ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Σάββατο, Ιουνίου 30, 2012

Η ελληνική καταγωγή των Ρωμιών της Συρίας που σήμερα σφαγιάζονται από τους μουσουλμάνους

 

AΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΝΟCΤΟC  : ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΜΑΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΑΡΗΤΗΡΗΤΟ ΣΤΟ "ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ"


ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΡΩΜΗΟΙ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΙΚΡΙΩΜΑ!

 

 


Κοιτάξτε τα μάτια, κοιτάξτε τα πρόσωπα αυτών των Ρωμιών της Συρίας, αυτών των Ελληνοσύρων, αυτών των Ορθοδόξων Ελλήνων της Αντιοχείας. Κοιτάξτε τους γιατί είναι σαν τα αρνιά στο μαντρί που πάνε για σφάξιμο. Κοιτάξετε αυτούς τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς που σκοτώνονται από τους μουσουλμάνους χωρίς να έχουν καμία βοήθεια από πουθενά. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας. Εμείς που γράφουμε για τους αγίους, εμείς που γεμίσαμε το διαδίκτυο με Ορθόδοξα ιστολόγια για να γράφουμε για σταρετς, για Φιλοκαλίες και Γεροντικά κι άλλα διάφορα Πατερικά βιβλία, για αδιάλειπτες προσευχές με κομποσκοίνια, και πέστε μου τί όφελος έχουν όλα αυτά όταν οι ομόθρησκοι μας στη Συρία κάθε μέρα σφαγιάζονται και μαρτυρούν για το Χριστό και εμείς τους αγνοούμε; Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας και ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, για να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή τη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, αλλά που για διάφορους λόγους τα δικά μας μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα κρύβουν από το κόσμο. Ας απαιτήσουμε από από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδος να σταματήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει. Ας βάλουμε όλοι στη πράξη τα λόγια του Χριστού και όχι μόνο να τα γράφουμε ή να τα διαβάζουμε.

Ποιοι είναι λιπών αυτοί οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου που τόσοι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη; Κατ' αρχήν σε αντίθεση με αυτούς τους κοντόφθαλμους που νομίζουν ότι Έλληνες είναι αυτοί που ζουν μόνο μέσα στα σύνορα του Ελλαδικού Κράτους, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Ελληνισμός ανθούσε πολύ πιο πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Ελλάδας. Αυτοί οι Ρωμιοί που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι κοινότητα με μακρά ελληνική κληρονομιά που χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιοχείας το 323 π.Χ. από το Σέλευκο Νικάτορα και από τη περίοδο της κατάκτησης της Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο. Οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου είναι Έλληνες της Αντιόχειας και η πλειοψηφία από αυτούς κατάγονται από Έλληνες Μακεδόνες εποίκους και Έλληνες της βυζαντινής περιόδου.

Η Συρία αρχικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα και ονομαζόταν Μεγάλη Συρία. Η Μεγάλη Συρία συμπεριλάμβανε, εκτός από το Λίβανο, και την επαρχία της Αλεξανδρέττας. Καθώς η επαρχία της Αλεξανδρέττας ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν υπόκειντο στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. 'Οταν η επαρχία της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Αντιοχείας μετανάστευσαν προς τη Συρία και το Λίβανο. Εκεί, βρήκαν άλλους Ρωμιούς της Εκκλησίας της Αντιοχείας που ζούσαν στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, που όμως είχαν χάσει την ελληνική γλώσσα και μιλούσαν πλέον μόνο αραβικά. Και αφού τ' αραβικά είναι σήμερα η κοινή γλώσσα της Λεβαντίνης η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Αντιοχείας έγιναν μια αραβόφωνη χριστιανική κοινότητα αν και μερικοί μιλούν ακόμη και Ελληνικά αλλά και Τουρκικά.
Τί γίνεται όμως με το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πώς επέδρασε πάνω στους Ρωμιούς της περιοχής κατά την πρόσφατη ιστορία; Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι το 1897 ο Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν Έλληνας στην καταγωγή και ελληνόφωνος. Με τη μεσολάβηση όμως της Ρωσίας η οποία ήθελε να έχει μια μεγαλύτερη επίδραση στη Μέση Ανατολή, ο Έλληνας Πατριάρχης (που ήταν Κύπριος στην καταγωγή) αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στη θέση του εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης. Την περίοδο εκείνη ήταν σε έξαρση και ο αραβικός εθνικισμός ο οποίος φυσικά ως ιδέα εισήχθη από την Ευρώπη. Όταν η Συρία έγινε ανεξάρτητη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη χώρα από το 1963, έθεσαν τον εθνικισμό και τον παναραβισμό ως προτεραιότητα για τη ενότητα της χώρας.
Η παρουσία, όμως, των Ρωμιών και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό (το οποίο είχε μετοικήσει εδώ και αιώνες από την Αντιοχεία) αποτελούσε μια ανωμαλία μέσα στο δόγμα του παναραβισμού αφού οι μουσουλμάνοι που ταύτισαν τον αραβισμό με το Ισλαμ τους θεωρούσαν ως ξένο στοιχείο . Έτσι, το Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη Συρία προθυμοποιήθηκε να προστατέψει τους Ρωμιούς από τους μουσουλμάνους, με αντάλλαγμα να ασπασθούν τον παναραβισμό. Και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτός το στόχος; Η συνεργασία του Κόμματος Μπάαθ με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας φυσικά! Έτσι, εδώ και δεκαετίες βλέπουμε το Πατριαρχείο Αντιοχείας να ασπάζεται τον παναραβισμό και να προωθεί την ιδέα στους Ρωμιούς ότι δεν είναι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά Άραβες.

Η προπαγάνδα αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν πολύπλευρη αφού ίδρυσε στο Λίβανο τη Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ από όπου αποφοίτησαν ιερείς και ιεράρχες οι οποίοι προωθούσαν τον αραβισμό στους πιστούς στις ενορίες και στις επισκοπές τους. Μάλιστα πολλοί Ρωμιοί διανοούμενοι συμμετείχαν ενεργά στην προώθηση του αραβισμού ανάμεσα στη κοινότητα των Ρωμιών με αντάλλαγμα την κυβερνητική εύνοια από τη Δαμασκό. Μάλιστα στο Λίβανο δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ρωμιούς και ένα κόμμα με το όνομα Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο είχε ως στόχο την ένωση του Λιβάνου με τη Συριά που φυσικά πήρε σώμα και οστά από την Κυβέρνηση της Συρίας με την ευλογία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Σε συνεργασία με τους προέδρους της Συρίας, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο σημερινός και οι προκάτοχοί του, έπαιξαν ένα βρόμικο παιχνίδι ενάντια στους Ρωμιούς της Συρίας και του Λιβάνου ξεπουλώντας την ελληνική εθνική τους συνείδηση και προσπαθώντας να τους πέσει ότι είναι Άραβες. Και επειδή η προπαγάνδα του αραβισμού ήταν μεθοδευμένη και μαζική, φαινομενικά, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι τα κατάφερε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στη Συρία. Ετσί, εδώ και πολλές δεκαετίες οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου αποκόπηκαν και απομονώθηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες συστηματικά και στοχευμένα από το ίδιο τους το Πατριαρχείο με στόχο να τους αραβοποιήσει.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας για δεκαετίες τώρα προπαγάνδιζε στο ποίμνιό του ότι ήταν άραβες. Και μπορεί όλα να φαίνονταν μια χαρά, και ότι η συνεργασία του Πατριαρχείου Αντιοχείας με το Κόμμα Μπάαθ να είχε φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα, όμως οι μουσουλμάνοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι οι Ρωμιοί ήταν πραγματικά άραβες αφού τους μισούσαν και ήθελαν να τους εξοντωνόσουν από τη χώρα. Μέχρι και πριν ένα χρόνο έβρισκαν εμπόδιο τη κυβέρνηση Άσαντ και το Κομμα Μπαάθ στην εξολόθρευση των Ρωμιών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Να, όμως που σήμερα το καθεστώς Άσαντ έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας και απειλείται με κατάρρευση. Οι μουσουλμάνοι έχουν βγάλει το μένος τους πάνω στους Ρωμιούς και τους Αλεβίτες οι οποίοι υποστήριζαν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ. Καθημερινά οι Ρωμιοί ομόθρησκοί μας εξοντώνονται από τους μουσουλμάνους, ενώ ο παναραβισμός του Πατρειαρχείου Αντιοχείας το μόνο που φαίνεται ότι κατάφερε τελικά είναι να απομονώσει το ποίμνιό του από τον υπόλοιπο ελληνισμό και να το οδηγήσει σαν σφαχτάρι στους Μουσουλμάνους.

Μέσα σε ένα χρόνο όπου ο Άσαντ έχασε τον έλεγχο της Συρίας, έχασε ταυτόχρονα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον έλενχο πάνω στους πιστούς του. Ο αραβισμός είναι πλέον μια νεκρή ιδέα, αλλά μετά από αυτό, ήρθε στην επιφάνεια και μια απρόσμενη αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι παρ' όλες τις κοινές προσπάθειες Άσαντ και Εκκλησίας, η μάζα των Ρωμιών δεν ταυτίστηκε με τον αραβισμό, πρώτα -πρώτα επειδή η λέξη Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός στ' αραβικά, είναι συνώνυμη με τη λέξη Έλληνας, και δεύτερον, επειδή ο αραβισμός είναι στενά συνδεδεμένους με τη θρησκεία του ισλάμ.

