ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Πρυτάνεως Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἔχουμε, ἀλήθεια, σκεφτεῖ γιατί μιά γιορτή Παιδείας, ἕνας κατ' ἐξοχήν ἑορτασμός τοῦ πνεύματος, τῆς γνώσης καί τῆς καλλιέργειας ταυτίζεται στήν Ἑλλάδα μέ μιά γιορτή θρησκευτική, μιά γιορτή τιμῆς πρός τούς θεμελιωτές τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης; Γιατί συνεορτάζονται Παιδεία καί Τρεῖς Ἱεράρχες καί ὄχι λ.χ. Παιδεία καί πατριάρχης Φώτιος, μιά μεγάλη παιδευτική μορφή τοῦ Βυζαντίου, ἤ Παιδεία καί Εὐστάθιος ἤ Παιδεία καί Εὐγένιος Βούλγαρης; Εἶναι σύμπτωση; Εἶναι συμβολισμός; Εἶναι ἰδεολόγημα; Ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι ὅτι ὁ συνεορτασμός αὐτός ὄχι μόνον δέν εἶναι συμπτωματικός ἤ προϊόν ἰδεολογήματος, ἀλλά εἶναι συσχετισμός οὐσίας, ἀπόρροια βαθύτερης πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς σχέσης ταυτότητας καί ἱστορικῆς συνείδησης αὐτῆς τῆς χώρας.

Θεωρῶ ὅτι ὁ συνεορτασμός πηγάζει ἀπό μιά σαφή πολιτισμική παραδοχή καί ἐκδοχή τῆς Παιδείας μας: ὅτι ἡ ἑλληνική Παιδεία στηρίχτηκε σέ δύο παιδευτικούς ἄξονες, στόν ὀρθολογισμό καί στήν ὀρθοδοξία. Μέ ἄλλους ὅρους, στηρίχτηκε: στή σπουδή τῆς ἑλληνικῆς ὀρθολογικῆς σκέψης, ὅπως θεμελιώθηκε στά μεγάλα κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς διανόησης, καί στή σπουδή τῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης πίστης, ὅπως θεμελιώνεται στή διδασκαλία τῆς Κ. Διαθήκης καί ἑρμηνεύεται στά μεγάλα κείμενα τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, στά κείμενα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἑλληνική σύλληψη τῆς Σχολικῆς Ἐκπαίδευσης συνδυάζει ἀπό παλιά δύο παιδευτικές ἀρχές: τήν ἑλληνικότητα καί τή χριστιανική πίστη, ὅ,τι ὀνομάσθηκε ἑλληνοχριστιανικό ἰδεῶδες. Πρόκειται γιά ἕνα ἰδεῶδες, πού δέν ἀμφισβητήθηκε βεβαίως, ὅταν τό ὑποστήριζε ὁ Νεοελληνικός Διαφωτισμός μέ ἐπικεφαλῆς τόν Κοραή καί τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους, ἱερωμένους τούς περισσότερους (τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, τόν Νεόφυτο Δούκα, τόν Ἄνθιμο Γαζῆ, τόν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο, τόν Νεόφυτο Βάμβα κ.ἄ.), οὔτε ὅταν τό ὑποστήριξαν ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Κολοκοτρώνης καί ἄλλοι ἀγωνιστές. Ἀμφισβητήθηκε ἀργότερα, ὅταν παρασυνδέθηκε μ' ἕναν ἔντονο συντηρησμό στήν ἐκπαιδευτική πράξη, καί ὡς ὅρος ἀπαξιώθηκε συγκυριακά ὅταν χρησιμοποιήθηκε προπαγανδιστικά στή δικτατορία τοῦ Παπαδόπουλου ὡς ἐθνικιστικό σύνθημα. Τά πάντα, εἶναι γνωστό, μποροῦν νά στρεβλωθοῦν καί νά ἀπαξιωθοῦν, ἄν ἀποτελέσουν ἀντικείμενο σκοπιμοτήτων καί προκάλυμμα διαφορετικῶν προθέσεων. Σήμερα εἶναι, νομίζω, πλέον καιρός ἡ λέξη ἑλληνοχριστιανικός νά "ἀποχαρακτηρισθεῖ" πολιτικά καί ἰδεολογικά, μέ ἐξαίρεση τίς ἱστορικές ἀναφορές στήν περίοδο τῆς Ἑπταετίας, καί νά ἐπανακτήσει τό πρωτογενές καί οὐσιαστικό ἐννοιολογικό καί σημασιολογικό περιεχόμενό της, πού εἶναι ἡ ἀναφορά στό δίπολο ἑλληνικότητας καί χριστιανισμοῦ, κλασικοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθολογισμοῦ καί χριστιανικῆς ὀρθοδοξίας.

Κι αὐτό γιατί οἱ τρεῖς αὐτοί γίγαντες τῆς πατερικῆς θεολογίας μέσα ἀπό τή βαθιά χριστιανική τους πίστη καί τό θεϊκό χάρισμα, "τή θεία χάρη" νά ἀποτελέσουν τούς κύριους καί αὐθεντικούς (μετά τόν Παῦλο) ἑρμηνευτές τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, νά ὁρίσουν τήν ὀρθόδοξη διάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶχαν τό πρόσθετο προνόμιο νά ἀκονήσουν τό πνεῦμα τους στά μεγάλα κείμενα τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τῆς ρητορικῆς, σέ γλώσσα ἑλληνική καί σέ μεγάλες Σχολές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στή Φιλοσοφική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος, στήν Ἀντιόχεια κοντά στόν Λιβάνιο ὁ Ἰωάννης. Ἔτσι, ἦταν λογικό νά γίνουν καί οἱ φυσικοί ὑποστηρικτές τῆς παιδευτικῆς σύζευξης τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων μέ τά χριστιανικά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Μέ τή θητεία τους στά ἑλληνικά γράμματα δέν ἀπαρνήθηκαν τήν ἴδια τους τήν ὕπαρξη, τή χριστιανική πίστη, μέ τήν ὁποία ταυτίστηκαν καί τήν ὁποία ὑπερασπίστηκαν καί στερέωσαν μέ τήν ἴδια τή ζωή καί τό ἔργο τους. Οὔτε ὅμως πρόδωσαν τήν καλλιέργεια πού ἀπέκτησαν ἀπό τήν ἀναστροφή τους μέ τόν ἑλληνικό στοχασμό. Αὐτοί ἦταν πού τόλμησαν νά ὑποστηρίξουν τήν ἀνάγκη ἐπαφῆς τοῦ Χριστιανοῦ, ἰδίως τῶν νέων, μέ τήν ἑλληνική παιδεία, μέ τά ἑλληνικά κείμενα: "καί ποιηταῖς καί λογοποιοῖς καί ρήτορσι καί πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμιλητέον, ὅθεν ἄν μέλλη πρός τήν τῆς ψυχῆς ἐπιμέλειαν ὠφέλειάν τις ἔσεσθαι". Ὁ Μ. Βασίλειος δέν διστάζει νά πεῖ γιά τόν Ὅμηρο: "πᾶσα μέν ἡ ποίησις τῷ Ὁμήρῳ ἀρετῆς ἐστιν ἔπαινος, καί πάντα αὐτῷ πρός τοῦτο φέρει". Καί χρειάζεται θάρρος γιά νά χαρακτηρίσει κανείς ὡς ἀπληροφόρητους, ὡς "κακῶς εἰδότες", ὅσους θεωροῦν "τήν ἔξωθεν (παιδείαν, δηλ. τήν θύραθεν, τήν ἑλληνική) ὡς ἐπίβουλον καί σφαλεράν καί Θεοῦ πόρρω βάλλουσαν" καί νά λέει ἀπαξιωτικά "οὔκουν ἀτιμαστέον τήν παίδευσιν (ἐννοεῖ τήν ἑλληνικήν), ὅτι τοῦτο δοκεῖ τισιν".

Ἄν γεφυρώθηκε τό χάσμα ἀνάμεσα στήν ἀπέχθεια τῶν νεοφώτιστων Χριστιανῶν πρός τήν εἰδωλολατρία τῶν Ἑλλήνων καί τά ἀσεβῆ ἑλληνικά γράμματα (Ἕλλην, μή τό ξεχνᾶμε σήμαινε "εἰδωλολάτρης", τό ἴδιο ὅπως καί ἡ λέξη ἐθνικός) καί στήν, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, περιφρόνηση τῶν Ἑλλήνων γιά τούς ἀπαίδευτους Χριστιανούς, αὐτό ἔγινε μόνο χάρις στή σθεναρή στάση, τό κύρος καί τήν πρακτική τῶν τριῶν Μεγάλων ἑλληνοσπουδασμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Στήν προσέγγιση μάλιστα πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα συνέβαλε καί ἡ υἱοθέτηση καί καθιέρωση τῆς ἀττικιστικῆς μορφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας (ἀντίθετα πρός τήν ἁπλούστερη ἑλληνιστική Κοινή, στήν ὁποία εἶναι γραμμένο τό Εὐαγγέλιο). Μέσα ἀπό αὐτήν ἡ πρόσβαση πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα ἔγινε εὐκολότερη.

Ἡ θέση τῶν τριῶν μεγάλων πνευματικῶν μορφῶν καί διδασκάλων τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ἦταν προϊόν μιᾶς βαθύτερης εἰλικρινοῦς βιωματικῆς κατάφασης πρός τόν Θεό, πρῶτα καί πάνω ἀπ' ὅλα, μέ τήν τριαδική χριστιανική του σύλληψη, πρός τόν ἄνθρωπο, τό τέλειο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πνεῦμα, πού κατ' ἐξοχήν συνδέει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Δημιουργό του, καί πρός τήν καλλιέργεια του πνεύματος μέσα ἀπό τά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἀλλά καί μέ τήν κατάκτηση τῆς γνώσης καί τήν ἄσκηση τῆς κρίσης καί τῆς γλωσσικῆς ἔκφρασης ἀκόμη, ἡ ὁποία - γιά τούς τρεῖς μεγάλους διανοητές Χριστιανούς - περνάει μέσα ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία καί τά ἑλληνικά κείμενα. Ἔτσι, στή διδασκαλία τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πατέρων ἡ ὀρθολογική σκέψη τῆς Δύσης συνδυάσθηκε καί συμφιλιώθηκε μέ τήν ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς, μέ τήν ἀποκάλυψη τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας στόν ἀνατολικό χῶρο, ἐνῶ ὁ οἰκουμενικός χαρακτήρας τῆς χριστιανικῆς πίστης κάλυψε καί καλύπτει Ἀνατολή καί Δύση.

Μπορῶ μετά ἀπό αὐτές τίς σκέψεις νά μήν ἐπαναλάβω, ἔστω καί ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι εἶναι τραγικό σφάλμα νά μή διδάσκονται στά σχολεῖα μας ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα κειμένων τῶν μεγάλων αὐτῶν μυσταγωγῶν τῆς Παιδείας μας.

 

Διασκέδαση εντυπώσεων στην πνευματική ζωή.

Η παρακάτω ανάρτηση είναι εξαιρετικά προκλητική και πρέπει να διαβαστεί από ανθρώπους πού χαίρουν πνευματικής και σωματικής υγείας και έχουν σώας τας φρένας τους.

Η ακύρωση κάποιων  ψευδαισθήσεων:

1) Θέλω να γίνω πνευματικός, θέλω να γίνω ιερέας:

Νομίζω πώς η πνευματική πατρότητα πρέπει να αποδίδεται με φειδώ. Γεμίσαμε με καταπιεσμένα πλάσματα πού επιζητούν να πιάσουν στόχους, κατατρυχόμενα από εξουσιαστές πνευματικούς. Επιστρέφω στο θέμα συχνά γιατί είναι σοβαρό. Για μένα η μόνιμη ανατριχίλα είναι να ακούω έναν αδελφό να επιζητεί την πνευματική πατρότητα από τον επίσκοπο σαν να είναι επιβράβευση ή φυσική κατάληξη συμπλήρωσης κάποιου χρόνου στην ιερατεία. Αγαπάμε τους ασπασμούς εις τις αγορές και να καλούμαστε ραββί ραββί μήπως; Ας αναλογιστούμε πώς είναι αστείο. Μπορώ να πώ μετά βεβαιότητος, πώς ακόμα και το επιζητείν την ιερατική κλήση φέρνει εμπόδια και δυσκολίες. Διότι παπάς μπορείς να γίνεις και μάλιστα κανονικός παπάς με πλήρη την ιερωσύνη.Δεν λέω πώς είναι άκυρη η ιερωσύνη. Όχι βέβαια. Αλλά το «θέλω να γίνω παπάς» θα φέρει αγκάθια και τριβόλους. Θα την πληρώσεις άγρια την απαίτηση.Πρέπει να προσέχουμε τι ζητάμε τελικά από τον Θεό.Εγώ σας το λέω από πείρας γιατί επιζήτησα την ιερωσύνη.Λοιπόν φανταστείτε πόσα αγκάθια και τριβόλια πρέπει να ξεπληρώσει ένας πνευματικός.

Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. 36 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; 37 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. 38 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; 39 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· 40 τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ' οἷς ἡτοίμασται. 41 καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. 42 ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ' ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· 45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. Μκ ι΄35-45

2) Ο γέροντας μου ή ο πνευματικός μου;

Οι Μοναχοί έχουν Γέροντα. Οι κοσμικοί πνευματικό.Τόσο απλά.

Δείτε κι εδώ:  http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2994.html

3) Ημείς οι πνευματικοί, οι δε του κόσμου κοσμικοί:

Δεν μου αρέσει να χαλάω συνταγές και να ακυρώνω ψευδαισθήσεις. Δεν ηδονίζομαι με την κατάδειξη του πλαστού. Διότι κι εγώ άνθρωπος αμαρτωλός είμαι, πλήρης αδυναμίας, παιδάριον εκκοσμικευμένον, με αμφίβολη πνευματικότητα. Αλλά αν ο βασιλιάς είναι γυμνός, είναι γυμνός. Ανοησιούλες θα λέμε τώρα; Πλην των Μοναχών είμαστε όλοι κοσμικοί. Δηλαδή στον κόσμο. Δεν ανήκουμε στον κόσμο αλλά είμαστε κοσμικοί.Τα των ουρανών επιζητούμε, αλλά τα των ουρανίων δεν πολιτευόμαστε , πλην των αφιερωμένων.Η χορεία των αγίων πάντων μπορεί να μας περιμένει υπομονετικά. Είναι ακόμα νωρίς για να αναληφθούμε στους ουρανούς.

 
Ας μάθουμε να πίνουμε γάλα πριν αρχίσουμε την στέρεα τροφή για να μην αρρωστήσουμε. Ας μάθουμε να μπουσουλάμε πριν ανέβουμε στο βουνό. Στενοχωριέμαι για τις αφύσικες διατάξεις ορισμένων πνευματικών σε ανθρώπους του κόσμου και μάλιστα νεαρά παιδιά. Έχει περάσει η ανορθόδοξη νοοτροπία πώς ότι καλούνται να κάνουν οι Μοναχοί, πρέπει να το κάνουν και οι εν κόσμω. Γεμίσαμε άγχη, φοβίες, πτώσεις, πειρασμικά όνειρα,ανησυχίες πώς δεν πιάσουμε τέρμα, στόχους, , ανταγωνισμούς, θρησκειοποίηση της πίστης.Ποιούς στόχους; Ποιο τέρμα; Ποιού είδους αγιότητα, καθαρότητα, τελειότητα;Μια ζωή όπως την θέλουν κάποιοι του περιβάλλοντος μας; Μια ζωή ελέγχου και νοοτροπιών; Δυστυχώς ζούμε στην πνευματική ζωή μια καλογεροποίηση του εν κόσμω ορθοδόξου ήθους. 

Ησυχαστικό βίωμα κατά το μέτρον εκάστου.Να η χρυσή οδός! Ας μην κάνουμε τις ενορίες μοναστήρια και ας μην θέτουμε δυσβάσταχτα φορτία σε μη ανθεκτικούς ώμους, για να τιτλοφορούμαστε γέροντες. Αν κάποιον τον ηθελε ο Θεός να γίνει Μοναχός , θα τον είχε καλέσει.Αν δεν μισήσει τον εαυτό του ο πιστός και αρρωστήσει, θα μισήσει τον Θεό , οπωσδήποτε.

4) Δεν πιάνω τους στόχους πού μου βάζει ο πνευματικός, η ομάδα , η ενορία μου. Είμαι καταδικασμένος/η!

 Ολοι οι μεγάλοι γέροντες λένε πώς η πνευματική ζωή πρέπει να γίνεται απαλά και χωρίς βία. Ας το δούν και λίγο "συμφεροντολογικά". Παλευουμε με τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους. Παμπόνηρες και έμπειρες . Θα βγεί η κατηγορία φτερού στο ρινγκ για βαρέων βαρών; Με την πρωτη γροθια θα βγει νοκ αουτ. Ενώ οι μικροί καθημερινοί στόχοι πετυχαίνονται ευκολότερα. Για να μην σας πώ για απουσία στόχων και σκανδαλίσω. Το θέμα είναι να αγαπησουμε τον Θεό και να παραδοθούμε στο θέλημα Του και να θέλουμε να Του μοιάσουμε έτσι από φιλότιμο και όχι από πρωταθλητισμό.Ο Θεός δεν ζητά υπαλλήλους ουτε δούλους.Η δε γνώμη των ανθρώπων έχει μηδαμινή σημασία.Χωρίς μεν και αλλά.Ο καλός πνευματικός θα μας βοηθήσει να μην χάσουμε τον δρόμο. Καλός πνευματικός είναι αυτός πού δεν κρύβει τον Χριστό από τα παιδιά του. Ιδού η σοφία και η μεγάλη διάκριση!

Ο απολωλώς

 Γιατί ήρθε ο Υιός του Ανθρώπου να αναζητήσει και να σώσει τον χαμένο άνθρωπο.
 

Με αυτά τα λόγια κλείνει η σημερινή περικοπή.
 

Αν λάβει κανείς υπ’όψιν του το οικονομικό και κοινωνικό στάτους του αρχιτελώνη Ζακχαίου, του golden boy της εμπορικότατης πόλης Ιεριχούς, με τους δασμούς, τις προμήθειες, τους ανταγωνισμούς, με σύγχρονα ή με της κάθε εποχής τα λογικά κριτήρια, μόνο χαμένο δεν θα τον λέγαμε!
 

Μάλιστα θα τον θαυμάζαμε σαν επιτυχημένο. Θα τον φθονούσαμε σαν πλήρη αγαθών. Θα τον φοβόμασταν και θα τον μισούσαμε για την δύναμη και την εξουσία του.

Αυτοί πού ζουν στα παλάτια των βασιλέων, ντύνονται με πορφύρες, ανεβοκατεβάζουν καίσαρες, αλλοιώνουν και ορίζουν ζωές και συνειδήσεις, κυκλοφορούν με συνοδείες κολάκων και δούλων, συναναστρέφονται με εξαγορασμένες πόρνες, εμπνέουν το δέος και προκαλούν τον φθόνο. 

Καθορίζουν το Life style , τα in και τα out. 

Θεωρούνται έξυπνοι και ορθά λογικοί στις συναλλαγές τους, ενώ ακόμα και τα αδίσταχτα και αδυσώπητα πάθη τους, η μειοδοσία στην ηθική, η πάλη να κερδίσουν με οποιοδήποτε τίμημα θεωρείται αξία φιλελευθερισμού, πρότυπο επιχειρηματικότητας, ιδανική ευφυία, δικαιοσύνη.

Και όμως ο ισχυρός άντρας της Ιεριχούς ήταν ένας χαμένος. Ένας απόβλητος του Θεού.Ένας άρρωστος. ¨Ενας αδύναμος. Ένας μελλοθάνατος κληρονόμος του τάφου.Ένας πάμφτωχος ενώπιον του θεϊκού πλούτου.Ένα πληγωμένο όν στην άκρη του δρόμου σαν αυτόν τον καταδαρμένο και καταληστεμένο οδοιπόρο της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη.

Ο Χριστός τον ονόμασε απολωλότα. Τον ανεύρε και τον έσωσε. Γιατί και αυτός είχε ανάγκη σωτηρίας και αυτός είχε ανάγκη γιατρείας και αυτός δεν είχε βρεί την αληθινή ευτυχία.

Ενας νεκρός πού αναστήθηκε!


(σχόλιο του Michael Nikolaou Papageorgiou Οι σύγχρονοι "Ζακχαίοι" τα ήμιση των υπαρχόντων τους τα βγάζουν στο εξωτερικό και εί τινός εδάνεισαν ζητάνε να τους αποδωθεί εις τετραπλούν τόκος. Ανάβουν και κανένα κερί στην Εκκλησία πού και πού και καθάρισαν.)

Κυριακη Ζακχαίου(ΙΕ Λουκά)-Η νοσταλγία για κάτι διαφορετικό (Αλεξ.Σμέμαν)

