίνας. Λαλούσαν δε άλλες γλώσσες, δηλαδή διαλέκτους, διότι έγιναν όργανα του θείου Πνεύματος, ενεργούντα και κινούμενα κατά τη θέληση και δύναμη εκείνου.Αυτά προαναγγέλθηκαν και μέσω των προφητών του, όπως δια του Ιεζεκιήλ: <<θα σας δώσω καρδιά νέα και Πνεύμα νέο θα βάλω μέσα σας, το Πνεύμα μου.>> (Ιεζ. 36,26). Δια του Ιωήλ: <<και κατά τις έσχατες μέρες θα εκχύσω από το Πνεύμα μου επάνω σε κάθε σάρκα.>> (Ιωήλ 2,28). Δια του Μωυσή: <<ποιός θα καταστήσει προφήτες όλο το λαό του Κυρίου, όταν δώσει ο Κύριος σ' αυτούς το Πνεύμα του;>>. Ο ίδιος δε ο Κύριος έλεγε: <<όποιος πιστεύει σε μένα, θα ρεύσουν ποτάμια ζωντανού ύδατος από την κοιλιά του>> το οποίο ερμηνεύοντας ο ευαγγελιστής: <<τούτο το έλεγε περί του Πνεύματος που επρόκειτο να λαμβάνουν οι πιστεύοντες σ' αυτόν>>. (Ιω. 17,39). Έλεγε επίσης στους μαθητές του: <<εάν με αγαπάτε, θα τηρήσετε τις εντολές μου, κι' εγώ θα ζητήσω από τον Πατέρα να σας στείλει άλλο Παράκλητο, για να μείνει μαζί σας αιωνίως, το Πνεύμα της αληθείας>> και <<ο δε Παράκλητος, το άγιο Πνεύμα, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα>> και <<θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια>>. (Ιω.14,15 - 14,26 - 15,26 - 17,39).Τώρα λοιπόν εκπληρώθηκε η επαγγελία και κατήλθε το άγιο Πνεύμα, σταλμένο και δοσμένο από το Πατέρα και τον Υιό και αφού περιέλαμψε τους αγίους μαθητές και τους άναψε θείως ως πραγματικές λαμπάδες και τους ανέδειξε σε φωστήρες υπερκοσμίους και παγκοσμίους. Όπως δε, αν κανείς ανάψει από τη φωσφόρο λαμπάδα άλλη και από 'κείνη άλλη και ούτω καθεξής, κρατώντας το με τη διαδοχή, έχει πάντοτε το φως μόνιμα, έτσι δια της χειροτονίας των Αποστόλων επί τους διαδόχους των διαδίδεται η χάρη του θείου Πνεύματος δι' όλων των γενεών και φωτίζει όλους τους υπακούοντας στους ποιμένες και διδασκάλους.

Το άγιο Πνεύμα που δεν αποστέλλεται μόνο, αλλά και αποστέλλει τον από τον Πατέρα Υιό πάνω στη γη και μας δίδαξε τα θαυμαστά και μεγάλα. Διότι το άγιο Πνεύμα ήταν πάντοτε και συνυπήρχε με τον Υιό στον Πατέρα, συνδημιουργώντας στο καιρό τους τα δημιουργηθέντα και συνανακαινίζοντας τα φθαρέντα και συγκρατώντας τα διαμένοντα, πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν και διέπον και εφορών. Όχι μόνο παντού, αλλά και πάνω από το παν, ούτε σε όλο τον αιώνα και το χρόνο μόνο, αλλά και πριν από κάθε αιώνα και χρόνο.

(ΠΑΤΕΡ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΓΡΗΓ.ΠΑΛΑΜΑΣ"Τ.10)