Σήμερα, που το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορεί πλέον να τους ελέγξει, οι Ρωμιοί της Συρίας, αλλά πρωτίστως αυτοί του Λιβάνου, προσπαθούν να ξαναπάρουν πίσω τις ελληνικές τους ρίζες, δημιουργώντας κοινοποιήσεις με στόχο να αποβάλουν από πάνω τους τόσα χρόνια αραβικής προπαγάνδας και να ενσωματωθούν πνευματικά με τους Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου. Στο Λίβανο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Ελληνορθόδοξο Κόμμα, με στόχο την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και ελληνικής ταυτότητας των Ρωμιών, με προσπάθεια να αναβιώσουν την Ελληνική γλώσσα. Έγραψαν για βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το ΛΑΟΣ του Καραντζαφέρη, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από αυτά τα δυο κόμματα που κατά τα άλλα «αγαπούν» τον ελληνισμό.
Εμείς σαν Έλληνες οφείλουμε να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε πρώτα-πρώτα για να μην σφαγιαστούν όλοι τους από τους μουσουλμάνους, και δεύτερον για να πάρουν πίσω την ελληνική τους ταυτότητα.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε από NOCTOC

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2012

Τη ΚΘ΄ – 29 Ιουνίου, μνήμη των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων και Κορυφαίων Πέτρου και Παύλου


Εις τούτους τους Κορυφαίους Αποστόλους, ποίαν υπόθεσιν εγκωμίων ημπορή τινας να επινοήση μεγαλιτέραν, από την μαρτυρίαν και ανακήρυξιν, οπού ο Κύριος εις αυτούς εποίησε; Τον μεν γαρ Κορυφαίον Πέτρον εμακάρισε, και πέτραν αυτόν ωνόμασεν, επάνω εις την οποίαν απεφάσισεν, ότι θέλει οικοδομήσει την Εκκλησίαν του (Ματθ. ις΄, 18). Τον δε Παύλον ο αυτός προείπεν, ότι θέλει γένη σκεύος εκλογής, διά να βαστάση το όνομά του έμπροσθεν εις βασιλείς και τυράννους (Πράξ. θ΄, 15).
Ήτον δε, ο μεν Άγιος Πέτρος, αδελφός Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος από πόλιν ευτελή και ποταπήν, ήτοι από την Βηθσαϊδά, υιός Ιωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Υρκανού Αρχιερέως των Ιουδαίων, ζών με πενίαν εσχάτην, και με τα ίδιά του χέρια ποριζόμενος τα προς το ζήν αναγκαία. Αφ’ ου δε ο πατήρ του Ιωνάς ετελεύτησε, τότε ο μεν Πέτρος, επήρεν εις γυναίκα την θυγατέρα Αριστοβούλου, αδελφού Βαρνάβα του Αποστόλου, και εγέννησε παιδία, ο δε Ανδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Βαπτιστής Ιωάννης εφυλάττετο από τον Ηρώδην εις την φυλακήν, τότε ο Κύριος πηγαίνωντας εις την λίμνην Γενησαρέτ, ευρήκε τον Ανδρέαν και Πέτρον, οίτινες εδιώρθοναν και εμπάλοναν τα δίκτυά των, και ούτως εκάλεσεν αυτούς. Όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν.
Και λοιπόν, ο μεν Πέτρος εκήρυξε πρότερον το Ευαγγέλιον εις την Ιουδαίαν, και Αντιόχειαν. Έπειτα εις τα μέρη της Μαύρης Θαλάσσης, και εις την Γαλατίαν και Καππαδοκίαν, Ασίαν, και Βιθυνίαν, εκατέβη δε έως και εις αυτήν την Ρώμην. Και επειδή ενίκησεν εκεί με τα θαύματα τον Σίμωνα μάγον, διά τούτο εσταυρώθη κατακέφαλα από τον Νέρωνα, καθώς αυτός ο ίδιος Πέτρος εζήτησε, και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.
Ήτον δε ο θεσπέσιος Πέτρος κατά τον χαρακτήρα του σώματος άσπρος εις το χρώμα, ολίγον κίτρινος, φαλακρός εις την κεφαλήν, σγουρά έχων τα επίλοιπα μαλλία. Είχε τους οφθαλμούς φαινομένους αιματώδεις, και ομοίους με το χρώμα του κρασίου. Ήτον άσπρος εις τα μαλλία της κεφαλής, είχε το μεν γένειον άσπρον και δασύ, την δε μύτην μακράν, είχε σηκωμένα επάνω τα οφρύδια, ήτον μέτριος κατά το μέγεθος, είχε το σχήμα του σώματος όρθιον, ήτον συνετός και φρόνιμος, εκινείτο οξέως από θεϊκόν ζήλον εναντίον της αδικίας. Ήτον συγχωρητικός εις τους μετανοούντας, εμεταβάλλετο ευκόλως, και ογλίγωρα εμετακίνει χωρίς φόβον τας προτέρας του αποφάσεις. Καθώς μάλλιστα έδειξε τούτο επί των έργων, όταν είπεν αυτώ ο Κύριος· «Εάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ’ εμού». Τούτον γαρ τον λόγον ακούσας, ευθύς μετεβλήθη, και την προτέραν του απόφασιν μετεκίνησεν. Ο γαρ ειπών πρότερον προς τον Κύριον· «Ου μη νίψης τους πόδας μου εις τον αιώνα», αυτός μεταβληθείς, είπε προς αυτόν· «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν». Και από μίαν υπερβολήν μετεκινήθη εις άλλην εναντίαν υπερβολήν, θερμός φανείς και εις το ένα και εις το άλλο, κατά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον, διά φιλοθεΐαν όμως και σκοπόν ένθεον.
Γράφει δε ο Δοσίθεος, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου, ότι τω Πέτρω φεύγοντι τον Νέρωνα, υπήντησεν ο Κύριος, και είπεν αυτώ, ότι υπάγει εις την Ρώμην διά να σταυρωθή δεύτερον. Όθεν ο Πέτρος γνούς το αίνιγμα, υπέστρεψεν εις την Ρώμην, και εσταυρώθη κατά κεφαλής, και ενταφιάσθη εις το Βατικανόν εις την καλουμένην Αυρηλίαν οδόν.
Ο δε Άγιος Παύλος, Εβραίος μεν ήτον και αυτός κατά το γένος, καταγόμενος από την φυλήν του Βενιαμίν. Φαρισαίος δε κατά την αίρεσιν, μαθητής γενόμενος του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, εις το άκρον γεγυμνασμένος τον του Μωσέως νόμον. Εκατοίκει δε εις αυτό το ομμάτι της Κιλικίας, ήτοι εις την Ταρσόν (εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Γίσχαλα). Ούτος λοιπόν επειδή και ήτον εραστής διάπυρος του παλαιού νόμου, διά τούτο επολέμει την Εκκλησίαν του Χριστού. Όθεν και με την εδικήν του γνώμην εφονεύθη ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Όταν δε επεγνώσθη παρά του Θεού, τότε ετυφλώθη κατά τους οφθαλμούς εις το μέσον της ημέρας, και φωνήν ήκουσεν άνωθεν θεϊκήν, η οποία τον έπεμπεν εις τον Ανανίαν τον αρχαίον μαθητήν του Κυρίου, ο οποίος εκατοίκει εις την Δαμασκόν, ήτοι το νυν τουρκιστί λεγόμενον Σάμ. Ούτος γαρ κατηχήσας και διδάξας τον Παύλον, εβάπτισεν αυτόν.
Σημείωσαι δε, ότι ο χρόνος της επιστροφής του Αποστόλου Παύλου ζητείται παρά πολλών. Καθότι ούτε ο Λουκάς αναφέρει περί αυτού εις τας Πράξεις, ούτε αυτός ο ίδιος Παύλος εσημείωσεν αυτόν εις τας Επιστολάς του. Οι ακριβέστεροι όμως χρονολόγοι λέγουσιν, ότι ο Παύλος επέστρεψεν εις την του Χριστού πίστιν, εν τω τριακοστώ έκτω έτει από Χριστού, ήτοι τρεις χρόνους μετά την Ανάληψιν, και ακόμη ολιγώτερον. Εν τω εικοστώ δε πρώτω έτει του Τιβερίου Καίσαρος, κατά τον οποίον τούτον καιρόν συνεκροτήθη πόλεμος μεταξύ Ηρώδου του τετραρχούντος της Γαλιλαίας, και Αρέτα του βασιλέως των Αράβων. (Όρα εις την νεοτύπωτον Εκατονταετηρίδα.)
Επειδή λοιπόν ο θεσπέσιος Παύλος έγινε σκεύος εκλογής, διά τούτο διεπέρασεν όλην την οικουμένην, ωσάν να είχε πτερά. Εις την Ρώμην καταντήσας εδίδαξε πολλούς Έλληνας, και εκεί εις όλον το ύστερον ετελείωσε και την ζωήν του, αποκεφαλισθείς υπό του βασιλέως Νέρωνος, διά την ομολογίαν του Χριστού. Λέγουσι δε ότι από το κόψιμον του λαιμού του, έτρεξεν αίμα ομού με γάλα. Αγκαλά δε και κατά τους χρόνους εμαρτύρησεν ο Παύλος ύστερα από τον Πέτρον, όμως τα άγια αυτών λείψανα, εβάλθησαν ομού εις ένα τόπον.
Ήτον δε ο μακάριος Παύλος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, φαλακρός εις την κεφαλήν, ήτοι χωρίς μαλλία. Είχε τα ομμάτια χαροποιά, και τα οφρύδια κάτω νεύοντα. Είχε το γένειον πολλά εύμορφα κατεβασμένον, είχε την μύτην κυρτήν, και πρέπουσαν εις όλον το πρόσωπόν του, ήτον στολισμένος με μαύρας ομού και άσπρας τρίχας. Ήτον κυρτός εις το σώμα, και εύρωστος και μικρόσωμος. Ήτον συνεσταλμένος κατά τα ήθη και φρόνιμος, και γεμάτος από θεία χαρίσματα. Είχε σεμνά κινήματα, και λόγους γλυκείς. Ετράβιζεν εις την αγάπην του όλους εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, με την δύναμιν των θαυμάτων.
Σημείωσαι, ότι Γάϊος ο εκκλησιαστικός ανήρ, και Διονύσιος ο Κορίνθου Επίσκοπος γράφουσιν, ότι εις την αυτήν ημέραν, καθ’ ην εσταυρώθη ο Πέτρος, απεκεφαλίσθη ύστερον και ο Παύλος, και ενταφιάσθη εις την λεγομένην Υστιακήν οδόν, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου. Και οι δύω δε ούτοι Κορυφαίοι Απόστολοι, ήτον γεμάτοι από την θείαν χάριν του Αγίου Πνεύματος. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω σεπτώ Ναώ των Αγίων Αποστόλων των Μεγάλων, και εις το Ορφανοτροφείον, και εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι κοντά με την αγιωτάτην Μεγάλην Εκκλησίαν, και εις όλας τας κατά τόπον αγίας του Χριστού Εκκλησίας.
Εις τούτους τους δύω Αγίους Αποστόλους, η εμή αδυναμία εφιλοπόνησεν εικοσιτέσσαρας οίκους κατά αλφάβητον, οίτινες συνεκδοθήσονται μετά των Επιστολών του Παύλου. Ομοίως και τέσσαρα τροπάρια στιχηρά εν τω μεγάλω εσπερινώ, κατά αίτησίν τινων φιλαποστόλων, τα οποία ετυπώσαμεν εν τω τέλει του παρόντος Ιουνίου.
Εις τους δύω τούτους Αποστόλους εγκώμιον έπλεξεν ο θείος Χρυσόστομος, ου η αρχή· «Ουρανού και γης άμιλλαν ορώ». Γρηγόριος ο Παλαμάς, ου η αρχή· «Η των Αγίων εκάστου μνήμη». Νικήτας ο Ρήτωρ, ου η αρχή· «Τίς ο τερπνός ούτος ήχος;» (Σώζονται εν τη Λαύρα, εν τω Κοινοβίω του Διονυσίου, εν τη των Ιβήρων και εν τω τετάρτω Πανηγυρικώ της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου. Εν τούτω και εν τη Λαύρα σώζεται και εν υπόμνημα κατά την παρούσαν ημέραν, ου η αρχή· «Και των τεχνών ου μόνον τους εξ αρχής Πατέρας».) Εν δε τη Ιερά Μονή των Ιβήρων, σώζονται άλλα δύω εγκώμια του αυτού Νικήτα Ρήτορος του και Δαβίδ επονομαζομένου. Έν μεν, εις τον Πέτρον, ου η αρχή· «Ως ηδεία της ημέρας η χάρις». Έτερον δε, εις τον Παύλον, ου η αρχή· «Πάσα μεν εορτή και πανήγυρις». Ομοίως σώζεται εν αυτή και άλλο εγκώμιον Γενναδίου Σχολαρίου του Κωνσταντινουπόλεως, ου η αρχή· «Εμοί δε φησι λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός». Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζεται το Μαρτύριον των δύω τούτων, ου η αρχή· «Εγένετο μετά το εξελθείν τον μακάριον Παύλον».
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2012