Η Όρθόδοξη Εκκλησία για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,αρχίζει να μας αναγγέλλει τον ερχομό της έναν ολόκληρο μήνα πρίν αυτή αρχίσει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ό άνθρωπος πώς πέρα από την αφοσίωση του στίς αναρίθμητες ασχολίες της ζωής, θα πρέπει να αφιερώσει επίσης φροντίδα για την ψυχή, για τον εσωτερικό του κόσμο.
 'Άν είμασταν λίγο πιο σοβαροί, θα βλέπαμε πόσο σημα­ντική, ουσιαστική καί θεμελιώδης είναι ή φροντίδα της ψυχής. Θα κατανοούσαμε τότε τον αργό καί μυ­στηριώδη ρυθμό της εκκλησιαστικής ζωής. Γνωρί­ζουμε φυσικά το νόημα πού έχει ή τροφή για τη ζωή μας. Μερικές τροφές είναι καλές καί θρεπτικές, άλ­λες είναι ανθυγιεινές• κάποιες είναι βαριές, πρέπει να προσέξουμε. Προσπαθούμε πολύ να εξασφαλί­σουμε πώς ή τροφή πού τρώμε είναι καλή για μας.
Καί είναι κάτι πολύ περισσότερο από ευσεβές ρητο­ρικό σχήμα όταν λέμε πώς καί ή ψυχή χρειάζεται να τραφεί, πώς "ουκ έπ'άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος" (Ματθ. 4,4).Όλοι μας ξέρουμε πώς χρειαζόμαστε χρόνο για διάβασμα, για στοχασμό, για συζήτηση,για διασκέδαση. Ακόμη κι αυτά όμως τα φροντίζου­με πολύ λίγο,τα προσέχουμε ελάχιστα, ακόμη καί από την άποψη της υγιεινής. Επιδιώκουμε το ελα­φρύ διάβασμα, τα πειράγματα αντί για τη συζήτηση, τη διασκέδαση αντί για την ψυχαγωγία.
 Δεν κατα­λαβαίνουμε πώς ή ψυχή παθαίνει δυσκοιλιότητα πολύ ευκολότερα άπ' ο,τι το πεπτικό μας σύστημα, καί πώς οι συνέπειες μιας δυσκοίλιας ψυχής είναι πολύ πιο επιβλαβείς. Τόσος χρόνος αφιερώνεται στα εξωτερικά πράγματα, καί πολύ λίγος στην εσω­τερική ζωή.Πλησιάζουμε όμως τώρα αυτή την εποχή του έτους πού ή Εκκλησία μας καλει να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του εσωτερικού ανθρώπου καί να θορυβηθούμε από την αμνησία μας, από τον δίχως νόημα παραλογισμό μέσα στον όποιο βρισκόμαστε, από τη σπατάλη του πολύτιμου χρόνου πού μας έχει δοθεί τόσο φειδωλά, από την άγαρμπη καί μικροπρεπή σύγχυση μέσα στην οποία ζούμε.
Ή Σαρακοστή είναι καιρός μετανοίας, καί μετά­νοια είναι ή επανεξέταση, ή επανεκτίμηση, το να βα­θύνει κανείς καί να φέρει τα πάνω κάτω. Μετάνοια είναι το επώδυνο ξεσκεπασμα του παραμελημένου, ξεχασμένου, μολυσμένου "εσωτερικού" ανθρώπου.
   Ή πρώτη αναγγελία της σαρακοστής, ή πρώτη υ­πενθύμιση προέρχεται από μια μικρή ευαγγελική Ι­στορία για έναν εντελώς ασήμαντο άνθρωπο, "μι­κρόν τω δέμας",πού το επάγγελμα του φοροεισπράκτορα πού εξασκούσε, τον χαρακτήριζε, την ε­ποχή εκείνη καί σ'εκείνη την κοινωνία, ως πλεονέκτη, απάνθρωπο καί ανέντιμο.
Ό Ζακχαΐος ήθελε να δει τον Χριστό• το ήθελε τόσο πολύ, ώστε ή επιθυμία του τράβηξε την προσο­χή του Ιησού. Ή επιθυμία είναι ή αρχή του παντός. Όπως λέει το ευαγγέλιο, "οπού γαρ εστίν ό θησαυ­ρός υμών, εκεί εσται καί ή καρδία υμών" (Ματθ. 6,21).Τα πάντα στη ζωή μας αρχίζουν με κάποια επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι καί αυτό πού αγαπούμε, αυτό πού μας τραβάει από τα μέσα, αυτό στο όποιο παραδινόμαστε. Γνωρίζουμε πώς ό Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα, καί κατά τη δική του παραδοχή γνωρίζουμε πώς για να το αποκτήσει δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κλέβει άλλους. Ό Ζακχαί­ος ήταν πλούσιος καί αγαπούσε τον πλούτο, αλλά μέσα του ανακάλυψε μία άλλη επιθυμία,ήθελε κάτι άλλο, καί αυτή ή επιθυμία έγινε κεντρική στιγμή της ζωής του.
Αυτή ή ευαγγελική ιστορία θέτει ένα ερώτημα στον καθένα μας: τί αγαπάμε, τί επιθυμούμε, -όχι φυσικά επιπόλαια, αλλά βαθιά.
Δεν υπάρχει κανέ­νας μυστηριώδης δάσκαλος πού να περπατά στην πόλη σας, πού να περιβάλλεται από το πλήθος. Εί­ναι όμως έτσι; Δεν υπάρχει κάποια μυστηριώδης κλήση πού περνά κάθε στιγμή από τη ζωή σας• καί κάπου στα βάθη της ψυχής σας, δεν αίσθάνεσθε κά­ποιες φορές μια νοσταλγία για κάτι το διαφορετικό άπ' αυτό πού γεμίζει τη ζωή σας από το πρωί μέχρι το βράδυ; Σταματήστε για μια στιγμή, προσέξτε, εισέλθετε στην καρδιά σας,αφουγκραστείτε το εσω­τερικό σας, καί θα βρείτε μέσα σας την ίδια ακριβώς παράξενη καί όμορφη επιθυμία.
Ό Ζακχαϊος ήρθε αντιμέτωπος χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζή­σει,είναι κάτι όμως πού σχεδόν όλοι μας φοβούμα­στε καί το καταπιέζουμε με το θόρυβο καί τη μαται­ότητα όλων αυτών πού μας περιστοιχίζουν. "Ιδού εστηκα επί την θύραν καί κρούω" (Άποκ. 3,20). Άκούς το σιγανό κτύπημα;Αυτή είναι η πρώτη πρόσκληση της εκκλησίας,του Ευαγγελίου, καί του Χρίστου: επιθύμησε κάτι άλλο, πάρε μια βαθιά ανα­πνοή από κάτι άλλο,θυμήσου κάτι άλλο. Καί τη στιγμή ακριβώς πού σταματάμε για να ακούσουμε αυτή την κλήση είναι σαν ένα φρέσκο καί ευχάριστο αεράκι να φυσά στο μουχλιασμένο αέρα της άχαρης ζωής μας, καί αρχίζει έτσι ή αργή επιστροφή.
Επιθυμία. Ή ψυχή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ό­λα γίνονται -έχουν κιόλας γίνει- διαφορετικά, νέα, απεριόριστα σημαντικά. Ό ανθρωπάκος, με τα ματια του καρφωμένα στο χώμα πάνω σε γήινες επιθυ­μίες, τώρα παύει να είναι ανθρωπάκος καθώς αρχί­ζει ή νίκη μέσα του. Εδώ βρίσκεται ή αρχή, το πρώ­το βήμα από τα έξω προς τα μέσα, προς αύτη τη μυστηριώδη πατρίδα πού όλοι οι άνθρωποι, συχνά ασυνείδητα, νοσταλγούν καί επιθυμούν.

Αλεξ.Σμέμαν''Εορτολόγιο''εκδ.Ακρίτας/

πηγη

Ένα παιδικό παράπονο

 

Ο άγιος Γρηγόριος, ένας πληγωμένος ποιητής, ένας αποτραβηγμένος στην ερημιά πατέρας , για την ειρήνη της Εκκλησίας, ένας ξεχασμένος και εγκαταλελειμμένος ευεργέτης, γράφει πριν την μετάσταση του στους ουρανούς:

“Ερωτάς πώς τα ημέτερα και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν.
“Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με”, μετά του Δαβίδ φθέγγομαι.
Τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα.
Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει.
Τί χρή παθείν;
Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω”.

Πώς να μην προσεγγίσεις με τρυφερότητα και συγκίνηση αυτόν τον ηγιασμένο άνθρωπο της λεπτότητας και της ευαισθησίας και της ευθύνης; Αυτόν τον άγιο παππού;

Νομίζω πώς αυτά τα λόγια από έναν κορυφαίο αγωνιστή στο τέλος της ζωής του,είναι ένα καλό μάθημα για ορισμένους αποχυμωμένους χριστιανούς, πού φοβούνται να εκφράσουν τις αδυναμίες και τα αισθήματα τους ανοιχτά και μιλούν με ελαφρότητα και κομπασμό με αγιοτικές παραπομπές χρέους υπομονής και θάρρους, θεωρούν δε προσβλητική αμαρτία την εμφάνιση οποιασδήποτε ανθρώπινης αδυναμίας και προβάλλουν προσωπεία τετελειωμένου πνευματικά ανθρώπου, τον οποίο δεν διακρίνει κανένα ίχνος κοινής ανθρώπινης έκφρασης.Η ψυχή του καθενός και ο Θεός το ξέρει…

Τελικά δεν υπάρχουν ατσάλινοι άνθρωποι. Αποδεχτείτε την αδυναμία σας.Γιατί ο Θεός μπορεί να μην αγαπά τους γογγυσμούς, είναι ευσυγκίνητος όμως στην απλότητα και την παιδικότητα μας.

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ἠ μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. 

Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται.

 Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. 

Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. 

Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. 

Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

π.αλεξ. σμέμαν

Είμαι άθεος-άθρησκος. Και λοιπόν;

Επ 'ευκαιρία του σάλου για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  δεν θεωρώ σκανδαλιστικό να βγαίνει κάποιος βουλευτής και να λέει είμαι άθρησκος ή άθεος.Σκανδαλιστική θεωρώ την παραποίηση ευσέβειας και την εκποίηση της ορθοδοξίας σε απολογισμό ψήφων.Έχουμε δεί τόσα και τόσα χρόνια και καιρούς, ανθρώπους της άλλης πλευράς, ανθρώπους της πεφωτισμένης δεξιάς και του κέντρου, παιδιά των στοών και της λέσχης Μπίλντεμπεργκ να μπαινοβγαίνουν σε μητροπολιτικούς ναούς, δεκαπενταυγουστιάτικα ξωκκλήσια, επιταφίους θρήνους και αγιορείτικα μοναστήρια κάνοντας σταυρούς ευλαβείας και ανάβοντας λαμπάδες -πιστοποιητικά ορθόδοξης νομιμοφροσύνης,ώστε πήραμε το μάθημα μας. Ακούσαμε γέροντες και γέροντες να προμοτάρουν προεκλογικούς αγώνες κεχρισμένων αρχόντων, πού την επαύριον εσταύρωσαν τον πτωχό και τον πένητα με αναλγησία αντιχρίστου στο όνομα του ελληνορθόδοξου σωτήρα, ώστε δεν ξεγελιόμαστε. Είμαστε πλέον υποψιασμένοι για το θρησκευτικό ποιόν πολλών και πάντων και πασών.

 Επίσης, σκανδαλιστικό θεωρώ τον αντιχριστιανισμό. Το αντί δειχνει ασθένεια και δεν θα εμπιστευόμουν αρρώστους με τίποτα.Και από αρρώστια πιά αντιχριστιανικού μένους άλλο τίποτα. Ξύλινη  αντιεκκλησιαστική γλώσσα βγαλμένη από τον διαφωτισμό του 18 ου αιώνα, γαρνιρισμένη με κακία άνευ προηγουμένου και ημιμάθεια έως και κραυγαλέα αμάθεια για το ορθόδοξο ήθος. Έχουμε μάθει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια για την Εκκλησία και τους παπάδες και τους πιστούς χριστιανούς, από ανθρώπους πού δεν ξέρουν κατά πού πέφτει η πόρτα της Εκκλησίας, στην οποία έχουν να πατήσουν από τα βαφτίσια τους,ώστε να πάρουμε μια γεύση και από το ποιόν της άλλης πλευράς, της ανθρωπιστικά "ανθρώπινης".

Εν ολίγοις τους μάθαμε όλους σαν κάλπικη δεκάρα.

 

Έχω να προσθέσω και κάτι άλλο, σαν ελάχιστος ορθόδοξος χριστιανός, γι αυτούς πού καταλαβαίνουν το πνεύμα μου και είναι "αμελητέοι" σαν και μένα.

Πάντα συνυπήρχαμε με ανθρώπους άλλων δογμάτων και θρησκειών.Συνυπήρχαμε και ειρηνικά και αρμονικά.Δεν χρειαζόμαστε κανέναν αγαπιστή να μας πεί: "Ξέρετε, μπορούμε όλοι να συνυπάρξουμε. Αθεϊστές και χριστιανοί.Ελάτε να σας πάρουμε από το χέρι να σας βγάλουμε προς το φώς" , λες και είναι ανώτεροι μας πνευματικά και διανοητικά. Αυτό το αρρωστημένο παιχνίδι πατερναλισμού μου προκαλεί γέλιο και οργή. Θαρρώ πώς η Εκκλησία δεν επιθυμεί να επιβληθεί σε κανέναν τους και να υπερισχύσει. Απλά θέλουμε σεβασμό και ησυχία. Ας μας αφήσουν ήσυχους γιατί είμαστε απείρως πιό υποψιασμένοι από πολλούς.Αυτά τα λέω και σε χριστιανούς. Δεν θέλουμε μεν να εξουσιάσουμε, να το καταλάβετε και σείς και να μην εξεγείρεστε εναντίον τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς θα δεχτούμε εξουσιασμό.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΓΙΟΣ

Σας μεταφέρω ένα σημείο από την ομιλία του π. Ειρηναίου Δεληδήμου, πού αναρτήσαμε προ ημερών στο facebook .Ένα συγκεκριμμένο σημείο πού μου έφερε κατάνυξη και ντροπή και θα μ άρεσε να το επαναλάβω εδώ:

Η φράση "θέλω να γίνω άγιος" είναι εγωϊστική. Αυτό το θέλω κρύβει εγωισμό. Να κάνω θαύματα , να με δοξάζουν...Οι άγιοι δεν ήθελαν να κάνουν καριέρα αγίου. Το μόνο πού ήθελαν ήταν να συγχωρήσει ο Κύριος τις αμαρτίες τους και να βλέπουν για πάντα το πρόσωπο του Κυρίου και την χαρά των άλλων στον παραδεισο.Αυτό τους έδινε χαρά και νόημα. Αυτή η ταπείνωση και η αγάπη τους έκαναν αγίους.

Να προσέχουμε τί ευχόμαστε και τί δηλώνουμε τελικά....

 

Όλη την αποκαλυπτική ομιλία μπορείτε να την απολαύσετε εδώ:

 

 

 

 

Προσκύνηση της Τιμίας Αλύσεως του Απ. Πέτρου:Η προσευχή της Εκκλησίας

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα την προσκύνηση της Τιμίας αλύσεως του αποστόλου Πέτρου. Η τιμή των λειψάνων των αγίων είναι πανάρχαια συνήθεια μέσα στην εκκλησία μας, από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους. Η τιμή ιερών αντικειμένων δεν είναι ειδωλολατρία, όπως λένε οι κοσμικοί άνθρωποι, οι εκτός της εκκλησίας, ούτε πρέπει να καταντά ειδωλολατρία από τους πιστούς χριστιανούς. Η τιμή της εικόνας,του ιερού λειψάνου, του αγιασμένου αντικειμένου επιβαίνει προς το πρωτότυπον δηλαδή προς το πρόσωπο του συγκεκριμένου αγίου και η λατρεία μας ανήκει στον Θεό, που χαριτώνει και αυτή την ύλη.

