Άνθρωπε! Βλέπω τις δικές σου αισθήσεις προσκολλημένες στα γήινα, βλέπω την σάρκα σου. Θυμάμαι την ημέρα που ήλθες στον κόσμο, τα πρώτα χρόνια της δικής σου ζωής, και τα επόμενα μέχρι και σήμερα. Μετά φέρνω στον νου μου την ημέρα εκείνη, όταν αφήσεις τον κόσμο αυτό, και μετά σε περιμένει αιωνιότητα, για την οποία είσαι προορισμένος από τη δημιουργία του κόσμου. Και δεν ξέρω τι να κάνω· να κλάψω τη δική σου τιποτένια μηδαμινότητα ή να θαυμάσω την παντοδυναμία και την ευσπλαχνία του Δημιουργού. Αυτός σου χάρισε την ζωή και κάποτε το θνητό σου σώμα θα το ενδύσει αθανασία. Ο θαυμασμός μου γίνεται μεγαλύτερος όταν βλέπω πως σε σένα, που είσαι σάρκα και αίμα, ο Κύριος και Θεός, ο Βασιλιάς των αιώνων, δίνει να τρως το δικό του Σώμα και να πίνεις το Αίμα του. Και αυτό γιατί ο Χριστός «εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού» (Εβρ. 5:7) έγινε κοινωνός της δικής μας σάρκας, για να κάνει εσένα να ζεις αιωνίως.

άγιος ιωάννης της κροστάνδης