Ερώτηση: Πάτερ, να αποθηκεύουμε τρόφιμα για την πείνα που θα έρθει;





Απάντηση:


25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε [ἢ τί πίητε], μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; 26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; 27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνουσιν· οὐ κοπιῶσιν οὐδὲ νήθουσιν· 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 30 εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, Τί φάγωμεν; ἤ, Τί πίωμεν; ἤ, Τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητοῦσιν· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει αὑτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς. 
 (Ιω. 16:33.14:1)

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε. αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» 


Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε

 και εκτός αυτών πρέπει να 
ξέρεις κάτι σημαντικό, πού ολοένα
καταφέρνεις να σου διαφεύγει:

Η ΠΕΙΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ

Η ΠΕΙΝΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΕΡΘΕΙ
ΚΑΙ ΗΔΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ!



ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΟΥΝ ΤΡΟΦΙΜΑ ΔΩΣ'ΤΑ ΤΩΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΠΛΑΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.
ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΕ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΕ
ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕ ΤΗΝ ΖΩΣΑ ΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ
ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΗΝ ΑΥΡΙΟΝ ΝΑ ΜΕΡΙΜΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΟΝ.

ΔΩΣΕ ΑΡΤΟ ΚΑΙ ΛΑΒΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ! 


Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΛΙΜΟΚΤΟΝΕΙ ΑΥΡΙΟ
ΛΙΜΟΚΤΟΝΕΙ ΤΩΡΑ...

Πρέπει να μεταλάβω ή όχι;





Δώδεκα μίλια έξω από τη Δαμασκό ασκήτευε ένας στυλίτης.
Κάποτε σκανδαλίστηκε μ' έναν ιερέα της πόλης, για τον οποίο πληροφορήθηκε πώς έπεφτε σε σαρκική αμαρτία. Σε λίγες μέρες ο ιερέας αυτός έτυχε να πάει να λειτουργήσει στο μοναστήρι,
όπου βρισκόταν και ο στύλος του ασκητή.

Την ώρα του κοινωνικού, ο στυλίτης κατέβασε σ' ένα καλάθι το άγιο Ποτήριο πού είχε μαζί του, και μέσα σ' αυτό του έβαλαν τα άχραντα Μυστήρια.

Όταν όμως ανέβασε πάνω την θεία Κοινωνία, δίσταζε να μεταλάβει.

Έφερνε στο νου του την κατηγορία πού είχε ακούσει για τον λειτουργό ιερέα, και συλλογιζόταν:
Άραγε, έχει αγιασθεί αυτή η μερίδα; Επιφοίτησε σ' αυτή το άγιο Πνεύμα ή εμπόδισε τον ερχομό Του η αμαρτία του λειτουργού;

«Έτσι όπως είμαι σκανδαλισμένος με τον ιερέα, πρέπει να μεταλάβω ή όχι

Ενώ συλλογιζόταν αυτά, ο Θεός οικονόμησε να συμβεί κάτι φρικτό, για να πληροφορηθεί ο στυλίτης και συνάμα να στηριχθεί κάθε χριστιανική ψυχή.

Την ώρα πού τεμαχιζόταν το πανάγιο Σώμα, πριν τη μετάληψη του λαού, μία μερίδα κύλησε από το δισκάριο κι έπεσε στην αγία τράπεζα, όπου μεταβλήθηκε σε σάρκα μπροστά στα μάτια όλων όσων
βρίσκονταν εκεί.

Ο λειτουργός, θαμπωμένος, δοκίμασε ν' ακουμπήσει και να ψηλαφίσει την αγία μερίδα.

Μόλις όμως την άγγιξε, εκείνη κόλλησε στο δάχτυλό του σαν ζωντανή, φρεσκοσφαγμένη σάρκα και καθώς τράβηξε το χέρι του, υψώθηκε και η αγία μερίδα κολλημένη στο δάχτυλο.

Αμέσως έσταξαν τρεις σταγόνες Αίμα στην αγία τράπεζα, πού πότισαν το πρώτο και δεύτερο κάλυμμα κι έφτασαν μέχρι το μάρμαρο.

Όταν πληροφορήθηκε ο στυλίτης το θαυμαστό γεγονός, μετάλαβε με φόβο και τρόμο την αγία μερίδα πού του είχαν στείλει, και ομολόγησε σ' όλους τη δυσπιστία του.

Ο όσιος Αναστάσιος ο Σιναίτης, πού διηγήθηκε τη θαυμαστή αυτή ιστορία, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος.

Αξιώθηκε να δει, να προσκυνήσει και να πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τη θεόσαρκη μερίδα.

Κάποτε βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε ένα δαιμονισμένο με αδίσταχτη πίστη του κρέμασε στο λαιμό, μέσα σε σακουλάκι, την αγία μερίδα, και σε μερικές μέρες ο ασθενής είχε θεραπευθεί.

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2012

Εγκώμιον εις το Γενέσιον του Αγίου ΠΡΟΦΗΤΟΥ Προδρόμου – Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου.

Ακόμα κι αν ο λόγος μας έμοιαζε με ανοιξιάτικο ύμνο καλλικέλαδου αηδονιού, πολύ φτωχά θα πετύχαινε να υμνήσει την μεγάλη φωνή της αληθείας, που γεννιέται
σήμερα. Αλλά πάλι, αυτός εδώ ο λόγος, έτσι ασθενικός, ξερός και κακόηχος, πως θα υμνήσει την μεγάλη προφητική δόξα; Πως θα αινέσει το εξαίρετο αποστολικό
αξίωμα; Πως θα δοξάσει το παράξενο θάμβος των μαρτύρων; Και διαπιστώνω, εξετάζοντας προσεκτικά τούτο, πως ο καθένας από τους υπόλοιπους αγίους εγκωμιάσθηκε από κάποιον άλλον, ο υψηλός στην αρετή από κάποιον επίσης υψηλό, και ο μετριώτερος από κάποιον μέτριο. Γι’ αυτόν, όμως, που τώρα ευφημείται κατ’ εξοχήν, το εγκώμιο προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό τον Θεό, που είναι η αλήθεια. Γιατί αναφέρει: «Κανείς μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει αναφανεί ανώτερος από
τον Ιωάννη τον Βαπτιστή». Επειδή, λοιπόν, ο Μεγάλος Πρόδρομος έχει επαινεθεί τόσο ανυπέρβλητα από τον Ανώτατο Λόγο (Θεό Λόγο), έχει άραγε, ανάγκη, αγαπητοί
ακροατές, από τα δικά μας φτωχά λόγια;


 Ελάτε, λοιπόν όχι μόνο οι γειτονικές περιοχές, αλλά και όλα τα περίχωρα του νοητού Ιορδάνου, να γιορτάσουμε την ημέρα, να πανηγυρίσουμε με τη γέννηση.
Να δούμε το παράξενο μυστήριο, να δούμε το παράδοξο τελούμενο σήμερα, να εμβαθύνουμε στα όσα θαυμαστά συνέβησαν στον Ζαχαρία, να αναγγείλουμε την ευεργεσία, που έγινε στην Ελισάβετ, και να ευχαριστήσουμε γι’ αυτήν. Οι γονείς του Προδρόμου δεν ήταν άσημοι, για να αναδειχθεί από τέτοιους αυτός μέγιστος, αλλά,
αντίθετα, επίσημοι και περίδοξοι. Ο μεν Ζαχαρίας, σαν άλλος Ααρών και κατά την ηλικία και κατά το αξίωμα, φορώντας την ιερατική στολή, δηλαδή το εγκόλπιο,
την επωμίδα, τον μακρύ μέχρι τα πόδια χιτώνα με τα κρόσια, την καλύπτρα της κεφαλής και τη ζώνη, και όλα αυτά πεποικιλμένα με χρυσό και πολύτιμους λίθους
και υάκινθο και βύσσο, εισήλθε στα Άγια των Αγίων την ημέρα της ιερουργίας του στο ναό. Η δε Ελισάβετ, ισότιμη με τη Σάρρα και μάλλον ως συγγενής της Παναγίας,
ανώτερη. Γιατί γεννά μετά από μια περίοδο στειρώσεως και με υπόσχεση Θεού, όχι τον Ισαάκ, που κλήθηκε δούλος του Θεού, αλλά τον Ιωάννη, που υπήρξε γνήσιος
φίλος του Κυρίου. Μακαρία άγονη κοιλία, που κυοφόρησες τέτοιο βρέφος «Μακαρία άκαρπη γη, που βλάστησες τέτοιο στάχυ»