Από τις Πράξεις των αποστόλων πληροφορούμαστε πώς ο Ηρώδης Αγρίππας, βασιλιάς των ιουδαίων, έδεσε με την αλυσίδα εκείνη και έριξε στην φυλακή τον κορυφαίο Πέτρο, επειδή δίδασκε με παρρησία για την ανάσταση του Χριστού.
Ο Ηρώδης έβαλε τους Ιουδαίους και συνέλαβαν τον Απόστολο Πέτρο κατά τις ημέρες της εορτής των αζύμων. Και όταν τον έπιασε, τον έβαλε στην φυλακή. Τη νύκτα, πριν την ημέρα κατά την οποία ο Ηρώδης έμελλε να τον παρουσιάσει στον λαό, ο Απόστολος Πέτρος κοιμόταν μεταξύ δύο στρατιωτών και φρουροί φύλαγαν μπροστά στο κελί του. Ξαφνικά ήλθε Άγγελος Κυρίου και έλαμψε φως στο κελί. Αφού κτύπησε την πλευρά του Πέτρου, τον ξύπνησε και του είπε: «Σήκω γρήγορα». Και έπεσαν οι αλυσίδες από τα χέρια του.

Κάποιοι Χριστιανοί ευσεβείς διαφύλαξαν αυτή την αλυσίδα διαδοχικά από γενεά σε γενεά, μέχρι που την μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και την εναπέθεσαν στο ναό του Αγίου Πέτρου, που βρίσκεται μέσα στη μεγάλη Εκκλησία, όπου ετελείτο και η Σύναξη του Αποστόλου. Αυτή την σύναξη, την εορτή παραδεδομένη από χριστιανική γενεά σε χριστιανική γενεά, θυμόμαστε και εορτάζουμε με την σειρά μας σήμερα.


Κατά τις πράξεις των Αποστόλων πάλι, μαθαίνουμε πώς η θαυματουργική απελευθέρωση του αποστόλου Πέτρου έγινε καθώς η εκκλησία των Ιεροσολύμων αγρυπνούσε επί το αυτό και προσεύχοταν για την σωτηρία του ποιμένα της.Η Σύναξη της Εκκλησίας και η προσευχή της εκκλησίας έχει ισχυρή δύναμη και παρρησία μπροστά στον Θεό. Αν η ιδιωτική μας προσευχή στο σπίτι ή όπου αλλού, έχει κατά τους αγίους πατέρες δύναμη ισχυρή και είναι "σαν γλυκό βάσανο που χτυπά την πορτα του ελέους του Θεού", φανταστείτε πόσο ισχυρή και ευάρεστη και δυνατή προς το πλήρωμα της είναι η κοινή και ευχαριστηριακή προσευχή της Εκκλησίας!

Ο μεγάλος των πατέρων και χρυσορρήμονας Ιωάννης τονίζει σχετικά με το θέμα: "Η προσευχή του πλήθους έχει μεγάλη δύναμη, όταν συνυπάρχει και η αρετή. Αυτό υπονοεί η αγία Γραφή όταν λέει: «προσευχή εκτενής προς τον Θεόν εγίνετο υπό της Εκκλησίας υπέρ αυτού» (Πραξ. ιβ’, 5). Τόσο ισχυρά ήταν η προσευχή αυτή, ώστε αν και η φυλακή ήταν κλειστή, και ο Πέτρος ήταν σιδηροδέσμιος και κοιμόταν μεταξύ δύο φυλάκων, τον απελευθέρωσε. Όταν όμως δεν υπάρχει αρετή, αλλά κακία, η προσευχή του πλήθους είναι τελείως ανίσχυρη. Απόδειξη τούτου οι Ισραηλίτες, που ήταν πολυάριθμοι ως η άμμος της θάλασσας (Ησ. ι’, 22) και όμως χάθηκαν, καθώς και οι επί της εποχής του Νώε, που ήταν άπειροι και καταστράφηκαν υπό του κατακλυσμού. Διότι τη δύναμη στην προσευχή δεν τη δίνει απλώς ο μεγάλος αριθμός των συμπροσευχομένων, αλλ’ η προσθήκη της αρετής τούτων σε αυτήν.

Ας φροντίζουμε λοιπόν ενωμένοι πνευματικώς να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο, όπως εκείνοι για τον Πέτρο. Ούτως εντολή τηρήσωμεν, πλήθος δωρεών θα λάβουμε και θερμότερα τον Θεό θα ευχαριστούμε. Γιατί εκείνος που έμαθε να ευχαριστεί Αυτόν για τα παρεχόμενα στους άλλους αγαθά, πολύ περισσότερο θα ευχαριστεί για τα εις τον εαυτόν του χορηγούμενα. Τούτο έπραττε και ο Δαυίδ και έλεγε «δοξάσατε τον Κύριον μαζί μου» (ψαλμ. λγ’, 4). Αυτό, το οποίο και ο Παύλος πάντοτε ζητούσε από τους μαθητές του, ας κάνουμε και εμείς. Ας διακηρύξουμε παντού τα προς ημάς ευεργεσίες του Θεού, για να συμμετάσχουν και άλλοι στις προς Αυτόν ευχαριστίες μας, το οποίο θα είναι προς ωφέλειά μας. Γιατί, αν τις ευεργεσίες των ανθρώπων προς εμάς, όταν γνωστοποιούμε, καθιστούμε αυτούς προθυμότερους προς παροχή και άλλων, έτσι και του Θεού τις ευεργεσίες, όταν κοινολογήσωμεν, πλουσιοτέραν τη Χάρη Του θα προσελκύσουμε. Εάν ο Παύλος, που είχε τόση προς το Θεό παρρησία, πράττει αυτό, πολύ περισσότερο εμείς πρέπει να το πράττουμε...".

Και εμείς λοιπόν , αδελφοί μου, που το έλεος και η χάρις του Πατέρα μας Θεού, μας συγκέντρωσε σε σύναξη πνευματική και λογική λατρεία κοινή και ευάρεστη, ας ενώσουμε τις προσευχές των ψυχών μας , με αρετή και πίστη υπέρ της αγίας καθολικής εκκλησίας, υπέρ του σύμπαντος κόσμου, αδελφικά, αγαπητικά , με έννοια για τον συνάνθρωπο και τον συννεκλησιαζόμενο, ώστε φροντίζοντας με τόση χάρη και ανιδιοτέλεια για τους άλλους, να ελκύσουμε και εμείς τα ελέη του μεγάλου Θεού και Πατέρα μας, του οποίου η παρουσία ας είναι μαζί μας.

από κηρυγμα του 2010

Ο δρόμος της σωτηρίας

Μαθητής: Ποιος είναι ο ευκολότερος δρόμος, πού οδηγεί στην σωτηρία;
Γέρων: Φαντάσου, ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, βαδίζει επάνω στην γη. Με όλη του την ευαγγελική απλότητα. Περπατώντας και σύ μαζί Του, γίνεσαι καλύτερος από ό,τι είσαι τώρα; Μαθητής: (Αφού σκέφθηκα για μια στιγμή, απάντησα):

- Υποθέτω, πώς θα έμενα ο ίδιος, όπως και πριν! Χωρίς καμία ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό. Πολλοί είχαν ακολουθήσει τον Χριστό. Και έπειτα εξέπεσαν!

Γέρων: Και ποιο είναι εκείνο, πού ελκύει την χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε τι άλλο;

Μαθητής: Δεν γνωρίζω, πάτερ.
Γέρων: Αν προσπαθείς να έχεις την απλότητα των Αποστόλων, δεν κρύβεις τα ανθρώπινα ελαττώματά σου, και δεν προσποιείσαι τον πολυευλαβη, τότε τον βρήκες τον δρόμο.

Μα παρ’ ότι είναι εύκολος, πολλοί δεν τον βρίσκουν! Ο δρόμος αυτός είναι η συντομότερη οδός προς την σωτηρία. Και ελκύει την χάρη του Θεού στον άνθρωπο. Η απλότητα και η ειλικρίνεια, είναι οι πιο ευάρεστες στον Κύριο αρετές. Εάν μή στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μή εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών (Ματθ. 18,3).



από φβ

KΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ: Πού είχε το φώς σου λάμψαι ει μή τοίς εν σκότει καθημένοις;

Όταν ο Χριστός έμαθε για την σύλληψη του Προδρόμου, συνειδητοποίησε πώς ήρθε η ΄Ώρα για να βγεί στο δημόσιο κήρυγμα. Γιατί τώρα αποσύρθηκε ο λύχνος για να λάμψει φαιδρότερον ο ανατέλλων ήλιος. Σχολάζει το προδρομικό κήρυγμα και άρχεται το ευαγγέλιο της Βασιλείας.

Ο Χριστός επιλέγει να ζήσει στην Καπερναούμ,την Γαλιλαία των εθνών, την χώρα των αμαρτωλών,των αθεολόγητων κατά τους Ιουδαίους, μία χώρα με κατοίκους από επιμιξίες φυλετικές και θρησκευτικές , με χαναναίους και έλληνες.

Η πράξη Του δεν είναι τυχαία, αλλά δυναμική,ουσιαστική και συμβολική. Επιλέγει να κατοικήσει και να αρχίσει το κήρυγμα της βασιλείας,δηλαδή τα Καλά Νέα (ευαγγέλιον) ανάμεσα στους εξουθενημένους και τους αφώτιστους του κόσμου,αυτούς πού οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θεωρούσαν αμαρτωλούς,ακοινώνητους,απόβλητους και ακάθαρτους. 

Αυτό το είχε προφητέψει ο Ησαΐας 800 χρόνια πριν, ότι δηλ. ο Χριστός θα ανέτειλε σε έναν κόσμο σκότους και στην κοιλάδα του θανάτου. "Πού είχε το φώς σου λάμψαι ειμή τοις εν σκότει καθημένοις", λέει το Τροπάριο των Θεοφανείων. 

" Χρείαν ιατρού έχουν οι κακώς και όχι οι καλώς έχοντες, ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν". Τεράστιας σημασίας πράξη και από ηθικής πλευράς, αφού εμείς καλούμαστε να μην εξουθενώνουμε κανέναν, να μην θεωρούμε εαυτούς δίκαιους και αυτάρκεις και να προσεταιριζόμαστε τους στιγματισμένους και αμαρτωλούς του κόσμου, προς συναλληλία αγάπης και επιστροφής, αφού και εμείς είμαστε ομοιοπαθείς , δηλαδή πάσχουμε λίγο πολύ από την ίδια ασθένεια με αυτούς, την Αμαρτία. Την Αμαρτία πού δεν είναι θέμα μόνον μεγέθους ή ποσότητας, αλλά ποιότητας και καταστάσεως. Αν ο αναμάρτητος Χριστός κατέβηκε εις "βόθρον" φύσεως αμαυρωμένης, έως Άδη θανάτου πνευματικού,για να πληρώσει με "μύρον θεότητος" την ανθρώπινη φύση, όπως αναφέρει η υμνολογία της Εκκλησίας μας, εν ποία προφάσει εμείς θα αποστραφούμε τους τελώνες και τις πόρνες και τους αμαρτωλούς, εμείς οι ομόσαρκοι και ομόψυχοι και συναμαρτωλοί;

Το ίδιο το νόημα των Θεοφανείων (Χριστουγέννων και Φώτων) είναι αυτό: Ο Θεός σαρκώνεται, παίρνει την πεσμένη ανθρώπινη φύση απάνω Του και κατεβαίνει στον Άδη του πεπτωκότος κόσμου για να Τον αναστήσει. Είναι ένα πασχαλινό νόημα.Η συνάντηση με τον σαρκωμένο Θεό πού κατεβαίνει στον άδη για να μας ανασύρει στον νέο κόσμο της βασιλείας Του, γίνεται στον τόπο του προσωπικού μας θανάτου από την αμαρτία, στον τόπο της απελπισίας. Πριν τρέξουμε προς Αυτόν, καταβαίνει ο Ίδιος και μας συναντά για να μας σώσει με μοναδική προϋπόθεση την Μετάνοια, πού σημαίνει δραστική απόφαση εκ μέρους μας, για αλλαγή τρόπου ζωής, δίψα για Αληθινή Ζωή κοντά στην Αυτοζωΐα πού είναι ο Χριστός. Σημαίνει θάνατο και απόταξη του αρχαίου κόσμου και ένταξη μας στον Καινό κόσμο του Θεού,στο Ίδιο το Σώμα του Χριστού,γιατί η βασιλεία των ουρανών είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η όλη ενχρίστωση μας, διά των μυστηρίων και του νηπτικού τρόπου ζωής. Προϋπόθεση όλων των μυστηρίων είναι η μετάνοια και αυτά δίδουν όλα άφεση αμαρτιών και ένταξη μας στο Σώμα Του.

Βέβαια, δεν πρέπει να λησμονούμε και την ευαγγελική, δηλαδή την ρεαλιστική πραγματικότητα. Το Φως του Χριστού ήρθε και ως σημείον αντιλεγόμενον για να διαχωρίσει ανάμεσα σε φώς και σκότος, χωρίς καμία διάθεση μανιχαϊσμού, αλλά μάλλον ρεαλισμού.

Ο θεολόγος Ιωάννης στο δ΄ ευαγγέλιο, αναφέρεται με σπαραγμό σε όσους είδαν το φως ανάμεσα τους και το εβιωσαν, αλλά το απέρριψαν γιατί προτίμησαν το σκότος.Επίσης με ενθουσιασμό γι'αυτούς πού Το αποδέχτηκαν και έλαβαν την υιοθεσία. 

Επιλέγουμε το σκοτάδι και το φως,τον άδη ή την ζωή. 

Μα η  μεγαλύτερη απώλεια δεν είναι γι'αυτούς πού δεν Τον αναγνώρισαν ή δεν Τον αποδέχτηκαν εξ αρχής, αλλά πού Τον υποδέχτηκαν και Τόν φιλοξένησαν  ανάμεσα τους και έπειτα Τον παρεγνώρισαν και Τον απεδοκίμασαν, γιατί δεν κατάφεραν , μην έχοντας τις προυποθέσεις της καλής διάθεσης και της διάκρισης να κατανοήσουν την μεγάλη επίσκεψη του Θεού.

Την καταδίκη της εκλεγμένης Καπερναούμ, πού αξιώθηκε να ανέβει ως τον ουρανό, γιατί εκλέχτηκε από τον Θεό για κατοικία Του και θα καταβιβασθεί ως τον Άδη για την σκληρότητα της,την προέβλεψε ο ίδιος ο Χριστός. 

Μακρυά από το Φως το Αληθινόν, καραδοκεί η αυτοκαταστροφή, η αυτοκτονία και η απώλεια. 

Η Καπερναούμ, μετά την ιστορική ισοπεδωτική καταστροφή της,  δεν επανοικοδομήθηκε ποτέ...

πκ

κυριακή μετά τα φώτα 2012

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2012/01/blog-post_08.html#ixzz2q53Ohu2i

Aγ. Γρηγορίου Νύσσης-Το αληθινό κάλλος

Ποιός λόγος μπορεί να περιγράφει πόση είναι η ζημιά από την αποτυχία της προσπάθειας για την απόκτηση του αγαθού; Τί περισσότερο να σκεφτείς με τον νου; Πώς να φανερώσεις και να περιγράψεις το άρρητο με το λόγο και το ακατάληπτο με τον νου;
Αν όμως έχει κανείς καθαρίσει τόσο καλά το μάτι του νου, ώστε να μπορεί να βλέπει κάπως αυτό που ο Κύριος υπόσχεται στους Μακαρισμούς, θα περιφρονήσει κάθε ανθρώπινο λόγο, επειδή αδυνατεί να εκφράσει αυτό που σκέφθηκε.
Αλλά αν παραμένει κανείς δεμένος ακόμη με τα σωματικά πάθη και σαν από κάποια ασθένεια έχει κλειστά τα μάτια της ψυχής εξαιτίας της εμπάθειας, αποβαίνει και για τον λόγο αυτόν ανώφελη όλη η ρητορική δύναμη. Γιατί για τους αναίσθητους είναι το ίδιο, είτε μειώνεις είτε υπερτονίζεις διά των λόγων τα θαύματα, όπως συμβαίνει και με την ηλιακή ακτίνα για τον εκ γενετής τυφλό, για τον οποίο είναι περιττή και ανώφελη η περιγραφή του φωτός με λόγια· γιατί δεν είναι δυνατό με την ακοή να φωτίσει η λάμψη της ακτίνας.
Κατά παρόμοιο τρόπο χρειάζεται στον καθένα να έχει ειδικά μάτια προκειμένου περί του πνευματικού και αληθινού φωτός, για να ιδεί εκείνο το κάλλος.
Αυτό, εκείνος που το είδε κατά θεϊκή παραχώρηση και με τρόπον ανερμήνευτο, κρατάει στο βάθος της συνείδησης την έκπληξη. Εκείνος όμως που δεν το είδε, δεν θα μπορέσει να γνωρίσει τη ζημιά αυτών που στερήθηκε.
Πώς να του περιγράψει κανείς το αγαθό που του διαφεύγει; Πώς να του δείξει κανείς το ανέκφραστο; Δεν γνωρίζουμε λέξεις ιδιαίτερες που να αποδίδουν εκείνο το κάλλος.
Δεν υπάρχει μεταξύ των όντων κανένα υπόδειγμα αυτού το όποιο ζητάμε. Αλλά ούτε με τη σύγκριση είναι δυνατό να προσδιοριστεί αυτό. Ποιός συγκρίνει με τον μικρό σπινθήρα τον ήλιο; Ή ποιός παραβάλλει τη μικρή σταγόνα με τους απέραντους ωκεανούς;
Γιατί η αναλογία που υπάρχει μεταξύ της μικρής σταγόνας και των τεράστιων υδάτινων όγκων των αβύσσων και της μικρής σπιθούλας με τη μεγάλη ηλιακή ακτίνα, η ίδια διατηρείται και για όλα εκείνα τα οποία θαυμάζουν οι άνθρωποι ως καλά σε σχέση με εκείνη την ωραιότητα, η οποία εννοείται γύρω από το πρώτο αγαθό και το πέρα και πάνω από κάθε αγαθό.
Με ποιόν τρόπο, λοιπόν, θα παραστήσει κανείς το μέγεθος της ζημιάς σ’ αυτόν που υπέστη αυτή τη ζημιά; Νομίζω ότι ο Δαβίδ με τρόπο καλό εκφράζει αυτή την αδυναμία. Επειδή κάποτε ανυψώθηκε διά του νου με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος και, ωσάν να υπερέβη ο ίδιος τον εαυτό του, είδε εκείνο το απερίγραπτο και ασύλληπτο κάλλος στην κατάσταση αυτής της μακάριας έκστασης· και είδε βέβαια όσο είναι δυνατό να ιδεί άνθρωπος, όταν απαλλαγεί από τα σωματικά προκαλύμματα και εισχωρήσει με τον νου μόνο στη θεωρία των νοητών και των ασωμάτων.
Και επειδή λαχτάρησε να πει κάτι αντάξιο με αυτό που είδε, έβγαλε εκείνη την κραυγή, που όλοι επαναλαμβάνουν, λέγοντας ότι «κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης» (Ψαλ. 115, 2).
Αυτό δε, όπως εγώ το εξηγώ, σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που με λόγια επιχειρεί να ερμηνεύσει το απερίγραπτο φως, είναι πραγματικά ψεύτης· όχι γιατί μισεί την αλήθεια, αλλά γιατί αδυνατεί να την περιγράψει.
Επειδή την μεν ορατή ωραιότητα, όση εμφανίζεται εδώ κάτω γύρω από τη δική μας ζωή, είτε στα άψυχα σώματα είτε στα έμψυχα με κάποια χρώματα φανταχτερά, διαθέτουμε αρκετά δυνατή όραση και για να την θαυμάσουμε και για να την αποδεχθούμε και για να την γνωστοποιήσουμε και σε άλλον, ζωγραφίζοντας με την περιγραφή διά των λέξεων σαν σε εικόνα αυτήν την ωραιότητα με τον λόγο.
Εκείνο όμως του οποίου το αρχέτυπο υπερβαίνει την κατανόηση, πως να το αποκαλύψει ο λόγος, όταν δεν βρίσκει τρόπο περιγραφής· αφού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για χρώμα, ούτε για σχήμα, ούτε για μέγεθος, ούτε για αρμονία μορφής, και γενικά ούτε καμιάν άλλη παρόμοια φλυαρία;
Γιατί το άμορφο και ασχημάτιστο και ξένο από κάθε μεγεθυντικότητα και από όλα όσα εμφανίζονται γύρω από την ύλη και τις αισθήσεις, αυτό που στέκεται, μακριά, πώς μπορεί κανείς να το γνωρίσει διά μέσου αυτών τα οποία γίνονται αντιληπτά με την αίσθηση μόνο;
Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να απελπιζόμαστε ότι θα μείνει ανικανοποίητη η επιθυμία μας, επειδή φαίνεται να ξεπερνάει την αντιληπτική μας δύναμη. Αντίθετα· όσο ανώτερο και μεγάλο αποδείχθηκε με την περιγραφή αυτό που επιθυμούμε, τόσο περισσότερο επιβάλλεται να ανυψώνουμε τον νου και να τον αναφέρουμε ανάλογα με το μέγεθος του ζητουμένου, ώστε να μη μείνουμε εντελώς αμέτοχοι της κοινωνίας του αγαθού.
Γιατί είναι μεγάλος ο κίνδυνος να παύσουμε τελείως να το σκεπτόμαστε, για το λόγο ότι είναι πολύ υψηλό και απερίγραπτο, αφού δεν θα στηρίζουμε τη γνώση του σε κανένα από τα γνωστά.

(Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Μυστική Θεολογία, επιλογή κειμένων, εκδ. Επέκταση σ.103-109. 145-151).

pemtousia.gr

Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας

Διαβάζω πολλές απόψεις για την ιστορία με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και την καρναβαλική σαχλαμάρα του.Άλλες θεωρούνται ακραίες και άλλες πιό μετριοπαθείς. Δεν θέλω να βάλω ετικέτες στις αντιδράσεις.Ουσιαστικά, οι αντιδράσεις είναι τύπου νά χουμε να λέμε σε κομματικό επίπεδο, λαμβάνοντας την μια ή την άλλη θέση βάσει κομματικού ή ιδεολογικού στρατοπέδου. Γιατί όλοι αδρανείς παραμένουμε, ΕΞΟΙΚΕΙΩΜΕΝΟΙ με την νεοελληνική αποβλάκωση μας. Αυτό πού διαφεύγει σε όλους είναι πώς το καρναβάλι δεν έλαβε χώρα στο συνέδριο ενός κόμματος ή στην εκδήλωση ενός κόμματος ή στο πάρτυ ενός "κυρίου". Έγινε δημόσια. Η Ασχημοσύνη έγινε από έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, συναίνεσε σε αυτό μια βουλευτής της ΝΔ και ο κόσμος, πού φυσικά θα ανήκει σε όλες τις κομματικές αποχρώσεις, παρακολουθούσε απαθής ή μπορεί και να χειροκροτούσε.

Με λίγα λόγια :καθολικός εθισμός, καθολική ανοχή στην σαχλαμάρα, άρχοντες και λαός άξιοι των μνημονίων. 

Σύμφωνα, με την τεταμένη σαχλαμαρολογία της εποχής, ήρθε και η "ακτιβιστική" πράξη των gay , πού έδωσαν τον ασπασμό... της αγάπης, στο μέσο μιας θρησκευτικής εκδήλωσης.Προφανώς, γιατί η Εκκλησία είναι εξουσία και οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας καταπιέζονται, από τις δογματικές δηλώσεις κάποιων, όπως επαναλαμβάνεται από την στερεότυπη ξύλινη γλώσσα των ακτιβιστών της εποχής. Αυτή η ρημάδα η διαφορετικότητα έχει τέτοια ισχύ πού δεν χαλαλίζεται ούτε στον εαυτό της, μάλλον. Αλλά προσβάλει το ίδιο το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, προβοκάροντας μια δημόσια θρησκευτική εκδήλωση. Και φυσικά η πράξη αυτή δεν θεωρείται προσβλητική, αλλά ένα χαριτωμένο περιστατικό, άξιο λόγου στα διάφορα πάνελ, μετερίζια της ενημέρωσης και της δημοκρατίας, πού φέρνουν προ ευθυνών της την οπισθοδρομική Εκκλησία. Και ο κόσμος φυσικά καταναλώνει την είδηση και τους εμβριθείς σχολιασμούς, από ειδικούς με τεράστιο εγκέφαλο σπόγγου, αποδεικνύοντας μέσα στην παθητική του αταραξία , πώς ο σπόγγος πολλαπλασιάζεται σε αποικίες και απορροφά παντοειδείς ουσίες, ποικίλλου περιεχομένου.Εννοείται, πώς κανείς αξιοπρεπής ομοφυλόφιλος, πού τα "εχει βρεί με τον εαυτό του", δεν θα προέβαινε σε τέτοιου είδους ακτιβισμούς. Για να δηλώσει τι; Την δεδομένη διαφορετικότητα του; Ή μήπως την εξουσιαστική υπεροχή της επιλογής του πάνω στους άλλους; Σε μια εποχή που απαιτεί συντονισμένες προσπάθειες και όχι σαχλαμαρίστικους ακτιβισμούς, για την επίλυση σοβαρών και φλεγόντων προβλημάτων, ο λαός βομβαρδίζεται με συνθήματα δικαιωμάτων στην ανωμαλία και είναι υποχρεωμένος συνταγματικά να τα αποδέχεται , όπως το μωρό έχει ανάγκη το γάλα της μάνας του. Είναι δομικά στοιχεία μιας νέας προσωπικότητας: του ενήμερου και σύγχρονου χαζοέλληνα.