 Μέσα από μια εικόνα, όμως, αρκετά ενδεικτική, θα σας παρουσιάσω το μεγάλο ανάστημα του Προδρόμου. Όπως, λοιπόν, κάποιος βασιλέας εξέρχεται από τα ανάκτορα με βασιλική μεγαλοπρέπεια, έχοντας τοποθετήσει στην πρώτη γραμμή μερικούς ραβδούχους και σκηπτροφόρους, στη συνέχεια υπάτους και υπάρχους, και ταξιάρχους, και στο τέλος κάποιον μεγαλύτερου αξιώματος, μετά από τον οποίο ευθύς αμέσως κάνει ο ίδιος ο βασιλέας την εμφάνισή του, προβάλλοντας με όλη του τη λάμψη μέσα στον χρυσό και τους πολύτιμους λίθους, παρόμοια, νομίζω, στοχάσου και για τον αληθινό και μοναδικό βασιλέα των πάντων, τον Χριστό και Θεό μας. Και
όταν επρόκειτο ο βασιλέας αυτός να σαρκωθεί και να κατέλθει στην οικουμένη, προηγήθηκαν αυτού πατριάρχες, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ. Έπειτα ο Μωϋσής ο θείος κήρυκας και ο Ααρών και ο Σαμουήλ και όλη η ομήγυρις των προφητών. Τελευταίος στη σειρά εμφανίσθηκε ο Ιωάννης, και ευθύς ο Δεσπότης Χριστός, που γι’ Αυτόν έλεγε ο Ιωάννης: «Αυτός, που με ακολουθεί, ήδη προηγείται, μια που και από καταβολής κόσμου ήταν πρώτος». Και σύμφωνα με αυτό που έχει λεχθεί, αποδεικνύεται, πως ο τελευταίος κατά την τάξη είναι ανώτερος κατά την αξία. Έτσι, λοιπόν, ο Μέγας Πρόδρομος, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Υιός και Λόγος
του Θεού, θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πρώτος ανάμεσα στους προφήτες και τους αποστόλους και όλους τους άλλους γενικά, κλείνοντας τον κύκλο των Προφητών, και
ανοίγοντας τον κύκλο των Αποστόλων. 


 Και συνέβη, λέγεται, πως μόλις άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος με αγαλλίαση στην κοιλία της». Ιωάννη, μακάριο βρέφος,
ακοίμητο έμβρυο_ Ο κυοφορούμενος μέσα στην μητρική κοιλία, πως ταυτόχρονα βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο; Ο ήδη ατελής, πως είναι και υπερτέλειος; Έμβρυο μόλις 6 μηνών, πως πολυχρόνιο; Πως, χωρίς ακόμα να μπορείς να διανοηθείς, φρονείς συνετά; Πως, χωρίς να μπορείς να μιλήσεις, ξαφνικά γίνεσαι εύλαλος; Πες μας, λοιπόν, πες μας, πως κλεισμένος μέσα στο σκοτεινό χώρο των μητρικών σπλάχνων, χωρίς να βλέπεις, χωρίς να ακούς, χωρίς να έχεις ακόμα ψελλίσει, χωρίς να έχεις κάνει ακόμα ούτε ένα βήμα, χωρίς να έχεις καν δώσει καλά- καλά ούτε ένα χαμόγελο, πως απόκτησες το διορατικό χάρισμα; Πως εκφράζεσαι τόσο σοφά; Πως θεολογείς;
Πως σκιρτάς με τόση χαρά; Γιατί νιώθεις τέτοια αγαλλίαση; Αποκρίσου μας, αποκρίσου μας, άξιε κάθε θαυμασμού. Μέγα το τελούμενο μυστήριο, απαντά, και έξω από κάθε ανθρώπινο συλλογισμό το διαδραματιζόμενο. Όντως επιτελώ παράδοξα θαύματα, μια και πρόκειται να φανερώσω Αυτόν, που θα υπερβεί τους όρους της φύσεως. Όντας έμβρυο βλέπω, επειδή ακριβώς παρατηρώ να κυοφορείται ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ακροάζομαι, μια και έχω συνείδηση των πάντων, γιατί γεννιέμαι για να
είμαι η φωνή του Λόγου του Θεού. Αναφωνώ, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνομαι, πως σαρκούται ο μονογενής Υιος του Πατρός. Σκιρτώ, καθώς αισθάνομαι να παίρνει
ανθρώπινη μορφή ο Ποιητής των πάντων. Αγάλλομαι, καθώς στοχάζομαι, πως σαρκώνεται ο Λυτρωτής του κόσμου. Σας αναγγέλλω, απαντά, πως κατεβαίνει ο Θεός στον κόσμο, και προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση. Προπορεύομαι και ετοιμάζω την ελευσή Του, και εγώ πρώτος κατά κάποιον τρόπο προεξάρχω της δοξολογίας ευχαριστώντας τον Θεό. Καθώς και ο Δαυίδ λέει και προφητεύει, «λάβετε τύμπανο, γλυκύφθογγη λύρα και κιθάρα, και υμνήστε και ευχαριστήστε και σεις με τη σειρά σας, και διηγηθείτε τα θαυμάσια Αυτού». 



ολόκληρο εδώ

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2012

Ο γέροντας Ισίδωρος και η πλάση... Τα «σιωπηλά και ήσυχα παιδιά της γης»



 
Ο Πατήρ Ισίδωρος (εκοιμήθη στις 3 Φεβρουαρίου του 1908, με το παλαιό ημερολόγιο που ακολουθεί η ρωσική Εκκλησία) ενώ έζησε στον κόσμο τούτο, δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου».
Μπροστά στο ειρηνικό χαμόγελό του τα γήινα έχαναν το βάρος τους, ενώ οι έγνοιες και τα προβλήματα εξανεμίζονταν.

Οι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι», που προσέτρεχαν στην βοήθειά του, ανακουφίζονταν και επέστρεφαν αναπαυμένοι.

Ο Γέρων Ισίδωρος διέμενε στο Ερημητήριο της Γεσθημανή, μια Σκήτη έξω από τη Μόσχα. Ήταν πράος και συγκαταβατικός με όλους: ανθρώπους και ζώα. Ήταν ευσπλαχνικός και έδινε πάντα τροφή στα πουλιά και στα ζώα. Στην Σκήτη του εξέτρεφε ακόμα και τρωκτικά: αρουραίους, ποντίκια, αλλά και βατράχια. Ήθελε να θεραπεύη όλα τα πλάσματα του Θεού.
Μία ημέρα, καθώς βάδιζε, είδε μία γάτα να έχη αρπάξει στα νύχια της ένα πουλάκι και να είναι έτοιμη να το φάη. Με μεγάλο κόπο, ο Πατήρ Ισίδωρος ανάγκασε την γάτα να παρατήση την λεία της. Έτσι το πληγωμένο σπουργιτάκι έγινε μόνιμος κάτοικος του κελλιού του Γέροντα.
Ο στάρετς (=γέροντας, πνευματικός διδάσκαλος) Ισίδωρος 
 
Κάποτε τον ρώτησαν, αν τον ενοχλούν τα ποντίκια. Εκείνος χαμογέλασε και είπε:

- Καθόλου δεν μ' ενοχλούν. Τους δίνω μεσημεριανό και βραδινό κι έτσι ησυχάζουν. Πρίν, πηγαινοέρχονταν με μανία γύρω-γύρω στο κελλί. Τώρα, όμως από τότε που άρχισα να τους βάζω την τροφή τους μπροστά στις φωλιές τους, ηρέμησαν. Δεν μ' ενοχλούν στο παραμικρό.

Κάποια άλλη φορά βρισκόταν στην εξοχή με κάποιους πιστούς και είδε ένα βάτραχο να κάθεται πάνω σ' ένα βράχο. Ο Γέροντας τον πλησίασε και έφερε τα μάτια του στο ύψος των ματιών του βατράχου. Έτσι κοιτάζοντάς τον, άρχισε με καθαρή φωνή να ψέλνη τους Ψαλμούς του Δαυΐδ. Μία θεία ενέργεια ξεχύθηκε τότε μέσα από τον σεβάσμιο Γέροντα και κατέκλυσε όλους τους παρευρισκομένους. Ακόμα και ο βάτραχος έμεινε ακίνητος και εκστασιασμένος, όσην ώρα κρατούσαν οι Ψαλμοί.

Ο Πατήρ Ισίδωρος είχε μια βαθειά αγάπη για όλα τα πουλιά, τα ζώα, τα λουλούδια..., για οτιδήποτε εκινείτο στον αέρα, στο νερό και στην γη, για οτιδήποτε φύτρωνε. Αν εύρισκε σπόρο καταγής, τον μάζευε και τον φύτευε στην «Εσώτερη Έρημο», σ' ένα παλιό κονσερβοκούτι, που είχε βρει πεταμένο στον δρόμο. Και συνήθιζε να λέη, ότι αυτό το έκανε, επειδή λυπόταν αυτά τα «σιωπηλά και ήσυχα» παιδιά της γης.


Απόσπασμα από το βιβλίο "Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", επιμέλειας Σίμωνος Μοναχού. Πίνακας της Ρωσίδας εικαστικού Έλενας Τσερκάσοβα.