Τί ωραία εξοικείωση με την ρωμαϊκή καρναβαλική ασχήμια!Θυμηθείτε.Τα Χριστούγεννα 2030 θα προβλέπονται ρωμαϊκά όργια σαν εορταστικά happenings με τις ευλογίες της κοινής ανοχής.

Ας ζήσουμε χωρίς τύψεις τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας, των οποίων είμαστε οι ταπεινές ψηφίδες.Και προ πάντων χωρίς κακοφανισμούς. Είναι αντάξιες των περισσοτέρων...

Ευτυχώς για τα Θεοφάνεια...

Eυτυχώς πού υπάρχουν τα θεοφάνεια να μας θυμίζουν την παντοκρατορική δεσποτεία του Θεού πάνω στην κτίση με δύναμη και ισχυ αλλοίωσης. Ευτυχώς για τον κακομοιριασμένο κόσμο υπάρχει ακόμα παρουσία ορθόδοξης μαρτυρίας, τόπος θεοφάνειας, βωμός συνάντησης ακτίστου-κτιστού, πηγή αποκάλυψης, τρυφή σοφίας, θυσιαστήριον και εργαστήριον ένωσης των δύο κόσμων και λέγεται Εκκλησία του Χριστού!

Ο κακομοίρης μέρμηγκας άνθρωπος έβγαλε φτερά και πίστεψε πώς την δύναμη να πετά την έχει φυσική από μόνος του! 

Και αντί να γίνει πεταλούδα, έγινε κοπροσκουλήκι. Σήκωσε κεφάλι στον Θεό, τον ενοχοποίησε για κάθε κακό φυσικό ή ηθικό. Πίστεψε πώς έγινε ο ίδιος Θεός! 

Τί παγανισμοί και ειδωλολατρείες και θρησκείες και αιρέσεις και ψιλολόγια για παναιρέσεις ! Να η παναίρεση και ο εωσφορισμός: η αυτοανακήρυξη του ανθρώπου σε Θεό! Η βλακώδης ανταρσία πού θα έφερνε γέλια αν δεν συνδέοταν με θρήνο, πόνο, αυτοκαταστροφή!

Τί στο καλό μας φταίει και είμαστε δυστυχισμένο είδος;

Να! Ρίξαμε τον Θεό στον καιάδα της ανυπαρξίας ή τον τοποθετήσαμε τόσο ψηλά μα τόσο ψηλά, σαν αφηρημένη πιθανότητα, σαν θρησκευτική ιδέα, για να μην μας ελέγχει ή για να μπορούμε να τον καταρώμαστε μακρυά από τους κεραυνούς του, οι οποίοι είναι μια θεότητα πού εύκολα πιστεύουμε, απλώς για να την απορρίψουμε πιό εύκολα σε μια έκρηξη τεχνητής αγανάκτισης.

Άνθρωποι της πιθαμής πού αύριο θα σαπίσουν σε έναν λάκκο, ξαφνικά προέκυψαν γίγαντες, αλάθητοι, παντοδύναμοι, σκεπτόμενοι, ελεύθεροι,χρυσοφόροι, δυνάστες, κέντρο του σύμπαντος.

Θρηνώ για τον υπερήφανο και τον αλαζόνα. Οικτείρω τον σοφό και τον ασφαλή και τον αυτοδύναμο.Η Κρίση τους έχει γίνει ήδη. Μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψοί.

Μέσα σε όλο αυτό τον θάνατο και την αναίδεια, η Εκκλησία μιλά με πραότητα: Δεύτε λάβετε φως, δεύτε λάβετε πνεύμα, δεύτε ίδετε τον Θεάνθρωπο. Πριν καγχάσουμε αυτοκτονικά, μια και γίναμε τόσο κτήνη και δεν έχουμε αυτιά και δέκτες θεϊκών μηνυμάτων,ας το ξανασκεφτούμε. 

Απο δω ο ουρανός απο κεί ο άδης.

Ο Θεός στην μέση δίνει το χέρι Του.

θεοφάνεια 2014

Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἰδεῖτε παράδοξα θαύματα.

 

Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἰδεῖτε παράδοξα θαύματα.

 

 Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης λούζεται στοῦ Ἰορδάνη τά νερά. Ἡ φωτιά βουτάει καί σμίγει μέ τά νερά. Καί ὁ Θεός ἀπ̉ ἄνθρωπο ἁγιάζεται.

 
Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση βροντοφωνάζει καί ἀνυμνεῖ: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!!» Σύ πού ἔρχεσαι διά τῆς Προνοίας Σου μέσα ἀπ᾿ ὅλα τά κτίσματά Σου. Σύ πού συντηρεῖς τό ὕψος τοῦ στερεώματος καί ἔντεχνα ὁδηγεῖς σάν ἥμερο ἄλογο μέ χαλινάρι τήν τροχιά τοῦ Ἥλιου. Σύ πού βάζεις σέ τάξη χωρίς διόλου ν᾿ ἀνακατεύονται τά πλήθη τῶν ἀστέρων καί μᾶς κερνᾶς πλούσια ἀγέρα γιά νά ἀναπνέουμε ἀσταμάτητα ζωή.

 
Σύ πού ζεσταίνεις καί ζωογονεῖς τή μάννα γῆ ὥστε νά μᾶς χαρίζει τούς καρπούς της ὁλοχρονίς. Σύ πού δαμάζεις καί σταματᾶς τήν πολυκύμαντη θάλασσα ζώνοντάς την ὁλοτρόγυρα μ᾿ ἕνα μικρούτσικο χαλινάρι ἀπό ἀμμοχάλικο. Σύ πού σπρώχνεις τά νερά ἀπό τῆς γῆς τά σπλάχνα καί φτιάχνεις τίς πηγές. Σύ πού καθοδηγεῖς τίς ποταμίσιες ὄχθες νά πορεύονται χωρίς χαμό καί περιπλάνηση ὡς τή θάλασσα. 

 
Τοῦτα ὅλα τά θαυμάσια ἀναλογιζόμαστε καί ἀπό τά κατάβαθά μας βγαί νει ἡ κραυγή: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

 
Πές μας λοιπόν, Ποιός εἶν᾿ Αὐτός, μακάριε Δαυΐδ;

Ὁ Κύριος καί ὁ Θεός μας πού μᾶς φανερώθηκε μ᾿ ἀνθρώπινη μορφή.
Ἀλλά δέν τό λέει αὐτό μόνον ὁ προφήτης Δαυΐδ. Τό λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού συμ φωνεῖ μαζί του καί διδάσκει: «Μᾶς φανερώθηκε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού σώζει κάθε ἄν θρωπο καί μᾶς διδάσκει ὅλους μας». Ὄχι μερικούς ἀλλά ὅλους μας. Σ᾿ ὅλους, Ἰουδαίους καί Ἕλληνες χαρίζει μέ τό βάπτισμα τή σωτηρία καί ὑποδείχνει τό σωτήριο αὐτό λουτρό σάν εὐεργέτημα δοσμένο δωρεάν σέ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή πού τό ζητάει.

άγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως

Να, ευκαιρία αναγεννήσεως· ας γίνουμε ουράνιοι. Να, καιρός αναδημιουργίας· ας ξαναβρούμε τον πρώτο Αδάμ

Ακούστε λοιπόν τη φωνή του Θεού, η οποία σ’ εμένα μεν, τον οπαδό και τον εξηγητή των τέτοιων πραγμάτων, ακούγεται πολύ δυνατά, μακάρι δε να ακουσθεί και σε σας: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» και γι’ αυτό το λόγο «πλησιάστε τον και πάρετε φως, και τα πρόσωπά σας δεν θα σκιασθούν από ντροπή», επειδή έχουν την σφραγίδα του αληθινού φωτός. Να, ευκαιρία αναγεννήσεως· ας γίνουμε ουράνιοι. Να, καιρός αναδημιουργίας· ας ξαναβρούμε τον πρώτο Αδάμ. Να μην μείνουμε εκείνο που είμαστε, αλλά να γίνουμε εκείνο που κάποτε είμαστε. «Το φως φωτίζει μέσα στο σκοτάδι με την παρούσα ζωή και τη σάρκα. Και το καταδιώκει μεν, αλλά δεν κατορθώνει να το εξουδετερώσει το σκοτάδι, η εχθρική δηλαδή δύναμη, η οποία επιτίθεται μεν από θρασύτητα σ’ εκείνον που μοιάζει στον Αδάμ, αλλά πέφτει επάνω στο Θεό και νικιέται, για να ρίχνουμε από πάνω μας το σκοτάδι και να πλησιάζουμε στο φως και να γινόμαστε τέλειο φως, παιδιά τελείου φωτός. Βλέπετε την ωραιότητα της ημέρας; Βλέπετε τη δύναμη του μυστηρίου; Δεν έχετε υψωθεί από τη γη; Δεν ανεβήκατε πιο πάνω, βοηθούμενοι από τη δική μου φωνή και τους λόγους μου; Θα τοποθετηθείτε δε ακόμη υψηλότερα όταν θα βοηθήσει ο Λόγος το δικό μου λόγο. [...]

Ο Ιωάννης όμως βαπτίζει και έρχεται να βαπτισθεί ο Ιησούς, για να αγιάσει μεν ενδεχομένως και τον βαπτιστή, όπως είναι δε καταφανές, για να θάψει μέσα στο νερό όλον τον παλαιό Αδάμ και να αγιάσει πριν απ’ αυτούς και για χάρη τους τον Ιορδάνη. Όπως δε ο ίδιος ήταν Πνεύμα και σάρκα, έτσι δίνει την πνευματική ολοκλήρωση με Πνεύμα και νερό. Ο βαπτιστής δεν δέχεται και ο Ιησούς αγωνίζεται (να τον πείσει). «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτι¬σθώ από σένα» λέει το λυχνάρι στον Ήλιο, η φωνή στο Λόγο, ο φίλος στον Νυμφίο, ο ανώτερος από κάθε άλλο γέννημα γυναίκας στον Πρωτότοκο ολόκληρης της δημιουργίας, εκείνος που σκίρτησε ενώ βρισκόταν μέσα στην κοιλιά σ’ εκείνον που προσκυνήθηκε μέσα στην κοιλιά, εκείνος που προέτρεξε και ο οποίος θα προστρέξει σ’ εκείνον που φάνηκε και θα φανεί. «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα» – πρόσθεσε και «δι’ εσέ» (διότι γνώριζε ότι επρόκειτο να βαπισθεί με το μαρτύριο) ή, όπως ο Πέτρος, το ότι θα καθαρίσεις όχι μόνον τα πόδια — «και συ έρχεσαι προς εμέ;». Και τούτο είναι προφητικό. Διότι γνώριζε ότι όπως μετά τον Ηρώδη επρόκειτο να καταληφθεί από μανία ο Πιλάτος, έτσι και μετά απ’ αυτόν, ο οποίος θα έφευγε προηγουμένως, θα ακολουθούσε ο Ιησούς. Τί δε λέει ο Ιησούς; «Άφησε τώρα τις αντιρρήσεις», διότι αυτό απαιτούσε το θείο σχέδιο. Διότι γνώριζε ότι μετά από λίγο επρόκειτο να βαπτίσει αυτός τον βαπτιστή. Τί δε είναι το φτυάρι; Η κάθαρση. Τί είναι δε το πυρ; Το κάψιμο κάθε ανόητου πράγματος και η αναζωπύρωση του πνεύματος. Τί είναι δε η αξίνα; Το κόψιμο της ψυχής, η οποία, αφού έχει γεμίσει με ακαθαρσίες, έχει καταστεί αθεράπευτη. Τί είναι δε το μαχαίρι; Η τομή την οποία κάνει ο Λόγος και η οποία ξεχωρίζει το κακό από το καλό και τον πιστό από τον άπιστο και η οποία κάνει τον υιό και τη θυγατέρα και την νύμφη να επαναστατούν κατά του πατέρα και της μητέρας και της πεθεράς, και τα νέα και πρόσφατα (να επαναστατούν) κατά των παλαιών τα οποία είναι σκιώδη. Τί είναι δε το κορδόνι του υποδήματος, που δε μπορείς να λύσεις συ που βαπτίζεις τον Ιησού, που έζησες στην έρημο με νηστεία, ο νέος Ηλίας, ο οποίος είσαι κάτι ανώτερο και από προφήτη, αφού είδες και εκείνον που είχες προφητεύσει και που συνδέεις την Πάλαια με την Καινή Διαθήκη; Τί είναι αυτό; Ενδεχομένως ο λόγος για την έλευση στη γη και περί της σαρκός, του οποίου και το ελάχιστο ακόμη τμήμα είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό, όχι μόνον σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν ακόμη σαρκικό φρόνημα και είναι ακόμη νήπια στο Χριστιανισμό, αλλά και σ’ εκείνους οι οποίοι διαθέτουν το Πνεύμα του Ιωάννη.

Αλλά και ανεβαίνει από το νερό ο Ιησούς. Ανεβάζει δε μαζί του και τον κόσμο και βλέπει να σχίζονται οι ουρανοί, τους οποίους ο Αδάμ είχε κλείσει για τον εαυτό του και για τους απογόνους του, όπως είχε κλείσει και με τη φλογίνη ρομφαία τον παράδεισο. Και το Πνεύμα μαρτυρεί τη Θεότητα (διότι το όμοιο σπεύδει προς το όμοιο) και η φωνή από τους ουρανούς (διότι απ’ εκεί προερχόταν εκείνος για τον οποίον διδόταν η μαρτυρία). Εμφανίζεται δε σαν περιστέρι (διότι τιμά το σώμα, αφού και αυτό γίνεται Θεός με τη θέωση, όταν αυτή θεωρείται από την πλευρά του σώματος) και λόγω του ότι είναι από πολύ παλαιά συνηθισμένο να φέρει την ευχάριστη αγγελία της παύσεως του κατακλυσμού το περιστέρι.

άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

Ὄνειρον Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ἀμίσθου ἱεροψάλτου

Σαν σήμερα εκοιμήθη ο κυρ Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης με το τροπάριο της Θ΄ Ωρας των Θεοφανείων στα χείλη: Την χείραν σου την αψαμένην..., αφού εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Ο αυτός και ο ίδιος άχρι τέλους!

Ασφαλώς ο επικληθείς Πρόδρομος και Βαπτιστής θα ήταν κοντά στην κλίνη του αγίου των ελληνικών γραμμάτων, για να συνοδεύσει την σπάνια και τίμια ψυχή του. Η παρακάτω μυθοπλασία περιγράφει με φανταστικές συγκινητικές πινελιές τις έσχατες στιγμές της εξόδου του:

 κ. Νίκος Δ. Τριανταφυλλόπουλος

---

O γέρων της Σκιάθου σχεδιάζει τὸ τελευταῖο του διήγημα, λίγο προτοῦ ἀποδημήσει, παραμονὲς τῶν Φώτων.

Μίμησις Ant. Tab.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, υἱὸς τοῦ ἱερέως Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ, διηγηματογράφος καὶ ἱεροψάλτης, ὠνειρεύθη τὴν νύκτα τῆς 2ας πρὸς 3ην Ἰανουαρίου 1911, εἰς τὴν Σκίαθον, ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἔλαβε δὲ σημείωμα τοῦ Βλ. Γαβριηλίδου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ διευθυντὴς τῆς «Ἀκροπόλεως» τὸν ἐκάλει νὰ περάσῃ τὸ ταχύτερον ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος. Μολονότι ἐνόησεν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀναθέσεως ἐργασίας καὶ μολονότι ἡ οἰκονομική του κατάστασις πᾶν ἄλλο ἢ ἀνθηρὰ ἦτο, ἐδυσφόρησεν ἐλαφρῶς, ἔκαμε βῶλον τὸ σημείωμα καὶ τὸ κατέπιεν, ἀλλ᾿ ἡ κατάποσις ὑπῆρξεν ὀδυνηρά πως καὶ ηὐχήθη τότε νὰ εἶχεν ὀλίγον γάλα.

Αἰφνιδίως ἐπαρουσιάσθη ὁ φίλος του Νιρβάνας, ὅστις τοῦ ἔτεινε ποτήριον γάλακτος λέγων: «Ἀλέξανδρε, τόσον καιρὸν ἐπιμένω ὅτι, ἐὰν ἔπινες τακτικώτερα γάλα, θὰ ὠφελεῖσο πολύ, ἀλλ᾿ ἐσὺ μὲ πεῖσμα μοῦ ἀντιτάσσεις τὴν ἀπαράγραπτον τήρησιν τῆς νηστείας. Σήμερα ὅμως ἠμπορεῖς ἀνενόχως νὰ καταλύσῃς, καθ᾿ ὅτι διανύομεν τὸ Δωδεκαήμερο». Ὁ Ἀλέξανδρος ἔλαβε τὸ ποτήριον, ἀλλ᾿ ὅταν τὸ ἔφερεν εἰς τὰ χείλη του διεπίστωσεν ὅτι περιεῖχε διάλυμα ἀσβέστου, ταυτοχρόνως δὲ εἶδεν ὅτι ὁ Νιρβάνας διελύετο ὡς καπνός! Τοῦ Ἀχιτόφελ βουλαί, παίγνια τοῦ Βεελζεβούλ!

Τοῦτο τὸν ἐνέβαλεν εἰς τὴν ὑποψίαν ὅτι ἐνδεχομένως καὶ ὁ Γαβριηλίδης ἤθελε νὰ τὸν βάλῃ εἰς πειρασμόν. Ἐνθυμήθη ὅτι πρὸ ἐτῶν τοῦ ἐζήτησεν ἀσυστόλως νὰ μεταφράσῃ, Μεγαλοβδομαδιάτικα κιόλας, τὰ πρακτικὰ τῆς διεξαγομένης τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δίκης θηλυπρεποῦς καὶ ἀκολάστου συγγραφέως. Εἶχε μετὰ βδελυγμίας ἀρνηθῆ, ἀλλ᾿ εἷς τῶν συντακτῶν τῆς «Ἀκροπόλεως» εὗρε τὴν εὐκαιρίαν, ὡς ἐνόμισε, νὰ τοῦ δώσῃ, ἀκαίρως καὶ δωρεάν, μάθημα φιλοχριστίας εἰπών: «Κύριε Ἀλέξανδρε, δὲν κινδυνεύετε νὰ φανῆτε ἀντίχριστος, ὅταν ἀντιμετωπίζετε μὲ τόσην ἀνεπιείκειαν τὰς ἀδυναμίας τῶν ἀνθρώπων;». Τρομερῶς ἐξερράγη τότε αὐτὸς καὶ ἀνταπέδωσεν ἐντόκως τὴν διδαχήν, τοῦ ἔκοψε δὲ τὴν καλημέραν ἐπὶ ὁλόκληρον μῆνα διὰ τὸ βλάσφημον «ἀντίχριστος».

Θὰ ἐπήγαινε, λοιπόν, εἰς συνάντησιν τοῦ Γαβριηλίδου, πλὴν ὅμως «κουμπωμένος».

Καθ᾿ ὁδὸν εὑρέθη ἀντίπρωρος πρὸς τὸν συμπατριώτην του Λαλεμῆτρον, ὅστις τὸν ἐχαιρέτισεν μὲ ἄκραν διαχυτικότητα καὶ μὲ ἴσην ἀφελότητα τὸν ἐκάλεσε νὰ καθίσωσιν εἰς παρακείμενον ζαχαροπλαστεῖον, ὀνομαστὸν διὰ τοὺς λουκουμᾶδες του. Ἐδέχθη τὴν πρόσκλησιν, εἰσῆλθον εἰς τὸ κατάστημα καὶ ὁ Λαλεμῆτρος παρήγγειλε δυὸ μερίδας. Ἦσαν λουκουμᾶδες ἐξαίρετοι καὶ τοὺς ἐτίμησαν δεόντως. Ὁ Παπαδιαμάντης ἐποτίσθη μέχρις ὀνύχων ἀπὸ τὴν ἡδύτητά των, ὅλην ἄρωμα!

«Εὐχαριστῶ διὰ τὸ κέρασμα», εἶπεν εἰς τὸν Λαλεμῆτρον, «μὲ ἔκαμες νὰ θυμηθῶ τὴν πατρίδα!». «Ἔχω ὅμως ἕνα παράπονο», ἀπήντησεν, ἀπροσδοκήτως ἀλλὰ καὶ μετὰ συστολῆς ἐκεῖνος. Θορυβηθεὶς ὁ Παπαδιαμάντης τὸν ἠρώτησεν ἂν τυχὸν τοῦ ὀφείλει χρήματα καὶ τὸ ἐλησμόνησεν· ἂν περὶ αὐτοῦ πρόκειται, νὰ μὴ ἀνησυχῇ, θὰ λάβῃ σήμερα καλὴν παραγγελίαν καὶ προκαταβολήν, θὰ τὸν ἐξοφλήσῃ ἀμέσως. Πάσχων νὰ τὸν πείσῃ ἠσθάνετο νὰ ἀναπέμπωνται ἐκ τοῦ στομάχου εἰς τὸ στόμα οἱ λουκουμάδες ὡς γεῦσιν χολῆς.

Ὁ ἄνθρωπος συνεστάλη ἔτι περισσότερον, ὅταν ὡς ὁ Παπαδιαμάντης ἐπῆρε τὸν ἀνασασμόν του, ἐμορμύρισεν ὅτι οὐδέποτε ἔτυχε νὰ ἔχουν χρηματικὰς δοσοληψίας, καὶ πῶς εἶχε σκεφθῆ αὐτὰ τὰ περὶ χρέους; Ἄλλης λογῆς ἦτον τὸ παράπονό του, ὅτι δηλαδὴ τὴν ἱστορίαν τοῦ Γιάννη τ᾿ Μοθωνιοῦ, ὅπου ἐγύρισε ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἐπανδρεύθηκε τὴ σαστικιά του, τὸ Μελαχρὼ τῆς Κουμπουρτζίνας, ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος τὴν εἶχε βάλει στὸ χαρτί, ἀλλὰ τὴν ἰδικήν του, ὁποὺ καὶ αὐτὸς ἐβασανίσθη πέντε χρόνια στὴν Ἀλάσκα κ᾿ ἐτυφλώθη, καὶ ἐπέστρεψε στὴ Σκιάθο θαμματουργὰ θεραπευμένος, αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐλησμόνησεν.

Ἐξέφραζε τὸ παράπονον μὲ τὴν κεφαλὴν κάτω νεύουσαν, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης μειδιῶν τοῦ ὑπενθύμισεν ὅτι ὁ ἐξάδελφός του Ἀλέκος εἶχεν ἀφηγηθῆ εἰς ὑπερεβδομήκοντα σελίδας τὸν νόστον του, ἄρα ἀδίκως παρεπονεῖτο, κινδυνεύων οὕτω νὰ θεωρηθῇ ἀχάριστος. Ὁ Λαλεμῆτρος ἠκροᾶτο ταπεινῶς, ἐντούτοις εὗρε τὸ θάρρος ν᾿ ἀπαντήσῃ:

«Ἔχεις δίκιο, κυρ-Ἀλέξανδρε, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν τὸ πῶ· ἐσὺ θὰ τὴν ἔγραφες νοστιμώτερα. Ὡστόσο, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὴν κάνῃς λόγο στὸν ἐξάδελφό σου γιὰ τὴν κουβέντα μας· γιατί νὰ τὸν πικράνω;».