Τι είναι Μασονία


Ανταποκρινόμενος σε παράκληση Χριστιανών μας να μάθουν τι είναι η Μασονία αναφέρω με συντομία τα εξής:
Έχουμε τον παλαιότερο Μασονισμό που ήταν καθαρά επαγγελματικός και είχε ως μέλη του κτίστες και ξυλουργούς, που ανελάμβαναν εργολαβικά την ανοικοδόμηση διαφόρων οικοδομημάτων αποκρύπτοντας τα μυστικά της τέχνης στους άλλους συντεχνίτες τους, που δεν άνηκαν στην οργάνωσή τους.
Τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών συνεργάστηκαν και με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για το κτίσιμο Ιερών Ναών. Η Παπική αυλή τα έθεσε υπό την προστασία της, και διάφοροι Πάπες τους παρεχώρησαν προνόμια, ώστε να είναι απαλλαγμένοι από φόρους και άλλες επιβαρύνσεις και ελεύθεροι να εξασκούν τις τέχνες τους. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ελεύθεροι Τέκτονες.
Όταν τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών ανελάμβαναν την ανέγερση κάποιου οικοδομήματος, έπρεπε κάπου εκεί κοντά να έχουν που να μείνουν. Έτσι δημιουργήθηκε η «Στοά», η οποία στην αρχή ήταν ένα παράπηγμα στο οποίο οι εργαζόμενοι στα διαλείμματα της δουλειάς τους πήγαιναν για να ξεκουραστούν και να φάνε κάτι.
Έκτος από τα επαγγελματικά μυστικά, οι συντεχνίες αυτές είχαν και κάποια συνθήματα με τα οποία εγνωρίζοντο με ομοϊδεάτες συναδέλφους τους, που ήρχοντο από άλλα μέρη και οι οποίοι εγένοντο δεκτοί σε ελεύθερη επικοινωνία και συνεργασία μαζί τους.
Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά και δεν υπάρχει στη Μασονία καμμιά μύηση για την πρόσληψη νέων μελών. Οι τέκτονες την Επαγγελματικής Μασονίας επίστευαν στην αγία Τριάδα και κάθε ένας απ’ αυτούς έπρεπε να είναι πιστός στο Θεό και στην Εκκλησία και να αποφεύγει τις πλάνες και τις αιρέσεις.
Από τον 17ο αιώνα μ.Χ. και μετά η Μασονία (από την αγγλική λέξη Mason = κτίστης) εγκατέλειψε τον επαγγελματικό της χαρακτήρα και άρχισε να παίρνει θεωρητικό χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι κατά την περίοδο αυτή εισχώρησαν στη διδασκαλία των Μασόνων ειδωλολατρικά και Ιουδαϊκά στοιχεία, η θρησκεία τους εξακολουθεί να είναι η χριστιανική. Οι Τεκτονικές στοές έχουν ως προστάτη τους κυρίως τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.
Το 1717 μ.Χ. ιδρύθηκε στο Λονδίνο, με την συνένωση των τελευταίων τεσσάρων επαγγελματιών στοών η Μεγάλη Στοά, που είναι η μητέρα της θεωρητικής Μασονίας.
Από εδώ και πέρα η Μασονία χάνει την απλότητα που είχε πριν, καθώς και την αποκλειστική σχέση της με την Εκκλησία και τη Χριστιανική πίστη γενικά. Απλώνεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Στη Γαλλία αναλαμβάνει την διεύθυνση των μασονικών στοών ο αδελφός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη Ιωσήφ. Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι του Κράτους μπαίνουν στη Μασονία, η οποία αποκτά πολιτική δύναμη και αναμιγνύεται στα δημόσια πράγματα με συνωμοσίες και άλλους κρυφούς και ύπουλους τρόπους. Στη Γαλλική Επανάσταση έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο.
Οι Μασόνοι σήμερα πιστεύουν σε ένα δικό τους απρόσωπο Θεό που τον ονομάζουν Μ.Α.Τ.Σ., δηλαδή Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος. Στις στοές τους δεν θα ιδή κάποιος Σταυρό ή εικόνα του Χριστού. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, είναι γι’ αυτούς ένας απλός Μύστης, όπως περίπου ο Πυθαγόρας, ο Βούδας και άλλοι.
Το Σκωτικό Μασονικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1804 περιλαμβάνει 3 μυήσεις και 33 βαθμούς. Στο τρίτο βαθμό γίνεται μια τελετή γύρω από τον δολοφονικό θάνατο του Διδασκάλου Χιράμ και την αναζήτηση του λειψάνου του. Πράγματι στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος για κάποιο Χιράμ από την Τύρο που τον κάλεσε ο βασιλιάς Σολομών να βοηθήσει στο κτίσιμο του Ναού των Ιεροσολύμων. Τα παρά πέρα όμως περί δολοφονίας, αναζητήσεως του λειψάνου του κ.λπ. είναι τελείως φανταστικά και μυθικά.
Η Μασονία, όπως είναι γνωστή σήμερα, δεν είναι απλή φιλανθρωπική και φιλοσοφική οργάνωση, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της. Είναι μια υπερθρησκεία με συγκρητιστικό χαρακτήρα. Έχει δηλαδή στη διδασκαλεία της στοιχεία Ειδωλολατρικά και Αποκρυφιστικά, Ιουδαϊκά και Χριστιανικά. Πιστεύουν οι Μασόνοι ότι αποτελούν μια παγκόσμια αδελφότητα. Αποκαλούν αδελφό κάθε ένα που ανήκει σ’ αυτούς, είτε αυτός είναι Μωαμεθανός είτε Βουδιστής, είτε οτιδήποτε, ενώ τον μη Μασόνο τον αποκαλούν βέβηλο, έστω κι αν αυτός είναι Χριστιανός.
Η Μασονία είναι θρησκεία και στηρίζεται κυρίως στα αρχαία ειδωλολατρικά μυστήρια. Έχει Ναό που τον ονομάζουν στοά, όπου γίνονται οι διάφορες τελετές τους: Υιοθεσία λυκιδέως (κάτι παρόμοιο με το Χριστιανικό Βάπτισμα), γάμος, μνημόσυνα και άλλα. Έχουν βαθμούς αξιωματούχων που κάμνουν τις τελετές τους, ντυμένοι με ιδιαίτερες στολές, όπως είναι ο Σεβάσμιος, ο Σεβασμιότατος, ο Διδάσκαλος, ο Μέγας Διδάσκαλος, οι επόπτες. Χρησιμοποιούν διάφορα σύμβολα. Κάπου φαίνεται και η Αγία Γραφή, όχι όμως όπως την εννοούμε εμείς οι Χριστιανοί, αλλά ως απλό σύμβολο. Στις μυστηριώδεις τελετές τους χρησιμοποιούν ανθρώπινο σκελετό και σε κάποιο βαθμό υποχρεώνουν τον μυούμενο στη Μασονία να πιεί κρασί μέσα σε νεκροκεφαλή που την έχουν φτιάξει να φαίνεται σαν Κύπελλο.
Ένας που γίνεται Μασόνος δεν υποχρεώνεται να αλλάξει την πίστη του. Ο Χριστιανός μπορεί να είναι πάλι Χριστιανός και ο Μουσουλμάνος να είναι Μουσουλμάνος, παράλληλα με τη Μασονική του ιδιότητα.
Γεννιέται όμως το ερώτημα. Επιτρέπεται ο Χριστιανός να είναι ταυτόχρονα και Μασόνος;
Για την Ορθόδοξη Πίστη μας κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Όταν μάλιστα η Εκκλησία μας έχει τοποθετηθεί κατ’ επανάληψιν κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο απέναντι στο θέμα αυτό.
Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά:
1. Η διορθόδοξη επιτροπή που συνήλθε από 8 έως 23 Ιουνίου 1930 στο Άγιον Όρος χαρακτήρισε τη Μασονία ως σύστημα αντιχριστιανικό και πεπλανημένο.
2. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12 Οκτωβρίου 1933 υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός υπενθυμίζει τις παλιές εθνικές μυστηριακές θρησκείες και λατρείες, από τις οποίες κατάγεται και των οποίων αποτελεί συνέχεια και αναβίωση.
3. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως μυστηριακή θρησκεία, προέκταση των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών και τελείως ξένη και αντίθετη προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας και δηλώνει κατηγορηματικά ότι η ιδιότης του Μασόνου, υπό οποιαδήποτε μορφή, είναι ασυμβίβαστη προς την ιδιότητα του Χριστιανού, που είναι μέλος του Σώματος του Χριστού.
4. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1966 θεωρεί τη Μασονία παγανιστική θρησκεία ασυμβίβαστη με τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζοντας τη ως αντίχριστο σύστημα.
Στην μασονική εγκυκλοπαίδεια (Encyclopedia of Freemasonry vol. 2 Chicago 1947) διαβάζουμε τα εξής: οι ανώτεροι βαθμοί του Τεκτονισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά συμπύκνωσης των διάφορων μορφών του εσωτερισμού (Σελ. 127).
Στην ίδια σελίδα αναφέρεται ότι πέρα από τον 3ο βαθμό περικλείεται μέγιστο μέρος της αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Αλλιώς θα ήτο αδύνατον να κατανοηθούν οι βαθμοί αυτοί, τα σύμβολα και οι αλληγορίες τους. Στην σελίδα 510 αναφέρεται ότι σε πλείστους ανωτέρους τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήση της Καβάλα (αποκρυφιστικό βιβλίο του Ιουδαϊσμού). Ολόκληρα δε τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθεί επάνω στις αρχές της.
Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του ειδωλολατρικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Κανείς, αναφέρεται στην εγκυκλοπαίδεια αυτή, εξετάζοντας προσεκτικά τους τρόπους με τους οποίους η ανάσταση ή η επιστροφή στην ζωή εδιδάσκοντο με σύμβολα και τελετές στ’ αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερα στην τεκτονική μύηση, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι ο Τεκτονισμός προήλθε από τα αρχαία μυστήρια (τα ειδωλολατρικά). Στις σελίδες 127, 151, 633 της μασονικής αυτής εγκυκλοπαίδειας ομολογείται ότι οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί της Μασονίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά πιστή επανάληψη των περί αθανασίας της ψυχής διδαγμάτων των αιγυπτιακών, διονυσιακών, ορφικών, ελευσινίων και μιθραϊκών μυστηρίων.
Στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ότι ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός δέχεται το δόγμα της μετενσάρκωσης, ότι δηλαδή η ψυχή του ανθρώπου μετά θάνατον πηγαίνει σε σώματα άλλων ανθρώπων, ζώων ή φυτών.
Θέλοντας οι μασόνοι να δώσουν κύρος στην οργάνωσή τους, που όπως είδαμε είναι συγκρητιστική θρησκεία, συγκαταλέγουν στους καταλόγους της ονόματα μεγάλων ανθρώπων, ακόμα και κληρικών. Αυτό δεν είναι σωστό, και πολλοί τέτοιοι άνθρωποι αντέδρασαν διαψεύδοντας τέτοιες πληροφορίες της Μασονίας.
Τελειώνοντας έχουμε να πούμε ότι με τους μασόνους δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτε. Τους τιμούμε και τους αγαπούμε σαν συνανθρώπους μας. Όλοι είμαστε πλάσματα του Θεού. Έχουμε όμως το θάρρος και το καθήκον να πούμε στους Χριστιανούς μας που προσχώρησαν στη Μασονία ότι είναι καιρός να ξαναδούν την υπόθεση αυτή κάτω από το φως του Ιερού Ευαγγελίου και της σοβαρότητος που επιβάλλει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Εκτός από εμάς τους Ορθοδόξους και οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Λουθηρανοί και οι Μεθοδιστές Χριστιανοί αποκηρύσσουν τη Μασονία ως αντίθετη με τη Χριστιανοσύνη.
Αν αγαπούμε το Χριστό μας περισσότερο από κάθε τι άλλο και θέλουμε να είμαστε μαζί του στην αιώνια βασιλεία Του, στον Παράδεισο, θα πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας και να εφαρμόζουμε τους λόγους Του:
«Κάθε ένας που θα με ομολογήσει ως Σωτήρα του και Θεό του εμπρός εις τους ανθρώπους, που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω και εγώ ως πιστό ακόλουθό μου εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς. Εκείνον δε που θα με αρνηθεί ως Θεάνθρωπο Σωτήρα εμπρός εις τους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως ιδικόν μου, εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς» (Ματθ. 10, 32-33).
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μάθουν ότι Ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός. Και ότι «δεν υπάρχει σε κανένα άλλον η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον Ουρανό, που έχει δοθεί στους ανθρώπους με το οποίο μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. 4, 12), εκτός από το όνομα του Χριστού μας στον Οποίο ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση μαζί με τον Ουράνιο Του Πατέρα και το άγιο Του Πνεύμα σε όλους τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

† Ο Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιος
Από «Θεοδρομία», Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής, Έτος 1, Τεύχος 2, Απρίλιος – Ιούνιος 2008, σελ. 299 – 304
 
 
 

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012

Ένα από τα σενάρια: Η δικτατορία των «εκλεκτών» και των «αρίστων»



Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι έχει ανοίξει ο κύκλος των ανοικτών εκτροπών.
Ήδη η παπαδήμια κυβέρνηση ήταν ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, συνέχεια άλλων μερικότερων συνταγματικών εκτροπών.

Η κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί, μετά την τρομοκρατία της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ (εκλογές της 17ης Ιουνίου), δεν θα μπορέσει να αντέξει επί μακρόν: Γρήγορα θα καταρρεύσει…

Πριν από δύο ημέρες επισημαίναμε:



«Η Μόνη διέξοδος που μένει για το πλανητικό καθεστώς των ληστών και δημίων μας, συνακόλουθα και για τα εγχώρια και πολύχρωμα ανδρείκελά τους είναι οι ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ: Δικτατορικά πραξικοπήματα, κοινοβουλευτικοί βοναπαρτισμοί ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ (μέσα εδώ είναι και οι βοναπαρτισμοί των «εκλεκτών και αρίστων) …».

ΕΔΩ:

http://resaltomag.blogspot.gr/2012/06/2012.html


Τις ανοικτές δικτατορίες δεν πρέπει να τις φανταζόμαστε, σήμερα, μόνο με στρατιωτική μορφή. Υπάρχουν ποικίλες δικτατορικές μορφές, όπως οι κοινοβουλευτικοί βοναπαρτισμοί:
Ενός κόμματος ή «εθνοσωτήριων» συμμαχιών («Λαϊκών Μετώπων» έκτακτης ανάγκης: καλή ώρα σαν την κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί)…

Χωρίς να αποκλείουμε στρατιωτικές «επεμβάσεις» (ο στρατός ελέγχεται από το ΝΑΤΟ),
ανοικτές ή «διακριτικές» (έμμεσες), το σενάριο που φαίνεται, σαν το πιο πιθανό και «αποτελεσματικό», είναι ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα (με τις ευλογίες των κυρίαρχων καθεστωτικών κομμάτων και ιδεολογικών ιερατείων) που θα ανεβάσει στην κυβέρνηση μια ομάδα «εκλεκτών», «αρίστων» και «πεφωτισμένων»: Μια ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ των «αρίστων»…

Το έδαφος για μια τέτοια δικτατορία των «αρίστων» προλειαίνεται χρόνια, ιδιαίτερα μετά την τρόικα και τα Μνημόνια.
Όλα τα ιερατεία των «νταβάδων», μέσω των πληρωμένων διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, και των «φιλοσόφων» τους (τύπου Γιανναρά και CIA), στο όνομα της κομματικής σήψης προβάλλουν αφηνιασμένα τον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ των «εκλεκτών» και των «αρίστων»…

Η ολοκληρωτική κατάρρευση των σηπόμενων κομμάτων, η αηδία του κόσμου και το τυφλό, «απελπισμένο μίσος» ενός λαού ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ κατεστραμμένου και ΕΝΤΕΛΩΣ ανοργάνωτου, καθιστά τη «θεωρία» των «αρίστων» και «στιβαρών» πολύ ελκυστική…


Το καθεστώς αξιοποιεί πάντα τη σήψη του και την κατάρρευσή του, ιδιαίτερα όταν η «αριστερά» είναι μέρος αυτής της σήψης και κατάρρευσης.


Στο όνομα λοιπόν αυτής της κομματικής σήψης και κατάρρευσης,
τα διεθνή κέντρα προωθούν και επιβάλλουν τις δικτατορίες των «εκλεκτών» και των «αρίστων»: Των εκλεκτών και αρίστων του πλανητικού ολοκληρωτισμού, της Νέας Τάξης…

Θα αναδημοσιεύσουμε πάνω στο θέμα τρία κείμενά μας που αναρτήσαμε το Μάιο του 2010.

ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4572


Η μυθολογία των «εκλεκτών» και των «αρίστων»



Η μυθολογία των «εκλεκτών» και των «αρίστων» (με τα συνακόλουθα «μερεμέτια» τούς μύθους της «αξιοκρατίας»), δεν είναι καινούργια. Σε κάθε παρακμιακή εποχή «αναδυόντουσαν», μέσα από τις αναθυμιάσεις της σήψης, οι ηθικιστικές μυθολογίες των «αρίστων», των «εκλεκτών» των «ηθικών», των «εντίμων» κ.λπ…


Ιδιαίτερα, αυτά τα ρητορικά σχήματα απάτης, κυριαρχούσαν και καταδυνάστευαν την κοινωνική και πολιτική ζωή, όταν τα καθεστώτα βρίσκονταν σε βαθιά σήψη και ταυτόχρονα υπήρχε η απειλή της εξέγερσης των «καταραμένων» (λαός).


Έτσι με αυτή την ηθική ρητορική επιχειρούσε το καθεστώς της σήψης να αναπαλαιωθεί ανακατεύοντας τη σήψη του με τα «υλικά» των καθαρτήριων μύθων και των «εκλεκτών», καθώς επίσης και για να αναχαιτίσει, νοθεύσει και χειραγωγήσει την εξέγερση των ΜΗ ΕΚΛΕΚΤΩΝ πληβείων…


Αυτές οι θεωρίες φτάσανε σε μορφές παράνοιας στα ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.


Το ίδιο το υπόβαθρο του ναζισμού στηριζόταν στους «αρίστους» της «Άριας Φυλής»!!!


Όλοι οι δικτάτορες στην ιστορία
περί «εκλεκτών» και «αρίστων» γάβγιζαν αναθεματίζοντας τη σήψη και αυτό-προβαλλόμενοι ως «εκλεκτοί σωτήρες» και «Μεσσίες» που θα «καθάριζαν» τα «άρρωστα κύτταρα του εθνικού οργανισμού»…

Σήμερα, πάλι, αρχίζει να παίζει αυτό το εφιαλτικό τραγουδάκι από παντού: Από επιχειρηματίες (Βγενόπουλος π.χ.), πολιτικάντηδες όλων των χρωμάτων, από τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα από τα «είδωλά» τους και από τους «εκλεκτούς» διανοούμενους (τα «υπέρ-είδωλα»): Από το Γιανναρά μέχρι το Μίκη (πλήρης ταύτιση)!!!


Το φιλοσοφικό βάθρο αυτής της μυθολογίας των «εκλεκτών» και «αρίστων» το θεμελίωσε ο Νίτσε στο «ξανθό κτήνος».


Παραθέτουμε μια παλιά μας ανάλυση γι’ αυτό το νιτσεϊκό «αξίωμα».
Τη θεωρούμε απαραίτητη για να αντιληφθούμε σε βάθους τους μύθους της απάτης και τα μοναρχικά λέπια τους
Το νιτσεϊκό "ξανθό κτήνος"



Το μυθικό ιδεολογικό σύμπαν του καπιταλιστικού συστήματος ενσωματώνει όλα τα χρώματα του ιδεαλισμού. Η έννοια του κράτους διαλεκτικά συνδέει και ενσωματώνει την έννοια της "λαϊκής κυριαρχίας" με αυτήν της δικτατορίας των "εκλεκτών".

Πάνω στα μοναρχικά λέπια των "εκλεκτών" και "πεφωτισμένων" αντιφεγγίζουν τα ιδεαλιστικά χρώματα της αστικής δημοκρατίας.


Απλώς το παιχνίδι
εδώ (αστική δημοκρατία) είναι πιο ελκυστικό, πιο δύσκολο και περίπλοκο, πιο σοφιστικό για τους υπέρμαχους της κρατικής εξουσίας.

Γιατί εκεί που ο φιλοσοφικός "ρεαλιστικός" δαρβινισμός,
ξεκινώντας από τη βιολογική αρχή "πόλεμος όλων εναντίον όλων", παράγει την αρχή της εξουσίας και κατόπιν την ανάγει άμεσα σε απόλυτη ηθική αρχή, οι "δημοκρατικοί" απολογητές της ίδιας αστικής εξουσίας εμφανίζονται υποχρεωμένοι να πλασάρουν στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιόλογες ταυτολογίες, συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το ΩΜΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας, δικαιώνουν πάντοτε αυτούς που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού: Γιατί η εξουσία δεν είναι ποτέ παράνομη.

Ο Νίτσε
δραπετεύοντας από το εγελιανό οικοδόμημα αντικατέστησε την αφηρημένη πνευματοκρατία με έναν αντιπνευματικό βιολογισμό. Ανακάλυψε το δικό του "απόλυτο": Το "υπέροχο ξανθό κτήνος"!

Η σκέψη του διαμορφώνεται υπό την πίεση μιας ανυπέρβλητης αντινομίας.
Μεταφέροντας την πάλη από την ιστορία στη φύση, κάνει αφαίρεση του πραγματικού εκείνου χώρου μέσα στον οποίο και χάρις στον οποίο, γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη.

Αποτέλεσμα:
Ο δαρβινικός αριστοκρατισμός να απωθεί την "πολιτική" που θολώνει τη "φύση", αλλά συγχρόνως παράγει την ιδεολογία και την πολιτική τόσο αναπόφευκτα όσο η φύση την ιστορία.

Η νιτσεϊκή κριτική του σοσιαλισμού
δεν αναφέρεται στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού, συνακόλουθα ούτε στο μαρξιστικό κλάδο του κινήματος. Αναφέρεται στις απώτερες ρίζες κάθε νεότερης ιδεολογίας: το χριστιανισμό. Η απόρριψη του σοσιαλισμού δεν είναι παρά η μερικότερη συνέπεια της απόρριψης του χριστιανισμού.

Για το Νίτσε
η εμφάνιση του χριστιανισμού σημαίνει το θάνατο του αρχαϊκού μύθου και την εισβολή του πνεύματος, δηλαδή της αρρώστιας, στη φύση.