Ὁ Παπαδιαμάντης ἠσθάνθη ὑποχωροῦσαν τὴν πικρότητα τῆς γεύσεώς του. «Ἰδοὺ ὅτι καὶ ὁ Λαλεμῆτρος ἔχει, καθὼς λέγουν, προτιμήσεις ὕφους!» εἶπεν ἐνδομύχως καὶ παρευθὺς ἄκανθα οἰήσεως ἀνεφύη ἐν τῇ καρδίᾳ του καὶ ἦτο εἰς τὴν ἀκμὴν νὰ κομπάσῃ «Ἀλέκο, σέ...», ἀλλὰ συνῆλθε πάραυτα καὶ ἀνελογίσθη τὸ ἀποστολικὸν· «Τί ἔχεις, ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰδὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;». Ἔτεινε τὴν χεῖρα του πρὸς τὸν Λαλεμῆτρον.

«Ὡραῖοι οἱ λουκουμᾶδες! Θὰ εἰπῶ εἰς τὸν Μωραϊτίδην ὅτι ἐκεῖνον ἤθελες νὰ κεράσῃς, ἀλλὰ δὲν τὸν εὖρες καὶ ἐπωφελήθην ἐγώ...».

Ἀπεχωρίσθησαν, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης ἐτάχυνε τὸ βῆμα. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν «Ἀκρόπολιν», ὁ Γαβριηλίδης τὸν ὑπεδέχθη μὲ πλαστὴν ἀγανάκτησιν:

—Ἀλέξανδρε, εἶπεν, ἐχάθηκαν τὰ μόνιππα; Ἂς ἔπαιρνες ἕνα, ἀδελφέ, κι ἂς τὸ ἐχρέωνες εἰς ἐμέ! Βουλιάζουμε, Ἀλέξανδρε!

Τοῦ ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἡ ἐφημερὶς εἶχε κατακλυσθῆ ἀπὸ χείμαρρον ἐπιστολῶν ἐξ ὅλης της Ἑλλάδος καὶ τῶν ὁμογενῶν τῆς ἀλλοδαπῆς. Διεμαρτύροντο οἱ ἀναγνῶσται διὰ τὴν ἀπουσίαν ἑορτίου διηγήματός του εἰς τὸ χριστουγεννιάτικον καὶ πρωτοχρονιάτικον φύλλον καὶ διεμήνυον ὅτι ἂν καὶ ἡ ἔκδοσις τῶν Θεοφανείων στερῆται παπαδιαμαντικοῦ ἀφηγήματος, δὲν θὰ ἠγόραζον τὴν ἐφημερίδα καὶ ἂς κρατήσῃ ὁ κύριος διευθυντὴς τὰς ἐπιστροφὰς τῶν φύλλων διὰ νὰ τυλίγῃ τὸ προσφάγι του ἢ νὰ ψήνῃ ρέγγες!

—Ἀκοῦς, Ἀλέξανδρε, ἐπέφερε μὲ βεβιασμένον πως γέλωτα, ἀκοῦς τὰ ἀπειλητικὰ αἰτήματα τοῦ ἀναγνωστικοῦ συνδικάτου; Κακὴν δημοκρατίαν τοὺς ἐδιδάξαμεν, φίλτατε, ἀλλὰ παρέλκει τώρα πᾶσα συζήτησις περὶ τοῦ ἀρίστου τῶν πολιτευμάτων. Λοιπόν, ἔχομεν τέσσαρας ἡμέρας ἕως τὰ Φῶτα, φρόντισε, Ἀλέξανδρε τὴν Παραμονὴν τὸ πρωΐ, νὰ μοῦ παραδώσῃς τὸ διήγημα.

—Μόνον ἂν ἐπήγαινα στὴν Σκιάθον, ὑπέλαβεν ὁ Παπαδιαμάντης, θὰ ἠμποροῦσα, ἴσως, νὰ τὸ γράψω.

—Λοιπόν, τί περιμένεις; ἐβρυχήθη ὁ Γαβριηλίδης. Ναυλώνω πλοῖον καὶ ἀποπλέεις εἰς τρεῖς ὥρας, μόλις φθάσῃς στρώνεσαι στὸ γράψιμο, οὔτε κεφάλι θὰ σηκώσῃς, Ἀλέξανδρε, οὔτε νερὸ θὰ πιῇς, οὔτε λέξιν θὰ ἀπευθύνῃς εἰς ἄλλον καὶ τὴν Παραμονὴν τηλεγραφεῖς τὸ διήγημα.

—Ἀλλὰ ἐνδέχεται λόγῳ τοῦ καιροῦ νὰ μὴ λειτουργᾷ ἡ τηλεγραφικὴ γραμμή, εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος.

—Τότε πλέεις εἰς Χαλκίδα καὶ τηλεγραφεῖς ἐκεῖθεν, καὶ δὲν ἀναχωρεῖς εἰς τρεῖς ὥρας ἀλλὰ τώρα ἀμέσως, καὶ λάβε τὸ ἥμισυ τῆς ἀμοιβῆς, εἶπεν ἐν ἐξάψει ὁ Γαβριηλίδης καὶ τοῦ ἐνεχείρισε φάκελον.

Ἀνάρπαστοι κατέβησαν εἰς Πειραιᾶ, ὁ Γαβριηλίδης ἐναύλωσε ταχύπλουν, ὁ Παπαδιαμάντης ἐπεβιβάσθη, καὶ τὸ σκάφος ἀπέπλευσεν. Ἐκ πείσματος τοῦ πλοιάρχου δὲν εἰσῆλθον εἰς τὸν Εὐβοϊκόν, τοῦ ὁποίου ὁ διάπλους εἶναι καταφανῶς ὀλιγότερον τρικυμιώδης ἀπὸ τὴν θαλασσίαν ὁδόν, τὴν διὰ τοῦ Αἰγαίου. Ἀνελπίστως ἐπέρασαν τὰ ἐπικίνδυνα τοῦ Καφηρέως ἄνευ ἰσχυρῶν κλυδωνισμῶν, ἀργότερα ὅμως ὁ καιρὸς ἤρχισε νὰ χειροτερεύῃ καὶ ὅταν πλέον προσήγγιζαν εἰς τὴν Σκύρον ἦτο ξίδι μοναχό, θάλασσα κιαμέτ! Ὁ καπετάνιος ἠγκυροβόλησε στὲς Τρεῖς Μποῦκες, τὸν ἀσφαλέστατον λιμένα τῆς νήσου, καὶ ἐδήλωσεν ὅτι δὲν πρόκειται «νὰ σηκώσῃ ἄγκυραν, ἂν δὲν ξανοίξῃ». Εἰς μάτην διεμαρτυρήθη ὁ Παπαδιαμάντης, λέγων ὅτι τὸ πλοῖον εἶχεν ἀδρῶς ναυλωθῆ καὶ ὁ πλοίαρχος ὤφειλε νὰ κάμῃ νόμο-τρόπο, ὥστε αὔριον, τὸ βραδύτερον, νὰ εὑρίσκωνται εἰς τὴν Σκιάθον. Ἐκεῖνος ἀντέτεινεν ὅτι καμμία ναύλωσις δὲν εἶναι ὑπερτέρα τῆς σωτηρίας τοῦ σκάφους, καὶ ἂς μὴ λησμονῇ ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει περιγράψει εἰς διήγημά του ἀβαρίας ἀναγκαίας πρὸς ἀποφυγὴν καταποντισμοῦ σκάφους καὶ ψυχῶν.

Ὁ Παπαδιαμάντης ἐκλείσθη εἰς τὸν θαλαμίσκον του. Ἦτο ἡ τετάρτη πρὸ τῆς ἑορτῆς ἡμέρα. Ἐξάπλωσεν εἰς τὴν κουκέταν του καὶ ἐσυλλογίζετο ὅτι, ἂν δὲν «ἔπεφτε ὁ καιρός» ἐκινδύνευε νὰ μὴ γράψῃ τὸ διήγημα καί, τὸ χειρότερον, νὰ χάσῃ τὰς Ὥρας τῶν Θεοφανίων. Ἀλλ᾿ ἂν ἐνέδωσεν εἰς τὴν παράλογον ἀπαίτησιν τοῦ Γαβριηλίδου, τὸ ἔκαμεν ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς Ἀκολουθίας τῶν Ὡρῶν ἐν τῇ προσφιλέστατῃ νήσῳ. Ὄχι, δὲν θὰ ἐπέτρεπεν ὁ Θεὸς νὰ μὴ τὰς συμψάλῃ μὲ τὸν κὺρ Ἀλεξανδρῆν, τὸν ψάλτην τοῦ ναοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν!

Ἤρχισε νὰ αἰσθάνεται θέρμην, καὶ μικρὸν ρίγος τὸν διεπέρασεν. Ἐσκεπάσθη καλῶς καὶ ἐσκέπτετο πλέον ὅτι ἡ ἐσπευσμένη ἀναχώρησις δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ μηνύσῃ εἰς τὸν ἐξάδελφον Ἀλέκον νὰ μὴ λείψῃ ἐκεῖνος κἂν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἐλισσαῖον. Ἀλλ᾿ ἐνεφανίσθη τότε ὅμιλος ἐνοριτῶν καί, κυρίως, ἐνοριτισσῶν τοῦ ναϋδρίου, οἱ ὁποῖοι ἐπρόβαλαν τὴν ἀπαίτησιν νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ ψάλῃ αὐτὸς τὰς Ὥρας. Ἄλλως, ἠπείλουν, θὰ ἐκκλησιάζοντο ἀλλοῦ. Τοὺς ἐνουθέτησε καὶ τοὺς ἐξώρκισε νὰ μὴ ἐκπειράζωσι Κύριον τὸν Θεόν των, εἰς τὰ θεῖα δὲν χωροῦν ἐκβιασμοί, καὶ πῶς ἦτον δυνατὸν νὰ εὑρεθῇ πάλιν εἰς Ἀθήνας ἄνευ θαύματος; Ἀπεδείχθησαν ὅμως «ἀγύριστα κεφάλια», καὶ ἐκεῖνος, διὰ νὰ μὴ κολασθῶσιν, ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν. Συντόνως κολυμβῶν ἔφθασεν αἰσίως εἰς Πειραιᾶ καὶ ἐκεῖθεν ἀνῆλθε διάβροχος εἰς Ἀθήνας καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν θαλπερὸν ναΐσκον, καθ᾿ ἣν στιγμὴν ὁ τριτεξάδελφός του ἡτοιμάζετο νὰ ψάλῃ τὸ ἐξαίσιον καὶ ἀθάνατον Δοξαστικὸν τῆς Ἐνάτης Ὥρας. Θεωρῶν ὅμως, ἄνευ ἐκπλήξεως, εἰσερχόμενον τὸν καταστάζοντα Παπαδιαμάντη τοῦ λέγει φυσικότατα:

—Ἀλέξανδρε, ἰδικόν σου τὸ Δοξαστικόν!

Ἠσθάνθη φρικίασιν εὐφροσύνης καὶ ἐξύπνησε καὶ ἐνόησεν ὅτι δὲν θὰ προλάβῃ τὰς Ὥρας τῶν Φώτων. Ἡ ἀδελφή του Κυρατσούλα, ποὺ εἶχε τὴν ἔγνοια του, τὸν ἠρώτησεν, ἐν συνοχῇ καρδίας· «Τί θέλεις, Ἀλέξανδρε;» Ἀφυπνίσθησαν σχεδὸν ἔντρομοι καὶ αἱ ἄλλαι, ὁποὺ ἐλαγοκοιμῶντο εἰς τὴν διπλανὴν κάμαρην.

— «Ἡσυχάσατε!», εἶπε πραέως, «θὰ ψάλω τὸ Δοξαστικόν».

Εἶτα μὲ τρέμουσαν φωνήν, ὡς πτηνὸν ἀποδημητικὸν ἀπερχόμενον εἰς θερμοτέρους οὐρανούς, ἐμινύρισε τὸ πανηγυρικὸν ᾆσμα: «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἀψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου... ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά».. Καὶ βλέπων ὅτι ὁ μέγιστος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν τὸν ἐπεσκίαζεν ἤδη διὰ τῶν χειρῶν καὶ τῶν πτερύγων του, ἔκλινε πρὸς τὴν πλευρὰν τῆς καρδίας καὶ ἀπέπτη.

 κείμενο από εδώ