Το πνεύμα, κατά το Νίτσε είναι αρρώστια.
Η χριστιανική ηθική κωδικοποίησε την ιδεολογία των "αδύνατων". Η ρίζα της χριστιανικής αγάπης εντοπίζεται, σύμφωνα με το Νίτσε, στο ανήμπορο απωθημένο μίσος του αδύνατου κατά του δυνατού. Όλη η ιστορία της σκέψης θεωρείται δηλητηριασμένη από το όπιο αυτού του χριστιανοπληβειακού μίσους που έχει διαστραφεί σε αγάπη, σε ασκητική και ηθική.

Η αφετηρία της νιτσεϊκής μυθολογίας είναι η θεμελιώδης ιδέα ότι η μνησικακία των αδύνατων γίνεται πνεύμα επειδή δεν μπορεί να γίνει πράξη.


Φυσικά συμβαίνει το αντίθετο.
Με την αντίστροφη, όμως, αυτή τοποθέτηση, ο Νίτσε περιφρονώντας τους πληβείους, στιγματίζει και το πνεύμα της εξέγερσής τους.

Έτσι το πνεύμα είναι πληβειακή και όχι αριστοκρατική ιδιότητα, εκδήλωση αδυναμίας και όχι δύναμης, αρρώστιας και όχι υγείας.
Γι αυτό το λόγο οι αξίες που θεσμοποιούνται, οι ηθικές κρίσεις κλπ, απηχούν την "πνευματική", δηλαδή την "ανίσχυρη" πλευρά του κόσμου, η οποία υπονόμευε την "ισχυρή" και την κατέκτησε, τρυπώνοντας από την κερκόπορτα της ηθικής, της συμπόνιας και των χριστιανικών αισθημάτων.

Για τον Νίτσε η βαθιά αρρώστια του κόσμου είναι η μεταρσίωση της μνησικακίας των δούλων σε ηθική.


Στην ιδεαλιστική μυθολογία του Νίτσε το "πνεύμα", ο χριστιανισμός, ο σοσιαλισμός και ο "όχλος" ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ.


Και ταυτίζονται γιατί είναι η εξέγερση των κολασμένων.
Για το Νίτσε, η εξέγερση των κολασμένων είναι το πνεύμα της μιζέριας, της ασχήμιας και της κατάρας. Ενώ αντίθετα τα κατηγορήματα του "αριστοκρατικού" είναι η ομορφιά, η αφέλεια και η απλότητα, η αυτοκυριαρχία και η υπερηφάνεια.

Ο αντιχριστιανισμός του Νίτσε
δεν έχει στόχο την εξουσιαστική πραγματικότητα του χριστιανισμού και την υποτακτικότητα που κρύβεται μέσα στη διπλή έννοια ("εσωτερικής"-"εξωτερικής") της χριστιανοπροτεστάντικης ελευθερίας.

Ο Νίτσε κτυπά εκείνη την επικίνδυνη, αδέσποτη "ουσία" του:


Το πνεύμα της ανταρσίας των φτωχών και καταπιεσμένων. Το πνεύμα εκείνο που όλες οι εξουσίες κοσμικές και θεολογικές, όπως και οι διαχειριστές των αριστερών ιδεών, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΛΥΣΣΑΛΕΑ. Και ο Λούθηρος, όπως και ο Νίτσε αυτό κτυπούσαν στο χριστιανισμό: Το πνεύμα της ανταρσίας στις πιο καταραμένες και μυστικές εκφάνσεις.


Το "υπέροχο ξανθό κτήνος" όσο και αν παραπέμπει στη φύση, δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από την κοινωνία.
Το "υπέροχο κτήνος" μέσα στη φύση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε "υπέροχο" ούτε "κτήνος". Είναι απλώς μια βιολογική μονάδα χωρίς ηθικό και αισθητικό χαρακτήρα. Αυτή η μονάδα περνώντας από τη φύση στην ιστορία γίνεται συλλογική οντότητα: Φασισμός, ήτοι η κτηνωδία κοινωνικοποιημένη...

Μέσα στις κοινότητες
(οι οποίες υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν την κυριαρχία του "πληβειακού" πάνω στο "αριστοκρατικό" στοιχείο, ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι που η εξουσία του ισχυρότερου κατοχυρώνεται με τη μορφή του κτήνους-Δικαίου.

Το κράτος (πολιτικό κτήνος)
δεν είναι η ένωση των αδύνατων εναντίον των δυνατών, είναι η άγραφη και de facto συμφωνία των δυνατών για μια μεταξύ τους ισορροπία και μια "λελογισμένη" χρησιμοποίηση της βίας.

Το κράτος είναι η νομιμοποίηση, η θεσμοποίηση και η ιδεολογικοποίηση της βίας του ισχυρότερου.
Μέσα στην πολιτισμένη και ηθικοποιημένη κοινωνία συνεχίζεται το παιχνίδι που άρχισε στη φύση. Αλλά έστω και αν το παιχνίδι έγινε περίπλοκο, εξακολουθούν να το κερδίζουν τα "θηρία": Είτε σαν αριστοκράτες, είτε σαν ιερείς, είτε σαν καπιταλιστές, είτε σαν ελίτ του πνεύματος και της πολιτικής.

Τελικά όλο το φιλοσοφικό οικοδόμημα του Νίτσε είναι το "πνεύμα" σήμερα της Νέας Τάξης των ελίτ του πλανητικού ολοκληρωτισμού: Ο σύγχρονος φασισμός που δε λέγεται πια φασισμός. Έχει πετάξει τις παλιές μάσκες στην αποθήκη του θεάτρου και εμφανίζεται με νέες "προοδευτικές", ακόμα και "αριστερές" μάσκες...


Και κυρίως με τις μάσκες των «εκλεκτών», των «αρίστων» και των «ειδώλων» που κατασκευάζει και εμπορεύεται…


Θα συνεχίσουμε για το ΣΗΜΕΡΑ…
 
Πηγη: Ρεσάλτο 

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2012

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας















Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας ἐγεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη κατὰ τὸ 1322 ἢ 1323 καὶ τὸ πατρικὸ ἐπώνυμό του ἦταν Χαμαετός. Ἡ ἐπιφανὴς οἰκογένειά του, προερχόμενη πιθανῶς ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, ἀνέδειξε πολλὲς ἀξιόλογες προσωπικότητες ἀπὸ τὸν 14ο αἰώνα καὶ ἔπειτα.
Ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν αὐτὴ τὴν ἐποχὴ «μητρόπολις τῆς φιλοσοφίας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Νικόλαος στὸ Ἐγκώμιό του στὸν Ἅγιο Δημήτριο, καὶ διακρινόταν γιὰ τὶς ἀξιόλογες σχολές της. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπέτρεψε τὸν Νικόλαο ἀπὸ τὸ ν’ ἀναχωρήσει, ἔφηβος ἀκόμη, στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ συνέχιση τῶν σπουδῶν του. Στὶς σπουδές του συμπεριέλαβε τὴ ρητορική, τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ τὴ θεολογία.
Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου φαίνεται ὅτι ὁ Ὅσιος, λόγῳ νεαρῆς ἡλικίας, δὲν ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος. Τὸ ἑπόμενο ὅμως ἔτος (1342) ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ γενέτειρά του, ὅπου εὑρέθηκε σὲ μία διάσπαση χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τῆς πρωτεύουσας. Οἱ ταραχὲς τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν δώσει τὴν ἀφορμὴ τῆς κινητοποιήσεως τῶν δυνάμεων στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα. Στὴ Θεσσαλονίκη οἱ εὐγενεῖς ἐτάχθηκαν στὸ πλευρὸ τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ, ἐνῶ ὁ λαός, συγκινούμενος πάντοτε ἀπὸ τὸ δράμα μιᾶς χήρας βασίλισσας καὶ ἑνὸς ἀνήλικου διαδόχου, τῶν ὁποίων κινδυνεύουν τὰ δίκαια, ἐτάχθηκε μὲ τὸ μέρος τοῦ Ἰωάννου Παλαιολόγου. Τὰ αἰσθήματα αὐτὰ τοῦ λαοῦ ὑπὲρ τοῦ νομίμου βασιλέως ἐκμεταλεύθηκαν μερικοὶ φιλόδοξοι δημοκόποι, οἱ ὁποῖοι ἐχρησιμοποίησαν τοὺς Ζηλωτές, γιὰ νὰ τὸν ξεσηκώσουν σὲ ἐπανάσταση.
Ἔτσι, ὅταν ὁ Καντακουζηνὸς ἐζήτησε τὴ βοήθεια τοῦ ἀναποφάσιστου διοικητοῦ τῆς πόλεως Θεοδώρου Συναδηνοῦ, οἱ Ζηλωτές, μὲ ὑψωμένο τὸ σύμβολο τοῦ σταυροῦ, ἐπαναστάτησαν καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρες σφαγῶν καὶ λεηλασιῶν κατέλαβαν τὴν ἐξουσία τὸν Ἰούλιο τοῦ 1342, ἐνῶ ὁ Συναδηνὸς μὲ 1.000 εὐγενεῖς κατέφυγε στὸ Γυναικόκαστρο.
Ἡ ἀπομόνωση τῆς πόλεως ὁδήγησε τὴ μεγάλη πλειονότητα τῶν κατοίκων της νὰ ζητήσει συμβιβασμὸ μὲ τὸν Καντακουζηνὸ καὶ τὸ 1345 στάλθηκε στὸν ἀντιπρόσωπό του στὴ Βέροια ἐπιτροπὴ ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν Νικόλαο Καβάσιλα καὶ τὸν Γεώργιο Φαρμάκη.
Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Καντακουζηνοῦ, τὸ 1347, ὁ Νικόλαος προσκλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν Δημήτριο Κυδώνη, προφανῶς κατ’ ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορος, καὶ ἔκτοτε ἀρχίζει τὸ πολιτικό του στάδιο ποὺ δὲν φαίνεται νὰ κράτησε περισσότερο ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια. Ὁ αὐτοκράτορας ἐξετίμησε τόσο πολὺ τὶς ἰκανότητες τοῦ νέου, ὥστε τὸν κατέστησε μαζὶ μὲ τὸν Κυδώνη κύριο σύμβουλό του.
Ἐξ ἄλλου, ὑπῆρχε ἡ ἀγαθὴ συγκυρία ὅτι ὁ νέος Πατριάρχης Ἰσίδωρος (1347 – 1349) ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους διδασκάλους του στὴ Θεσσαλονίκη. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1347, μαζὶ μὲ ἄλλους συνόδευσε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ στὸ ταξίδι του πρὸς τὴ Θεσσαλονίκη γιὰ τὴν ἐνθρόνιση, ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς Ζηλωτές. Ἔτσι ἀπεχώρησαν μαζὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Καβάσιλας ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶναι πιθανὸν ὅτι ἀργότερα συνόδευσε τὸν Καντακουζηνὸ κατὰ τὴν ἐκστρατεία του ποὺ ἔθεσε τέρμα στὴν ἀνταρσία τῶν Ζηλωτῶν (1350).
Μετὰ τὸ 1354, ὁ Καβάσιλας ἀσχολήθηκε μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα στὸ πλευρὸ τοῦ Πατριάρχου Φιλοθέου (1353 – 1355, 1364 – 1376). Τὸ 1362, ἐπέστρεψε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου προσπάθησε νὰ θέσει ὑπὸ ἔλεγχο μέρος τῆς περιουσίας του, ποὺ εἶχε ἀπομείνει μετὰ τὶς ἁρπαγὲς τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν Σέρβων. Μόλις ἔφθασε ἐκεῖ, ἐπληροφορήθηκε τὸν πρόσφατο θάνατο τοῦ πατέρα του, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ἔζησε τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου τοῦ πατέρα του, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ἔζησε τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου τοῦ θείου του Νείλου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Ἡ μητέρα του ἔπειτα εἰσῆλθε ως μοναχή στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας.
Δὲν εἶναι γνωστὸ ἂν ὁ Ὅσιος Νικόλαος εἶχε λάβει ἱερατικὴ χειροτονία, ἂν καὶ οἱ γνώσεις του καὶ ὁ τρόπος ἐκφράσεως στὰ δύο κύρια συγγράμματά του προϋποθέτουν κληρικὴ ἰδιότητα. Φυσικὰ στηρίζεται σὲ σύγχυση ἡ παλαιὰ καὶ νέα ἄποψη ὅτι διετέλεσε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὀφειλόμενη κυρίως στὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ θεῖος του Νεῖλος ἔφερε ὡς κοσμικὸς τὸ ὄνομα Νικόλαος. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ θεωρηθεῖ βέβαιο εἶναι ὅτι ἦταν μοναχός, πιθανῶς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς εἰσόδου τῆς μητέρας του στὸ μοναχικὸ βίο, ποὺ συμπίπτει μὲ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ δεύτερη ἄνοδο τοῦ Φιλοθέου στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο. Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του ἐζοῦσε στὴ μονὴ τῶν Μαγγάνων καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, περὶ τὸ 1392.
Ὁ Γεώργιος Σχολάριος παρατήρησε ὅτι τὰ ἔργα τοῦ Ὁσίου Νικολάου Καβάσιλα εἶναι ἕνα στολίδι: «κόσμος εἰσὶ τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ». Διακρινόταν δὲ γιὰ τὴ γνησιότητα τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τὸ ὁποῖο προβάλλουν, τὴ θέρμη καὶ τὸ βάθος τῆς πίστεως.
Τὸ πρῶτο ἀπὸ αὐτὰ φέρει τὸν τίτλο Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἡ Θεία Λειτουργία γιὰ τὸν Ὅσιο, ὅπως γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἡ θυσία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ δὲ Χριστὸς εἶναι συγχρόνως θύτης, θύμα, προσδεχόμενος. Ἀπὸ αὐτὸ ξεκινᾶ γιὰ νὰ τονίσει ὄτι ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ βασικὴ ὁδὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ μεταποίηση τοῦ κόσμου.
Στὸ ἔργο Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς προσφέρει μία ἀνατομία τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τὴν ὁποία τοποθετεῖ στὰ πλαίσια τῆς Ἐνανθρωπήσεως, συνεχιζόμενης καὶ ἐπαναλαμβανόμενης στὰ τρία βασικὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ πρῶτο βιβλίο, ἡ πνευματικὴ ζωὴ ὁρίζεται ὡς ζωὴ ἐν Χριστῷ καὶ δηλώνεται ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπὸ δύο παράγοντες, τὸν θεῖο καὶ τὸν ἀνθρώπινο. Ἡ προσφορὰ τοῦ θείου παράγοντος, πραγματοποιούμενη διὰ τῶν τριῶν μυστηρίων ποὺ ἀποτελοῦν ἐπέκταση καὶ πολλαπλασιασμὸ τοῦ ἑνιαίου μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἐξετάζεται στὰ τρία ἑπόμενα βιβλία, δεύτερο (βάπτισις, λουτρό), τρίτο (χρίσμα, μύρο) καὶ τέταρτο (θεία εὐχαριστία, τράπεζα). Στὸ πέμπτο βιβλίο, ως παράρτημα, ἀναπτύσσεται ὁ συμβολισμὸς τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ καὶ στὸ πρόσθετο τμῆμα του ἐξηγεῖται ἡ ἀρχὴ τῆς συνεργίας τῶν δύο παραγόντων. Ἡ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς νοήσεως καὶ τῆς βουλήσεως ἐξετάζεται στὰ δύο τελευταῖα βιβλία,  ἕκτο καὶ ἕβδομο.Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας συνέγραψε καὶ ἄλλα φιλοσοφικά, ἑρμηνευτικὰ καὶ κοινωνικὰ κείμενα, πανηγυρικοὺς λόγους, ἐπιστολὲς καὶ ἐπιγράμματα.

 http://www.synaxarion.gr/

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2012

ΕΛΛΑΣ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012








ΟΛΑ ΣΤΗΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ: ΧΤΕΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΗΚΕ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΪΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ Η ΑΝΕΥΘYΝΟΤΗΤΑ


ΩΡΑΙΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. 

ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ ΟΛΟΙ ΒΓΗΚΑΝΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!


ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ ΜΟΥ!

...

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2012

ΟΙ άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς!


Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

            1. Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς!  Γιατί οι άρχοντες καταδυναστεύουν  τους λαούς; Όταν οι άρχοντες αγαπούν τους λαούς, οι λαοί ευτυχούν; Πότε στην ιστορία του κόσμου  οι λαοί ευτύχησαν ;

            2. Ο υπερπληθυσμός είναι ο ενδόμυχος φόβος των αρχόντων. Οι άρχοντες στη Γερμανία μισούν τους Έλληνες γιατί δεν πεθαίνουιν αμέσως μετά τη σύνταξη και ζουν πολλά χρόνια συνταξιούχοι. Ο υπερπληθυσμός είναι ο διαρκής φόβος των αρχόντων: Εκατόν σαραπέντε πόλεμοι έγιναν μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο!

          3. Αν θέλεις να κατανοήσεις γιατί γίνονται πολλά ακατανόητα πράγματα στην εποχή μας, ευγενικέ αναγνώστη, έχε το νου σου στον ενδόμυχο φόβο που νιώθουν οι άρχοντες για τον υπερπληθυσμό.

         4. Θα καταλάβεις γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει όλο και μικρότερη αξία όχι μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής, αλλά και στις φεουδαρχικές δημοκρατίες του δυτικού κόσμου.

         5.Θα καταλάβεις γιατί πολεμάται τόσο το Άγιον Πνεύμα που δίνει τη ζωή και τη διατηρεί και προβάλλονται το πνεύμα του θανάτου παντού με τους διάφορους αυτοκαταστροφικούς δρόμους, στους οποίους οδηγούνται οι νέοι ως πρόβατα επι σφαγήν.

       6. Η νέα εποχή σχεδιάζει να μειώσει τον πληθυσμό της γης. Για να το επιτύχει αντιστρέφει τις Εντολές του Ευαγγελίου. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου λέει η Αγία Γραφή για να ζήσεις μακρά και χαρούμενη ζωή.

        7.Η νέα εποχή εξευτελίζει την οικογένεια, τον ενήλικο, την ωριμότητα και γενικά όλες τις πνευματικές αξίες και τις αντικαθιστά με το χρήμα. Οι νέοι δεν έχουν αληθινά πρότυπα. Καταφρονούν την ωριμότητα γιατί δεν την γνωρίζουν. Δεν βλέπουν τους καρπούς των δέντρων πώς μαραίνονται και σαπίζουν, όταν δεν ωριμάζουν ποτέ.

        8.Ο κόσμος μας είναι γεμάτος μεγάλα παιδιά που δεν ωρίμασαν ποτέ. Παράδειγμα οι πλείστοι των σημερινών πολιτικών, οι οποίοι δεν ξέρουν πού βρίσκονται, τί κάνουν και γιατί! Δείτε τα πρόσωπά τους, το βλέμμα τους, ακούστε τη φωνή τους: Πρόσωπα και βλέματα και φωνές ανεύθυνων παιδιών! 

        9.Οι ευρωπαίοι πολιτικοί ανησυχούν μήπως δεν ψηφίσουμε τους αρεστούς των. Βλέπουν την
Ελλάδα, όπω ς οι πρόγονοί τους τις αποικίες τους.

        10.Οι άνθρωποι δεν υπόσχονται ότι μεγαλώνοντας το χρέος μας θα βγούμε απ΄ το χρέος, όπως υπόσχονται οι εδώ ευνοούμενοί τους. Δεν υπόσχονται ότι θα βγούμε απ΄  την ύφεση βαθαίνοντας την ύφεση ακόμα περισσότερο. Ενδιαφέρονται να αρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο κι ας πάει στα κομμάτια η ανάπτυξη της Ελλάδος.

       11.Κι αυτοί κι οι εδώ ευνοούμενοί τους σαν τα μεγάλα παιδιά πριονίζουν το κλαδί επάνω στο οποίο στηρίζονται.

       12. Δεν σκέφτονται πόσο σύντομη είναι η ζωή. Πως οι άρχοντες παρέρχονται κι οι λαοί μένουν.

       13.Χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες παρά την καταφορά βαρβάρων εθνών υπάρχουν και είναι η ελπίδα των αληθινών χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

      14. Οι Έλληνες χάρις στη φιλοσοφία και στον πολιτισμό τους, την εποχή του Χριστού, ήταν σε θέση να δεχθούν το Ευαγγέλιο και να το μεταδώσουν ως Ορθόδοξη Εκκλησία στην οικουμένη.

      15.Οι Έλληνες δεν περιμένουν ευγνωμοσύνη από έναν κόσμο που περιφρονεί το Ευαγγέλιο και τον Ίδιο το Χριστό. Δεν νοείται Ορθοδοξία χωρίς διωγμό.